1. 1
ห้ อ งสมุ ด หนั ง สื อ เก่ า
อิทธิฤทธิ์หัวกะโหลก
พล * นิกร * กิมหงวน
เมื่อถึงเวลาเย็นหลัง ๐๖.๐๐ น. ล่วงแล้ว สี่สหายกับเจ้าคุณ
ปัจจนึก ฯ ก็เปิดการประชุมโต๊ะแบนที่เรือนต้นไม้หน้าตึก มีการดื่ม
สุ ร าดื่ ม เบี ย ร์ กิ น กั บ แกล้ ม กั น ตามอั ธ ยาศั ย เป็ น การพั ก ผ่ อ นจาก
ภารกิ จ ประจำา วัน ซึ่ ง แต่ ล ะคนก็ อ อกไปทำา งานนอกบ้ า นและส่ ว น
มากเป็นงานที่มีผลประโยชน์ร่วมกันแม้กระทั่ง “ดิเรกคลีนิค” เจ้า
คุณปัจจนึก ฯ กับพล, นิกร, กิมหงวนก็มีหุ้นอยู่ด้วย ดังนั้นการร่วม
วงดื่ ม เหล้ า กั น แทบทุ ก เวลาเย็ น ก็ เ พื่ อ ปรึ ก ษาหารื อ กั น เกี่ ย วกั บ
กิจการค้านั่นเอง
ขณะที่เสี่ยหงวนกำา ลังคุยจ้อว่ากิจการของ “ธนาคารสี่สหาย”
และ “โรงแรมสี่สหาย” เจริญก้าวหน้าอย่างรีบรุดก็เพราะเขาเป็นตัว
จักรสำา คัญในการบริหารงาน ทุกคนก็แลเห็นแท็กซี่ออสตินแวนสี
เทาคันหนึ่งแล่นมาหยุดหน้าเรือนต้นไม้ ชายกลางคนหน้ากระดูก
ไว้หนวดแบบนายอำาเภอแดนทรู๊ปนั่งคู่กับคนขับรถชะโงกหน้ามอง
เข้ามาในเรือนต้นไม้ แล้วรีบเปิดประตูก้าวลงมาจากรถคันนั้น
เขาแต่งกายแบบสุภาพบุรุษชาวตะวันตกชุดสีดำา เชิ้ทอกแข็ง
ผู กโบว์หู กระต่ าย เสื้ อของเขาเป็น เสื้ อยาวหางจิ้งเหลน เขาสวม
หมวกท๊ อ ปแฮ็ ท ซึ่ ง เครื่ อ งแต่ ง กายแบบนี้ ถ้ า คนไทยแ ต่ ง ก็
หมายความว่ า เป็ น นั กแสดงกลหรื อ มายากรผู้ เ ชี่ ย วชาญในมายา
การ
“เอ๊ะ ใครหว่า” นิกรพูดขึ้นเปรย ๆ “หน้าตาทะลุ่ม ๆ ชอบกล”
เสี่ยหงวนจ้องมองดูชายผู้นั้นด้วยความสนใจ เขากำาลังบงการ
ให้คนขับรถเปิดประตูหลังรถออก แล้วเขากับคนขับรถ ก็ ช่วยกัน
หิ้วหีบไม้ขนาดใหญ่ใบหนึ่งลงมาจากรถเดินมาที่เรือนต้นไม้ ที่ข้าง
หีบเขียนไว้ว่า
นายเปรื่อง ปัสตัน
เจ้าแห่งวิทยากล
กิมหงวนหัวเราะหึ ๆ

2. 2
“สงสัยว่าเข้าบ้านผิดโว้ย๒๗/๐๓/๕๔ ๑๙:๒๘ น. แถวนี้คงมี
ใครจัดงานวันเกิดหรือวันตาย หรือไม่ก็แซยิด นายคนนี้คงนำาคณะ
ของเขามาแสดงบ้านงานและเข้าใจผิดคิดว่าบ้านเราเป็นบ้านงาน”
ศาสตราจารย์ ดร. ดิเรกเห็นพ้องด้วย
“อ๋อ ไร๋ เต๊นท์สองเต๊นท์ที่เรากางไว้ต้อนรับนายทหารอเมริกัน
ที่มาชมห้องทดลองวิทยา ศาสตร์และการแสดงทางวิทยาศาสตร์
ของกั น เมื่ อ บ่ า ยวานนี้ เ รายั ง ไม่ ไ ด้ รื้ อ ออก กรมพลาธิ ก ารเขา
โทรศัพท์มาบอกว่าพรุ่งนี้ถึงจะส่งทหารมาเก็บเต๊นท์และเก้าอี้ นัก
เล่นกลคนนี้เข้าใจผิดแน่ ๆ”
ชาย เจ้ามายาหรือนายเปรื่อง ปัสตันนักแสดงกลผู้ยิ่งใหญ่กับ
นั ก ขั บ แท็ ก ซี่ ลู ก ครึ่ ง คื อ จี น แบบเสี่ ย หงวนหิ้ ว ลั ง หรื อ หี บ เครื่ อ ง
แสดงกลบุ ก เข้ า มาในเรื อ นต้ น ไม้ แ ล้ ว วางลงบนพื้ น เปรื่ อ งส่ ง
ธนบัตรราคา ๑๐ บาท หนึ่งฉบับให้คนขับรถแล้วพูดยิ้ม ๆ
“ขอบคุณนะน้องชายที่ช่วยผมยกของ”
“อ้า-ประทานโทษครับ” คนขับรถพูดอ้อมแอ้ม “ธนบัตรฉบับนี้
มีครึ่งใบเท่านั้นแหละครับ” มายากรขมวดคิ้วเข้าหากัน ดึงธนบัตร
ใบละ ๑๐ บาท มาจากมือคนรถ แล้วพับมันเป็นชิ้นเล็ก ๆ เสร็จแล้ว
ก็ส่งให้คนขับรถ
“เอ้า-ทีนี้ละเต็มใบ”
คนขับรถรีบคลี่ธนบัตรออกดู นัยน์ตาของเขาเหลือกลาน เมื่อ
เขาแลเห็นธนบัตรฉบับนั้นมีเต็มใบไม่มรอยขาดปะ
ี
“เอ-เมื่อกี้นี้มีครึ่งใบเท่านั้นนี่ครับ”
นายเปรื่องยิ้มอย่างภาคภูมิ
“คุณไปได้แล้ว จำาไว้ด้วยว่าผมคือนายเปรื่อง ปัสตันจ้าวแห่ง
วิทยากล ผมชอบทำาอะไรให้เหลือครึ่งเสมอ เมียผมที่บ้านบางทีมี
ครึ่งตัวเท่านั้นคือมีแต่ท่อนล่างท่อนบนไม่มี”
คนขั บ รถหนุ่ ม ลู กจี น เดิ น หั ว เราะหึ ๆ ออกไปจากเรื อ นต้ น ไม้
มายากรผู้ยิ่งใหญ่แต่ไม่มีคนนิยมดูการแสดงของเขาเดินตรงมาที่
โต๊ะเหล็กซึ่งสี่สหายกับเจ้าคุณปัจจนึก ฯ กำาลังจ้องมองดูเขาด้วย

3. 3
ความประหลาดใจแกมขบขั น เปรื่ อ งกระพุ่ ม มื อ ไหว้ คณะพรรคสี่
สหายและท่านเจ้าคุณอย่างนอบน้อม
“สวัสดีขอรับ เจ้านายจำาผมได้ไหมครับ”
ทุกคนรับไหว้เขาแล้วพลก็กล่าวกับเขาว่า
“จำาไม่ได้จริง ๆ คุณเป็นใคร”
“โอ้ โ ฮ อย่ า เรี ย กผมว่ า คุ ณ เลยครั บ ประเดี๋ ย วเหาขึ้ น หั ว ผม
ผม….อ้ายเปรื่องคนเฝ้าสวนบางกรวยเมื่อครั้งท่านเจ้าคุณประสิทธิ์
ฯ ยังมีชีวิตอยู่ยังไงล่ะครับ”
คราวนี้สี่สหายกับเจ้าคุณปัจจนึก ฯ ต่างนึกออกทันที
“อ้ า ยเปรื่ อ ง” เจ้ า คุ ณปั จ จนึ ก ฯ อุ ท านเสี ย งลั่ น แล้ ว หั ว เราะ
อย่างขบขั น “นึ กว่า ฝรั่งที่ ไหนมาหาดิ เ รกเสี ย อี ก ที่แท้ ก็แ กนี่ เ อง
ชะ ชะ หรูหราขึ้นนี่หว่า บุคลิกก็ดีขึ้น แกเป็นนักเล่นกลหรือนี่ นั่งซี
โว้ย”
เปรื่องประนมมือไหว้ท่านเจ้าคุณและสี่สหายอีกครั้ง แล้วทรุด
ตัวลงนังบนเก้าอี้เหล็กตัวหนึ่ง
่
“กระผมลาออกจากงานไปจากสวนบางกรวย กระผมก็ไปเป็น
ลูกน้องอาจารย์เสงี่ยมนักแสดงกลรุ่นอาวุโสครับ”
“เออ แล้วยังไง” นิกรถามด้วยความสงสัย
“ผมเป็ น ลู ก ศิ ษ ย์ แ ละลู ก มื อ ของท่ า นครั บ ออกแสดงกลกั บ
ท่ า นคอยหยิ บ เครื่ อ งไม้ เ ครื่ อ งมื อ ให้ ท่ า นแล้ ว ฝึ ก แสดงไปด้ ว ย
อาจารย์ เ สงี่ ย มพาคณะเดิ น ทางไปแสดงกลทั่ ว ประเทศทั้ ง ภาค
เหนือ ภาคใต้ ภาคตะวันออกและภาคอีสาน ในราว ๒ ปีผมก็แสดง
กลได้ดีเท่ากับอาจารย์ของผม”
“แกก็เลยแยกคณะ” เสี่ยหงวนพูดต่อ
“เปล่าครับ ผมซื่อสัตย์กตัญญู ต่ออาจารย์ของผมเสมอ ผมมี
โอกาสแสดงกลคู่กับอาจารย์เสงี่ยมบ่อย ๆ จนชื่อเสียงของผมแพร่
หลายไปทั่วถิ่นปักษ์ใต้ ต่อมาผมได้ภรรยาครับ อาจารย์ ก็เ ลยให้
ผมแยกไปหากินกับภรรยาของผม”
“แกได้ใครเป็นเมียวะ” พลถามยิ้ม ๆ

4. 4
“ก็เมียของอาจารย์ผมแหละครับ” เปรื่องพูดอย่างหน้าตาย “
เราเล่นกลด้วยกันนี่ครับ ความสนิทสนมระหว่างผมกับสมศรีก็ทวี
ขึ้ น จนกระทั่ ง เขาเข้ า มาขออาศั ย นอนในมุ้ ง ผมในคื น วั น หนึ่ ง ที่
อาจารย์ แ กเมาเหล้ า และพวกเราพั ก อยู่ ที่ โ รงหนั ง บ้ า นดอนของ
เสี่ยวิรัชครับ สมศรีบอกผมว่าเหม็นเหล้านอนไม่หลับ ผมเห็นใจก็
เลยให้ น อนด้ ว ย บั ง เอิ ญ ผมกั บ สมศรี น อนตื่ น สายคื อ ตื่ น ที ห ลั ง
อาจารย์ครับ อาจารย์เลยบอกผมว่าผมได้แสดงความกตัญญูอย่าง
น่าชม ให้ผมกับสมศรีแยกไปหากิ นตามลำา พัง กระผมกับ สมศรี ก็
พากันมากรุงเทพ ฯ รวบรวมสมัครพรรคพวกตั้งเป็นคณะแสดงกล
ขึ้นคณะหนึ่ง แล้วก็ขึ้นเหนือล่องใต้เรื่อยไป บางทีก็ไปอีสานข้าม
โขงไปเมืองลาว เขมรก็เคยไปครับตอนที่ยังดีกับเราอยู่ อ้า-ผมยัง
ไม่ ไ ด้ เ รี ย นถามทุ กข์ สุ ข ของพวกเจ้ า นายเลย เจ้ า นายสบายกั น ดี
หรือครับ”
ดร. ดิเรกยิ้มให้มายากร
“คนมีเงินอย่างพวกเราก็ไม่เห็นมีอะไรที่จะทำาให้ไม่สบาย ใคร
เจ็บป่วยฉันเป็นหมอฉันก็รักษาให้”
“จริงครับ แล้วคุณหญิงกับคุณผู้หญิงล่ะครับ”
“สบายดี ” พลตอบแทนดิ เ รก “แกไปยั ง ไงมายั ง ไงวะเปรื่ อ ง
แกเอาหีบข้าวของที่แสดงกลมาทำาไม แกจะมาอยู่กับฉันหรือ หรือ
ว่าจะมาพักอยู่ชั่วคราว”
มายากรผู้ยิ่งใหญ่ยมเศร้า ๆ
ิ้
“ผมมันหนีกฎแห่งกรรมไม่พ้นครับเจ้านาย”
“หน็อยแน่” พลอุทาน “พูดแบบปรัชญาเสียด้วย กฎแห่งกรรม
อะไรวะ”
“ก็ผมเป็นชู้กับเมียอาจารย์ผมน่ะซีครับ ผมแย่งเมียของท่าน
เอามาครองได้เพียงปีกว่า สมศรีก็มีชู้หนีผมไปอยู่กับชู้ ขณะที่เรา
ไปแสดงกลที่เมืองชลเมื่อเร็ว ๆ นี้”
เจ้าคุณปัจจนึก ฯ หัวเราะชอบใจ
“ดี สมนำ้าหน้าแก เมียแกหนีตามใครไปล่ะ”
เปรื่องหน้าจ๋อย

5. 5
“เด็กนักเรียนวิทยาลัยบางแสนครับ เจ้านั่นอายุ ๑๘ ปี เท่านั้น
สมศรีน่ะอายุ ๔๓ แล้วนะครับ มันเป็นเรื่องชีวิตที่น่าเศร้าที่สุด ถ้า
ผมว่างผมจะไปหาคุณ “อิงอร” เล่าเรื่องของผมให้เขาฟัง ขอให้
คุณ “อิงอร” เขียนเป็นนิยายรักรันทดใจแบบ “ดัชนีนาง” นั่นแหละ
ครับ แต่เรื่องนี้ผมอยากจะให้ชื่อว่า “ศีรษะนาง” ขอให้คุณ “อิงอร”
แต่งตามพล๊อตของผม ให้พระเอกตัดคอนางเอกใส่ขวดโหลดอง
ไว้ดูต่างหน้า”
พลโบกมือห้าม
“พอแล้ ว อ้ า ยเปรื่ อ ง เล่ า เรื่ อ งของแกดี ก ว่ า แกขนเครื่ อ งมื อ
แสดงกลของแกมาทำาไม”
เปรื่ องหั น ไปมองดู หี บ ใส่ เ ครื่ อ งมื อ เครื่ อ งใช้ ใ นการแสดงกล
ของเขา แล้วตอบพลอย่างนอบน้อม
“เอามาขายฝากเจ้า นายไว้ สัก สามเดือ นครั บ ผมอยากจะได้
เงินใช้เพียง ๑,๐๐๐ บาท เท่านั้น”
พลหัวเราะก้าก
“ฉันไม่เคยมีอาชีพรับจำานองหรือขายฝาก”
เปรื่องยิ้มแห้ง ๆ
“โธ่-กรุณาช่วยผมสักครั้งเถอะครับคุณพล อย่างน้อยผมก็เคย
เป็ น คนใช้ เ ก่ า แก่ ข องคุ ณ มา ถึ ง ไม่ ไ ด้ อ ยู่ รั บ ใช้ ที่ นี่ ผมอยู่ ที่ ส วน
พวกเจ้ า นายไปพั ก ผ่ อ นผมก็ ไ ด้ รั บ ใช้ อ ย่ า งใกล้ ชิ ด ด้ ว ยความ
ซื่อสัตย์สุจริต เครื่องมือแสดงกลของผมในหีบนั่นมีค่าที่สุดสำาหรับ
ผมนะครับ แต่มันไม่มีประโยชน์สำาหรับคนอื่น อ้า-ผมมีแฟนแม่ม่าย
คนหนึ่งอยู่ที่ภูเก็ตครับ ผมจะไปหาหล่อนเพื่อขอเงินมาทำาทุนเปิด
การแสดงกลต่ อ ไป แล้ ว ผมจะพาคณะไปหากิ น ทางปั ก ษ์ ใ ต้ ผม
ไม่ มี ค่ า รถค่ า ใช้ จ่ า ยในการเดิ น ทาง ผมก็ ต้ อ งมาหาพวกเจ้ า นาย
เพื่อให้ช่วยผม ภายในสามเดือนผมจะมาถ่ายเอาไปครับ ผมขาย
ฝากไว้และจะคิดผลประโยชน์ให้คุณสุดแล้วแต่จะเรียกร้อง”
พลสั่นศีรษะ
“แกลองพูดกับอ้ายหงวนหรืออ้ายกรดูซี สำาหรับฉันไม่รับของ
แกไว้หรอก แต่ฉันยินดีจะช่วยแกสักร้อยบาท ในฐานที่แกเคยเป็น
คนเก่าแก่ของคุณพ่อและคุณแม่”

6. 6
เปรื่องค่อย ๆ หันหน้ามาทางนายจอมทะเล้น
“ผมหวังว่าคุณนิกรคงกรุณาช่วยผม เอาเครื่องแสดงกลของ
ผมไว้เถอะนะครับ”
นิกรว่า “ฉั นช่ วยแกก็ ได้ เปรื่อ ง เงิน พัน บาทไม่ ม ากมายอะไร
แต่คิดดูแล้วอย่าช่วยดีกว่า”
“แหม-ผมฟังคุณพูดแล้ว ผมต้องแปลอีกครั้ง ฟังลำาบากหน่อย
ครั บ ” แล้ ว เขาก็ หั น มายิ้ ม ให้ เ สี่ ย หงวน “คุ ณ พลกั บ คุ ณ นิ ก รไม่
เมตตาผมอาเสี่ยคงจะช่วยผมนะครับ”
“เอาไปจำานำาซีวะเปรื่อง” เสี่ยหงวนพูดยิ้ม ๆ
“ผมเอาไปแล้วครับ โรงจำานำาเขาให้ร้อยบาทเท่านั้น แล้วเขา
ก็ไม่รับเอาหัวกะโหลกผีไว้”
เจ้าคุณปัจจนึก ฯ ชักสนใจจึงพูดเสริมขึ้น
“ในหีบนั่นมีหัวกะโหลกผีด้วยเรอะ”
“มีครับผม เป็นหัวกะโหลกที่ศักดิ์สิทธิ์มีอิทธิฤทธิ์ด้วยนะครับ
เพียงแต่หัวกะโหลกนี้ก็มีค่าอย่างมหาศาลแล้ว”
ท่านเจ้าคุณยิ้มเล็กน้อย
“มันมีอิทธิฤทธิ์ยังไงวะ เจ้าเปรื่อง”
“วันดีคืนดีมันพูดกับเราได้ครับ แล้วก็มันสามารถให้พรเราตาม
ที่เราขอมัน แต่ว่า….คนหนึ่งขอพรได้เพียงสองครั้งเท่านั้นนะครับ
ขออะไรได้ ทั้ง นั้นเว้นแต่เ งิน ทอง หรื อ ของใหญ่ โ ตเช่ น บ้ า นเรื อ น
หรือรถยนตร์”
เจ้าคุณปัจจนึก ฯ หัวเราะหึ ๆ
“มันจะเป็นไปได้อย่างไรวะ แกมันก็อ้ายเปรื่องจอมกะล่อนคน
ก่อนนั่นแหละ ที่เราจำา ไม่ได้ในตอนแรก ก็เพราะแกอุตริไว้หนวด
แล้วก็แต่งตัวเป็นฝรั่งสวมหมวกท๊อปแฮ็ท หัวกะโหลกตวั กตะบว
ยอะไรจะมีอิทธิฤทธิ์และให้พรได้ตามที่ขอ”
จอมมายากรมองดูท่านเจ้าคุณอย่างเคือง ๆ

7. 7
“ถ้ากระผมฝอย เป็นไปไม่ได้ตามที่กระผมกราบเรียน กระผม
ลงนอนให้เจ้าคุณกระทืบดี ๆ เลยครับ” เปรื่องพูดหน้าตาขึงขัง “
หัวกะโหลกผีสำา หรับแสดงกลหัวนี้ กระผมได้มาจากป่าช้าวัดหนึ่ง
ทางจังหวัดขอนแก่นครับ เป็นหัวกะโหลกของเสืออินจอมโจรชื่อ
ดังในจังหวัดขอนแก่น และถูกตำารวจยิงตายหลายปีมาแล้ว”
นายพลดิเรกพูดเสริมขึ้นทันที
“แกรู้ได้อย่างไร”
เปรื่องหันมาทางนายแพทย์หนุ่ม
“ผมทราบเพราะผีสางเสืออินมาเข้าฝันผมครับ เมื่อผมขุดเอา
มาผมได้ทำาความสะอาดหัวกะโหลกของเขา แล้วก็เซ่นสังเวยทุก
เช้ า เย็ น ขอให้ เ ขาช่ ว ยให้ ก ารแสดงกลของผมมี ค นนิ ย ม” จอม
มายาพูดอย่างคล่องแคล่วแบบคนช่างพูด “ผมได้มาไม่กี่วันเขาก็
มาเข้าฝันผม บอกว่าเขาชื่อเสืออินเป็นอาชญากรชั้นเสือร้ายเมื่อ
พ.ศ.๒๔๙๔ และถู ก ตำา รวจภู ธ รยิ ง ตายเมื่ อ ปลายปี พ.ศ.๒๔๙๖
ขณะที่เขาพาลูกน้องบุกปล้นกองตำารวจภูธรอำาเภอเมืองขอนแก่น”
เสี่ยหงวนกล่าวขึ้นด้วยเสียงหัวเราะ
”ลงปล้นโรงพักเสืออินมันจะลอยนวลอยู่ได้ยังไงวะ”
“ก็ นั่น น่ะ ซีครับอาเสี่ ย เสื อ อิ น บอกผมในฝั น ว่ า เขาเป็ น ผี ไ ม่ มี
ญาติ เป็ น ผี ตายโหงที่ อดอยาก เขาขอบคุ ณผมที่ เ ซ่ น สั ง เวยเขา
แล้ ว เขาก็ บ อกว่ า เขายิ น ดี ต อบแทนบุ ญ คุ ณ ผม หรื อ ทุ ก คนที่ จั ด
เครื่องเซ่นให้เขากิน เขาจะให้พรตามความปรารถนา จะขออะไร
จากเขาก็ได้ เว้นแต่เงินทองหรือข้าวของที่ใหญ่โต”
นิกร การุณวงศ์ขัดขึ้นแบบทะลุกลางป้อง
“เดี๋ยว-เปรี้ยง ที่แกกำาลังเล่าให้พวกเราฟังนี่น่ะมีความจริงบ้าง
หรือเปล่าวะ”
เปรื่องจุ๊ปาก
“แม่โวย ขัดคอกันแบบนี้ถ้าหากว่าคุณไม่ใช่เจ้านายของผมล่ะ
ก้ อ เรื่ อ งมั น ถึ ง ฆ่ า กั น เชี ย วนะครั บ ต่ อ ให้ นั ก เลงชั้ น ไหนเขาก็ ไ ม่
ขัดคอกันอย่างนี้ ผมสาบานให้ก็ได้ครับว่าผมไม่ได้โกหก เรื่องที่
ผมเล่านี้เป็นความจริง”

8. 8
พ.อ. นิกรพยักหน้ารับทราบ
“งั้นเล่าต่อไป ผีเสืออินมาเข้าฝันแกให้แกขอพรเขาแล้วยังไง”
เปรื่องยิ้มออกมาได้
“เขามี เ งื่ อ นไขว่ า ขอเขาได้ เ พี ย งสองครั้ ง ครั บ จะขออะไร
ก็ตามใจ นอกจากเงินทองและของที่มีขนาดใหญ่โต ผมได้เล่าฝัน
ให้สมศรีเมียของผมฟังแล้วก็ขอพรจากหัวกะโหลกเสืออินตามคำา
แนะนำาของเขา”
“แกขออะไรวะ” พลถามเสียงหัวเราะ
เปรื่องตอบโดยไม่ต้องคิด
“ผมขอให้ มี ป ระชาชนมาดู ผ มแสดงกลให้ แ น่ น ทุ ก คื น ครั บ
เพราะระหว่างนั้น การแสดงของผมที่ข อนแก่ นมี คนดูห ร็อ มแหร็ ม
เต็มทน”
เจ้าคุณปัจจนึก ฯ ทำาคอย่นแล้วดุนายเปรื่อง
“แกเป็นคนไทย พูดภาษาไทยให้มันถูกหน่อยซีวะ คนดูน้อย
เขาเรียกว่าโหรงเหรงไม่ใช่หร็อมแหร็ม”
เสียงหัวเราะดังขึ้นอย่างครื้นเครง โดยเฉพาะเสี่ยหงวนว่าเสีย
งอหาย เขามองดูหน้านักแสดงกลแล้วพูดพลางหัวเราะพลาง
“หร็ อ มแหร็ ม เขาหมายถึ ง เส้ น ผมบนศี ร ษะที่ ไ ม่ ใ คร่ มี แกพู ด
หร็อมแหร็มอีกแกจะโดนคุณอาเตะ”
เปรื่องใจหายวาบ หันมายกมือไหว้ท่านเจ้าคุณทันที
“แฮ่ะ แฮ่ะ กระผมไม่มีเจตนาเลยครับ”
เจ้าคุณปัจจนึก ฯ ฝืนยิม
้
“เล่าเรื่ องอิท ธิฤทธิ์หั วกะโหลกต่อ ไปเถอะ แกขอพรให้ คนดู
แน่นแล้วเป็นยังไง”
“โอ้ โ ฮ การแสดงคื น วั น นั้ น ผู้ ค นหลั่ ง ไหลมาดู ผ มเล่ น กลนั บ
เป็นพัน ๆ เชียวครับ แย่งกันตีตั๋วเบียดเสียดเยียดยัดแล้วก็ชกต่อย
กันถึงกับแทงกันตาย เก็บเงินค่าผ่านประตูได้ ๒,๕๐๐ บาท ครับ

9. 9
คืนต่อ ๆ มาคนยิ่งมากขึ้นอีก ยืนกันจนล้นหลามหน้าเวที แล้วปีน
ขึ้นมาบนเวที ข้าวของแตกหักบรรลัยหมด เสื้อผ้าเงินทองของผม
ของเมียผมก็ถูกนักเลงดีฉกเอาไป การแสดงกลไม่อาจจะแสดงได้
เพราะเครื่องใช้ในการแสดงพังทะลายหรือถูกขโมยไป”
สี่ ส หายกั บ เจ้ า คุ ณ ปั จ จนึ ก ฯ ต่ า งหั ว เราะชอบใจไปตามกั น
นิกรมองดูหน้าเปรื่องอย่างขบขัน แล้วพูดพลางหัวเราะพลาง
“แกโกหกยอดจริ ง ๆ ว่ ะ แกเล่ า เป็ น ตุ เ ป็ น ตะคล้ า ยกั บ เรื่ อ ง
จริง”
นักแสดงกลนัยน์ตาเหลือก
“แล้วกัน” เขาร้องเสียงลั่น “เรื่องจริงนะครับไม่ใช่โกหก”
ศาสตราจารย์ดิเรกจุ๊ปากดุ พ.อ. นิกร
“กันกำาลังสนใจเรื่องอิทธิฤทธิ์กะโหลกผีโว้ย ยูไม่ชอบฟังก็นั่ง
กินเหล้าหรือกับแกล้มไป”
เจ้าคุณปัจจนึก ฯ กล่าวกับมายากรอย่างเป็นงานเป็นการ
“เป็ น อั น ว่ า มี ค นดู แ กแสดงกลจนมากมายเกิ น ความต้ อ งการ
เพราะผีเสืออินเจ้าของหัวกะโหลกให้พรแก”
“ครับผม เก็บเงินค่าผ่านประตูได้มากเป็นประวัติการณ์ แต่แล้ว
ข้ า วของแตกหั ก เสี ย หายหมด เงิ น ก็ ถู ก ขโมยผมต้ อ งขอพรหั ว
กะโหลกผีอีกครั้งซึ่งเป็นครั้งสุดท้าย”
“ขอว่ายังไง” เจ้าคุณปัจจนึก ฯ ถามยิ้ม ๆ
“ขอว่ า ขอให้ มี คนดู พ อเต็ ม ๆ โรง ไม่ ถึ ง กั บ ยื น หรื อ ตั้ ง เก้ า อี้
เสริ ม ผลของพรผี เ ป็ น จริ ง เช่ น นั้ น ครั บ พอคื น ต่ อ มาผู้ ค นไปดู ผ ม
แสดงกลพอดี กั บ เก้ า อี้ ที่ นั่ ง เก็ บ ค่ า ผ่ า นประตู ไ ด้ คื น ละ ๑,๒๐๐
บาท แต่ว่าผมโง่เหลือเกินครับ ผมไม่ได้ขอพรว่าถ้าผมย้ายคณะ
ไปแสดงที่ จั ง หวั ด อื่ น ก็ ข อให้ ค นแน่ น เช่ น เดี ย วกั น ผมแสดงที่
ขอนแก่นอยู่ครึ่งเดือน ย้ายไปเมืองอื่น แย่เลยขอรับมีคนดูไม่มาก
นัก ถ้าฝนตกก็ต้องงดแสดงเสียเวลาไปคืนหนึ่ง”
นายพลดิเรกกล่าวขึ้นทันที
“ทำาไมแกไม่ให้เมียแกขอพรหัวกะโหลกผีบาง”
้

10. 10
“ขอครับคุณหมอ เมียผมแทนที่จะขอให้มีคนดูแน่น ๆ กลับไป
ขอในสิ่งที่ไม่ควรจะขอด้วยความคิดโง่ ๆ ของเขา มีอย่างหรือครับ
ขอให้กลิ่นจั๊กกระแร้หมดไป ความจริงเรื่องขี้เต่ามันไม่สำา คัญเลย
มีเงินเราก็ซื้อยาดับกลิ่นได้”
เสียงหัวเราะอย่างครื้นเครงดังขึ้นอีก
“แล้วเมียแกมีกลิ่นรักแร้อีกหรือเปล่า”
เปรื่องสั่นศีรษะ
“ไม่มีครับ หายอย่างเด็ดขาด ตามธรรมดาถ้าเหงื่อเขาออกละ
ก้อจั๊กกระแร้สมศรีส่งกลิ่นไกลตั้ง ๑๐ เมตร เชียวครับ ผมอยูใกล้ ๆ
่
เวี ย นหั ว แทบเป็ น ลม แต่ พ อขอพรผี แ ล้ ว หายไปได้ อ ย่ า งน่ า
ประหลาด”
“แล้วเขาขออะไรอีก” กิมหงวนถามด้วยความสนใจ
“เขาขอให้จมูกเขาโด่งครับ ทีแรกจมูกเขาแฟบไม่มีดั้ง พอขอ
พรผีนอนหลับไปรุ่งขึ้นจมูกก็โด่งเป็นสันเรียวเล็ก ทำาให้สมศรีสวย
ขึ้นมาก นี่แหละครับเป็นเหตุให้นายศักดา นักเรียนเทคนิคบางแสน
มาติดพันสมศรี ขณะที่ผมไปแสดงกลที่ชลบุรี แล้วสมศรีก็หนีผม
ไปอยู่กับเด็กหนุ่มคราวลูกคนนี้ อ้า -อาเสี่ยช่วยกรุณารับขายฝาก
เครื่องมือแสดงกลของผมไว้หน่อยเถอะนะครับ ผมต้องการเงินพัน
บาทเท่านั้น”
เสี่ยหงวนอมยิ้ม
“แกไปหยิบหัวกะโหลกผีมาให้ฉันดูหน่อยซี ถ้ามันสามารถให้
พรฉันได้จริง ฉันจะให้เงินแกใช้สัก ๒,๐๐๐ บาท”
เปรื่องดีใจอย่างยิ่ง เขาลุกขึ้นเดินไปที่ลังไม้ที่วางอยู่ระหว่าง
ทางเข้าออกเรือนต้นไม้นี้ มายากรผู้ยิ่งใหญ่ล้วงกระเป๋าหยิบพวง
กุญแจออกมาไขกุญแจแล้วเปิดฝาหีบขึ้น หยิบกล่องสี่เหลี่ยมสีดำา
กล่องหนึ่งออกมา หิ้วกล่องเดินมาหาสี่สหายกับเจ้าคุณปัจจนึก ฯ
เขาวางกล่ อ งสี่ เ หลี่ ย มลงบนโต๊ ะ แล้ ว ทรุ ด ตั ว นั่ ง บนเก้ า อี้ ตั ว เก่ า
เปรื่องเปิดกล่องหยิบกะโหลกศีรษะมนุษย์กะโหลกหนึ่งออกมาวาง
ลงบนโต๊ะ หัวกะโหลกศีรษะนี้ได้รับการตกแต่งจนเป็นเงางาม
“นี่น่ะเรอะ หัวกะโหลกวิเศษของแก” พลถามเสียงหัวเราะ

11. 11
“ครับ วันดีคืนดีมันพูดโต้ตอบกับเราได้ โดยมากมักเป็นวันพระ
ครับ” แล้วเขาก็หันมายิ้มให้เสี่ยหงวน “อาเสี่ยลองขอพรซีครับ ขอ
อะไรก็ได้ แต่ไม่ใช่เงินหรือของใหญ่ ๆ ของที่ขอต้องบรรจุกล่อง
ใบนีได้”
้
อาเสี่ยนิงคิด
่
“แปลว่าถ้ากันขออะไร ของนั้นจะปรากฎอยู่ในกล่องใช่ไหม”
“ใช่ครับ ถ้าอาเสี่ยไม่อยากได้ของ อาเสี่ยจะขออย่างอื่นก็ได้
เป็นต้นว่าขอให้ผู้หญิงเห็นแล้วรัก หรือขอให้อาเสี่ยวิ่งได้เร็วกว่า
แชมเปี้ยนโอลิมปิค ขอให้อาเสี่ยมีเสียงเพราะอย่างสุเทพหรือชริน
ทร์ ขอยังไงได้ทงนั้นแหละครับ”
ั้
“ฮ้า-ได้แน่นะ”
“แน่ซีครับอาเสี่ย ถ้าขอแล้วไม่เป็นไปตามที่ปรารถนา อาเสี่ย
ไล่เตะผมออกไปจากบ้านนี้เลย แต่ว่าก่อนขอต้องเอาอะไรเซ่นเขา
สั กหน่อยนะครับ กั บแกล้ ม ในจานตั ก ใส่ ถ้ ว ยเล็ ก ๆ หรื อ เหล้ า สั ก
เป๊กก็ได้”
กิมหงวนขมวดคิ้วย่น
“ผีกินหรือแกกิน”
“ผีครับ” เปรื่องพูดเสียงหนักแน่น
อาเสี่ยอดหัวเราะไม่ได้
“ยังนึกไม่ออกโว้ยว่าจะขออะไรดี” พูดจบเขาก็ยิ้มให้เจ้าคุณ
ปัจจนึก ฯ “คุณอาลองดูซีครับ ขอพรหัวกะโหลกผีให้คุณอามีผม
ขึ้นเต็มศีรษะ”
เจ้าคุณทำาตาเขียว
“มันจะเป็นไปได้อย่างไรวะ”
เปรื่องพูดเสริมขึ้นทันที
“เป็นไปได้ครับใต้เท้า ไม่เชื่อลองขอดูซีครับ”
คราวนีท่านเจ้าคุณยิ้มอาย ๆ
้

12. 12
“หัวกะโหลกของแกจะศักดิ์สิทธิ์อย่างนี้เชียวหรือ แกอย่ามา
พูดเลยเจ้าเปรื่อง ฉันไม่เชื่อนำ้ามนต์แกหรอก”
“เอายังงี้ดีไหมครับ ถ้าใต้เท้าขอพรหัวกะโหลกผีของกระผม
ให้ ใ ต้ เ ท้ า มี เ ส้ น ผมขึ้ น เต็ ม ศี ร ษะและใต้ เ ท้ า มี ผ มงอกขึ้ น มาจริ ง ๆ
ใต้ เ ท้ า ต้ องให้ ร างวั ล กระผม ๒,๐๐๐ บาท แล้ ว กระผมจะฝากหั ว
กะโหลกผีกับเครื่องมือแสดงกลไว้เฉย ๆ โดยไม่ต้องขายฝาก แต่
ถ้าใต้เท้าขอพรแล้วไม่เป็นผล กระผมยอมยกเครื่องเล่นกลให้ฟรี”
ท่านเจ้าคุณลืมตาโพลง
“ตกลงอ้ า ยเปรื่ อ ง ตกลงตามเงื่ อ นไขของแก ถ้ า ฉั น หายหั ว
ล้านเพราะอิทธิฤทธิ์ของหัวกะโหลก ฉันให้รางวัลแก ๒,๐๐๐ บาท
แน่นอนและฉันจะรับฝากหัวกะโหลกกับข้าวของของแกไว้”
เสี ย ง จ้ อ กแ จ้ ก จอแ จ ดั ง ขึ้ น ทั นที นิ กรว่ า แร ง ปี ศา จ ห รื อ
อิทธิฤทธิ์ของหัวกะโหลกอาจจะดลบันดาลให้เป็นไปได้ กิมหงวน
ว่ารากผมของเจ้าคุณปัจจนึก ฯ ตายไปหมดแล้ว เส้นผมจะงอกขึ้น
มาได้อย่างไรกัน พลกับศาสตราจารย์ดิเรกอยากจะเห็นเท็จจริงก็
พูดสนับสนุนเจ้าคุณปัจจนึก ฯ
เปรื่องกล่าวกับท่านเจ้าคุณอย่างนอบน้อม
“เอาเลยครับใต้เท้า โปรดหาอะไรเซ่นหัวกะโหลกสักนิดเถอะ
ครับ”
เจ้าคุณหยิบช้อนตักหมี่กรอบในจานเปลใส่ถ้วยเปล่าใบเล็ก ๆ
แล้วยกถ้วยมาตั้งใกล้ ๆ กับหัวกะโหลกผี
“ขอพรยังไงช่วยแนะนำาหน่อยซีโว้ย”
เปรื่องยื่นหมวกท๊อปแฮ็ทให้ท่าน
“กรุณาสวมหมวกเสียด้วยครับ”
“สวมทำาไมวะ” ท่านเจ้าคุณซัก
“เวลาเส้นผมของท่านงอก ใครเห็นไม่ได้หรอกครับต้องให้มัน
งอกในหมวก หลั ง จากใต้ เ ท้ า ขอพรแล้ ว สั ก สองนาที ถ อดหมวก
ออก ศีรษะของใต้เท้าจะมีผมขึ้นเต็มเชียวครับ”

13. 13
“งั้นเรอะ ถ้าถอดออกมากบาลฉันยังแดงแจ๋ล้านเลี่ยนตามเดิม
แกโดนเตะนะจะบอกให้”
“ตกลงครับผม”
ท่ า นเจ้ า คุ ณ ยกหมวกท๊ อ ปแฮ็ ท ขึ้ น สวมศี ร ษะ สี่ ส หายต่ า ง
หัวเราะขึ้นพร้อม ๆ กัน นิกรเอียงหน้าเข้ามากระซิบกระซาบกับ พ.
อ. กิมหงวน
“แกช่วยดูซิอ้ายเสี่ย คุณพ่อสวมท๊อปแฮ็ทหน้าตาเหมือนใคร
วะ”
อาเสี่ยหัวเราะหึ ๆ
“เหมือนเจงกิสข่านวะ”
เจ้าคุณแยกเขี้ยว พูดเสริมขึ้นทันที
“แกน่ะซีเหมือนเจงกิสข่าน” แล้วท่านก็กล่าวถามเปรื่อง “ทำา
ยังไงอีกว่ามาโว้ยเปรื่อง”
“ใต้เท้าพูดกับหัวกะโหลกซีครับ พูดเบา ๆ ว่าใต้เ ท้าจั ดของ
มาเซ่นสังเวยและขอพรให้ใต้เท้าหายศีรษะล้าน มีเส้นผมปกคลุม
เหมือนเจ้านายทั้ง ๔ คนนี้”
เจ้าคุณปัจจนึก ฯ ปฏิบัติตามคำา แนะนำา ของเจ้าเปรื่องโดยเร็ว
ท่ า นพู ด พึ ม พำา กั บ กะโหลกศี ร ษะผี แล้ ว ขยั บ จะถอดหมวกออก
เปรื่องร้องเอ็ดตะโรลัน ่
“ยัง-ยังครับ อย่าเพิ่งถอด ศีรษะใต้เท้ายังล้านอยู่ครับ”
ท่านเจ้าคุณชักฉิว
“แหม-พูดเสียชัดเชียวนะ เดี๋ยวถีบโครมเข้าให้เท่านั้นเอง”
เจ้าเปรื่องกลั้นหัวเราะแทบแย่ หลัง จากนั้น สัก ครู่ เขาก็ กล่ าว
กับเจ้าคุณปัจจนึก ฯ อย่างเป็นงานเป็นการ
“เอาล่ ะ ครั บ ใต้ เ ท้ า ถอดหมวกออกได้ แ ล้ ว กระผมรั บ รองว่ า
ใต้เท้าหายศีรษะล้านแล้วครับ”
“จริงน่ะเรอะ” ท่านเจ้าคุณพูดยิ้ม ๆ

14. 14
“รับประทานถอดหมวกออกซีครับ ใต้เท้ากับพวกเจ้านายทั้งสี่
คนจะต้องตื่นเต้นมหัศจรรย์ใจไปตามกัน”
เจ้าคุณปัจจนึก ฯ ตื่นเต้นอย่างที่สุด ท่านเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
เพราะในชีวิตของท่าน ท่านไม่เคยได้ยินได้ฟังมาว่าคนหัวล้านได้
รั บ พ ร จ า ก ผี ปี ศ า จ ก ล า ย เ ป็ น ค น ผ ม ด ก เ ห มื อ น กั บ ค น
อื่น ๆ เขา ท่านเจ้าคุณมองดูหน้าศาสตราจารย์ดิเรกแล้วกล่าวว่า
“ถ้าหากว่ามันเป็นไปได้ พ่อคงดีใจอย่างบอกไม่ถูกทีเดียว แก
คิดว่ามันจะเป็นไปได้ไหมดิเรก”
นายพลดิเรกทำาหน้าเหยเกชอบกล
“อาจจะเป็ น ได้ ค รั บ คุ ณ พ่ อ แต่ เ ป็ น การแสดงกลของเจ้ า
เปรื่อง”
เปรื่องเอ็ดตะโรลั่น
“ไม่ ใ ช่ เ ล่ น กลนะครั บ คุ ณ หมอ มั น เป็ น ความจริ ง ครั บ ด้ ว ย
อิทธิฤทธิ์ของปีศาจเสืออินเจ้าของหัวกะโหลกนี้นั่นเอง”
พล พัชราภรณ์กล่าวกับเจ้าคุณปัจจนึก ฯ อย่างยิ้มแย้ม
“ถอดหมวกออกซี ค รั บ คุ ณ อา ผมอยากดู ใ ห้ เ ห็ น เท็ จ จริ ง
เหมือนกัน”
ท่ า นเจ้ า คุ ณ ยกมื อ ขวาขึ้ น จั บ ขอบหมวกท๊ อ ปแฮ็ ท สี ดำา และ
ลังเลใจอยู่นาน ท่านก็ค่อย ๆ ถอดหมวกออกจากศีรษะของท่าน
สี่สหายตกตะลึงพรึงเพริดไปตามกัน ต่างจ้อ งตาเขม็ งมองดู
ศีรษะอันล้านเลี่ยนของเจ้าคุณปัจจนึก ฯ ซึ่งบัดนี้มีผมขึ้นปกคลุม
ไปทั่ว และเส้นผมที่เกิดขึ้นนี้ละเอียดอ่อนมากสีขาวและดำาสลับกัน
แ บ บ ผู้ ช ร า ทั้ ง ห ล า ย ทำา ใ ห้ ใ บ ห น้ า ข อ ง เ จ้ า คุ ณ ปั จ จ
นึ ก ฯ เปลี่ ย นแปลงไปเป็ น คนละคน หนุ่ ม ขึ้ น กว่ า เก่ า และสง่ า
ผ่ า เผยขึ้ น ท่ า นเจ้ า คุ ณ นั่ ง นิ่ ง เฉย ความรู้ สึ ก บอกตั ว เองว่ า ศี ร ษะ
ของท่านมีผมเกิดขึ้นแล้ว
“โอ” ศาสตราจารย์ดิเรกร้องสุดเสียง “อิท อิส วันเดอร์ฟูล มัน
ไม่ น่ า จะเป็ น ไปได้ คุ ณ พ่ อ ….คุ ณ พ่ อ ครั บ ฮ่ ะ ฮ่ ะ คุ ณ พ่ อ หายหั ว
เหน่งแล้ว”

15. 15
เจ้ า คุ ณปั จ จนึ ก ฯ ทำา หน้ า ชอบกล มี ค วามรู้ สึ ก เหมื อ นกั บ ว่ า
ท่านตกอยู่ในความฝันที่เกิดขึ้นในเวลานอนหลับ เสี่ยหงวนกล่าว
กับท่านเจ้าคุณด้วยความตื่นเต้น
“เป็นโชคอันประเสริฐของคุณอาแล้วครับ หัวกะโหลกผีให้พร
คุณอาตามที่ขอแล้ว”
นิกรพูดเสริมขึ้น
“คุณพ่อหล่อขึ้นกว่าเก่าแยะเชียวครับ ถึงแม้ผมหงอกเกือบทั่ว
ศีรษะแต่ก็ยังสง่างามดีกว่าหัวล้านโจ๊งเหม่ง”
ท่านเจ้าคุณค่อย ๆ ยกมือขวาขึ้นลูบคลำา ศีรษะของท่าน เมื่อ
มือของท่านสัมผัสเส้นผมท่านก็สะดุ้งสุดตัว ไม่ต้องสงสัยว่าท่าน
จะปิติยินดีสักเพียงใด เป็นเวลานานมาแล้วที่ท่านพยายามหายา
ปลู ก ผมมาทาศี ร ษะอั น ล้ า นเลี่ ย นของท่ า น แม้ ก ระทั่ ง ยาผี บ อก
จำาพวกนำ้ามันขี้ไก่ ยาปลูกผมต่างประเทศไม่ว่าจะเป็นของเยอรมัน
หรือของอังกฤษอเมริกา สิ้นเงินมานับจำา นวนหมื่ นแล้วไม่เ คยได้
ผลเลย แต่อิทธิฤทธิ์ของกะโหลกผีเสืออินขุนโจรอีสานนี้ช่วยให้
ท่านมีผมขึ้นปกคลุมทั่วศีรษะ
“อ้ า ยเปรื่ อ ง…” เจ้ า คุ ณ ครางเบา ๆ ใบหน้ า ของท่ า นสดชื่ น
รื่ น เริง ผิ ดปกติ “แกไม่ ไ ด้ เ ล่ น กลนะ แกใช้ วิ ท ยากลของแกบั ง ตา
พวกเรา เอาผมปลอมมาติดหัว ฉัน หลอกให้ ฉัน ดี ใ จเพี ย งชั่ ว ขณะ
กระมัง”
เปรื่องหัวเราะชอบใจ
“ใต้เท้าลองดึงผมดู ซิครับ ถ้า ผมบนศี รษะใต้ เท้ าเกิดขึ้น จาก
วิทยากล มันก็ต้องหลุดติดมือใต้เท้าออกมา”
ท่านเจ้าคุณยกมือขวาขึ้นรวบผมกลางศีรษะขยุ้มหนึ่งกระตุก
เต็มแรง แล้วท่านก็ร้ องออกมาดั ง ๆ เมื่ อเส้น ผมเหล่า นั้นทึ้ง หนั ง
ศีรษะของท่านเอง
“โอ๊ย”
คณะพรรคสี่สหายมองดูหน้ากันด้วยความตื่นเต้นประหลาดใจ
อย่างที่สุด อาเสี่ยกิมหงวนยักไหล่และแบมือออกทั้งสองข้าง

16. 16
“หมดโอกาสแล้ ว ต่ อ นี้ ไ ปเราล้ อ คุ ณ อาว่ า หั ว ล้ า นท่ า นจะไม่
โกรธเราอีกแล้ว”
เจ้าคุณปัจจนึก ฯ หัวเราะลั่น
“เชิญ-เชิญล้อตามสบายโว้ย ฮ่ะ ฮ่ะ ฉันมีผมเต็มกบาลอย่างนี้
แล้ว ใครจะล้อยังไงก็ได้ เอาซี..ลูกมะอึก นกตะกรุม ขุนช้าง ล้าน
เลี่ ย น เตี ย น โล่ ง เป็ น มั น แผล็ บ ทุ่ ง หมาหลง ดงช้ า งข้ า ม ง่ า ม
เทโพ ชะโดตี แ ปลง แร้ ง กระพื อ ปี ก ฉี ก ขวานฟาด ราชครึ ง เครา
เชิญตามสบาย”
เสี่ยหงวนหน้าจ๋อย
“ล้อเพื่อประโยชน์อะไรล่ะครับ คุณอาผมดกออกอย่างนี้ล้อจน
เมื่อยปากคุณอาก็ไม่โกรธผม หัวกะโหลกผีของเจ้าเปรื่องแน่จริง ๆ
ผมรับซื้อไว้เอง”
“ไม่ได้ ๆ ๆ ๆ “ ท่านเจ้าคุณขัดขึ้นทันที “อาสัญญาแล้วว่า ถ้า
อามีผมเกิดขึ้นอาจะให้เงินอ้ายเปรื่ อง ๒,๐๐๐ บาท แล้วอาจะรับ
ฝากเครื่องแสดงกลในหีบนั้นไว้ พร้อมด้วยหัวกะโหลกผีอันนี้ อา
ยังขอพรผีได้อีกครั้งหนึ่ง” แล้วท่านก็หันมาทางเปรื่อง “ใช่ไหมวะ
เปรื่อง”
“ครับผม ขอได้อีกครั้งเดียวครับ แต่ก่อนจะขอใต้เท้าต้องคิด
ให้รอบคอบเสียก่อน”
“ถูกล่ะ ฉันจะต้องใช้เวลาคิดให้ดีว่าฉันควรจะขออะไร ฮ่ะ ฮ่ะ
เป็ น อั น ว่า พระยาปั จ จนึ ก ฯ หายหั ว ล้า นแล้ ว ไปทางไหนไม่ ต้ อ ง
อับอายขายหน้าเขา คนหัวล้านเป็นคนที่มีปมด้อยคอยนึกน้อยเนื้อ
ตำ่า ใจและหวาดระแวงว่าใคร ๆ เขาจะนินทาหรือหัวเราะเยาะ ทีนี้
อาสบายแล้ว หัวกะโหลกนี้อาจะเก็บรักษาไว้เอง พวกแกใครจะขอ
พรอะไรบ้างก็ตามใจ หาเครื่องเซ่นสังเวยมาให้หัวกะโหลกนี้แล้ว
ขอเอาเถอะ ฉันไม่หวงห้ามหรอก แต่ที่ฉันต้องการเก็บรักษาไว้ก็
เพื่อจะกราบไหว้ดวงวิญญาณของเสืออินที่เขาช่วยให้ฉันหายหัว
ล้าน”
เสียงหัวเราะดังขึ้นอย่างครื้นเครง สี่สหายต่างศรัทธาเลื่อมใส
ในอิ ท ธิ ฤ ทธิ์ ข องหั ว กะโหลกผี เจ้ า เปรื่ อ งล้ ว งกระเป๋ า เสื้ อ หยิ บ
กระจกบานเล็ ก ๆ บานหนึ่ง ออกมาส่ งให้เ จ้า คุณปัจ จนึ ก ฯ อย่ าง
พินอบพิเทา

17. 17
“ใต้เท้าลองมองดูกระจกสักนิดสิครับ”
ท่า นเจ้า คุณรีบ ยกกระจกขึ้น ส่อ งดู ใบหน้ าของท่ า นทั นที พอ
แลเห็นศีรษะของท่านมีผมขึ้นเต็ม ท่านก็ยิ้มแก้มแทบแตก แววตา
ของท่านเป็นประกายแจ่มใสผิดปกติ ถึงแม้วาจะมีใครเอาเงินมาให้
่
ท่านสัก ๑๐ ล้าน ท่านก็คงไม่ดีใจเหมือนกับที่ท่านหายศีรษะล้าน
ในครั้งนี้
“โอย-บุญของอาโว้ยพล หัวล้านมาครึ่งศตวรรษแล้วเพิ่งจะมี
ผมกับเขาในวันนี้ ต่อไปอาแต่งเครื่องแบบพลเอกคงจะสง่างามไม่
น้อย เพื่อนฝูงที่มันเคยล้อเลียนอาคงจะแปลกใจไปตามกัน”
นิกรกล่าวกับเสี่ยหงวนทันที
“เราควรจะขอพรอะไรดีโว้ย อ้ายหงวน”
กิมหงวนยิ้มเล็กน้อย
“ต้องคิดให้รอบคอบ อย่างน้อยก็ควรใช้ เวลาคิดสัก สองสาม
วันเพราะเราขอได้คนละสองหนเท่านั้น แต่กันคงไม่ขอให้กันมั่งมี
ศรีสุข เพราะขณะนี้กันก็เป็นมหาเศรษฐีอยู่แล้ว”
“เออ-จริงของแก เราต้องคิดให้รอบคอบ ให้คุณพ่อเก็บรักษา
หัวกะโหลกผีไว้ดีแล้ว เป็นหัวกะโหลกอย่างนี้กันไม่กลัวโว้ย แต่ถ้า
เป็นรูปร่างปีศาจทำาคอยืดคอยาวกันก็เผ่นไม่รู้ทางไป”
ศาสตราจารย์ดิเรกเอื้อมมือหยิบหัวกะโหลกผีขึ้นมาพิจารณาดู
สักครู่เขาก็วางไว้ตามเดิมแล้วกล่าวกับเปรื่องว่า
“เ จ้ า ข อ ง ก ะ โ ห ล ก นี้ ต า ย ม า ใ น ร า ว ๑ ๐ ปี กั น แ ป ล ก ใ จ
จริง ๆ ทีมันมีอทธิฤทธิ์ให้พรใครต่อใครได้”
่ ิ
“นั่นน่ะซีครับคุณหมอ ตอนแรกผมก็มีไว้สำา หรับประกอบการ
แสดงกลเท่านั้น พอเสืออินมาเข้าฝันผมก็ทราบว่ากะโหลกศีรษะ
ของเขาให้พรแก่ผู้ขอได้คนละสองครั้ง”
“ออไร๋ คล้ า ยกั บ นิ ย าย ของฝ รั่ ง ว่ ะ แ ต่ นั่ นมั น เป็ นมื อลิ ง
แห้ง ๆ ใครได้ไปไว้ในครอบครองจะขออะไรก็ได้ แต่ขอได้เพียง
สามครั้ง”

18. 18
เจ้าคุณปัจจนึก ฯ ล้วงกระเป๋ากางเกงข้างขวาหยิบซองธนบัตร
หนังจรเข้ออกมาเปิดออก ดึงธนบัตรใบละร้อยบาทสองปึกออกมา
จากซอง เอื้อมมือข้ามโต๊ะส่งเงินให้จอมมายากรผูยิ่งใหญ่
้
“เอ้า-เจ้าเปรื่อง ฉันให้รางวัลแก ๒,๐๐๐ บาท ตามที่พูดไว้ หัว
กะโหลกผีและของเล่น กลในหี บนั้ นฉั นจะช่ว ยเก็บรั กษาไว้ใ ห้แ ก
อย่างดีที่สุด แกจะมารับไปเมื่อไรก็ได้”
เปรื่องดีใจอย่างยิ่งเมื่อแลเห็นธนบัตรใบแดง ๆ เขากระพุ่มมือ
ไหว้เจ้าคุณปัจจนึก ฯ เสียก่อนแล้วกล่าวว่า
“ขอบพระเดชพระคุณครับ” พูดจบก็รับเงิน ๒,๐๐๐ บาท มาใส่
กระเป๋า ในบนเสื้ อ หางจิ้ ง เหลนตั ว นั้ น “เป็ น อั น ว่ า กระผมมี ค่ า เดิ น
ทางไปหาแฟนของผมที่ภูเก็ตแล้ว ถ้าภายในสามเดือนนี้กระผมไม่
กลั บ มาก็ ห มายความว่ า กระผมมี ท างทำา มาหากิ น อยู่ ที่ ภู เ ก็ ต ครั บ
เครื่องมือเครื่องใช้ในการแสดงกลใต้เท้าจะยกให้เป็นสมบัติของ
คุณนิกรก็ได้”
นิกรพูดขึ้นทันที
“ฉันจะเอามาทำา ตวักตะบวยอะไรวะ ฉันเป็นนักธุรกิจไม่ใช่นัก
แสดงกล”
เปรื่องหันมามองดู พ.อ. นิกรแล้วยิ้มให้
“แต่ถ้า คุณแสดงกลผมเชื่ อว่ าไม่มี นัก แสดงกล หรื อ มายากร
คนไหนในโลกนี้ ที่ จ ะสู้ คุ ณ ได้ ห รอกครั บ อ้ า -เย็ น มากแล้ ว ผม
เห็นจะต้องกราบลาเสียที แต่ว่าผมจะขึ้นไปกราบเท้าคุณหญิงท่าน
และคุ ณผู้ ห ญิ ง ทั้ ง สี่ บ นตึ ก ใหญ่ เ สี ย ก่ อ น อย่า งน้ อ ยก็ ใ ห้ คุณหญิ ง
ท่านด่าผมบ้างผมจะได้มีความสุขความเจริญ”
นิกรหัวเราะหึ ๆ
“อย่าขึ้นไปเลย คุณอากับพวกเมีย ๆ ของเราไม่อยู่หรอก ไป
งานแต่งงานที่สโมสรนายตำา รวจ ออกจากบ้านก่อนหน้าแกมาถึง
เพียงครู่เดียวเท่านั้น”
เปรื่องจุ๊ปาก
“น่าเสียดายจริงครับ ทีผมไม่ได้กราบเท้าคุณหญิงท่าน”
่

19. 19
นิกรว่า “แกกราบเท้าฉันแทนก็ได้นี่นะ ฉันเป็นหลานของท่าน
ก็คงได้ผลเท่ากัน”
จอมนักเล่นกลยิ้มเจื่อน ๆ
“ถ้ายังงั้นวันหลังผมมากราบเท้าท่านดีกว่าครับ แฮ่ะ แฮ่ะ อ้าย
แห้วเกลอเก่าของผมอยู่หรือเปล่าครับ”
“ไม่อยู่หรอก อ้ายแห้วขับรถพาคุณอากับพวกเมีย ๆ ของเรา
ไป”
เปรื่องหันมาทางนายพลดิเรก
“ผมทราบข่ า วคุ ณ หมอกั บ เจ้ า นายและท่ า นเจ้ า คุ ณ ในหน้ า
หนังสือพิมพ์บ่อย ๆ ครับ ดีใจจังครับที่คุณหมอของผมเป็นนายพล
และเจ้ า นายของผมเป็ น พั น เอก อ้ า -เจ้ า แห้ ว เป็ น สิ บ เอกใช่ ไ หม
ครับ”
“ออไร๋ แต่ถูกลดยศลงมาเหลือเพียงสิบโท เพราะทำาเอกสาร
สำาคัญในทางราชการหาย ฉันจะขอให้มนเป็นสิบเอกในไม่ช้านี้”
ั
“แห้วเป็นคนมีโชควาสนาครับ ได้อยู่รับใช้เจ้านายอย่างใกล้
ชิ ด ผมเห็ น จะต้ อ งกราบลาเจ้ า นายกลั บ เสี ย ที ล่ ะ ครั บ มารบกวน
เวลาพักผ่อนของเจ้านายนานแล้ว” พูดจบเปรื่องก็กระพุ่มมือไหว้
เจ้ า คุ ณ ปั จ จนึ ก ฯ กั บ สี่ ส หายด้ ว ยความเคารพรั ก อย่ า งจริ ง ใจ “
กราบลาละครับ ขอให้เจ้านายทุกท่านมีความสุขความเจริญเถอะ
ครับ แล้วก็ถ้าใครจะขอพรหัวกะโหลกผีก็โปรดคิดให้รอบคอบเสีย
ก่อนนะครับ”
เจ้าคุณปัจจนึก ฯ ส่งแก้วเหล้าให้เปรื่อง
“เอ้า ฉันให้แกดื่มเพื่อตอบแทนความดีของแกที่ช่วยให้ฉันมี
ผมดกหายหัวล้านกบาลเหน่ง”
เปรื่องยกมือไหว้ท่านเจ้าคุณอีกครั้งหนึ่ง
“ขอบพระคุณครับใต้เท้า กระผมไม่เคยดื่มหรอกครับ”
“งั้นเรอะ ถ้าเช่นนั้นแกก็เป็นคนดีคนหนึ่งที่ไม่กินเหล้า”
“ครับผม กระผมสูบแต่ฝิ่นอย่างเดียวเท่านั้นแหละครับ”

20. 20
ท่านเจ้าคุณกลืนนำ้าลายเอื๊อก
“ไปเถอะ แกไปได้แล้ว แต่งตัวรุงรังอย่างนี้แกไม่กลัวหมาฟัด
หรือวะอ้ายเปรื่อง”
เปรื่องหัวเราะเบา ๆ
“มันเคยขอรับ มายากรชั้นดีอย่างกระผมก็ต้องแต่งอย่างนี้ ใคร
เห็นก็รู้ว่าเป็นนักแสดงกล” พูดจบเขาก้มตัวลงยกมือลูบกะโหลกผี
เบา ๆ “อ้ายเพื่อนยาก ลาก่อนนะเพื่อนนะ อยู่กับท่านไปก่อนเถอะ
รับรองว่าท่านคงจะให้แกกินอยู่อย่างอิ่มหนำาสำาราญ”
จอมมายากรที่ไม่มีใครดูเพราะดวงไม่ดีพาตัวเดินออกไปจาก
เรือนต้นไม้ท่ามกลางเสียงหัวเราะคิกคักของสี่สหาย พอร่างของ
เปรื่องลับตากิมหงวนก็แกล้งกระเซ้าเจ้าคุณปัจจนึก ฯ
“วะ เหม็นกลินอะไรตุ ๆ โว้ย”
่
ท่านเจ้าคุณทำาตาเขียว
“อย่าน่าอ้ายหงวน กินเหล้าและคุยกันดีกว่า อย่าให้มีรายการ
เตะปากกันเลยวะ”
เสี่ยหงวนหัวเราะก้าก
“คุณอามีผมดกแล้วยังจะโกรธอีกหรือครับ”
เจ้าคุณปัจจนึก ฯ สะดุ้งเล็กน้อยแล้วยิ้มแป้น
“จริ ง โว้ ย อาลื ม ไป ฮ่ ะ ฮ่ ะ พวกแกจะขอพรอะไรจากหั ว
กะโหลกเสืออินบ้างก็เอาซี”
อาเสี่ยหัวเราะหึ ๆ
“ยัง ครั บ เราต้ องปรึ กษากั นให้รอบคอบก่ อ น ต้ อ งขอในสิ่ ง ที่
ควรขอทั้งสองข้อ”
เจ้าคุณปัจจนึก ฯ เห็นพ้องด้วย
“ดีเหมือนกัน คิดเสียให้ดีเสียก่อนแล้วค่อยขอ ใครมีหวีขอยืม
หวีผมหน่อยเถอะวะ”

21. 21
นิกรล้วงกระเป๋าเสื้อฮาไวหยิบหวีเล็ก ๆ อันหนึ่งออกมาส่งให้
พ่อตาของเขาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“คุ ณ พ่ อ หล่ อ ขึ้ น จริ ง ๆ นะครั บ หน้ า ตาเปลี่ ย นแปลงไปมาก
ตอนหัวล้านมองดูไม่ได้ความเลย”
ท่านเจ้าคุณยกกระจกบานเล็กของเปรื่องขึ้นส่องหน้าของท่าน
แล้ ว หวี ผ มให้ เ รี ย บร้ อ ย ท่ า นรู้ สึ ก ตื่ น เต้ น ดี ใ จอย่ า งล้ น เหลื อ และ
มหัศจรรย์ใ จในอิท ธิฤทธิ์ข องกะโหลกผีอ ย่างยิ่ง เมื่ อหวีผ มเสร็ จ
เรียบร้อยท่านก็คืนหวีให้นิกร แล้วกล่าวกับเสี่ยหงวนอย่างสบายใจ
“อามี ผ มดกอย่ า งนี้ เ ห็ น จะพอหาแฟนสาว ๆ ได้ สั ก คนไม่ ใ ช่
หรือ”
“อ๋อ ไม่ต้องผมดกหรอกครับ หัวล้านเหน่ง อย่า งเก่า คุณอาก็
หาได้ถมเถไป อายุ ๑๔ หรือ ๑๕ ได้ทั้งนั้น สาว ๆ เดี๋ยวนี้โดยมาก
ชอบมีแฟนคนแก่ครับ ยิงแต่งงานได้สองสามวันแล้วตายยิ่งดีจะได้
่
ครอบครองมรดก ดูแต่คุณพระบ้านตรงข้ามเราซีครับ อายุของท่าน
๗๒ ขวบแล้ว มีเมีย ๑๖ ขวบ เท่านั้น”
การดื่มเหล้าและสนทนากันได้ดำา เนิน ต่อ ไป โดยมากเรื่อ งที่
พูดคุยกันก็มักจะเกี่ยวกับหัวกะโหลกผีอันนี้ ตราขาวพร่องไปหนึ่ง
ขวด เบียร์ ๓ ขวด หมี่กรอบและเป็ดย่างอีกตัวหนึ่งหมดไปแล้ว สี่
สหายกับเจ้าคุณปัจจนึก ฯ รู้สึกตึง ๆ หน้าไปตามกัน แต่ไม่ถึงกับ
มึนเมา
จนกระทั่งเสียงแตรรถยนตร์คันหนึ่งดังขึ้นที่ประตูรั้วนอกถนน
ใหญ่ ทุกคนจำาเสียงแตรรถโอลสโมบิลเก๋งได้ดี
“คุณอากับพวกเมีย ๆ ของเรากลับมาแล้ว” ศาสตราจารย์ดิเรก
พูดยิ้ม ๆ “ประเดี๋ยวแวะเข้ามาในเรือนต้นไม้แลเห็นคุณพ่อเข้าคง
ไม่มใครจำาได้”
ี
ท่านเจ้าคุณยิ้มให้นายแพทย์หนุ่ม
“พวกแกเล่าเรื่องหัวกะโหลกของเจ้าเปรื่องให้เมีย ๆ ของแก
และคุณหญิงฟังซี ทุกคนควรจะถือโอกาสขอพรจากหัวกะโหลกผี
คนละสองข้อ”
“ออไร๋ ออไร๋ ควรจะเป็นอย่างนั้นครับ”

22. 22
โอลสโมบิลเก๋งซึ่งขับโดยเจ้าแห้วแล่นเข้ามาในบ้าน “พัชราภ
รณ์” แล้ว เสี่ยหงวนพรวดพราดลุกขึ้นเดินออกไปจากเรือนต้นไม้
อย่างร้อนรน พอดีเจ้าแห้วขับรถคลานเอื้อย ๆ ผ่านมาและคุณหญิง
วาดนั่งคู่กับเจ้าแห้วตอนหน้ารถ อาเสี่ยร้องตะโกนเรียกทันที
“แวะที่เรือนต้นไม้ก่อนครับคุณอา ทุกคนเชิญแวะหน่อยครับ
มีเรื่องที่น่าสนใจมาก ข่าวดีครับ”
เจ้าแห้วบังคับรถเก๋งคันงามหยุดนิ่งกลางถนนหน้าเรือนต้นไม้
คุณหญิงวาดกับสี่นางต่างยิ้มให้กิมหงวน
“ข่าวอะไรวะพ่อหงวน”
อาเสี่ยเดินเข้ามาหยุดข้างรถ ในเวลาเดียวกับที่เจ้าแห้วก้าวลง
มา
“พวกเราได้หัวกะโหลกผีมาหนึ่งหัวครับ”
คุณหญิงวาดสะดุ้งเฮือก
“อุ๊ย นั่นน่ะเรอะข่าวดีของแก”
“ครับ กะโหลกผีหัวนี้มีอิทธิฤทธิ์มาก เราจะขอพรอย่างไรก็ให้
เราสมความปรารถนา เข้าไปดูหน่อยซีครับ”
นั น ทาเมี ย รั ก ของพลซึ่ ง นั่ ง รวมกลุ่ ม กั บ เพื่ อ น ๆ ตอนหลั ง รถ
กล่าวกับกิมหงวนทันที
“ได้มาจากไหนคะอาเสี่ย”
“เจ้าเปรื่องมันเอามาให้ครับ พวกคุณคงนึกออก เจ้าเปรื่องเคย
เป็นคนเฝ้าสวนของคุณอาที่บางกรวย แต่ลาออกไปหลายปีแล้ว”
คุณหญิงวาดส่งเสียงเอ็ดตะโรตามนิสัยของท่าน
“อ้ายเปรื่อง….อ้ายมะกอกสามตะกร้านั่นน่ะหรือ”
เจ้าแห้วเปิดประตูตอนหน้าและหลังออก คุณหญิงวาดในชุด
ไหมไทยสีชมพูก้าวลงมาจากรถ ต่อจากนั้นสี่นางก็ลงมาจากตอน
หลังรถ นันทา, นวลลออ, ประภาและประไพสวมเสื้อกระโปรงชุดสี
เขียวเหมือนกันทั้งสี่คน แบบเสื้อเป็นแบบเวลาเย็นสวยเก๋มาก กิม

23. 23
หงวนพาสี่ น างกั บ คุ ณ หญิ ง วาดเข้ า ไปในเรื อ นต้ น ไม้ ซึ่ ง เจ้ า แห้ ว
ติดตามไปด้วย
พอแลเห็นเจ้าคุณปัจจนึก ฯ คุณหญิงวาดกับสี่นางก็หยุดชะงัก
เพราะจำาไม่ได้เข้าใจว่าเป็นแขกของคณะพรรคสี่สหาย
“มีแขกนี่นาพ่อหงวน” คุณหญิงวาดกระซิบ
อาเสี่ยหัวเราะก้าก
“ไม่ใช่แขกหรอกครับ เจ้าคุณอาปัจจนึก ฯ น่ะครับ”
คุณหญิงวาดลืมตาโพลง
“แกเมาเหล้าแล้วพ่อหงวน เจ้าคุณท่านหัวล้านแดงแจ๋เหมือน
ลูกมะอึก อยู่ห่างกันตั้งกิโลก็มองเห็น”
เจ้าคุณปัจจนึก ฯ ลุกขึ้นทันทีแล้วเดินเข้ามาหาคุณหญิงวาด
กับสี่นาง
“ฮัลโหล จำาผมไม่ได้หรือคุณหญิง ผมได้พรจากหัวกะโหลกผี
ทำาให้เส้นผมกลางศีรษะของผมเกิดขึ้นมาจนเต็ม อย่าแปลกใจเลย
ครับ”
คุณหญิงวาดกับสี่นางต่างยืนตะลึงไปตามกัน
“คุณพ่อ….” ประไพร้องลั่น “คุณพ่อหายเหม็น เขี ยวแล้วหรือ
คะนี่”
“เออ มีผมเต็มกบาลอย่างนี้แล้วจะเหม็นเขียวได้อย่างไรวะ”
คุณหญิงวาดร้องออกมาดัง ๆ
“เจ้าคุณ โอ๊ย….นี่ดิฉันฝันไปหรืออย่างไร คนหัวล้านทำา ไมมี
ผมเกิดขึ้นได้ เจ้าคุณใส่วิกหรือเปล่า”
ท่านเจ้าคุณอดหัวเราะไม่ได้
“คุ ณ หญิ ง ดู ใ ห้ ดี ผมจริ ง ๆ นะครั บ ไม่ ใ ช่ ใ ส่ วิ ก ปลอม หั ว
กะโหลกผีที่ตั้งอยูบนโต๊ะนั่นให้พรผม”
่

24. 24
เสี ย งจ้ อ กแจ้ ก จอแจในหมู่ สี่ น างดั ง ขึ้ น ทั น ที ทุ ก คนตื่ น เต้ น
ประหลาดใจไปตามกัน เจ้าคุณปัจจนึก ฯ เปลี่ยนแปลงไปจนจำาไม่
ได้ างเข้ามาห้อมล้อมเจ้าคุณปัจจนึก ฯ พิจารณาดูเส้นผมบนศีรษะ
จนแน่ใจว่าเป็นเส้นผมที่เกิดขึ้นจริง ๆ
ประภากล่าวขึ้นด้วยความตื่นเต้นยินดี
“ไม่ น่ า จะเป็ น ไปได้ เ ลยค่ ะ คุ ณ พ่ อ ทำา ไมหั ว กะโหลกผี ถึ ง มี
อิทธิฤทธิ์อย่างนี้ละคะ นี่ถ้าภาพบคุณพ่อที่อื่นถึงอย่างไรก็จำา คุณ
พ่อไม่ได้แน่นอน คุณพ่อแปลกไปเป็นคนละคนเชียวค่ะ”
นวลลออพูดเสริมขึ้น
“เป็นเรื่องที่น่ามหัศจรรย์มากเชียวนะคะ คุณอาโชคดีจังค่ะที่
หายศีรษะล้านแล้ว”
ทุกคนพากันเดินตรงไปที่โต๊ะรับประทานอาหารซึ่งพล, นิกร
และดร. ดิเรกกำาลังนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ที่โต๊ะนั้น คุณหญิงวาดกับ
สี่ น างพากั น มองดู หั ว กะโหลกผี อ ย่ า งหวั่ น ๆ เจ้ า แห้ ว รี บ ยกเก้ า อี้
เหล็กมากางให้เจ้านายผู้หญิงของเขา แต่คุณหญิงวาดกับสี่นางไม่
ยอมนั่งคงยืนจับกลุ่มฟังเจ้าคุณปัจจนึก ฯ เล่าเรื่องเสืออินเจ้าของ
หัวกะโหลกนีให้ฟังโดยละเอียด
้
แน่ ล ะ สี่ น างกั บ คุ ณ หญิ ง วาดต่ า งก็ มี ศ รั ท ธาเลื่ อ มใส ใน
อิ ท ธิ ฤ ทธิ์ ข องหั ว กะโหลกเสื อ อิ น นี้ เพราะปี ศ าจเสื อ อิ น ได้ ใ ห้ พ ร
ท่ า นเจ้ า คุ ณ ช่ ว ยให้ ท่ า นหายศี ร ษะล้ า น มี เ ส้ น ผมเกิ ด ขึ้ น จนเต็ ม
ศีรษะอย่างนี้เป็นการแสดงให้เห็นอยู่แล้วว่า หัวกะโหลกนี้ขลังจริง
ๆ
ในที่สุดเจ้าคุณปัจจนึก ฯ ก็กล่าวว่า
“คุณหญิงกับทุกคนไปคิดดูสักสองสามวันเถอะครับ ว่าควรจะ
ขออะไรจากหัวกะโหลกนี้ แล้วก็จัดเครื่องเซ่นสังเวยมาขอพรไป
จะขอเพียงข้อเดียวหรือขอทีเดียวทั้งสองข้อก็ได้ แต่อย่าลืมว่าขอ
ได้เพียงสองครั้งเท่านั้น”
คุณหญิงวาดแสดงท่าทางตื่นเต้นตลอดเวลา
“ค่ ะ ค่ ะ ดิ ฉั น จะต้ อ งคิ ด ให้ ร อบคอบที่ สุ ด ไหน ๆ ขอพรได้
เพียงสองข้อก็ต้องคิดหน้าคิดหลัง เป็นโชคของพวกเราแล้วที่ได้
หัวกะโหลกนี้มา ดิฉันตื่นเต้นจริง ๆ ที่เจ้าคุณหายหัวเหน่ง มีผมดก

25. 25
อย่ า งนี้ ห น้ า ตาค่ อ ยดู ไ ด้ ห น่ อ ย ตอนหั ว ล้ า นมองเหมื อ นตั ว ม่ า
เหมี่ยวค่ะ หน้าทะลุ่ม ๆ ชอบกล เวลาเจ้าคุณยืนอยู่กลางแดดละ
ก้อเป็นมันวูบวาบทีเดียว”
เจ้าคุณปัจจนึก ฯ ยิมแป้น
้
“ผมสบายใจและมี ความสุ ขแล้ วคุ ณหญิง เรื่ องหัวล้า นทำา ให้
ผมมีปมด้อยตลอดเวลา อ้า-เรามาตกลงกันให้เรียบร้อยดีไหมครับ
มะรืนนี้วันเสาร์เราทำา พิธีตั้งเครื่องเซ่นสังเวยในตอนกลางวันแล้ว
ขอพรหัวกะโหลกผีพร้อม ๆ กันดีไหมครับ”
คุณหญิงวาดเห็นพ้องด้วย
“ดีซิคะ พวกเราจะได้มีเวลาคิดให้รอบคอบว่าเราควรจะขอพร
อะไร”
“ถ้ายังงั้นตกลงตามนี้ครับ มะรืนนี้ ๑๑ น. เราต้องเตรียมเครื่อง
เซ่นสังเวยไว้ให้เขามาก ๆ”
คุ ณ หญิ ง วาดกั บ สี่ น างสนทนากั บ เจ้ า คุ ณ ปั จ จนึ ก ฯ และสี่
สหายอี กสั กครู่ ก็ พากั น ออกไปจากเรื อ นต้ น ไม้ แต่ เ จ้ า แห้ ว ไม่ ไ ด้
ติดตามไป เขาตรงเข้ามาหาเจ้าคุณปัจจนึก ฯ แล้วยกมือไหว้ท่าน
เจ้าคุณอย่างนอบน้อม
“รับประทานให้ผมขอพรหัวกะโหลกผีด้วยคนได้ไหมครับ”
เจ้าคุณปัจจนึก ฯ ยิมเล็กน้อย
้
“ได้ ฉันไม่หวงห้ามอะไรหรอก แกจะขออะไรก็คิดไว้ แต่ห้าม
ขอเงินทองหรือของใหญ่ ๆ ที่โตกว่ากล่องใส่หัวกะโหลกนี่ อ้า-แก
ไปเรียกใครมาสักคนมาซีวะอ้ายแห้ว ช่วยกันยกหีบใบนั้นไปเก็บไว้
ที่ห้องเก็บของทีโรงครัว เก็บไว้ให้ดี”
่
เจ้ า แห้ ว รั บ คำา สั่ ง แล้ ว พาตั ว เดิ น ออกไปจากเรื อ นต้ น ไม้ ด้ ว ย
ความดีใจ ทีจะได้พรจากกะโหลกผี
่
ปั ญ หาที่ ว่ า ควรจะขอพรอะไรบ้ า ง ทำา ให้ สี่ น างและคุ ณ หญิ ง
วาดต้ อ งยุ่ ง ยากลำา บากใจไม่ น้ อ ย ทุ ก คนได้ ใ ช้ ค วามคิ ด อย่ า ง
มากมายในเรื่องนี้ ทั้งนี้ก็เพราะพรที่จะขอจากหัวกะโหลกผีนั้นขอ
ได้เพียงสองข้อเท่านั้นเอง

26. 26
จนกระทั่งวันเสาร์ผานมาถึง
่
พอได้เวลา ๑๑.๐๐ น. คณะพรรคสี่สหายกับสี่นางพร้อมด้วย
ท่านผู้ใหญ่ทั้งสองก็นำา เครื่องเซ่นสังเวยมาตั้งบนโต๊ะในห้องโถง
ชั้นล่าง เครื่องเซ่นเหล่านี้ต่างคนต่างจัดหามาเป็นอาหารคาวหวาน
หรือผลไม้ โดยเฉพาะของเสี่ยหงวนมีตราขาวขวดหนึ่ง
บนโต๊ะมีหมูเห็ดเป็ดไก่วางอยู่เรียงราย หัวกะโหลกผีเสืออิน
วางอยู่บนกล่องสีดำากลางโต๊ะ ทุกคนนั่งเรียงรายอยู่กลางห้อง คุณ
หญิงวาดเป็นคนจุดธูปเทียนสักการะดวงวิญญาณของเสืออินและ
เชิญให้มารับเครื่องเซ่นสังเวย เมื่อปักธูปเทียนไว้บนโต๊ะเสร็จแล้ว
คุณหญิงก็ถอยกลับมานั่งรวมกลุมกับสี่นาง
่
ภายในห้องโถงสงบเงียบ ทุกคนมีศรัทธาเชื่อมั่นในอิทธิฤทธิ์
ของหัวกะโหลกผีที่จะประสาทพรให้สมความปรารถนา ซึ่งขณะนี้
ทุกคนคิดไว้แล้วว่าจะขอพรอะไรบ้างแต่ไม่บอกให้ใครรู้
กลิ่นธูปควันเทียนและกลิ่นดอกไม้กระจายไปทั่วห้อง นิกรมอง
ดู เ ครื่ อ งเซ่ น สั ง เวย ด้ ว ยความกระหาย มี หั ว หมู ต้ ม หนึ่ ง หั ว อยู่ ใ น
ถาดใหญ่พร้อมด้วยตีนหมู ๔ ข้าง และหางหมูหนึ่งหาง นอกจากนี้
ก็มีปลาช่อนแป๊ะซะหนึ่งตัว ยำา ใหญ่หนึ่งจาน ไก่ตอนนึ่งแล้วหนึ่ง
ตัว เป็ดพะโล้หนึ่งตัว เป็ดย่างหนึ่งตัว ไข่ต้มอีกหนึ่งชามพลาสติก
ไม่น้อยกว่า ๒๐ ฟอง ส่วนของหวานก็มีขนมต้มแดง ขนมต้มขาว
มะพร้าวอ่อน กล้วยไข่และกล้วยหอม
นิกรอดรนทนไม่ได้อยากกินเป็ดพะโล้เต็มทนก็กล่าวขึ้นดัง ๆ
ว่า
“ผีกินเร็วกว่าคน นาทีเดียวก็อิ่มแล้ว”
คุณหญิงวาดยกมือขวาคว้าหูซ้ายของนิกรดึงไว้
“เดี๋ ย ว แกไม่ ต้ อ งวุ่ น วาย ปล่ อ ยไว้ ยั ง งั้ น ก่ อ น ขอพรเสี ย ให้
เสร็จเรียบร้อยแล้วเราค่อยกินเหลือผี รับรองว่าได้กินแน่” พูดจบ
ท่านก็ปล่อยมือที่ดึงหูนิกรออกแล้วหันมาทางเจ้าคุณปัจจนึก ฯ “
เจ้าคุณไม่สบายหรือเป็นอะไรไปคะ รู้สึกว่าตั้งแต่เย็นวานนี้แล้วเจ้า
คุณหงอยเหงาผิดปกติ”
เจ้าคุณปัจจนึก ฯ ฝืนยิม
้

27. 27
“ไม่ มีอะไรหรอกครั บผมสบายดี แต่ผ มเสีย ดายที่ ผมขอพรผี
ได้อีกครั้งเดียวเท่านั้น ใครจะขอพรก็เอาซีครับ”
คุณหญิงว่า “เจ้าคุณขอเป็นคนแรกเถอะค่ะ แล้วก็ดิฉันกับพวก
เด็ก ๆ แต่ว่าใครจะขอพรอย่างไรต้องพูดดัง ๆ ให้ได้ยินทั่วกันตาม
ที่เราได้ตกลงกันไว้ ทั้งนี้เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ขอพรซำ้ากัน เอาซีคะ
เจ้าคุณ ลงมือขอพรได้แล้วค่ะจะได้ไม่เสียเวลา”
เจ้ า คุ ณ ยกมื อ ขึ้ น ประณมไว้ ร ะหว่ า งอก ท่ า นมองไปที่ หั ว
กะโหลกผีบนโต๊ะแล้วกล่าวขึ้นดัง ๆ ว่า
“ผี ส างเจ้ า ของหั ว กะโหลกนี้ จ งให้ พ รข้ า เถิ ด ขอให้ ข้ า จงมี
ศีรษะล้านเลี่ยนเหมือนเช่นเดิม”
ทุกคนสะดุ้งเฮือกไปตามกัน ไม่อาจจะเข้าใจได้ว่าทำาไมท่าน
เจ้าคุณจึงขอพรเช่นนี้ ทันใดนั้นเองเส้นผมบนศีรษะของเจ้าคุณปัจ
จนึ ก ฯ ก็ ป ลิว ว่ อนกระจายไปทั่ ว ห้ อ ง แล้ ว ถู ก ลมพั ดปลิ ว ออกไป
จากห้ องโถงหายไปหมด ศีร ษะของเจ้า คุณปัจ จนึ ก ฯ ปราศจาก
เส้นผมแล้ว นอกจากมีอยู่ที่ท้ายทอยและที่จอนหูทั้งสองข้างเพียง
หร็อมแหร็ม
“คุณอา….” เสี่ยหงวนร้องตะโกนสุดเสียง “ทำาไมขอพรอย่างนี้
ล่ะครับ แย่แล้ว เส้นผมบนศีรษะคุณอาปลิวหายไปหมดแล้วครับ
ศีรษะของคุณอาแดงแจ๋เป็นลูกมะอึกเหมือนเช่นเดิม”
ท่านเจ้าคุณยิ้มเศร้า ๆ
“อาปลงตกแล้วอ้ายหงวน อาหัวล้านตามเดิมดีกว่า” ท่านพูด
เสี ย งเครื อ น่ า สงสาร “วานนี้ อ าไปตรวจงานที่ สำา นั ก งานผล
ประโยชน์ของอา ทุกคนไม่ มีใครจำา อาได้ แขกยามไม่ยอมให้อ า
ขึ้ น ไปนั่ ง ทำา งานในห้ อ งชั้ น บน พวกเสมี ย นพนั ก งานช่ ว ยกั น ฉุ ด
กระชากลากตัวอาออกไปจากสำา นักงาน เมื่ออาบอกเขาว่าอาเป็น
ใครเขาก็หาว่าอาบ้า ทุกคนต่างบอกว่าเจ้าคุณปัจจนึก ฯ เจ้านาย
ของเขานั้นหัวล้านแดงแจ๋”
เสียงหัวเราะดังขึ้นลั่นห้องโถง นิกรมองดูพ่อตาของเขาอย่าง
ขบขัน
“คุณพ่อโมโหที่ใคร ๆ จำาคุณพ่อไม่ได้หรือครับ”

28. 28
“ใช่” ท่านเจ้าคุณพูดเสียงหนัก ๆ “พ่อออกจากสำา นักงานผล
ประโยชน์ของพ่อขับรถไปหาเจ้าหงวนที่ธนาคาร พวกธนาคารไม่มี
ใครจำา พ่อได้ สักคนเดีย ว ต่างขัดขวางไม่ ยอมให้ พ่อ ขึ้น ไปชั้น บน
บอกว่ า พ่ อ เป็ น ใครไม่ เ ชื่ อ หาว่ า พ่ อ เป็ น บ้ า แล้ ว เรี ย กตำา รวจที่
ธนาคารให้มาไล่พ่อออกไป แกคิดดูสิวะนิกร มีผมดกแทนที่จะให้
คุ ณกั บให้โ ทษ พ่ อขั บรถไปหาดิ เรกที่ “ดิ เ รกคลี นิ ค” ราชดำา เนิ น
ถูกจราจรเรียกหาว่าขับรถแซงซ้าย เขาขอดูใบขับขี่แล้วบอกว่ารูป
ถ่ายในใบขับขี่หัวล้าน พ่อเอาใบขับขี่ของพระยาปัจจนึก ฯ มาใช้
เขาเลยจับไปโรงพักเสียเวลาเกือบชั่วโมง พ่อต้องโทรศัพท์เรียกผู้
บังคับการไปพบที่โรงพัก ตอนแรกผู้บังคับการจำา พ่อไม่ได้เสียอีก
จะให้ตำา รวจเอาเข้ากรง แต่ตอนหลังเขาจำา ได้ เขาแปลกใจที่พ่อ
หายหัวล้าน พ่อเลยบอกเขาว่าได้ยาปลูกผมวิเศษ เขาก็เลยปล่อย
ตัวพ่ อ พ่ อออกจากโรงพัก ก็ไ ปแวะหาเพื่อ น ๆ ที่ตลาดพระวัดศิริ
อำา มาตย์ ไม่ มี ใ ครจำา พ่ อได้ เ ลยแม้ แ ต่ คนเดี ย ว บอกเขาว่ า พ่ อ คื อ
พระยาปัจจนึก ฯ เขาก็หาว่าพ่อไม่สบายอวดอ้างตัวเป็นเพื่อนของ
เขา พวกนักเลงพระที่เคยเคารพนบนอบพ่อก็ไม่มีใครทักพ่อ มัน
น่าเจ็บใจไหมล่ะ ในที่สุดพ่อก็ต้องกลับมานอนแกร่วอยู่ที่บ้าน เลย
คิดตัดสินใจหัวล้านตามเดิมดีกว่า บัดนี้ก็สมใจพ่อแล้ว หัวของพ่อ
มันเป็นเทรดม๊าคหรือเครื่องหมายการค้า เป็นสัญลักษณ์ที่บอกให้
ใคร ๆ รู้ว่าพ่อคือเจ้าคุณปัจจนึก ฯ ต่อนี้ไปห้ามล้อเรื่องที่เกี่ยวกับ
หัวล้านนะโว้ย”
สี่สหายกับสี่นางต่างหัวเราะขึ้นอย่างพร้อมเพรียงกัน คุณหญิง
วาดว่ า เสี ย งอหาย ท่า นมองดู เ จ้ า คุ ณปั จ จนึ ก ฯ อย่า งขบขั น แล้ ว
กล่าวว่า
“ก็ดีเหมือนกันค่ะเจ้าคุณคะ ความจริงเจ้าคุณศีรษะล้านก็ล้าน
อย่ า งสง่า แบบคุ ณพระหรื อ เจ้ า คุ ณ ทั้ ง หลาย ใครเห็ น ถึ ง ไม่ รู้ จั ก ก็
ต้ องเดาเอาว่า เป็น เจ้ าคุ ณพานทอง อย่า เสี ยใจเลยค่ะ ชาติ นี้ เ จ้ า
คุณไม่มีหวังที่จะมีผมดกเหมือนคนอื่นเขาแล้ว”
เจ้าคุณปัจจนึก ฯ ยิมเจื่อน ๆ
้
“คุ ณ หญิ ง จะขอพรอะไรก็ เ อาซี ค รั บ ขอที เ ดี ย วสองข้ อ หรื อ
อย่างไร”
“ขอสองข้ อ เลยค่ ะ ไหน ๆ ขอแล้ ว ก็ ข อให้ ห มด” พู ด จบคุ ณ
หญิงวาดก็ยกมือขึ้นประณมแล้วพูดกับหัวกะโหลกผีดัง ๆ “เจ้าประ
คู้น ข้อแรกขอให้ฉันเล่นไพ่ชนะทุก ๆ คนที่เล่นกับฉัน ไม่ว่าจะเป็น

29. 29
ไพ่ตองหรือซิมเซ็กเจ้าประคู้น ข้อสองขอให้ฉันเบื่อหน่ายเลิกกิน
หมากเสียที กินจนหินปูนจับปากหนาตั้งห้าหกกิโลแล้ว”
ทุ กคนหั ว เราะกั น อย่ า งไม่ ต้อ งอั้ น คุ ณ หญิ ง วาดหั น มาทางสี่
นางแล้วกล่าวว่า
“พวกเธอใครจะขอพรอะไรก็ขอซีจ๊ะ”
มีการปรึกษากันในระหว่างสี่นาง แล้วนันทาก็ถูกขอร้องให้ขอ
พรก่อน นันทาก้มลงกราบแสดงความเคารพดวงวิญญาณเจ้าของ
หัวกะโหลกที่อยู่บนโต๊ะแล้วหล่อนก็ขอพร
“ท่ า นเจ้ า ของหั ว กะโหลกนี้ ท่ า นจะเป็ น ใครก็ ต าม ดิ ฉั น ขอ
เคารพท่านด้วยความศรัทธาเลื่อมใสในอิทธิฤทธิ์ของท่าน พรสอง
ประการที่ดิฉันจะขอท่านก็คือข้อแรก ดิฉันขอให้คุณอาที่เคารพรัก
ของดิฉันได้มีอายุยืนยาวต่อไปเพื่อเป็นมิ่งขวัญเป็นร่มโพธิ์ร่มไทร
ของเราต่อไป ข้อสองดิฉันขอให้ผัวรักของดิฉันเลิกเจ้าชู้ มีความ
รักใคร่ซื่อสัตย์ต่อดิฉันแต่ผู้เดียว”
แล้วนันทาก็ก้มลงกราบอีกครั้งหนึ่ง ท่ามกลางเสียงจ้อกแจ้ก
จอแจของใครต่อใคร คุณหญิงวาดยิ้มแป้นชื่นใจหลานสาวและลูก
สะใภ้ของท่านขอพรให้ท่านมีอายุยนนาน
ื
“ขอบใจมากแม่นันที่ขอพรให้อา ทำา ไมไม่ขออะไรให้ตัวเอง
บ้างล่ะ”
นันทาหัวเราะเบา ๆ
“สำาหรับตัวของนันก็มีทุกสิ่งทุกอย่างแล้วนี่คะ นันไม่อยากได้
อะไรอีกแล้วล่ะค่ะ” พูดจบหล่อนก็หันมาทางเมียรักของเสี่ยหงวน
“เชิญซีคะคุณนวล ขอเสียให้เสร็จ ๆ ไปเพราะยังอยู่อีกหลายคน”
นวลลออมีท่าทางกระดากอายเล็กน้อย หล่อนประณมมือไหว้
หัวกะโหลกผีแล้วกล่าวขอพรเบา ๆ พอได้ยินกันทั่วห้อง
“เจ้าประคู้น ดิฉันขอให้สามีของดิฉันเกลียดเหล้าเลิกดื่มเหล้า
อย่างเด็ดขาดนับแต่บัดนี้เป็นต้นไปค่ะ แล้วก็อีกข้อหนึ่ง อ้า-ดิฉัน-
อ้า ดิฉันขอให้ดิฉันมีความสวยสดงดงามอยู่อย่างนี้ อย่าได้ร่วงโรย
ไปกว่านี้เลย”
อาเสี่ยค้อนปะหลับปะเหลือก

30. 30
“เล่นขอพรอย่างนี้เฮียก๊อแย่น่ะซี ชักเหม็นเหล้าเสียแล้ว พอ
นึกถึงเหล้ามันจะอ๊วก”
พลว่า “อ๊วกเพราะอยากกินหรือเพราะเกลียด”
“เกลียดโว้ย เหม็นจริง ๆ ให้ดิ้นตาย ต่ อไปนี้ กัน คงเลิ กเหล้ า
แล้ว แต่กันเป็นนักธุรกิจเข้าสังคมที่ไหนเขากินเหล้ากันทั้งนั้น เมื่อ
กันเลิกกินเหล้างานในด้านธุรกิจก็คงจะขลุกขลักไม่สะดวกเหมือน
เมื่อก่อน ช่างเถอะ….เมียเขาอยากให้กันเลิกไม่ใช่วากันอยากเลิก”
่
คุณหญิงวาดพยักเพยิดกับเมียรักของศาสตราจารย์ดิเรก
“ถึงตาเธอแล้วแม่ภา จะขอพรอะไรก็ว่ามา”
ประภายิ้ ม เจื่ อ น ๆ กระพุ่ ม มื อ ไหว้ แ ละกราบลงบนพื้ น นึ ก
อธิษฐานในใจขอให้พรผีจงมีประสิทธิภาพตามคำาขอ หล่อนหันมา
มองดู เ จ้ า คุ ณ ปั จ จนึ ก ฯ บิ ด าบั ง เกิ ด เกล้ า ของหล่ อ นด้ ว ยความ
สงสาร แล้วหล่อนก็กล่าวกับหัวกะโหลกผีว่า
“ข้ า แต่ ท่า นผู้ มี อิ ท ธิ ฤทธิ์ ข้า สงสารบิ ดาของข้ า มากที่ หุ น หั น
พลั น แล่ น ขอพรท่ า นให้ ศี ร ษะล้ า นเลี่ ย นตามเดิ ม ขอให้ ท่ า นดล
บั น ดาลให้ บิ ด าแห่ ง ข้ า มี ผ มดกเต็ ม ศี ร ษะเถิ ด คุ ณ พ่ อ จะได้ พ้ น
สภาพจากคนหัวล้าน”
ทั น ใดนั้ น เองทุ ก คนนอกจากเจ้ า คุ ณ ปั จ จนึ ก ฯ ก็ ตื่ น เต้ น
มหั ศ จรรย์ ใ จเหลื อ ที่ จ ะกล่ า ว กลางกระหม่ อ มอั น ล้ า นเลี่ ย นของ
ท่านเจ้าคุณ มีเส้นผมงอกขึ้นมาอย่างรวดเร็วสีดำาบ้างสีขาวบ้างแต่
ส่ วนมากเป็น สีข าว คุ ณหญิง วาดอ้ า ปากหวอ ทุ ก คนจ้ อ งตาเขม็ ง
มองดูเจ้าคุณปัจจนึก ฯ
“มายก๊อด” ศาสตราจารย์นายพลดิเรกร้องลั่น “คุณพ่อ…….ฮ่ะ
ฮ่ะ คุณพ่อมีผมเต็มกบาล…..เอ๊ย…..เต็มศีรษะอีกแล้วครับ”
เจ้าคุณปัจจนึก ฯ เย็ นวาบไปทั่วตั ว ท่า นยกมือ ขวาลูบศี รษะ
ของท่ า น พอมื อ สั ม ผั ส ผมท่ า นก็ ห น้ า เสี ย หั น มามองดู ธิ ด าคนโต
ของท่านอย่างเคือง ๆ
“ประภา หมายความว่ากระไรกันโว้ย พ่อขอพรให้หัวล้านตาม
เดิม ทำาไมแกมาขอพรให้พ่อมีผมอีก”
ประภายิมแห้ง ๆ
้

31. 31
“ภาสงสารคุณพ่อนี่คะ คุณพ่อหายหัวล้านไปไหนจะได้ไม่อาย
เขา”
ท่านเจ้าคุณโกรธจนปากเขียว
“แกจะบ้าหรือวะประภา พ่อก็บอกเหตุผลให้ฟังแล้ว ว่าการที่
พ่อมีผมดกย่อมเกิดผลร้ายแก่พ่อเพราะใคร ๆ จำาพ่อไม่ได้ เร็ว-ขอ
พรหัวกะโหลกให้พ่อหัวล้านตามเดิมเดี๋ยวนี้”
ประภาทำาหน้าครึ่งยิ้มครึ่งแหย
“ยังงั้นภาก็ไม่ได้ขออะไรให้ตัวเองน่ะซีคะ”
“ไม่รู้ล่ะ แกอยากมาวุ่นวายในเรื่องกบาลของพ่อทำาไมล่ะ พ่อ
ไม่ยอมนะจะบอกให้ พ่อต้องการให้พ่อหัวล้านตามเดิม”
ประภาหน้ า จ๋ อ ยและบ่ น พึ ม พำา หล่ อ นพยายามชี้ แ จงแสดง
เหตุผลให้เจ้าคุณปัจจนึก ฯ ฟังว่าคนหัวล้านมีปมด้อยไปทางไหน
ก็เหมือนตัวจำา อวด อย่างไรก็ตามท่านเจ้าคุณยืนกรานว่าท่านเป็น
พระยาพานทองเป็นนายพลเอก ใคร ๆ ก็รู้กันทั่วว่าท่านศีรษะล้าน
หากมีผมดกก็ไม่มีใครจำาได้อันเป็นเรื่องยุ่งยากเดือดร้อน จึงขอให้
ประภาขอพรกะโหลกผีให้เส้นผมบนศีรษะของท่านร่วงไปให้หมด
ประภาจำาต้องขอพรผีตามความประสงค์
ภรรยาคู่ ชี วิ ต ของนายพลดิ เ รกหั น มาประณมมื อ ไหว้ หั ว
กะโหลกผีแล้วขอพร
“เจ้าประคู้น พรอีกข้อที่ดิฉันขอก็คือขอให้คุณพ่อหัวล้านตาม
เดิมเถอะค่ะ”
ทันใดนั้นเอง มีลมพัดเข้ามาในห้องโถงอย่างรุนแรง เส้นผมสี
ขาวและสีดำาบนศีรษะเจ้าคุณปัจจนึก ฯ ปลิวว่อน ลมพาพัดออกไป
ทางหลั ง ตึ กท่ า มกลางความตื่ น เต้ น ประหลาดใจของผู้ ที่ พ บเห็ น
ท่านเจ้าคุณศีรษะล้านเลี่ยนแดงแจ๋เหมือนเช่นเดิม แต่ท่านก็ไม่ได้
เสียอกเสียใจอะไรเพราะความเคยชินของท่านนั่นเอง
“โถ” คุณหญิงวาดอุทานพลางจ้องมองดู “ศีรษะท่านเจ้าคุณ
กลายเป็นลูกมะอึกสุก ๆ ไปแล้ว”
เจ้าคุณตวาดแว๊ด

32. 32
“ช่างผมเถอะ เรื่องของผม”
เสียงหัวเราะดังขึ้นลั่นห้องโถง ประภาบ่นกระปอดกระแปดที่
หล่อนขอพรให้เจ้าคุณปัจจนึก ฯ จนหมดไปสองข้อโดยที่ตัวเอง
ไม่ได้รับพรอะไรเลย คุณหญิงวาดหันไปมองดูเชี่ยนหมากเงินของ
ท่าน พอแลเห็นหมากพลูในเชี่ยนท่านก็ทำาท่าผะอืดผะอมเหมือน
กับจะอาเจียน จึงกวักมือเรียกเจ้าแห้วเข้ามาหา
“อ้ า ยแห้ ว ข้ า เกลี ย ดหมากจนบอกไม่ ถู ก เอาออกไปให้ พ้ น
ห้องนี้ ต่อไปข้าเลิกกินหมากได้เด็ดขาดแล้วเพราะข้าได้พรจากหัว
กะโหลกผี”
เจ้ าแห้ว รีบปฏิบั ติตามคำา สั่ง คุณหญิ งวาดด้ว ยความเกรงกลัว
ความเงียบเกิดขึ้นชั่วขณะ นิกรกระซิบถามพ่อตาของเขา
“เครื่องเซ่นสังเวยบนโต๊ะกินได้หรือยังครับ”
“ยังโว้ย” เจ้าคุณปัจจนึก ฯ ตวาดแว๊ด “แกนี่ตะกละจริงพับผ่า”
นายจอมทะเล้นยิมแห้ง ๆ
้
“ไม่ได้ตะกละหรอกครับแต่มันอยากกิน”
ประไพนั่ ง พั บ เพี ย บประณมมื อ อธิ ษ ฐานแล้ ว กราบลงบนพื้ น
หล่อนเงยหน้าขึ้นมองดูหัวกะโหลกผีแล้วกล่าวขึ้นด้วยเสียงแจ๋ว ๆ
ว่า
“ขอวิ ญญาณของท่า นเจ้าของหัว กะโหลกจงกรุณาให้ พ รแก่
ดิฉันเถิดเจ้าค่ะ ข้อหนึ่ง ขอให้ดิฉันมีอำา นาจเหนือสามีหรือผัวของ
ดิฉันตลอดไป”
หัวกะโหลกผีอ้าปากปะหงับ ๆ แล้วพูดขึ้นดัง ๆ
“ตกลง”
ทุ ก คนสะดุ้ ง เฮื อ กและถอยหลั ง กรู ด ประไพยิ้ ม แห้ ง ๆ แล้ ว
กล่าวต่อไป
“ข้ อสอง สามี ข องดิ ฉั น อยู่ ข้ า งจะเจ้ า ชู้ ถื อ ว่ า มี รู ป ร่ า งหน้ า ตา
คล้ า ยแพ๊ ต บู น ดาราหนั ง ฮอลลี่ วู๊ ด ขอได้ โ ปรดบั น ดาลให้ นิ ก ร
มีหน้าตาอัปลักษณ์ มีหนวดเครารุงรังเป็นที่เกลียดชังแก่ผู้หญิงทั้ง
หลายนับแต่บัดนี้เป็นต้นไปเถิดเจ้าค่ะ”

33. 33
เสียงกะโหลกผีหัวเราะกังวาน
“ฮ่ะ ฮ่ะ ตูข้าจำาต้องให้พรแก่ภรรยาของสูเจ้าตามคำาขอ”
ทันใดนั้นเองนิกรก็รู้สึกหน้ามืดวิงเวียนศีรษะเหมือนกับจะเป็น
ลม เขารีบยกฝ่ามือทั้งสองขึ้นปิดหน้าของเขา เมื่อรู้สึกว่าค่อยยัง
ชั่ ว ก็ ป ล่ อ ยมื อ ออก คราวนี้ ทุ ก คนก็ ต กใจไปตามกั น เมื่ อ แลเห็ น
ใบหน้าของนิกรเปลี่ยนแปลงไปเป็นคนละคน มีหนวดเคราขึ้นรก
รุ ง รั ง ทั่ ว ใบหน้ า นั ย น์ ต าทั้ ง สองข้ า งเหล่ จ นแทบจะไม่ เ ห็ น ตาดำา
ปากเบียวเหมือนคนเป็นอัมพาต
้
“ว้าย” เจ้าแห้วร้องสุดเสียง “รับประทาน แย่แล้วครับคุณนิกร”
นิกรหัวเราะอย่างใจเย็น
“ทำาไมข้าถึงจะแย่วะ รูปสมบัติของผู้ชายไม่สำา คัญ ขณะนี้ฉัน
รู้ ตั ว แ ล้ ว ว่ า ฉั น มี ห น ว ด เ ค ร า รุ ง รั ง แ ล ะ ใ บ ห น้ า ข อ ง ฉั น ค ง จ ะ
เปลี่ย นแปลงไป แต่ ฉั น ไม่ แ คร์ รู ป ร่ า งหน้ า ตาอั ป ลั ก ษณ์ ถ้ า มี เ งิ น
ล้านอย่างฉันพวกอีหนูไม่มีใครรังเกียจ เชื่อข้าเถอะอ้ายแห้ว” พูด
จบนิ กรก็ หั น มามองดู ห น้ า พ่ อ ตาของเขา “เป็ น ยั ง ไงครั บ ลู ก สาว
คุณพ่อทำา ผมเจ็บไหม หน้าตาผมคงไม่ผิดอะไรกับถูกหมาฟัดใช่
ไหมครับ”
ท่านเจ้าคุณหัวเราะก้าก
“เหมือนนักโทษที่ติดคุกนาน ๆ แล้วออกมาจากคุกว่ะ นัยน์ตา
ก็เหล่หนวดเครารุ่มร่ามน่าเกลียดเต็มทน”
นิกรหัวเราะชอบใจ
“ไม่เป็นไรครับ ผมปล่อยมันตามเรื่อง” แล้วเขาก็ยกมือชี้หน้า
เมียของเขา “ระวังตัวให้ดีนะ ตายทั้งกลมนะจะบอกให้”
“จ้างก็ไม่กลัว” ประไพพูดยิ้ม ๆ
“ไม่กลัวก็อย่ากลัว”
พ.อ. พล พัชราภรณ์จุ๊ปากห้ามนิกรให้สงบเงียบเพราะถึงเวลา
ที่ เ ขาจะขอพรบ้ า งแล้ ว อ้ า ยเสื อ รู ป หล่ อ ยกมื อ ไหว้ หั ว กะโหลกผี
แล้วกล่าวขึ้นอย่างเป็นงานเป็นการว่า

34. 34
“พรของข้ า ที่ จ ะขอท่ า นก็ คื อ ข้ อ หนึ่ ง ขอให้ ท่ า นดลจิ ต ใจ
รัฐบาลไงดินเดียมให้มีการตกลงปรองดองกับบรรดาชาวพุทธทั้ง
หลายในเวียดนามใต้ด้วยสันติวิธีเถิด ข้อสอง ข้าขอให้ท่านช่วยให้
กิจการค้าของข้า ที่ข้าได้ประกอบอาชีพด้วยความสุจริตธรรมจงมี
แต่ความเจริญรุ่งเรืองยิง ๆ”
่
“ว้ า ” เสี่ ย หงวนคราง “ที่ แ กขอไม่ ไ ด้ ค วามเลยทั้ ง สองข้ อ
ทำา ไมไม่ขอให้ตัวเองโดยเฉพาะ เป็นต้นว่าขอให้ผู้หญิงเห็นหน้า
แกก็รักแก”
พลอดหัวเราะไม่ได้
“มั น ขั ดกั บ ที่ นั น เขาขอไว้ นี่ ห ว่ า นั น เขาขอว่ า ให้ กัน เลิ ก เจ้ า ชู้
และรักเขาคนเดียวซึ่งพรนั้นก็คงเป็นผลแล้ว แกดูแต่คุณแม่ซี ท่าน
กินหมาก ๕ นาทีต่อคำานี่ท่านหยุดกินได้แล้วถึงกับให้อ้ายแห้วเอา
เชี่ยนหมากไปซ่อนให้ลับตาเพราะท่านมีความรู้สึกเกลียดหมาก”
กิมหงวนพยักหน้ารับทราบ
“ทีนี้ถึงตากันขอพรล่ะโว้ย” แล้วอาเสี่ยก็นั่งคุกเข่าประณมมือ
อย่างเก้งก้างพึมพำา เป็นภาษาจีนสักครู่ก็กล่าวขอพรดัง ๆ “ข้าแต่
ท่านเจ้าของหัวกะโหลกผีนี้ ถึงท่านเท่งทึงไปนานแล้วท่านก็ยังมี
อิทธิฤทธิ์ให้พรใครต่อใครได้ ข้าขอพรท่านเพียงข้อเดียว อีก ข้อ
เก็บไว้ขอวันหลัง พรที่ข้าต้องการข้อแรกก็คือ ขอให้ท่านลบล้าง
พรที่ ภรรยาของข้ า ขอท่ า นที่ ใ ห้ ข้ า เกลี ย ดเหล้ า และเลิ ก กิ น เหล้ า
โปรดให้ข้าชอบเหล้าและดื่มเหล้าต่อไปเถิด”
นวลลออยกมือชี้หน้าเสี่ยหงวนทันที
“เล่นขอพรหักล้างอย่างนีระวังให้ดีนะ”
้
อาเสี่ยหัวเราะชอบใจแล้วหันมาทางศาสตราจารย์ดิเรก
“เอาซีหมอ แกจะขอพรอะไรก็เอา อ้ายกรมันจะได้ขอบ้าง”
นายพลดิ เ รกยกมื อ ไหว้ หั ว กะโหลกผี ทั้ ง ๆ ที่ จิ ต ใจของเขา
ไม่สู้จะเลื่อมใสเท่าใดนัก
“ข้าพเจ้าพลตรีศาสตราจารย์ดิเรก ณรงค์ฤทธิ์ขอพรท่านเพียง
ส อ ง ป ร ะ ก า ร เ ช่ น เ ดี ย ว กั น คื อ ห นึ่ ง ข อ ใ ห้ ข้ า พ เ จ้ า เ ป็ น นั ก
วิทยาศาสตร์และนายแพทย์ผู้ยิ่งใหญ่ข องประเทศไทยตลอดไป

35. 35
และสอง….ขอให้ ป ระเทศชาติ ที่ รั ก ของข้ า จงปลอดภั ย จากการ
รุกรานของคอมมิวนิสต์ สาธุ”
เจ้าคุณปัจจนึก ฯ หัวเราะก้าก
“สาธุทำาไมวะดิเรก”
นายแพทย์หนุ่มยิมแห้ง ๆ
้
“ผมก็ ไม่รู้ เหมือนกั นครับ ว่าผมร้อ งสาธุทำา ไม ผมเคยเห็ น คน
แก่ฟังเทศน์ที่วัดแล้วร้องสาธุ ผมก็จำา เอามาอีกทีหนึ่ง” แล้วเขาก็
ยกมือตบศีรษะนิกรเบา ๆ “เอาซี ยูขอพรได้แล้ว”
“เดี๋ ย วโว้ ย ยั งไม่ รู้ ว่ า จะขอยั ง ไงดี ต้ อ งปรึ ก ษากั บ อ้ า ยหงวน
เป็นความลับ” พูดจบเขาก็ฉุดแขนกิมหงวนลุกขึ้นพาเดินออกไป
ทางหน้าตึก
สองสหายเลี่ ย งไปยื น ให้ พ้น บานประตู อ าเสี่ ย แลเห็ น หน้ า ตา
ของนิกรมีอันเป็นไปเช่นนี้ ก็อดหัวเราะไม่ได้
”ว่าไงแกขอพรอะไรบ้าง”
นิ ก รยิ้ ม เล็ ก น้ อ ย นึ ก รำา คาญตั ว เองที่ นั ย น์ ต าเหล่ ต้ อ งมอง
ตะแคงคื อเอี ย งข้ า ง จึ ง จะมองเห็ น หน้า กิ ม หงวนเพื่ อ นเกลอของ
เขา
“แกขอพรไว้เพียงข้อเดียวเท่านั้นใช่ไหม” นิกรถาม
“ใช่”
“ดี แ ล้ ว กั น ก็ จ ะขอข้ อ เดี ย วเหมื อ นกั น ” แล้ ว นิ ก รก็ ย กมื อ
ปิดปากหัวเราะคิกคักกระซิบกระซาบกับเสี่ยหงวนว่า “กันจะขอให้
เราสองคนมีตาทิ พย์ ว่ะ คื อ ให้ นั ย น์ ตาของเรามองทะลุ เ สื้ อ ผ้ า แล
เห็นเนื้อหนังมังสาของทุก ๆ คนเหมือนกับว่าผู้คนที่เราเห็นเป็นชี
เปลือย เราสองคนจะได้ไปยืนดูคนเล่นตามหน้าโรงหนังหรือตลาด
นัดสนามหลวงเป็นสนุกแน่”
อาเสี่ยขมวดคิ้วย่นแล้วหัวเราะ
“กุ้งยิงมันจะเล่นงานเราน่ะซี”

36. 36
“ไม่เป็นไรน่า เราจะได้เห็นผู้คนในกรุงเทพ ฯ นุ่งลมห่มฟ้าแต่
กันจะขอพรในใจไม่ให้ใครรู้”
“เดี๋ ย ว ๆ ๆ คิ ดดู ก่ อน ถ้ า พรนี้ เ ป็ น ผลแกก็ เ ห็ น เมี ย กั น เปลื อ ย
กายล่อนจ้อนน่ะซีวะ”
“ก็ยังงั้นน่ะซี แกก็เห็นเมียกันเปลือยกายล่อนจ้อนเหมือนกัน
เรามองดูใครเราก็เห็นเขาแก้ผ้า”
“แล้วเราจะได้รับประโยชน์อะไรบ้าง” กิมหงวนถาม
“ก็เป็นอาหารตาประเภทปลุกใจเสือป่ายังไงเล่า เหมือนกับว่า
เรามี แ ว่ น วิ เ ศษ คนขั บ รถราง ตำา รวจจราจร คนเดิ น ถนน ลู ก เสื อ
นักเรียน เราจะเห็นเขาเดินแก้ผ้าโทง ๆ ทัง ๆ ที่เขาสวมเสื้อผ้า”
้
เสี่ยหงวนอมยิ้ม
“ดี เ หมื อ นกั น แต่ อ ย่ า บอกใครนะเรารู้ กั น แต่ เ พี ย งสองคน
เท่านั้น”
นายจอมทะเล้นพยักหน้ารับทราบ
“กินข้าวกลางวันแล้วเราสองคนขับรถไปเที่ยวกันดีกว่า ดูชาว
บางกอกนุ่งลมห่มฟ้า ไปยืนเตร่ตามโรงหนังแถววังบูรพาเป็นดีแน่”
เสี่ยหงวนมองดูหน้านิกรอย่างขบขัน
“หน้าตาของแกมันอัปลักษณ์ดูไม่ได้เลย ขอพรหัวกะโหลกให้
หน้าแกกลับเข้าสู่สภาพเดิมเถอะวะ ยังงี้ออกไปนอกบ้านอาจจะถูก
หมาไล่ฟัดก็ได้”
นิกรนิงคิด
่
“ขอแล้วก็หมดสองข้อไม่มีโอกาสจะขออะไรได้อีก”
“เถอะน่า ถ้าจำาเป็นหรือแกอยากได้อะไรกันจะขอให้เพราะกัน
ยังมีสทธิ์จะขอได้อีกข้อหนึ่ง”
ิ
“เออ ยังงี้ค่อยยังชั่วหน่อย”
สองสหายพากันกลับเข้าไปในห้องโถงและทรุดตัวนั่งบนพรม
ปูพื้น นิกรพยักหน้ากับเจ้าแห้วแล้วกล่าวว่า

37. 37
“แกจะขออะไรก็เอาซี”
“รับประทานคุณขอก่อนเถอะครับ”
“ไม่เป็นไรฉันอนุญาติให้แกขอก่อนฉัน”
“หรื อ ครั บ รั บ ประทานยั ง งั้ น ก็ ดีเ หมื อ นกั น ” พู ด จบเจ้ า แห้ ว ก็
ยกมือขึ้นประณมไว้ระหว่างอกนึกอธิษฐานในใจด้วยจิตเลื่อมใสใน
อิทธิฤทธิ์ของหัวกะโหลกผี เสร็จแล้วก็กราบลงบนพื้นแล้วเงยหน้า
ขึ้ น ขอพรเบา ๆ “เจ้ า ประคู้ น รั บ ประทานพรสองประการที่ ลู ก
ต้องการก็คือ ข้อแรกขอให้ลูกเลิกสูบกัญชาอย่างเด็ดขาด เพียง
แต่ เ ห็ น บ้ อ งกั ญ ชาก็ ใ ห้ มี อั น เป็ น คลื่ น เหี ย นวิ ง เวี ย น ข้ อ สอง รั บ
ประทานขอให้เ จ้า นายทุ กท่านเมตตารั กใคร่ลู ก ตลอดไปเถิ ดเจ้ า
ประคู้นลูกจะได้มีรับประทานมีใช้”
เมื่อเจ้าแห้วขอพรเสร็จ นิกรซึ่งเป็นคนสุดท้ายก็ขอพรบ้าง เขา
ยกมื อ ทั้ ง สองไหว้ หั ว กะโหลกผี ที่ ว างอยู่ บ นกล่ อ งสี ดำา บนโต๊ ะ
เครื่องสังเวย แล้วนิกรก็กล่าวขึ้นดัง ๆ
“ข อไ ด้ โ ป ร ด ใ ห้ พ ร แ ก่ ข้ า เ ถิ ด ข้ อ แ ร ก ข อ ใ ห้ ใ บ ห น้ า อั น
อัปลักษณ์ของข้าจงกลับคืนอย่างเดิม”
ประไพสะดุ้งเล็กน้อย ทันใดนั้นเองนิกรก็รู้สึกเหมือนกับหน้า
มื ดวิง เวีย นศี รษะ เขายกฝ่ามื อทั้ง สองขึ้ นปิ ดหน้ า แล้ว ฟุ บ หน้า ลง
พออาการที่เกิดขึ้นนี้หายไปเขาก็ปล่อยมือที่ปิดหน้าออกแล้วเงย
หน้าขึ้น
อิทธิฤทธิ์ของปีศาจหัวกะโหลกทำา ให้ใบหน้าของนิกรสวยเก๋
เหมือนนิกรคนเก่า ท่ามกลางเสียงจ้อกแจ้กจอแจของใครต่อใครที่
รู้สึกตื่นเต้นมหัศจรรย์ใจยิ่ง นิกรยักคิ้วให้ประไพเมียรักของเขา
“หนามยอกก็ ต้ อ งเอาหนามบ่ ง ไพขอพรให้ หั ว กะโหลกให้
ใบหน้าของกร น่าเกลียดน่ากลัวเหมือนอาชญากรชั้นเสือร้าย กรก็
ขอพรลบล้าง”
ประไพค้อนควับ
“ดีละย่ะ เหลืออยู่อีกข้อจะขออะไรก็เชิญ”
นายจอมทะเล้นหันมายกมือไหว้หัวกะโหลกวิเศษอีกแล้วพูด
รำาพึงในใจ

38. 38
“ข้าแต่ท่านผู้มีอิทธิฤทธิ์ พรข้อสองที่ข้าขอท่านก็คือขอให้ข้า
กับเสี่ยหงวนเพื่อนรักของข้าจงมีตาทิพย์มองทะลุเสื้อผ้าของใคร
ต่อใคร แลเห็นเนื้อหนังของเขาเถิด”
หัวกะโหลกผีหัวเราะขึ้นดัง ๆ
“ฮ่ ะ ฮ่ะ สู เจ้ าขอพรแหวกแนวดีว่ ะ เอา-เมื่อ ออกปากขอแล้ ว
ตูข้าก็ต้องให้เป็นไปตามที่ขอ”
นิกรยกมือไหว้ปะหลก ๆ
“ขอบคุณครับเจ้าพ่อ”
“หา เรี ย กตู ข้ า ว่ า เจ้ า พ่ อ เชี ย วเรอะ” หั ว กะโหลกอ้ า ปากพู ด
ปะหงับ ๆ มองแลเห็นถนัดทำา ให้ทุก คนตื่น เต้ นแปลกใจไปตามกั
น “ตูข้าเป็นผีตายโหง ผีไม่มีญาติ ไม่ใช่เจ้าพ่อหรือเจ้าป่าที่ไหน
หรอก ใครให้ ตู ข้ า กิ น ตู ข้ า ก็ ใ ห้ พ รเขา แต่ ก็ ใ ห้ ไ ด้ เ พี ย งสองข้ อ
เท่านั้น”
การขอพรเสร็จสิ้นลงแล้ว นิกรเลื่อนตัวมานั่งเบียดเสียดกิมหง
วน คุณหญิงวาดพาสี่นางลุกขึ้นเดินมาที่โต๊ะเครื่องสังเวย กิมหงวน
กับนิกรต่างสะดุ้งโหยงพร้อม ๆ กัน เมื่อแลเห็นคุณหญิงและสี่นาง
นุ่งลมห่มฟ้าในชุดแรกเกิด ทั้งนี้ก็ด้วยอำานาจพรของปีศาจนันเอง
่
นิกรเผลอตัวหัวเราะออกมาดัง ๆ แล้วป้องปากกระซิบกระซา
บกับกิมหงวน
“ได้การแล้วอ้ายเสี่ย ฮ่ะ ฮ่ะ เห็นไหมล่ะ แต่ละคนมีเชฟคนละ
แบบ ฮ่ะ ฮ่ะ”
กิ ม ห ง ว น ไ ม่ ก ล้ า ม อ ง ดู สี่ น า ง จึ ง หั น ไ ป ม อ ง ดู พ ล กั บ
ศาสตราจารย์ ดิ เ รก เจ้ า คุ ณ ปั จ จนึ ก ฯ และเจ้ า แห้ ว ทุ ก คนนั่ ง
เปลื อ ยกายล่ อ นจ้ อ น เจ้ า คุ ณ ปั จ จนึ ก ฯ คล้ า ยกั บ อึ่ ง อ่ า งนั่ ง พั บ
เพียบแลเห็นสะดือจุ่นและพุงพลุ้ย เสี่ยหงวนเผลอตัวหัวเราะออก
มาดัง ๆ เมื่อนิกรหันมาเห็นเข้า นายจอมทะเล้นหัวเราะบ้าง สอง
สหายต่างหัวเราะจนนำ้าหูนำ้าตาไหล ลงลูกคอเอิ๊กอ๊าก
เจ้าคุณปัจจนึก ฯ แสดงท่าทีแปลกใจเล็กน้อย
“แกสองคนจะบ้าหรืออย่างไร มีอะไรขบขันหรือ”

39. 39
นิกรหัวเราะก้าก แล้วเผลอพูดออกมาดัง ๆ
“คุ ณ พ่ อ ขึ้ น ไปนุ่ ง ผ้ า นุ่ ง ผ่ อ นที เ ถอะครั บ นั่ ง แก้ ผ้ า ล่ อ นจ้ อ น
อย่างนี้ทุเรศตาเต็มทน”
ท่านเจ้าคุณอ้าปากหวอค่อย ๆ หันหน้ามาทางนายแพทย์หนุ่ม
“อ้ายสองคนนี่ไปเสียแล้วกระมังดิเรก อ้ายกรมันหาว่าพ่อแก้
ผ้า”
ศาสตราจารย์ดิเรกมองดูหน้านิกรกับเสี่ยหงวนอย่างแปลกใจ
“เฮ้”
สองสหายหันมาทางนายแพทย์หนุ่ม พอแลเห็นดร. ดิเรกนุ่ง
ลมห่มฟ้าทังนิกรและเสี่ยหงวนก็หัวเราะงอไปงอมา
้
“แกก็แก้ผ้าโทง ๆ เหมือนกัน” เสี่ยหงวนพูดพลางหัวเราะลั่น
เสียงหัวเราะของสองสหายทำาให้สี่นางและคุณหญิงวาดหันมา
มองดูเป็นตาเดียว คุณหญิงวาดเอ็ดตะโรลั่นห้อง
“หัวเราะตวักตะบวยอะไรกันวะ”
สองสหายแลเห็ น คุ ณหญิ ง วาดเปลื อ ยกาย ต่ างก็ ล งนอนชั ก
ดิ้นชักงอหัวเราะกันอย่างไม่ต้องอั้น สี่นางเข้ามายืนดูนิกรกับกิมหง
วนใกล้ ๆ อาเสี่ยทนดูไม่ไหวก็รีบลุกขึ้นวิ่งหัวเราะออกไปทางหลัง
ตึ ก นิ กรหั ว เราะจนหมดเรี่ ย วแรงแทบจะขาดใจตายอยู่ แ ล้ ว เขา
แข็งใจลุกขึ้นวิ่งเหยาะ ๆ ตามอาเสี่ยออกไป คุณหญิงวาดชักสงสัย
จึงกล่าวกับสี่นางว่า
“พ่อหงวนกับอ้ายกรเป็นยังไงไปถึงหัวเราะงอหายอย่างนี้ ไม่
เห็นมีอะไรขันสักนิดนี่หว่า หรือหัวกะโหลกเสืออินเล่นงานเข้าให้
แล้ว”
นันทาเห็นพ้องด้วย
“นั่นน่ะซีคะ บางทีอาจจะเสียสติไปแล้วก็ได้”
นิกรกับกิมหงวนยืนแอบอยู่ข้างหน้าต่างห้องโถงมองดูสี่นาง
แล้ ว หั ว เราะกั น เสี ย งลั่ น บ้ า น เมื่ อ คุ ณ หญิ ง วาดเดิ น ออกไปดู ส อง
สหายก็วิ่งหนีลงจากตึก ไปยืนหัวเราะอยู่ข้างโรงครัว

40. 40
คุ ณ หญิ ง วาดย้ อ นกลั บ เข้ า มาในห้ อ งโถงและตรงมาที่ โ ต๊ ะ
เครื่องเซ่นสังเวย ท่านมองดูหัวกะโหลกผีแล้วถามว่า
“ช่วยบอกดิฉันหน่อยเถอะค่ะ หลานชายของดิฉันทั้งสองคน
เป็นบ้าไปแล้วหรืออย่างไร อยู่ดี ๆ ก็หัวเราะกันจนแทบจะขาดใจ
ตาย”
หัวกะโหลกอ้าปากพูดปะหงับ ๆ ทำา ให้สี่นางล่าถอยจากโต๊ะ
นั้นทันที
“ตูข้าจะบอกให้ หลานชายของสูเจ้าไม่ได้เป็นบ้าหรือเสียสติ
อะไรหรอก แต่คนที่ชื่อนิกรได้ขอพรตูข้า”
“ขอว่าอย่างไรคะ” คุณหญิงถาม
“ขอให้เขากับกิมหงวนเพื่อนของเขามีนัยน์ตาทิ พย์ม องทะลุ
เสื้ อ ผ้ า แลเห็ น มนุ ษ ย์ ทั้ ง หลายแก้ ผ้ า ล่ อ นจ้ อ น ที่ เ ขาหั ว เราะก็
เพราะเห็นพวกสูเจ้าเปลือยกายนั่นเอง”
“วุ้ย” สี่นางร้องขึ้นพร้อม ๆ กัน
นวลลออยกมือขวาตบอกผาง
“ตายแล้ ว คุ ณ นิ ก รคงเห็ น ดิ ฉั น อยู่ ใ นชุ ด วั น เกิ ด อย่ า งเต็ ม ตา
แล้วนี่ดิฉันจะเอาหน้าไปไว้ทไหนกัน”
ี่
ประไพว่า “อาเสี่ยก็ต้องเห็นดิฉันและพวกเราด้วย”
“พวกเรา………” คุณหญิงวาดคราง “หมายความถึงอาด้วยยัง
งั้นหรือแม่ไพ”
ประไพยิ้มแห้ง ๆ
“ก็ ยั ง งั้ น น่ ะ ซี ค ะ เมื่ อ อาเสี่ ย กั บ นิ ก รมี นั ย น์ ต าทิ พ ย์ ก็ ต้ อ งเห็ น
พวกเราทุกคนแก้ผ้าล่อนจ้อน”
“โอ๊ย” คุณหญิงวาดร้องสุดเสียง “ในที่สุดฉันกลายเป็นระบำา
จำ้าบ๊ะไปแล้วโดยไม่รู้สึกตัว เจ้าหงวนกับเจ้ากรแลเห็นตับไตไส้พุง
ของฉันหมด ทำาไมมันถึงขอพรวิตถารอย่างนี้”
เจ้าคุณปัจจนึก ฯ กับพลพร้อมด้วยศาสตราจารย์ดิเรกกับเจ้า
แห้วต่างลุกขึ้นเดินเข้ามารวมกลุ่มกับสี่นางและคุณหญิงวาด

41. 41
“พวกเราเสียท่าอ้ายสองคนนั่นเสียแล้วคุณหญิง” เจ้าคุณพูด
ยิ้ม ๆ
“มิน่าล่ะมันมองดูผมแล้วหัวเราะงอไปงอมา อ้ายผมก็ไม่รู้ว่า
มันขบขันตรงไหน”
นันทาว่า “น่าขายหน้าจังเลย แล้วก็น่าตบให้ดิ้นทั้งสองคน จะ
ขอพรก็ขอแหวกแนวอย่างที่ไม่มีมนุษย์คนใดเขาขอ”
ประภากล่าวขึ้นอย่างกระดากว่า
“แล้ ว จะทำา อย่ า งไรล่ ะ คะ คุ ณ นิ ก รกั บ อาเสี่ ย มี นั ย น์ ต าทิ พ ย์
ตลอดไป เรานุ่งผ้ากี่ชั้นเขาก็มองเห็นเราแก้ผ้า น่าอายเหลือเกิน”
คุณหญิงวาดหันไปมองดูหัวกะโหลกผี แล้วท่านก็ยกมือไหว้
“ช่ ว ยแก้ ไ ขให้ เ ราหน่ อ ยได้ ไ หมคะ เราอยู่บ้ า นเดี ย วกั น เขาก็
มองเห็นเราแก้ผ้าโทง ๆ ทังนั้น”
้
หัวกะโหลกผีหัวเราะหึ ๆ
“ตูข้าช่วยอะไรไม่ได้ พรใดที่ตูข้าให้ไปแล้วย่อมเกิดผลตลอด
ไปโดยไม่มีใครจะลบล้าง การแก้ไขจะทำา ได้ทางเดี ยว กิ มหงวน
ขอพรจากตูข้าไปข้อเดียวยังเหลืออีกข้อหนึ่ง ให้กิมหงวนมาขอพร
ข้าให้ตาทิพย์หมดคุณภาพ เจ้าสองคนนั่นก็จะหยุดหัวเราะไปเอง
เมื่อมองไม่ทะลุเสื้อผ้า”
คุณหญิงวาดยกมือไหว้หัวกะโหลกผีอีกครั้งหนึ่ง
“ขอบคุณค่ะ ดิฉันจะบังคับให้กิมหงวนมาขอพรลบล้างพรของ
ท่านเดี๋ยวนี้” พูดจบท่านก็หันมาทางลูกชายของท่าน “เจ้าพล แก
ไปตามตัวเจ้าหงวนกับอ้ายกรมาที่นี่เดี๋ยวนี้ ถ้ามันไม่มาเอาไม้แพ่น
กบาลมัน”
พลยกมือกอดคอนายแพทย์หนุ่มพาเดินออกไปทางหลังตึ ก
ขณะนี้นิกรกับเสี่ยหงวนป้วนเปี้ยนอยู่ที่เรือนคนใช้ เพื่อชมพวกสาว
ใช้นุ่งลมห่มฟ้าด้วยนัยน์ตาวิเศษของเขา แลเห็นแล้วก็หัวเราะงอ
ไปงอมา พวกคนใช้ชายหญิงต่างแปลกใจไปตามกัน และแทบทุก
คนเข้า ใจว่า เสี่ ย หงวนกั บ นิ ก รไม่ ส บาย อยู่ ดี ๆ ก็ หั ว เราะเอิ๊ ก อ๊ า ก
เหมือนคนสูบกัญชา

42. 42
เมื่อพลกับศาสตราจารย์ดิเรกเดินมาทางหน้าเรือนคนใช้ เสี่ย
หงวนกับนิกรซึ่งยืนอยู่หน้าระเบียงเรือนพักคนใช้ต่างก็พากันชี้มือ
มาที่สองสหาย แล้วหัวเราะเสียงลั่นบ้าน
“อ้ายพล” เสี่ยหงวนพูดพลางหัวเราะพลาง “แกกับอ้ายหมอ
หัดนุ่งผ้าเสียบ้างซีโว้ย ดูได้หรือนั่น มองทั้งตัวหาเชฟไม่ได้เลย”
พลวิ่งเหยาะ ๆ ขึ้นบันไดมาบนเรือนพักคนใช้แล้วยกมือจับแข
นกิมหงวนกับนายจอมทะเล้นคนละข้าง เมื่อนิกรดิ้นรนเขาก็ยกเข่า
ขวากระแทกท้องนิกรดังพลั่ก
“ไป-ไปหาคุณแม่เดี๋ยวนี้ ขอพรอัปรีย์สีกบาลอะไรวะ ให้มีตา
ทิ พ ย์ ม องเห็ น คนแก้ ผ้ า อย่ า งนี้ แ กก็ เ ห็ น หมด ไม่ ว่ า จะเป็ น สาว
สังคม ดาราหนังหรือคุณหญิงคุณนาย คุณแม่โกรธมากรูไหม” ้
สองสหายหน้าจ๋อยไปตามกัน แต่พอเห็นศาสตราจารย์ดิเรก
ขึ้นบันไดมา กิมหงวนกับนิกรก็แหกปากหัวเราะอีก ดร. ดิเรกหยุด
ชะงักรีบถอยกรูดลงบันไดไป เพราะรู้สึกอับอายตับไตไส้พุงของ
เขา พล พั ชราภรณ์ ควบคุ มตั วเพื่อ นเกลอทั้ ง สองลงมาจากเรื อ น
พักคนใช้และพาตรงไปที่ตึกใหญ่
เมื่อเข้ามาในห้องโถง อาเสี่ยกับนิกรก็เย็นวาบไปทั้งตัว สอง
สหายแลเห็ น คุ ณ หญิ ง วาดยื น เปลื อ ยกายล่ อ นจ้ อ นถื อ ตะพดอั น
เบ้อเริ่มในท่าเอาเป็นเอาตาย แต่ความจริงท่านไม่ได้แก้ผ้า สี่นาง
นั่งรวมกลุ่มกันอยู่บนโซฟา เจ้าคุณปัจจนึก ฯ อยู่บนเก้าอี้นวมอีก
ตัวหนึ่ง สองสหายชำาเลืองมองดูสี่นางถึงแม้จะแลเห็นเปลือยกาย
ก็ไม่กล้าหัวเราะ
“อ้ายหงวน” คุณหญิงวาดเอ็ดตะโรลั่ น “ขอพรหั วกะโหลกผี
เดี๋ยวนี้ ขอให้ลบล้างพรที่ทำาให้แกกับอ้ายกรแลเห็นใครต่อใครแก้
ผ้าล่อนจ้อน”
อาเสี่ยยิ้มแห้ง ๆ
“แหม-น่าเสียดายครับ เอายังงี้ไ ด้ไ หมครั บ ผมกับ อ้ายกรขอ
สาบานว่าเราจะไม่ใช้สายตาของเรามองดูพวกเราเอง เราจะเก็บไว้
ดูคนอื่นที่อยู่นอกบ้าน”

43. 43
“ไม่ ไ ด้ ” คุ ณ หญิ ง ตวาดแว๊ ด “เร็ ว -ถ้ า รำ่า ไรกบาลแบะ แกกั บ
อ้ายกรเลวมาก แกจะทำาให้ผู้คนทั้งกรุงเทพ ฯ กลายเป็นจำ้าบ๊ะโดย
ไม่รู้สึกตัว”
กิมหงวนหันมายิ้มกับนายจอมทะเล้น แล้วเดินมาที่โต๊ะเครื่อง
เซ่นสังเวย เขายกมือไหว้หัวกะโหลกผีแล้วกล่าวขึ้นดัง ๆ
“ผมขอพรอี ก ข้ อ หนึ่ ง ครั บ ขอให้ ผ มกั บ อ้ า ยกรหายนั ย น์ ต า
ทิพย์ มีนัยน์ตาเหมือนมนุษย์ธรรมดาเหมือนเช่นเดิม”
หัวกะโหลกผีหัวเราะก้าก
“ตกลง สูเจ้าทั้งสองมีนยน์ตาตามเดิมแล้ว”
ั
อาเสี่ยหันมามองดูคุณหญิงวาด แล้วเขาก็หัวเราะเบา ๆ
“คราวนี้เห็นคุณอานุ่งผ้าเรียบร้อยแล้วครับ”
คุณหญิงวาดโยนตะพดทิ้งเสียงดังโครม แล้วยกมือขวา
ตบหน้าเสี่ยหงวนดังฉาด แต่พอหันไปจะตบหน้าหลานชาย
แท้ ๆ ของท่าน นายจอมทะเล้นก็โกยอ้าวออกไปทางหลังตึก
ท่ามกลางเสียงหัวเราะของใครต่อใคร.
อวสาน