2. Όταν παραλείπεται κάποιος από τους κύριους όρους τους, επειδή εννοείται εύκολα από τα συμφραζόμενα. Συνήθως παραλείπεται το υποκείμενο ή το ρήμα. Ελλιπείς Όταν περιέχουν εκτός από τους κύριους όρους και δευτερεύοντες που τους προσδιορίζουν. Επαυξημένες Όταν οι κύριοι όροι τους (υποκείμενο, κατηγορούμενο, αντικείμενο) είναι περισσότεροι του ενός. Σύνθετες Όταν περιέχουν μόνο κύριους όρους, δηλαδή υποκείμενο και κατηγόρημα. Απλές Β. Ως προς τους όρους Π.χ. Ἐγώ δ’οἶδα μέν ὅτι πρόσαντές ἐστιν ἐναντιοῦσθαι ταῖς ὑμετέραις διανοίαις . Δεν έχουν νοηματική πληρότητα και εξαρτώνται από κάποια άλλη πρόταση προκειμένου να συμπληρωθεί το νόημά τους. Δευτερεύουσες ή εξαρτημένες Π.χ. Ταῦτα πειρασόμεθα διδάσκειν ὑμᾶς. Έχουν νοηματική αυτοτέλεια και μπορούν να σταθούν μόνες τους στον λόγο. Κύριες ή ανεξάρτητες Α. Ως προς τη σχέση με τις άλλες προτάσεις
3. Π.χ. Εἴπω τοῦτο; Τίς δύναται ταῦτα λέγειν; Εκφράζουν ερώτηση ολικής ή μερικής άγνοιας. Έχουν ερωτηματικό στο τέλος. Είναι προτάσεις κρίσεως ή επιθυμίας. Ερωτηματικές α) ευθείες β) πλάγιες Π.χ. Ὦ παῖ, ὡς ἐρῶ σου. Περιλαμβάνουν κάποιο επιφώνημα μέσω του οποίου εκφράζουν συναίσθημα. Επιφωνηματικές Π.χ. Δόλιον ἄνδρα φεῦγε παρ’ὅλον τόν βίον Εκφράζουν επιθυμία, προσταγή, ευχή, παράκληση κ.λ.π. Εκφέρονται με μια από τις εγκλίσεις: υποτακτική, προστακτική, ευχετική ευκτική, ευχετική οριστική. [=εγκλίσεις των προτάσεων επιθυμίας] Άρνηση: μή Επιθυμίας Π.χ. Σόλων ἐγένετο προστάτης τῆς πόλεως Εκφράζουν κρίση. Εκφέρονται με μια από τις εγκλίσεις: οριστική, δυνητική οριστική, δυνητική ευκτική.[=εγκλίσεις των προτάσεων κρίσεως] Άρνηση: οὔ Κρίσεως Γ. Ως προς το περιεχόμενο
4. Έχουν άρνηση οὐ ή μή . Αποφατικές ή αρνητικές Το ρήμα τους δεν έχει άρνηση. Καταφατικές Δ. Ως προς το ποιόν (άν έχουν ή όχι άρνηση)
