1ο Δημοτικό Σχολείο Θρακομακεδόνων Τμήμα Δ2 Ζιαμπίρη Μυρσίνη Σοφιανού Αλεξία

1. Η καπετάνισσα Παρασκευή
Ουζουνίδου
1ο Δημοτικό Σχολείο Θρακομακεδόνων
Τμήμα Δ2
Ζιαμπίρη Μυρσίνη
Σοφιανού Αλεξία

3. Ο ρόλος της γυναίκας στο
αντάρτικο του Πόντου
• Ο άγριος και αδυσώπητος αγώνας ξεσπά. Ο Ποντιακός Ελληνισμός αφυπνίζεται, και με το όπλο
στο χέρι αγωνίζεται για να προασπίσει τη ζωή του και τη ζωή των δικών του.
• Η γη του Πόντου καθημερινά ματώνει, η βία βασιλεύει από τη μια άκρη ως την άλλη. Σ' αυτή
την κρίσιμη στιγμή, οι γυναίκες του Πόντου, δείχνουν το μεγαλείο της προσφοράς τους και
ορθώνουν τον γενναίο τους ψυχισμό και ανάστημά, ενάντια στα σχέδια των Τούρκων.
• Απλές γυναίκες του λαού μάνες, αδελφές, κόρες, κάθε ηλικίας μέχρι και σκεβρωμένες
γερόντισσες γεμίζουν με γενναιότητα και πυροδοτούν τις ψυχές των αντρών τους, των
παλικαριών τους και όλων των πολεμιστών με θάρρος, ανδρεία και τόλμη.
• Τροφοδοτούν με ψωμί και βόλια τους αγωνιστές και τις περισσότερες φορές αγωνίζονται κι
εκείνες στο πλευρό τους, δένουν τα τραύματά τους και μεταφέρουν διάφορες πληροφορίες
χρήσιμες για τις κινήσεις των συμπολεμιστών αλλά και των εχθρών.
• Έδιναν τα πάντα για τον δοκιμαζόμενο Ποντιακό λαό και την Πατρίδα, χωρίς να ζητούν τίποτε.
Έτσι αναδεικνύονταν και αυτές πρωτεργάτριες της νίκης,.
• Σε όποια γωνιά της Ποντιακής γης και αν στραφείς είναι εμφανή τα σημάδια από τα αίματα και
τις θυσίες αυτών των γυναικών.
• Δικό μας χρέος είναι να τις θυμόμαστε και να μεταφέρουμε τις ιστορίες των αγώνων τους στους
απογόνους τους και σε όλες τις επόμενες γενιές.
• Στη συνέχεια θα γνωρίσουμε μια αληθινή ηρωίδα μια καπετάνισσα που αγωνίστηκε με θάρρος
και παρρησία για το λαό της.

4. Βιογραφικά στοιχεία της
καπετάνισσας
• Η καπετάνισσα Παρασκευή Ουζουνίδου ήταν σύζυγος του
καπετάνιου Δημοσθένη Ουζουνίδη.
• Ο καπετάνιος Δημοσθένης Ουζουνίδης είχε το προσωνύμιο
Ντελή Τιμός που σημαίνει Τρελοδημοσθένης λόγω των
τολμηρών και επικίνδυνων επιλογών του σε ώρα μάχης.
Μόνο τρελός έπρεπε να είναι κανείς για να τολμάει και να
χύνεται έτσι θαρραλέα στη μάχη και τόσο αγέρωχα
αψηφώντας τους κινδύνους.
• Καταγόταν από το χωριό Καπού Καγιά της Πάφρας

5. Πόνος θυμός και εκδίκηση για
τις πίκρες που άδικα έζησε.
• Η Παρασκευή κατεχόταν την εποχή εκείνη από την αγιάτρευτη, έξαρση
που λάβωνε τις καρδιές όλων των Ελλήνων για τον άδικο χαμό
εκατοντάδων αθώων, γυναικόπαιδών και γερόντων και για τον φόρο
αίματος που ήταν ένα καθημερινό φαινόμενο.
• Το εκδικητικό πνεύμα της Παρασκευής κατά των Τούρκων κορυφωνόταν
όλο και πιο πολύ και διψούσε για εκδίκηση και αντίποινα. Οι Τούρκοι
είχαν σκοτώσει τους γονείς της, έκαψαν το σπίτι τους και όλα αυτά
χωρίς αιτία, και η ίδια κινδύνευε να συλληφθεί και να οδηγηθεί στις
φυλακές ή την εξορία. Ήταν αναμενόμενο λοιπόν να νιώθει φθόνο και
πικρία.
• Ήταν μόλις 17 χρονών όταν το 1915 αναγκάστηκε να φύγει στο βουνό
Γιουν Νταγ και στη συνέχεια στο Νεπιέν Νταγ της Πάφρας

6. Η αντάρτικη ζωή της
καπετάνισσας
• Στο βουνό ενσωματώθηκε στη δύναμη των ενόπλων ανδρών του οπλαρχηγού
Δημοσθένη Ουζουνίδη του οποίου στη συνέχεια έγινε σύζυγος και σύντροφος
σε όλες τις επιθέσεις του κατά των Τούρκων.
• Ως σύζυγος καπετάνιου θεωρούσε απαραίτητο να βρίσκεται δίπλα στο σύζυγό
της παρά να είναι κρυμμένη κάπου μέσα στο βουνό, μέσα σε κάποιο αμπρί ή
καλύβα μαζί με άλλες γυναίκες και μικρά παιδιά.
• Συμμετείχε σε όλες τις μάχες και πολεμούσε με γενναιότητα και πολλές φορές
με κίνδυνο τη ζωή της παρά τις συμβουλές του άντρα της να μην εκτίθεται
πολλές ώρες στη μάχη γιατί υπήρχε κίνδυνος να σκοτωθεί.
• Όσο ζούσε ο άντρας της, στεκόταν δίπλα του, καβάλα σε άλογο και φορώντας
την περίφημη αντάρτικη ποντιακή στολή, δίνοντας έτσι, την εντύπωση ενός
παλικαριού, γιατί δεν μπορούσαν να διακρίνουν αν πρόκειται για γυναίκα ή
άνδρα. Είχε πάντα δεμένο στην πλάτη της και σε ώρα μάχης τον τότε ενός
χρόνου γιο τους Σάββα.

7. Οι γυναίκες καπετάνισσες ρίχνονταν
στις μάχες έχοντας αγκαλιά τα
τέκνα τους
• Την περίοδο εκείνη ανάμεσα στο 1915 και το 1922, οι γυναίκες που
πολεμούσαν δεν αποφάσιζαν να εγκαταλείψουν τα παιδιά τους σε
ασφαλές σημείο και να συμμετάσχουν στη μάχη, επειδή συνέβη
πολλές φορές τα γυναικόπαιδα να μετακινούνται επάνω στα βουνά και
να μένουν έτσι πολλά παιδιά απροστάτευτα και να χάνονται.
• Με τον τρόπο αυτό τα παιδιά από πολύ μικρά έπαιρναν το βάπτισμα
της μάχης και συνήθιζαν στο κροτάλισμα των όπλων.
• Έτσι εξηγείται γιατί οι Παφραλήδες είναι παλικάρια και γενναίοι
πολεμιστές και η φήμη τους διαλαλείτο και εδώ στη Ελλάδα κατά τα
δύσκολα χρόνια της Γερμανό-Ιταλικής και Βουλγαρικής κατοχής 1941-
1944

8. Το τέλος του Δημοσθένη και της
Παρασκευής Ουζουνίδη
• Ο σύζυγός της Παρασκευής γνωστός ως Ντελή Τιμός πεθαίνει από
τύφο το 1920.
• Τότε η γυναίκα του Παρασκευή παραλαμβάνει τη διοίκηση της ομάδας
του και την πλαισίωσε με αρκετές τολμηρές και θαρραλέες γυναίκες
από το χωριό της και από άλλα γειτονικά ελληνικά χωριά, που είχαν
εκκενωθεί και αυτά κατά εκατοντάδες, και τα γυναικόπαιδα αυτών των
χωριών είχαν καταφύγει κι αυτά στο βουνό.
• Η Παρασκευή Ουζουνίδου επέζησε και ήρθε πρόσφυγας στην Ελλάδα
το 1924. Εγκαταστάθηκε με τον γιό της στο Βαθύτοπο Δράμας όπου
ξαναπαντρεύτηκε και απέκτησε άλλα εφτά παιδιά.
• Πέθανε σε βαθιά γεράματα.

9. Πηγές
https://www.politeianet.gr/books/9789604673377-antoniadis-giorgos-
kuriakidi-afoi-gunaikes-kape
tanisses-sto-antartiko-tou-pontou-213612
https://santeos.blogspot.com/2014/11/blog-post_64.html?spref=pi