1. Μαρία Πυλιώτου
Λεώνη
Κατερίνα Προκοπίου

2. Η Όλγα Στεφάνου βρίσκει στο
ταχυδρομικό της κουτί ένα διαφημιστικό
φυλλάδιο για κάποιο στέκι στη γειτονιά
της, το «Γλυκοχάραμα», όπου μπορούσε
κανείς να ακούσει μουσική από ένα
συγκρότημα νέων παιδιών. Κάτω χαμηλά
έγραφε ότι στον ίδιο χώρο τα πρωινά και
τα απογεύματα λειτουργεί βιβλιοπωλείο
με επιλεγμένα βιβλία.
Ένιωσε ότι αυτή η προσπάθεια των νέων
παιδιών έκρυβε κάτι σημαντικό κι έτσι την
επόμενη κιόλας μέρα επισκέφτηκε το
στέκι.

3. Το στέκι έπαιρνε όλο το ισόγειο ενός διώροφου
σπιτιού, που ανήκε στο Σήφη.
Ο Σήφης το είχε κληρονομήσει από τη γιαγιά του,
την κυρία Ευτυχία, παλιά δασκάλα, που τον
αγαπούσε πολύ, επειδή τον είχε μεγαλώσει η ίδια,
καθώς οι γονείς του ζούσαν μετανάστες στην
Αυστραλία.
Ο Σήφης υποσχέθηκε στη γιαγιά του να μην δώσει
το σπίτι αντιπαροχή όσο εκείνη ζούσε.

4. όμ ο
υτ ο δρ ώ μ ο
ν
ήλιο ιη στο
ου ί κα
ρα τ δ
επή ύρα τη
αμα λ
Τ ο χ ά ρ τα ς τη
μ ών
κρε
Το στέκι ήταν διακοσμημένο με ζωγραφιές του Θεόφιλου, του Κάσιαλου,
με στίχους του Σολομού και με μικρές πινακίδες με ρητά.

5. Στο ταμείο υποδέχτηκε την Όλγα Στεφάνου η Λεώνη,
μια ανάπηρη κοπέλα με χαρούμενο πρόσωπο και όμορφα
καστανά μαλλιά, που καθόταν σε αναπηρικό καροτσάκι,
αλλά το χαμόγελό της έδειχνε πως καθόλου δεν την
απασχολούσε η αναπηρία της.
Από εκείνη την ημέρα ξεκίνησε η φιλία της Όλγας με τη
Λεώνη. Η Όλγα πήγαινε σχεδόν κάθε απόγευμα στο
βιβλιοπωλείο, για να μπορεί να κουβεντιάζει με τη
Λεώνη.
Όταν της ανακοίνωσε πως θα ήθελε να γράψει ένα
βιβλίο με θέμα όσα της είχε εξιστορήσει για τη ζωή της,
η Λεώνη της είπε χαρούμενα πως αυτό θα της έδινε
ξεχωριστή περηφάνια και υποσχέθηκε να τη βοηθήσει
όσο μπορούσε.
Την επόμενη κιόλας μέρα άρχισαν και οι δυο να
φτιάχνουν την ιστορία. Κάθε φορά η Λεώνη έφερνε στην
Όλγα καινούριο υλικό όπως σημειώσεις και ένα
μαθητικό «λεύκωμα».

6. Έχεις κάθε δικαίωμα να
συνεχίσεις όπως φαντάζεσαι το
Θα φτάσω ίσαμε το τώρα. μέλλον μου και να φτάσεις όπου
Η συνέχεια σου ανήκει. θέλεις! Η ιστορία ξεφεύγει πια
από μένα. Πάει ολότελα σε σένα.
Γίνεται ΔΙΚΗ σου!

7. Η Όλγα αρχίζει τη
συγγραφή του βιβλίου με ένα
επεισόδιο από τις πρώτες
τάξεις του δημοτικού, όταν η
δασκάλα ζήτησε από τα
παιδιά να ζωγραφίσουν τον
ουρανό και η Λεώνη θέλησε
να ζωγραφίσει και τον Θεό.
Τον ζωγράφισε πάνω σε ένα
άρμα με άσπρα άλογα, όπως
τον είχε δει στη μυθολογία.

8. Στο επόμενο κεφάλαιο αναφέρεται στα δέκατα γενέθλια της Λεώνης, Κυριακή
1η Μαΐου, όταν της ανακοινώνουν το χωρισμό των γονιών της.
Χωρίσαμε! Θα φύγουμε από το
Πού είναι ο μπαμπάς; σπίτι! Με απόφαση του
δικαστηρίου, εγώ παίρνω εσένα κι
αυτός το σπίτι. Μας έχει αγοράσει
ένα διαμέρισμα. Δε θα μας λείψει
τίποτα!
Ένιωθα φοβερή
εγκατάλειψη!

9. Στη συνέχεια η Όλγα περιγράφει την εγγραφή της Λεώνης στο Γυμνάσιο, όπου με το
που πατάει το πόδι της αντικρίζει στον τοίχο του χολ τον Φαέθοντα στο άρμα του,
την ώρα μάλιστα που ο Δίας τον χτυπά με τον κεραυνό του.
Τι άραγε θέλουν να πουν
στα παιδιά με αυτή την
τοιχογραφία; Είναι φανερό:
οι αταξίες τιμωρούνται!
Τι υπέροχο
άρμα! Ένα
τέτοιο θέλω κι
εγώ!

10. Την ημέρα της εγγραφής της στο Γυμνάσιο η Λεώνη γνώρισε το Σήφη και τα άλλα
παιδιά: το Μιχάλη, τη Μαργαρίτα, τη Δήμητρα, την Καρολίνα, την Αργύρω και το
Βασίλη.
Εκείνη την ημέρα
τους γνώρισα
όλους!

11. Ο Βασίλης στη Β΄ τάξη έφυγε από το σχολείο.
Τον πήρε κοντά του ένας θείος του που είχε
γκαράζ. Θα γινόταν μηχανικός αυτοκινήτων.
Όμως μόλις έβρισκε ευκαιρία έτρεχε κοντά στους
αγαπημένους του φίλους.
Έτσι μια μέρα περίμενε τη Λεώνη έξω από το
σχολείο και της ανακοίνωσε πως έκανε
συγκρότημα!
Κάναμε συγκρότημα! Είναι κάτι υπέροχα
παιδιά. Να τα γνωρίσεις. Η Ιόλη και η
Κατερίνη. Απόψε αρχίζουμε δοκιμές. Γνωστά
τραγούδια και κάποια δικά μας!

12. Ο Γυμνασιάρχης καλεί τη Λεώνη στο γραφείο και την επιπλήττει , επειδή συνάντησε
τον Βασίλη.
Ήρθε αυτός ο χίπη, μπήκε στο χώρο του σχολείου και
ήθελε, λέει, να σου κρατάει τη σάκα γιατί είναι βαριά !
Αυτός που έχει φύγει από το σχολείο από πέρσι. Αυτός ο
αλήτης, Λεώνη, παιδί μου, δεν είναι της κοινωνικής σου
τάξης.

13. Τα ακούει και από τη μητέρα της, όμως δεν της απαντά, γιατί η επικοινωνία μεταξύ
τους έχει χαθεί από καιρό:
Ο Γυμνασιάρχης με πήρε τηλέφωνο γεμάτος ανησυχία.Πού
ξανακούστηκε να μπει στο σχολείο και να θέλει να σε δει:
Τέτοιο θράσος! Σταμάτα, Λεώνη, να κάνεις παρέα μαζί του.
Τούτο δα έλειπε! Η κόρη μου με ένα χίπη, με έναν αλήτη, με
έναν μηχανικό σε γκαράζ…
Μα ο Βασίλης είναι για
μένα ό,τι θα έπρεπε να
είναι όλοι οι άλλοι και
δεν είναι! Ο αδελφός
που δεν έχω, ο πατέρας
που δεν έχω, η μάνα.
Όλα αυτά είναι ο
Βασίλης και κάτι
παραπάνω. Η καλοσύνη
και η κατανόηση που μου
λείπει!

14. Μια Κυριακή του Μάη η Λεώνη ξύπνησε με φοβερό πόνο και μούδιασμα στα πόδια Η
μητέρα της πανικόβλητη τηλεφώνησε το γιατρό, τον θείο Τόνι,τον πατέρα της και
μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο.
Την Κυριακή εκείνη, Όλγα μου, μια
νέα σελίδα άνοιγε στη ζωή μου και
δεν ήξερα πού θα με οδηγούσε
ούτε περνούσε από το μυαλό μου
πως με είχε χτυπήσει κάποια
σοβαρή αρρώστια!

15. Στο νοσοκομείο η Λεώνη συνειδητοποιεί ότι τα πόδια της είναι παράλυτα. Την
επισκέπτονται συγκινημένοι η μαμά, ο μπαμπάς, ο θείος Τόνι και οι φίλοι της.
Θεωρεί φύλακα άγγελό της τη νοσοκόμα Αντωνία.
Η μαμά είχε γίνει ήρεμη και γλυκιά. Ο
μπαμπάς είχε γίνει σοβαρός και
ευαίσθητος, βούρκωνε. Τόσο που
αναγκαζόμουν να τους παρηγορώ. ΕΓΩ!
Δεν θα το πιστέψεις, Όλγα μου, άρχισαν
να επικοινωνούν μεταξύ τους! Η
αναπηρία μου τους έφερε όλους στο
σωστό δρόμο. Τον έναν κοντά στον άλλον
και όλους κοντά μου.

16. Η Λεώνη στο αναπηρικό καροτσάκι επισκέπτεται τους διπλανούς θαλάμους του
νοσοκομείου και παίρνει κουράγιο από δύο άλλους νοσηλευόμενους, τον Λεοντή
και τον Αντρέα.
Θα παλαίψουμε! Δε θα Θα αγωνιστούμε ως το τέλος!
καθίσουμε να κλαίμε τη Η ιατρική κάνει άλματα!
μοίρα μας!
Το άρμα μου! Είμαι ο
Φαέθοντας! Κάντε μου τόπο και
…πέταξα!

17. Δίπλα στη Λεώνη, στον ίδιο θάλαμο φέρνουν την Αννούλα, ένα κοριτσάκι που έχει
όγκο στο κεφάλι. Όσο η Αννούλα εγχειρίζεται, η Λεώνη πληροφορείται από το γιατρό
της ότι πάσχει από «κατά πλάκας σκλήρυνση» και ότι θα μείνει για πάντα παράλυτη.
Συμφιλιώνεται όμως με την αρρώστια της, όταν μαθαίνει το θάνατο της Αννούλας.
Από εκείνη την ώρα ,Όλγα μου, άλλαξα.
Ευγνωμονούσα το Θεό που δεν είχα
πεθάνει. Είχα αποφασίσει να ζήσω!
Να μην τα βάλω κάτω!

18. Πράγματι! Έχουν περάσει δύο χρόνια από τότε και η Λεώνη είναι
χαρούμενη όσο δεν ήταν ποτέ στη ζωή της, επειδή ζωγραφίζει πιάτα,
κάνει πάνινες κούκλες, είναι ταμίας στο στέκι, είναι υπεύθυνη
βιβλιοπωλείου, τρεις φορές τη βδομάδα τα πρωινά πηγαίνει
φυσιοθεραπευτήριο, διαβάζει, γράφει, σκιτσάρει, ακούει μουσική και
μάλιστα …

19. … σε ένα πάρτι που έκανε στο στέκι, μας ανακοίνωσε τους
αρραβώνες της με τον φυσιοθεραπευτή της!

20. Είμαι χαρούμενη, Όλγα μου. Με όλα αυτά που κάνω δε μου μένει
χρόνος να σκέφτομαι την αναπηρία μου. Η ζωή μου μου ανήκει
και είμαι σε θέση να την οδηγώ όπου η ίδια θέλω! Ακόμη και με
ένα αναπηρικό καροτσάκι! Η ζωή δε χάθηκε επειδή έχασα τα δυο
μου πόδια. Ίσα ίσα τώρα είναι που νιώθω ότι ζω. ΖΩ!