Shqiperi <33

1. SHPALLJA E PAVARËSISË NË VLORË
- MË 28.XI.1912

2. Prezantimi:
Adelina Dani
IX-2
Nuri Mazari
Dollogozhdë
Lënda: Histori
Arsimtari: Lirim Dani
2014
• Lëvizja xhonturke dhe ideja për
Autonominë e Shqipërisë
• Synimet e “Aleancës ballkanike”
për copëtimin e tokave shqiptare
• Rrugëtimi diplomatik i Ismail
Qemalit nga Stambolli deri te
zbarkimi i tij në Durrës
• Rrugëtimi i karvanit të Ismail
Qemalit nga Durrësi për në Vlorë
• Shpallja e Pavarësisë së Shqipërisë
në Kuvendin e Vlorës më 28.XI.1912
• Kush e përfaqësoi Kosovën…në
Kuvendin e Vlorës?
• Kush e nënshkroi aktin e pavarësisë
së Shqipërisë në Vlorë?

3. Lëvizja xhonturke dhe ideja për
Autonominë e Shqipërisë
• Dihet mirëfilli se në fund të shekullit XIX, në Stamboll lindi lëvizja nacional-borgjeze
e turqve të rinj që veten e quanin xhonturq. Kjo lëvizje vepronte
përmes Komitetit të fshehtë “Bashkim e Përparim” (Ittihad ve Terakki) dhe
drejtohej kundër pushtetit absolutist të sulltan Abdyl Hamitit II.
Në këto zhvillime, lëvizja kombëtare shqiptare, për të krijuar kushte të
favorshme në luftën për autonominë e Shqipërisë dhe për të larguar
rrezikun e copëtimit të tokave shqiptare, u bashkua me lëvizjen e turqve të
rinj. Në pranverën e verën e vitit 1908 në shumë qytete të Shqipërisë, si në
Ohër, Prespë, Strugë, Manastir, Shkup, Gjirokastër, Shkodër, Prizren, Ferizaj,
Mitrovicë etj, krahas komiteteve kombëtare ”Për lirinë e Shqipërisë” u
formuan edhe komitetet xhonturke ”Bashkim e Përparim”.1
Zgjerimi i veprimtarisë së komiteteve xhonturke në Shqipëri e në Maqedoni
u dha mundësi turqve të rinj të fillonin kryengritjen. Në rrethanat kur
administrata Osmane në Rumeli (ku përfshiheshin edhe katër vilajetet
shqiptare) ishte shthurur dhe zotër të situatës ishin bërë xhonturqit, si edhe
përballë rrezikut të një sulmi të ushtrisë kryengritëse kundër Stambollit,
Sulltan Abdyl Hamiti II u detyrua të pranonte, natën e 23/24 korrikut,
shpalljen e kushtetutës së vitit 1876 dhe rivendosjen e rendit kushtetues.

4. • Shpallja e Kushtetutës së Hyrietit (lirisë) u prit me gëzim e entuziazëm edhe
nga populli shqiptar, i cili vunate prej shekujsh nën sundimin e autokracisë së
sulltanëve. Mirëpo ky entuziazëm nuk zgjati shumë. Qysh në zgjedhjet e para
për parlamentin turk, që i shpallën xhonturqit me 15 shtator 1908, sipas ligjit
elektoral nuk njiheshin popujt joturk dhe të gjithë banorët e Perandorisë u
shpallën ”osmanlinj”.
Meqenëse revolucioni xhonturk nuk solli lirinë e premtuar për shqiptarët
dhe popujt tjerë të shtypur, përkundrazi forcoi Perandorinë Osmane, duke e
centralizuar edhe më shumë pushtetin qëndror, lëvizja kombëtare në krye
me Ismail Qemalin, Hasan Prishtinën, Luigj Gurakuqin, Bajram Currin,
Dervish Himën, Çerçiz Topullin etj, gjatë viteve 1909-1911 organizuan
kryengritje të armatosur gjithandej viseve etnike shqiptare, të cilat u shtypën
me gjak nga ekspeditat ushtarake xhonturke.
Për t´i joshur krerët shqiptar, sulltani ju ofronte edhe pozita të larta
ministrore. Kështu, në vitin 1909, Ismail Qemali refuzoi dy herë rresht postin
e Ministrit të Drejtësisë dhe me pas atë të Ministrit të Brendshëm të
Perandorisë* dhe në një takim të drejtpërdrejt që pati ai me Sulltanin ia
komunikoi qëllimin për: Shpalljen e Autonomisë së Shqipërisë nga
Perandoria Osmane dhe emërimin e një shqiptari në krye të shtetit të ri që
pritej të lindëte. Këtë ide dy vjet me vonë (1911), Ismail Qemali nuk hezitoi
t'ia përsëriste edhe Vezirit Qamil Pasha, por Veziri ndonëse nuk ishte
plotësisht në dijeni të zhvillimeve që priteshin të ndodhnin në viset
shqiptare, këmbënguli që Shqipëria të mbetej pjesë e Perandorisë.

5. Fotografi:

6. Synimet e “Aleancës ballkanike” për
copëtimin e tokave shqiptare
• Kryengritja e përgjithshme shqiptare dhe lufta italo-turke (në Jemen...), i dhanë
goditje të reja sundimit pesë shekullorë turk në Ballkan. Nga këto zhvillime,
ndonëse gjatë verës së vitit 1912 perandoria turke, po i numëronte javët e fundit
në Ballkan, në zgjidhjen e çështjes shqiptare do të inkuadrohen edhe fuqitë e
mëdha. Austro-Hungaria..., duke e kuptuar funksionin historik të Shqipërisë si
digë para zgjerimit sllavë, filloi t'i bëjë trysni Turqisë që të tregojë më tepër
mirëkuptim për 14 kërkesat e parashtruara të shqiptarëve.6
Konti austro-hungarez Berthold, (ministri i jashtëm) u propozoi Fuqive të Mëdha
që të ndërmarrin masa për decentralizimin e Turqisë evropiane në aspektin etnik,
ku do të përfshiheshin edhe katër vilajetet shqiptare, Vilajeti i Kosovës, i
Shkodrës, i Manastirit dhe Vilajeti i Janinës.

7. Pragrafi 2
• Këtë propozim e kundërshtoi fuqishëm Rusia, e cila me planet e saj ogurzeza,
synonte që tërë Ballkanin ta bënte sllave-ortodokse dhe për fat të keq në këtë
drejtim ajo kishte përkrahjen e Francës dhe të Anglisë.7 Për këtë çështje, reagoi
edhe Porta e Lartë, e cila deklaroi se çështja shqiptare është “çështje e
brendshme e Turqisë” dhe për të dëshmuar këtë gjë ,përfaqësuesit turk,
ndryshuan rrënjësisht konkluzat e marrëveshjes të arritur me krerët shqiptar, më
18 gusht 1912 në Shkup.
Dhe këto marifetllëqe i hapën rrugë formimit të aleancave të shteteve ballkanike
(Serbisë, Malit të Zi, Bullgarisë dhe Greqisë) për pushtimin dhe coptimin e tokave
shqiptare. Planet serbe për një “luftë kundër Turqisë”, kishin filluar me bisedat e
fshehta me Bullgarinë. Diplomacia ruse në krye me carin Nikollajin e II, ishte
shumë e interesuar që sa më parë të nënshkruhet aleanca luftarake në mes
Bullgarisë e Serbisë, për ndarjen e Shqipërisë etnike. Për këtë qëllim, qarqet
sunduese bullgare u ndaluan edhe krerëve bullgaro-maqedonas të krahinës së
Maqedonisë që të bashkpunojnë dhe të përkrahin kryengritjen e Përgjithshme
Shqiptare të vitit 1912.

8. Paragrafi 3
• Pas një vargë takimesh (që kishin nisur qysh në tetor
1911) midis kryeministrit serb Milovanoviq dhe atij
bullgar Geshov, me ndihmën e Rusisë, më 13 mars
1912, Serbia lidhi një aleanc “Traktat miqësie” me
Bullgarinë, ku si synim parësor kishin kundërshtimin e
formimit të çfarëdo shteti shqiptarë në Ballkan dhe
coptimin e tokave shqiptare. Një aneks sekret i këtij
traktati parashikonte veprime eventuale të
përbashkëta kundër Perandorisë Osmane, ku
parashihej që Serbisë t´i takonte mbarë territori në veri
të maleve të Sharrit. Krahas bisedimeve serbo-bullgare
u zvilluan edhe bisedimet bullgaro-greke, të cilat
përfunduan më 29 maj 1912 me nënshkrimin e një
marrëveshjeje mbrojtëse në rast sulmi nga ana e
Turqisë.10
Kësaj aleance, pas bisedimeve të carit rus me Kral
Nikollën iu bashkua edhe Mali i Zi. Këto shtete
ortodokse të "aleancës..." përfundimisht ,në emër të
luftës kundër "robërisë osmane" në tetor 1912 filuan
luftën e parë ballkanike për pushtimin dhe coptimin e
tërsisë së tokave shqiptare.

9. Rrugëtimi diplomatik i Ismail Qemalit nga
Stambolli deri te zbarkimi i tij në Durrës
• Zhvillimet e luftës së parë Ballkanike, të shpallur në tetor 1912 nga
shtetet ortodokse të "Aleancës ballkanike" e që kishin për qëllim
copëtimin e tokave shqiptare, përshpejtuan aktivitetin diplomatik të
Ismail Qemalit.
Kështu, më 3 nëntor 1912 Ismail Qemali i shoqëruar nga Luigj
Gurakuqi...,arriti në Bukuresht të Rumanisë, për t´u takuar fillimisht
me komunitetin shqiptar që vepronte atje. Në Bukuresht gjetën një
situatë krejt të ndryshme nga ajo që sundonte në Stamboll.
Kryeqyteti rumun ishte përfshirë nga euforia dhe të gjitha
organizatat shqiptare që vepronin atje, qenë të vendosura për
pavarësinë e Shqipërisë (shkëputjen e plotë të saj nga Turqia).
U desht fare pak kohë, që Ismail Qemali dhe delegacioni i tij, ta
kuptonin se Turqia ishte përfundimisht e humbur dhe se pavarësia e
plotë nga Turqia ishte e vetmja zgjidhje. Për më tepër, komuniteti
shqiptar i Bukureshtit, kishte filluar ta konsideronte këtë akt si të
kryer tashmë.
Patriotët shqiptarë në Bukuresht me kohë kishin përgatitur flamurin
kombëtar, i cili do të ishte simboli i shtetit shqiptar si dhe një bandë
(korë) muzikore, që do të këndonte himnin kombëtar.

10. Paragrafi 2
• Pas disa konsultimesh më 5 nëntor në Hotelin "Kontinental" të Bukureshtit, u mbajt
mbledhja e përfaqësuesve të komunitetit shqiptarë dhe të delegacionit në krye me
Ismail Qemalin që kishte ardhur nga Stambolli.
Në kujtimet e pjesëmarrësve të kësaj mbledhjeje, që jetuan deri vonë, thuhet se:
mbledhja vendosi njëzëri për pavarësinë e Shqipërisë dhe ngarkoi Ismail Qemalin
dhe delegacionin e tij të kontaktonte përfaqësuesit diplomatikë të Fuqive të Mëdha
dhe të merrte aprovimin e tyre për këtë vendim. 20
Në kujtimet e tij Sejfi Vllamasi, tregon se në momentin e largimit nga Bukureshti,
Kristo Meksi i la në dorë Ismail Qemalit një çek prej 500 mijë frangash ari, dhuratë e
Kryeministrit rumun Taqe Junesku.
Dy ditë më vonë (7 nëntor) delegacioni i plotësuar edhe me katër përfaqësues të
kolonisë shqiptare të Bukureshtit, u nis për në Vjenë. Ismail Qemali me delegacioni
shqiptarë sapo kishte mbërritur në Vjenë, mori një telegram nga miku i tij i vjetër,
konti Andrasay, ku e ftonte që të vijë në Budapest për t´u takuar me diplomatë
Austro-hungarez. Më 8-9 nëntor në Budapest I.Qemali do të takohet me kontin
Hadik ish-nënsekretar shteti dhe me Ministrin e jashtëm të Austro-Hungarisë z.Graf
Berthold, njërin nga njerëzit më të fuqishëm të diplomacisë evropiane. Në këto
takime pasi u vu në pah rreziku i coptimit të Shqipërisë nga shtetet fqinje, Austro-
Hungaria u shpreh e gatshme ta nxiste dhe ta mbështeste Pavarësinë e Shqipërisë.
Konti Handik e siguroi z.Qemali se Qeveria e tyre kishte biseduar edhe me qeveritë
italiane e gjermane për këtë qëllim dhe së bashku nuk e shihnin me sy të mirë një
shtrirje të Malit te Zi dhe Serbisë në jug të Ballkanit.

11. Paragrafi 3
• Gjatë muajit tetor dhe gjysmës së parë të nëntorit 1912 ushtria turke në Ballkan ishte
shpartalluar në të gjitha frontet, ndërsa trupat ushtarake serbe, malazeze dhe greke që
përbënin “aleancën ballkanike”, përmes operacioneve shfarosëse ndaj shqiptarëve, kishin
hyrë thellë në tokën shqiptare. Meqë ngjarjet zhvilloheshin me shpejtësi në Shqipëri,
delegacioni shqiptarë bëri përpjekje që sa më parë të nisen për në atdhe, që të mbahet
kuvendi kombëtar për shpalljen e Pavarësisë së Shqipërisë. Me kërkesën e Ismail Qemailit,
diplomatët austro-hungarez delegacionit shqiptar ia premtuan një vapor për të zbarkuar
në Durrës.
Delegacioni shqiptar me tu kthyer në Vjenë (nga Budapesti), pati takime me Ambasadorin
italian (Avana) dhe me ambasadorin anglez. Më 18 nëntor 1912, delegacioni mbërriti në
Triesht dhe po atë ditë Ismail Qemali i drejtohet me një telegram komitetit përgatitor për
shpalljen e Pavarësisë, dhe kërkon që të sigurohet pjesëmarrja e përfaqësuesve të
popullit, për Mbledhjen e Kuvendit Kombëtar që mendohej të mbahet në Durrës ose në
Vlorë. Në këtë telegram thuhej: "Mbledhja e përfaqësuesve në Durrës apo Vlorë është
shumë e rëndësishme. I thirrni të gjithë. Gjersa të arrij unë, mbani qetësinë e ruani
bashkimin. Çështja jonë politike është siguruar përfundimisht”
Më 19 nëntor 1912, Ismail Qemali, përpara nisjes për në Durrës, gazetës italiane
“Piccolo”,i deklaroi, se: "Shpallja e pavarësisë është e pashmangshme. Ne duam t'i
paraqesim Evropës faktin e kryer. Do të krijohet një qeveri e përkohshme dhe ndoshta,
unë do të jem kryetar. Ju siguroj se për idenë e pavarësisë jemi të gjithë në një mendje".
Në mbrëmjen e 19 nëntorit 1912, përfundimisht delegacioni shqiptar në krye me Isamail
Qemalin, me vaporin austriak "Baron Bruck" nga Trieshta niset drejt brigjeve të Shqipërisë
dhe zbarkoi në Durrës.

12. Rrugëtimi i karvanit të Ismail Qemalit nga Durrësi për në
Vlorë
• Ndonëse ishte menduar që ngritja e Flamurit të bëhet më 22 nëntor në qytetin e lashtë
të Durrësit, me qëllim që të evitonin lëvizjet e mëtejshme nëpër Shqipërinë e trazuar
nga lufta, situata në këtë qytet ishte shumë më ndryshe nga ç'pritej. Ato ditë, deti ishte
bllokuar nga flota greke dhe kompromisi i dhespotit Jakov me Myftiun e qytetit e
pamundësuan ngritjen e flamurit dhe mbajtjen e një kuvendi të parashikuar në Durrës.
Për shkak të gjendjes së nderë që mbretëronte në qytet, po atë ditë Ismail Qemali i
lajmëroi telegrafisht të gjitha qytetet që delegatët e tyre t'i nisin për në qytetin e tij të
lindjes në Vlorë. Ato ditë, meqë forcat serbe përparonin shpejtë drejt Shqipërisë së
Mesme, rrethet patriotike të Elbasanit (më 25 nëntor), të Tiranës e Durrësit (më 26
nëntor), të Kavajës, të Peqinit dhe të Lushnjës më 27 nëntor, ngritën flamurin kombëtar,
pa pritur mbledhjen e Kuvendit të Vlorës .28
Delegacioni në krye me Ismail Qemalin pas 2-3 ditësh të qëndrimit në Durrës, duke iu
shmangur rrugës kryesore së bashku me delegatët e Shqipërisë së Mesme niset për në
Vlorë. Duke zbritur majës së Ardenicës, nga faqja perëndimore, delegatët nga Elbasani
që udhëtonin në drejtim të Fierit, takojnë karvanin e kalorësve, që vinte nga Durrësi me
delegatët e Bukureshtit, Durrësit, Tiranës, Shkodrës, Kavajës etj me në krye Ismail
Qemalin. Aty Mit`hat Frashëri takoi Ismail Qemalin, ”i cili kalëronte me një kalë
myzeqeje të bardhë” dhe Luigj Gurakuqin. Kalojnë së bashku Semanin e fryrë nga ujërat
e vjeshtës së tretë, me një lundër, apo govatë të flashkët që vente e vinte nga një breg
në tjetrin për t´i bartur kalorësit e lirisë.

13. Paragrafi 2
• Sipas kujtimeve të Eqrem Bej Vlorës, gjatë rrugëtimit të karvanit të Ismail
Qemalit për në Vlorë, ”gjenerali i divizionit turk Kara Sait Pasha, që
kontrollonte zonën midis Lushnjës, Fierit dhe Beratit, si pararojë të pjesës
tjetër të armatës së Vardarit, që po vinte prapa në rrëmujë (e shpartalluar),
dha urdhër të arrestohej Ismail beu me të gjithë kolonën e tij; për këtë arsye
karvani nuk u fut në Lushnjë, por e kaloi natën në Çermë, në çifligun e Dervish
bej Biçakut. Mirëpo gjatë natës komanda e trupave turke në Berat, nën trysnin
e përfaqësuesve shqiptarë ndryshoi mendim”30 (hoqi dorë nga arrestimi-vërejtja
ime).
Nga vendi i quajtur Mifol, delegacioni i Ismail Qemalit udhëton me dy karroca
31 dhe pas shumë peripetive, në pasditen e 27 nëntorit 1912 arrijnë në Vlorë.
Situata në Vlorë ishte krejt e ndryshme nga ajo e Durrësit. Populli vlonjat me
këtë rast i bëri pritje madhështore delegatëve të ardhur nga disa krahina të
Shqipërisë. Ismail Qemali për këto momente në kujtimet e tij do të shkruaj:
”Një zjarr i shenjtë patriotizmi kishte pushtuar qytetin ku kisha lindur dhe
populli me përshëndeste kudo me entuziazëm dhe gëzim”.32 Delegatët e
ardhur nga shumë vise të Shqipërisë..., u vendosën në shtëpinë e Xhemil bej
Vlorës, kushëri i Ismail Qemalit.33

14. Shpallja e Pavarësisë së Shqipërisë në Kuvendin
e Vlorës më 28.XI.1912
• Meqenëse anijet luftarake greke i
qenë afruar portit të Vlorës dhe me
të drejt i druhej ndonjë sulmi të
forcave greke, por edhe për shkak
të përparimit të pandaluar të
ushtrisë serbe në verilindje të
vendit, pa arritur ende
përfaqësuesit e disa krahinave, në
mbrëmjen e 27 nëntorit delegatët
që ndodheshin në Vlorë vendosën
të nesërmen të mblidhnin
Kuvendin Kombëtar, për ta shpallur
pavarësinë e Shqipërisë.

15. Kush e përfaqësoi Kosovën…në
Kuvendin e Vlorës?
•
Kosova..., duke qenë e pushtuar nga ushtria serbo-malazeze, në Kuvendin e Vlorës u
përfaqësua nga Sali Gjuka, Bedri Pejani dhe Rexhep Mitrovica, të cilët kishin ardhur
nga Kuvendi i Shkupit, ndërsa një ditë më vonë (më 29 nëntor) në Vlorë mbërriti Isa
Boletini dhe delegatët tjerë, si: gjeneral Mehmet Pashë Deralla, Hasan Hysen
Budakova, Tafil Boletini, Dervish Mitrovica, Zejnel Begolli, Halim Musë Bajgora,
Ahmet Ali Llapi, Riza beg Gjakova, Vehbi Dibra, Hajdin Draga etj. Ndërkaq
udhëheqësit tjerë të Kosovës që ishin caktuar si delegatë të kuvendit, si: Hasan
Prishtina, Nexhip Draga, Idriz Seferi, Sait Hoxha etj. nuk erdhën, sepse në fillim të
nëntorit ishin kapur nga forcat serbe në Shkup dhe mbaheshin të burgosur në
kështjellën e Kalemedanit në Beograd. Edhe Bajram Curri i nxënë me luftimet në
Malësinë e Gjakovës nuk arriti dot të vijë në kuvend.
Kuvendi i hapi punimet, më 28 nëntor 1912 në orën 14 pasdite, po në shtëpinë e
Xhemil bej Vlorës.36 Kryetar i Kuvendit u zgjodh Ismail Qemali ndërsa sekretar Luigj
Gurakuqi. Në fjalën e shkurtër që mbajti Ismail Qemali para 40 delegatëve, të
përcjellur me duartrokitje të gjata e brohoritje entuziaste ”Rroftë Shqipnija e Lirë”,
foli për të kaluarën e Shqipërisë nën sundimin osman dhe për luftrat e shqiptarëve
për të fituar të drejtat e tyre. Ai vuri në dukje se në rrethanat e krijuara nga Lufta
Ballkanike e vetmja udhë shpëtimi ishte ndarja e Shqipërisë nga Turqia

16. Paragrafi 2
• Propozimi i kryetarit për Shpalljen e Pavarësisë së Shqipërisë, u miratua
njëzëri nga delegatët. Në Rezolutën e Pavarësisë me titull "Në Vlonë më
15/28 të vjeshtës së tretë 1328/1912”, të cilën e lexoi sekretari i parë i
kuvendit Luigj Gurakuqi, thuhet: “Pas fjalëve që tha Z. Kryetari Ismail Kemal
Beu, me të cilat tregoi rrezikun e math në të cilin ndodhet sot Shqipëria, të
gjithë delegatët me një zâ venduan që Shqipëria me sot të bâhet në vete, e
lirë e e mosvarme". 38
Ndërkaq, gjithë emocionet e këtij akti historik i pasqyron më së miri origjinali
i Procesverbalit, i cili fatkeqësisht kishte humbur në vitin 1937. 39
Dokumentin e shpalljes së Pavarësisë e botoi gazeta ”Përlindja e Shqypnies”
organ i Qeverisë së Përkohshme të Vlorës, si dhe Lef Nosi në përmbledhjen e
dokumenteve historike.40
Në një letër me titull “Si u bë Kongresi i Vlorës” Mit´hat Frashëri dërguar
mikut të tij Kristo Luarasit, shkruan: ”Kongresi u çel më 28 të këtij muaji dhe
ishin 47 delegatë nga çdo an´e Shqipërisë, vise të shkelura dhe të pashkelura.
Sot janë 65, se kanë ardhur edhe nga krahina të tjera. Këtë ditë, pra, ora
14.30, me zë të përgjithshëmu proklamua independenca e Shqipërisë dhe
Flamuri u çel në portën e shtëpisë ku ishim mbledhur (...) Salla e madhe në
shtëpinë e Xhemil Bej Vlorës ishte mbushur plotë dhe delegatët kishin zënë
vendet rreth tri tryezave të mëdha të vëna afër e afër...”

17. Kush e nënshkroi aktin e pavarësisë së Shqipërisë në
Vlorë?
• Ismail Kemal (Qemali);
Kaçorri (Dom Nikoll Kaçorri);
Abdul Aziz Vehbi (Vehbi Dibra, ish-myftiu
i Dibrës e aty e mbrapa myftiu i
përgjithshëm për myslimanët e
Shqipnisë së pamvarme);
J.Karbunara;
Elmas Boco;
Vehbi Harçi;
Qazim Kokoshi;
J.Minga;
Rexhep Mitrovica;
A.Rruçi;
Abdi (Toptani);
Abas Dilaver (Qelkup-a);
Mid´hat Frashëri;
Shefqet Daju;
Zihni Abas Kanina;
Xhelal (Kopernacka);
Hajredin Cakrani;
Qemal Elbasani (Karaosmani);
Iljas Vrioni;
• Salih Gjuka;
Dhimitër Berati;
Dhimitër Emanuel (Mborja?);
Dimitri Zografi;
Murat Toptani;
Pandeli Cale;
Luz (Luigj) Gurakuqi;
Bedri Pejani;
Spiro (don) Ilo;
Thanas Floqi;
Lef Nosi;
Dr.H.Myrteza;
Nuri (Sojliu);
Mustafa Asim Kruja;
M.Ferid Vokopola;
Ymer (Deliallisi);
Xhemaledin (Xhemal Deliallisi);
Nebi Sefa Lushnja;
Zuhdi Ohria, ndërsa 2 emra janë të
palexueshëm...”