1. Biografía de Isabel II
O seu nome completo era María Isabel Luisa de Borbón y Borbón-Dos Sicilias
e naceu o 10 de outubro de 1830 en Madrid.
Filla de Fernando VII e da súa cuarta esposa , María Cristina de Borbón.
O seu nacemento provocou problemas dinásticos, xa que ata entón o herdeiro
era o irmán de Fernando VII, Carlos María Isidro , que non aceptou o cargo
de Isabel como princesa de Asturias e herdeira do trono.
Ao pouco tempo, en outubro de 1833, cando só contaba con tres anos de
idade, sucédeo no trono de España ao seu pai Fernando VII. Na súa minoría
de idade foron rexentes a súa nai María Cristina, ata 1840, que se apoiou nos
liberais intentando defenderse do carlismo (primeira Guerra Carlista, 1833-
1839), e o xeneral Baldomero Espartero ata 1843.
Con trece anos foi declarada maior de idade. Aos 16, casouse , contra a súa
vontade, co seu curmán Francisco de Asís. Tivo nove fillos, algúns dos cales
morreron ao nacer. Durante o seu reinado prodúxose o tránsito dun estado
absolutista a outro liberal-burgués. Iniciouse coa semi-concesión liberal dunha
carta outorgada, o Estatuto Real (1834). O impulso liberal iniciouse en 1836
tras o golpe de Estado dos sarxentos da Granxa. Prodúxose a desamortización
de bens da Igrexa, a formación dun Exército capaz de dobregar ao carlismo e
a institucionalización do réxime. Pero a medida máis importante foi a
elaboración dunha nova constitución.
Adaptada da Constitución de Cádiz de 1812, o resultado final foi a Constitución
(1837). Entre 1840 y 1843 Espartero chegou incluso a desprazar da rexencia á
mesma raiña nai, cunha liña de goberno claramente autoritaria que provocou
o rexeitamento dunha parte do progresismo, o que acabou por abrir as portas
ao conservadorismo. Durante unha década, consolidóuse un liberalismo moi
restritivo. O novo sistema plasmouse na conservadora Constitución de 1845.
2. O home forte do periodo, o xeneral Ramón María Narváez, conseguiu evitar
en 1848 a ondada revolucionaria estendida por gran parte de Europa. Esta
fase cerrouse co 'tecnócrata' Juan Bravo Murillo, quen levou a cabo unha
amplia labor administrativa e facendística. Entre 1854 e 1856 de novo o Partido
Progresista volveuse a facer co poder mediante o pronunciamento de
Vicálvaro (1854). O principal dirixente progresista, Espartero, volvía así ao
primeiro plano. O máis trascendente neste periodo foi a desamortización civil
levada a cabo polo ministro Pascual Madoz.
Narváez volveu a conseguir o poder durante un bienio máis (1856-1858); sen
embargo, os cambios sociais terminaron por abrir o camiño a un sistema máis
temperado, o da Unión Liberal (1858-1863), en torno a outro militar, o xeneral
Leopoldo O’Donnell xogou un activo papel no exterior, ata o punto de poder
falarse dunha etapa neo-imperialista: guerra en Marrocos (Paz de Wad-Ras,
1860), intervención en México, en Indochina, en Annam, anexión de Santo
Domingo e a presenza activa no Pacífico.
A última etapa do reinado de Isabel II (1864-1868) foi de clara descomposición
política. Os novos grupos sociais en ascenso esixían un cambio radical. A
resposta do réxime foi a de resistir mediante a forza. Con Lois González Bravo,
o réxime rozou o sistema dictatorial. O final chegou coa incruenta batalla de
Alcolea (1868), que abriu as portas da Revolución de 1868, a cal supuxo o
destronamento definitivo de Isabel II, quen en 1870 abdicou no seu fillo
Alfonso XII para favorecer a volta da monarquía Borbónica a España. A figura
clave nestes años parisinos será Cánovas do Castillo, auténtico artífice da
restauración monárquica que tería lugar en 1874. A Raíña todavía viviría para
ver a morte do seu fillo Alfonso XlI en 1885. A rexencia da súa nora María
Cristina de Habsburgo e o inicio do goberno efectivo do seu neto Alfonso XIII
(1902).
Finalmente, en 1904 morreu en París o 9 de abril de 1904. Os seus restos
mortais foron trasladados ao Mosterio de El Escorial.
3. Bibliografía
A páxina que vou nomear a continuación é de onde saquei a
información:
https://www.buscabiografias.com/
María Valentina Madera Fernández, 6º A