1. Σε μία λίμνη μολυσμένη,
ρηχή ,θολή και σιχαμένη,
ζούσε ένας βάτραχος μικρούλης,
ο Εμμανουήλ Α. Μπακακούλης.
Γείτονες είχε τους σπουδαίους,
Βατραχοπεδιλοπουλαίους.
Μια μέρα πήδηξε τα χόρτα,
τοκ-τοκ τους χτύπησε την πόρτα.
Του άνοιξε η βατραχίνα
Βατραχοπεδιλοπουλίνα
και ρώτησε: «Τι θες μικρούλη,
Εμμανουήλ Α. Μπακακούλη;».
2. «Να σας συμβουλευτώ μαντάμ μου,
γι’ αυτό το Α μες στ’ όνομα μου:
μπαίνει μετά απ’ το μικρό μου
και πριν απ ‘το επίθετο μου.
Εσείς που είστε μορφωμένη,
ξέρετε μήπως τι σημαίνει;»
«Που θες να ξερω;». είπ’ εκείνη
«Γι’ αυτό μας ενοχλείς χαμίνι;
κοιμόμαστε την ώρα ετούτη
μες στ’ αδειανό κονσερβοκούτι
εγώ μαζί κι ο σύζυγός μου,
ο κύριος και βάθρακός μου.
Ουστ! από εδώ προτού ξυπνήσει
και σηκωθεί να σε μπατσίσει».
«Καλά!», απάντησε ο μικρούλης
Εμμανουήλ Α Μπακακούλης.
3. «Φεύγω! Τον κόσμο θα γυρίσω,
να βρω σοφούς να τους ρωτήσω,
το άλφα αυτό το κεφαλαίο,
σημαίνει τίποτα ωραίο
ή τίποτ΄ άλλο, συμφορά μου,
που μου ντροπιάζει τ’ όνομά μου ;».
Κι ο Εμανουήλ Α. Μπακακούλης
πήρε τους δρόμους μοναχούλης.
«Ξέρεις ψιψίνα τι σημαίνει,
το Α που στ΄ όνομα μου μπαίνει;»,
ρώτησε πρώτα μία γάτα.
«Νιαρ! Δυστυχώς χοντροπατάτα
δεν ξέρω κι ούτε μ’ ενδιαφέρει,
αλλά κοντεύει μεσημέρι
και ουστ μη φάω με λαχτάρα, βατραχοπόδαρα στη σχάρα».
4. Ο βατραχάκος επομένως,
ξανάφυγε αποφασισμένος,
να βρει το νόημα του άλφα.
«Γαβ! Σ΄ έπιασα παλιοκαράφλα»,
του ‘πε ένας σκύλος σε μια βρύση,
σκύβοντας για να τον μυρίσει.
«Λεγε, τι θέλεις εδώ πάνω;».
« Μία ερώτηση να κάνω».
«Δεν απαντώ στις ερωτήσεις
και ουστ απ΄ το νερό της βρύσης,
πριν σε τινάξω με μανία
και γίνεις σαν χαλκομανία».
Ο βατραχάκος επομένος,
έφυγε σαν κυνηγημένος.
5. «Είμαι ένας βάτραχος μικρούλης
ο Εμμανουήλ Α. Μπακακούλης»,
στάθηκε κι είπε σε λιγάκι,
«πες μου καλό μου κοριτσάκι,
ξέρεις καθόλου τι σημαίνει,
το Α που στ’ όνομά μου μπαίνει;».
«Ουστ από ‘δω βρωμοβατράχι,
γιατί έχω γρίπη και συνάχι,
κι έτσι αντί να σου απαντήσω,
θα φταρνιστώ να σε κολλήσω».
Ο βατραχάκος επομένως,
έφυγε απογοητευμένος.
Κι ένας γίγαντας περνώντας,
μασούσε τσίχλα τραγουδώντας.
«Ειμ’ ο Γιωργάρας ο Νταλίκας,
του Θόδωρα και της Μαρίκας».
6. «Χαίρετε κύριε Γιωργάρα».
«Ουστ από ‘δω βρε σαχλαμάρα»
«Αχ! Λύστε μου το πρόβλημά μου»
«Με περιμένει η γιαγιά μου,
δε θέλω να καθυστερήσω
και φεύγα πριν να σε πατήσω».
Ο βατραχάκος επομένως
έφυγε κατατρομαγμένος.
Λακκούβες πέρασε μεγάλες
και μία μέρα σαν τις άλλες,
στην εξοχή την ανθισμένη,
είδε μια λίμνη ονειρεμένη.
7. Κρυστάλλινα ήταν τα νερά της
και πάνω στα νερόκρινά της,
καθόταν μια βατραχοπούλα.
«Αχ! Μοιάζεις με νεραϊδοπούλα».
ψιθύρισε σα μαγεμένος,
ο βατραχάκος ο καημένος.
«Πεντάμορφη του κόσμου στάσου,
θα μου χαρίσεις τ ‘όνομά σου;
«με λεν’ απλά», είπε εκείνη,
Κοάξογλου Αικατερίνη.
Εσένα ωραίε βατραχούλη;».
«Εμμανουήλ Α. Μπακακούλη.
8. Όμως, λυπάμαι που το λέω,
το άλφα αυτό το κεφαλαίο,
που μπαίνει πάντα στ’ όνομά μου,
μόλις τελειώνει το μικρό μου
και πριν απ’ το επίθετο μου,
σ’ ολόκληρη την οικουμένη,
κανείς δεν ξέρει τι σημαίνει».
«Ξέρω εγώ», είπε εκείνη,
«και θα στο πω ότι κι αν γίνει.
Αυτό το Άλφα μαρτυράει,
πως κάποιος, κάπου, σ’ αγαπάει.
Άλφα θα πει αγαπημένος».
Ο βατραχάκος σα χαμένος,
τη ρώτησε απορημένος.
9. «Εγώ; Ποιανού αγαπημένος;».
Και η Πεντάμορφη του κόσμου
απάντησε γλυκά: «Δικός μου!
Αγαπημένε μου Μανόλη»
πρόσθεσε και κοκκίνισε, όλη
« σ΄ αγάπησα μόλις σε είδα,
πίσω από ΄κείνη την τσουκνίδα».
Κι ο βατραχάκος επομένως,
απάντησε συγκινημένος:
«Αγάπη μου Κατερινούλα,
νιώθω ζαλάδα και τρεμούλα
κι η λίμνη είναι τόσο ωραία,
κάνουμε μια βουτιά παρέα;».
10. Και βούτηξαν χειροπιασμένοι,
στη λίμνη την ονειρεμένη.
Ολόκληρη η επιφάνεια,
γέμισε κύκλους και στεφάνια,
από τ’ αμέτρητα φιλιά τους
κι από τους χτύπους
της καρδιάς τους.
Και όταν βγήκανε κρατούσαν,
πετρούλες που λαμποκοπούσαν.
Μακριά απ’ το θόρυβο της πόλης,
η Κατερίνα κι ο Μανόλης,
χτίσανε τρισευτυχισμένοι,
στη λίμνη την ονειρεμένη,
ένα σπιτάκι με βεράντα
και ζήσανε μαζί για πάντα»
