2. Wat vooraf ging…
• Fiona ontmoette haar ware liefde: Diana.
• De kinderen leerden Diana kennen. Yoran had er nogal moeilijk
mee, Yana niet.
• Diana ging snel bij de familie wonen en daarmee kreeg de inrichting van
het huis een volledige make-over.
• De schooldirecteur van de particuliere school kwam langs.
Yoran en Yana waren direct toegelaten in de school.
• Yoran beledigde zijn moeder Fiona door haar ‘slet’ te noemen.
Dat liet Fiona natuurlijk niet toe.
• De kinderen gingen voor het eerst naar de particuliere school.
• Otis bereikte de top van zijn carrière.
• Fiona nam een job aan in de carrière journalistiek.
• Yana haalde een 10 op haar rapport.
• Fiona en Diana verloofden zich.
• Yoran groeide op tot tiener en maakte het goed met zijn
nieuwe ouder Diana.
3. Fiona, Diana, Yoran,
Yana & Otis
De volgende ochtend werd Fiona wakker gebruld door Otis.
“Wat gebeurt er nu weer?” zuchtte ze. Het gebrul kwam van buiten. Daar
bleek dat de hond blijkbaar een vuilnisbak om liet vallen. Geërgerd zette
Fiona de vuilnisbak tot recht.
4. “Wat is er gebeurd?” hoorde ze Diana al van afstand roepen.
“Niets. Alleen de hond die buiten een vuilnisbak om gestoot heeft.”
Diana giechelde. “Wat denk je om vandaag meteen te trouwen?”
5. “Vandaag al?”
Diana knikte voor de zekerheid.
“Daar heb ik eigenlijk niets op tegen maar… vandaag? We zijn gisteren zelfs
verloofd.”
“Wat geeft het? Yoran heeft er geen problemen mee, Yana blijkbaar ook
niet. Wat houdt dan ons eigenlijk tegen?”
6. Niets. Daarom besloot het gelukkig droompaar om vandaag meteen te
trouwen. De kinderen waren ook op de hoogte, die daar ook niets op tegen
hadden.
8. En daarna werd er gekust. Meer moest bij zo’n bruiloft niet zijn.
Nadat de dames uitgekust waren, klapten de kinderen enthousiast.
9. De zon kwam op. De kinderen sprongen recht van hun stoel om het
bruidspaar te feliciteren. Niet zomaar het woordje ‘gefeliciteerd’
uitwisselen, er werd…
11. Ook werd er een echte bruidstaart gesneden.
“Zoiets zoets eten op een ochtend is tegen mijn principes.” zei Fiona,
“maar het is vandaag een speciale dag.”
12. “En dus een uitzondering.” vulde Diana het zinnetje van Fiona aan. Meteen
propte Fiona een hele stuk taart in haar mond.
“Hier zie, een uitzondering…” lachte Fiona, waarbij de kinderen vrolijk
meelachten.
13. “Komaan Fiona!” jammerende Diana, “het was wel de bedoeling dat je dat
stuk in mijn mond propt, niet op mijn gezicht knoeit!”
14. Fiona dacht er over om een kind te adopteren, daarvoor belde ze naar een
speciaal adoptiebureau. Blijkbaar was er een probleem…
15. “Ja, toch bedankt. Dag.” klonk Fiona gewoonweg koel en kort en legde de
telefoon neer. Diana stond pardoes achter Fiona.
“Wat is er gebeurd?”
16. “Ik wou een kindje adopteren voor ons allebei.” legde Fiona uit.
“Het ging precies niet.” Diana nam haar echtgenote in haar armen.
“Nee. Financieel kunnen we geen kind adopteren, zeggen ze. Oh, ze moeten
onze rekening niet maken.”
Diana drukte haar nog steeds dichterbij.
“Nog harder werken voor ons geld en we kunnen er wel één adopteren…”
17. De kinderen hadden geen zin om verder in hun avondkleding rond te lopen
en kleedden zich snel om. In de woonkamer stond de muziek op de
maximale volume en de kinderen dansten daarop.
18. Ze waren dolsgelukkig, zo gelukkig kon men in het leven niet zijn. Zo
gelukkig als hun geliefde moeder ook gelukkig was, al was dat met een
vrouw als wederhelft.
19. Alhoewel alle wonden in de familie hersteld waren, dat de familie weer een
samengesteld gezin was, bleef de ex van Fiona het achtervolgen. In het
begin was dat niets maar het begon de familie – vooral Fiona – te ergeren.
“Wat kom je hier zoeken?”
20. “Ik wil onze kinderen gewoon zien. Is het gepermitteerd?”
De stoom van woede bliezen uit Fiona’s oren. ONZE kinderen? Zei Brian dat
letterlijk?
“Ten eerste: het zijn mijn kinderen. Ten tweede: ik heb je geen toestemming
gegeven om ze te mogen bezoeken.”
21. Yoran hoorde alles gebeuren van buiten. Hij wist goed genoeg dat zijn
moeder ruzie maakte met zijn vader. Hij had maar heel kort contact met zijn
vader gehad, toen hij een kleine jongen was. Keuzes had Yoran ook
gemaakt: hij hoefde zijn vader niet meer te zien, hij zag Diana als een
tweede ouder en daar bleef hij bij.
22. “Heb je mijn moeder niet gehoord?” Yoran mengde in het discussie van
Fiona en Brian, “ga liever weg voor dat er iets gebeurt.”
“Yoran, ben jij dat?”
Yoran zuchtte diep. “Nee, ik ben de paus. Natuurlijk ben ik het.”
23. “Hoe kan je zoiets zeggen tegen jouw eigen vader?”
Yoran lachte cynisch. “Voor mij ben je geen vader. Biologisch, dat wel.
Euh, ik denk dat we duidelijk zijn?”
24. Meer kon Brian niets meer uitbrengen en ging dit pand verlaten. Wees maar
zeker dat Brian nog eens langs zou komen.
“Bedankt dat je me verdedigd hebt, zoon.”
Fiona nam haar zoon in haar armen.
“Daarvoor zijn we familie, hè.”
25. Fiona checkte de rekeningen in de brievenbus. Zoals altijd was het heel veel
maar toch moest ze hier door.
26. Yoran had ondertussen een baantje gevonden. Tegen de avond kwam hij
thuis van een vruchtbare dag op het werk. Financieel wou hij zijn moeder
en Diana steunen om een adoptie te kunnen ondergaan.
27. Een dag later stond Yoran al meteen aan de top van zijn carrière luiwammes
en kreeg hierdoor meer loon. Daar was hij heel trots op…
28. Hierdoor had Yoran nog een beurt in de wacht gesleept, deze keer een
beurs voor de Jonge Ondernemers.
29. Tegen de late avond – ongeveer om tien uur – gingen alle lichten in huize
Cameron uit. Of tenminste de lichten in de slaapkamers.
31. Heel de familie Cameron vertrok deze ochtend naar school en werk.
32. Yoran nam na school een klasgenootje mee naar huis. Haar naam luidde
Uma. Het was makkelijk te merken dat Yoran niet zomaar gevoelens voor
haar had, echt gevoelens.
Hij biechtte het op…
33. Daarna keerde Uma de rug toe. Het bleek dat ze niet geïnteresseerd was in
Yoran. Dat was een enorme steek voor hem.
34. Promotie!
Sorry, hiervoor heb ik geen inspiratie behalve: ‘Fiona had een promotie op
zak met bonus’. Ik wou iets anders maar iets anders dan dat heb ik
niet, KET!
35. Fiona wandelde richting naar huis. Opeens kwam ze Brian tegen met haar
hond Otis. Nu zou haar bloed koken, puur van woede. Zou dit nooit maar
nooit ophouden?
36. “Nu is het genoeg!” riep Fiona en viel Brian meteen aan, “als het echt niet
vriendelijker kan, moet dit gebeuren.”
Met een gevecht als volgt…
37. Een gevecht dat Fiona’s ex-manlief had gewonnen. Met een gemene grijns
verliet hij het pand.
“Denk maar niet dat ik jullie met rust laat. IK BEN DE BESTE EN IK ZAL
WINNEN, HAHAHAHAHAHAHAHA!”
Fiona hoorde hem één kilometer verder nog lachen uit wraak.
38. Dat mocht Diana zelfs weten.
“Heb je niet door dat Brian jullie aldoor stalkt? Hiervoor kan je hem bij de
politie aangeven.”
Fiona zuchtte diep. Kon dit zo makkelijk zijn…
“Die polities interesseren zich alleen maar voor die stomme inbraken.”
39. “Ja, dat is ook wel waar.” zuchtte Diana diep.
“Echt, ik hoop elke dag dat Brian op een dag niet meer komt. Maar echt…”
Diana drukte de overhaaste Fiona dicht bij zich.
“Ja, ik snap je wel.”
40. Ergens in Long Beach…
Jessica zette een speciale diepvriesmaaltijd in de oven klaar. Ze zette de
oven aan, prutste aan enkele knopjes.
41. Meteen ging ze naast Brian zitten, die ondertussen haar trotste echtgenoot
was.
“Echt waar, ik laat die familie nooit los.” bromde hij.
“Hoe?”
42. Brian vertelde meteen alles: hoe hij Fiona had leren kennen, dat alles op
wieltjes liep tot hij met een schoonmaakster in bed kroop en dat alles
uitkwam dat het tot een scheiding uitdraaide. Sindsdien zon Brian op wraak.
43. Brian en Jessica lachten hier mee om en giechelend begonnen ze hevig te
vrijen. Wat ze wel niet opmerkten, dat de brand in de open steeds uitbrak…
45. Fiona, Diana, Yoran,
Yana & Otis
Weer in het geliefde hoofdhuis van de familie Cameron, waagde Fiona nog
een poging bij het adoptiebureau om een kind te adopteren.
46. Met succes. Morgen om tien uur ‘s morgens zou de maatschappelijke
werkster komen om het kindje te brengen en alle papieren in orde te
brengen. Fiona was echt zo blij!
47. “Ik ben zo vrolijk, zo vrolijk, zo vrolijk.” begon Fiona op een vrolijke toon te
zingen. Otis wist niet wat haar mankeerde maar blafte enthousiast mee.
48. Tegen de middag kwam Yoran thuis van school en bleef zijn moeder nog
steeds vrolijk zingen. Hij wist eerst niet waarom maar toen hij aan zijn
huiswerk begon, dacht hij ineens aan iets… zijn geadopteerde broer of zus
zou in de loop van de week komen.
49. Vandaag was de dag van dubbele vreugde. De papieren van de adoptie
konden eindelijk in orde raken en Yana groeide op tot een mooie
jongedame.
50. Yana mocht een wens, verleidelijkheden en een afknapper kiezen.
Wens: Familiewens.
Verleidelijkheden: Rood haar en goede kok.
Afknapper: Brillen.
Levenswens: 20 kittens of puppy’s laten opgroeien.
51. Yana onderging een make-over van haar zelf. Bij de vacatures op internet
zocht ze net als haar broer een job. Ze koos voor kleedkamerbewaakster in
carrière sport.
52. Sport – vooral ballet – bleef een groot talent van Yana. Ze wist ook meteen
al wat ze later op de universiteit wou doen…
53. Diana kwam Yana op herinneringen brengen dat het laat was en dat ze
moest slapen, morgen was het immers school. Maar Diana stond vooral bij
stil hoe goed Yana ballet kon.
54. Morgen was de grote dag: de komst van hun adoptiekindje. Het bleek een
meisje van tien jaar te zijn en haar naam was Grietje. Het was niet zomaar
een kind, een kind met een blauwe huid. Maar Fiona keek door een roze
bril…
55. Fiona wou een adoptiekind, iets wat ze met Diana had. Of het een blank
kindje was of een zwarte… of een blauwe, het maakte totaal niet uit.
Grietje was enorm welkom in het midden.
56. Grietje kreeg een eigen kamer, met alles erop en eraan. Ze onderging ook
een volledige make-over, waar ze heel blij mee was. Ook in haar kamer
stond een keyboard waarmee ze perfect amuseerde.
59. Terwijl Grietje in haar kamer een boek las, kwam Yana gezellig bij haar
zitten. Yana vond het absoluut vreemd dat Grietje totaal anders was dan de
rest van de familie. Maar toch, Grietje had ook haar goed kantje…
“En, hoe voelt het hier?”
60. “Leuk.” kon Grietje alleen maar uitbrengen. Ze had alleen niet verwacht dat
ze zo snel aanvaard zou worden. Misschien uit medelijden maar uit echte
liefde? Dat bestond niet voor haar.
“Je hebt morgen school. Kijk je daar erg naar uit?” bleef Yana vragen stellen.
“Nee.” zei Grietje.
61. “Hoe nee?” bleef Yana maar verder gaan.
“Heel simpel is het. Ik haat school.” Grietje trok een afschuwelijk gezicht.
Yana lachte fijntjes.
“Ja, ik snap je. Ik haat ook school, zeker als je in een particuliere zit. Wees
blij dat je daar niet zit.”
62. De meisjes bleven door babbelen. Het werd later hoog tijd voor een slaapje.
In een wip trok Grietje haar pyjama aan en kroop onder de lakens: haar
eerste nacht bij de Camerons.
63. De volgende dag brak er een gewone schooldag weer uit. Behalve voor
Grietje, ze vond het allemaal onwennig. Zeker als ze haar broer en zus zag in
een schoolkostuum, iets wat ze niet had.
“En maar goed ook.” vond Grietje.
64. Fiona gebruikte haar vrije dag om aan haar nieuwe auto te werken. Dit
kreeg ze cadeau van een collega. Fiona kende niets van techniek maar ze
stak de handen uit de mouwen om van een oude auto waar niets van
overbleef tot een gloednieuwe auto te maken!
65. Diana kwam vroeger thuis dan verwacht. Dat kwam omdat ze juffrouw
Meerzicht had ontmaskerd, die altijd de prijs van het beste leerkracht won
maar achter de rug om misbruik van maakte. Juffrouw Meerzicht werd
ontslagen, Diana werd in haar plaats de leerkracht basisonderwijs!
66. Vandaag was ook de grote dag voor Yana, haar eerste werkdag als
kleedkamerbewaakster…
67. Tijdens het avondeten knaagde bij Fiona iets. Niemand wist over de tien
generaties challenge. Dit was het juiste moment om er over te praten…
“Mensen, ik moet iets vertellen.”
68. “Spannend.” hoorde Fiona dat woord uit verschillende hoeken komen.
“Nou… hoe moet ik dit zeggen? Ik werd lang geleden, zeker voor onze
kinderen hier geboren waren, uitverkoren om een 10G Challenge uit te
voeren.”
69. “Daar wist ik echt niets van.” mompelde Diana verward.
“Ja hallo, ik wou dat bespreken met de kinderen erbij.” zei Fiona.
“Wat houdt dat eigenlijk in, zo’n uitdaging?” vroegen de kinderen – Yoran
en Yana – zich af. Eindelijk toch geïnteresseerden.
70. “In mijn geval de oudste dochter wordt dan gekozen als de stamhoudster en
moet de uitdaging verderzetten. Dus ik wil later, als ik ooit heen
ga, zogezegd Yana de fakkel overdragen, omdat ze mijn oudste dochter is.”
71. Yana trok grote ogen.
“Serieus? Ik ben dus de volgende stamhoudster?” verduidelijkte ze waarbij
Fiona zeker knikte.
“Dus, snappen jullie hoe de uitdaging in elkaar zit?” vroeg Fiona voor de
duidelijkheid waarbij iedereen knikte, het teken dat ze het begrepen
hebben.
“Ik wil de uitdaging wel voortzetten!” riep Yana door de ruimte.
72. De volgende ochtend was het woensdag. Er stond weer een drukke dag
voor de deur: eerst naar school en dan naar het werk. Dan wou ze echt gaan
afspreken met één van haar vrienden.
73. Toen haar ogen echt geopend waren, zag ze nog een schrift op haar bureau
liggen. Yana wist dat ze iets vergeten had: haar huiswerk!
“Oh nee, kut!” fluisterde ze geërgerd, “die zuurpruim van wiskunde gaat
weer zeuren.”
74. Yana zag maar één noodoplossing voor een drukke dag en een stapel
huiswerk: haar broer! Met lieve puppyogen stapte ze erop af.
“Yoran…” begon ze, “ik zit echt met een probleem.”
“Oh ja? Wat voor een probleem deze keer?”
“Ik ben op school tot één uur en dan moet ik om twee uur naar mijn werk
vertrekken en dan nog met een vriendin naar de Starbucks. Wil je mijn
huiswerk dan in mijn plaats maken?”
75. “Ja hallo? Ik heb zelf school, zelf huiswerk en dan moet ik nog gaan werken.”
“Je staat toch met de avond met je werk? Je hoeft niet al mijn huiswerk af
te maken, toch een heel groot deel.”
76. Yoran aarzelde wel eerst. Daarna ging hij hier toch op in.
“Oké. Maar de volgende keer draai je hier wel zelf voor op.”
“Bedankt Yoran!” riep Yana hysterisch en enthousiast uit en viel in de armen
van haar broer terwijl Diana langs hun liep, op weg naar haar werk.
77. “Wat zouden ze toch van plan zijn? Ik bedoel, met de tieners van
tegenwoordig weet je nooit.” dacht Diana voor ze in de carpool stapte.
78. Voor Fiona naar haar werk zou vertrekken, werkte ze eerst haar schilderij af
en met succes… ze verkocht het voor zeker 573 simdollars. “Kom maar op
met dat geld!” dacht ze.
79. Voor ze zich wou omkleden, ging eerst de telefoon. Als een speer liep Fiona
naar toe.
“Met Fiona Cameron?”
Het was de notaris die belde. Voor wat eigenlijk…
80. Toen ze het nieuws van de notaris vernam, stond Fiona er terneergeslagen
bij. Dit kon niet…
“En wat heb ik geërfd? … Helemaal niks? Wel ja, dat verbaast me eigenlijk
niet, hij was altijd een dikke egoïst geweest, meneer de notaris. … Oké, tot
later! Dag!”
81. Brian was overleden in een huisbrand. De erfenis zou niet naar Fiona
gaan, wel naar zijn nieuwe echtgenote Jessica Dorrestein. Het probleem
was dat Jessica ook in een huisbrand omgekomen was, net als haar
echtgenoot. Daar wist de notaris blijkbaar geen raad mee…
Nog steeds met die gedachten vertrok Fiona van thuis uit naar haar werk.
82. Tegen de middag kwam Diana met een vette promotie thuis.
“Wow, een promotie in the pocket!”
83. Haar dag kon helemaal niet meer stuk als ze hoorde dat Grietje een 10 had
gehaald.
84. Yoran kwam zijn beloftes na en maakte in plaats van Yana haar huiswerk. Hij
schrok wel dat hij geen één schrift maar twee schriften zag liggen.
“Meent ze dat nu? En ik moet over een uur vertrekken.”
Dik tegen zijn zin maakte hij toch haar huiswerk… maar toen had hij een
idee.
85. Yoran rende meteen naar de telefoon. Hij zou zichzelf zogezegd ‘ziek
melden’. Hij wou geen problemen hebben met zijn zus Yana. Het was de
eerste keer dat hij zoiets deed en hopelijk ook het laatste…
86. De personeelsdirecteur trapte er gelukkig in en gaf Yoran één dag
ziekteverlof, morgen zou Yoran terug op het werk moeten staan.
Dat gaf Yoran een dubbele moed om Yana’s huiswerk te maken…
87. Ook Fiona had een dikke promotie in the pocket.
“De familie Cameron is goed bezig!” liep ze dat de hele tijd te zeggen.
88. Ook voor Yana kon haar dag niet op. Of toch niet helemaal, haar vriendin
had op het laatste nippertje hun afspraak afgebeld.
“En dan nog, ik ga toch weg. Anders heb ik Yoran voor niets met mijn
huiswerk laten opzadelen…”
89. Zonder haar ouders te verwittigen – toch niet bewust – vertrok Yana met de
benenwagen naar Starbucks. Het was niet ver gelegen van huis, het lag
kortbij de grens van de stad.
90. De eerste wat Yana deed, was een espressootje gaan halen.
“Dat is dan 20 simdollars.” rekende de jongen af, die niet veel bij zijn
gedachten bij was.
91. Yana gaf het nodige geld en zocht een plekje uit om te gaan zitten en rustig
haar espresso te drinken. Naar haar mening was het niet druk genoeg in
deze keet… of toch niet voor dit uur.
92. Even later was haar espresso nog niet helemaal leeg en Yana kwam al een
prachtige, knappe jongeman tegen. Ze probeerde voorzichtig naar hem te
kijken en te glimlachen. En met geluk, de jongeman keek ook naar haar…
93. Hij had ook niet geaarzeld om naar haar toe te gaan.
“Zo, ik ben niet gewoon dat mooie jongedames alleen in hun eentje zitten.”
grijnsde hij.
Yana bloosde en veel kwam – voor deze keer – niet uit haar mond.
“Mag ik naast jou zitten?” bood hij aan waarbij Yana knikte.
94. Snel ging hij naast Yana zitten, alsof hij schrik had dat iemand anders hem
voor was.
“Heb je ook een naam, zodat ik jou kan roepen?” giechelde Yana naar de
man toe.
“Haha, natuurlijk. Florence Thibault. Aangenaam mademoiselle.”
95. “Hoe? Dat is toch een meisjesnaam als ik me niet vergis? Of ben je stiekem
transseksueel?”
Florence lachte. “Wat een fantasie heb je. Dat is inderdaad een
meisjesnaam maar ook een jongensnaam.”
“Ah zo.” Dat kon Yana absoluut niet weten dat die naam ook voor mensen
van een ander geslacht besteed was.
96. Florence en Yana bleven verder gaan met hun ‘grappige’ doen. “Mag ik
hopen dat je ook een naam hebt?”
“Duh, wie niet?” werd Yana een tikkeltje brutaler, wel speels bedoeld, “mijn
naam is Yana Cameron.”
97. “Hm, Yana. God is verzoenend.” mompelde Florence stil.
“Huh?” Ze keek hem even verward aan.
“Ja, dat is de betekenis van jouw naam.” verduidelijkte hij.
“Ja ja. De betekenis van jouw naam is zeker: het flauwe amusement?”
98. “Dat kon ik over jou zeggen. Nee nee, dat betekent:
florisant, bloeiend, voortvarend. Enfin, zoals een bloem.”
Yana kon haar lach even niet inhouden. Het voelde alsof ze Florence al jaren
kende, zo lachen dat ze hadden gedaan.
“Oké, het is goed, ik geloof je.”
99. Eén uurtje praten en lachen drong de tijd om terug huiswaarts te trekken.
“Ik vind het jammer dat we moeten eindigen.” vond Yana als ze buiten met
Florence stond.
“Dat is waar. Je bent een aangenaam gezelschap.”
Yana trok grote ogen…
100. Als Florence zijn pakje sigaretten en een aansteker bovenhield.
“Jij ook één?” vroeg hij vol ongenade.
Yana schudde haar hoofd en weigerde. “Euh nee, dank je. Bij mij thuis
zouden ze het nooit aanvaarden als ik zou beginnen met roken.”
Hij hield één sigaret uit, stak hem aan en inhaleerde vervolgens diep.
101. Yana walgde even van de sigarettenreuk als Florence dichter bij haar kwam.
Gewoon om een kus op de wang te geven, zoals iedereen dat zou doen als
afscheid.
“Je hebt mijn nummer. Sms of bel maar als je contact wil houden.” zei
hij, “alhoewel, ik zou het natuurlijk heel prettig vinden.”
102. “Natuurlijk. Waarom zou ik dat niet willen?” glimlachte Yana.
“Geen idee… euh, wel… ik heb schrik dat je misschien…” Florence kon niet
meer uit zijn woorden raken.
103. “Dat ik zou afhaken? Dan ken je me toch niet zo goed genoeg, denk ik.” wist
Yana al meteen wat hij wou zeggen.
Florence was al meteen opgelucht.
“Heel top, Yana. Tot de volgende.”
104. Na tien minuten wandelen naar huis kwam Yana uiteindelijk terug thuis aan.
Geen enkel familielid te speuren, ze zouden toch allemaal in hun bed liggen.
Yana was ook opgelucht dat ze geen enkele schrift op haar bureau zag
liggen; Yoran had toch aan de afspraak gehouden!
105. Yana had echt een top dag achter de rug gehad. De top in haar carrière
behaald en in de Starbucks een schat van een jongen ontmoet. Alhoewel, je
kon hem bijna ‘man’ noemen, hij zat in het eerste jaar van de universiteit.
Yana mocht stilletjes aan wachten op het universiteitsleven dus zo groot zou
hun leeftijdsverschil niet zijn…
106. Morgen drong de tijd voor Yoran echt aan om naar de universiteit te
vertrekken. Hij had te lang gewacht, nu wou hij zijn droom waarmaken.
Hij nam afscheid van zijn familie…
