Bijeenkomst v het klassieke ideaal in de kunst metamorfosen iii
•Download as PPTX, PDF•
1 like•3,025 views
De metamorfosen van Ovidius worden wel beschouwd als een Bijbel voor schilders: een onuitputtelijke bron ideeën voor onderwerpen. Tot de geliefste onderwerpen behoorden de verhalen die betrekking hebben op het liefdes leven van de goden en godinnen. Met name de liefdes van Jupiter (Leda, Antiope, Europa) waren geliefd, maar ook die van Apollo (Daphne) en Pan (Syrinx). Het gaf de kunstenaars de gelegenheid veel menselijk naakt te schilderen. De klassieke oorsprong van de verhalen legitimeerde de keuze van deze visueel aantrekkelijke onderwerpen. Bijeenkomst V op 3 maart 2016
Recommended
Recommended
More Related Content
What's hot
What's hot (20)
Viewers also liked
Viewers also liked (13)
More from Michiel C.C. Kersten
More from Michiel C.C. Kersten (16)
Bijeenkomst v het klassieke ideaal in de kunst metamorfosen iii
- 1. Het klassieke ideaal in de kunst V. Metamorfosen van Ovidius
- 22. HendrickdeClerck,DeontvoeringvanEuropa,olieverfoppaneel, Londen,Christie’s,2012,saleno.5965,lot127
- 24. AnthonyvanDyck,JupiterenAntiope,ca.1620,Keulen,Wallraf- RichartzMuseum/Gent,MuseumvanSchoneKunsten
- 29. Pan en Syrinx
- 39. Wedstrijd tussen Apollo en Pan
- 48. PeterPaulRubens,Venus,Bacchus,Ceres:SineCererreet BacchofrigetVenus,1612-13,Kassel,StaatlicheMuseen
- 51. Apollo
- 56. Michelangelo Anselmi (1492-1556), Apollo en Marsyas, circa 1540, olieverf op paneel, Washington D. C.,National Gallery of Art
- 59. GiovanniBattistaLangetti(1635-Venice),Apolloen Marsyas,olieverfopdoek,ksth.Parijs,GalerieCanesso
- 60. JanJanssen,ApolloviltMarsyas,olieverfopdoek,Kunsthandel Roebilant&Voena,Londen,St.Moritz,Milaan,2012
- 67. Apollo en Artemis doden de kinderen van Niobe
- 72. JohannKönig(1586-1642),ApolloenDianadodendekinderen vanNiobe,olieverfopdoek,particulierecollectie
- 73. Romeinse kopie (2de eeuw v. Chr.) naar Grieks voorbeeld (4de eeuw v. Chr), Niobe, Heraklion, Archeologisch museum
- 75. Leto - Latona
- 83. Apollo en Python (orakel van Delphi)
- 86. Leda en de zwaan
Editor's Notes
- Zeus werd verliefd op Io en verleidde haar. Om te verhinderen dat Hera het merkte, bedekte hij de wereld met een dikke laag wolken. Dit wekte de argwaan van Hera op. Zij kwam van de Olympus af en begon de wolken uit elkaar te drijven. Zeus zag dit en veranderde Io's gestalte. Toen de wolken verdwenen waren, zag Hera dat Zeus naast een witte koe stond. Hij zwoer toen dat hij de koe nooit tevoren had gezien. Hera doorzag dit en vroeg of zij de koe als een geschenk mocht hebben. Zeus gaf haar de koe, omdat een weigering de hele zaak zou verraden. Ze stuurde de koe weg en zorgde ervoor dat Argus Panoptes erover waakte. Omdat Argus honderd ogen had en sommige ervan konden slapen en andere wakker bleven, was hij een uitstekende wacht. Wanhopig zond Zeus hermes om Io te halen. Vermomd als een herder moest Hermes al zijn vaardigheid als musikant en verhalenverteller gebruiken om Argus vertrouwen te winnen en in slaap te brengen. Toen hij eenmaal in slaap was, doodde Hermes Argus. Als herinnering nam Hera zijn ogen en zette die in de staart van haar favoriete vogel, de pauw. Io was nu wel vrij, maar Hera zond de moeder van alle horzels om Io die nog en koe was, te kwellen. De geest van Argus vervolgde haar ook. Dit bracht haar aan de rand van de waanzin en om daaraan te ontsnappen zwierf zij door de wereld. Bij haar rondzwervingen kwam zij bij Prometheus die nog aan de Caucasus vastgeketend was. Hij gaf haar hoop. Hij voorspelde dat zij nog vele jaren zou zwerven. Maar uiteindelijk zou zij weer een menselijke gestalte krijgen en een kind krijgen. Hij voorspelde dat een afstammeling van dit kind een grote held zou zijn en hem zou bevrijden. Zijn voorspellingen kwamen uit. Bij haar rondzwervingen werden bepaalde plaatsen naar haar genoemd zoals de Ionische Zee en de Bosporus (koeienoversteekplaats vgl. Coevorden en Oxford). Zij bereikte tenslotte de Nijl, waar Zeus haar terugbracht in de menselijke gestalte. Zij baarde Epaphus en elf generaties later zou haar afstameling Heracles Prometheus bevrijden.
- Jupiter and Io (c. 1530) is a painting by the Italian late Renaissance artist Antonio Allegri da Correggio. It is housed in the Kunsthistorisches Museum of Vienna, Austria. Contents 1 History 2 Description 3 References 4 Sources 5 External links History The series of Jupiter's Loves was conceived after the success of Venus and Cupid with a Satyr. Correggio painted four canvasses in total, although others had been programmed perhaps. In the first edition of his Lives, late Renaissance art biographer Giorgio Vasari mentions only two of the paintings, Leda (today at the Gemäldegalerie, Berlin) and one Venus (presumably the Danae currently in the Borghese Gallery of Rome), although he knew them only from descriptions provided by Giulio Romano. Vasari mentions that the commissioner, duke Federico Gonzaga II, wanted to donate the works to emperor and King of Spain Charles V: that the other two works, Ganymede Abducted by the Eagle and Jupiter and Io, were in Spain during the 16th century implies that they were part of the same series. British art historian Cecil Gould suggested that Federico had commissioned the Io and Ganymede for himself, and that they were ceded to Charles V only after the duke's death in 1540, perhaps on occasion of the marriage of the king's son, Philip;[1] other hypothesized that Federico ordered them for the Ovid room in his Palazzo Te.[2] The canvas was in Vienna since as early as the 1610s, when it is mentioned in the Habsburg imperial collections together with Ganymede.[1] Description The scene of Jupiter and Io is inspired by Ovid's classic Metamorphoses. Io, daughter of Inachus, the first king of Argos, is seduced by Jupiter (Zeus in Greek), who hides behind the dunes to avoid hurting the jealous Juno (Hera in Greek). Jupiter was often tempted by other women and took on various disguises in order to cover his various escapades, one time taking the form of a swan, another time of an eagle, and in this painting he is not becoming something else so much as enveloping himself in a dark cloud, even though it is bright daylight. He is embracing the nymph, his face barely visible above hers. She is pulling Jupiter's vague, smoky hand towards herself with barely contained sensuality; this is a sensual painting, depicting one of the many loves of the god. Indeed, the Duke of Mantua, Federico Gonzaga, wanted to place the painting and its companion pieces in a room dedicated to the loves of Jupiter. Noteworthy is the contrast between the evanescent figure of the immaterial Jupiter, and the sensual substance of Io's body, shown lost in an erotic rapture which anticipates the works of Bernini and Rubens.
- Paris Bordone - Zeus and Io - Kunstmuseum, Göteborg Paris Bordone (Treviso, ca. 1500 - Venetië, 19 januari 1571) was een Italiaans schilder van de Venetiaanse School in de periode van de Italiaanse renaissance. Paris Bordone was een leerling van Titiaan en van Giorgio Vasari. Vasari onderwees hem in Venetië in grammatica en muziek. Titiaan verliet hij na een tijd door een ruzie die nooit werd bijgelegd. Mogelijk kreeg hij daardoor in Italië weinig staatsopdrachten. In 1538 ontbood Frans I hem naar Frankrijk, waar hij de koning en de voornaamste heren en dames van het hof schilderde. Overladen met lof ging hij terug naar Venetië, waar hij op 19 januari 1570 overleed. Bij zijn terugkeer uit Frankrijk bleef hij een tijd in Augsburg, waar hij in 1540 als portretschilder voor de Fuggers werkte. Hij was ook actief in Treviso, Vicenza, Crema, Genua en Turijn. Van zijn talrijke portretten, hoofdzakelijk van vrouwen, gaat een betoverende aantrekkingskracht uit door het prachtige coloriet waar hij gebruik van maakt. Hij schilderde ook grootse, helder en krachtig opgezette taferelen uit de geschiedenis. Zijn geïdealiseerde vrouwelijke figuren zien er elegant en verfijnd uit. Daarnaast schilderde hij eveneens allegorieën en mythologische taferelen.
- SCHIAVONE, Andrea (b. ca. 1510, Zara, d. 1563, Venezia) Click! Landscape with Jupiter and Io - Oil on canvas, 205,5 x 275,5 cm The Hermitage, St. Petersburg Andrea Schiavone From Wikipedia, the free encyclopedia For the Italian footballer, see Andrea Schiavone (footballer). Holy Family with St Catherine, 1552, Vienna. Conversion of St. Paul. Andrija Medulić/Andrea Schiavone bust in Zadar, Croatia The Crowning with thorns, woodcut by Schiavone after a painting by Titian. Andrea Meldolla (Croatian: Andrija Medulić), also known as Andrea Schiavone or Andrea Lo Schiavone (c. 1510/1515–1563) was an Italian[1] Renaissance painter and etcher, born in present-day Croatia, active mainly in the city of Venice. Contents [hide] 1 Biography 2 References 3 Notes 4 Further Reading 5 External links Biography[edit] Meldolla was born in the Venetian-ruled city of Zara in Dalmatia, now Zadar in Croatia,[2] the son of a garrison commander of a post nearby. His family was originally from the small town of Meldola, close to the city of Forlì in Romagna. He trained either in Zara or in Venice. Lomazzo stated, in a book of 1584, that he was a pupil of Parmigianino, but this has been doubted. There are unproven claims that he trained with Bonifazio de Pitati. He worked in fresco, panel painting, and etching (teaching himself to etch by working initially from drawings by Parmigianino). By 1540, he was well enough established in Venice that Giorgio Vasari commissioned him a large battle picture (which the Florentine author mentions in his Lives). Although initially much influenced by Parmigianino and Italian Mannerism, "he was also a strikingly daring exponent of Venetian painting techniques", and ultimately combined both in his works, influencing Titian, Tintoretto, and Jacopo Bassano among others. His works "shocked some contemporaries and stimulated others". By the 1550s, he had achieved a new synthesis of Raphael and Titian's compositional elements with his own interest in atmosphere, effecting a "fusion of form with a dense atmosphere in a pictorial fabric whose elements tend to lose their separate indenties". In Painting in Italy, 1500-1600, Freedberg describes Meldolla as well adapted to the Mannerist vocabulary, and that while he was "able to invent a Venetian Maniera...he was strangely uncreative in the more ordinary workings of artistic invention." Later in the 1550s, "occasionally, the sensibility - too receptive, almost feminine - that inclined Schiavone towards imitation brought him to the verge of echo of the larger personality (Titian)". Other works have attributions disputed between him and Tintoretto. Few of his paintings are documented; this may be because, as Vasari states, he mostly worked for private clients. Richardson also insists on his importance as an etcher: "In etching he was similarly innovative. His technique was unlike that of any contemporary: unsystematically he used dense webs of light, fine, multidirectional hatching to create a tonal continuum embracing form, light, shadow, and air. His etchings are the only real equivalent in printmaking of later 16th-century Venetian painting modes, and his technical experiments were emulated by 17th-century etchers such as Jacques Bellange, Giovanni Benedetto Castiglione and Rembrandt". Meldolla died in Venice. References[edit] Freedberg, Sydney J. (1993). Pelican History of Art, ed. Painting in Italy, 1500-1600. Penguin Books. pp. 533–534. Richardson, Francis E. (1980). Andrea Schiavone. Oxford and New York: Oxford University Press. Richardson, Francis E. the Encyclopedia of Italian Renaissance & Mannerist Art. pp. 1502–04 at 1503. Notes[edit] Jump up ^ "Schiavone, Andrea." The Oxford Dictionary of Art. Web. 27 Apr. 2011. Jump up ^ Because of his birthplace, Lo Schiavone appears in Croatian literature and history of art exclusively as Andrija Medulić, which is the Croatian version of his name. His Italian nickname, Schiavone, meant "Slav" in Old Italian - the ethnonym Schiavone usually indicated origins in parts of Croatia (Dalmatia or Istria) under the rule of the Republic of Venice. Further Reading[edit]
- Pieter Lastman Odysseus en Nausicaa door Pieter Lastman, 1619, Alte Pinakothek, München De offerstrijd tussen Orestes en Pylades Hippocrates en Democritus door Pieter Lastman Pieter Pietersz. Lastman (Amsterdam, 1583 - Amsterdam, 4 april 1633) was een Nederlands schilder uit de Gouden Eeuw. Hij was een vernieuwer en vruchtbaar schilder van historiestukken, maar is vooral bekend als de leermeester van Rembrandt. Hij schilderde bijbelse en mythische scènes met veel oog voor het landschap. Hij was een toonaangevende schilder en kenner van Italiaanse kunst aan het begin van de 17e eeuw. In zijn schilderijen ligt de expressie niet meer, zoals bij de maniëristen, in de gekunstelde, bewegende naakte lichamen, maar vooral in het gezicht, de handen en de voeten. Inhoud [verbergen] 1 Biografie 2 Schilderijen 3 Bronnen 4 Externe links Biografie[bewerken] Lastman was de zoon van een stadhuisbode, die na de Alteratie werd ontslagen, omdat hij katholiek bleef. Zijn moeder was een gewaardeerd en beëdigd taxateur van goederen. Lastman groeide op in de Sint Jansstraat en kreeg schilderlessen van een broer van Jan Pietersz Sweelinck. Gerrit Sweelinck was in de leer bij Cornelis van Haarlem. Op zijn reis naar Italië tussen 1602 en 1606 heeft Lastman veel inspiratie opgedaan van de Italiaanse meesters. Vooral de werken van Paolo Veronese, Hans Rottenhammer, Caravaggio en Elsheimer hebben zichtbaar indruk op hem gemaakt. Hij ontwikkelde, in navolging van deze meesters, een retorische schilderstijl met felle kleuren en uitbundige gebaren. In Venetië ontmoette hij Jan Pynas. Terug in Amsterdam vestigde Lastman zich bij zijn moeder in de Sint Antoniesbreestraat. Zij woonde naast burgemeester Geurt van Beuningen. Lastman leverde tweeëntwintig schilderijen (op koper) aan Christiaan IV van Denemarken. Claes Cornelisz. Moeyaert was waarschijnlijk betrokken bij deze opdracht. Lastman bracht de historieschilderkunst op internationaal niveau en is geprezen door dichters als Vondel en Theodore Rodenburg. Lastman had twee jaar lang Jan Lievens als leerling, Rembrandt bleef slechts een half jaar in de leer en woonde bij hem in huis. Pieter Lastman bleef ongehuwd, alhoewel hij de zuster van Bredero had beloofd met haar te trouwen. In 1632 verhuisde hij naar zijn broer, vanwege zijn slechte gezondheid. Lastman was bevriend met de schilder Cornelis van der Voort. Rembrandt bewonderde in Lastmans werken de accentuering en differentiatie van de handelende personen en hun plaatsing op verschillende niveaus. De werken van Pieter Lastman behoren tot de Barok. Hij is een van de Oude Hollandse Meesters. Schilderijen[bewerken]
- David Teniers (Antwerpen 1582 – 29 juli 1649) was een Zuid-Nederlands kunstschilder uit de barokperiode; hij wordt "de Oude" genoemd om hem te onderscheiden van zijn zoon David Teniers (II) de Jonge en zijn kleinzoon David Teniers (III). David Teniers kreeg een eerste schildersopleiding van zijn broer Juliaen, en was achtereenvolgens in de leer bij Rubens in Antwerpen en bij Elsheimer in Rome; in 1606 trad hij toe tot de Antwerpse schildersgilde. Teniers probeerde grote religieuze, historische en mythologische composities te maken; toch werd hij vooral bekend om zijn landschappen en dorpstaferelen, gekenmerkt door een levend gevoel voor humor, en die wel eens verward worden met het vroege werk van zijn zoon David (II). Hij werkte samen met Pieter Neeffs (I). Werk van deze schilder is te vinden in Antwerpen (Sint-Pauluskerk), in Wenen, Londen, Sint-Petersburg, Madrid, Brussel, Dowaai, München, Dresden en Berlijn. Teniers was ook een succesvol handelaar in schilderijen; het is geweten dat hij in 1635 in Saint-Germain, Parijs, was met een groot aantal schilderwerken van hemzelf en van zijn vier zonen. In populaire cultuur[bewerken]
- Argus, Mercurius en Io Maker: schilder: Jacob van Campen Verv.jaar: ca. 1630-1640 Techniek: olieverf op doek Object: schilderij Afmeting: 204 x 193 cm Bron: 1062 (schilderij, olieverf op doek), Schilderijen van het Mauritshuis, Mauritshuis Copyright: voor informatie: Mauritshuis Opmerking: data kunstenaar: Haarlem 1596-Amersfoort 1657 genre: historiestuk subgenre: mythologie
- oachim Wtewael Joachim Wtewael Zelfportret Zelfportret Persoonsgegevens Geboren 1566 Overleden 1 augustus 1638 Nationaliteit Noordelijke Nederlanden Oriënterende gegevens Stijl(en) maniërisme RKD-profiel Portaal Portaalicoon Kunst & Cultuur Joachim Wtewael (Utrecht, 1566 - aldaar, 1 augustus 1638) was een Nederlands kunstschilder, wiens werk tot het maniërisme wordt gerekend. Leven[bewerken] Wtewael (spreek uit: Utewaal) was de zoon van de glasschilder Anthonisz Jansz. te Utrecht. Hij kreeg schilderles van zijn vader en van Joos de Beer. Rond 1586 maakte Wtewael een studiereis naar Italië. In Padua trad hij in dienst van de bisschop van Saint-Malo, met wie hij in 1588 naar Frankrijk trok. Rond 1591 was hij terug in Utrecht, waar hij lid werd van het gilde en een studio opzette. Hoewel hij belangrijke schildersopdrachten ontving, verwierf hij waarschijnlijk zijn meeste inkomsten uit zijn activiteiten als handelaar in vlas. Hij was een contraremonstrant en behoorde, net als zijn stad- en generatiegenoot Paulus Moreelse, tot de aanzienlijke Utrechters. In 1630 werd hij tot lid van de vroedschap van Utrecht gekozen. Na zijn dood werd hij in de Buurkerk begraven. Zijn zoon Peter (1596-1660) was ook schilder, maar zette na de dood van zijn vader vooral diens vlashandel voort. Werk[bewerken] Joachim Wtewael schilderde voornamelijk historiestukken: bijbelse en mythologische voorstellingen in een verfijnde maniëristische stijl. Opvallend zijn zijn gedetailleerde schilderijtjes op klein formaat, soms geschilderd op koper, met vaak een sterk erotisch karakter. De lichamen vallen op door hun parelmoer-achtige glans en ingewikkelde poses. In tegenstelling tot zijn stadgenoot Abraham Bloemaert, die aanvankelijk in een verwante stijl schilderde, bleef Wtewael het maniërisme trouw. Wtewael wordt tegenwoordig beschouwd als een van de voornaamste vertegenwoordigers van die stroming in Nederland. Hij schilderde ook keukenscènes in navolging van Pieter Aertsen en enkele portretten. Schilderijen van zijn hand bevinden zich in musea over de hele wereld. In Nederland bevinden zich diverse voorbeelden van zijn werk in het Centraal Museum in Utrecht en het Mauritshuis in Den Haag. Wtewael ontwierp voor de Goudse Sint-Janskerk één van de gebrandschilderde glazen en wel het zogenaamde Statenglas, dat werd vervaardigd in opdracht van de Staten van Holland. Het glas is getiteld "De vrijheid van consciëntie". Het is het eerste glas, dat na de reformatie in de kerk werd geplaatst. Hij heeft ook de ontwerpen gemaakt van een twaalftal ramen met "de geschiedenis van de Nederlanden vanaf de jaren 1550 tot 1609" voor het stadhuis van Woerden. Deze ramen zijn verloren gegaan. Voor deze ontwerpen ontving Wtewael duizend gulden van de Staten-Generaal.[1] Zijn zelfportret en andere familieportretten kwamen door vererving via onder anderen zijn kleindochter Aletta Pater (1641-1725), die in 1663 trouwde met Jacob Martens (1636-1693), in bezit van de familie Martens. De laatste telg van dat geslacht, jhr. Constant Martens (1889-1972) legateerde onder andere die portretten aan het Centraal Museum. Zie ook[bewerken]
- Artist Abraham Bloemaert (1564–1651) Link back to Creator infobox template wikidata:Q329811 Details of artist on Google Art Project Title Mercury, Argus and Io Object type Painting Date circa 1592 Dimensions Height: 63.5 mm (2.5 in). Width: 81.3 mm (3.2 in). Current location Centraal Museum in Utrecht Link back to Institution infobox template wikidata:Q260913 Accession number 22657 Notes More info at museum site Source/Photographer MwFML72fNsMIPA at Google Cultural Institute, zoom level maximum
- hor Jacob Jordaens (1593–1678) Link back to Creator infobox template wikidata:Q270658 s:en:Author:Jacob Jordaens Description Nederlands: Mercurius en Argus Date picture taken on 2010-02-04 Current location Nederlands: Grand Curtius Luik, België Source/Photographer photo taken by Paul Hermans
- 1Hendrick Goltzius Juno ontvangt van Mercurius de ogen van Argus 1615 oude kunst De jaloerse Juno gaf opdracht aan Argus met de honderd ogen om Io, de geliefde van haar man Jupiter, te bewaken. Jupiter beval echter Mercurius om Argus te doden. Mercurius slaagt er in Argus in slaap te laten vallen waarna hij hem onthoofdt. Op het schilderij van Hendrik Goltzius is te zien hoe Mercurius de honderd ogen van Argus aan Juno geeft, die er de staart van een pauw mee versiert. Wikipedia over Argus en Juno
- . Europa (mythologie) Europa en de stier (ca. 1869) van Gustave Moreau Ontvoering van Europa, Peter Paul Rubens (1577-1640) In de Griekse mythologie was Europa (Grieks: Ευρώπη, Európê) een Fenicische prinses op wie oppergod Zeus het wellustig oog liet vallen. Zij was de dochter van het koningspaar Agenor en Telephassa en de zuster van Cadmus. Volgens de bekendste versie van het verhaal was de jonge Europa op een dag met haar vriendinnen aan het spelen op het strand in de buurt van Sidon toen Zeus getroffen werd door de charmes van het meisje. Om aan het oog van zijn echtgenote Hera te ontsnappen, maar ook om het meisje met zijn goddelijke verschijning niet af te schrikken, veranderde Zeus zich in een witte stier. Toen Europa spelenderwijs op de rug van het schitterende, zich vriendelijk voordoende dier was geklommen, liep hij met haar de zee in en zwom in één stuk door naar het eiland Kreta, zijn geboorteplaats. Daar aangekomen voerde hij haar volgens sommigen naar de stad Gortys waar hij zich in zijn ware gedaante vertoonde en vervolgens gemeenschap met het meisje had in de schaduw van een plataan, waarna hij naar zijn vrouw op de Olympus terugkeerde. Europa baarde Minos, Rhadamanthys en mogelijk ook Sarpedon, maar volgens de Ilias was die laatste de zoon van Laodamia en Zeus. Europa trouwde met Asterion, koning van Kreta, die haar zonen adopteerde en opvoedde. Inhoud [verbergen] 1 Etiologie 2 Etymologie 3 Trivia 4 Stamboom 5 Zie ook Etiologie[bewerken] De reis die Zeus in stierengedaante met Europa maakte zou misschien een etiologische verklaring kunnen zijn voor een cultureel en economisch gegeven dat verschillende eilanden in het oostelijke deel van de Middellandse Zee ooit als uitvalsbasis werden uitgekozen door migrerende bevolkingsgroepen uit het Midden-Oosten. Omdat ook het Grieks alfabet teruggaat op het Fenicische, lijkt het niet zo vreemd dat de mythologie Europa voorstelt als de moeder van Minos en daarmee van de Minoïsche cultuur, de oudste bekende beschaving in het werelddeel Europa. Etymologie[bewerken] In de oude Griekse mythologie, was Europa een Fenicische prinses die door Zeus, in de gedaante van een hemelstier, werd ontvoerd en naar het eiland Kreta werd meegenomen, waar zij haar zoon Minos baarde. Voor Homerus was Europa (Grieks: Ευρώπη) een mythologische koningin van Kreta, maar geen geografische benaming. Tegenwoordig gaat men ervan uit dat de naam Europa wel degelijk een geografische oorsprong heeft: in de oudste tijden was in het gebied van Boeotië tot aan Macedonië Europa de naam van een aardgodin en kwam deze naam daar ook als plaats- en riviernaam voor. Nadat men eerst het noordelijke deel van Griekenland met de naam Ευρώπη/Europè is gaan aanduiden, werd dit vervolgens de naam voor het hele vasteland van Griekenland en uiteindelijk voor het hele Europese vasteland zoals dat door de Hellespont en de Bosporus van Azië en door de straat van Gibraltar van Afrika gescheiden was. De term 'Europa' wordt over het algemeen herleid tot Grieks woord voor breed (eurys) en voor gezicht (ops). Een minderheid, echter, ziet een Semitische of Fenicische oorsprong, afgeleid van het Semitische woord erebu dat "zonsondergang" betekent of het Fenicische woord ereb dat "avond" betekent. Met het Midden-Oosten als gezichtspunt gaat de zon onder in Europa: het land in het westen, het zogenoemde avondland. Trivia[bewerken] "Europa en de stier" is een geliefd thema in de schilderkunst. Europa is afgebeeld in het watermerk van het nieuwe biljet van 10 euro (2014). Op de Griekse nationale zijde van het €2-muntstuk staat de ontvoering van Europa uitgebeeld. Naar Europa is de Europasaurus vernoem
- Paolo Veronese Een schilderij van Paolo Veronese, getiteld Allegorie van Wijsheid en Kracht Paolo Veronese (Verona, 1528 – Venetië, 19 april 1588) was een Italiaanse kunstschilder uit de renaissance. Zijn geboortenaam was Paolo Cagliari of Paolo Caliari; hij werd bekend als „Veronese“ vanwege zijn geboorteplaats Verona. Hij bracht het grootste deel van zijn carrière door in Venetië. Veronese bestudeerde kort de lokale kunst in Verona in zijn jeugd. Daarna ging hij naar Mantua in 1548 (waar hij fresco's schilderde in die stad). Inhoud [verbergen] 1 Schilderstijl 2 Schilderijen 3 Musea 4 Externe links Schilderstijl[bewerken] Het grootste deel van zijn werken zijn geschilderd in een dramatische en kleurrijke maniëristische Venetiaanse stijl. Schilderijen[bewerken] Maria Magdalena Enkele schilderijen zijn: Lucretia, circa 1580-83 De opwekking van de jongeling te Nain, 1565-70 De bruiloft van Kana, 1562-63 De Emmaüsgangers, circa 1559 Matigheid overwint de ondeugd, 1581-82 Feest in het huis van Levi, 1573 Veronica Franco, circa 1575 Het visioen van de Heilige Helena 1575-80 Portret van Daniele Barbaro 1556-1567 Musea[bewerken] De werken van Veronese zijn in diverse musea te zien o.a. in: Hermitage in Sint-Petersburg J. Paul Getty Museum in Los Angeles Kunsthistorisches Museum in Wenen Louvre in Parijs Metropolitan Museum of Art in New York City Museo del Prado in Madrid Pinacoteca Nazionale, Lucca Vaticaanse Musea, Vaticaanstad Museum Boijmans Van Beuningen in Rotterdam
- De roof van Europa, Nicolaas Verkolje, ca. 1735 - ca. 1740 olieverf op paneel, h 57,7cm × b 72,8cm. Meer objectgegevens De oppergod Jupiter heeft zich vermomd als stier en verleidt in die gedaante de maagd Europa. Cupido staat rechts al klaar om zijn liefdespijlen af te schieten. Met dit verhaal uit het beroemde boek de Metamorfosen van de Romeinse auteur Ovidius bewees Verkolje dat hij de klassieke literatuur kende. Bovendien demonstreerde hij zijn virtuositeit door de ingewikkelde compositie met vele menselijke figuren.
- The Rape of Europa 1732-34 Oil on canvas, 231 x 274 cm Wallace Collection, London Send this picture as postcard Friendly format for printing and bookmarking Order oil painting Diderot bitterly attacked Boucher. All Diderot's fury about falseness, lack of observation of nature, corruption of morals, loses its relevance before the finest products of Boucher's art. His mythological world was more frankly feminine, and more accessible, than Tiepolo's; it hardly tries to astonish the spectator, and its magic is no exciting spell but a slow beguilement of the senses, a lulling tempo by which it is always afternoon in the gardens of Armida. There is no clash of love and duty, no public audience, and with barely the presence of men (Boucher increasingly could hardly be bothered to delineate them at all). But this does not automatically mean frivolity. Especially in the years up to and about 1750, Boucher's own artistic and actual vigour combined to produce a whole range of mythological pictures which were decorative, superbly competent, and tinged with their own vein of poetry. The painting was painted for the avocat François Derbais who owned at least eight large Bouchers by 1735.
- De ontvoering van de Griekse godin Europa, schilderij van Jean François de Troy (1679 - 1752 ). Zeus liet haar ontvoeren op een stier. De stier is sinds de jaren 1930 een symbool van het Wall Street-kapitalisme..
- Artist Titian Year ca. 1560-62 Type Oil on canvas Dimensions 178 cm × 205 cm (70 in × 81 in) Location Isabella Stewart Gardner Museum, Boston
- Antiope (Grieks: Ἀντιόπη) was de dochter van koning Nycteus van Thebe (Griekenland) en zijn gemalin Polyxo. Zij was een van de menselijke minnaressen van Zeus van wie zij een tweeling kinderen kreeg: Amphion en Zethos. Haar schoonheid bekoorde ook Epopeus, de koning van Sikyon. De literatuur is niet eenduidig of zij onder dwang of vrijwillig vrouw van Epopeus werd. Later werd zij gemalin van Phocus en als slavin gegeven aan Dirce die haar om het leven probeerde te brengen.
- Anthony van Dyck Year c. 1620 Type Oil on canvas Dimensions 150 cm × 206 cm (59 in × 81 in) Location Museum of Fine Arts, Ghent Wallraf-Richartz Museum, Cologne
- Author: Charles Vanloo Painting, Oil on canvas, 50x72 cm Origin: France, Circa 1753 Personage: Jupiter Source of entry: acquired at an auction from the collection of marquis de Marigny, Paris, 1872 Theme: Religion and Mythology of Antiquity
- Artist Nicolas Poussin (1594–1665) Link back to Creator infobox template wikidata:Q41554 Description English: either Jupiter and Antiope or Venus and Satyr Date 17th century Medium oil on canvas Source/Photographer ArtDaily.org
- an (mythologie) Aphrodite, Eros en Pan Pan (Oudgrieks: Πᾶν) of Faunus (Latijn) is een figuur uit de Griekse mythologie. Hij is een zoon van Hermes en de nimf Penelope. Pan is de god van het woud en patroon van de herders en hun kudden. Verder is hij de god van het vee en het dierlijk instinct. Pan heeft het onderlijf en de hoorns van een geit, maar een menselijk bovenlijf. Verder heeft hij een lang smal gezicht, een grote neus en gele oogjes. De panfluit is naar hem vernoemd. Deze kreeg hij toen hij de nimf Syrinx achterna zat. Zij wilde graag maagd blijven en bad tot de goden terwijl ze Pans adem al in haar nek voelde. Haar gebed werd verhoord en ze veranderde net op tijd in een rietstengel. Daar maakte Pan toen zijn fluit van. In de bossen zorgde Pan voor veel mysterieuze geluiden die herders en hun kuddes vervulden met angst. Hetzelfde gold voor mensen op afgelegen plekken. Dit is de verklaring van het woord pan-iek. Een panische schrik is een plotselinge, algemene, maar ongegronde schrik. Om die reden kon men hem maar beter te vriend houden. Ook het voorvoegsel pan- (alles) is van Pan afgeleid, omdat hij werd gezien als de personificatie van de natuur. Sinds de Middeleeuwen werd zijn uiterlijk overgenomen om de duivel af te beelden. Op de afbeelding wordt Pan in associatie gebracht met Eros en Aphrodite vanwege zijn zinnelijkheid. Voor zover bekend heeft Pan echter nooit iets met Aphrodite of Eros te maken gehad. Hij was de zoon van Hermes en kon het goed vinden met Dionysos. Apollon was zijn muzikale concurrent. Vooral het verhaal van koning Midas, over de concurrentie tussen Pan en Apollon, is bekend. Pan speelt op de Syrinx an (mythologie) Aphrodite, Eros en Pan Pan (Oudgrieks: Πᾶν) of Faunus (Latijn) is een figuur uit de Griekse mythologie. Hij is een zoon van Hermes en de nimf Penelope. Pan is de god van het woud en patroon van de herders en hun kudden. Verder is hij de god van het vee en het dierlijk instinct. Pan heeft het onderlijf en de hoorns van een geit, maar een menselijk bovenlijf. Verder heeft hij een lang smal gezicht, een grote neus en gele oogjes. De panfluit is naar hem vernoemd. Deze kreeg hij toen hij de nimf Syrinx achterna zat. Zij wilde graag maagd blijven en bad tot de goden terwijl ze Pans adem al in haar nek voelde. Haar gebed werd verhoord en ze veranderde net op tijd in een rietstengel. Daar maakte Pan toen zijn fluit van. In de bossen zorgde Pan voor veel mysterieuze geluiden die herders en hun kuddes vervulden met angst. Hetzelfde gold voor mensen op afgelegen plekken. Dit is de verklaring van het woord pan-iek. Een panische schrik is een plotselinge, algemene, maar ongegronde schrik. Om die reden kon men hem maar beter te vriend houden. Ook het voorvoegsel pan- (alles) is van Pan afgeleid, omdat hij werd gezien als de personificatie van de natuur. Sinds de Middeleeuwen werd zijn uiterlijk overgenomen om de duivel af te beelden. Op de afbeelding wordt Pan in associatie gebracht met Eros en Aphrodite vanwege zijn zinnelijkheid. Voor zover bekend heeft Pan echter nooit iets met Aphrodite of Eros te maken gehad. Hij was de zoon van Hermes en kon het goed vinden met Dionysos. Apollon was zijn muzikale concurrent. Vooral het verhaal van koning Midas, over de concurrentie tussen Pan en Apollon, is bekend. Pan speelt op de Syrinx Het begon met de satyr Marsyas, die een fluit vond die Pallas Athena gemaakt had en vervolgens had weggegooid omdat zij haar wangen te bol vond worden als ze er op blies. Marsyas oefende op de fluit en op een gegeven moment daagde hij Apollon uit. Apollon nam de uitdaging aan en hij won van Marsyas. Als straf zou Apollon hem levend villen. Pan kon het niet verkroppen dat een van zijn onderdanen zo aan zijn eind kwam en hij daagde als tweede Apollon uit. Bijna iedereen vond Apollon weer beter spelen. Pan zou hetzelfde lot ondergaan als Marsyas, ware het niet dat Dionysos en koning Midas zijn muziek beter vonden dan die van Apollon. Apollon werd zo kwaad dat hij koning Midas ezelsoren gaf vanwege zijn dwaze wansmaak. Het is niet bekend hoe de verhouding was tussen Pan en de andere goden op de Olympus. In de tijd van keizer Tiberius hoorde een schipper, Thamus, die nabij het eiland Paxos voer, een stem uit het niets die hem vertelde dat de grote god Pan dood was. Thamus moest dit vertellen aan de mensen van Palodes (tegenwoordig Butrint in Albanië). Toen hij in de buurt van Palodes kwam, riep hij naar de wal: "De grote god Pan is dood!" Vanaf de wal klonken weeklachten uit vele kelen en de ontzette schepelingen vertelden dit verhaal overal rond in de antieke wereld, en een eeuw later schreef Plutarchus het op in zijn boek De Defectu Oraculorum (over het zwijgen van de orakels). Hierdoor is Pan de enige god van wie ons de dood is gemeld, hij werd gedood in de strijd tussen de Titanen en de goden van de Olympus. Volgens sommige bronnen zou de mythe van Pan haar oorsprong vinden bij de Hindoe vruchtbaarheidsgod Pancika, de echtgenoot van de veelborstige Moedergodin Hariti. Zij zoogde honderden pre-Vedische animale geesten, net zoals de veelborstige Diana de dieren van het kreupelhoutland zoogde, waarover Pan koning was. In de tijd van keizer Tiberius hoorde een schipper, Thamus, die nabij het eiland Paxos voer, een stem uit het niets die hem vertelde dat de grote god Pan dood was. Thamus moest dit vertellen aan de mensen van Palodes (tegenwoordig Butrint in Albanië). Toen hij in de buurt van Palodes kwam, riep hij naar de wal: "De grote god Pan is dood!" Vanaf de wal klonken weeklachten uit vele kelen en de ontzette schepelingen vertelden dit verhaal overal rond in de antieke wereld, en een eeuw later schreef Plutarchus het op in zijn boek De Defectu Oraculorum (over het zwijgen van de orakels). Hierdoor is Pan de enige god van wie ons de dood is gemeld, hij werd gedood in de strijd tussen de Titanen en de goden van de Olympus. Volgens sommige bronnen zou de mythe van Pan haar oorsprong vinden bij de Hindoe vruchtbaarheidsgod Pancika, de echtgenoot van de veelborstige Moedergodin Hariti. Zij zoogde honderden pre-Vedische animale geesten, net zoals de veelborstige Diana de dieren van het kreupelhoutland zoogde, waarover Pan koning was.
- HE NYMPH, Syrinx, nude to the waist wearing loose-fitting rose and white drapery flees from the lunging satyr, Pan, along the banks of the river Ladon. The landscape background recedes from right to left in a wedge shape to a distant horizon. The river is lined with tall reeds and filled with waterplants, flowers, ducks, herons, snipes, kingfishers, and other waterfowl. The subject is drawn from Ovid's Metamorphoses which recounts the tale told by Mercury of a chaste naiad who revered and even dressed like the virgin goddess, Diana, and who "Many a time /... foiled the chasing satyrs and those gods / Who haunt the shady copses and coverts / Of the lush countryside." Pan mistook her for Diana and chased her "To Ladon's peaceful, sandy stream and there / Her flight barred by the river, [she] begged her sisters, / The water nymphs, to change her; and when Pan / Thought he had captured her, he held instead / Only the tall marsh reeds, and while he sighed, / The soft wind stirring in the reeds sent forth / A thin and plaintive sound; and he, entranced / By this new music and its witching tones, / Cried 'You and I shall stay in unison!' / And waxed together reeds of different lengths / And made the pipes that keep his darling's name."
- HE NYMPH, Syrinx, nude to the waist wearing loose-fitting rose and white drapery flees from the lunging satyr, Pan, along the banks of the river Ladon. The landscape background recedes from right to left in a wedge shape to a distant horizon. The river is lined with tall reeds and filled with waterplants, flowers, ducks, herons, snipes, kingfishers, and other waterfowl. The subject is drawn from Ovid's Metamorphoses which recounts the tale told by Mercury of a chaste naiad who revered and even dressed like the virgin goddess, Diana, and who "Many a time /... foiled the chasing satyrs and those gods / Who haunt the shady copses and coverts / Of the lush countryside." Pan mistook her for Diana and chased her "To Ladon's peaceful, sandy stream and there / Her flight barred by the river, [she] begged her sisters, / The water nymphs, to change her; and when Pan / Thought he had captured her, he held instead / Only the tall marsh reeds, and while he sighed, / The soft wind stirring in the reeds sent forth / A thin and plaintive sound; and he, entranced / By this new music and its witching tones, / Cried 'You and I shall stay in unison!' / And waxed together reeds of different lengths / And made the pipes that keep his darling's name.“ tarting point for the exhibition was the reacquisition in 2002 of the painting Pan and Syrinx by Peter Paul Rubens and Jan Brueghel the Elder. The picture belonged to the historic collection of the founder of the Kassel Old Masters Gallery, Landgrave Wilhelm VIII of Hesse-Kassel, who had a particular love for small, finely painted C=cabinet paintings like this. In 1813 it was taken by the French troops and later was in French and at the end in English private collections. It is the most important acquisition for the Old Masters Gallery in the last hundred years. The exhibition focuses on one of the most famous scenes in Ovid’s Metamorphoses: the goat-god Pan is persecuting the beautiful and shy nymph Syrinx who only can help herself being changed into reed. Out of the reed Pan is making his famous Pan-pipe whose sound is attracting the beautiful nymph. The scene was very popular in artistic circles. The depictions can demonstrate how inventions in Renaissance drawings and prints were transformed by painters into powerful Baroque images. For Rubens Pan and the satyrs were positive powers of nature. He painted during 20 years four versions of the scene whose dating and chronology will be discussed in the catalogue. All four paintings will be displayed for the first time in public (Kassel, London, New York, Schwerin). In all these paintings Rubens depicts the scene in a different manner. The Kassel painting shows the nymph in statuary manner demonstrating Rubens’ intensive study of antique sculpture. Where as the London painting focuses on the fast persecution scene with running figures. The Kassel painting was probably painted for Rubens’ friend and colleague Jan Brueghel in whose Inventory it is mentioned 1625. Obviously it caused admiration among the Artists. Around 1618 the most famous Antwerp painters depicted the scene in a quiet different manner as the examples by Jacob Jordaens, Abraham Janssen and Hendrick van Balen will show in the wxhibition. In the following year there is a play documented which shows again the popularity of Pan and Syrinx in Antwerp. The teamwork of different artist working together in one painting is quiet familiar in Antwerp at the beginning of the 17th century. It is in this time that some painters specialized in landscape, still-life or portrait painting. Rubens who was a universal artist worked of course in all these fields. The exhibition will show some examples of teamwork between Jan Brueghel and other artists like Joos de Momper, Hendrick van Balen and Peter Paul Rubens. Even Rubens who was a universally skilled artist collaborated sometimes with Jan Brueghel in quiet a different manner. Sometimes he was the leading artist; sometimes he was just painting some figures in a composition of another artist. The leading role of Rubens can be seen in a painting by Theodor van Thulden who used in a painting of about 1650 models from different compositions of the master. Depictions of the scene of Pan and Syrinx within a painting show the popularity of the theme using it sometimes in a moralizing way. The exhibition concentrates on a specific theme of the art of Rubens and his contemporaries and will give a fascinating insight of artistic competition in Antwerp at the beginning of the 17th century. The important loans are coming from museums in Bremen, Brussels, London, Munich, Paris, Schwerin und Washington among others. Some paintings from private collections will be shown in public for the first time. Press release in German Catalogue Michael Eissenhauer, with essays by Joost Vander Auwera, Justus Lange, Christine Van Mulders and Bernhard Schnackenburg, Pan und Syrinx, eine erotische Jagd: Peter Paul Rubens, Jan Brueghel und ihren Zeitgenossen, Kassel (Staatliche Museen) 2004. ISBN 3931787303 Press release in German Other venue Frankfurt, Städelsches Kunstinstitut (25 June–22 August 2004).
- Title: Pan and Syrinx Artist/Maker: Jean-François de Troy (French, 1679 - 1752) Culture: French Place: Paris, France (Place created) Date: 1722 - 1724 Medium: Oil on canvas Dimensions: 74.3 x 92.1 cm (29 1/4 x 36 1/4 in.) See more As told by the Roman poet Ovid in the Metamorphoses, the lusty satyr Pan eagerly pursued the wood nymph Syrinx. Guarding her virtue, she ran until she reached a river and desperately begged her sisters of the stream to transform her. Just as Pan was about to embrace her, Syrinx changed into cattail reeds. When Pan discovered that he was holding nothing but marsh reeds, he sighed in disappointment, causing the wind to blow through the reeds. He was enchanted by the sound, believing it to be the mournful cry of his beloved Syrinx; from the reeds he fashioned a set of pipes so that he could have her with him always. In this pendant to Diana and her Nymphs Bathing, Jean-François de Troy represented the climax of the narrative. Syrinx, who is seen both before and after the transformation, looks fearfully at Pan as she falls into the arms of Ladon, the river god. Half in shadow, the river nymphs watch apprehensively and huddle together protectively. As he grasps the clump of cattails, Pan seems near ecstasy. The women's soft, creamy skin contrasts with Pan's dark, muscular torso and the autumnal foliage in the background.
- The male sexuality was usually kept at bay by the Aristotelian ideal of balance. Wholeness of man, of humans in general, was very important at that time. Pan & Syrinx is a good example of Greek Mythology, but it represents a resistance to the male gaze (assault). Throughout art history we find many images of women of power. There are many images of women who are in control of their bodies, their minds, and of their sexuality. It was easier to present a nude “character” of a woman, than an actual woman. The wives and lovers of the politicians at Versailles ran the court and were more savvy business practitioners than their husbands. Women of financial means had the freedom to indulge in education and society. The French Revolution, Napoleon’s laws, and the Industrial Revolution stunted this freedom and in many ways completely snatched it away. The woman’s economical contribution was removed with the creation of factories. Then began the two realms that could never cross, the home and society. Women were meant to remain in the home, men were meant to go out in the world. ion English: Landscape with Pan and Syrinx by Sir Peter Paul Rubens Jan Breughel the Younger Date Source Sotheby's Author Peter Paul Rubens Jan Breughel the Younger
- Author François Boucher (1703–1770) Link back to Creator infobox template wikidata:Q180932 Title English: Pan and Syrinx Description 101 × 133 cm (39.8 × 52.4 in) Date 1743 Medium oil on canvas Current location Private collection
- Ignaz Elhafen (Austria, Innsbruck, active Germany, Düsseldorf, 1658-1715) Title Pan Pursuing Syrinx Description English: Austria, Vienna, circa 1690-1695 Sculpture Ivory Gift of Mr. and Mrs. Eric Lidow (AC1992.225.2) European Sculpture Date between circa 1690 and circa 1695 Dimensions 5 3/16 x 7 5/16 x 1 13/16 in. (13.02 x 18.42 x 4.45 cm) Current location Los Angeles County Museum of Art Link back to Institution infobox template wikidata:Q1641836 Accession number AC1992.225.2 Source/Photographer Image: http://collections.lacma.org/sites/default/files/remote_images/piction/ma-31770118-O3.jpg Gallery: http://collections.lacma.org/node/173591
- Louis Dorigny (Paris 1654 - Verona 1742) Pan and Syrinx Oil on canvas, 57 3/4 x 44 11/16 in (146.7 x 113.5 cm) Provenance: Private collection. Literature: Literature: Emilio Negro and Nicosetta Roio, Alessandro Marchesini 1663-1738, Modena, 2010, fig. p. 14. Born into a family of artists, Louis was the son of Michel Dorigny (1617-1665), who had married one of the daughters of Simon Vouet (1590-1649), and brother of Nicolas Dorigny (1658-1746), who was also a painter and printmaker. Although enrolled in the Académie Royale de Peinture et de Sculpture in Paris in 1663, he was disappointed when he only received a second prize, and on his own initiative set out for Italy; he had learned his craft from his father, and then from Charles Le Brun (1619-1690). A lengthy peregrination was to take him from Rome to northern Italy, where he settled in Verona in about 1690. His renown as a fully-rounded artist and talented fresco painter led him to Vienna, where he worked in the palace of Prince Eugene of Savoy. The work before us is a depiction of a mythological episode, the story of Pan and Syrinx, as told by Ovid (Metamorphoses, I: 691). The Latin poet situates the story in Arcadia, where the satyr-god sets out to pursue the nymph Syrinx, who is accustomed to "elude the satyrs chasing her, and the other sylvan deities". She flees from Pan "who thought he had her in his grasp", and as she finally reaches the river Ladon, "she begged her sisters of the water to transform her", as announced by the reeds in the foreground, symbolizing her fate and her ultimate appearance. The dynamic gesture of Pan, seizing Syrinx with one hand and parting the reeds with the other, and the close-up, di sotto in su viewing point, emphatically set the picture within a spectacular Baroque aesthetic that is typical of the artist's style. The contrast between the milky flesh of Syrinx and the tanned tonality of the satyr, whose body melds into the background from which he emerges, lends a marvellous rhythm to this pair of figures.
- n Syrinx Pan en Syrinx Zoom Save Print Title: Pan en Syrinx Creator: Vervaardiger: Everdingen, Cesar Boetius van Date of creation: 1678 Technique: olieverf op paneel Object: schilderij Size: hoogte: 49,5 cm; breedte: 37 cm Source: SK-A-4882 (schilderij, olieverf op paneel), Schilderijencollectie Rijksmuseum
- Pan und Syrinx Poussin, Nicolas (1594-1665)|Maler 1637 Gemäldegalerie Alte Meister Inventarnummer Gal.-Nr. 718 Material und Technik Öl auf Leinwand Maße 107,5 x 82,5 cm Objektbezeichnung Gemälde Kommentar "Global statt lokal" – Reisende Künstler (siehe TOUREN): In der Normandie (Frankreich) geboren, lernte Nicolas Poussin zunächst in Rouen und Paris. Ab 1624 hielt er sich in Rom…weiterlesen Reproduktionsrechte Wenn Sie Reproduktionsrechte an diesem Objekt erwerben wollen, nehmen Sie bitte hier mit uns Kontakt auf.
- an (mythologie) Aphrodite, Eros en Pan Pan (Oudgrieks: Πᾶν) of Faunus (Latijn) is een figuur uit de Griekse mythologie. Hij is een zoon van Hermes en de nimf Penelope. Pan is de god van het woud en patroon van de herders en hun kudden. Verder is hij de god van het vee en het dierlijk instinct. Pan heeft het onderlijf en de hoorns van een geit, maar een menselijk bovenlijf. Verder heeft hij een lang smal gezicht, een grote neus en gele oogjes. De panfluit is naar hem vernoemd. Deze kreeg hij toen hij de nimf Syrinx achterna zat. Zij wilde graag maagd blijven en bad tot de goden terwijl ze Pans adem al in haar nek voelde. Haar gebed werd verhoord en ze veranderde net op tijd in een rietstengel. Daar maakte Pan toen zijn fluit van. In de bossen zorgde Pan voor veel mysterieuze geluiden die herders en hun kuddes vervulden met angst. Hetzelfde gold voor mensen op afgelegen plekken. Dit is de verklaring van het woord pan-iek. Een panische schrik is een plotselinge, algemene, maar ongegronde schrik. Om die reden kon men hem maar beter te vriend houden. Ook het voorvoegsel pan- (alles) is van Pan afgeleid, omdat hij werd gezien als de personificatie van de natuur. Sinds de Middeleeuwen werd zijn uiterlijk overgenomen om de duivel af te beelden. Op de afbeelding wordt Pan in associatie gebracht met Eros en Aphrodite vanwege zijn zinnelijkheid. Voor zover bekend heeft Pan echter nooit iets met Aphrodite of Eros te maken gehad. Hij was de zoon van Hermes en kon het goed vinden met Dionysos. Apollon was zijn muzikale concurrent. Vooral het verhaal van koning Midas, over de concurrentie tussen Pan en Apollon, is bekend. Pan speelt op de Syrinx Het begon met de satyr Marsyas, die een fluit vond die Pallas Athena gemaakt had en vervolgens had weggegooid omdat zij haar wangen te bol vond worden als ze er op blies. Marsyas oefende op de fluit en op een gegeven moment daagde hij Apollon uit. Apollon nam de uitdaging aan en hij won van Marsyas. Als straf zou Apollon hem levend villen. Pan kon het niet verkroppen dat een van zijn onderdanen zo aan zijn eind kwam en hij daagde als tweede Apollon uit. Bijna iedereen vond Apollon weer beter spelen. Pan zou hetzelfde lot ondergaan als Marsyas, ware het niet dat Dionysos en koning Midas zijn muziek beter vonden dan die van Apollon. Apollon werd zo kwaad dat hij koning Midas ezelsoren gaf vanwege zijn dwaze wansmaak. Het is niet bekend hoe de verhouding was tussen Pan en de andere goden op de Olympus. In de tijd van keizer Tiberius hoorde een schipper, Thamus, die nabij het eiland Paxos voer, een stem uit het niets die hem vertelde dat de grote god Pan dood was. Thamus moest dit vertellen aan de mensen van Palodes (tegenwoordig Butrint in Albanië). Toen hij in de buurt van Palodes kwam, riep hij naar de wal: "De grote god Pan is dood!" Vanaf de wal klonken weeklachten uit vele kelen en de ontzette schepelingen vertelden dit verhaal overal rond in de antieke wereld, en een eeuw later schreef Plutarchus het op in zijn boek De Defectu Oraculorum (over het zwijgen van de orakels). Hierdoor is Pan de enige god van wie ons de dood is gemeld, hij werd gedood in de strijd tussen de Titanen en de goden van de Olympus. Volgens sommige bronnen zou de mythe van Pan haar oorsprong vinden bij de Hindoe vruchtbaarheidsgod Pancika, de echtgenoot van de veelborstige Moedergodin Hariti. Zij zoogde honderden pre-Vedische animale geesten, net zoals de veelborstige Diana de dieren van het kreupelhoutland zoogde, waarover Pan koning was.
- De wedstrijd tussen Apollo en Pan Maker: Vervaardiger: Clerck, Hendrik de Verv.jaar: 1629 Techniek: olieverf op koper Object: schilderij Afmeting: hoogte: 43 cm; breedte: 62 cm; hoogte: 59 cm; breedte: 78 cm; dikte: 6 cm Bron: SK-A-621 (schilderij, olieverf op koper), Schilderijencollectie Rijksm
- Author Jacob Jordaens (1593–1678) Link back to Creator infobox template wikidata:Q270658 s:en:Author:Jacob Jordaens Title English: Apollo as Victor over Pan Español: Apolo vencedor de Pan Description 180 × 270 cm (70.9 × 106.3 in) Date 1637 Medium oil on canvas Current location (Inventory)Prado Museum Link back to Institution infobox template wikidata:Q160112 Source/Photographer [1] [2][3]
- Artist Simon Floquet Title Apollo and King Midas. Date circa 1634 Medium oil on copper Dimensions 52.5 × 35.6 cm (20.7 × 14 in) Source/Photographer Sotheby's
- Sebastiano Ricci (1659–1734) Link back to Creator infobox template wikidata:Q506483 Title The Contest of Apollo and Pan Date circa from 1685 until 1687 Medium oil on canvas Dimensions 135.9 × 173.4 cm (53.5 × 68.3 in) Source/Photographer http://necspenecmetu.tumblr.com/post/18971643192/sebastiano-ricci-the-contest-between-apollo-and
- The Great God Pan is the most well-known of the horned male Gods, Originating from the remote mountains of Arcadia in Greece. His lower body is goat like and his upper half is human except for his goat’s horns and ears. Pan is celebrated for his love of playing music and his vigorous and tireless ability to copulate. Pan can induce states of joy, panic and fear, thus linking Pan with overwhelmingly ecstatic emotions which he may be considered by some, to be the deity of mood disorders such as manic depression. Pan is the Lord of Nature, free, wild, rustic, animalistic and primal. He upholds natural laws and is a glorious envoy for revelling in wild life force to the excess of hedonism. Pan negotiates the balance between the lives and needs of animals and people. As a God of fertility, unbridled male sexuality and carnal desire, he embodies wild ecstasy and emanates an intoxicating merriment that saturates the soul with a drunkenness of lust, pleasure and hypnotic possession. In history Pan was considered responsible for causing individual, possession-like disruptions of the psyche, termed: panolepsy, which was to be possessed by the Great God. Panolepsy was to exhibit signs and symptoms of being in a type of divine possession, whereby the person became overcome with intense elation, excessive fits of laughter, maddening laughter/mania, and fear. This manifestation had the potential to reduce human beings to their most animalistic instincts, Thus Pans appearance can induce the unrest in the psyche that lifts the veils from one’s eyes to see into the deep recesses of oneself whilst being bathed in the hedonistic heights of 'any' excess. Due to Pan's dual nature as both divine and animal he exhibits the fine balance between disorder and harmony, the primal and the cultivated. Pan encompasses all that which lays within the human experience tapestry from the heights of primal ecstasy to the survival instincts of red in tooth and claw. PanPans wisdom After excessive merriment and frolicking Pan retreats to his cave which can reinstate (essential) harmony in the utter chaos of hedonism, This Great God shows us that if we can self-regulate some semblance of managing our own excessive emotional states we can scale the broad & breadth of the human experience. Great highs and great lows may well be the domain of Pan and his children. Pans offspring are often the risks takers and rebels and those perhaps most unsuited to be caged and confined within the parameters of modern society. Therefore finding ways to express the 'wild' within is essential for fulfilment in today's world. Pan abhors self-denial, external restraint, and others attempting to impose taming. To honour Pan is to celebrate him in all guises and all of the emotional states. When we hit the wall of our own excesses its sometimes important to remember to withdraw for a while for balance and to replenish ourselves before the next wild revelry. Pan reminds us to that all of nature is interconnected and although we are small players in the fabric of the wild world our own actions can bring about consequences that can be far reaching. We honour Pan outdoors, we whisper to him in the breeze and we thank him in sexual desire, heightened pleasure, wild lust & and for our on-going survival.
- HERCULES DRIVES PAN FROM HIS BED Abraham Janssens | Satyrs (NSFW ... www.pinterest.com564 × 440Zoeken op afbeelding HERCULES DRIVES PAN FROM HIS BED Abraham Janssens: Hercules Drives, Art, Beds, København, Statens Museum for Kunst, Janssens, Hercules kicks ... www.pinterest.com500 × 390Zoeken op afbeelding København, Statens Museum for Kunst,
- This depiction of a mythical celebration shows nymphs and satyrs revelling before a statue of Pan, the god of woods and fields. Pan’s identity in this work may have been combined with that of Priapus, a deity of gardens. Both are associated with fertility and Bacchic ritual. The painting contains a number of literary and visual references; the instruments being played, the sacrificial deer and the props in the foreground are all either attributes of Pan and Priapus, or are linked with such rites. These include panpipes, theatrical masks (comedy, tragedy and satire), and a shepherd’s staff. This picture was commissioned by Cardinal de Richelieu and dispatched from Rome to Paris in May 1636. With its companion, 'The Triumph of Bacchus' (Kansas City, Nelson-Atkins Museum of Art), it was designed to form part of the decoration of the Cabinet du Roi in the Château de Richelieu. There are a number of preparatory drawings by Poussin for this painting, including some in the collection of H.M. The Queen at Windsor Castle. Key facts ArtistNicolas Poussin Artist dates1594 - 1665 Full titleThe Triumph of Pan Date made1636 Medium and supportOil on canvas Dimensions135.9 x 146 cm Acquisition creditBought with contributions from the National Heritage Memorial Fund and The Art Fund, 1982 Inventory numberNG6477 Location in GalleryRoom 19
- Peter Paul Rubens (1577–1640) Link back to Creator infobox template wikidata:Q5599 and Frans Snyders (1579–1657) Link back to Creator infobox template wikidata:Q29231 Title Ceres and Pan
- Peter Paul RUBENS | Venere, Cupido, Bacco e Cerere (c.1612-1613). Kassel, Staatliche Museen
- Hendrick Goltzius Sine Cerere et Libero friget Venus 1606 (?) 219 x 163 mm Pen in brown, reddish-brown accent strokes, over traces of red chalk, on off-white prepared canvas State Hermitage Museum, St Petersburg Hendrik Goltzius (1558–1617) Link back to Creator infobox template wikidata:Q165367 Details of artist on Google Art Project Title Sine Cerere et Libero friget Venus (Without Ceres and Bacchus, Venus Would Freeze) Object type Painting Date c. 1600-1603 Medium Ink and oil on canvas English: Ink and oil on canvas Dimensions Height: 1,051.81 mm (41.41 in). Width: 800.61 mm (31.52 in). Current location Philadelphia Museum of Art Link back to Institution infobox template wikidata:Q510324 Accession number 1990-100-1 Notes More info at museum site Source/Photographer kgEEzyit7xGqTg at Google Cultural Institute, zoom level maximum
- ist Abraham Janssens (1567–1632) Link back to Creator infobox template wikidata:Q330139 Alternative names Abraham Janssens (I), Abraham Janssen, Abraham Janssens van Nuyssen, Abraham Janssens van Nuyssen Description Flemish painter and draughtsman Date of birth/death 15 January 1567 (baptised) 25 January 1632 Location of birth/death Antwerp Antwerp Work period 1584-1632 Work location Antwerp (1684-1597), Rome (circa 1597-1601), Antwerp (1602-1632) Authority control VIAF: 95885342 LCCN: no2011004118 GND: 122723856 ULAN: 500033089 WorldCat Title English: Ceres, Bacchus and Venus Sine Cerere et Baccho friget Venus. Date Unknown date Medium oil on canvas Dimensions 184 × 233 cm (72.4 × 91.7 in) Current location Brukenthal National Museum Link back to Institution infobox template wikidata:Q850207
- Apollo (god) Zie het artikel Voor de Griekse god, zie Apollon. Apollo met een stralende nimbus in een Romeinse vloermozaïek (late 2e eeuw, El Djem, Tunesië). Apollo is een godheid, die werd vereerd in de Romeinse godsdienst. Hij was heel slim en oorspronkelijk een Griekse godheid en zou nooit echt worden geïdentificeerd met een Romeinse godheid. Hij zou tot aan het einde van de Romeinse Republiek een minder belangrijke godheid blijven, totdat de princeps Augustus van hem zijn persoonlijke beschermgodheid maakte. Inhoud [verbergen] 1 Betekenis voor de Romeinen 1.1 Apollo in het Imperium Romanum 2 Geschiedenis 2.1 Romeinse Koninkrijk 2.2 Romeinse Republiek 2.3 Romeinse keizerrijk 3 Externe link 4 Verwijzingen 5 Referenties Betekenis voor de Romeinen[bewerken] Over het algemeen werd Apollo door de Romeinen vereerd als een reddende god, zowel in nood veroorzaakt door een epidemie of een inval van vijanden, als in elke andere nood. De interpretatio Romana sloot zich dus aan bij een wezenstrek van de Griekse Apollon. Bovendien gaf hij orakels en was hij de god van muziek en levensvreugde. Hij kon echter, als hij toornig werd, een strenge en straffende god zijn, met wie men zich dan moest verzoenen. Apollo was een sterke god. Diana, als equivalent van Artemis, gold als zijn tweelingzuster. Maar het was vooral Phoebus Apollo - later vereenzelvigd met Sol Invictus[1] - die als zonnegod door de Romeinen werd vereerd. Hij zou de patroon worden van de Augusteïsche periode, die men ook wel gouden of Apolloneïsche periode noemde. Apollo in het Imperium Romanum[bewerken] Onderwerpen binnen de Romeinse mythologie Belangrijke goden: Apollo Bellona Ceres Diana Janus Juno Jupiter Mars Mercurius Minerva Neptunus Pluto Quirinus Venus Vesta Vulcanus Mindere goden: Carmenta Cupido Priapus Terminus Vertumnus Gepersonifieerde concepten: Fides Fortuna Libertas Spes In het uitgestrekte Imperium Romanum kende men in de provinciae ook Apollo onder andere epitheta. Zo werd Apollo onder de naam Apollo Atepomarus door de Kelten vereerd, die waarschijnlijk een god van paarden en ruiters was.[2] Hij werd in Gallië ook geïdentificeerd met de god Belenos en heette aldus Apollo Belenus, een zonne- en helende god, die ook buiten Gallië, met name in Noord-Italië en Illyricum werd vereerd.[3] In Britannia werd hij als Apollo Cunomaglus ("hondenmeester") samen met Diana en Silvanus in een schrijn te Nettleton Shrub in Wiltshire vereerd.[4] Hij werd hier waarschijnlijk vereerd als jachtgod. Een oorspronkelijke Keltische helende god werd als Apollo Grannus over een groot deel van het rijk vereerd als helende en zonnegod.[5] Ook een andere Keltische genezende god werd vereerd onder de naam Apollo Moritasgus, zoals we kunnen opmaken uit een dedicatie uit Alesia, samen met zijn metgezellin Damona. Apollo had als Apollo Vindonnus (helder licht), een Keltische helende en zonnegod, een tempel in Essarois waar men vooral naar toe ging om genezen te worden van oogziektes.[6] In Gallië werd hij ook nog als Apollo Virotutis (weldoener van de mensheid) vereerd.[7] Geschiedenis[bewerken] Romeinse Koninkrijk[bewerken] Tijdens de regering van de laatste koningen van Rome bereikte zijn dienst door de Grieken uit Magna Graecia (d.i. Zuid-Italië en Sicilië) Rome. Van de Sibylle van Cumae, een Griekse polis, kocht Tarquinius Superbus, Romes laatste koning, de Sibyllijnse boeken. Ook het orakel van Delphi werd omstreeks die tijd voor het eerst door de Romeinen geraadpleegd. Romeinse Republiek[bewerken] De Tempel van Apollo Sosianus: de oudste tempel van Apollo te Rome. Later vinden we meer sporen van dit raadplegen van het Delphische orakel, onder andere bij het beleg van Veii, toen Camillus bij de aanval op deze stad aan de god een tiende deel van de buit beloofde, indien hij in zijn onderneming slaagde, of na de slag bij Cannae, enz. De eerste tempel werd aan Apollo beloofd in 432 v.Chr. toen er een pest woedde en vier jaren later ingewijd. In 399 v.Chr. heerste er weerom een grote pest, en toen werden er volgens een uitspraak van de Sibyllijnse boeken voor de eerste maal lectisternia gehouden, waaraan Apollo, Latona (zoals men te Rome zijn moeder noemde), en Diana (met wie zijn zuster Artemis werd geïdentificeerd), een voornaam aandeel hadden. Het was ook op bevel van de Sibyllijnse boeken, dat in de meest benarde tijd van de Tweede Punische Oorlog de ludi Apollinares (6-13 juli) werden ingesteld, waarbij wedrennen werden gehouden en toneelvoorstellingen opgevoerd. Zijn festival viel dan weer op 23 september. Romeinse keizerrijk[bewerken] Zoals is gezegd, had Augustus een bijzondere voorliefde voor de eredienst van Apollo. Hij hield zichzelf voor een bijzondere beschermeling van de god en schreef aan diens tussenkomst de in de slag bij Actium behaalde overwinning toe. Hij vergrootte en verrijkte de tempel, die de god op dat voorgebergte had en liet ook in Rome de spelen vieren, die te Actium het feest van de god opluisterden. Bovendien bouwde hij voor Apollo Palatinus een prachtige tempel op de Palatijn, naast zijn eigen woning. In die tempel werden voortaan de Sibyllijnse boeken bewaard. Ook de oudste tempel van Apollo in Rome, de zogenaamde tempel van Apollo Sosianus, werd door Augustus hersteld. Tot slot droeg Augustus de ludi saeculares (de eeuwspelen), die vroeger aan de chtonische goden waren gewijd over op Apollo en zijn zuster Diana, terwijl ook aandeel in het feest aan Jupiter en Juno werd gegeven. Het was eigenlijk een reinigings- en verzoeningsfeest. Door koren van knapen en jonkvrouwen werden dan in een carmen saeculare (eeuwgedicht) Apollo en Diana aangeroepen om zegen te schenken aan de Romeinse Staat. Dit carmen saeculare is tot op onze tijd bewaard gebleven. Het werd gecomponeerd door de Romeinse dichter Horatius.
- Cornelis de Vos (1584–1651) Link back to Creator infobox template wikidata:Q474934 Title English: Apollo chasing Daphne Español: Apolo persiguiendo a Dafne Date 1630 Medium oil on canvas Dimensions 193 × 207 cm (76 × 81.5 in) Current location (Inventory)Prado Museum Link back to Institution infobox template wikidata:Q160112 Source/Photographer [1][2] Other versions Peter Paul Rubens - Apollon et Daphné.JPG Apollo and Daphne is a story from ancient Greek mythology, retold by Hellenistic and Roman authors in the form of an amorous vignette. Contents [hide] 1 The Myth 2 Apollo and Daphne in Art 3 Chastity vs. Lust 4 Predator vs. Prey 5 Apollo and Daphne's Emotions 5.1 Daphne 5.2 Apollo 6 Literary Analysis 7 References The Myth[edit] Apollo, one of the most powerful gods and a great warrior, mocked the god of love, Eros (Cupid), for his use of bow and arrow, saying, “What are you doing with powerful weapons naughty boy?”; “that equipment of yours are fitting my shoulders, which are able to give certain wounds to the wild animals, and to the enemies, which recently killed the swollen Python with countless arrows, the Python who was pressing down so many acres with his disease bearing stomach! You will be content to provoke some loves by your fire, not to claim my honors.” The insulted Eros then prepared two arrows, one of gold and one of lead. To incite hatred, he shot both through the heart- the nymph, Daphne, with the leaden shaft to incite hatred and shot Apollo with the golden one to incite love. Apollo was seized with love for the maiden Daphne and she, in turn, abhorred him. Having taken after Apollo’s sister, Diana, Daphne had spurned her many potential lovers, preferring instead woodland sports and exploring the forest. Due to her identity as an “"aemula Phoebes” (female rival or emulator of Diana), she had dedicated herself to perpetual virginity. Her father, the river god Peneus, demanded that she get married and give him grandchildren. She, however, beseeched her father to let her remain unmarried; he eventually complied. Apollo continually followed her, begging her to stay, but the nymph continued her flight. They were evenly matched in the race until Eros intervened, helping Apollo catch up to Daphne. Seeing that Apollo was bound to reach her, she called upon her father, "Help me, Peneus! Open the earth to enclose me, or change my form, which has brought me into this danger! Let me be free of this man from this moment forward!" And with Peneus answering her plea, “a heavy numbness seizes her limbs; her soft breasts are surrounded by a thin bark, her hair changes into foliage, her forearms change into branches; her foot, just now swift, now clings because of sluggish roots.” As a result of Daphne’s refusal of Apollo’s desire, he vowed to always have her present wherever he is; “Always my hair will have you,my lyres will have you, my quivers will have you, laurel tree. You will be present to two Latin places, when the happy voice will sing a triumph and they will visit the great ceremonies at the Capitoline Hill.” Apollo also used his powers of eternal youth and immortality to render her ever green. For this reason, the leaves of the Bay laurel tree are known to not decay. Apollo and Daphne in Art[edit] Gian Lorenzo Bernini's Apollo and Daphne. Between 1622 and 1625, Gian Lorenzo Bernini sculpted a Baroque, life-sized marble entitled Apollo and Daphne. Apollo clutches Daphne’s hip pursuing her as she flees trying to escape him. Apollo desperate and longing wears a laurel crown foreshadowing Daphne’s metamorphosis into the laurel tree. Daphne is portrayed halfway through her metamorphosis into the laurel tree with her arms already transforming into its branches as she flees and calls to her Father to save her from Apollo.[1] Artists such as Antonio and Piero del Pollaiolo often manipulated scenes from famous Greek mythology into the setting of their time periods. In Pollaiolo's painting Apollo and Daphne, both Apollo and Daphne are shown dressed in Renaissance garments as Daphne is in the midst of transforming into the laurel tree. It hangs today in the National Gallery in London.[1] Charles Garabedian displays Apollo and Daphne[2] quite differently than the usual rendering. In recent literature it has been argued that "The Kiss" of Gustav Klimt is a painting symbolic of the kissing of Daphne by Apollo at the moment she is transformed into a laurel tree.[3] Chastity vs. Lust[edit] The myth of Apollo and Daphne has been examined as a battle between chastity (Daphne) and sexual desires (Apollo). As Apollo lustfully pursues Daphne, she is saved through her metamorphosis and confinement into the laurel tree which can be seen as an act of eternal chastity. Daphne is forced to sacrifice her body and become the laurel tree as her only form of escape from the pressures of Apollo’s constant sexual desires. Apollo takes Daphne’s eternal chastity and crafts himself a wreath out of her laurel branches turning her symbol of chastity into a cultural symbol for him and other poets and musicians.[4] Predator vs. Prey[edit] In Ovid’s Metamorphoses, Book I: Apollo and Daphne, Ovid uses animals to make the emotions of characters more relatable to us. Ovid characterizes Apollo’s pursuit for Daphne's as more animalistic than human. Ovid creates the idea of a predator and it’s prey to show the connection between the two. Ovid writes, “sic agna lupum, sic cerva leonem, sic aquilam penna fugiunt trepidante columbae,” meaning, “Thus a young lamb flees the wolf, thus the doe flees the lion, thus the dove flees the eagle, wing trembling.” Each animal that is being preyed on is fleeing from its predator, and in each case we see the predator as a stronger animal than the prey. The word “fugere” is such a strong word as it shows the urgency and genuine fear that the prey has for its predator. Ovid literally uses the word “fugiunt” which is in the present tense, showing us that the prey is still fleeing its predator. Ovid’s use of animals allows us to truly understand exactly what is happening in the moments between Daphne and Apollo. He is able to relate the characteristics of the animals to the characters in his story. Ovid writes, “hostēs quaeque suōs” meaning, “each flees its own enemies”. This moment completely allows us to see how Daphne sees Apollo as an enemy. Again this shows us the severity of the situation she is in; Daphne doesn’t just view Apollo as someone who is inlove with her, but instead as an enemy. Ovid also continues on to write, “amor est mihi causa sequendi” meaning “love is the reason of following for me”. Continuing along with Ovid’s use of animals to portray Apollo and Daphne’s relationship, this quote allows us to see how Apollo is following Daphne. The word “following” brings a sense of stalking, as an animal would stalk it’s prey. Apollo claims that his reason for following is out of love, but the tone we get from it is like an animal stalking its prey out of hunger, as if without seizing this prey they will die. Apollo expresses his concern of Daphne trying to leave his grasp. Ovid shows this when he writes, “moderatius, oro, curre fugamque inhibe,” meaning, “I ask you run more slowly and hold back flight”. Ovid uses animalistic terms here by saying “flight”. He wants Daphne to “hold back flight” which directly brings us to think of the dove and the eagle in the previous lines. Ovid creates such an intense relationship by using animals, which we as simplistic humans may not be able to comprehend, but by connecting the relationship between Apollo and Daphne to animals, we are better able to understand, and make sense of what is happening in ways that would’ve been challenging without
- Onlookers watch as Daphne transforms.[Painting by Carlo Maratta, 1681.]
- Giovanni Battista Tiepolo (1696–1770) Link back to Creator infobox template wikidata:Q186202 Title English: Apollo Pursuing Daphne Date between circa 1755 and circa 1760 Medium oil on canvas Dimensions 68.5 × 87 cm (27 × 34.3 in) Current location National Gallery of Art Link back to Institution infobox template wikidata:Q214867 Apollo Pursuing Daphne by Tiepolo Apollo is the Greek and Roman God of many things. Among the elements that he held sway were prophecy, archery, music, healing and light. All these aspects are essential to the cultured and civilized. He is the embodiment of youth and beauty. He is the son of Jupiter and Leto. His twin sister is the Goddess of the Hunt Diana. Other information: Apollo founded the oracle at Delphi by killing a gigantic snake called the Python that used to terrorized Delphi. He is regarded as the leader of the Muses. He is often identified with the Greek sun god Helios and the Roman sun god Sol. Artist depict Apollo as the God of light with halo shining around his head. His most famous love affair was with a nymph called Daphne. He pursued her to the banks of the River Peneius, her father, and prayed for his help. As a result, she was changed into a laurel tree. Dismayed, Apollo made the laurel tree his special symbol. This is why victors in sports are crowned with a laurel wreath. Classical References: Hesiod, Theogony; Ovid, Metamorphoses. Attributes: Bow and arrow; lyre or other string instruments; laurel wreath; palm tree; chariot of fire; halo
- an (mythologie) Aphrodite, Eros en Pan Pan (Oudgrieks: Πᾶν) of Faunus (Latijn) is een figuur uit de Griekse mythologie. Hij is een zoon van Hermes en de nimf Penelope. Pan is de god van het woud en patroon van de herders en hun kudden. Verder is hij de god van het vee en het dierlijk instinct. Pan heeft het onderlijf en de hoorns van een geit, maar een menselijk bovenlijf. Verder heeft hij een lang smal gezicht, een grote neus en gele oogjes. De panfluit is naar hem vernoemd. Deze kreeg hij toen hij de nimf Syrinx achterna zat. Zij wilde graag maagd blijven en bad tot de goden terwijl ze Pans adem al in haar nek voelde. Haar gebed werd verhoord en ze veranderde net op tijd in een rietstengel. Daar maakte Pan toen zijn fluit van. In de bossen zorgde Pan voor veel mysterieuze geluiden die herders en hun kuddes vervulden met angst. Hetzelfde gold voor mensen op afgelegen plekken. Dit is de verklaring van het woord pan-iek. Een panische schrik is een plotselinge, algemene, maar ongegronde schrik. Om die reden kon men hem maar beter te vriend houden. Ook het voorvoegsel pan- (alles) is van Pan afgeleid, omdat hij werd gezien als de personificatie van de natuur. Sinds de Middeleeuwen werd zijn uiterlijk overgenomen om de duivel af te beelden. Op de afbeelding wordt Pan in associatie gebracht met Eros en Aphrodite vanwege zijn zinnelijkheid. Voor zover bekend heeft Pan echter nooit iets met Aphrodite of Eros te maken gehad. Hij was de zoon van Hermes en kon het goed vinden met Dionysos. Apollon was zijn muzikale concurrent. Vooral het verhaal van koning Midas, over de concurrentie tussen Pan en Apollon, is bekend. Pan speelt op de Syrinx Het begon met de satyr Marsyas, die een fluit vond die Pallas Athena gemaakt had en vervolgens had weggegooid omdat zij haar wangen te bol vond worden als ze er op blies. Marsyas oefende op de fluit en op een gegeven moment daagde hij Apollon uit. Apollon nam de uitdaging aan en hij won van Marsyas. Als straf zou Apollon hem levend villen. Pan kon het niet verkroppen dat een van zijn onderdanen zo aan zijn eind kwam en hij daagde als tweede Apollon uit. Bijna iedereen vond Apollon weer beter spelen. Pan zou hetzelfde lot ondergaan als Marsyas, ware het niet dat Dionysos en koning Midas zijn muziek beter vonden dan die van Apollon. Apollon werd zo kwaad dat hij koning Midas ezelsoren gaf vanwege zijn dwaze wansmaak. Het is niet bekend hoe de verhouding was tussen Pan en de andere goden op de Olympus. Diana de dieren van het kreupelhoutland zoogde, waarover Pan koning was.
- Artist Michelangelo Anselmi (1492–1556) Link back to Creator infobox template wikidata:Q577590 Title Apollo and Marsyas. Date circa 1540 Medium oil on panel Dimensions 55.9 × 117 cm (22 × 46.1 in) Current location National Gallery of Art Link back to Institution infobox template wikidata:Q214867 Gallery 19 Accession number 1939.1.350 Object history Provenance: John Francis Austen (†1893), London/Capel Manor, Horsmonden, Kent (?) 1893: inherited by Georgiana F. Pearse from John Francis Austen (?) 10 July 1931: sale of the collection of Austen at Christie, Manson & Woods, London (as Giovanni Cariani) Galerie Sanct Lucas, Vienna Count Alessandro Contini-Bonacossi, Florence/Rome 1936: purchased by Samuel H. Kress Foundation, Inventory number K-1057, New York City 1939: given to National Gallery of Art, Inventory number 1939.1.350, Washington, D.C., by Samuel H. Kress Foundation, New York City Credit line Samuel H. Kress Collection Source/Photographer www.nga.gov : Home : Info
- Lauri, Filippo (1623 - 1694) (Artist, Details of artist on Google Art Project) Title Apollo and Marsyas Object type Painting Date 17th Century Medium oil on canvas Oil Dimensions Height: 489 mm (19.25 in). Width: 368 mm (14.49 in). Current location Dulwich Picture Gallery Link back to Institution infobox template wikidata:Q1241163 Accession number 164 Object history London, Noel Desenfans, 1786-1807: London, Christie's, Desenfans private sale, 8 Apr. 1786, lot 365 (as by 'AlbanoÐApollo and Martius. 30 x 23, outside frame'). £15.15 (bt in); London, Sir Francis Bourgeois, 1807-1811; Bourgeois Bequest, 1811; 1813 inv., no. 186. Source/Photographer lgFxeKuNqud11Q at Google Cultural Institute, zoom level maximum
- pollo and Marsyas, after Raphael Engraver: Master of the Die After: Raffaello Sanzio Publisher: Giovanni Jacopo Rossi (Giovanni Iacomo de Rubeis) Date: 16th century Location: Not on display Century: 16th Century AD Media: Engraving Dimensions: 18.4 x 28.3 cm (image) Department: Achenbach Foundation Object Type: Print Country: Italy Continent: Europe Provenance: provenance: David Tunick (1976), M.S. Sopher; Sopher 16th century catalogue #22D Accession Number: 1985.1.435 Acquisition Date: 1985-01-01 Credit Line: Mr. and Mrs. Marcus Sopher Collection The satyr Marsyas tied to a tree, is about to be flayed by order of Apollo, who holds his lyre, under the thoughtful gaze of a muse.
- Galerie Canesso (View more items from this dealer) Italian Old Master Paintings Galerie Canesso 26 rue Laffitte 75009 Paris France Go to dealer's website Locate on map 0 Giovanni Battista Langetti (Genoa 1635 - Venice 1676) Apollo and Marsyas Oil on canvas, 42 ½ x 49 5/8 in (108 x 126 cm) Price: Request price Telephone enquiry: +33 1 40 ... Show number Provenance: Venice, Daniele Dolfin collection; his posthumous inventory, drawn up on 1 January 1681 (“Apollo, che suona, et Marsia, et un Vecchio, et un Puttin mezze figure del Langieti [sic]”, valued at 40 ducati grossi, and displayed in the Galeria [sic] of the Palazzo Dolfin in the parish of San Salvador: see Levi, 1900, and Savini Branca, 1965); Leipzig, Platky collection; private collection. Literature: - Cesare Augusto Levi, Le collezioni veneziane d’arte e di antichità dal sec. XIV ai nostri giorni, 2 vol., Venice, 1900, II, p. 72; - Herman Voss, “Die Sammlung Platky in Leipzig”, Zeitschrift für bildende Kunst, 54, XXX, October-November 1918, p. 23; - Giuseppe Fiocco, “Giambattista Langetti e il naturalismo a Venezia”, Dedalo, III, October 1922, pp. 275-288; - Pietro Zampetti, La pittura del Seicento a Venezia, Venice, 1959, p. 145; - Simona Savini Branca, Il collezionismo veneziano del Seicento, Padua, 1965, p. 162; - Marina Stefani, G. B. Langetti, thesis directed by Prof. R. Pallucchini, University of Padua, 1965-1966, pp. 95-96; - Marina Stefani, “Langetti Giovan Battista”, in C. Donzelli and G. M. Pilo, eds., I pittori del Seicento veneto, Florence, 1967, pp. 212-217; - Marina Stefani Mantovanelli, “Giovanni Battista Langetti”, Saggi e Memorie di Storia dell’Arte, 17, 1990, pp. 41-105, 255-311; - Mary Newcome Schleier, in Kunst in der Republik Genua 1528-1815, exh. cat., Frankfurt, Kunsthalle, 5 September – 8 November 1992, p. 146, under no. 71; - Francesca Pitacco, “Lorenzo Dolfin (Venezia, 1591-1663)”, in Linda Borean and Stefania Mason, eds., Il collezionismo d’arte a Venezia. Il Seicento, Venice, 2007, p. 267; - Marina Stefani Mantovanelli, Giovanni Battista Langetti. Il principe dei Tenebrosi, Soncino, 2011, pp. 27, 146, no. 12, fig. 1
- JAN JANSSENS APOLLO FLAYING MARSYAS Oil on canvas 169 x 198.5 cm / 66.5 x 78.2 in PROVENANCE St. Petersburg, Delaroff Collection London, Colnaghi, Autumn 1986 London, Marco Voena, 2005 Acquired by Luigi Koelliker in 2005 LITERATURE P. Semonov-Tian-Shansky, Études sur les peintres des écoles hollandaise, flamands et neerlandaise qu’on trouve dans la Collection Semenov et les autres collections publiques et privées de St-Petersbourg, St. Petersburg, 1906, pl. XXXVIII, note 1 (van Baburen) L. J. Slatkes, Dirck van Baburen (c. 1595 - 1624); A Dutch Painter in Utrecht and Rome, Utrecht, 1965, no. C7 (as a lost work by van Baburen) E. Schleier, ‘A Lost Baburen Rediscovered’, in The Burlington Magazine, 114 (1972), p. 787 (as by van Baburen; as a variation of that artist’s painting at Schloß Bückeberg) L. J. Slatkes in Flemish Paintings and Sculpture, catalogue of the exhibition (Colnaghi, Autumn), London, 1986, , ill. col. (Janssens). A. Brejon de Lavergnée, ‘Le caravagisme en Europe: À propos de la réédition du Nicolson’, in Gazette des Beaux-Arts, 122 (1993), p. 210, fig. 1087 (Janssens). The artwork described above is subject to changes in availability and price without prior notice. Where applicable ARR will be added.
- DragonsFaeriesElves&theUnseen ... wendyjargonncom.blogspot.com900 × 756Zoeken op afbeelding By Cyrene, Apollo had a son named Aristaeus, who became the patron god of cattle, fruit trees, hunting, husbandry and
- 17th Century Flemish Drawings www.spaightwoodgalleries.com600 × 440Zoeken op afbeelding Abraham Bloemaert (Dutch, 1566-1651), attributed to, Phoebus Apollo and Clymene. Brush and black and gray ink and wash with white ink heightening on cream
- Johann Michael Rottmayr Austrian, 1654-1730 Apollo Granting Phaeton Permission to Drive the Chariot of the Sun, 1690/95 Oil on canvas 32 x 49 1/2 in. (81.3 x 125.2 cm) Gift of Jacob S. Sherman, 1961.39 European Painting and Sculpture Not on Display Exhibition, Publication and Ownership HistoriesApollo and Phaeton Apollo was one of the greatest gods of ancient Greek mythology. One of the stories about him concerns his human son Phaeton. Each morning Phaeton’s mother, Clymene would point out to the boy the rising of the sun and it’s passing through the sky. This was his father Apollo riding a chariot through the sky. However so magnificent were Clymene’s descriptions of Apollo that Phaeton became very conceited, boasting loudly and often of his divine parentage. Tired of these boasts Phaeton’s playmates urged him to provide proof. Stung by their insults Phaeton learned from his mother how to find Apollo and then set out after the god. When he finally encountered Apollo he timidly entered his presence, and, encouraged by Apollo, poured out his story. As soon as he finished Apollo swore a solemn oath that he would grant his son any proof he wished. He had but to ask. And ask Phaeton did. He asked permission to drive the sun chariot that very day, sure that his friends would see him and be convinced that Apollo was his father. Apollo was dismayed. Patiently he explained to Phaeton that the four fiery steeds would be beyond Phaeton’s control, that he would kill himself if he tried to drive the chariot. He begged Phaeton to select another proof. But Phaeton refused to budge from his original request. He wanted to drive the sun chariot, and because Apollo had sworn an oath he could not deny the boy. The hour came when the fiery steeds were ready to go forth. Apollo anointed his son with a cooling oil to protect him from the suns harsh rays, gave him directions, and urged him to watch the steeds with the greatest care, especially to use the whip sparingly as the horses were inclined to be very restive. Phaeton impatiently listened then leaped into the chariot. For an hour or two he paid heed to his father’s advice and all went well. But, growing overconfident and reckless he drove the horses faster and faster and lost his way. In getting back to course he drove too close to the earth, with disastrous results. The plants shrivelled up, the fountains and rivers went dry, the earth was blackened, and even the people in the land over which he drove were blackened. Terrified at what he’d done Phaeton drove so far away that all the vegetation which had survived the scorching died on account of the sudden cold. The people of earth cried out so loudly that the supreme god, Jupiter, was aroused form his sleep. Surveying what had been done he grew furious, took a lightning bolt and hurled it at the conceited Phaeton, killing him instantly. Phaeton demonstrates the way of foolishness. Refusing to listen to the wiser counsel of others, fools rush headlong on their way, giving little thought to the possible consequences and so often finding themselves stranded in disaster. Source: Reported in Guerber, The Myths of Greece and Rome
- Phaethon on the Chariot of Apollo c. 1720 Oil on canvas, 90 x 125 cm Musée du Louvre, Paris In Greek mythology Phaethon was the son of Helios, the sun-god. Helios drove his golden chariot, a 'quadriga' yoked to a team of four horses abreast, daily across the sky. Phaethon persuaded his unwilling father to allow him for one day to drive his chariot across the skies. Because he had no skill he was soon in trouble, and the climax came when he met the fearful Scorpion of the zodiac. He dropped the reins, the horses bolted and caused the earth itself to catch fire. In the nick of time Jupiter, father of the goods, put a stop to his escapade with a thunderbolt which wrecked the chariot and sent Phaethon hurtling down in flames into the River Eridanus (according to some, the Po). He was buried by nymphs. Phaethons's reckless attempt to drive his father's chariot made him the symbol of all who aspire to that which lies beyond their capabilities.
- Nicolas Pousin, Helios and Phaethon with Saturn and the Four Seasons c. 1635 Oil on canvas, 122 x 153 cm Staatliche Museen, Berlin In Greek mythology Phaethon was the son of Helios, the sun-god. (To the Greeks the nature and functions of Apollo and Helios were distinct and separate. Apollo's identification with the sun was a later development, and was particularly associated with his cult in Roman times.) Helios drove his chariot daily across the sky. His golden chariot is a 'quadriga' yoked to a team of four horses abreast. Ovid tells of the palace of Helios and his retinue - Day, Month, Year, the Four Seasons and so on. Here Phaethon presented himself and persuaded an unwilling father to allow him for one day to drive his chariot across the skies. The Hours yoked the team of four horses to the golden car, Dawn threw open her doors, and Phaethon was off. Because he had no skill he was soon in trouble, and the climax came when he met the fearful Scorpion of the zodiac. He dropped the reins, the horses bolted and caused the earth itself to catch fire. In the nick of time Jupiter, father of the goods, put a stop to his escapade with a thunderbolt which wrecked the chariot and sent Phaethon hurtling down in flames into the River Eridanus. He was buried by nymphs. Phaethons's reckless attempt to drive his father's chariot made him the symbol of all who aspire to that which lies beyond their capabilities. On the painting the sun-god, having Apollo's appearance and attributes, sits on a cloudy throne framed in the zodiacal belt, a lyre beside him; Phaethon kneels in front of him
- Artist Peter Paul Rubens Year c. 1604/1605 Type Oil on canvas Dimensions 98.4 cm × 131.2 cm (38.7 in × 51.7 in) Location National Gallery of Art, Washington, D.C., United State The Fall of Phaeton is a painting by the Flemish master Peter Paul Rubens, featuring the ancient Greek myth of Phaeton (Phaethon), a recurring theme in visual arts. Rubens chose to depict the myth at the height of its action, with the thunderbolts hurled by Zeus to the right. The thunderbolts provide the light contrast to facilitate the display of horror on the faces of Phaeton, the horses and other figures while preserving the darkness of the event. The butterfly winged female figures represent the hours and seasons, who react in terror as the night and day cycle becomes disrupted. The great astrological circle that arches the heavens is also disrupted. The assemblage of bodies form a diagonal oval in the center, separating dark and light sides of the canvas. The bodies are arranged so as to assist the viewer’s travel continually around that oval. Rubens painted The Fall of Phaeton in Rome and the painting was probably reworked later around 1606/1608.[1] It has been housed in the National Gallery of Art since 5 January 1990.[1] Rubens also painted other Greek mythological subjects, such as The Fall of Icarus, Perseus Freeing Andromeda, and The Judgement of Paris. Sketch[edit]
- Mythes et légendes dans l'art de arts.mythologica.fr485 × 685Zoeken op afbeelding Apollon et Artémis c. 1770 Musée de Glasgow
- Mythes et légendes dans l'art de arts.mythologica.fr485 × 685Zoeken op afbeelding Apollon et Artémis c. 1770 Musée de Glasgow
- File:Abraham Bloemaert - Apollo and Diana Punishing Niobe by Killing her Children - Google Art Project.jpg - Wikimedia Commons commons.wikimedia.org938 × 768Zoeken op afbeelding Abraham Bloemaert Apollo and Diana Punishing Niobe by Killing her Children Google Art Project Apollo and Artemis came down and murdered every one of Niobe's children, sparing no one, with Apollo killing the sons and Artemis killing the daughters. (They were also left unburied for nine days as punishment by Zeus.) Upon discovering their deaths, Amphion committed suicide out of grief. Filled with distraught herself, Niobe fled to Mount Sipylus and knelt on the ground, weeping unceasingly. She was eventually turned into a rock, which is still there to this day. (Painting: Abraham Bloemaert's The Death of Niobe's Children, 1591)
- During an annual celebration for the goddess Leto and her children, the twins Apollo and Artemis, Niobe started bragging about how she had many more children than the goddess. Filled with pride, she continued taunting Leto, angering her, until she sent her son and daughter down to Earth to seek revenge against Niobe. (Painting: Anicet-Charles-Gabriel Lemonnier's Niobe and her Children killed by Apollo and Artemis, 1772)
- Rache der beleidigten Götter: «Die Bestrafung der Niobe», gemalt vom flämischen Barockmaler Tobias Verhaecht. (Bild: The Bridgeman Art Library / Getty) Niobe is een sterfelijke figuur uit de Griekse mythologie. Ze was de dochter van Tantalos en getrouwd met Koning Amphion, een zoon van de god Zeus. Ze schonk hem 14 kinderen, 7 zonen en 7 dochters. Niobe beval de inwoners van Thebe haar te aanbidden in plaats van de godin Leto, die maar twee kinderen had. Met haar hybris tartte Niobe de goden. Hierop doodden de kinderen van Leto, Apollon en Artemis, Niobes kinderen. Na de aanblik van zijn dode zonen pleegde Amphion zelfmoord. Niobe zelf vluchtte naar de berg Sipylos in Klein-Azië, waar ze in een steen veranderde. Haar tranen vormden de Achelous, de grootste rivier van Griekenland. De goden veranderden de inwoners van Thebe in stenen zodat niemand de kinderen van Niobe kon begraven, tot de negende dag na hun dood toen de goden hen zelf begroeven. Op de berg staat nog steeds een beeld van een vrouwengezicht. De plaatselijke bevolking beweert dat dit het gezicht van Niobe is, al is het waarschijnlijker dat het beeld Cybele voorstelt. Aangezien het water uit de poreuze kalksteen sijpelt lijkt het alsof het beeld huilt.
- KÖNIG, Johann (b. 1586, Nürnberg, d. 1642, Nürnberg) Click! The Death of Niobe's Children - Oil on canvas, 80 x 97 cm Private collection
- Part of the sculptural group “The Slaughter of the Niobids”: Niobe tries to protect her younger daughter from Artemis. Marble. Roman copy of the mid-2nd century CE after a Greek original of the 4th century BCE. Inv. No. 265. Heraklion, Archaeological Museum Часть скульптурной группы «Убийство Ниобид»: Ниоба пытается защитить младшую дочь от Артемиды. Archaeological Museum of Herakleion Мрамор. Римская копия II в. н. э. с греческого оригинала IV в. до н. э. Инв. №№ 265, 266. Ираклион, Археологический музей.
- Mount Sipylus From Wikipedia, the free encyclopedia Mount Spil Mount Sipylus Ağlayan Kaya, Spil Dağı.jpg The "Weeping Rock" associated with Niobe in Mount Sipylus Highest point Elevation 1,513 m (4,964 ft) see section Coordinates 38°34′02″N 27°27′17″ECoordinates: 38°34′02″N 27°27′17″E Geography Mount Spil is located in Turkey Mount SpilMount Spil Manisa, Turkey Mount Spil (Turkish: Spil Dağı), the ancient Mount Sipylus (Ancient Greek: Σίπυλος) (elevation 1,513 m or 4,964 ft), is a mountain rich in legends and history in Manisa Province, Turkey, in what used to be the heartland of the Lydians and what is now Turkey's Aegean Region. Its summit towers over the modern city of Manisa as well as over the road between İzmir and Manisa. The contiguous mass of Mount Yamanlar, also overlooking the Gulf of İzmir, has often been considered as an extension of Mount Sipylus massif with which it shares much history, although it is actually an extinct volcano and a distinct geographical formation. Contents [hide] 1 History 2 Spil today 3 Footnotes 4 References 5 External links History[edit] The Manisa relief, a full faced statue carved into a cliff face is found near Mount Sipylus, several kilometers east of Manisa. It is traditionally identified as Cybele and dated to the late-Hittite or Luwian period in late second millennium BCE. The sculpture is known as Taş Suret in Turkish (meaning "Stone Figure") and sometimes referred to as such also in international literature. The mountain was considered a favorite haunt of the mother goddess. According to an old myth the sculpture was carved by Broteas, Tantalus' ugly son. According to the Byzantine commentator John the Lydian, the unknown author of the 7th century BCE epic poem, the Titanomachy, placed the birth of Zeus, not in Crete, but in Lydia, which should signify Mount Sipylus. The names "Sipylus" or "Sipylum" are mentioned by Pliny the Elder, supported by other sources, as the site of a very celebrated city called "Tantalis" [1] or "the city of Tantalus", by the name of its cited founder. Presumably located on or very near the mountain, the city's ruins were reportedly still visible around in the beginning of the Common Era.[2] The same Tantalus is famed through Greek mythology by the accounts relating that he had cut up his son Pelops and served him up as food for the gods. His son Pelops is said to have migrated later to the Peloponnese, named after him, and to have founded a kingdom. Tantalus' daughter was the tragic Niobe, who is associated with the "Weeping Rock" (Ağlayan Kaya in Turkish), a natural formation facing the city of Manisa. Later in ancient times, Mount Sipylus, located in Lydia, (Ancient Greek: Σίπυλος), rose above the site of Magnesia ad Sipylum (the southern portion of modern Manisa), whose existence is traced back as far as the 5th century BCE. Magnesia was located along the Hermus River (Gediz River) on the plain below and was the scene of the defeat of Antiochus III "the Great" by the Romans, at the Battle of Magnesia in 190 BCE. Smyrna lay nearby. Spil today[edit] Especially since the 1960s when an importation reforestation effort was made covering thousands of hectares on and around the mountain,[3] Spil Dağı National Park attracts today both tourists and locals. The famous "Weeping Rock" is still widely visited. The mountain as a whole presents an area of dense forests and beautiful scenery, known especially for its wild tulips. The mountain is also a favorite spot for camping, parachuting, hiking and other mountain sports. The motorway connecting the two busy metropolitan centers that are İzmir and Manisa crosses between the two neighboring masses of Mount Sipylus and Mount Yamanlar, through Sabuncubeli Pass, much described by ancient travellers and writers and which descends from an altitude of 600 m to sea-level over a rather short distance in kilometers. The highest point of the pass corresponds to a point very near the boundary between İzmir Province and Manisa Province. To bypass the steep and twisted Sabuncubeli Pass, the Sabuncubeli Tunnel is under construction. The 6,480 metres (21,260 ft)-long tunnel is expected to be opened end 2016.[4][5]
- Leto is de dochter van het Titanenechtpaar Koios en Phoebe. Bij Zeus werd ze de moeder van de goddelijke tweeling Apollon en Artemis. Het verhaal gaat dat de machtige Hera, echtgenote van oppergod Zeus, in haar jaloezie als reactie op het bericht van Leto's zwangerschap, haar geen rust gunde om te bevallen. Na omzwervingen en uitgeput, kon Leto voor de bevalling tenslotte terecht op het drijvende eiland Delos. Hier kwamen Apollon en Artemis ter wereld en op Delos bleef Leto ook vereerd. Leto wordt in een klein aantal mythes genoemd. Ze neemt een prominente rol in in het verhaal van de hoogmoedige Niobe - een afstammelinge van Tantalos en dus van Zeus -, die zichzelf met haar zeven zoons en zeven dochters verheven voelde boven Leto, met haar slechts twee kinderen. Leto beklaagde zich over deze ongepaste trots en beledigingen bij haar kinderen. Apollon en Artemis gaven direct gehoor aan haar beklag en doodden met hun pijlen alle dochters en zonen van Niobe, die uiteindelijk in steen (een huilende rots) veranderde. Een tweede verhaal betreft Leto als mikpunt van beledigingen en slechte behandeling door de bewoners van Lycië, die zij in kikkers veranderde. Latona (latinisering van Λατώ / Latṓ) is een figuur uit de Romeinse mythologie. Zij is een dochter van de Titanen Polus en Phoebe. Haar Griekse equivalent is Leto. De oppergod Jupiter, die Juno, zijn vrouw, vaak bedroog, maakte Latona zwanger van een tweeling: Diana en Apollo. Toen Juno erachter kwam dat Latona zwanger was van haar echtgenoot, werd ze zo jaloers dat ze Latona's zwangerschap wilde verhinderen. Dit probeerde ze door ervoor te zorgen dat Latona in geen enkel land, waar de zon scheen, een rustplaats zou vinden om haar tweeling te baren en door Eileithyia, de godin van de zwangerschap, om te kopen. Latona slaagde er toch in om haar kinderen, op het eiland Delos, ter wereld te brengen. Neptunus zorgde ervoor dat er geen zon meer viel op het eiland Delos, door er een gewelf van water te plaatsen. Juno bleef Latona lastigvallen en Apollo, een van de kinderen van Latona, doodde de python die steeds achter zijn moeder aan zat. Latona's kinderen doodden ook al Niobe's kinderen omdat zij pochte dat zij beter was omdat ze veel meer kinderen had. Nadat haar kinderen dood waren veranderde zij in een rots, die eeuwig weende. Dit is een van de klassieke gevallen van hubris. Als laatste hebben Diana en Apollo de reus Tityps met pijlen gedood, omdat deze hun moeder, Latona, probeerde te verkrachten in het heiligdom van Delphi. Latona wordt vaak met een lier afgebeeld. Zij wordt gezien als de stammoeder van Latium. Haar naam is afgeleid van Leto en Allāt.
- Een tweede verhaal betreft Leto als mikpunt van beledigingen en slechte behandeling door de bewoners van Lycië, die zij in kikkers veranderde. The Lycian peasants[edit] Latona and the Lycian Peasants, ca. 1605, by Jan Brueghel the Elder. Leto's introduction into Lycia was met with resistance; there, according to Ovid's Metamorphoses,[33] when Leto was wandering the earth after giving birth to Apollo and Artemis, she attempted to drink water from a pond in Lycia.[34] The peasants there refused to allow her to do so by stirring the mud at the bottom of the pond. Leto turned them into frogs for their inhospitality, forever doomed to swim in the murky waters of ponds and rivers. This scene, usually called Latona and the Lycian Peasants or Latona and the Frogs, was popular in Northern Mannerist art,[35] allowing a combination of mythology with landscape painting and peasant scenes, thus combining history painting and genre painting. It is represented in the central fountain, the Bassin de Latone, in the garden terrace of Versailles In Greek mythology, Leto (/ˈliːtoʊ/; Greek: Λητώ Lētṓ; Λατώ, Lātṓ in Dorian Greek, etymology and meaning disputed) is a daughter of the Titans Coeus and Phoebe, the sister of Asteria.[1] and mother of Apollo and Artemis. The island of Kos is claimed as her birthplace.[2] In the Olympian scheme, Zeus is the father of her twins,[3] Apollo and Artemis, the Letoides, which Leto conceived after her hidden beauty accidentally caught the eyes of Zeus. Classical Greek myths record little about Leto other than her pregnancy and her search for a place where she could give birth to Apollo and Artemis, since Hera in her jealousy had caused all lands to shun her. Finally, she finds an island that is not attached to the ocean floor so it is not considered land and she can give birth.[4] This is her one active mythic role: once Apollo and Artemis are grown, Leto withdraws, to remain a dim[5] and benevolent matronly figure upon Olympus, her part already played. In Roman mythology, Leto's equivalent is Latona, a Latinization of her name, influenced by Etruscan Letun.[6] In Crete, at the city of Dreros, Spyridon Marinatos uncovered an eighth-century post-Minoan hearth house temple in which there were found three unique figures of Apollo, Artemis and Leto made of brass sheeting hammered over a shaped core (sphyrelata).[7] Walter Burkert notes[8] that in Phaistos she appears in connection with an initiation cult. Leto was identified from the fourth century onwards with the principal local mother goddess of Anatolian Lycia, as the region became Hellenized.[9] In Greek inscriptions, the Letoides are referred to as the "national gods" of the country.[10] Her sanctuary, the Letoon near Xanthos predated Hellenic influence in the region, however,[11] and united the Lycian confederacy of city-states. The Hellenes of Kos also claimed Leto as their own. Another sanctuary, more recently identified, was at Oenoanda in the north of Lycia.[12] There was, of course, a further Letoon at Delos. Leto's primal nature may be deduced from the natures of her father and mother, who may have been Titans of the sun and moon.[citation needed] Her Titan father is called "Coeus," and though Herbert Jennings Rose considers his name and nature uncertain,[13] he is in one Roman source given the name Polus,[14] which may relate him to the sphere of heaven from pole to pole.[citation needed] The name of Leto's mother, "Phoebe" (Φοίβη — literally "pure, bright"), is identical to the epithet of her son Apollo, Φοῖβος Ἀπόλλων, throughout Homer. Contents [hide] 1 Etymology 2 Birth of Artemis and Apollo 3 Witnesses at the birth of Apollo 4 Chthonic assailants 5 The Lycian Letoon 6 Leto in Crete 7 Leto of the golden spindle 8 The Lycian peasants 9 Niobe 10 Genealogy of the Olympians in Greek mythology 11 Notes 12 External links Etymology[edit] Greek deities series Primordial deities Titans and Olympians Aquatic deities Chthonic deities Mycenaean deities Other deities Anemoi Apate Asclepius Iris Leto Keres Muses Nymphes Pan Psyche v t e Several explanations have been put forward to explain the origin of the goddess and the meaning of her name. Older sources speculated that the name is related to the Greek λήθη lḗthē (oblivion) and λωτός lotus (the fruit that brings oblivion to those who eat it). It would thus mean "the hidden one".[15] In 20th-century sources Leto is traditionally derived from Lycian lada, "wife", as her earliest cult was centered in Lycia. Lycian lada may also be the origin of the Greek name Λήδα Leda. Other scholars (Paul Kretschmer, Erich Bethe, Pierre Chantraine and R. S. P. Beekes) have suggested a Pre-Greek origin.[16] Birth of Artemis and Apollo[edit] When Hera, the most conservative of goddesses — for she had the most to lose in changes to the order of nature —[17] discovered that Leto was pregnant and that Zeus was the father, she realized that the offspring would cement the new order. She was powerless to stop the flow of events. "Latona for her intrigue with Zeus was hunted by Hera over the whole earth, till she came to Delos and brought forth first Artemis, by the help of whose midwifery she afterwards gave birth to Apollo."[18] Hera banned Leto from giving birth on "terra firma", the mainland, any island at sea, or any place under the sun.[19] Antoninus Liberalis is not alone in hinting that Leto came down from the land of the Hyperboreans in the guise of a she-wolf, or that she sought out the "wolf-country" of Lycia, formerly called Tremilis, which she renamed to honour wolves that had befriended her[20] for her denning. Another late source, Aelian, also links Leto with wolves and Hyperboreans: Wolves are not easily delivered of their young, only after twelve days and twelve nights, for the people of Delos maintain that this was the length of time that it took Leto to travel from the Hyperboreoi to Delos.[21] Most accounts agree that she found the barren floating island of Delos, still bearing its archaic name of Asterios, which was neither mainland nor a real island, and gave birth there, promising the island wealth from the worshippers who would flock to the obscure birthplace of the splendid god who was to come. The island was surrounded by swans. As a gesture of gratitude, Delos was secured with four pillars and later became sacred to Apollo. It is remarkable that Leto brought forth Artemis, the elder twin, without travail, as Callimachus wrote,[22] as if she were merely revealing another manifestation of herself. By contrast, Leto labored for nine nights and nine days for Apollo, according to the Homeric Hymn to Delian Apollo, in the presence of all the first among the deathless goddesses as witnesses: Dione, Rhea, Ichnaea, Themis and the "loud-moaning" sea-goddess Amphitrite. Only Hera kept apart, perhaps to kidnap Eileithyia, the goddess of childbirth, to prevent Leto from going into labor. Instead Artemis, having been born first, assisted with the birth of Apollo. Another version, in the Homeric Hymn to Delian Apollo and in an Orphic hymn, states that Artemis was born before Apollo, on the island of Ortygia, and that she helped Leto cross the sea to Delos the next day to give birth there to Apollo. Witnesses at the birth of Apollo[edit] According to the Homeric hymn, the goddesses who assembled to be witnesses at the birth of Apollo were responding to a public occasion in the rites of a dynasty, where the authenticity of the child must be established beyond doubt from the first moment. The dynastic rite of the witnessed birth must have been familiar to the hymn's hearers.[23] The dynasty that is so concerned about being authenticated in this myth is the new dynasty of Zeus and the Olympian Pantheon, and the goddesses at Delos who bear witness to the rightness of the birth are the great goddesses of the old order. Demeter is not present; her mother Rhea attends. Aphrodite is not present either. The goddess Dione (in her name simply the "Goddess") is sometimes taken by later mythographers as a mere feminine form of Zeus (see entry Dodona): if this were so, she would not have assembled here. Chthonic assailants[edit] Leto was threatened and assailed in her wanderings by chthonic monsters of the ancient earth and old ways, and these became the enemies of Apollo and Artemis. One was the giant Tityos, a phallic being who grew so vast that he split his mother's womb and had to be carried to term by Gaia herself. He attempted to rape Leto near Delphi under the orders of Hera, but was laid low by the arrows of Apollo and/or Artemis, as Pindar recalled in a Pythian ode. Another ancient earth creature that had to be overcome was the dragon Pytho, or Python, which lived in a cleft of the mother-rock beneath Delphi and beside the Castalian Spring. Apollo slew it but had to do penance and be cleansed afterwards, since though Python was a child of Gaia, it was necessary that the ancient Delphic Oracle passed to the protection of the new god. The Lycian Letoon[edit] Leto was intensely worshipped in Lycia, Asia Minor.[24] In Delos and Athens she was worshipped primarily as an adjunct to her children. Herodotus reported[25] a temple to her in Egypt supposedly attached to a floating island[26] called "Khemmis" in Buto, which also included a temple to an Egyptian god Greeks identified by interpretatio graeca as Apollo. There, Herodotus was given to understand, the goddess whom Greeks recognised as Leto was worshipped in the form of Wadjet, the cobra-headed goddess of Lower Egypt. Leto in Crete[edit] Leto was also worshipped in Crete, whether one of "certain Cretan goddesses, or Greek goddesses in their Cretan form, influenced by the Minoan goddess".[27] Veneration of a local Leto is attested at Phaistos[28] (where it is purported that she gave birth to Apollo and Artemis at the islands known today as the Paximadia (also known as Letoai in ancient Crete) and at Lato, which bore her name.[29] As Leto Phytia she was a mother-deity. Leto of the golden spindle[edit] Pindar calls the goddess Leto Chryselakatos,[30] an epithet that was attached to her daughter Artemis as early as Homer.[31] "The conception of a goddess enthroned like a queen and equipped with a spindle seems to have originated in Asiatic worship of the Great Mother", O. Brendel notes, but a lucky survival of an inscribed inventory of her temple on Delos, where she was the central figures of the Delian trinity, records her cult image as sitting on a wooden throne, clothed in a linen chiton and a linen himation.[32] The Lycian peasants[edit] Latona and the Lycian Peasants, ca. 1605, by Jan Brueghel the Elder. Leto's introduction into Lycia was met with resistance; there, according to Ovid's Metamorphoses,[33] when Leto was wandering the earth after giving birth to Apollo and Artemis, she attempted to drink water from a pond in Lycia.[34] The peasants there refused to allow her to do so by stirring the mud at the bottom of the pond. Leto turned them into frogs for their inhospitality, forever doomed to swim in the murky waters of ponds and rivers. This scene, usually called Latona and the Lycian Peasants or Latona and the Frogs, was popular in Northern Mannerist art,[35] allowing a combination of mythology with landscape painting and peasant scenes, thus combining history painting and genre painting. It is represented in the central fountain, the Bassin de Latone, in the garden terrace of Versailles. Niobe[edit] Niobe, a queen of Thebes and wife of Amphion, boasted of her superiority to Leto because she had fourteen children (Niobids), seven sons and seven daughters, while Leto had only two. For her hubris, Apollo killed her sons as they practiced athletics, and Artemis her daughters. Apollo and Artemis used poisoned arrows to kill them, though according to some versions a number of the Niobids were spared (Chloris, usually). Amphion, at the sight of his dead sons, either killed himself or was killed by Zeus after swearing revenge. A devastated Niobe fled to Mount Sipylus in Asia Minor and either turned to stone as she wept or killed herself. Her tears formed the river Achelous. Zeus had turned all the people of Thebes to stone so no one buried the Niobids until the ninth day after their death, when the gods themselves entombed them. The Niobe narrative appears in Ovid's Metamorphoses (Book VI), where Latona (Leto) has demanded the women of Thebes to go to her temple and burn incense. Niobe, queen of Thebes, enters in the midst of the worship and insults the goddess, claiming that having beauty, better parentage and more children than Latona, she is more fit to be worshipped than the goddess. To punish this insolence, Latona begs Apollo and Artemis to avenge her against Niobe and to uphold her honor. Obedient to their mother, the twins slay Niobe's seven sons and seven daughters, leaving her childless, and her husband Amphion kills himself. Niobe is unable to move from grief and seemingly turns to marble, though she continues to weep, and her body is transported to a high mountain peak in her native land.
- Author Francesco Trevisani (1656–1746) Link back to Creator infobox template wikidata:Q963875 Title English: Latona and the Frogs Date 17th century Medium oil on copper Dimensions 16.1 × 26.3 cm (6.3 × 10.4 in) Current location Private collection (Gavin Graham Gallery, London, UK )
- Aust Johann Georg Platzer (1704–1761) Link back to Creator infobox template wikidata:Q85265 Johann Georg Platzer Alternative names Johann Georg Plazer Description German painter Date of birth/death 24 June 1704 10 December 1761 Location of birth/death Eppan in the County of South Tyrol Eppan in the County of South Tyrol Work location Vienna, Etschland Authority control VIAF: 25411318 LCCN: n87942369 GND: 11937627X ULAN: 500016832 ISNI: 0000 0000 6675 9280 WorldCat WP-Person Title Latona turning the Lycian peasants into frogs Description ‚Latona‘ is the Roman gods assimilated to the Greek goddess ‚Leto‘ Date circa 1730 Medium oil on copper Dimensions 21.59 × 30.48 cm (8.5 × 12 in) Current location Minneapolis Institute of Art Link back to Institution infobox template wikidata:Q1700481 Accession number 64.37.1 Object history derer von Maltzan in Militsch (Schlesien). before 1955 Antiquariat Julius Boehlers, Munich 1955: purchased by Walther H. Ude und Frau from Antiquariat Julius Boehlers 1964: given to Minneapolis Institute of Arts by Walther H. Ude und Frau [1] Jump up ↑ Schlesische Kunstsammlungen Credit line Gift of Mrs. Walter H. Ude References Minneapolis Institute of Arts Source/Photographer 1. The AMICA Library 2. Minneapolis Institute of Arts
- Coronis Apollo schiet Coronis dood Apollo schiet Coronis dood Coronis (Grieks Κορωνίς / Koronis), een figuur uit de Griekse mythologie, staat bekend als de moeder van de genezende god Asclepius. Zij was een dochter van de Lapithenkoning Phlegyas, en woonde aan de oevers van het Thessalische Boibeismeer, waar zij volgens Strabo regelmatig kwam baden. Op die manier werd zij ontdekt door de god Apollo, die onmiddellijk smoorverliefd werd op haar en met haar sliep. Maar toen hij weer moest vertrekken naar Delphi, gaf hij een kraai (Grieks koroné) met sneeuwwitte veren de opdracht het meisje in het oog te houden en over haar te waken. Nu was Coronis zelf al geruime tijd verliefd op Ischys, zoon van Elatus, en liet hem toe met haar het bed te delen, ook al was zij reeds zwanger van Apollo. Toen de kraai merkte wat er gebeurd was, vloog zij onmiddellijk naar Delphi om Apollo in te lichten over de ontrouw van Coronis. De god werd razend, en hij vervloekte de kraai omdat zij niets had ondernomen om Ischys tegen te houden. De kraai werd onmiddellijk zwart, en deze vervloeking is overgegaan op al haar nakomelingen. Daarom zijn alle kraaien sindsdien zwart. Nadien ging Apollo uithuilen bij zijn zuster Artemis, die onmiddellijk haar dodelijke pijlen richtte op het meisje dat haar broer ongelukkig had gemaakt. Toen Apollo daarna naar het dode lichaam staarde, kreeg hij spijt, maar daarvoor was het nu eenmaal te laat. Toch zou hij zijn ongeboren zoon redden, en terwijl het vuur van de brandstapel al rookte, verwijderde hij het nog levende kind uit de schoot van Coronis. Hij gaf de jongen de naam Asclepius en liet hem opvoeden door de Centaur Chiron, die hem inwijdde in de kunst van het genezen. Uit woede om de dood van zijn dochter stak Phlegyas eigenhandig de tempel van Apollo in Delphi in brand. Wat het lot van Ischys betreft lopen de bronnen uiteen. Sommigen beweren dat hij werd gedood door de bliksem van Zeus, terwijl anderen zeggen dat Apollo zelf hem neerschoot
- Hendrik Goltzius (after) (Holland, Mülbracht, 1558-1617) Title Apollo and Coronis Description English: Holland, published 1590 Book: Metamorphoses by Ovid, book 2, plate 11 Prints; engravings Engraving Gift of Mary Stansbury Ruiz (M.83.119.2) Prints and Drawings Date Published 1590 Dimensions Sheet- 7 x 9 15/16 in. (17.78 x 25.24 cm) Current location Los Angeles County Museum of Art Link back to Institution infobox template wikidata:Q1641836
- Hendrik Goltzius (after) (Holland, Mülbracht, 1558-1617), Hendrik Goltzius (Holland, Mülbracht [now Bracht-am-Niederrhein], 1558-1617) Title Apollo Killing Coronis Description English: Holland, published 1590 Book: Metamorphoses by Ovid, book 2, plate 14 Prints; engravings Engraving Graphic Arts Council Curatorial Discretionary Fund (M.71.76.14) Prints and Drawings Date Published 1590 Dimensions Sheet- 7 x 9 15/16 in. (17.78 x 25.24 cm) Current location Los Angeles County Museum of Art Link back to Institution infobox template wikidata:Q1641836 Accession number M.71.76.14 Source/Photographer Image: http://collections.lacma.org/sites/default/files/remote_images/piction/ma-31885573-O3.jpg Gallery: http://collections.lacma.org/node/238159
- Apollo Killing Coronis Alternate Title: Apollinus sagitta Coronis transfigitur Series: The Metamorphoses of Ovid, pl. 16 Edition: Second edition Antonio Tempesta (Italy, Florence, 1555-1630) Wilhelm Janson (Holland, Amsterdam) Italy, published 1606 Prints; etchings Etching Sheet: 4 1/16 x 4 5/8 in. (10.32 x 11.75 cm) Los Angeles County Fund (65.37.100) Prints and Drawings Not currently on public view
- Python (Oudgrieks: Πύθων, Púthôn), ook wel Delphine genoemd, was een draak in de Griekse mythologie, een dochter van Gaia (de Aarde) en een chtonische godheid. Zij werd geboren na de watervloed van Deukalion uit het achtergebleven slijk. Ze was de bewaker van het orakel van Themis aan de Castalische bron bij Delphi. Door Hera, de vrouw van Zeus werd hij opgehitst om de godin Leto, die zwanger was van Zeus, te vervolgen. Bovendien wist zij dat zij door een kind van Leto gedood zou worden. Maar korte tijd nadat Leto's zoon Apollon op Delos was geboren, nam hij wraak voor zijn moeder, doodde het monster en maakte zich meester van het orakel. Na deze overwinning kreeg de god de bijnaam Pythios of de Pythische Apollon, Delphi de bijnaam Pytho, en de priesteres van Delphi die van Pythia. Bovendien stelde de god de Pythische Spelen in, die ter ere van hemzelf, van zijn zuster Artemis en zijn moeder Leto, elke vier jaar te Delphi werden gevierd.
- rtist Peter Paul Rubens (1577–1640) Link back to Creator infobox template wikidata:Q5599 and Cornelis de Vos (1584–1651) Link back to Creator infobox template wikidata:Q474934 Title English: Apollo and the Python Date 1636-1638 Medium oil on canvas Dimensions 188 × 265 cm (74 × 104.3 in) Current location (Inventory)Prado Museum Link back to Institution infobox template wikidata:Q160112 Source/Photographer [1] Other versions Peter Paul Rubens - Apollo and the Python, 1636-1637.jpg
- Title: Apollo doodt de Python Creator: graficus: Baudous, Robert Willemsz de ontwerper: Goltzius, Hendrick Date of creation: 1589/1590 Temporal: 16e/17e eeuw Technique: gravure; met rand Object: prent Size: 164 x 250 mm Source: BdH 13347 (PK) (prent, gravure; met rand), 16e eeuwse Noord- en Zuid-Nederlandse grafiek, Prentenkabinet Museum Boijmans Van Beuningen Copyright: for information contact Museum Boijmans Van Beuningen
- Leda (Grieks: Λήδα) is een figuur uit de Griekse mythologie. Zij is de echtgenote van de Spartaanse koning Tyndareos. Leda is bekend door het verhaal van "Leda en de zwaan". Zeus was verliefd op haar, maar kon haar niet overtuigen met hem geslachtsgemeenschap te hebben, hiertoe veranderde hij zichzelf in een zwaan en overweldigde Leda. Beschaamd om wat er gebeurd was, had Leda gemeenschap met haar man die avond en na negen maanden kreeg zij kinderen, die volgens zekere overleveringen uit een ei kwamen. Pollux en Helena waren de kinderen van Zeus, Kastor en Klytaimnestra van Tyndaeros.
- Kunstenaar Antonio da Correggio Land Italië Stijl / Stroming / Periode renaissance / 16e eeuw Locatie / Museum Staatliche Museen, Berlijn - See more at: http://www.artsalonholland.nl/renaissance/antonio-da-correggio-leda-en-de-zwaan#sthash.6V2nmdXB.dpuf
- tist Bacchiacca (1494–1557) Link back to Creator infobox template wikidata:Q7770 Alternative names Birth name: Francesco Ubertini Description Italian painter Date of birth/death 1 March 1494 5 October 1557 Location of birth/death Florence Florence Work location Florence Authority control VIAF: 35507084 LCCN: nr91030833 GND: 128389222 ULAN: 500021332 ISNI: 0000 0000 6632 7138 WorldCat Title Leda and the Swan Date Unknown date Medium oil on panel Dimensions 42.9 × 31.8 cm (16.9 × 12.5 in) Current location Metropolitan Museum of Art Link back to Institution infobox template wikidata:Q160236 Gallery 537 Accession number 1982.60.11 Credit line The Jack and Belle Linsky Collection, 1982 Source/Photographer Metropolitan Museum of Art, online collection Bacchiacca (1494–1557) Leda and the Swan, 16th century Oil on panel Metropolitan Museum of Art Francesco d'Ubertino Verdi, called Bachiacca (1494–1557) was an Italian painter of the Renaissance whose work is characteristic of the Florentine Mannerist style. He was born and baptized in Florence on March 1, 1494 and died there on October 5, 1557. He apprenticed in Perugino's Florentine studio, and by 1515 began to collaborate with Andrea del Sarto, Jacopo Pontormo and Francesco Granacci on painted furnishings for the bedroom of Pierfrancesco Borgherini and Margherita Acciauoli. In 1523, he again participated with Andrea del Sarto, Franciabigio and Pontormo in the decoration of the antechamber of Giovanni Benintendi. While he established a reputation as a painter of predellas and small cabinet pictures, he eventually expanded his output to include large altarpieces, such as the Beheading of St. John the Baptist, now in Berlin. In 1540, Bachiacca became an artist at the court of Duke Cosimo I de' Medici and Duchess Eleanor of Toledo. In this capacity, Bachiacca's first major commission was to paint the walls and ceiling of the duke's private study with plants, animals and a landscape. Bachiacca also made cartoons for two series of tapestries, the Grotesque Spalliere (1545–49) and the Months (1550–1553), which were woven by the newly founded Medici tapestry works. All of these works either contain carefully observed illustrations of nature or display the artist's trademark method and style, in which Bachiacca combines figures, exotic costumes and other motifs acquired from Italian artists and German and Netherlandish prints into entirely new compositions. These cosmopolitan assemblages exhibited the most praiseworthy elements of both northern and southern European Renaissance art, which appealed to their courtly clientele. More
- Leda and the Swan. Marble. Roman copy of late Hadrian age from an attic original of mid-1st. century BCE). Inv. No. 30. Venice, National Archaeological Museum (Museo archeologico nazionale di Venezia)
- Bartolomeo Ammannati Leda and the Swan (c. 1536) Marble, height 50 cm Museo Nazionale del Bargello This sculpture of Leda is essentially a study piece, a small-scale work that translates a now lost Michelangelo design into three-dimensions. It shows Ammanati attempting to master the kinds of figural inventions that defined Michelangelo's artistry, but the choice to carry out the composition in stone also reflects an awareness that the sculptor did not work in absolute liberty, that he always had to deal with the given block. Ammanati sent the statue to Francesco Maria della Rovere, the Duke of Urbino. More
- Francesco Melzi after a lost painting by Leonardo da Vinci Leda and the Swan, c. 1508-1515 Galleria degli Uffizi, Florence. Francesco Melzi (ca. 1491 - 1568/1570) was an Italian painter. He was the son of a Milanese noble family. Melzi joined the household of Leonardo da Vinci in 1506. He accompanied Leonardo on trips to Rome in 1513 and to France in 1517. As a painter, Melzi worked closely with and for Leonardo. Some works which, during the nineteenth century, were attributed to Leonardo are today ascribed to Melzi.[citation needed] Upon Leonardo's death, Melzi inherited the artistic and scientific works, manuscripts, and collections of Leonardo, and would henceforth faithfully administer the estate. Melzi wrote to Leonardo's brothers to notify them of his death, and in this letter he described Leonardo's love for his pupils as "sviscerato e ardentissimo amore" a selfless and incandescent love. Returning to Italy, Melzi married, and fathered a son, Orazio. When Orazio died on his estate in Vaprio d'Adda, his heirs sold the collection of Leonardo's works. More
- Vincent Sellaert Leda and the Swan, c. 1538 Oil on panel 109.5 × 88 cm (43.1 × 34.6 in) Musée des Beaux-Arts, Valenciennes Vincent Sellaer (1490 – 1564), was a Flemish Renaissance painter of mythological and religious subjects. Very few of the biographical details of this artist are known with any level of certainty. Although there is still no unanimous consensus, it is accepted by most scholars that Vincent Sellaer should be identified with the artist to whom the early 17th century biographer Karel van Mander referred as Vincent Geldersman. Van Mander described Sellaer as a good painter of allegories, such as Leda with two eggs, Susanna and the elders, and Cleopatra with the asp. Van Mander mentioned him in his Life of Frans Minnebroer as one of the notable painters of Mechelen. While many known versions of a Leda and the Swan have been attributed to Sellaer, none has survived that depicts a Leda with eggs. More
- Leonardo
- Cornelis Bos, Flemish, ca. 1510–before 1566 after Michelangelo Buonarroti, 1475–1564 Leda and the Swan, after 1537 Engraving In his lifelong quest to acquire all things Italian, François I always sought to attract the greatest lights of Italian painting to his court. While he succeeded in convincing the aged Leonardo to enter his service in 1516, and, in so doing, obtained the Mona Lisa for France, the transalpine journey was a difficult and dangerous one, and neither Andrea del Sarto nor the notoriously overcommitted Michelangelo could accept François’s invitation. However, a rare panel painting of Leda and the Swan by Michelangelo did make its way to France in the possession of Michelangelo’s pupil, Antonio Mini, who seems to have sold it to François. It entered the royal collection at Fontainebleau in the early 1530s, and François’s court painter, Rosso Fiorentino, even painted a copy of it. The painting has since been lost. This print, engraved and published by the Flemish artist Cornelis Bos, is the only record of Michelangelo’s completed painting. Bos, whose first prints date to 1537, must have seen the work at Fontainebleau during a journey to France sometime after this date. More
- After Michelangelo (1475–1564) Leda and the Swan, c. 1530 copy of a lost painting by Michelangelo Oil on canvas National Gallery The design appears to derive from a classical motif known from copies after sarcophagus reliefs and gems. The pose is similar to that of Michelangelo's 'Night' (Medici Chapel, Florence). The work is probably an old copy after a painting of this subject by Michelangelo which he made in 1530, in tempera, for the Duke of Ferrara, but which was sent instead to the King of France. More
- Roman marble possibly reflecting a lost work by Timotheos Leda and the Swan El Prado Museum, Madrid Timotheus was a Greek sculptor of the 4th century BC, one of the rivals and contemporaries of Scopas of Paros, among the sculptors who worked for their own fame on the construction of the grave of Mausolus at Halicarnassus between 353 and 350 BC. He was apparently the leading sculptor at the temple of Asklepios at Epidaurus, c. 380 BC. To him is attributed a sculpture of Leda and the Swan in which the queen Leda of Sparta protected a swan from an eagle, on the basis of which a Roman marble copy in the Capitoline Museums is said to be "after Timotheus". The theme must have been popular, judging by the more than two dozen Roman marble copies that survive. The most famous version has been that in the Capitoline Museums in Rome, purchased by Pope Clement XIV from the heirs of Cardinal Alessandro Albani. A highly restored version is in the Museo del Prado, and an incomplete one is in the Yale University Art Gallery, New Haven, Connecticut. More
- Artist Attributed to François Boucher (1703–1770) Link back to Creator infobox template wikidata:Q180932 François Boucher Description French painter Date of birth/death 29 September 1703 30 May 1770 Location of birth/death Paris Paris Work period from 1720 until 1770 Work location Paris (1720–1770), Northern Netherlands (1766) Authority control VIAF: 66517093 LCCN: n50042112 GND: 118662244 BnF: cb12218907t ULAN: 500032143 ISNI: 0000 0001 2137 3066 WorldCat WP-Person Title Leda and the Swan Date circa 1740 Medium oil on canvas Current location Private collection Source/Photographer http://www.studio-international.co.uk/studio-images/seduced/swan_b.asp
- Paul Cézanne (1839–1906) Leda and the Swan, between circa 1880 and circa 1882 Oil on canvas 59,8 x 75 cm Barnes Foundation Paul Cézanne (19 January 1839 – 22 October 1906) was a French artist and Post-Impressionist painter whose work laid the foundations of the transition from the 19th-century conception of artistic endeavour to a new and radically different world of art in the 20th century. Cézanne's often repetitive, exploratory brushstrokes are highly characteristic and clearly recognizable. He used planes of colour and small brushstrokes that build up to form complex fields. The paintings convey Cézanne's intense study of his subjects. Cézanne is said to have formed the bridge between late 19th-century Impressionism and the early 20th century's new line of artistic enquiry, Cubism. Both Matisse and Picasso are said to have remarked that Cézanne "is the father of us all." More
- Henri Matisse Leda and the Swan. 1944-46 Triptych Oil on wood panel Private collection Henri Émile Benoît Matisse was a French artist, leader of the Fauve group, regarded as one of the great formative figures in 20th-century art, a master of the use of color and form to convey emotional expression. Henri Matisse was born in December of 1869 in Le Cateau, France. He began painting during a convalescence from an operation, and in 1891 moved to Paris to study art. Matisse became an accomplished painter, sculptor and graphic designer, and one of the most influential artists of the 1900s. More