myśląca pustka. Kosmos, wszechświat, ewolucja, czasoprzestrzeń, czas, przestrzeń, kwant, kwanty, fizyka, atom, foton, komórka, elektron, rozum, człowiek, świat, NIC, COŚ, zmiana, ruch, umysł, kwantologia, kultura, nauka, filozofia, kosmologia, wielki wybuch, osobliwość, czarne dziury, bezkres, nieskończoność, wieczność, promieniowanie, widmo promieniowania, układ okresowy, światło, religia, etyka, polityka, biologia, brzeg, granica, geometria, wielowymiarowość, język, matematyka, logika, zmysły, szósty zmysł, telepatia, obcy, planeta, słońce, gwiazda, obce cywilizacje, kosmici, historia, nauka, zabobon, magia, przesąd, abstrakcje, pojęcia, byt, los, przypadek, statystyka, sfera, pole energii, energia, próżnia, zero, jedynka, nicość, zjawiska, stres, psychologia, świadomość, podświadomość, próg, nieoznaczony, zakres, podprogowy, symetria, analogia, harmonia sfer, cząstka, elementarny, jawa, sen, dusza, materia, przyrząd, obserwator, jednostka, zbiór, mózg, precyzyjne dostrojenie, prędkość, punkt, węzeł, rzeczywistość, ja, państwo, społeczeństwo, naród, kraj, klimat, pogoda, prognoza, ziemia, opoka, powierzchnia, powłoka, warstwa, szybkość, ciężar, siła, grawitacja, niepodzielny, prosta, płaszczyzna, rytm, reguła, wzór, odległość, upiorne oddziaływanie, skończoność, pustka, symetria, oś symetrii, życie, śmierć, zbiór, jednostka, całość, część, masa, koniec, początek, największe, najmniejsze, środek, struktura, konstrukcja, wieloświat, strumień świadomości, zapaść, horyzont, horyzont zdarzeń, zdumienie, uczucie, częstotliwość, drgania, wibracje, dotyk, wzrok, słuch, smak, ciało, prostota, aktualność, czas absolutny, absolut, przestrzeń absolutna, idee, duch, miasto, samoświadomość, dziś, chwila, odczucia, osobowość, starość, zegar, melodia, promieniowanie reliktowe, ciepło, zimno, zagęszczenie, ciężar, wybuch, wewnętrzny, zewnętrzny, skwantowany

1. Kwantologia stosowana – kto ma rację?
Czyli o wyższości filozofii nad fizyką (lub odwrotnie).
Część 1.1 – Myśląca pustka?
Znacie? To posłuchajcie.
Dawno, dawno temu, za leśnymi mirażami, za górami pustosłowia, żył
niejaki P., jegomość silny bicepsem i pomyślunkiem (tak, również i
tacy bywają). I chadzał sobie tam i siam tenże osobnik, zaczepiał
tego i owego, i wypytywał o co się tylko dało. A nawet owe dialogi
był nabazgrał w księgach.
No i - słuchajcie ludkowie mili - zanotował on, że są gdzieś tam, w
oddaleniu niebagatelnym od tego wszystkiego tutaj, stworki, które
co to nie orzą i nie sieją, a bytują bezproblemowo i znakomicie, i
chwalą to sobie niebiańsko na przeróżne tonacje. Polatują tu i tam
owe metafizyczne konstrukcje, szarogęszą się nie wiedzieć w jakim
celu w wiecznej nieskończoności – i w ogólności to dziwne pokazują
zachowania.
Ale to już nie nasze sprawy, my są tutejsi.
Tylko bywa niekiedy i tak, ludki wy moje, że coś się lokalnie zatnie
w onym kosmicznym bezkresie, czy z innego niepojętego na rozumność
przymusu poplącze tak bardzo w owych szlakach, że dzieje się tak,
że owe duszne stworki spadną w otchłań głęboką; coś je przyciągnie
w te rejony (a może wciśnie) - i jest problem. Bo, słuchajcie, one
byty, co to bezcieleśnie się obnosiły, teraz w materię różnoraką i
pospolitą są odziane, rzucone są wówczas w rejony oznaczone nauką
i opisane tabelkami atomowymi, a to boli. To wyciska z nich pot, a
bywa i łzy, to krwawi lub inne ekskrementy z siebie wyrzuca – i w
ogóle przykrość wielka, bo trza w jaskini fizycznej siedzieć i na
ścianę z utęsknieniem spoglądać (bo cienie tam swój filmowy taniec
uprawiają). Aż żal się robi, ludkowie, serce rozdziera ta niedola
bytów swobodnych i wszędy doznawana niesprawiedliwość.
A dodać muszę, że takie poplątania dróg bytowych owych stworków są
częste, w ichniej bezczasowej zmienności to przypadłość nagminna, z
tworzywa atomowego kajdany to dla nich doświadczenie częste, więc
przemijające. Acz bardzo niechciane. ...
Takie to dziwne dziwy opowiadał dawno temu onże P. - i tak to już
poszło poprzez całe stulecia oraz większe tysiąclecia. I zerkali w
niebo kolejni podglądacze wszystkiego, gwiazdy nad sobą widzieli i
praw w sobie się doszukiwali, nawet księgi wielgachne pisali; albo i
wzory wywiedzione z matematyki podbudowanej fizycznym doznaniem i
eksperymentem. Co więcej - słuchajcie, ludkowie, słuchajcie - mimo
mnogich doświadczeń onych, mimo latających machin, które dalekie i
bliskie okolice penetrują – mimo zaglądania w otwory codzienności
i przeszłości aż po horyzont (a nawet dalej) – mimo obmacania tego
wszystkiego (a może właśnie dlatego), bajania opitych filozofiją i
innymi przypowieściami o stworkach zbudowanych z niczego, o takich
bytach, co to je matematyka z niebytu wydobywa, o czymś takowym (i
podobnym) się rozpowiada. - Nawet, ech, dyskutuje, nawet takie tam

2. pozatutejsze lokalizacje pokazuje. Bo one, tak się mówi, ten świat
i jego reguły warunkują – raz fizyką i materialnym szyfrem to się
zapisuje, a raz pozamaterialnym. I toczy się to tak bez początku i
bez końca, w celu jakowymś, to jedni gadacze podkreślają – lub bez
celu, to drudzy, inaczej usposobieni do idei.
Ech...
Dlatego, ludkowie mili, zerknijcie wy w siebie i świat naokolny i
zastanówcie się, i głęboko pomyślcie przez dłuższą chwilę – i coś
o sprawie rzeczonej, czyli stworków bez fizycznego szkieletu, bez
atomowego fundamentu, coś w temacie rzeknijcie. Prawda li to, czy
jeno bajanie, które może i odkrywa jakoweś tajniki rzeczywistości,
ale zarazem prawdę prawdziwą o tym wszystkim przykrywa mnogością
słownych osadów oraz zasłoną abstrakcyjnych pojęć? Czy mogą-muszą
istnieć odmaterlializowane byty? Rzeknijcie na logikę swoją, czy
tutejsze fakty materialnie namacalne potrzebują do zaistnienia tak
nietutejszego i dziwacznego elementu podtrzymującego? - Czy fizyka
jest konstruowana meta-fizycznie?
Bo to jest tak, słuchajcie. Siedzi sobie w mieszkaniowej kazamacie
jakiś matematyk czy inszy filozof (a bywa że i fizyk z ambicjami
zerkania w zakres pozaaktualny) – i kombinuje. Coś mu wpadnie do
ręki, więc kawałkiem materii obraca, drugi przykłada – i wyciąga
wnioski. Że to takie a takie, że kamyk do kamyka i jest kupka dwa.
I zaczyna podskakiwać w radości taki ktoś, chwalić się, że znalazł
i odkrył, i że w ogóle to dziw, bo z niczego – czyli z głowy – na
tym padole, w niepokalany sposób, zaistniała liczba. Liczba albo i
inna abstrakcja dowolnego gatunku.
Liczba, czyli co? Zauważcie, ludkowie, że naocznie liczby - jako i
owych ideowych stworków - nikt nie doświadczył, dwa kawałki czegoś
i owszem, ale liczby nie. I jest problem. Bo gdzie owa bezcielesna
liczbowość się gnieździ, a zwłaszcza, dlaczego i jak tutaj objawia
się człekowi obracającemu pojęciami? Pytanie nie jest głupawe: czy
abstrakcjonista owe niefizyczne konstrukty odkrywa, czy tworzy? I
co z tego wynika?
Więc tak, filozoficzni i matematyczni (i podobni), to do was mówię
- słuchajcie. Jest NIC. I jest COŚ. Przyznacie sami, że dalej opis
i logika nie sięga, dalej w analizie tą drogą się nie pójdzie. COŚ
to wiadomo co, banał energetycznie pospolity, codzienność obeznana
i doznawana. Ale NIC to nic – taka nicość nicościowa, pustka pusta
pustką absolutnie absolutną, ni kwantu czegoś, ni żadnego badziewia
materialnego, NIC to NIC.
I teraz ważne pytanie: jak wy, filozoficzni mądrale, możecie w tej
całkowicie pustej nicości lokować byty, konstrukcje skomplikowane,
a nawet myślące (bo i takie legendy się głosi)? Czy, powiedzcie to
głośno i szczerze, czy NIC, pustka logicznie pojęta, zapisuje na/w
sobie jakiś stan? Czy próżnia, abstrakcja skrajna i dopełnienie do
"czegoś" (energii), posiada właściwości, zmienia się i oddziałuje
na otoczenie? Jako to być może – jako to się dokonywa?
Tak, sprawa dla was ważna a istotna, wytężajcie swoje pomyślunki,
dawajcie głos i świadectwa – może w niczym coś się zadziać? Może
pustota wyzerowana do matematycznego zera przeobrażać się, swoje

3. wnętrze (czy zewnętrze) odkształcać? ... Itd., itp.
Myślcie, ludkowie fizyczni, mędrkujcie – tematyka poważna, głęboka
i fundamentalnie podstawowa.
Zaprawdę powiadacie ludkowie - mają rację fizykanci zgłębiający w
codziennym eksperymencie podszewkę rzeczywistości (na czym wielce
korzystają matematyczni oraz filozoficzni) - po wieki wieków mają
rację. Tak, w drobieniu świata jest granica, której nigdy i żaden
eksperyment nie pokona – to fakt. Jest jakiś foton czy podobny, a
reszta nieoznaczona - i nie do poznania. Fakt.
Ale z takiego schematu nie wynika – zauważcie - że dalsze wyłącznie
już losowość obsadza i że to poplątana zwiewność niematerialnego
meta-świata.
Bo, weźcie to pod uwagę ludkowie - czy przerzucający w znoju różne
abstrakcje matematyk działa w pustce? Nie. Siedzi lub spaceruje (a
bywa, że i popija), ale uboczne produkty jego aktywności, które na
karteczkach zapisuje, to – po pierwsze – fakty odnotowane realnie,
fizycznie i namacalnie, ale – to po drugie i ważniejsze – tworzą
się w głowie owego bytu, co to jest myślącą trzciną. - A jak się w
głowie tworzą i kotłują, to również (i zawsze) są "zanotowane" na
fizycznym nośniku. Materialnie tym/takim samym, bo atomowym. I nie
ma znaczenia, zauważcie ludkowie, że matematyk nie sięga w swojej
pracy tego podprogowego (skrytego, ciemnego) poziomu – korzysta z
przekształceń energetycznych bez wiedzy, że one zachodzą. I efekt
musi mu się przez to wydać niespodzianką; obrabia abstrakcję, a w
rezultacie jeden plus jeden musi mu dać (liczbę) dwa.
Mówiąc inaczej, żeby zaistniała w głowie matematyka niematerialna
abstrakcja czegoś, musi owa głowa, jak najbardziej fizyczna, oblec
się w materię, a zachodzące w niej reakcje takoż muszą się dokonać
realnie i być uporządkowane. Że matematyk lub filozof (dowolny już
abstrakcjonista) otrzymany wynik procesu poznaje-doznaje nagle i
że ma przy tym odlotowe dreszcze? Cóż, to przypadłość dziecięcego
wieku, z tego się wyrasta. - Zazwyczaj się wyrasta.
Ale, ludkowie, powtarzam, fizykanci mają rację: bariera jest. Czy
z tego wynika, że matematyczne problematy lokują się poza naszą i
codzienną realnością - że są byty swobodne od materialnych trosk?
Nie - z tego nic takiego nie wynika.
Bo to jest tak, może fizyk zasadnie rozprawiać, że dalej w materię
żadnego swojego organu nie wetknie, bo tego "dalej" w laboratorium
już nie ma (i w ogóle nie ma). Ale może na to równie zasadnie rzec
filozof (wsparty logiką), że tego "dalej", i owszem, nie ma – ale
nie ma dla fizyka. - I rzec na to jeszcze, że granica fizyczna nie
jest granicą absolutną.
A dlaczego tak może rzeknąć? Bo wywiedziona z postrzeganego świata
reguła (czyli logika zmiany) to głosi: że są różne stany skupienia
energetycznych jednostek i że materialne fakty przekształcają się.
Czyli, można powiedzieć, że fizyka zaczyna swoje eksperymenty (lub
kończy) od pewnego poziomu-zbioru tychże jednostek – ale że dalsze
również istnieją i warunkują tutejsze procesy. Tylko że nie są już
poznawalne. - Czyli jest stopniowalność w schodzeniu w głąb, jest

4. próg fizycznie osiągalny - ale to dalece nie wszystko. A co więcej,
to "głębsze-dalsze" jest poznawalne. Logicznie poznawalne.
Ale jest jeszcze jeden ważki z tego wniosek, ludkowie mili: nic i
nigdzie nie może być niefizyczne. Owszem, nie da się tego dotknąć,
nie zmierzy tego żaden laborant w najbardziej wymyślnym badaniu –
to na zawsze obszar podprogowy, ciemny, fizycznie nieoznaczony, z
losowością, jako element niezbędny, w opisie. Ale to zawsze jest i
zawsze będzie obszar Fizyczny. To nie jest pustka!
NIC "otacza", dopełnia COŚ, to zrozumiałe i logiczne. Ale jeżeli w
zapale analizowania tego wszystkiego ktoś twierdzi, że są byty bez
materialnego nośnika – jeżeli inny ktoś dowodzi, że są konstrukty
matematycznie bezcielesne – jeżeli ktoś dalszy ogłasza, że takowe
odrealnione i metafizyczne byty zmieniają się, coś odczuwają, albo
i prowadzą wewnętrznie ze sobą (i między sobą) dialogi i że wpływa
to na tutejsze atomowe gruzowisko – jeżeli ktoś wygaduje, że takie
abstrakty odwiecznie i poza czasem i przestrzenią uprawiają swoje
harce - to tacy ktosie dają świadectwo co najwyżej w sprawie stanu
osobistego i mało ciekawego umysłowego funkcjonowania. Żeby ich!
Ludkowie, weźcie to na logikę, jeżeli nawet ktoś i kiedyś wyrzuca
z siebie pogląd, że był postrzegł ducha lub inną zwidzianą w jakiś
nieobyczajnie fizycznych warunkach zjawę – że często miewa takowe
złudzenia i że on w te bezcielesne konstrukcje bezgranicznie i na
zawsze wierzy, to przecie można mu podsunąć pod rozwagę nieodparte
w logiczności stwierdzenie: pustka absolutna, zero matematyczne, w
sobie lub na sobie niczego nie koduje. Może być złudzenie, a co, w
fizycznym bycie mnogość stanów ułudnych i głupio złudnych, ale nie
ma złudzenia bez fundamentu, na którym zachodzi. Nie ma i być nie
może "omamów" bez podstawy, materialnej opoki, na/w której takowy
dziwaczny fakt zachodzi. - To, przyznacie, może dokonywać się jeno
w czerepie z jakowyś powodów źle funkcjonującym, to może być (też
się zdarza) w nauką i regułami naszpikowanym obiekcie – ale to nie
jest "fakt niematerialny", to zawsze jest fakt.
Więcej, ludkowie, jeżeli wam będzie jakiś rozentuzjazmowany swoimi
abstrakcjami osobnik dowodził, że wspomniane zjawy i zjawiska są i
działają, dla własnego dobra, nie tylko umysłowego, omijajcie owe
dziwadło szerokim łukiem (matematycznym). Rękoczyny, jako argument
na poparcie abstrakcji, to fizycznie mało ciekawe doznanie.
Myśląca pustka? Pustka myślenia!
cdn.
Janusz Łozowski