dusza-i-ciało. Kosmos, wszechświat, ewolucja, czasoprzestrzeń, czas, przestrzeń, kwant, kwanty, fizyka, atom, foton, komórka, elektron, rozum, człowiek, świat, NIC, COŚ, zmiana, ruch, umysł, kwantologia, kultura, nauka, filozofia, kosmologia, wielki wybuch, osobliwość, czarne dziury, bezkres, nieskończoność, wieczność, promieniowanie, widmo promieniowania, układ okresowy, światło, religia, etyka, polityka, biologia, brzeg, granica, geometria, wielowymiarowość, język, matematyka, logika, zmysły, szósty zmysł, telepatia, obcy, planeta, słońce, gwiazda, obce cywilizacje, kosmici, historia, nauka, zabobon, magia, przesąd, abstrakcje, pojęcia, byt, los, przypadek, statystyka, sfera, pole energii, energia, próżnia, zero, jedynka, nicość, zjawiska, stres, psychologia, świadomość, podświadomość, próg, nieoznaczony, zakres, podprogowy, symetria, analogia, harmonia sfer, cząstka, elementarny, jawa, sen, dusza, materia, przyrząd, obserwator, jednostka, zbiór, mózg, precyzyjne dostrojenie, prędkość, punkt, węzeł, rzeczywistość, ja, państwo, społeczeństwo, naród, kraj, klimat, pogoda, prognoza, ziemia, opoka, powierzchnia, powłoka, warstwa, szybkość, ciężar, siła, grawitacja, niepodzielny, prosta, płaszczyzna, rytm, reguła, wzór, odległość, upiorne oddziaływanie, skończoność, pustka, symetria, oś symetrii, życie, śmierć, zbiór, jednostka, całość, część, masa, koniec, początek, największe, najmniejsze, środek, struktura, konstrukcja, wieloświat, strumień świadomości, zapaść, horyzont, horyzont zdarzeń, zdumienie, uczucie, częstotliwość, drgania, wibracje, dotyk, wzrok, słuch, smak, ciało, prostota, aktualność, czas absolutny, absolut, przestrzeń absolutna, idee, duch, miasto, samoświadomość, dziś, chwila, odczucia, osobowość, starość, zegar, melodia, promieniowanie reliktowe, ciepło, zimno, zagęszczenie, ciężar, wybuch, wewnętrzny, zewnętrzny, skwantowany

1. Kwantologia stosowana - kto ma rację?
Czyli o wyższości filozofii nad fizyką (lub odwrotnie).
Część 7.2 - Dusza-i-ciało.
Witam serdecznie.
Mamy dziś tak wielu słuchaczy, że zaczynam się niepokoić, czy aby
nie zaszła pomyłka wywołana tematem spotkania. Oczywiście jestem
rad, że państwo przyszliście tak tłumnie. I mam zarazem nadzieję,
że nawet jeżeli jest to powodowane nieporozumieniem, to wyjdziecie
zadowoleni. Chciałbym jednak sprawę wyjaśnić już na wstępie. To i
tak musiałoby się pojawić, ponieważ poprzednie z tego cyklu nasze
spotkanie było czas jakiś temu, więc w ramach przypomnienia coś o
sprawie trzeba powiedzieć - ale postaram się to zrobić w wymiarze o
stopnień większym od wstępnego założenia. Mogę bowiem zakładać, że
cześć z naszych gości jest tu pierwszy raz.
Muszę również uprzedzić, że nie jest to temat pojęty religijnie, a
więc tradycyjnie - to nie ten poziom dyskusji, to nie takie ujęcie,
to nie takie spotkanie. Jeżeli ktoś z zebranych przyszedł z myślą,
że czegoś się dowie o duszach, ich przemieszczaniu się, o zakresie
"poza", jakoś tam pojętym zakresie "poza", zależnie od osobistych
preferencji, cóż, być może się rozczaruje. A może nie, będę starał
się nie zanudzić. Z tym, co od razu dodaję na zachętę, odniesienia
do religii, różnych religii, będą częste, a wręcz są kanwą obecnej
prezentacji.
Religia, filozofia, logiczny namysł nad światem, to centralny w tym
dzisiejszym spotkaniu element dyskusji.
Witam raz jeszcze i przechodząc do tematu, chciałbym zacząć choćby
od ogólnego omówienia tego, co koledzy na poprzednich spotkaniach
prezentowali. Przypominam, a obecnych pierwszy raz informuję, że w
tamtych pogadankach, które nosiły tytuł "Dostawka do umysłu", były
to dwie prelekcje, wówczas została zaprezentowana myśl, że wielce
w kontakcie z naszym codziennym otoczeniem przydała by się swoista
"przystawka", czy jak to nazwać. Urządzenie, które przejmuje pełną
kontrolę nad łączeniem umysłu, właśnie umysłu, nie tylko mózgu, ze
światem zewnętrznym. Dziś, wystarczy się tylko rozejrzeć, jesteśmy
w pewnym, a nawet w dosłownym sensie niewolnikami. Owszem, każde z
widocznych urządzeń samo z siebie jest nam potrzebne, a nawet już
niezbędne do życia. I wszystko byłoby piękne. Ale każdy przyzna, że
zaczyna się to robić kłopotliwe. A to trzeba podładować, a to coś
ustawić lub poprawić, tu zmienić i dopilnować - i w ogóle czujemy
się zniewoleni. Kable, fale takie i inne, terminy, rozmowy zawsze
i wszędzie, bo naciskają - wszystko trzeba pilnować. Nie muszę się
dłużej rozwodzić, każdy to zna.
I teraz proszę sobie wyobrazić, że to wszystko jest w jednym, już
na zawsze jednym urządzeniu. A do tego nasza aktywność zupełnie w
nim nie musi grzebać, jest i jest - a człowiek korzysta w pełni, na
każdym kroku i zawsze. Ładnie brzmi? Widzę, że ładnie. Jedno takie
skromne urządzonko - a łączy, odbiera, pozwala włączyć co się chce

2. w technicznym otoczeniu, kontaktuje na wszelkie sposoby, które dziś
już znamy, albo kiedyś tam inżynierowie wymyślą. Każdy chciałby coś
w ten deseń posiadać. Ja na pewno.
Ale jest problem - zasadniczy: nasza indywidualność; osobnicza, tak
dla nas cenna osobowość. Cenna dla nas, ale ogromne wyzwanie, kiedy
to trzeba sprzęgnąć ze wspomnianym technicznym otoczeniem. Jednego
obywatela świata można zdekodować, odczytać jego sposób notowania
danych, ale milion, ale miliardy? To po prostu niemożliwe, nie da
się, żaden inżynier takiego zbioru nie odczyta. Problem? Tak, jest
problem.
Ale - to na pocieszenie nam natura daje - jeżeli jest problem, to i
rozwiązanie się znajdzie. Jak coś w świecie stanowi ścianę, której
podobno się nie pokona, to zawsze jakieś obejście też można odkryć
i ominąć zawalidrogę.
Jak to się powiada, głową muru nie pokonasz, ale jeżeli brak innych
narzędzi, warto spróbować.
Na poprzednich prelekcjach omówione to zostało szeroko - ograniczę
się więc do stwierdzenia, że wyjściem jest indywidualne, takie od
pierwszych chwil istnienia osobnika, notowanie jego funkcjonowania
w umyśle. W mózgu, jako faktu biologicznego, ale i umyśle, całości
funkcjonalnej. Czyli nośnika i treści abstrakcyjnej.
Zbudowanie i dalej wykorzystywanie tak rozumianej "przystawki", to
pozwala - już realnie i technicznie pozwala na pokonanie wspomnianej
bariery osobności-odrębności każdego bytu.
Jest "pośrednik", którym łączy ze światem i odbiera płynące z tegoż
świata sygnały. I fajnie.
Tylko że to jest najmniej ważne zagadnienie. W tej chwili zbliżam
się już do dzisiejszego tematu - poprzednie etapy to właśnie takie
podłączenie do otoczenia, wielce użyteczne, jednak banalne. Chodzi
o coś znacznie istotniejszego.
Proszę zwrócić uwagę, że "przystawka" - urządzenie działające sobie
"w tle" osobniczej aktywności, że ono nie tylko kontaktuje, ale też
zapisuje kwant po kwancie, element po elemencie taką osobowość - i
to w skali całego istnienia. Co więcej, działa technicznie tak, że
zachowuje, prezentuje się w swoich funkcjach identycznie, jak to w
przypadku mózgu można obserwować. Zgoda, materialna substancja do
tego działania użyta jest inna, praktycznie każda, która się nada -
ale funkcja, sposób reagowania, działanie jest identyczne.
Nie ma znaczenia nośnik - ważne, żeby procesy były takie same.
Nie ma znaczenia, w czym i na czym się myśli - najważniejsze, żeby
logicznie.
Czyli, to bardzo istotne, w chwili maksymalnie dla osobowości już
ważnej, w chwili końca istnienia, pojawia się taka konsekwencja i
niezwykłość tej "przystawki-dostawki": jeden obiekt, struktura ze
wszech miar pełna, ale biologiczna - to się kończy, a po drugiej i
ciągle aktywnej stronie jest owe "urządzenie".

3. I co? Proszę się na chwilę zastanowić - czy to dalej można określać
"urządzeniem", stąd znak umowności w wypowiedzi.
Czy to jest urządzenie? ...
Widzę pewne, a nawet spore zakłopotanie - i słusznie. To jest, i to
pod każdym względem, stan niezwykły, ale to na pewno nie urządzenie.
Dlaczego nie urządzenie? - Przecież, tak na oko, nic się w stosunku
do stanu "ciut" wcześniejszego nie zmieniło. Ta "drobna różnica" to
brak zauważalnej aktywności biologicznej konstrukcji, tak istotnej w
poprzednim okresie. Można by powiedzieć, że to banał, nic wielkiego,
ale nie zamierzam ironizować. Jednak w praktyce zachodzi tylko taka
różnica, nic więcej...
A zarazem jest zupełnie coś nowego, to się czuje - nawet nie trzeba
się w temat wgłębiać. Przecież poprzedniej osobowości już nie ma -
a jednocześnie jest dalej.
To jest konsekwencją tak pojmowanej "przystawki". Coś się zakończyło
- ale coś trwa dalej. I to aktywnie.
Słowem, warto to sobie uzmysłowić, w chwili przejścia, to pozornie
drugorzędne urządzonko, wychodzi na plan pierwszy. I to ono teraz
spełnia w świecie, i to w całej pełni, aktywną rolę osobowości. Po
prostu jest tą osobowością. Niczym, dosłownie niczym w zawartości
nie różni się od struktury biologicznej - na zmianę świata reaguje
tam samo, jak poprzedni byt - jest po całości tym bytem. Wszystkie
funkcje oraz "narowy" poprzednika są szczegół w szczegół zapisane w
archiwum, nośnik się zmienił, jednak zawartość pozostała i zmienia
się tak, jak poprzednia konstrukcja - wszystko, wszystko zachowane
i stabilne, a przecież inne.
Osobnik się skończył - osobnik istnieje.
Czy to czegoś nie przypomina? Zadaję to pytanie pod adresem osób,
które nie uczestniczyły w poprzednich spotkaniach, wówczas zostało
to zasygnalizowane. Czy to czegoś nie przypomina?
Dokładnie - dusza ulatuje w zaświaty. Czyli przechodzimy po wstępie
do zasadniczego dzisiejszego tematu: "wędrówki dusz". Ale zwracam
uwagę, że w liczbie mnogiej, to nie chodzi o jednorazowe takie tam
sobie przejście osobnicze, ani też jednostkowe. - Tu chodzi o fakty
liczne i powszechne. I techniczne.
Właśnie, techniczne. To w tej chwili jest zasadniczy, główny - ten
najważniejszy element rozumowania. W tej chwili chciałbym przejść
nie do ogólnych rozważań, jak się duszyczki przemieszczają, wędrują
po i w świecie, ale do zagadnień technicznych. Nie w szczegółach,
bo to niemożliwe, to zostanie wypracowane w przyszłości i na pewno
nie będzie łatwe do uzyskania, ale do samego faktu, że to staje na
porządku dnia - i staje się realnie dostępne. To już nie logiczne i
filozoficzne (albo religijne) ustalenie odnoszące się do skrajnego
faktu istnienia, czyli śmierci - ale zagadnienie może nie proste do
rozwiązania, ale również nie niemożliwe do pokonania. To już widać
na horyzoncie.
Mówiąc inaczej, "wędrówki dusz" - przesiadanie się z ciała do ciała

4. - to nie fantastyka czy modlitewne zawołanie, ale realność. Jeszcze
nie do przeprowadzenia, ale już do logicznego opisania. A skoro w
taki sposób jest to dostępne, to "za chwilę" zaistnieje fizycznie i
w codzienności.
Czy dla każdego? Cóż, zapewne będzie różnie, jak zawsze - ale tak w
przyszłości... Może i dla każdego.
Chcę mocno podkreślić ten techniczny i fizyczny aspekt zagadnienia
i jego znaczenie. To za moment pozwoli mi przejść dalej. - Chodzi o
to, że logicznie staje się strawne i łatwo akceptowalne to, co dla
wielu sceptycznie nastawionych do koncepcji "duszy" jest obecnie i
od dawna nie do przeskoczenia. Chodzi o fakt, że samo podejście i
analiza przechodzi z obszaru jakoś "poza", dziwnego i kłopotliwego
do pogłębionej analizy - w obszar codzienności, wręcz banalności.
Z niezwykłości logicznej, do zwykłości technicznej.
I to jest w tym tak istotne - to jest sedno zagadnienia.
Oto okazuje się - z pewnym zaskoczeniem dla obu stron dyskusji - że
pojęcie "duszy" upraszcza się, że to nic nadzwyczajnego. Ot, tylko
trzeba "zawartość" głowy osobnika poznać, zapisać na innym nośniku
i w chwili krańcowej przenieść w nową lokalizację. Że to realnie i
praktycznie przebiegać musi w sposób skomplikowany, już padło - ale
to w tym ujęciu jest sprawą którąś tam z rządu, technicznie ważną,
jednak w logicznym opisie zbędą. - Zwracam na to uwagę, za moment o
tym coś w opisach się pojawi.
Czyli coś do tej pory wręcz mistycznego i maksymalnie niezwykłego,
sławetna na wieki "dusza", to okazuje się odniesione do jednostki
i fizycznego zanotowania, zawsze tylko do jednostki. I traci przez
to charakter wyjątkowości - z wszelkimi tego konsekwencjami.
Czyli może być przenoszone, dosłownie już wędrować poprzez ciała, i
to najróżniejsze. Ograniczenia wynikają tylko z fizyki i pomysłowości
- lub zapotrzebowania; teoretycznie można się "wpisać" w każdy stan
tej tutejszej rzeczywistości.
I tym samym spełnia się to, co wiekami i przez wszelkie dyskusje w
dziejach było poodnoszone.
I to jest najciekawsze dla mnie w tej chwili - ten logiczny, idący
tysiącleciami i dowolnymi filozofiami koncept, że jest "dusza", że
może wędrować, że trzeba to a to wykonać, żeby taki stan osiągnąć
i zeń korzystać.
Zwracam na to uwagę, to było od zawsze. Obecnie w ujęciu logicznym
przechodzi do strefy technologii - ale myślowo to było "od zawsze".
Czy to przypadek? Oczywiście nie. Absolutnie nie. Ale nie dlatego,
to w stronę zwolenników koncepcji duszy, czegoś niematerialnego i
podobnego mówię, że treść pojęcia "dusza" jest taka, jak to sobie
w analizach państwo przedstawiacie. Ale też nie dlatego, to znów w
stronę przeciwników "duszy" mówię, że to pomysł bzdurny czy daleki
od świata, nic podobnego. - Pojęcie "duszy" jest jak najbardziej, i
to przecież powyżej pokazywałem, zasadne - to osobniczy zbiór tych
w głowie zawartych abstrakcji i pojęć. A przez to nie błąd, to nie

5. nadinterpretacja czy pobłądzenie w analizach. Że w działaniach na
pojęciach do tej pory to mistyka i filozofia zawłaszczyły - to nie
oznacza, że to był logiczny błąd. Bo nie był.
Po prostu aktualnie zaczynają się tym zagadnieniem zajmować osoby
techniczne, wcześniej nie było do tego podstaw. - Tematyka ta sama,
zmieniły się jedynie okoliczności.
Tak, trzeba wyjść od generalnego stwierdzenia: nie ma, nie ma - nie
może być analizy, żadnej konstrukcji logicznej, albo fizycznej tym
bardziej, która byłaby sprzeczna ze światem, z jego prawami. Może
na poziomie słownictwa i stosowanych obrazów mieć to różne, jakoś
tam wypracowane upostaciowanie, to wszystko jest jednak wyłącznie
powierzchnia, najmniej ważna - to literacka albo mityczna warstwa,
nic istotnego. Dla wielu najważniejsza oraz jedynie dostępna, ale
- patrząc logicznie - zupełnie nieistotna.
I teraz proszę tak właśnie potraktować koncepcję "duszy", jako coś
poprawnie wypreparowanego z otoczenia, ale tylko logicznie. Że to
stan realny potencjalnie, ale nie usamodzielniony, to nigdy nie jest
i nie może być odmaterializowany i jakoś tam nadrzędny fakt.
To nigdy nie jest "fakt", ale możliwość logicznie poprawna; na dziś,
aż do momentu zbudowania "przystawki", to tylko i wyłącznie możliwość
teoretyczna.
Warto sobie w tym momencie postawić pytanie, dlaczego taka formuła
definiowania świata i elementu świata się pojawiła? Czy to polega
na "objawieniu", "natchnieniu" - albo jakoś tak?
Moim zamiarem, i wszystkich tu występujących, jest chęć prezentacji
ważnego tematu, ale nie tworzenie negatywnych emocji lub obrażanie.
Dlatego nie chciałbym, żeby używane terminy wzbudzały takie stany -
nasze spotkania mają coś pokazać, ale nie drażnić. Mogę domniemywać,
że niektórym właśnie taki niezwyczajny ("duszny") poziom tłumaczenia
świata odpowiada, szanuję to...
Problem tylko w tym, drodzy państwo, że jest to pojęcie nadużywane,
to po pierwsze, a po drugie - co tu istotniejsze - mocno i głęboko
nieprecyzyjne. Niby wiadomo, o co chodzi, niby wiadomo to od razu i
dla każdego, jednak kiedy się wgłębić, kiedy analizować szczegół po
szczególe - kiedy odnosić do wielowątkowej i przez historię idącej
dyskusji na ten temat... to, sami państwo przyznacie, jedność duszy
okazuje się wielością, coś widać, ale nieostro, a wszystko zanurzone
jest w tak licznych indywidualnych skojarzeniach, że głębszy sens,
który w tym przecież jest - ten sens staje się nieuchwytny. Dlatego
uważam, że to pojęcie jest fundamentalnie "obciążone" - czyli można
go używać, ale na zasadzie ograniczonego zaufania.
Nie, nie jest fałszywe, jest jak najbardziej prawdziwe, poprawnie ze
świata zostało wywiedzione - więc jest prawdziwe. Ale jest zarazem
nieostre i wymaga wielu doprecyzowań. Również technicznych.
W takim ujęciu jest prawdziwe, że istnieje. Tak, dokładnie tak: coś
istniejącego nie jest błędne - istnieje, więc dopasowało się, spełnia
kryteria zaistnienia, spełnia wymogi świata. - Prawda, w przypadku
tu omawianym, duszy, taka abstrakcja pojawia się nagle, dla osobnika

6. tworzącego to pojęcie (czy podobne) ma to znamiona olśnienia, to coś
cudownego - to "sygnał" (i "spoza"). Wszystko biegnie w głowie, też
fizycznie, też podprogowo, dlatego byt nic nie wie o procesie i jego
uwarunkowaniach, które do takiego ustalenia doprowadziły.
Zwracam uwagę, dla osobnika to poziom skryty, wszystko poniżej jego
"myślenia", tego strumienia myśli - cały techniczny (technologiczny)
poziom jest skryty i z zasady niedostępny - warunkuje zmianę, jednak
nie jest poznawalny.
Dlatego rezultat operacji na abstrakcjach musi się wydać zaskakujący
- lub właśnie "objawiony". W tym rozumieniu to rzeczywiście proces
"spoza" - spoza poznania. Ale na pewno proces z zakresu doznawania
i komentowania. Stąd jego znaczenie oraz siła emocjonalnego rażenia,
że tak się wyrażę.
Ale zarazem jest to głęboko sprzeczne z logiką jako taką - bo nie
ma "objawienia": jest obróbka materii i na tej podstawie ustalanie
abstrakcyjne faktów. I zawsze tylko faktów. - Nie ma objawienia w
takim znaczeniu, że to jest absolutnie spoza, z "czegoś" czy "kogoś",
to zawsze stąd i teraz. I zawsze w tym konkretnym osobniku. - Tak
zwane "objawienie" czy olśnienie (sławetne "eureka!"), to efekt, i
to długiego, obrabiania abstrakcji, analizowania świata oraz relacji
w nim, to rezultat i skutek zmian - tylko że nagły; wcześniej były
etapy pośrednie, zanikły i zatarły się, a jest wynik. I on jawi się
jako niezwykły, podnieca i wzbudza emocje - albo wręcz "nakazuje"
jakieś zachowania.
Psychologicznie proste, fizycznie i cieleśnie banalne - ale skutek
dla użytkownika abstrakcji dojmujący. Przecież w jego głowie tworzy
się coś nowego - dla niego zupełnie z niczego. Dlaczego? Bo swojego
myślenia nie uważa za coś namacalnego - nie może tego poziomu nigdy
i w żaden sposób sięgnąć. Korzysta z niego, tworzy się wynik-myśl,
z którą się coś wiąże - ale procesu fizycznego nie sięga. Rezultat
operacji pozwala na przykład rozpalić ogień - albo i zasadę świata
wyjaśnia, to już nie ma znaczenia.
I teraz istotne w tym kontekście pytanie: czy religia, filozofia,
albo naukowe działanie (i zupełnie dowolne już działanie) - czy to
może prowadzić do fałszywego obrazu świata?
Ktoś powie, że może i że często może. I popełni błąd.
Tak, to warto - a nawet trzeba sobie wyraźnie powiedzieć: nie ma i
nigdy nie było w dowolnie prowadzonym działaniu logicznym pojęcia
lub abstrakcji, która byłaby sprzeczna względem świata. Każda jest
poprawna i każda coś o świecie mówi.
Widzę ruch na sali i niedowierzanie. Tak, taka jest ostateczna, na
bazie logiki przeprowadzona analiza możliwych systemów odnoszących
się do środowiska. Nie ma błędnych, oderwanych od rzeczywistości i
przez to głupich czy jakoś tak określanych struktur. Nauka rodem z
najbardziej naukowego laboratorium - filozofia z najlepszego sortu
umysłu - religia lub magia - zawartość głowy osoby z psychiatryka -
to wszystko jest poprawne ujęcie świata. Jeżeli coś istnieje, to w
sobie zawiera poprawne odczytanie własności świata.

7. Powtarzam, jeżeli coś istnieje, fizycznie czy jako abstrakcja - to
jest poprawne - spełnia wymóg poprawnego zdekodowania świata.
Znów widzę poruszenie, a niesłusznie. Już z samego faktu, że coś w
realności funkcjonuje - już to oznacza, że zawiera w sobie reguły z
tym światem zgodne, z jego stanami.
Owszem, i stąd się zapewne bierze na sali widoczne zaniepokojenie,
owszem, jest zróżnicowanie w takim działaniu - w jego skuteczności.
W jego mniejszej albo większej do świata przystawalności. - Jednak
tylko tak.
Logicznie każdy system objawiający się zaistnieniem jest poprawny.
Coś istnieje - to oznacza, że uwzględnia reguły świata.
Mówiąc inaczej, jeżeli jakaś religia, dowolna religia, dopracowuje
się pojęcia "duszy", czy adekwatnego, to przecież wypracowuje to w
oparciu o stan świata - przecież niczego innego nie ma do odbioru i
poznawania. To fizyczność świata i zachodzące w nim zmienności, to
wyznacza zakres takiej analizy, jest punktem odniesienia - ale też
jest weryfikatorem ustaleń. Że dzieje się to najczęściej zupełnie
nieświadomie w głowie analizującego? Pełna zgoda. Inaczej zresztą
to nie może przebiegać. - Zasadniczo to całkowicie i zawsze dzieje
się bez świadomości takiego odniesienia. Osobnik w swoim zakamarku
rzeczywistości prowadzi eksperyment, fizycznie lub logicznie, ale i
tak zawsze jest skonfrontowany ze stanem świata - i nigdy inaczej.
Bo świat to jest wszystko, co ma w takiej analizie. I dlatego musi
uzyskać na końcu kombinowania pojęciowego opis świata we wszelkich
jego przeobrażeniach, niczego innego nie uzyska.
Może nie mieć zupełnie świadomości o mechanice kwantów i głębokiej
zasadzie rzeczywistości - i najczęściej jej nie ma - ale działając
w środowisku i w jego fizycznej zmianie zawsze się do tego rytmu i
tej reguły stosuje. Istnieje - wiec się stosuje. I tym samym może
uzyskać poprawny wynik operacji na kwantach, zupełnie nie wiedząc,
że coś takiego jest. Liczy się samo działanie, rezultat i tak musi
- musi być poprawny.
Owszem, jak to już mówiłem, na poziomie słów to może być różnorako
definiowane, to zależy od tego, co zostanie wstępnie wprzęgnięte w
taką analizę. Jak wyjdzie się od aniołów i podobnych, to przecież
na końcu nie pojawią się kwarki czy kwanty, to oczywiste. Ale gdy
jest to poprawnie przeprowadzony dowód logiczny, to głęboki zakres
analizy oddaje prawdę, jest opisem świata. Musi takim być.
Fakt i prawda, można w takim zbiorze logicznie równoważnych sobie
systemów, ale już zewnętrznie do tego zbioru, przeprowadzić coś na
podobieństwo drabiny użyteczności, czyli wprowadzić klasyfikację z
uwagi na korzyści dla stosującego taki system. I w tym już ujęciu
wcześniej ustalona jednakowa dobroć - to wygląda inaczej: uzyskuje
się gradację. Czyli okazuje się, że system, w którym dominuje, tak
przykładowo, podkowa przybita nad drzwiami na szczęście, że taki w
świecie ustalany porządek może i się sprawdza dla korzystającego z
niego, ale już dla innego osobnika nie, że tenże inny osobnik jest
sam dla siebie kowalem losu. W innym przypadku to dopiero zasada z
mechaniką kwantową okaże swoją przydatność, itd.

8. Co ważne, w takim zestawieniu, zwracam uwagę, podejście religijne
nie jest złe i na straconej pozycji. Dlaczego? Ponieważ powstawało
długo, dlatego mogło dopracować się, i to po wielekroć, zgodnych do
świata abstrakcji, ilość prób weryfikacyjnych była wielka i przez
wielu prowadzona. A to dalej oznacza, że skoro takie postrzeganie
otoczenia jest i posiada swoich użytkowników i zwolenników - to ma
dla nich praktyczne, życiowe znaczenie. - Czyli musi odpowiadać na
zapotrzebowanie, w jakimś zakresie się sprawdza. A skoro tak, jest
dobre i potrzebne. Dla tej konkretnej jednostki, ale potrzebne. I
nie można tego negować.
Że dziś takie podejście sprawdza się dla coraz mniejszego zbioru
odbiorców, a więc codziennych eksperymentatorów oraz coraz gorzej
- fakt. Po prostu w świecie zaszło tak wiele zmian, że odpowiedź w
formule religijnej zwyczajnie za tą zmiennością nie nadążą. Gdzieś
skrajnie, właśnie "dusznie", posiada to dla niektórych sens, tylko
już wyraźnie widać, że ten zakres tłumaczenia rzeczywistości spada
w hierarchii, z głównego i jedynego - do uzupełniającego, jeszcze
obecnego, ale już raczej magicznego. A nawet i zbędnego. Podejście
motywowane filozofią religijną, w zderzeniu z nauką i jej "cudami",
z technicznymi możliwościami... Cóż, wynik jest wiadomy.
Z religijnego pojęcia "duszy" można w analizie wycisnąć niewiele, z
pojęcia "materialnej duszy", tutaj w analizie prezentowanej - całe
zbiorowisko zastosowań. I to takich, o których mówiły najróżniejsze
religie. Tylko mówiły.
Czyli, jak sobie religia wypracowuje po iluś obrotach sfer pojęcie
"duszy", to oznacza, że pozyskuje je w oparciu o własności świata
i nie błądzi w takim działaniu. Bo nie może.
Fakt, może sobie jakiś filozof, co to w swojej jaskini przesiaduje
i do działania wystarczy mu miska zupy, może taki osobnik w chwili
wolnej byt i niebyt w jego wiecznej i nieskończonej formule raz i
po wielekroć analizować. I zawsze coś uzyska. Co, to już zależy od
tego, z czego wychodzi. Ale uzyska, musi; tak to się w głowie tego
osobnika dziać dzieje, i inaczej nie może. Abstrakcja z abstrakcją
wchodzą w związek fizyczny w tej głowie, stąd jest nowość, również
abstrakcyjna na wyjściu... Oczywiście pojawia się problem, jak to
zweryfikować, sprawdzić. - Czasami wystarczy przetrzeć oko, żeby w
analizie wykryć mało dokładne ustalenie, czasami trzeba tysiącleci
i wielkich konstrukcji, żeby "atom" rozbić na elementy.
Myśl wzlatuje swobodnie - choć zawsze materialnie - jednak zasady
fizycznego oraz zmiennego świata ustala się długo i wolno.
Odwołam się do wcześniej powiedzianego o "przystawce" - że pojawia
się w chwili brzegowej stan, że ciało odchodzi w niebyt, ale pełne
odwzorowanie zawartości osobniczej - że to pozostaje. I działa już
samodzielnie.
Przecież to techniczne zrealizowanie ujęcia duszy. W tym zawiera się
ten istotny fakt.
W zakresie religijnym trzeba to a to i odpowiednio wykonać - tu, w
świecie tranzystorów czy trybików, tak samo: też trzeba zestawić i

9. zestroić. Efekt logicznie jest ten sam: dusza - czyli już właśnie
fizycznie pojęta dusza. Przechodzi sobie z ciała w kolejne ciało,
"ulatuje", wydostaje się, uwalnia z formy poprzedniej - i znajduje
oparcie w kolejnym bycie. Fizycznym i zawsze fizycznym, a przecież
kolejnym. "Wędrująca dusza".
W ujęciu religijnym wystarczy spełnić rytuał, to w jednej z takich
form, albo przejść cały kołowrót możliwych cielesności, zanim się
w nieskończoności rozpuści - ale zasadniczo to to samo. Zresztą, to
warto podkreślić, nawet te sygnalizowane ujęcie, pozornie mityczne
tylko i literackie, tak na dnie odnoszą się do możliwych i realnie
technicznych do zastosowania dróg przemian. Czyli właśnie jedno i
ostateczne przejście w świat "dalszy" - albo mnogość cykli, aż się
to lokuje w dalekim horyzoncie wieczności. Słowna, abstrakcyjna w
takim opisie warstwa jest, w odniesieniu do poziomu technicznego,
dziwaczna i bez sensu, jednak logicznie, a więc głęboko, tożsama.
Czy to oznacza, że my człowiek wkraczamy w "erę duszy"?
Tak to trzeba postrzegać. Nam tu obecnym to w żadnym przypadku już
nie grozi ani jest osiągalne. Być może będziemy to obserwować, być
może nawet nie będzie to taki odległy punkt, wszystko dziś pędzi i
zmienia się szalenie, ale osobiście, jako byty fizyczne, już ziemi
"po drugiej stronie" chwili przejścia nie zobaczymy, to nie nasze
pokolenie. Ale jako zbiorowość musimy się na to szykować, to widać
już wyraźnie. Że będą problemy? Ech, przeliczne, ogromne, z naszej
dzisiejszej perspektywy niebotyczne. Choćby energetyczne, choćby z
tym, jak taką populację wyżywić, zająć czymś, itd. Ale to już nie
my, to nie nasze zmartwienie. Ale ono nastanie, nie ma od tego po
prostu odwołania.
Jeżeli coś jest możliwe, to zaistnieje.
Chyba, że analizującego nie będzie...
cdn.
Janusz Łozowski