Widmo promieniowania. Kosmos, wszechświat, ewolucja, czasoprzestrzeń, czas, przestrzeń, kwant, kwanty, fizyka, atom, foton, komórka, elektron, rozum, człowiek, świat, NIC, COŚ, zmiana, ruch, umysł, kwantologia, kultura, nauka, filozofia, kosmologia, wielki wybuch, osobliwość, czarne dziury, bezkres, nieskończoność, wieczność, promieniowanie, widmo promieniowania, układ okresowy, światło, religia, etyka, polityka, biologia, brzeg, granica, geometria, wielowymiarowość, język, matematyka, logika, zmysły, szósty zmysł, telepatia, obcy, planeta, słońce, gwiazda, obce cywilizacje, kosmici, historia, nauka, zabobon, magia, przesąd, abstrakcje, pojęcia, byt, los, przypadek, statystyka, sfera, pole energii, energia, próżnia, zero, jedynka, nicość, zjawiska, stres, psychologia, świadomość, podświadomość, próg, nieoznaczony, zakres, podprogowy, symetria, analogia, harmonia sfer, cząstka, elementarny, jawa, sen, dusza, materia, przyrząd, obserwator, jednostka, zbiór, mózg, precyzyjne dostrojenie, prędkość, punkt, węzeł, rzeczywistość, ja, państwo, społeczeństwo, naród, kraj, klimat, pogoda, prognoza, ziemia, opoka, powierzchnia, powłoka, warstwa, szybkość, ciężar, siła, grawitacja, niepodzielny, prosta, płaszczyzna, rytm, reguła, wzór, odległość, upiorne oddziaływanie, skończoność, pustka, symetria, oś symetrii, życie, śmierć, zbiór, jednostka, całość, część, masa, koniec, początek, największe, najmniejsze, środek, struktura, konstrukcja, wieloświat, strumień świadomości, zapaść, horyzont, horyzont zdarzeń, zdumienie, uczucie, częstotliwość, drgania, wibracje, dotyk, wzrok, słuch, smak, ciało, prostota, aktualność, czas absolutny, absolut, przestrzeń absolutna, idee, duch, miasto, samoświadomość, dziś, chwila, odczucia, osobowość, starość, zegar, melodia, promieniowanie reliktowe, ciepło, zimno, zagęszczenie, ciężar, wybuch, wewnętrzny, zewnętrzny, skwantowany, Cosmos, universe, evolution, spacetime, time, space, quantum, quanta, physics, an atom, a photon cell, electron, reason, man, world, change, movement, mind, culture, science, philosophy, cosmology, the big bang, the singularity, black holes, immensity, infinity, eternity, radiation, radiation spectrum, the periodic table, light, religion, ethics, politics, biology, border, border, geometry, multidimensionality, language, mathematics, logic, senses, sixth sense, telepathy, alien, planet, sun, star, alien civilizations, aliens, history, science, superstition, magic, superstition, abstractions, ideas, life, fate, coincidence, statistics, sphere, energy field, energy, vacuum, number one, nothingness, phenomena, stress, psychology, consciousness, subconscious, threshold, indefinite, scope, subliminal, symmetry, analogy, harmony spheres, particle, elementary, waking, dream, soul, matter, device, observer unit, set, brain, precision tuning speed, point node, the reality, I, the state, society

1. Kwantologia stosowana – kto ma rację?
Czyli o wyższości filozofii nad fizyką (lub odwrotnie).
Część 2.7 – Widmo promieniowania.
Nie można powiedzieć, żeby obroty życiowych sfer obywatela M. były
w sposób szczególny skomplikowane - wręcz przeciwnie. Wstaje sobie
o czwartej, co by się załapać na połączenie do punktu zatrudnienia
- później byczy się przekładając z miejsca na miejsce coś w celu mu
nieznanym – a jeszcze później kieruje się na domową wyżerkę, którą
szykuje w mikrofalówce - jednocześnie zapoznając się z najnowszymi
danymi o tym lub owym (a w sumie zawsze o tym samym). Słowem, taki
banał i pospolitość bijąca po oczach, pospolitość po przestrzeni i
czasie.
Tylko że, widzicie, to się tak pozornie prezentuje - można nawet i
powiedzieć, że to tak wygląda w zgrubnym ujęciu. Bo jak już tak z
rozpędu głębiej w tym życiorysie poskrobać, tu zajrzeć, tam coś po
przyrządowemu zmierzyć, albo i logiką fizycznie filozoficzną sobie
prześwietlić – to wychodzi z tego skomplikowanie i zakręcone mocno
zagadnienie. A wręcz można powiedzieć, że bardzo złożone.
Zdziwi to was, powiecie, jak w takiej pospolitości dziejowej można
się dziwnych faktów doszukać, powiecie. I w ogóle, jak je w takim
czymś odszukać, kiedy ów cały M. (ze swoimi przyległościami), sobie
samemu osobowość być może ważna szczegółami, ale jednak po całości
to takie ogólne nic - to przeciętność statystyczna i dodatkowo tak
jeszcze generalnie uśredniona?
A jednak nie, powiem wam. To tylko taki zewnętrzny i powierzchowny
pozór, wasze spojrzenie w sobie ułomne z zasady i krótkowzroczne –
a przez to niepełne.
Tak, nie dziwicie się, każde wasze spojrzenie zawsze w sobie jest
powierzchowne i na krótkim dystansie ono się dzieje, ale fizycznie
inne nigdy nie może być.
Spójrzcie dokładniej na wzmiankowanego obywatela M., co widzicie?
Zaawansowana łysina, worki pod oczami oraz piwny mięsień brzuszny
w stanie dynamicznego przyrastania. Ale, zauważcie, takie chodzące
po planecie coś, niby byt rozumny i korona stworzenia, to zarazem
złożenie – takie wielokomórkowe i wieloelementowe złożenie, mocno
w sobie pogmatwane. Widzicie to? Składa się to z atomów, a nawet i
elektronów, napchane jest białkowym świństwem i podobnie, wycieka
z niego różne takie – słowem, rozumiecie, niby coś pospolitego, a
jednak głębiej wielość procesów i faktów.
Powiecie, że każdy tak ma, że w tym harmonia życiowa się objawia,
ale poza tym nic więcej.
Tak, może i macie rację, takie M. faktem rzeczywistym wielkiego coś
sobą nie reprezentuje. Ale spójrzcie wy sobie na równie pospolity
element świata, czyli promieniste widmo naukowo zbadane. Też się w
tym takim dzieje fotonowym banałem, jakieś składowe hulają tam bez
sensu w swoim drgawkowym tańcu - prawda, że pospolitość?
Mówicie, że tak jest - i że to wszystko żadnego zadziwienia waszego

2. nie wywołuje.
Ha-ha-ha, ja na to wam się głośno zaśmieję. I jeszcze wam w sprawie
powiem, że was podpuszczam, kit wam solidny wciskam, no i że wy się
na to dajecie prostoliniowo nabierać. Pospolitość sobie uświadamiacie
i widzicie tam, gdzie również wielokrotna złożoność oraz szalona w
swojej procedurze zachodzenia komplikacja. Na lep słówek i wizyjną
ukrytą treść się łapiecie bezrefleksyjnie - w przekaz podawany tak
lub owak (byle hałaśliwie) dajecie się wmotać bez własnej oceny, bez
zgłębienia.
Tak, taka prawda w tym waszym stanowisku życiowym się zawiera, można
powiedzieć, że w pełni telewizyjna, beztreściowa.
Bo, widzicie, to takie na oko niby nic istotnego. To jakieś w sobie
tabelkowate, poliniowane, znumerowane - i w ogóle zestawienie drgań
promienistych, naukowo kiedyś zbadanych.
A tu nic z tego - to znów powierzchnia zjawiska, ważna w badawczym
działaniu, pomocna w przeróżnych okolicznościach, jednak w całości
jeszcze nie przenikniona. W całości, wam powiem, daleko we wszystkim
nie przepatrzona. Widzicie fakt w/na tle, ale samo tło już w waszym
spojrzeniu nieważne, do pominięcia; ono dla was puste treścią, nie
sięgacie jego głębi znaczeniowej. I błąd robicie, zasadniczy – taki
już poważny.
Zaprotestujecie, skrzywicie się, będziecie dowodzić, że mylę się i
że głupstwa opowiadam - że widmo fotonowego rozkładu żadnego już w
sobie dziwnego elementu nie posiada, od góry do dołu poznane, że w
nim wszystko widać, nawet jak nie widać. Że przyrządowo to poznane
i nawet wykorzystane – że tak dalej i tym podobne.
A ja na powyższe wam pod kaprawe patrzałki obrazek z owym widmem i
promieniami podsunę, do zastanowienia nad wizją przymuszę, rozum i
okolicę każę w analizie logicznej zaprząc. I co? I jak? - Jak taki
fizycznie wypracowany w trudzie i laboratoryjnym znoju rozkład tej
promienistej ewolucji widzicie, jak to odbieracie? Przecież już to
wam jasne, już wiecie, że tylko fakt wyróżniający i rzucający się w
oczka się tak pokazuje, że rzeczywiście ważne jest dalsze – więc i
skryte w powierzchownym oglądzie. Już posiedliście wiadomość, że w
tematykę warto mocniej się wgryźć i w jej rozrysowaniu potraktować
fundamentalnie.
Już wiecie, że to chwilowość, że złudzenie, że jedynie fragment z
całości, itd. - I co, i jak?
I nic, dalej nic? - A widzicie wy górną część? Widzicie, że sobie w
jakimś takim, nie wiedzieć jakim i dlaczego takim miejscu się to w
procedurze urywa, widzicie to?
Czy to was w zamieszanie pojęciowe nie wprawia, nie zastanawia, nie
zmusza do zreflektowania się nad tym wszystkim?... Nie dostrzegacie
w całości takiego zbioru tej sensownej regularności, nie dzielicie
sobie tego zestawu na części sobie równe - oraz jedną, właśnie tę
górną, jakoś niepełną? Tak to się wam nie przedstawia?
Powiadacie, że wam się nic podobnego nie prezentuje, że mam chyba
senne omamy i że dalej wam kit wciskam z tym równomiernym fotonów

3. rozkładem. Powiadacie, że wam widmo jest widmem, i tyle - że nauka
to już zestawiła i że nic więcej z tym nie potrzeba robić, że fakt
to jest i że tak to jest. I że lepiej temat na bardziej ciekawy w
sobie zamienić, opowiastkę lepszą ludności przedstawić. Choćby też
o owym obywatelu M.
Oj, ja wam powiem, oj. - Wy zupełnie nie chwytacie sensu tam, gdzie
on występuje, a zerkacie na to, co prosto podane i co widoczne tak
na powierzchni.
Ja tu wam niebywale istotną faktografię pod oczka podtykam i cechę
świata najgłębszą wydobywam na wierzch - powiązanie ze wszystkim (i
zawsze) podrzucam do analizy, a wy kręcicie nosami, wy lekce sobie
macie taki temat. Ech.
Przecież w tym niedokończonym w części górnej widmie, w tym kryje
się niebywale istotna informacja, to sięga podstaw zrozumienia tej
całej energetycznej ewolucji – wszystkiego.
Tak, nie patrzcie się tak dziwnie. I zastanówcie się, dlaczego to
tak wygląda, jak wygląda? Owszem, fizyka już pomierzyła wszystko i
niczego więcej w tym zakresie odkryć się nie da, to zbiór pełny i
skończony. Ale dlaczego on jest w tym zestawieniu niepełny, co? Co
się za tym kryje, co? Że tak jest, to fakt, ale dlaczegoś to tak w
pomiarach się układa – przyszło wam kiedyś takie pytanie do głowy?
Postawa w stylu, że tak jest, bo tak jest, to – tak to ujmę – mało
w sobie postępowe, daleko się tak nie zajedzie.
A przecież, weźcie sobie pod rozwagę, widmo promieniowania właśnie
tak się prezentuje, że ono już jest niepełne – że ono, i owszem, w
przeszłości miało tę górną wartość, ale jej dziś nie ma i być nie
może. I jeszcze więcej, że widma ciągle i ciągle ubywa, zakres do
badania się kurczy. - Widmo w jego postaci zbiorczej to nie zestaw
raz na zawsze danych faktów, ale konstrukcja pochodna stanu świata
i dynamiczna – i w swoich maksymalnych rejonach zanikająca.
I jest to rzeczywiście niebywale ważny fakt fizyczny oraz logiczny
- taki z odniesieniami i wnioskami do wszystkiego.
Znów nie wierzycie, znów spoglądacie tak jakoś dziwnie – a ja wam
teraz mówię, że to prawda swoją głęboką prawdą prawdziwa. Musicie
to zaakceptować.
Spójrzcie raz jeszcze na rysunek i jego symetryczne rozłożenie do
dalszej analizy weźcie. Można tak zrobić, można podzielić zakres w
regularne odstępy? Można, jak najbardziej. Widzicie, że w zestawie
jest środek, że są kolejne osie symetrii? Widzicie, dobrze. Macie
nakierowanie patrzenia na ten górny brak widma? Macie, dobrze...
I teraz zastanówcie się, ale tak poważnie, dlaczego to tak wygląda
i co z tego wynika?
Że to fakt badawczy, to już padło - trzeba było to pomierzyć i tak
zestawić, koniec, kropka. Ale teraz warto na tym widocznym zrobić
kolejny krok poznawczy i zastanowić się, jaką informację ten zbiór
ze sobą niesie. Bo niesie, bez dwu zdań. Niby banalny zestaw, ale

4. to głębokie przesłanie.
Przecież, zauważcie, każda porządna ewolucja ma w sobie środkowy
zakres oraz oś symetrii, zgadza się? Oczywiście są powichrowane, a
nawet zupełnie skrzywione procesy, ale i tak można w nich środek i
oś symetrii wyznaczyć. Zauważcie też, że choć widmo promieniowania
to konstrukcja w formule abstrakcji, że nigdzie na świecie nie ma
takiego zestawienia, to oddaje ewolucję energetyczną w trakcie jej
zachodzenia. A więc musi również zawierać w sobie stan środkowy i
oś symetrii - to abstrakcja i narzucona na zmianę zewnętrzna wobec
procesu reguła, ale musi oddawać fakt symetrii zmiany.
A tego, zauważcie, nie ma. Można zrobić tak, jak na rysunku, czyli
wyznaczyć pełny, regularny odcinkami przedział widma – ale realnie
tego nie ma. I powstaje pytanie: dlaczego tak jest, co to wnosi do
zrozumienia świata? Oczywiście można zrobić tak, jak proponujecie,
a więc poprzestać na samym ustaleniu, że są takie i nie inne fakty
w widmie. Tylko że to pasywna, mało twórcza postawa – rozumiecie?
Ustalenie, że jest tak a tak, i koniec, to, sami przyznacie, banał
poznawczy, ważny, ale pospolicie prosty. Rozumiecie?
Rozumiecie, to dobrze. - Bo, widzicie, za tak wyznaczonym brakiem w
widmie, a to jest przecież fakt, za tym kryje się przekaz, że tych
wartości nie ma i że żadne, nawet najbardziej wymyślne badanie już
tego nie zmieni. Bo tych wartości nie ma. Ale one były, powtarzam
i was zapewniam, i to stosunkowo niedawno w całości ewolucji tego
świata, ale to już odeszło w przeszłość, to już historia. I w tym
tutejszym wszechświecie nic podobnego nie zaistnieje.
Przy czym, co też warto sobie uświadomić, aktualnie górny rejon w
widmie i energetycznie maksymalny, to nie jest stan dany na zawsze
- to teraźniejszy, chwilowy i przede wszystkim ciągle zanikający w
swoich wartościach rejon. Skutkiem niebywale krótkiego przebywania
w świecie bytu mierzącego, widmo jawi się jako coś stabilnego, więc
odwiecznego, ale to pozór, to złudzenie, które wprowadza w błąd. W
głębokiej analizie widać, że widmo promieniowania - a więc również
i rzeczywistość jako taka – że to się kurczy i znika. I nieodległe
zaniknie zupełnie.
Skoro była chwila, w której widmo promieniowania posiadało w sobie
wszystkie elementy, od energetycznej góry do samego zera drgań, to
oczywiście trzeba zadać pytanie - kiedy we wszechświecie tak ważny
i zarazem szczególny moment zaistniał?
W środku przebiegu. W środku zmiany, która oznacza wszechświat. W
tym jednym momencie dziejów całościowego układu nastały warunki, w
których wszelkie elementy widma były obecne. To w tym punkcie - bo
to był punkt - w środku zmiany można było zarejestrować wszelakie
częstotliwości.
Mówiąc nieco górnolotnie, ale przecież zasadnie, tylko w tym jednym
i jedynym momencie brzmiały wszystkie tony orkiestry świata. Gdyby
był ktoś, kto by mógł to stwierdzić, opisał by to jako harmonię –
pełne brzmienie harmonii sfer.
Problem jednak w tym, widzicie, że tego momentu żaden rozumny byt
nie mógł zarejestrować. Dlaczego? Ponieważ takiego bytu nie było.

5. W momencie zaistnienia wszystkich częstotliwości, w momencie tego
wspomnianego środka – wówczas nie było nigdzie nikogo, kto by taki
fakt mógł odnotować. Był środek ewolucji wszechświata, ale żadnego
obserwatora zdolnego to odnotować nie było.
Tylko że, widzicie, ten moment był niezwykle istotny nie z takiej
tam sobie logicznej układanki, żeby tu pokazywać, że czegoś brak w
zbiorze promieniowania, środek zmiany to szalenie ważny moment dla
nas i naszego istnienia. - Tak, uświadomcie to sobie, właśnie w tej
to środkowej chwili zaczęło się to, mogło zaistnieć to, co oznacza
nas – czyli komórka rozumu. A też w dalszej ewolucji rozum w swojej
pełnej postaci. - Uświadomcie sobie, że tylko w tej jednej chwili w
dziejach świata były warunki, pełny zakres możliwości, które wiodły
do powstania rozumu. Nigdy wcześniej, nigdy później. Rozumiecie? -
Wyłącznie i tylko w środku może taki fakt zaistnieć.
Powiadacie, że to naciągane, że życie to proces wielce odporny, że
na pewno był wcześniej i będzie później. Prawda. To prawda, że się
życie potrafi chwycić wszelkich dogodnych warunków i że się pleni
w każdym zakamarku wszechświata. To fakt, ale tylko biologiczny. W
przypadku bytu posiadającego rozeznanie i samoświadomość – cóż, to
już zupełnie inna gadka.
Takie rozumne coś, nawet tak pospolite w swojej pospolitości, jak
obywatel M. w jego uśrednionym jestestwie – to może zaistnieć raz
i nigdy więcej. Raz jako fakt osobniczy i raz jako fakt zbiorowy.
Warunki do zaistnienia rozumu są tylko i wyłącznie w środku całej
zmiany.
Życie to banał, ale życie rozumne to wyjątek.
I właśnie o tym mówi niepełny zakres widma. Podpowiada, kiedy taki
środek wystąpił, pozwala to obliczyć – i zarazem informuje, że to
zmiana w toku zachodzenia. A przez to skończona. Też z momentem do
wykazania. - Ten brak wnosi wiedzę, że możliwe do zaobserwowania w
świecie fakty i elementy, że to nie jest kiedyś tam zaistniały na
pełny okres trwania świata zestaw, ale że ten zbiór powstawał i że
zanika – powstawał krokami i zanika takimi samymi krokami. Powstał
w rytmie od góry, od największych wartości - ale i zanika w takim
samym rytmie. I dlatego tego górnego rejonu już nie ma. Bo środek
minął, elementy się oddaliły od siebie i tego stanu skupienia być
nie może. Już nie może.
Do środka zachodziło kondensowanie, zbliżanie się elementów, które
tworzyły wszechświat. Zewnętrzny docisk wymuszał wzrastanie w tym
układzie ciśnienia, a to skutkowało zbliżaniem jednostek energii i
tworzeniem kolejnych poziomów rzeczywistości. W środku tak opisanej
zmiany, tylko w tym jednym momencie, tylko w tym punkcie i również
punktowo, zaistniały warunki do wytworzenia się najbardziej w tym
układzie skomplikowanej struktury – rozumu. Powstała konstrukcja,
w której wielowymiarowo dopełniony został zbiór kwantów. Powtórzę,
nigdy wcześniej nie było do tego warunków i nigdy już nie zajdą w
tym świecie. I to warto zrozumieć – i docenić.
Od środka bowiem proces biegnie w drugą stronę. Czyli wcześniejsze
skupianie zamieniło się w rozprzestrzenianie – w wybuch i ucieczkę

6. elementów. Ucieczkę w nieskończoność. Że to stosunkowo duży obiekt
wszechświatowy, ponieważ tworzą go mnogie elementy, to i zjawisko
rozpadu jeszcze trochę się utrzyma i pozwoli podziwiać - ale trwa
i nawet przyspiesza.
Z tym ważnym zastrzeżeniem, że to nie kiedyś tam, za ogromną skalę
lat dojdzie do wspomnianego finału, ale ten finał będzie niedługo.
W skali wszechświatowych zdarzeń niedługo.
I jeszcze jedno ważne, z czego też warto sobie zdać sprawę i co z
tego braku w widmie wprost wynika. Ten zanikający zakres nie jest
tam i daleko, on nie dzieje się gdzieś brzegiem świata. Jeżeli tak
ktoś przedstawia sobie rzeczywistość i jej ewolucję, to znaczy, że
niczego z takiej rzeczywistości nie pojmuje.
Przecież, zauważcie, zanikanie wartości promieniowania przebiega w
całości układu oraz w każdym miejscu. Niemożność pomierzenia tych
wartości to nie pochodna ulokowania mierzącego czy jego możliwości
badawczych. To nie tak. Chodzi o to, że jeżeli czegoś nie ma, to w
tym miejscu tego nie ma i w ogóle nie ma - jeżeli tutaj czegoś nie
stwierdzam, to tego nie ma w każdym zakątku.
Mówiąc inaczej - i co warto sobie uzmysłowić - to nie na dalekim i
gdzieś w horyzoncie zdarzeń umiejscowionym rejonie brzegowym świat
ulega zanikowi i się złuszcza warstwa kwantowa po warstwie, ale że
to dokonuje się ciągle i w każdym punkcie. Brzeg zjawisk jest tu i
teraz – i wszędzie.
Również we mnie. Składające się na mnie elementy świata, które tak
stabilne wydają się w swojej rotacji, które zamykają się w twardą
w moim pomiarze sferę, a to atomu, a to fotonu – to również podlega
rozpadowi, zanika ich pełna w chwili środkowej postać. Dlaczego? W
świecie nie ma już takich zasobów, żeby ich powłoki dopełnić. Taki
moment już nie zaistnieje, nigdy. Te elementy posiadały środkowy i
maksymalny charakter, ale to przeszłość. Obecnie ciągle, ciągle i
ciągle się złuszczają, tracą górne wartości.
Ten proces jest w ciele osobniczym, stąd moje zanikanie – ale i w
ciele światowym, cały wszechświat tak się złuszcza i zanika, traci
składniki i zanika. - Na tę chwilę brakuje jednostki i trochę, ale
to oznacza, że każdy element już jest dziurawy i że się nie dopina
w istnieniu – ale to również oznacza, że całość wszechświata jest
dziurawa i się rozpada. Oraz że ta dziura się powiększa.
Się powiększa... Się powiększa...
cdn.
Janusz Łozowski