3. Naszym patronem jest Ignacy Jan Paderewski
Wybór tej postaci nie był przypadkowy: chcieliśmy uczcid zasługi człowieka, który oficjalnie nie mógł
byd patronem szkół w Polsce w latach 1945-1989.
Ignacy Jan Paderewski łączy cnoty Polaka-patrioty z otwartością na świat i międzynarodowym
uznaniem. Odegrał istotną rolę w odbudowie niepodległej Polski. Był politykiem i artystą -
człowiekiem serca i rozumu, oddanym ludziom i wielkim sprawom. Chcemy, by był dla nas wzorem.
IGNACY JAN PADEREWSKI
Paderewski, kochany i czczony w Polsce, popularny i podziwiany w Ameryce i Europie,
stanowi żywy symbol (...). Paderewski nie należy do żadnego obozu i nie stanowi nawet
własności całego żyjącego pokolenia Polaków. Paderewski należy do Polski wiecznej, do tej
wiecznej idei i wiecznej rzeczywistości, która nazywa się Polską, przede wszystkim do tej
przyszłej Polski...
prof. J. Kucharzewski, 1941
4. Ignacy Jan Paderewski (1860-1941) - polski pianista, kompozytor, polityk i mąż stanu, który jak sam
stwierdził, "poświęcił życie dla ojczyzny, służąc jej ze wszystkich sił".Był rzeczywiście patriotą,
człowiekiem szczerze oddanym Polsce i jej mieszkaocom. Inicjował i finansował wiele przedsięwzięd o
charakterze politycznym i społecznym, takich jak ufundowanie pomnika Grunwaldzkiego w Krakowie czy
zbieranie funduszy na pomoc ofiarom wojny. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości pełnił przez rok
funkcję premiera rządu i ministra spraw zagranicznych, a także jednego z delegatów na kooczącą I wojnę
światową konferencję pokojową w Paryżu. W późniejszych latach był m.in. przedstawicielem Polski w
Lidze Narodów i przewodniczącym pełniącej rolę emigracyjnego parlamentu Rady Narodowej w
Londynie . Paderewski był człowiekiem niezwykle szlachetnym, utalentowanym, pracowitym i ambitnym,
a przy tym obdarzonym ogromnym urokiem osobistym, który pomagał mu zarówno w działalności
politycznej, jak i karierze muzycznej. Jego koncerty wzbudzały powszechny zachwyt wśród publiczności i
krytyków. Swą grą potrafił elektryzowad słuchaczy, stwarzad nastrój entuzjazmu, graniczącego niemal z
histerią podobną do tej, która towarzyszy niektórym współczesnym gwiazdom muzyki rozrywkowej.
Wspaniały styl wykonawczy Paderewskiego wywarł wpływ na całe pokolenia pianistów. Sława muzyczna,
jaką cieszył się Paderewski, bardzo ułatwiała mu realizację przedsięwzięd politycznych. Ogromna
popularnośd umożliwiała mu zawieranie znajomości w kręgach politycznych i dyplomatycznych na
najwyższym szczeblu. Dobrze znał m.in. prezydenta Stanów Zjednoczonych, który, jak twierdzą niektórzy
historycy, dzięki osobistemu zaangażowaniu Paderewskiego, umieścił kwestię niepodległości paostwa
polskiego w 13. punkcie swego "orędzia" dotyczącego pokoju po I wojnie światowej.Wielkie
zaangażowanie Paderewskiego, jego działalnośd polityczna i społeczna zapewniły mu znaczące miejsce w
historii naszego kraju, a wybitny talent i charyzma w połączeniu z pracowitością dały mu pozycję jednego
z najwybitniejszych pianistów XX wieku.
5. Kariera muzyczna Za miejsce swojego debiutu jako pianisty Paderewski uważał Wiedeo. To tu w roku 1888
odbył się jego koncert z udziałem słynnej wówczas śpiewaczki Pauliny Lucca . Kolejny recital, tym razem w
Paryskiej Salle Erard, to następny znaczący krok w błyskotliwej karierze wirtuoza. Paderewski koncertuje we
Francji, Holandii, Niemczech, wszędzie odnosząc sukcesy. Angielska publicznośd, początkowo z rezerwą
traktująca grę młodego pianisty, po kilku recitalach jest równie oczarowana stylem wykonawczym
Paderewskiego, jak słuchacze wszystkich wielkich miast europejskich . Kolejny, niezwykle ważny etap w
karierze Paderewskiego rozpoczął się 17 listopada 1891 roku, gdy artysta po raz pierwszy wystąpił w
nowojorskiej Music Hall (późniejszej Cornegie Hall). Do kooca marca 1892 roku grał ponad 100 razy nie tylko
w największych, ale także prowincjonalnych miastach USA i Kanady. Odtąd niemal co roku koncertował przez
kilka miesięcy w Stanach Zjednoczonych z ogromnym powodzeniem, również finansowym. Grał także w
Afryce Południowej, Australii i Nowej Zelandii, na Hawajach, Kubie i w Ameryce Południowej . Naukę gry na
fortepianie rozpoczął Paderewski już jako dziecko, pod kierunkiem nauczycieli domowych. Studia muzyczne
odbył w latach 1872-78 w konserwatorium warszawskim. Swoje umiejętności kompozytorskie doskonalił pod
kierunkiem znanego nauczyciela kompozycji Fryderyka Kiela w Berlinie. Był także uczniem słynnego
pedagoga Teodora Leszetyckiego, od którego przejął silny, masywny sposób wydobywania dźwięku (słynne
"uderzenie Leszetyckiego"). Repertuar Paderewskiego obejmował głównie utwory Szopena, Liszta i własne .
W twórczości kompozytorskiej największe znaczenie ma jego muzyka fortepianowa, w tym najsłynniejszy
chyba utwór: "Menuet", Koncert fortepianowy a-moll op. 17, Fantazja polska na fortepian i orkiestrę op.
19.Ważnym utworem w dorobku kompozytora jest także opera "Manru" do libretta Alfreda Nossiego wg
"Chaty za wsią" J. I. Kraszewskiego. Drezdeoska prapremiera opery odbyła się w maju 1901 roku, a polska
wkrótce potem we Lwowie. "Manru" zdobyła wielkie powodzenie, wystawiały ją wszystkie stołeczne teatry
w Europie i Ameryce . Wrażliwy na sprawy polskiej sztuki utworzył Paderewski w 1896 roku Fundację
Paderewskiego Dla Młodych Kompozytorów w Ameryce, fundował także stypendia młodym kompozytorom
mieszkającym w Paryżu.
6. Działalnośd polityczna i społecznaZa początek swojej kariery politycznej uważał Paderewski wygłoszenie
przemówienia z okazji odsłonięcia w 1910 roku w Krakowie pomnika Grunwaldzkiego, którego był
fundatorem.Jego poglądy polityczne były zbliżone do programu Narodowej Demokracji (szczególnie ten ich aspekt,
który dotyczył przewidywanej wojny między Niemcami a Rosją i związanej z nią szansy odzyskania przez Polskę
niepodległości). Zaangażował się zatem w popularyzację sprawy polskiej wśród zachodnich dyplomatów i
polityków. Sława wielkiego pianisty i kompozytora, jaką się cieszył, umożliwiała mu kontakty ze znanymi
osobistościami. Już w 1915 roku wraz z H. Sienkiewiczem zorganizował Generalny Komitet Pomocy Ofiarom Wojny
w Polsce. W tym samym roku wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie dał wiele koncertów. Były one sposobem
na pozyskiwanie przychylności sprawie polskiej oraz funduszy na pomoc dla wyniszczonego kraju.Po odzyskaniu
przez Polskę niepodległości, w styczniu 1919 roku Paderewski stanął na czele rządu, zachowując dla siebie tekę
Ministra Spraw Zagranicznych, aby wziąd udział w zbliżającej się konferencji pokojowej w Paryżu, gdzie dzięki swym
wpływom i zdolnościom krasomówczym skutecznie bronił interesów kraju.W latach 1920-21 Paderewski był stałym
przedstawicielem Polski w Lidze Narodów i delegatem na Konferencję Ambasadorów, będącą kontynuacją
konferencji paryskiej. Jednak rozczarowany biernością i brakiem zainteresowania ze strony przedstawicieli paostw
sprzymierzonych problemami Polski, Paderewski złożył rezygnację z funkcji delegata, a następnie z
przdstawicielstwa w Lidze. Na wiele lat wycofał się z życia politycznego, poświęcając się karierze muzycznej i
zbierając fundusze na cele charytatywne. W 1936 roku wraz z W. Sikorskim założył Front Morges - porozumienie,
którego celem było zniesienie rządów sanacji i zjednoczenie opozycji. Po wybuchu II wojny światowej Paderewski
został przewodniczącym Rady Narodowej w Londynie.Chod jako pianista osiągnął Paderewski znacznie większy
rozgłos niż jako polityk, nie można nie docenid jego wielkiego zaangażowania i poświęcenia się sprawom Polski. Jak
pisał Norman Davies, "dzięki koncertom, jakie I. J. Paderewski dawał w Białym Domu, Wilson wpisał na swoją listę
niepodległośd Polski". Przez wiele lat uchodził za ambasadora naszego kraju. Został odznaczony m.in. Wielkim
Orderem Oficerskim Legii Honorowej i Oredrem Imperium Brytyjskiego. Po śmierci został pochowany na
cmentarzu zasłużonych Arlington w Waszyngtonie. W 1992 roku jego prochy zostały sprowadzone do Polski i
złożone w krypcie katedry warszawskiej.
