10. Jan Nepomucen Kamiński
(ur. 27 października 1777 w Kutkorzu, zm. 5 stycznia 1855 we Lwowie) Polski reżyser, aktor, pisarz
i tłumacz, dyrektor teatru polskiego we Lwowie, nazywany Ojcem galicyjskiej sceny polskiej.
W latach 1809 - 1842 kierował lwowskim teatrem w trudnych warunkach germanizacji i
prześladowań polskości. Ubogi naówczas repertuar zasilał przeróbkami i tłumaczeniami z literatur
obcych i przyswoił scenie naszej sto kilkadziesiąt utworów dramatycznych
13. Jan Marceli Gutkowski
(1775-1863)
Żołnierz Kościuszki, uczestnik wojen
napoleońskich, kapelan wojska
polskiego w Królestwie Polskim.
Biskup podlaski, po powstaniu
listopadowym wygnany z imperium
rosyjskiego osiadł we Lwowie w
klasztorze franciszkanów.
We Lwowie był znany z tego, iż często
powtarzał w czasie kazań:
"O jedną rzecz co dzień Boga proszę.
Jednego tylko w życiu bardzo pragnę,
aby tak jak patrzyłem na upadek
drogiej mi ojczyzny, opatrzność
pozwoliła mi dożyć jej
zmartwychwstania"
Nie dożył, i jak głosi napis nagrobny:
„W 88 roku swojego życia -
pobożnie w Panu zasnął".
14. Józef Torosiewicz
(ur. w 1785 r. we Lwowie,
zm. we Lwowie w 1869 r.)
Ormianin. Lekarz, działacz społeczny,
filantrop, fundator Bursy Ormiańskiej dla
chłopców w 1865 r.
Kajetan Kajetanowicz
(ur. w 1817 r. w Russowie k. Śniatynia,
zm. 31 XII 1900 r. we Lwowie)
Ormianin. Studia teologiczne we
Lwowie. Wyświęcony w 1840 r.
Proboszcz katedry.
Aktywnie działał charytatywnie, pełniąc
od 1860 r. funkcję sekretarza instytutu
ubogich chrześcijan we Lwowie.
Przez 35 lat dyrektor Bursy Ormiańskiej
im. Józefa Torosiewicza.
15.
16. Józef Śmiechowski
(ur. w 1798, 1799?,
zm. 18 czerwca 1875 we Lwowie),
generał powstania styczniowego,
uczestnik powstania listopadowego
i styczniowego. Oficer armii
Królestwa Polskiego. W 1831 był
majorem, po upadku powstania
listopadowego wyjechał na Zachód.
Po wybuchu powstania
styczniowego w 1863 mianowany
przez Rząd Narodowy generałem.
Odznaczony Krzyżem Virtuti Militari.
Po powstaniu mieszkał we Lwowie.
17. Julian Konstanty Ordon
(ur. 16 października 1810 w
Warszawie,
zm. 15 stycznia 1887 we Florencji),
oficer wojska polskiego, powstaniec
listopadowy, ewangelik.
W czasie powstania listopadowego,
podczas obrony Warszawy, dowodził
baterią artylerii w reducie, która została
wysadzona w powietrze. W wierszu
Reduta Ordona jego rzekomą śmierć
opisał Adam Mickiewicz co nie jest
prawdą, bo Ordon tylko się mocno
poparzył. Ordon walczył przedtem w
bitwach pod Ostrołęką i Olszynką
Grochowską i otrzymał Virtuti Militari.
18. Seweryn Goszczyński
(ur. 4 listopada 1801 w Ilińcach koło
Humania, zm. 25 lutego 1876 we Lwowie)
Działacz społeczny, rewolucjonista, pisarz
i poeta polskiego Romantyzmu. Zasłynął
jako autor wierszy patriotycznych oraz
jeden z czołowych członków grona
mesjanistycznego Andrzeja Towiańskiego.
Współcześnie znany zwłaszcza dzięki
powieści poetyckiej Zamek kaniowski oraz
powieści gotyckiej Król zamczyska.
19. Walery Łoziński
(ur. 15 stycznia 1837 w Mikołajowie koło
Stryja, zm. 30 stycznia 1861 we Lwowie)
Pisarz i publicysta. Do najbardziej znanych
utworów Łozińskiego należą powieści:
Zaklęty dwór, Szlachcic chodaczkowy,
Szaraczek i karmazyn, Czarny Matwij.
Poruszał w nich problematykę narodową,
sięgając do wydarzeń z okresu rzezi 1846 r.
i Wiosny Ludów w Galicji. 10 stycznia 1861
r. Łoziński stanął do pojedynku na szable z
Karolem Ciszewskim - swoim kolegą
redakcyjnym z "Czytelni Akademickiej”
( poszło o kobietę). Łoziński został ranny w
skroń i zmarł niespełna trzy tygodnie
później. Jego pogrzeb, stał się wielką
manifestacją patriotyczną.
Pomnik - dłuta Cypriana Godebskiego i Abla
Marii Periera –został wzniesiony ze składek
publicznych Lwowian.
20. Artur Grottger
(ur. 11 listopada 1837 w Ottyniowicach,
zm. 13 grudnia 1867 w Amélie-les-
Bains-Palalda)
Malarz, jeden z czołowych
przedstawicieli romantyzmu w
malarstwie polskim, ilustrator,
rysownik, znany z cyklu "kartonów" o
powstaniu styczniowym.
21. Jan Dobrzański (ur. w 1820 w Czarnej, zm. w 1886 we Lwowie)
Redaktor i pisarz, dyrektor polskiej sceny teatralnej we Lwowie. Działacz polityczny w okresie
Wiosny Ludów. Do roku 1863 działacz stronnictwa czerwonych w Galicji. Założyciel i kierownik
Komitetu Bratniej Pomocy niosącej pomoc powstańcom styczniowym w roku 1864.
Uznawany za jednego z twórców nowoczesnego dziennikarstwa polskiego.
22. Ksawery Liske (ur. 1838, zm. 1891) Był wybitnym historykiem, profesorem Uniwersytetu
Lwowskiego, założycielem Towarzystwa Historycznego i Kwartalnika Historycznego, wieloletnim
dyrektorem Archiwum Krajowego Aktów Grodzkich i Ziemskich we Lwowie, organizatorem badań
historycznych, cenionym wykładowcą historii powszechnej.
23. Grobowiec rodziny Szajnochów:
Karola, jego żony Joanny
i syna Władysława.
(ur. 20 listopada1818 w Komarnie,
zm. 10 stycznia 1868 we Lwowie)
Pisarz, historyk, patriota i działacz
niepodległościowy. Był synem
zniemczonego Czecha Wacława
Scheinoha-Vtelenský'ego i Marii z
Łozińskich (jego kuzynami byli pisarze
Walery i Władysław Łozińscy. Karol
Polakiem czuł się od lat najmłodszych,
starał się zatrzeć ślady swego
niepolskiego pochodzenia, zmieniając
stopniowo pisownię nazwiska
(Scheynoha de Wtellensky, później
Szejnoha de Wtellensky, wreszcie
Szajnocha).
Karol Szajnocha
24. Franciszek Jan Smolka
(ur. 5 listopada 1810 w Kałuszu,
zm. 5 listopada 1899 we Lwowie)
Prawnik, polityk liberalny, działacz
społeczny, prezydent parlamentu
Austro-Węgier; twórca Kopca Unii
Lubelskiej.
Franciszek Smolka pochodził z
mieszanej rodziny austriacko-
węgierskiej osiadłej w Galicji. Ojciec
Wincenty Schmolke był oficerem armii
austriackiej, przybyłym do Lwowa ze
Śląska, matka Anna Nemethy była
Węgierką.
25. Stanisław Szczepanowski
(ur. 12 grudnia 1846 w Kościanie,
zm. 31 października 1900 w Nauheim)
Ekonomista, inżynier, przedsiębiorca
naftowy, od 1886 poseł do parlamentu
austriackiego, od 1889 do Sejmu
Krajowego galicyjskiego.
Rzecznik uprzemysłowienia Galicji.
W 1889 założył Galicyjskie Towarzystwo
Akcyjne dla Przemysłu Naftowego, był
współzałożycielem Towarzystwa Szkoły
Ludowej.
Nazywany był romantykiem
pozytywizmu.
Pisali o nim: Bolesław Prus, Henryk
Sienkiewicz,
26. Zygmunt Gorgolewski (ur. 14 lutego 1845 w Solcu Kujawskim, zm. 6 lipca 1903 we Lwowie)
Architekt, przedstawiciel historyzmu, jeden z najwybitniejszych polskich architektów epoki, od 1872
działał w Niemczech i Poznańskiem, od 1893 we Lwowie, gdzie w latach 1897–1900 wzniósł swoje
najwybitniejsze dzieło – Teatr Wielki we Lwowie.
27. Piotr Chmielowski
(ur. 9 lutego 1848 w Zawadyńcach na
Podolu, zm. 22 kwietnia 1904 we Lwowie),
Polski historyk literatury, profesor
Uniwersytetu Lwowskiego.
28. Górka Powstańców
Bronisław Antoni Szwarce (ur. 8 paźdz. 1834 w Bretanii, zm. 18 lutego 1904 we Lwowie)
Inżynier i działacz niepodległościowy. Był synem wygnańców z 1831. W 1861 wrócił do kraju,
mieszkał w Warszawie, Białymstoku i Łapach. Działacz "stronnictwa czerwonych”.
Aresztowany przez władze carskie, został skazany na karę śmierci, którą zamieniono dzięki
wstawiennictwu francuskiej cesarzowej Eugenii (zachował obywatelstwo francuskie) na
więzienie i zesłanie. Pod koniec życia został uwolniony. Mieszkał w Krakowie i Lwowie.
29. Maria Stanisława Konopnicka
z domu Wasiłowska, ps. Jan Sawa,
Marko, Jan Waręż.
(ur. 23 maja 1842 w Suwałkach,
zm. 8 października 1910 we Lwowie)
Poetka i nowelistka, krytyk literacki,
publicystka, tłumaczka, działaczka na
rzecz praw kobiet, poetka okresu
realizmu.
Proście wy Boga o takie mogiły,
Które łez nie chcą, ni skarg, ni żałości,
Lecz dają sercom moc czynu, zdrój siły
Na dzień przyszłości.
30. Jan Karol Gall
(ur. 18 sierp.1856 w Warszawie,
zm. 30 paźdz. 1912 we Lwowie)
Polski kompozytor i dyrygent.
W latach 1891–1895
był nauczycielem śpiewu w
krakowskim konserwatorium.
Od 1896 do końca życia mieszkał
we Lwowie.
Był kompozytorem głównie pieśni
(m.in. "Dziewczę z buzią jak
malina", "Gdybym był młodszy
dziewczyno" (do słów Adama
Asnyka i jemu dedykowanej),
"Czarowna cicha noc majowa",
kolędy "Mizerna cicha"
(do słów Teofila Lenartowicza),
a także opracowań chóralnych
pieśni ludowych.
Skomponował operę Barkarola,
kantaty i miniatury fortepianowe.
31. Władysław Bełza
(ur. 17 października 1847 w
Warszawie, zm. 29 stycznia 1913
we Lwowie).
Poeta neoromantyczny, piszący w
duchu patriotycznym, nazywany
piewcą polskości. Wiele jego
wierszy, pisanych w tonie
patriotyczno-wychowawczym, było
adresowanych do polskiej
młodzieży i dzieci. Jest autorem
słynnego wiersza pod tytułem:
"Wyznanie wiary dziecięcia
polskiego" ("Katechizm polskiego
dziecka"), zaczynającego się
słowami:
Kto Ty jesteś? / Polak mały. /
Jaki znak twój? / Orzeł biały.
32. "Śpiąca kobieta" - piękny pomnik na grobowcu Ludwika Markowskiego, adiunkta sądowego
i jego żony Katarzyny, dłuta Juliana Markowskiego, W pierwotnym wykonaniu
u wezgłowia wznosiła się nadnaturalnej wielkości postać anioła boleści. Nie wiadomo kiedy
usunięto drugą figurę - prawdopodobnie przed I wojną światową.
33.
34. Wojciech Kętrzyński, Adalbert
von Winkler
(ur. 11 lipca 1838 w Lötzen,
zm. 15 stycznia 1918 we Lwowie)
Historyk, wieloletni dyrektor Zakładu
Narodowego im. Ossolińskich we
Lwowie.
35. Franciszek Jaworski
(ur. 21 listopada 1873 w Gródku
Jagiellońskim, zm.18 marca 1914 we Lwowie)
Historyk, dziennikarz, publicysta, pisarz,
archiwista i kolekcjoner.
Z wykształcenia prawnik (ukończył Wydział
Prawa Uniwersytetu Lwowskiego),
z zamiłowania historyk.
Był jednym z założycieli Towarzystwa
Miłośników Przeszłości Lwowa (1906)
i Biblioteki Lwowskiej, w której towarzystwo
to publikowało prace historyczne.
Opublikował szereg prac poświęconych
historii Lwowa.
36. Tadeusz Klemens
Rutowski
(ur. 2 grudnia 1852 w
Tarnowie, zm. 30 marca 1918
w Krechowie koło Żółkwi)
Dziennikarz, publicysta, poseł
na Sejm Krajowy we Lwowie
i do wiedeńskiej
Rady Państwa,
działacz samorządowy,
prezydent Lwowa, ekonomista,
mecenas kultury..
37. Ludwik Kubala (ur. 9 wrze.1838 w Kamienicy koło Nowego Sącza, zm. 30 wrze.1918 we Lwowie)
W latach 1880 -1881 opublikował dwa tomy szkiców historycznych, które przyniosły mu sławę
i popularność. Pod ich wpływem Henryk Sienkiewicz odstąpił od pisania powieści o Władysławie
Warneńczyku i stworzył Trylogię.
38. Gabriela Zapolska, herbu Korwin, (Maria Gabriela Korwin-Piotrkowska),
(ur. 30 marca 1857, zm. 17 grudnia 1921) Dramatopisarka, powieściopisarka i publicystka.
Przedstawicielka polskiego naturalizmu. Pisała komedie satyryczne, dramaty i powieści.
39. Franciszek Stefczyk
(ur. 2 grudnia 1861 w Krakowie,
zm. 30 czerwca 1924 w Krakowie)
Działacz spółdzielczości.
Z wykształcenia historyk.
Jako nauczyciel szkoły rolniczej
w Czernihowie koło Krakowa założył
w 1889 pierwszą na ziemiach polskich
wiejską spółdzielnię oszczędnościowo-
pożyczkową.
Przyczynił się do upowszechnienia
wiejskich kas spółdzielczych
i osłabienia lichwy na wsi galicyjskiej.
Od 1919 r. kierował
Centralną Kasą Spółek Rolniczych
w Warszawie.
W 1924 r. zainicjował powołanie
Zjednoczenia Związków Spółdzielni
Rolniczych i został jego prezesem.
40. Józef Kallenbach (ur. 24 listopada 1861 Kamieńcu Podolskim , zm.12 wrze.1929 w Krakowie).
Był profesorem historii literatury polskiej na Uniwersytetach: Lwowskim Jagiellońskim, Wileńskim
i Warszawskim. Wykładał literaturę polską przedrozbiorową i romantyzm.
41. Jan Zahradnik (ur. 28 stycznia 1904, zm. 22 października 1929 we Lwowie) Polski poeta
i krytyk literacki. Jako czternastoletni uczeń lwowskiego III Gimnazjum im. Stefana Batorego,
brał udział w obronie Lwowa (w 1918 r.), za co został odznaczony Krzyżem Obrony Lwowa.
42. Górka Powstańców
Benedykt Dybowski herbu Nałęcz (ur. 30 kwietnia 1833 w Adamarynie, powiat Mińsk, zm. 30
stycznia 1930 we Lwowie) Przyrodnik, podróżnik, odkrywca i lekarz. Badacz jeziora Bajkał,
południowej Azji i Kamczatki, profesor Uniwersytetu Lwowskiego i Szkoły Głównej w Warszawie,
uważany za jednego z ojców polskiej limnologii.
43. Oswald Marian Balzer (ur. 23 stycznia 1858 w Chodorowie,
zm. 11 stycznia 1933 we Lwowie) Historyk ustroju i prawa polskiego.
Po uzyskaniu doktoratu z prawa na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie
przeniósł się do Lwowa. W 1887 został mianowany profesorem zwyczajnym na
Uniwersytecie Lwowskim, gdzie pracował w latach 1887 – 1933.
44. Luna Amalia Drexlerówna (ur. 10 listop. 1882,we Lwowie zm. 5 listop. 1933 we Lwowie)
Polska rzeźbiarka i malarka. W czasie dwudziestolecia międzywojennego była zaliczana do
najwybitniejszych rzeźbiarzy polskich tego okresu.
45. prof. Jerzy Adolf Kazimierz
Twardowski
(ur. 20 października 1866 w Wiedniu,
zm. 11 lutego 1938 w Milanówku)
Filozof , twórca lwowsko-warszawskiej
szkoły filozofii (najbardziej znaczącej
szkoły w historii filozofii polskiej).
46. Stanisław Niewiadomski
(ur. 4 listopada 1859 w Soposzynie koło
Żółkwi, zm.15 sierpnia 1936 we Lwowie)
Kompozytor, dyrygent, krytyk muzyczny,
pedagog.
47. Leon Piniński
(urodził się 8 marca 1857 we Lwowie,
zmarł 4 grudnia 1938 r. we Lwowie),
Studia prawnicze ukończył we
Lwowie, uzyskując w roku 1880 tytuł
doktora. W roku 1891 został
profesorem prawa rzymskiego na
Uniwersytecie Lwowskim.
Z czasem zajęły go sprawy polityczne
i gospodarcze.
Był konserwatywnym politykiem
galicyjskim,
Po zakończeniu I wojny światowej
podjął na nowo pracę naukową,
studia nad sztuką i muzyką oraz
kolekcjonerstwo.
Swoje bogate zbiory ofiarował
Zamkowi Królewskiemu na Wawelu.
48.
49. Maksymilian Marceli Thullie herbu Prawdzic
(ur. 16 stycznia 1853 we Lwowie, zm. 1 września 1939 we Lwowie)
Rektor Szkoły Politechnicznej we Lwowie. Pochodził z francuskiej rodziny przybyłej do Polski w
XVIII w. Studiował w Akademii Technicznej we Lwowie i Politechnice w Wiedniu.
Opracował pierwsze polskie podręczniki budowy mostów wszystkich typów. Badał wytrzymałość,
rozkład sił i naprężenie elementów mostu. Wprowadził tzw. kryterium Thulliego do wyznaczania
najniekorzystniejszego położenia układu ciężarów skupionych w belce prostej.
50. Prof. Władysław Henryk Franciszek Abraham
(ur. 10 października 1860 w Samborze, zm. 15 października 1941 we Lwowie)
Studiował i habilitował się na uniwersytecie Jagiellońskim. W 1886 r.
objął katedrę prawa kościelnego na Uniwersytecie Lwowskim, którego był potem rektorem.
51. Stefan Banach (ur. 30 marca 1892 w Krakowie, zm. 31 sierpnia 1945 we Lwowie)
Polski matematyk, jeden z przedstawicieli lwowskiej szkoły matematycznej,
twórca ogromnego działu nowoczesnej matematyki.
Ugruntował podstawy niesłychanie ważnej w nowoczesnych zastosowaniach
matematyki analizy funkcjonalnej. Podał jej fundamentalne twierdzenia, wprowadził jej
terminologię, którą zaakceptowali matematycy na całym świecie.
52. Pomnik na grobie Piotra Krzeczunowicza (1819-1887), znanego chirurga, jego żony
Anny (1835-1907) i ich syna Włodzimierza (1862-1925), również lekarza.
53. Juliusz Makarewicz
(ur. 5 maja 1872 w Samborze,
zm. 20 kwietnia 1955 we Lwowie)
Po ukończeniu studiów na Wydziale
Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego i
obronie doktoratu (w 1894) podjął pracę
sędziego w Sądzie Krajowym w
Krakowie. Od 1904 był profesorem
nadzwyczajnym Uniwersytetu
Jagiellońskiego, a od 1907 profesorem
zwyczajnym Uniwersytetu Lwowskiego.
Na uczelni tej pozostał do końca życia,
pomimo kolejnych zmian przynależności
państwowej Lwowa.
W 1919 został powołany na członka
Komisji Kodyfikacyjnej. Był jednym z
najważniejszych twórców polskiego
kodeksu karnego (1932) zwanego w
doktrynie
Kodeksem Makarewicza.
54. Mieczysław Sołtys (ur. 7 lutego 1863 we Lwowie, zm. 11 listopada 1929 we Lwowie)
Kompozytor, dyrygent, pedagog i organizator życia muzycznego.
Adam Sołtys - syn (ur. 4 lipca 1890 we Lwowie, zm. 1968 we Lwowie)
Kompozytor, dyrygent, muzykolog, krytyk muzyczny, profesor lwowskiego konserwatorium.
55. Adam Kuryłło
(ur. 20 maja 1889 w Potoczku,
zm. 7 stycznia 1980 we Lwowie)
Profesor statyki budowli i żelbetnictwa na
Wydziale Architektury Politechniki
Lwowskiej.
Był wykładowcą na macierzystej uczelni
aż do późnej starości, niezależnie od
zmian przynależności państwowej Lwowa
i statutu Politechniki Lwowskiej.
56. Henryk Mosing - Ojciec Paweł
(ur. 27 stycznia1910 we Lwowie,
zm. 27 listopada 1999 we Lwowie)
Lekarz, epidemiolog, bliski
współpracownik prof. Rudolfa Weigla
w badaniach nad szczepionką
przeciwtyfusową.
Wychodząc z antygenowej próby Weigla
opracował test aglutynacyjny („test
Mosinga”), który umożliwia wykrywanie
zachorowań o niecharakterystycznym
przebiegu - nawrotowej formy tyfusu
plamistego.
Potajemnie wyświęcony na kapłana przez
kardynała Stefana Wyszyńskiego.
Nie opuścił Lwowa aż do śmierci..
57. Miejsce śmierci
JURKA BITSCHANA
22 listopada 1918 roku w południowej
części cmentarza, (ciało przeniesione
na cmentarz Orląt) ostrzeliwując się
zza nagrobków, zginął 14-letni syn
lekarza z Kulparkowa, jeden z
najmłodszych uczestników walk o
Lwów,
szeregowy Bitschan Jerzy,
uczeń VI klasy gimnazjum Jordana.
60. Markijan Szaszkewycz
Маркія́н Семе́нович Шашке́вич
(ur. 6 listopada 1811 w Pidlissiach,
zm. 7 czerwca 1843 w Nowosiłkach)
Ukraiński poeta romantyczny, pisarz,
działacz oświatowy, duchowny
greckokatolicki.
Pisał wiersze liryczne
i patriotyczne nawiązujące do twórczości
ludowej, był także autorem elementarza
do nauki języka ukraińskiego (ruskiego)
dla szkół ludowych.
61. Iwan Franko
Іван Франко
(ur. 27 sierpnia 1856 we wsi
Nahujowice koło Drohobycza,
zm. 28 maja 1916 we Lwowie)
Działacz społeczny, poeta i pisarz
ukraiński, (właściwe nazwisko Frank).
Uważany jest obok Tarasa Szewczenki
za jednego z najwybitniejszych
przedstawicieli myśli politycznej
i literatury ukraińskiej.
62. Salomea Kruszelnicka (Соломія Крушельницька),
ur. 23 września 1873 w Bielawińcach pod Buczaczem - zm. 16 listopada 1952 we Lwowie.
Słynna ukraińska wokalistka (sopran) i pedagog.
W latach 1898-1902 była gwiazdą Opery Warszawskiej.
63. Iwan Krypjakewycz
(1886 – 1967)
Historyk, autor licznych prac
naukowych dotyczących historii
i kultury Ukrainy.
Patron Instytutu Ukrainoznawstwa
Narodowej Akademii Nauk
Ukrainy.
65. Włodzimierz Iwasiuk
(1949 – 1979)
Wybitny ukraiński kompozytor i poeta,
jest autorem piosenek,
utworów instrumentalnych oraz
muzyki do kilku spektakli.
Jego ciało znaleziono 18 maja 1979
powieszone w lesie. Według oficjalnej
wersji było to samobójstwo, jednak
podejrzenia od razu padły na służby
specjalne ZSRR, które kilkakrotnie
groziły poecie.
66.
67.
68. Cmentarz Łyczakowski - najstarsza zabytkowa nekropolia Lwowa. Położony we
wschodniej części miasta na malowniczych wzgórzach wśród pięknego, specjalnie
zaprojektowanego, starego drzewostanu tworzącego szereg alei. Miejsce wiecznego spoczynku
wielu wybitnych, zasłużonych dla Polski ludzi kultury, nauki, polityki. Na cmentarzu znajduje się
wiele zabytkowych nagrobków o wysokiej wartości artystycznej, przedstawiających alegoryczne
postacie i wizerunki zmarłych a także kaplic, edykuł, kolumn, obelisków, w różnych stylach.
Został założony w 1786. Jest jedną z najstarszych nekropolii istniejących w Europie do dziś (dla
porównania: Cmentarz na Rossie w Wilnie wcześniej, bo w 1769, Powązkowski w Warszawie w
1790, Rakowicki w Krakowie w 1803, Père-Lachaise w Paryżu również w 1803). W miejscu
obecnego cmentarza istniał już w XVI w. cmentarz dla zmarłych na dżumę, podczas gdy innych
zmarłych, aż do czasów cesarza Józefa II, grzebano na cmentarzach przykościelnych. Po I
rozbiorze Polski Lwów znalazł się w zaborze austriackim. W 1783 wyszedł dekret cesarski
nakazujący likwidację dotychczasowych cmentarzy i wytyczenie nowych, poza obrębem miast.
Każda z dzielnic Lwowa miała swój cmentarz - w ten sposób powstały cmentarze: Łyczakowski,
Gródecki, Stryjski i Żółkiewski (po 100 latach trzy ostatnie zlikwidowano, otwierając w ich
miejsce największy terytorialnie lwowski Cmentarz Janowski zajmujący 45 ha). Powiększany
wielokrotnie zajmuje ponad 40 ha i podzielony jest na 80 pól grobowych. Obecny wygląd
cmentarz otrzymał w 1855, a od 1885 zaczęto prowadzić dokładne księgi cmentarne,
pozwalające ustalić miejsce pochówku. Od wiosny 1919 w części cmentarza od strony
Pohulanki utworzono Cmentarz Obrońców Lwowa (potocznie zwany "Cmentarzem Orląt
Lwowskich" dla poległych w wojnach z Ukraińcami i bolszewikami w latach 1918 -1920.
ENTERBG
