Kosmos, wszechświat, ewolucja, czasoprzestrzeń, czas, przestrzeń, kwant, kwanty, fizyka, atom, foton, komórka, elektron, rozum, człowiek, świat, NIC, COŚ, zmiana, ruch, umysł, kwantologia, kultura, nauka, filozofia, kosmologia, wielki wybuch, osobliwość, czarne dziury, bezkres, nieskończoność, wieczność, promieniowanie, widmo promieniowania, układ okresowy, światło, religia, etyka, polityka, biologia, brzeg, granica, geometria, wielowymiarowość, język, matematyka, logika, zmysły, szósty zmysł, telepatia, obcy, planeta, słońce, gwiazda, obce cywilizacje, kosmici, historia, nauka, zabobon, magia, przesąd, abstrakcje, pojęcia, byt, los, przypadek, statystyka, sfera, pole energii, energia, próżnia, zero, jedynka, nicość, zjawiska, stres, psychologia, świadomość, podświadomość, próg, nieoznaczony, zakres, podprogowy, symetria, analogia, harmonia sfer, cząstka, elementarny, jawa, sen, dusza, materia, przyrząd, obserwator, jednostka, zbiór, mózg, precyzyjne dostrojenie, prędkość, punkt, węzeł, rzeczywistość, ja, państwo, społeczeństwo, naród, kraj, klimat, pogoda, prognoza, ziemia, opoka, powierzchnia, powłoka, warstwa, szybkość, ciężar, siła, grawitacja, niepodzielny, prosta, płaszczyzna, rytm, reguła, wzór, odległość, upiorne oddziaływanie, skończoność, pustka, symetria, oś symetrii, życie, śmierć, zbiór, jednostka, całość, część, masa, koniec, początek, największe, najmniejsze, środek, struktura, konstrukcja, wieloświat, strumień świadomości, zapaść, horyzont, horyzont zdarzeń, zdumienie, uczucie, częstotliwość, drgania, wibracje, dotyk, wzrok, słuch, smak, ciało, prostota, aktualność, czas absolutny, absolut, przestrzeń absolutna, idee, duch, miasto, samoświadomość, dziś, chwila, odczucia, osobowość, starość, zegar, melodia, promieniowanie reliktowe, ciepło, zimno, zagęszczenie, ciężar, wybuch, wewnętrzny, zewnętrzny, skwantowany, evolution; cosmology; space; quantum; philosophy; energy; logic; atom; radiation; radiation; reason; civilization; cosmos; universe; black holes; gravity; pressure; infinity; the observer; the singularity; speed of light

1. Janusz Łozowski
S U P L E M E N T
(rozmowa z sobą)
fragmenty
copyright © 2010 by Janusz Łozowski
wszelkie prawa zastrzeżone
ISBN 978-83-932050-1-1
SUPLEMENTczyli@gmail.com
1

2. człowiek - rozum
2

3. - człowiek
- jedność ewolucji
- ewolucja człowieka i rozumu
kosmos – to krok pierwszy i niezbędny, ale wstępny. kolejny etap, opisanie i
zdefiniowanie czaso-przestrzeni, to już działanie drugiego rzutu, pochodna
zrozumienia istnienia zmiennej rzeczywistości. jednak przychodzi taka chwila
w analizie otoczenia, kiedy obywatel świata dostrzega sam siebie i wyróżnia
ze środowiska swoje istnienie. taka kolejność poznawania nieskończoności to
nie przypadek. czy dotyczy to mojego prywatnego definiowania przestrzeni i
obiektów w niej się znajdujących, czy zbiorowego działania, poznanie biegnie
od zewnętrznego zakresu zjawisk do wnętrza poznającego – od "kosmologii" do
"ja". rozum (każdy układ działający w otoczeniu innych bytów) wyróżnia, musi
w pierwszej kolejności określić tło, na którym i wobec którego może umieścić
siebie – żeby stwierdzić, że jestem, muszę wiedzieć, że jest "coś" poza mną.
to dlatego człowiek, umysł – nauka rozpoczyna analizę od gwiazd, od rozważań
o naturze świata, formułuje wnioski "o wszystkim", ponieważ jest to okres, w
którym następuje wyodrębnienie zjawisk regularnych i łatwo dostrzegalnych –
i wielkich. nie ma szczegółów, te pojawiają się później. dlaczego? przecież
zdecydowanie łatwiej dojrzeć migającą na ciemnym niebie gwiazdę i pomimo jej
pozornego bezruchu ustalić zmianę orbity, natomiast "migotanie" komórki-punktu
w czeluści ciała zdecydowanie trudniej, potrzebne są wspomagające struktury
(narzędzia i wiedza, że taki "element" może istnieć). żebym mógł opisać stan
chwilowy i siebie w procesie zmiany, muszę posiadać punkt odniesienia, a ten
znajduję, umiejscawiam na zewnątrz i określam jako "nieruchomy" (i wieczny w
ujęciu maksymalnym). dopiero następczo, w zwrotnym i późnym już analizowaniu
wydarzeń, mogę wyodrębnić siebie w nieustannie odmieniającym się otoczeniu i
jako fakt trwały (okresowo trwały). i powiedzieć – jestem.
chwila, w której tworzy się moje "ja" (odległa w osobniczej ewolucji od stanu
początkowego chwila), to czas podziału świata (rzeczywistości) na zakres, który
przynależny do mnie – i "całą resztę". to wówczas dokonuje się przejście w
poznawaniu od zainteresowań niebem (oraz jego "zawartością") do najbliższego
mi środowiska. wyłaniając (wydobywając) się z tła, budując się jako jednostka
i osobowość, zakreślam swoim działaniem w otoczeniu kręgi, których stanowię
centrum. to z tego wyróżnionego punktu (jedynego takiego punktu na/w prostej
nieskończonej) mogę zdefiniować rzeczywistość. o ile do tego momentu proces
poznawania (siebie i świata) zbiegał się "w punkt", w moje "ja" - to od tej
chwili następuje odwrócenie kierunku, ewolucja biegnie od punktu "w dal". i
moje poznanie oraz definiowanie otoczenia, rozchodząc się ("wybuchając") z/od
punktu, biegnie w nieskończoność. w zakres mojego istnienia zostają włączone
coraz dalsze i głębiej leżące rejony (i warstwy) świata, potencjalnie nawet
nieskończono-wieczne. - mówiąc inaczej, następuje wyłanianie się otoczenia z
mroku (niewiedzy) - a przez to moje istnienie, cielesno-psychiczny fakt, więc
energetyczna konstrukcja (byt), staje się wyraźnie widoczne. jestem podobny
do świata, jestem jego częścią - a zarazem widzę, postrzegam się jako element
wyróżniony. analogicznie, jak ma to miejsce w przypadku reakcji dziecka, dla
którego stopniowo z mroku, z mało zróżnicowanego i praktycznie jednolitego
tła, wyłaniają się coraz dalsze przedmioty i zjawiska - identycznie, jak to
się dzieje w kosmosie, gdzie w obiektywach przyrządów wyłaniają się "spoza"
(horyzontu) coraz dalsze światy, tak dla umysłu (czyli poznającego otoczenie
świadomego już siebie układu) wyłaniają się coraz dalej położone struktury,
zjawiska, byty. ale, co istotne, zawsze z centralnie w tym procesie zawartym
obserwatorem. to przecież ja ("ja") postrzegam i definiuję otoczenie, to moje
zdolności (zasób danych oraz zastosowanych narzędzi) wyznaczają obszar objęty
analizą. zaistniałem, wyodrębniłem się z tła – dlatego świat zaczyna wirować
wokół mnie. wcześniej byłem elementem otoczenia, ale obecnie to otoczenie jest
faktem zewnętrznym - fizycznie nic się nie zmieniło, logicznie wszystko.
3

4. -
jest takie piękne powiedzenie, że "człowiek składa się z wody i marzeń" – w
tym momencie chcę do niego nawiązać, bo jest zasadnicze i skrótowe, oddaje
fakt współistnienia w jednym układzie dwu stron ewolucji: energii oraz jej
reguły. człowiek rzeczywiście zabudowany jest kwantami w różnej postaci, w
tym abstrakcjami. cielesna, fizyczna (materialna) konstrukcja to nośnik pojęć,
które realizują się jako kolejny, już maksymalnie wewnętrzny przedział zmiany
energetycznej (są "nałożone", są "dodatkiem" do przekształcającej się bazy).
i właśnie to abstrakcje, stosowane na co dzień (i od święta) pojęcia i symbole
otaczającego świata stają się w tej chwili centralnym i zasadniczym tematem,
to przede wszystkim do nich muszę się odnosić - opisując sam siebie głównie i
w pierwszej kolejności odnoszę się do abstrakcji. czyli kodujących w/na sobie
"treść" fizycznych stanów energetycznych w mojej głowie – treść, którą swoją
aktywnością (i decyzją) przydaję "grudkom" materii, ale która zarazem stanowi
dla mnie wszystko - przecież owa "treść" to "ja".
ewolucja człowieka-rozumu, to część energetyczna (fizyczna, jakoś "namacalna")
- i symboliczna, tworząca (się) na podbudowie, fundamencie materialnej oraz
koniecznej struktury, jednej bez drugiej nie ma. - dwoistość, dwustronność i
dwuliniowość ewolucyjna właśnie w tym podwojeniu uzyskuje swoje dopełnienie,
jestem takim dwukrotnie podwojonym bytem. ciało dopełnia rozum, konkret, który
mogę "pomacać" (i który często boli) - dopełnia "niematerialny", ulotny, bywa że
odrywający się od nośnika "duch", "czysty rozum". ciało jest bardzo ważne, to
podpora mojego istnienia (w każdej formie), jednak to, czym jestem, a przede
wszystkim za co się uznaję, to zbiór osobniczo i zbiorowo wypracowanych pojęć
("znaków") o otaczającym mnie świecie (oraz o sobie). - dlatego w momencie, w
punkcie, w którym opis rzeczywistości dociera do Kosmosu i kiedy dosięga już
maksymalnego pułapu logicznego (nieskończoności-wieczności), kiedy poziomy i
zakresy otaczającej mnie czasoprzestrzeni (chwilowej i abstrakcyjnej) w jej
jednokierunkowej wszechkierunkowości wyróżniłem (a nawet zdefiniowałem wraz
z ich kwantowym rytmem), przychodzi czas żeby spojrzeć w siebie, czyli na/w
wielowymiarową konstrukcję-strukturę, która mnie określa. wychodząc "stąd",
przechodząc przez "Wszystko", wracam do "tu" (i "teraz") – do siebie. ale to
już inna "rzeka" i inny ja ("ja").
poznanie biegnie od punktu do punktu - i zawsze kwantowo. od nieskończenie
małego punktu (ja) do nieskończenie wielkiego (Kosmos) - i z powrotem. ale
każdy krok w tym procesie to abstrakcje. zbiór pojęć, które konstruuję przez
całe życie, to ja. ciało to fundament, który unosi (i wynosi) moje istnienie
w zakres nadprogowy, ale "ja" to zawartość mojego umysłu - to moje symbole i
abstrakcje tyczące świata i mnie. nie ma świata na zewnątrz, jest wyłącznie i
zawsze we mnie. kwantowa - i tylko kwantowa zmiana (przemieszczanie się w
Kosmosie kwantowej jednostki) przekłada się dla mnie w konstrukcje, które w
zbiorowej formie postrzegam (w dowolny sposób) jako jedność, fakt – i nazywam,
dookreślam. ale to ja i moja zdolność obserwacji i "produkowania" pojęć jest
wyznacznikiem istnienia czegokolwiek, poza mną (i moimi abstrakcjami) nie ma
rzeczywistości, tego, co za taki fakt uznaję. świat to ja. tradycyjne i tak
"naturalne" pojmowanie otoczenia, że istnieje, że są w nim jakoś całościowo
definiowane byty, to również moja abstrakcja, to konieczny efekt wyodrębnienia
(się) z tła energetycznej ewolucji – oraz przypisania sobie i otaczającym mnie
elementom odrębności, to skutek zmysłowej niemożności ustalenia powiązań na
poziomie najgłębszym, to pochodna mojego zgrubnego (z wysoka) rejestrowania
zmian otoczenia. z tego powodu muszę odwrócić tradycyjny oraz powtarzany na
każdym kroku przez umysł pogląd (ogląd), że świat istnieje poza mną – wręcz
przeciwnie, jest we mnie. i tylko we mnie. to ja ten-taki "świat" powołuję w
każdym swoim działaniu do istnienia, to zbiór moich pojęć go wyznacza i
tworzy jego postać, nadaje cechę odrębności i stałości. - moje abstrakcje to
mój świat. abstrakcje - to ja. dlatego ostatni krok w poznaniu (świata) musi
być analizą abstrakcji. moich abstrakcji. niczego poza nimi nie mam.
4

5. - rozum a informacja
- umysł a świat
pytanie na rozgrzewkę: czy, żeby zdefiniować i pojąć Kosmos (nieskończoność
oraz wieczność), muszę być kimś/czymś innym aniżeli jestem? czy te logicznie
skrajne "wielkości" opisujące "rzeczywistość" są dostępne dla zawierającego
się w takich "ramach" działającego i poznającego układu? - czy, żeby odebrać
nowe, ogromne ilości informacji o otoczeniu, muszę się przebudować, zmienić,
skomplikować? czy, na innym poziomie analizy, mam szansę opisać sam siebie
(swój umysł) bez generalnej zamiany swojej konstrukcji? czy, mówiąc inaczej,
ta wleczona przez milionolecia biologiczna konstrukcja umysłu może sprostać
zadaniu, które stawia przed nim świadomy siebie oraz świata obserwator? czy
zbiór abstrakcji, który tworzę na co dzień (a także na potrzeby całego życia),
może wspomagać moje działanie niezależnie od miejsca oraz czasu - czy układ
powstały jako dopasowanie do środowiska (więc tu i teraz), może wyjść poza nie
w swoim działaniu i poznać zawsze-i-wszędzie? - czy umysł (rozum) przyszłości
musi być inny od tego, który był lub jest?
nie musi. to wynika ze sposobu funkcjonowania umysłu. - nie może być tą samą
konstrukcją, ale jednocześnie nie będzie zasadniczo rożnym układem. taki sam
– ale nie ten sam. ewolucja się toczy, przemiany w układzie zachodzą i muszą
zachodzić, jednak nie przekłada się to na metody (zasady) poznawania świata.
pomiędzy mózgiem małpy i człowieka, choć różnice istnieją, przepaści nie ma.
przecież fizyczne elementy użyte do budowy w obu przypadkach są takie same,
środowisko jest to samo i metody działania analogiczne (odwieczne i zawsze
obowiązujące). wszelkie układy posiadające umysł (w dowolnej postaci, chodzi o
funkcję) przynależą do jednego zbioru i nie ma między nimi dramatycznych czy
wielkich, różnic. - owszem, jest gradacja skomplikowania, są "rozmyte" stany
przejściowe, ale ostrych barier nie ma. - dlaczego? ponieważ nie ma znaczenia
konkretna budowa układu, to jedność poznającego oraz poznawanego decyduje o
wspólnocie otrzymanych wyników, i to niezależnie od położenia w czasie czy w
przestrzeni. różnice w technologi powstawania i konstrukcji między umysłem
sprzed kilkunastu tysięcy lat (od kiedy można "zdatować" cywilizację), a tym
aktualnym, nie mają znaczenia, na tym poziomie analizy jest to ten sam układ.
różne jest oczywiście tempo pozyskiwania energii z otoczenia, a także metody
tego pozysku, tu dokonała się drastyczna, wręcz "wybuchowa" ewolucja – która
trwa i przybiera na sile i jest efektem kumulacji danych o świecie (energii
w każdej postaci), jednak fizycznie dotyczy to tego samego umysłu. rozpalenie
stosu drewna od zapłonu stosu atomowego dzieli ogrom czasu – jednak, to fakt,
"rozpalający" jest ten sam. - wniosek, który z tego trzeba wyprowadzić jest
taki, że nie potrzeba zmieniać się albo głęboko przebudowywać, żeby posiąść
nowe umiejętności oraz możliwości działania w świecie. nie trzeba, ponieważ
nie ma znaczenia forma działającego, ale metoda, którą operuje – tu nie liczy
się "prosta" siła, ale "nadpisana" na fizyczny nośnik (materialnie zawsze ten
sam nośnik) abstrakcja. dlatego mam szansę i możliwość, i to nawet w oparciu
o wyprodukowane kiedyś-tam elementy (i z innym przeznaczeniem) dojść poziomu
Kosmosu – i zrozumieć swoje otoczenie. i siebie przy okazji.
więcej – poznanie nieskończoności i wieczności dotyczy każdego umysłu, który
pójdzie tą drogą, każdy poznający i działający w środowisku układ dopracuje
się takich pojęć. różnica ponownie w szczegółach, w postrzeganiu pośrednich
stanów prowadzących do takich "obrazów". prawdę o rzeczywistości zna każdy –
choć zarazem każdy kolejny obserwator dokłada do tego zbioru swój kamyczek.
dlatego pełna odpowiedź na wyżej postawione pytanie brzmi w ten sposób, że to
nie konstrukcja musi się zmienić, żeby można było poznać Kosmos, ale zawartość
już istniejącej konstrukcji – nie struktura "techniczna" decyduje o zakresie
poznania (aczkolwiek nie jest to bez znaczenia), tylko wykorzystane do analizy
elementy (tu pojęcia). nośnik fizyczny zawsze jest ten sam (materia w trakcie
przeobrażeń) – ale zmienia się jego "zawartość" (abstrakcja).
5

6. - umysł "spóźniony"
- prawda czy fałsz?
abstrakcje to ja - tylko czy są to abstrakcje adekwatne do świata? niekiedy
umysł opisuje się jako "opóźniony", nie nadążający za zmianami środowiska czy
wręcz za własnymi wytworami. sprzeczność sama w sobie. jak coś, co wytwarza
skutek, może być względem tego skutku "opóźnione"?
inaczej, ponieważ zagadnienie jest istotne. czy umysł tworzący dowolny fakt
(element, proces, abstrakcję) musi znajdować się na wyższym poziomie budowy i
skomplikowania od tego, co wytwarza, czy może powołać do istnienia "coś" wobec
siebie jakościowo różnego? słowem, stary dylemat: jajko czy kura? oczywiście
nie odnoszę się tutaj do banalnego zakresu konstrukcji, na/w którym zachodzi
szybka żonglerka liczbami lub sięganie "spojrzeniem" i za pomocą technicznego
układu (przyrządu) dalej-głębiej - w takim działaniu rozum nie jest, a nawet
nie może być sprawniejszy od byle liczydła. również wobec otoczenia (procesów
energetycznych) zawsze jestem spóźniony, odbieram fakty po ich zaistnieniu –
to oczywistość. natomiast odpowiedź na powyższe pytanie jest dość zaskakująca:
może i nie może: nie może zbudować – ale może budować.
to nie paradoks. jeżeli trzymać się ściśle wprowadzonych pojęć, to zbudowanie
układu nadrzędnego wobec mnie (czyli bardziej skomplikowanego) jest niemożliwa.
nie stworzę niczego, co będzie przerastać mnie możliwościami. dlaczego? bo nie
mam do tego zasobów (składników, technologii, wiedzy). to oczywiste i jasne,
przecież w każdym konkretnym momencie mojego działania (i istnienia) dysponuję
pewnym i zawsze skończonym zasobem elementów. nie zbuduję, więcej, nawet nie
pomyślę niczego, co byłoby zasobniejsze od tego, co mnie stanowi. ale zarazem
to nie oznacza, że nie mogę tego budować. wystarczy się po okolicy rozejrzeć,
żeby znaleźć wielorakie przykłady, które bardzo dobitnie zaświadczą, że są i
były w chwili ich zbudowania bardziej skomplikowane od stanu zastanego, były
bardziej skomplikowane od wiedzy ich budowniczych przed rozpoczęciem samego
działania. - gdyby nie możliwość budowania układów nowatorskich względem już
istniejących, nie byłoby ani mnie (jako kolejnego "wcielenia" konstrukcyjnych
uwarunkowań ewolucji biologicznej), ani moich "produkcji". dlaczego więc mogę
budować coś innego od poprzedniego, ale nie mogę zbudować czegoś radykalnie
innego? ponieważ w ewolucji nie mam i być nie może "skoków".
każdy proces (fakt), każde i najbardziej z mojego punktu widzenia minimalne
nawet działanie, zmienia zabudowanie układu, w którym zachodzi albo na który
wpływa. jakiś stan zaistnieje - zmienia się struktura całości. przy czym, co
bardzo ważne, zachodzi również proces zwrotny. czyli umysł (a szerzej każda
ewolucja) tworząc, konstruując dowolny element, zmienia zarazem siebie. każdy
mój wytwór dodaje się (jako kwant) do mojego zasobu danych, a przez to i mnie
odmienia. nie skoczę swoim działaniem dalej, jak mój aktualny zasób danych (i
składników), mogę zawsze operować tylko w jego ramach. jednak każde w takim
zbiorze przeprowadzone (za)działanie zmienia jego kształt - każda moja myśl,
to już inny, nowy umysł. - i dlatego mogę w każdym kolejnym kroku (kwantowym)
przemieścić się dalej, przesunąć granicę swojego świata "poza" dzisiejszy
horyzont. zgoda, to zawsze jest horyzont, ale inaczej (dalej) umiejscowiony.
kiedy działam, zmieniam swoją pozycję w środowisku, zmienia się zasób wiedzy
posiadanej i możliwości. nie pobiegnę dalej, jak mój najdalszy punkt wiedzy,
ale mogę ten próg przesuwać – nie zbuduję niczego od razu, ale mogę budować
skutecznie "po kawałku" (i kwantami). fakt tworzenia zmienia stany wewnętrzne
w bycie tworzonym – ale także w tworzącym, zachodzi równoczesne odmienianie
się obu stron procesu. to dlatego mogę powołać (stworzyć) do istnienia układ
przewyższający mnie możliwościami, ponieważ w procesie tworzenia również sam
się zmieniam. i znów "przewyższam" stan zastany. zgoda, tylko o krok, jednak
będę z przodu. nowość wytworzona jest lepsza i sprawniejsza od poprzedniego
stanu, ale ja na tej drodze także znajduję się już dalej – i nie jestem tym,
który był (przed chwilą). a przez to ponownie prowadzę w tym wyścigu.
6

7. -
to jednocześnie nie oznacza, a co chcę wyraźnie podkreślić, że zapoczątkowana
w taki sposób przeze mnie ewolucja intelektualnie mnie nie "przegoni" – jak
najbardziej może się to stać. oczywiście chodzi w tym przypadku o rozważaną
często sprawę "sztucznego umysłu" (o czym przyjdzie się dalej powiedzieć, i
to sporo i w różnym kontekście). czy więc nie zachodzi sprzeczność pomiędzy
wyrażonym przed chwilą stwierdzeniem, że nie mogę zbudować układu "wyższego"
i mnie przerastającego a budowaniem "sztucznego rozumu", który będzie, musi
być "wydajniejszy"? nie ma.
argument na rzecz takiego stwierdzenia jest banalnie prosty oraz oczywisty:
przecież skonstruowana przez mnie struktura, w tym przypadku myśląca, również
będzie samouczącą się i samokomplikującą. każdy kwant energii pozyskany ze
środowiska ten układ zmieni, zabuduje go na nowo i przesunie w definiowaniu
otoczenia (i jego samego) o krok dalej. i, co ważne, jeżeli będzie to proces
swoimi reakcjami szybszy od dostępnych mojemu poziomowi, z tego peletonu po
prostu odpadnę - jako faktycznie opóźniony (w rozwoju). przy czym, co także
ma znaczenie (a w szerszym ujęciu filozofii ewolucji jest oczywistością), od
razu wypadnie zastrzec, że inteligencja "wytworzona" przeze mnie nie będzie
ani inną inteligencją, ani formą "obcą" (czy jakoś tak, a czym straszą różne
publikacje niskich lotów). zasady działania (reguły ewolucyjne) są jednakie
dla wszelkich systemów i w każdym zakątku wszechświata, odmienność pojawia
się na poziomie szybkości, dotyczy zakresu czaso-przestrzeni, która musi się
zrealizować pomiędzy zaistnieniem sygnału (bodźca), a reakcją na niego. - o
ile mój centralny organ myślowy w ramach zbioru układów inteligentnych jest
powolny (ze względu na nośnik), to oczywiście "produkt", konstrukcja oparta
choćby o elektrony (tym bardziej fotony) przegoni mnie z łatwością. jednak,
co tu ważne (oraz pocieszające), uzyskany wynik operacji na abstrakcjach w
takim układzie będzie analogiczny, więcej - tożsamy wobec mojego "powolnego"
opisywania pojęciami otaczającej rzeczywistości. bowiem świat jest ten sam i
zastosowana metoda działania ta sama. i nigdy inna. już wspominałem, nie ma
znaczenia konkretny nośnik i techniczna struktura działającego układu, liczy
się "wsad" (treść), zawartość struktury. liczy się funkcja, a nie jednostkowy
sposób jej wyrażania. jeżeli układ jest zbudowany według reguły (logicznie),
jeżeli działa w oparciu o tę regułę, wytworzy adekwatne do świata pojęcia i
nie pobłądzi. nie może pobłądzić, bo innego świata, innej rzeczywistości nie
ma. w szerokim, logicznym ujęciu nie ma przecież znaczenia, czy abstrakcja
buduje się w biologicznym i kształtowanym milionoleciami mózgu (i w oparciu
o elementy "pod ręką"), czy "puszce", którą składam na obraz i podobieństwo
(swoje), wynik operacji logicznych zawsze jest (i będzie) ten sam, taki sam.
różnica zachodzi tylko w tempie prowadzonych operacji, ilości możliwych do
"przepuszczenia" w jednostce czasu ilości danych. im więcej taki układ może
"przerobić" kwantów i im szybciej to się dzieje, tym bliży jest wydarzeniom
zachodzącym w "teraz" i tym lepsza jego kontrola nad procesami. to ważne i
potrzebne, wręcz konieczne udogodnienie w istnieniu, ale jest to działanie
tylko z "nieco" innego piętra możliwości (ewolucyjnych). świat jest jeden –
dlatego również "myślenie" posiada jedną postać.
wniosek? ten podpunkt można podsumować w sposób taki – że ewolucja materii
(nieożywionej) "podprowadziła" ewolucję układów do poziomu skomplikowania w
formie struktur biologicznych – w kroku drugim ewolucja zachodząca w kręgu
biologicznym podprowadziła proces zmian do struktur rozumnych – ale ewolucja
rozumu w kroku trzecim podprowadza zjawiska do poziomu bariery-zapętlenia,
kiedy ponownie elementy materii (niebiologiczne) mogą zostać wprzęgnięte w
struktury logiczne (więc rozumne). a w kroku czwartym, już po zapętleniu i po
"zakrzywieniu" w osi symetrii (i po "kołowaniu"), proces ewolucyjny znajduje
się na innym poziomie, uzyskuję inny stan (nowość energetyczną) - ale zasada
nie zmieniła się w żadnym punkcie. i ewolucja może biec dalej. tak samo – ale
nigdy tak samo.
7

8. - abstrakcje
- działanie umysłu
o abstrakcjach i sposobie działania układu rozumnego wcześniej wspominałem,
warto jednak do tego wrócić, ponieważ sprawa jest interesująca – zwłaszcza w
kontekście budowy "sztucznego" układu logicznego. tworzenie (tworzenie się)
abstrakcji, a następnie operowanie nimi, to zagadnienie ważne, które wymaga
głębszej refleksji. bo choć nie jest to obszar "nieustającego cudu" (co, mam
nadzieję, niezbyt mocno poniektórych zasmuci), to jednocześnie nie oznacza to
banalnie prostego fizycznego procesu (który jest "produktem" mózgu).
po pierwsze i najważniejsze w tym toku rozumowania: abstrakcje realizują się
na nośniku fizycznie materialnym i różnorako "namacalnym", jak to powinno w
każdej (przyzwoitej) ewolucji być. i nigdy inaczej.
i nie jest to, wbrew pozorom, nic warte (czy banalne) stwierdzenie. to bowiem
zaistnienie, wytworzenie się w toku ewolucji fizycznego nośnika, na/w którym
jest możliwy dalszy proces oraz "obróbka" danych, to warunek fundamentalnie
konieczny. nie ma działania (tu myślenia) w pustce. musi być "coś", co jest i
na/w czym może dokonać się zmiana. i to zmiana utrwalona, również fizycznie i
realnie – a także do późniejszego odczytania (na żądanie). abstrakcje tworzą
się jako konieczność (to nie luksus czy przypadkowa nadmiarowość), są tworem,
"produktem" ewolucyjnym, który pozwala przeżyć, a ich składnikiem są substancje
zmagazynowane w mózgu (czy adekwatnym układzie). to poziom twardy i absolutnie
niezbędny, który musi zaistnieć, żeby kolejne procesy mogły zachodzić. musi
zaistnieć substancja nośna, energia w fizyczno-chemicznej postaci, która buduje
- i w której budują się następnie większe elementy. można to definiować jako
poziom zerowy lub "czystej karty", w/na którym może kształtować się wszystko
dalsze, ale on po prostu musi być. musi być fundament, na/w którym coś zbuduję
("nagram") - musi być podłoże, na/w którym mogę zakodować dowolny stan albo
fakt coś dla mnie oznaczający - i który przechowam w swoim "archiwum". zysk
osobniczy (i zbiorowy) z takiej archiwizacji danych jest oczywisty: wrócę do
zdarzeń i reakcji na nie w dowolnym momencie, oszczędzając czas i energię na
poszukiwanie wyjścia. każdy zaistniały fakt mnie zmienia i wzbogaca wiedzę o
świecie i ułatwia postępowanie w kolejnych krokach. im więcej wiem, im więcej
rozpoznałem mechanizmów w otoczeniu, tym szybciej się w nim przemieszczam (i
sprawniej), tym dalej i dłużej działam (żyję). coś, co wcześniej było tylko
banalnie "prostym" i fizycznym stanem zorganizowanej energii, po "nadpisaniu"
kolejnego poziomu, staje się już nową jakością - zmienia się w fakt fizyczny
z "dodatkiem interpretacyjnym" ("instrukcją obsługi"). przy czym ciekawe w tym
ujęciu jest to, że w takim przypadku "kod" zapisu (tor równoległy do nośnika
w ujęciu logicznym), "usamodzielnia" się. i staje się dla użytkownika takiej
ewolucji jedynie dostępnym poziomem. nośnik "znika" z obserwacji (i doznań),
przejścia (kwantowe) giną "w pomroce" i "duch" swobodnie polatuje nad poziomy
(fizyczne). z wszelkimi tego szkodliwymi efektami ("bo fizyka i ciało to coś
złego", "dno świata"). dlatego ponowne i świadome zejście "do hadesu" materii
wymaga od umysłu wielkiego wysiłku, a rozdzielenie w prowadzonych analizach
treści od nośnika dokonuje się dużym kosztem.
warto również podkreślić, że ponieważ zachodzi jedność środowiska i układów,
które w nim działają, dla wszelkich wydarzeń i uczestników nośnik ewolucji
jest ten sam i zasada jego organizacji jest identyczna - ale wynik operacji,
czyli "obrabiania" (kodowania) jest każdorazowo jednostkowy i zawsze inny.
każda ewolucja, także tworzenie się abstrakcji, to "wypiętrzenie" "w górę"
energetycznej struktury, a ilość wchodzących w każde moje doznanie-działanie
faktów jest takiej skali, że nie ma, nie było i nie będzie dwu jednakowych.
dlatego również nie ma identycznych ułożeń elementów (kwantów) i nie może być
identycznych abstrakcji (czy dowolnych ewolucji). każdy stan energetyczny we
mnie (czy w Kosmosie) jest zaistnieniem jednostkowym i niepowtarzalnym – w tej
formie jestem zbiorem jedynym w nieskończoności. ja to punkt.
8

9. - jak powstają abstrakcje?
żeby odpowiedzieć na takie pytanie, nie ma co zajmować się sformułowaniami
ogólnymi, tylko warto przeanalizować odczucia dotyczące myślenia, pojmowania
pojęć i abstrakcji - który to poziom jestem zdolny sięgnąć w skierowanym "do
wewnątrz" działaniu. a skoro mogę, to powinienem to uczynić.
jak więc tworzy się "abstrakcja"? - oto do mojego umysłu płynie ze środowiska
ciąg impulsów (kwantów). płyną w uporządkowaniu, w jakimś rytmie (zależnym od
mojej aktywności oraz stanu środowiska) i które połączą się (lub połączę je
świadomie) w mojej głowie w jedno i zborne wydarzenie – albo będzie to wiele
oddzielnych wydarzeń, także kwantowo istniejących, ale przedzielonych czasem
i przestrzenią, które również połączę w jedność (w wyniku długiego uczenia się
i odkrywania powiązań między rejestrowanymi faktami). różnica pomiędzy tymi
wydarzeniami jest wyłącznie czaso-przestrzenna, to pochodna moich zdolności
w wyszukiwaniu zależności między odległymi od siebie zjawiskami. o ile bliskie
w odbiorze dla mnie fakty łączę (klasyfikuję) wręcz "mechanicznie" i prosto,
o tyle zdarzenia przedzielone dniami (czy latami) mogę powiązać ze sobą tylko
i wyłącznie jako efekt refleksji (i jako skutek uczenia się takich związków).
to, co mam "przed nosem", widzę doskonale, zjawiska zaszłe za horyzont "widzę"
tylko "oczami duszy". dlatego żeby zebrać zapisane w umyśle "odbicia" i żeby
połączyć rozproszone dane, trzeba się natrudzić - dotyczy to jednostek, ale
dotyczy także zbiorowości. naukowe, filozoficzne wyszukiwanie związków między
elementami otaczającego świata, to proces idący przez wieki i tysiąclecia, ale
niewątpliwie popłacający. co zrozumiałe, im większa ilość informacji o świecie
i zdarzeniach w nim zachodzących, tym budowanie abstrakcji łatwiejsze.
jednak w tym momencie muszę podkreślić jeden zasadniczy fakt, który głęboko
wiąże się z tworzeniem (się) abstrakcji: ich konieczną, nierozerwalną łączność
czaso-przestrzenną. a to znaczy, że nie mogę operować pojęciami nazbyt sobie
odległymi, na których odszukanie w bibliotece (książkach czy w mojej głowie)
zmarnuję wiele chwil. po prostu, zanim znajdę potrzebne dane, rozpadnie się,
przestanie istnieć związek między elementami tak tworzącej się ewolucji (tutaj
ewolucji myślenia) - przecież nie zbuduję stabilnego, więc łącznego procesu z
faktów w zakresie już rozproszonym (rwanym). - mówiąc inaczej, zanim poznam,
"dokopię" się do potrzebnych informacji, to albo ta informacja się rozpadnie
(książka lub pojęcie w mojej głowie), albo moja cielesna konstrukcja w proch
się obróci. to nie przypadek, że w ramach zbioru, grupy pojęć lub grupy ludzi,
ale stłoczonych w niewielkim zakresie (acz nie może to być nadmierne upchanie
elementów, ponieważ wówczas więzienia byłyby najlepszym miejscem dla analiz
świata /co się historycznie potwierdza/), że w takiej skumulowanej przestrzeni
dochodzi do wytworzenia się nowości – dochodzi do łączenia się faktów, które
są od siebie odległe. ewolucja może-musi przebiegać w pewnym zakresie "ścisku"
(a także swobody), żeby mogła się wewnętrznie zabudować. "postęp w granicach
prawa" – oto przepis na zbudowanie stabilnej struktury. operując pojęciami w
umyśle nigdy nie sięgnę do całego zasobu (archiwum), zawsze istnieją strefy
"zakurzone", do których docieram z trudem (lub wyjątkowo), one są praktycznie
stracone do analizy. żeby zbudować coś nowego, muszę posiadać "w zasięgu ręki"
potrzebne informacje (one muszą "kołować" po sąsiednich "orbitach", żeby wejść
w relacje). to musi być wewnętrzny i bliski sobie proces w ramach "mgławicy"
(galaktyki) pojęć, gdzie z "pyłu kwantowego" może zbudować się oraz zabłysnąć
"supernova" (pomysł), jednak nie może być w zdarzeniu przewagi pustki, ponieważ
łączność się zerwie. im więcej połączeń i wykorzystanych elementów, tym więcej
nowości i wniosków tyczących świata. nie ma znaczenia, co tworzę, nową potrawę
czy system filozoficzny - zasada tego procesu jest ta sama i nośnik ten sam.
to w ramach (w zbiorze) elementów dostępnych, które stanowią aktualne "jądro"
ewolucji, może się wytworzyć nowość - która albo połączy ze sobą dane zmysłowe
("abstrakcja fizyczna"), albo połączy na kolejnym już poziomie działań umysłu
uogólnienia (abstrakcje logiczne).
9

10. - abstrakcje
- teraz od strony odczucia
warto te ogólne rozważania podbudować poznaniem, które jest dostępne dla mnie
poprzez "wczucie" się, to również ciekawe ujęcie (i doświadczenie). - oto mam
jakieś pojęcie, abstrakcję, którą operuję, ale nie wiem w tej chwili (jest to
poza moim zasięgiem badawczym), jak ona powstała. czyli wykorzystuję słowo,
symbol czegoś, o którym wiem jedynie to, że jest mi dostępny - i z tego faktu
korzystam. każde słowo (a szerzej dowolne doznanie) jest abstrakcją powstałą
na podbudowie wielu informacji, które "zbieram" (nieświadomie lub świadomie)
przez całe życie – to w abstrakcjach zakodowane jest moje istnienie, i to na
różnorakich poziomach, stąd ich znaczenie.
ot, biorę na przykładu słowo "widok", dobre jak każde. dowolna abstrakcja, czy
to w języku potocznym, czy tak zwane "wyrażenia naukowe" (jak np. abstrakcje
matematyczne, które uchodzą, niesłusznie, za coś odrębnego), to wynik długiego
procesu budowania się - właśnie zbierania danych i energii, które następnie
podlegają "ociosywaniu" (różnemu obrabianiu). abstrakcje, niezależnie od ich
przynależności, są na konkretnej podbudowie, powstają i zawsze zmieniają się
tak samo (wymusza to jedność świata). jeżeli w sposób szczególny w tym miejscu
podkreślam (i w nawiązaniu do "wczucia" się w abstrakcje), że fakt wyróżnienia
pojęć matematycznych (jako innych) jest błędny, to z tego powodu, że ich rola
w poznaniu rzeczywistości jest znaczna. nie ma matematyki i jej "symboli" w
oderwaniu od materialnego poziomu, przecież nie ma oraz być nie może logiki
pustki. - i nie chodzi mi nawet o to, że matematyczne pojęcia odnoszą się do
realnych przedmiotów lub zjawisk (np. dziesięciu palców), a także że za każdą
matematyczną abstrakcją coś-gdzieś-kiedyś się znajduje i trzeba jedynie to w
czeluściach świata odszukać - ale nawiązuje tu do tego, że "obrabiana" przez
matematyka w jego głowie treść to nic innego, jak "namacalne" jedynki i zera,
bryły, figury i przekształcenia jakoś realne. - mogę myśleć o Kosmosie, czyli
nieskończoności, wieczności, "e = mc2
", o dowolnym bycie - ale w zwojach mózgu
owe pojęcia są "namacalne", posiadają swoją fizyczną postać, coś "niesie" w/na
sobie taką dla mnie ogromną treść. w każdym działaniu reprezentowane w umyśle
byty są konkretne, fizycznie zajmują czas i przestrzeń. - abstrakcja może być
wielkiej, nawet maksymalnej skali, ale w konkretnej głowie ma swoje lokalnie
zakodowane upostaciowanie i jest to namacalne, realne ciało. więcej: poza tak
"zbryloną" energią nie istnieje. moje "odczuwanie", a następnie wykorzystanie
abstrakcji dlatego jest możliwe, że "treść" jest "nadpisana" na materialnym
nośniku, który może wejść w "reakcje" (i rzeczywiście już reakcje, np. jako
chemiczne czy elektryczne) z kolejną, znajdującą się obok abstrakcją.
pytanie: co czuję, co postrzegam, kiedy operuję abstrakcją-stanem "widok" czy
"kosmos"? nic nie czuję oraz niczego nie widzę. to najpełniejsze i najkrótsze
oddanie tego, co towarzyszy operacjom abstrakcyjnym w umyśle. poziom działań
pojęciowych, choć zakotwiczony i wpisany w poziom fizyczny rozumu, dla mnie,
jako korzystającego z niego, usamodzielnia się, odrywa od nośnika. autonomia
w odczuwaniu jest pełna, aż do pomijania zakresu materialnego. - owszem, mogę
"odczuć" "zawartość" abstrakcji, "poczuć" treść pojęcia, jednak nie "doznam"
fizycznego nośnika. to jest dla mnie zakres na zawsze ciemny i znajduje się
poniżej rejestracji. mogę wywnioskować jego (za)istnienie, dojść w logicznej
analizie tego, że poszczególne abstrakcje muszą się ze sobą jakoś "namacalnie"
komunikować, że musi być przepływ energii między elementami procesu, że muszą
się abstrakcje wzajemnie "doznawać" i "czuć", ale ja tego poziomu nie doznaję,
to jest poziom reakcji konieczny, ale niedostępny w doznaniu. ja "doznaję" i
"czuję" świat i siebie "wyżej", tylko i wyłącznie na poziomie abstrakcyjnym.
doznania fizyczne są przypisane do elementów umysłu (komórek), ale dla mnie
dostępnym pozostaje jedynie poziom wyższorzędowy - abstrakcyjny. wszystkie
moje doznania są pochodne "doznaniom" neuronów (i zawierają się w nich), ale
lokują się w innym zakresie. i są jedynymi mi dostępnymi.
10

11. -
więcej - w trakcie stosowania rozbudowanej już abstrakcji, niech będzie ten
"kosmos", na tym poziomie nie ciągnie się za nią nic. nic w sensie "treści"
czy "obrazu", czy "doznania". takie pojęcie w "pierwszym odczuciu" nie ma
"przyczepionych" do siebie żadnych doświadczeń czy symboli. owszem, mogę (w
razie potrzeby) dobudować, nawet w moim postrzeganiu nagle, całą głębię tego
słowa ("głębię", którą jako konkretny osobnik dysponuję), ale to nie jest dane
w chwili operacji tym pojęciem. taki cały zbiór informacji, którym koduję w
"archiwum" abstrakcję "kosmos" (i jest w zakresie podprogowym do niej), to stan
chwilowo zbędny – to szczyt góry (pojęciowej), jednak fizycznie, w tu i teraz,
może być pomijany (dla sprawności działania). - ważne w tym jest to, że choć
wywołanie danych przebiega w odczuwaniu dla mnie "szybko", zawsze jest i być
przecież musi działaniem w postaci "kwerendy" z całego dostępnego mi zbioru
danych (życiorysu), jest przeglądem, który biegnie daleko i głęboko w zasób
informacyjny. obejmuje ten proces poziom danych zmysłowych, jako fundament i
"korzenie" mojego myślenia (np. gorące to coś przykrego, kiedyś dotknąłem i
bolało), obejmuje poziom abstrakcji "prostych" (np. szkolnych) – i każdy inny
poziom. w logicznym ujęciu każde obrabiane przez mnie słowo "wpisuje" się,
"sprzęga", jest zawarte w całej mojej życiowej (i "zarchiwizowanej") drodze.
- oczywiście fizycznie i w każdej chwili operacji w umyśle sięganie do tych
zasobów nie jest ani możliwe, ani też potrzebne – choć potencjalnie dostępne
(o ile dane są zachowane i jest czas na ich przegląd). realnie może proces
schodzić w takich powiązaniach głęboko - ale nie musi (dla sprawności swojego
działania). nie ma sensu w konkretnej ewolucji (tu wyobrażania sobie stanu
"kosmosu") wywoływać wszelkich z tym powiązanych abstrakcji. one tam są, mogą
być przywołane – są "fundamentem" tego pojęcia, ale jako taki nie musi być on
ciągle odkrywany. wystarczy w analizie "pobliski" (na podpoziom rozciągnięty)
zakres przywołań, żeby można było skutecznie operować pojęciem. i budować z
niego (z nich) kolejny – tworzyć abstrakcje następnego rzutu.
dla badających (podglądających) rozum było sporym zaskoczeniem, że umysł "wie"
szybciej od osobnika, co ten zrobi, co powie i co pomyśli w kolejnym kroku.
czyżby "coś" nim sterowało, podpowiadało "z boku" ("z głębin"), co biedak ma
zrobić w następnej sekundzie? - doprawdy, dlaczego jest to tak zaskakujące,
nie mogę tego racjonalnie wyjaśnić. przecież, żeby fizyczne elementy w głowie
zgromadzone (oraz każdorazowo składające się na moje myśli) połączyły się (w
myśli mądre czy głupie), żeby nastąpił (najkrótszy nawet) "przeskok" danych
w mózgu, musi zaistnieć zdarzenie w czasie i przestrzeni. - poziom fizycznych
reakcji (ich "zbierania" się "w kupę", wszak "w kupie siła") musi wyprzedzać
poziom "uświadomienia" sobie faktu – bo jest właśnie dnem, fundamentem tego
procesu. fundamentem, który "zbiera" się w jedność poprzez różne i wszelkie
poziomy (mojej i świata) rzeczywistości - w tym przypadku poprzez struktury
umysłu. musi się zrealizować cała piramida procesów, abym mógł "na szczycie",
więc już na/w "strefie świadomej", o takiej produkcji (skutkach tej ewolucji)
jakoś się dowiedzieć. i tak w następnym kroku pracą "bazy" pokierować, takie
stworzyć "filtry", żeby proces mógł biec dalej, a nadbudowa mogła "główkować".
abstrakcja – i "strumień myśli", to proces budujący się "w górę", do poziomu
"świadomości", więc te niższe zakresy są szybsze - i muszą być szybsze. "ja"
to szczyt piramidy, ale nie istniejący bez głębi niższych procesów. dla mnie
zakresem nadprogowym i jedynie dostępnym jest to, co określam jako moje "ja",
"świadomość" - tylko że jest to poziom podbudowany (także obudowany z każdego
kierunku, wszechkierunkowo) zjawiskami leżącymi poniżej. rejestruję, doznaję
- dla mnie wszystkim jest to, co "widzę oczyma duszy", ponieważ abstrakcje są
mną - jednak ten poziom jest wpisany w zakres dla mnie ciemny, niedostępny,
nieoznaczony. i konieczny. - każda moja abstrakcja posiada na/w podpoziomie
liczne "korzenie", jest zanurzona w "morzu" informacji, danych zmysłowych lub
abstrakcji kolejnych rzutów, ale "doznaję" ją jako "fakt punktowy". "ja" to
abstrakcja – ale na "podglebiu" fizyki.
11

12. - abstrakcje
- czy można operować tylko samymi abstrakcjami?
pytanie: czy może istnieć mózg ("układ rozumny" w dowolnej postaci), który w
swoich reakcjach będzie odnosił się, pracował wyłącznie na samych pojęciach,
abstrakcjach? czy może powstać byt operujący tylko w zakresie abstrakcyjnym?
a jeżeli może, to jak będzie działać, i co z tego wyniknie?
sprana jest ciekawa - i ważna. i to nawet na kilku poziomach analizy. przede
wszystkim od razu wypadałoby powiedzieć, w nawiązaniu do wcześniej i wyżej
zapisanego, że nie może. że zawsze musi być fizyczny fundament, na/w którym
procesy mogą się toczyć (bytu "myślącego" poza fizycznym nośnikiem przecież
nie ma). jednak w tej chwili już tego zakresu nie podnoszę, to jest oczywista
oczywistość. - po drugie, co także wynika z powyższego opisu tworzenia się
abstrakcji, nie ma niczego innego, jak abstrakcje. każda w moim umyśle (czy
szerzej: ciele) struktura, jest w tym ujęciu "abstrakcją". bo powstała jako
"wyłanianie" się, budowanie konstrukcji z elementów "w górę". komórka ciała
jest kolejną formą energetycznej zmiany – myśl również. każdy, dowolny element
świata, który pojawia się na (jakoś definiowanym poziomie) jest w stosunku do
podpoziomu "abstrakcją", sumą i uogólnieniem zjawisk leżących niżej. i o tym
nie należy zapominać.
co więcej, co również wiąże się z początkowym pytaniem, pojawia się dylemat,
czy taki układ (tylko działający na abstrakcjach), będzie doznawał, odczuwał
i reagował? jeżeli stwierdzam, że abstrakcji nie odbiera (czuje) się inaczej,
jak właśnie abstrakcyjnie, to przecież jest to prawda, ale nie do końca. samej
abstrakcji nie czuję, fizycznej i głębokiej zawartości abstrakcji nie doznaję,
kiedy ją stosuję (i tak na pewno będzie w przypadku tu analizowanego układu),
ale przecież będąc cielesną konstrukcją czuję, kiedy komórki umysłu się między
sobą komunikują. w analizie logicznej poziomu fizycznego nie sięgam, jednak
różne "dreszcze" ciało przebiegają, mrówki po plecach drepczą, a umysł aż się
iskrzy, kiedy dostarczyć mu doznań (dowolnego rodzaju). dlatego najpewniej i
podobny do mnie (i każdy inny) układ musi doznawać owych "dreszczy" emocji,
kiedy składniki ciała się komunikują i wzajemnie doznają. to przecież dlatego
myślenie, wszak czynność pozornie czysta (logiczna i abstrakcyjna), dostarcza
tylu doznań ("odlotów") i jest przyjemna (czasami bywa przyjemna).
obecnie jednak pytanie tyczy innego ważnego zagadnienia. mianowicie, czy byt,
układ rozumny musi przebyć drogę analogiczną do mnie, czyli od poznawania (i
doznawania zmysłami) świata, do kolejnych uogólnień danych tak zebranych – czy
można to pominąć i przeskoczyć poziom fizycznych doznań, więc od razu operować
abstrakcjami (pozyskanymi czy "zaprogramowanymi")? wyrażając to inaczej, czy
"sztuczna inteligencja" (przecież o to tu chodzi) może "wystartować" od razu
i momentalnie po wpakowaniu w "skrzynkę" encyklopedii (wraz z suplementami),
czy musi przejść drogę "uczenia" się?
odpowiedź, która nasuwa się w pierwszej kolejności jest taka, że bazując na
schemacie komend i abstrakcji wpisanych w układ (pozyskanym, danym jako "stan
zastany") można działać – ale to nie wykroczy poza "rutynowe" reakcje. wszak
"programy" biologiczne, nawet te pozornie najprostsze, są mniej lub więcej,
ale otwarte - a stosujące je układy uczą się reakcji na fakty występujące w
środowisku. można z tego wyciągnąć wniosek, że poszerzając przedział swobody
reagowania układu, kiedy uczy się on samodzielnie otoczenia (zbiera kwanty),
osiąga lepsze rezultaty, że nie wystarczy "czysty" zapis abstrakcyjny, tylko
potrzebny jest jeszcze dodatek do wytworzonej abstrakcji w postaci fizycznego
doznania. czyn sprawczy konstruktora (pierwsza przyczyna), musi doprowadzić
do układu myślącego, jednak pomimo że zmieni się nośnik, zajdzie konieczność
powtórzenia drogi, którą przechodził sam konstruktor. i nie zdoła (s)twórca
ani uprościć, ani przyspieszyć tego procesu, ponieważ każdy sam (i na własną
rękę) musi "kantów" środowiska doświadczyć. ale że "konstruktor" tak czy owak
pierwszego rozumnego "sztucznego" krzyku doczeka, to pewne.
12

13. - ewolucja abstrakcji
- proces myślenia
- relacja między nośnikiem fizycznym abstrakcji a treścią abstrakcji
(zależność obustronna)
zanim dalej o wykorzystaniu ewolucji abstrakcji do opisywania i do budowania
"sztucznej inteligencji", wypada zatrzymać się, zwłaszcza w tym miejscu, na
najważniejszym zagadnieniu, które się z mózgiem (układem logicznym) wiąże - z
myśleniem. powstała paradoksalna sytuacja (ale tylko nieco paradoksalna), że
mimo wielokrotnie oraz na różne sposoby odmienianego słowa "myślenie", do tej
pory praktycznie tego zakresu nie omawiałem. to, co opisywałem, czyli proces
ewolucji (w tym ewolucję abstrakcji), było poprawne i dobrze obrazuje zmiany
energetyczne (w tym te zachodzące w umyśle), dobrze oddaje proces formowania
się dowolnej "abstrakcji" (co by pod tym pojęciem nie rozumieć) - ale jednak
nie oddaje w pełni najważniejszego z mojego punktu widzenia procesu, właśnie
myślenia. ewolucja ewolucją, ale dla mnie najważniejsze znaczenie ma to, że
mogę taki proces doznawać. a nawet, w miarę możliwości, opisywać. dlatego nie
ma rady, trzeba mu się głębiej przyjrzeć. warto wiedzieć, czym jestem.
procesy ewolucyjne, które opisywałem do tego momentu, nawet jeżeli zawierały
w sobie ciąg zdarzeń, były pojmowane "punktowo" (liniowo, punktowo i przede
wszystkim następczo). a przecież myślenie to proces nie tylko wielowymiarowy
(i wielopoziomowy), ale przede wszystkim wielo-punktowy – i posiada to swoje
znaczenie. nie jedna myśl, nawet najgenialniejsza, stanowi o myśleniu, tylko
ich ciąg, strumień (a najlepiej, żeby to była "rzeka"). punktu (kwantu), jak
wielokrotnie podkreślałem, opisać nie można - tylko "jest", żeby zdefiniować
myślenie, żeby opisać działanie rozumu, muszę operować dużym zbiorem faktów
(najmniej dwoma stanami). jednostka jest ważna (składa się w miliony i masy)
– ale w relacji do innych jednostek.
powodem, który bezpośrednio skłonił mnie do zajęcia się myśleniem (w sensie
logicznej analizy), było przekonanie, że istnieje, musi istnieć zależność (i
to zasadnicza) między tym, co zawiera abstrakcja (treścią, znakiem), a tym, co
jest nośnikiem tejże abstrakcji (energią w postaci fizycznego nośnika) – że,
mówiąc inaczej, zachodzi ścisły związek między kodem a substancją kodowaną.
co więcej, że jest to związek zasadniczy i że nie ma tu dowolności (nośnikiem
nie może być przypadkowa grudka materii, ale musi się, jako fundament procesu,
poddawać wielowymiarowo kodowaniu). to był punkt początkowy analizy, który do
dalszych ustaleń prowadził - a w rezultacie zaszła potrzeba ujęcia ewolucji
pojęć i abstrakcji jako procesu wielowymiarowego. ponieważ abstrakcja buduje
się zawsze jako piramida procesów, jako wielopoziomowe zdarzenie energetyczne
– więc nie można go opisać ani prosto, ani punktowo, ani następczo.
myśl - dlaczego? jak?
już pobieżna nawet analiza piramidy kwantowej, tworzenia się abstrakcji jako
wydarzenia na/w kolejnych poziomach i w punktach węzłowych, już to podpowiada
istotne wnioski. fakt powstawania takiej piramidy nie ulega wątpliwości, to
dotyczy procesów zawsze-i-wszędzie, ale, co łatwo wykazać, zjawisko nie może
biec w ten sposób, że za każdym razem, kiedy w moim umyśle pojawia się jakaś
abstrakcja (np. "drzewo", "kosmos"), że buduje się ona od podstaw i narasta
od jakiś "pierwocin", które związane są dla mnie z tym pojęciem (od poziomu
zmysłowego - od widoku drzewa, odczucie kory itp.). nie jest to ani możliwe,
ani potrzebne. nie jest możliwe z tego powodu, że brakuje mi w takim momencie
wszelkich abstrakcji cząstkowych, brak także elementów, wydarzeń kwantowych
tę abstrakcję tworzącą - czyli brak mi w tej konkretnej chwili całego mojego
życiorysu, który się składał na to, żeby powstała taka a nie inna, tylko moja
własna abstrakcja "drzewo". owszem, jest podobna do innych, w innych umysłach
powstających pojęć, to efekt wspólnego istnienia w jednym otoczeniu, ale że
jest moja i tylko moja, to oczywiste, ponieważ tylko jednostkowy tor wydarzeń
się na taką postać pojęcia ("obrazu") składa. to mój i tylko mój świat.
13

14. -
co więcej - tworzenie takiej rozbudowanej abstrakcji nie jest potrzebne, to
luksus, na który mogę sobie kiedyś pozwolić, ale w konkretnej sytuacji może
to być wręcz utrudnieniem. już nawet nie chodzi o to, że kiedy myślę o tym
"drzewie" (czy dowolnie innym), to zajmuje to nieco chwil (choć dla mnie, w
moim odczuciu, abstrakcja pojawia się "od razu", "na zawołanie", bowiem nie
"widzę", nie doznaję przerw, jest "wyspa" i zbiór wysp, ale nie ruch między
nimi) - to nie jest możliwe z tego powodu, że gdyby zachodził proces budowania
się całej piramidy (ewolucji z wszelkimi "kontekstami" i skojarzeniami), to
zwyczajnie nie nadążał bym reakcjami za procesami środowiska. coś pomyślę -
ale wyniku nie doczekam, ponieważ jakiś głodny stwór w tym czasie skonsumuje
produkty mojego myślenia i mnie przy okazji. umysł nie ma po prostu możliwości,
żeby odwołać się do całości zgromadzonych w toku istnienia danych i operować
nimi, bo świat pędzi. a kto nie biegnie, cofa się – i odpada z gry.
więcej - nie ma nawet takiej możliwości. nie muszę za każdym razem przywoływać
do budowania konkretnej abstrakcji posiadanego zbioru danych, bo mogę, właśnie
dla sprawności operacji - działać na "symbolu", który koduje w sobie wielką
klasę "poniżej" leżących faktów. kolejne poziomy kwantowe w ewolucji energii
to umożliwiają oraz wymuszają, pojawienie się następnego poziomu, "wymiaru"
rzeczywistości (czy umysłu) buduje się "automatycznie" i jako konieczność.
nagromadzenie danych o czymś, zbiór faktów fizycznych tyczących zdarzenia, to
musi się uogólnić w abstrakcję tego faktu, bo elementy dotyczące tego faktu
wejdą, muszą wejść we wzajemne relacje - i wyprodukują abstrakcję zjawiska.
czy umysł (dowolny układ) tego chce czy nie chce, wie o tym mechanizmie, czy
jest to dla niego "cudowny" objaw, to nie ma żadnego znaczenia. uogólnienie,
abstrakcja procesu się pojawi. i oddziała na dalsze procesy. wystarczy mi do
operowania sama nazwa, jednoelementowe uogólnienie (ewolucyjnie podwojone),
żebym skutecznie nim się posługiwał. owszem i fakt, w razie konieczności mogę
taki zbiór przeglądać, analizować, szukać głębokich zależności, ale jest to
reakcja do tworzenia się konkretnej abstrakcji "uboczna". czyli mogę operować
"symbolem", a i tak "w podpoziomie" (w "lochach" umysłu) posiadam powiązania
z całym labiryntem informacji. moje "drzewo", które teraz oglądam (dotykam,
wyobrażam sobie), jest zakorzenione w moim umyśle oraz połączone z wszelkimi
drzewami, które oglądałem, dotykałem lub tylko wyobrażałem sobie. i to na/w
wielu poziomach obserwacji, a także analizy jednocześnie (poprzez wielozmysłowe
kanały). przy tym konkretnym drzewie mogę (i najczęściej tak jest) zupełnie
sobie tego związku nie uświadamiać - ale to, że je sobie właśnie akuratnie i
konkretnie uświadamiam, jest pochodną tego głęboko leżącego zbioru danych.
to, że kiedyś-gdzieś dotykałem pierwszy raz kory drzewa (i to się utrwaliło
w moim umyśle), to dlatego mogę dziś poczuć to samo. a nawet zrozumieć, że to
jest to samo kiedyśniejsze drzewo (bowiem od tego czasu doszły inne doznania
i "labirynt" w moim umyśle znacząco się rozbudował).
to mechanizmy ewolucji kwantowej, jej reguła wymusza samoistne budowanie (się)
kolejnych poziomów abstrakcji. po zapełnieniu, po "wypełnieniu" się poziomu,
jeżeli dopływ energii do układu nie ustaje, musi pojawić się w ramach zbioru
"uogólnienie", "wyprodukowanie" kwantu (abstrakcji) ten zbiór danych w sobie
zawierający. wzejście na kolejny poziom (pułap) jest koniecznością, musi zajść
po przekroczeniu "masy krytycznej". jednak tak zaistniała nowość odnosi się,
odwołuje się do tego, co ją wyniosło "w górę", jest "ufundowana" na zbiorze
leżącym poniżej - i bez niego nie istnieje (i może być, w razie konieczności,
przywołana). - nawet jeżeli nic nie wiem o tym, że można wybudować kolejne
abstrakcje (czy dowolną ewolucję), zupełnie nie znając mechanizmów tworzących
pojęcia, będę produkował symbole, bo mechanizmy ewolucyjne i tak poprowadzą
mnie do kolejnych uogólnień. jeżeli będę gromadził informacje (energię), a
następnie je w rozsądnym czasie i ograniczonej przestrzeni obrabiał (choćby
"czysto mechanicznie", ciosając kawałek krzemienia), to coś nowego uzyskam,
abstrakcję jakoś użyteczną. - kwant do kwantu zbuduje kwant.
14

15. - abstrakcje
- aktualne i historyczne
analiza przeprowadzona wyżej sygnalizuje - a nawet wymusza stwierdzenie, że
abstrakcje muszą powstawać zarazem historycznie i aktualnie. to nie może
być proces "tu i teraz" (nagły i bez podstaw), tylko musi rozciągać się na/w
dużym dystansie przestrzeni i czasu. - co więcej, odnosi się to do powstawania
abstrakcji (dowolnej ewolucji) jako faktu dla mnie zbornego (jakoś całego, z
którego widzę początek i koniec, i jednocześnie wobec mnie "aktualnego"), ale
również dotyczy to struktur rozwleczonych po życiorysie. mój dzień dzisiejszy
jest niewątpliwie jeden i jedyny (i skończony), ale przecież jest dodatkiem
do wszystkich poprzednich, które przeżyłem - oraz fundamentem do tych, które
(mam taką nadzieję) są jeszcze przede mną. każde wydarzenie, najmniejsze nawet
dla mnie w odczuciu czy analizie, posiada swoją historię (a także energetyczną
głębię). jest aktualne w odczuciu, jednak buduje się z wielu (bardzo wielu)
poziomów i faktów - jest procesem tu-i-teraz, odbieram je jako jedność, ale
przecież w pogłębionej (i poszerzonej) analizie ustalam, że to zbiór, który
składa się z mnogości procesów cząstkowych. - każda moja myśl czy reakcja na
poziomie komórkowym, to zjawisko, które "zakorzenione" jest w najbardziej
fundamentalnych przemianach wszechświata, zawieram w sobie, realizują się we
mnie wszelkie możliwe procesy, a ja jestem ich "zgrubnym" i rozciągniętym w
czasie-przestrzeni chwilowym "uogólnieniem". każdy element mojego (czy też
dowolnego istnienia), to "fakt" zaistniały w czasie i przestrzeni, to proces
dziejący się jednocześnie aktualnie oraz historycznie. - podkreślam, każda
ewolucja, każda abstrakcja jest aktualną i historyczną jednocześnie. sfera,
powierzchnia aktualna, którą doznaję jako swoje myślenie (istnienie w ujęciu
szerszym), ma swoje zakotwiczenie w całej mojej historii, i nie tylko mojej.
przecież jestem "abstrakcją" (chwilą i warstwą aktualną) dla społeczeństwa,
ale również dla wszechświata. moja myśl jest "szczytem" oraz puntem "teraz"
dla świata, ale posiada swoje fundamenty w procesach, które realizowały się
miliardy lat temu. - jeżeli o tym zapominam, to, po pierwsze, sam siebie z
całości wyróżniam i nie widzę związku z tą całością (wraz z wszelkimi tego,
raczej smutnymi konsekwencjami, zwłaszcza dla wszelkich rozumnych czy mniej
rozumnych sąsiadów), a po drugie, "wiążę" swoje istnienie z "czymś" cudownym
- i przez to odległym od postrzeganego świata. co w skutkach wzmacnia punkt
pierwszy i powoduje moje zagubienie w rzeczywistości.
co trzeba zrobić? trzeba rozdzielić te dwa procesy, dla zrozumienia zjawisk
muszę je analizować oddzielnie – pomimo że logicznie (jako spełniana funkcja)
są to zjawiska tożsame, to nie są identyczne. są tym samym procesem, bowiem
na jego końcu zawsze powstaje "abstrakcja" - jednak są różne, dotyczą innych
zakresów czasu i przestrzeni. analiza musi uwzględnić te dwa szeregi jako od
siebie zależne, ale odmienne, inaczej powstaje zsumowanie się wydarzeń i brak
precyzji (widzę powierzchnię bez świadomości, że poniżej jest głębia). - te
dwa procesy, historyczny i aktualny, są jednym procesem ewolucyjnym, ale żeby
go zrozumieć, muszę go logicznie podzielić, rozbić na etapy i warstwy zmiany.
co to w praktyce oznacza? to, że muszę ustalić, jak działa umysł i jak twarzy
kolejne abstrakcje – oraz, co istotne, jak może dochodzić między tymi znakami
do łączności (czyli np. nie następuje rozerwanie toku wypowiedzi)? - jak w
gąszczu abstrakcji dochodzi do odszukania informacji (tej właściwej) i jak to
wpływa na rytm wypowiadanego? i jak to się dzieje w ujęciu aktualnym, a jak
w historycznym - co z jednego ciągu zjawisk wpływa na drugi (i odwrotnie)?
pytania są zasadnicze, dotyczą tego, jak ten ogólnie wcześniej analizowany
proces energetycznej ewolucji, proces, który pilnuje sam siebie, ująć w tej
specyficznej abstrakcji – specyficznej, bo już ostatniej (ostatniej, na którą
umysł może się zdobyć). czyli opis przez siebie samego tworzenia własnych i
mnie oznaczających abstrakcji. analiza tworzenia się siebie samego to koniec
poznawania przez umysł - poznawszy nieskończoność wracam do/w siebie.
15

16. - proces myślenia
- ważne założenie wstępne
aby opisać myślenie, muszę przyjąć założenie początkowe – mianowicie uznać,
że w umyśle istnieje już pewien stan, rozprzestrzeniona i wielka struktura
energetyczna, która składa się na dany układ działający, a także na konkretną
już abstrakcję. mówiąc inaczej, muszę analizę rozpocząć od tego, że mam daną
chwilę obecną, w której w umyśle istnieje cała ewolucja - czyli zbudowała
się struktura piramidy kwantowej i jest cała historyczno-aktualna abstrakcja
z jej różnymi postaciami na poziomach. w swoim ujęciu nie wychodzę w opisie
od samego początku (co by tym początkiem nie uznawać) i od "stanu zerowego"
w ewolucji abstrakcji, a opisuję zakres aktualny i konkretny, jako już wynik
długiego procesu (życiorysu).
dlaczego tak? z tej przyczyny, że rozum (świadomy siebie obserwator), kiedy
poznaje własne działanie, kiedy może wreszcie zabrać się za analizę własnego
reagowania i istnienia, ma już w sobie sporą ilość zgromadzonych doświadczeń
- tak o świecie, tak o sobie samym. przecież z chwilą opisywania siebie nie
zaczynam od stanu pustki, wyróżnienie oraz wyodrębnienie własnego istnienia
jest wręcz ostatnim krokiem na tej drodze. pojawiając się na/w tym świecie
mam już dziedzicznie "obciążone" i "zabazgrane" konto (kwantowo i genowo), i
nie jestem żadną tam "czysta kartą". tym bardziej po "iks" latach osobistych
wędrówek po tym padole łez nie mogę mówić o czystej (ewolucyjnie) kartotece.
zadanie obecnie polega na tym, żeby wyjaśnić, jak jest możliwe, że w trakcie
myślenia, działania ewolucji, której ostatnim punktem jest (samo)świadomość,
następuje łączny proces - jak on się toczy? pytanie dotyczy tego, jak zaczyna
się i efektywnie biegnie proces powstawania abstrakcji i jak kończy (a nawet
to, jak się kończy, jest tu zagadnieniem ważniejszym)?
mam oto w polu operacyjnym abstrakcję, pewien potencjał energetyczny, który
powstał w wyniku przeobrażeń ewolucyjnych (jako skutek rozbudowanej piramidy
kwantowej). w tej chwili nie jest ważne, czym jest ten potencjał, nie jest
ważne, jak powstał - najważniejsza jest próba wyjaśnienia, jak oraz dlaczego
następuje dalszy ciąg procesów. ważne i ciekawe jest to, że myślenie, proces
energetycznej wielopoziomowej przemiany, nie kończy się na tym jednostkowym
zaistnieniu, że powstaje jedna i konkretna myśl - i kolejne. z opisu, który
ujmuje myślenie jako proces piramidy, tak by mogło to wyglądać: buduje się
abstrakcja - i na tym koniec. rzeczywistość jest zasadniczo inna. myśl goni
myśl, a co najważniejsze, mogą one być ze sobą w logiczny sposób powiązane
(zachodzi między nimi związek). zasadnicze pytanie brzmi: dlaczego proces się
nie kończy? a jako pomocnicze, choć jednocześnie nie mniej ważne: dlaczego w
procesie myślenia (np. wypowiedzi) następuje "załapanie wątku" – dlaczego nie
następuje rozerwanie kwantowego procesu? z ilości pytań widać, że zadanie jest
najważniejsze w opisie działania rozumu - a przynajmniej tak podstawowe dla
zrozumienia rozumu, jak w przypadku ewolucji analiza jej wielopoziomowości.
bez rozeznania we własnym umyśle i jego mechanizmach nie mam nawet co marzyć
o zbudowaniu "sztucznego inteligenta".
powtarzam - posiadam w polu operacyjnym abstrakcję, wielkość energii o pewnym
ilościowym i jakościowym stanie, która coś symbolizuje, i teraz pytanie: co
dalej? do zanalizowania mam generalnie dwa kierunki dalszych wydarzeń. - to
znaczy, następuje ponowne, jednak przesunięte w czasie, późniejsze pojawienie
się tej samej abstrakcji (następuje wytworzenie się pojęcia w takiej samej
formie i na tej samej zasadzie) - albo drugi przypadek, kiedy w polu pojawia
się nowa już abstrakcja (choć jakoś powiązana z poprzednią). - może jeszcze
zajść trzeci typ zdarzeń, kiedy pojawi się nowa ewolucja, ale nie związana z
poprzednią, tę możliwość w tej chwili pomijam, ponieważ jest rozwinięciem dwu
wspomnianych. z oczywistych względów, najważniejsze dla mnie jest ciągłe, a
co więcej powiązane "tematycznie" zachodzenie procesu - punktowość ewolucji,
choć sprawa ważna, nie robi wrażenia.
16

17. -
pierwszy przypadek ewolucji abstrakcji - ponownie ta sama. czyli w moim polu
operacyjnym ponownie buduje się abstrakcja, pojęcie już wcześniej istniejące,
jak do tego dochodzi? odpowiedź na to pytanie jest właściwie banalna: trzeba
powtórzyć działanie, które do powstania pierwszej abstrakcji doprowadziło. -
ba, tylko co się dzieje, że ten "banalny" proces się powtarza, że następuje
powstanie "sprzężenia zwrotnego" w ewolucji energii? co, oraz jak, kieruje
ponownie skwantowaną energię - a zawłaszcza, skąd się ta (nowa-kolejna) energia
bierze? zaistnienie sprzężenia zwrotnego, ponownego zamknięcia się wydarzeń w
pętli jest procesem, który musi zajść, żebym otrzymał ten sam wynik, tylko że
pytanie zasadnicze przybiera postać: co i jak steruje procesem, jak dochodzi
do odszukania w zbiorze i spożytkowania abstrakcji już w nowym miejscu?
drugi przypadek - powstaje nowa abstrakcja. ale, co tu istotne, powiązana ze
stanem poprzednim. pytanie znów jest zasadnicze: jak tę nową abstrakcję umysł
wypracowuje? co i jak kieruje energią, skąd ta energia w układzie się pojawia
i jak jest "obrabiana" (filtrowana)?
w tym miejscu wypada odwołać się do najważniejszego wniosku, który określa
ewolucję - wszelką ewolucję: to zawsze jest proces, która realizuje się jako
samodzielny, samoograniczający się i samoformujący. w głębokim powiązaniu z
otoczeniem i według jednej zasady - ale "samodzielnie". samodzielnie w takim
rozumieniu, że nic poza nim (a tym bardziej "nikt") go nie kształtuje i nim
nie kieruje - nie ma żadnego "zewnętrznego sterowania", niczego, co by było
kierującym układem w stosunku do tego procesu. proces sam siebie kontroluje
oraz na siebie wpływa (zmienia). - ewolucja (wszech)świata jest samodzielna,
ale w jej ramach ewolucja umysłu również jest tylko do tego, więc konkretnego
zakresu ograniczona (jak również ewolucja poszczególnej już abstrakcji w jego
obrębie). umysł jest integralną częścią świata, jednak zarazem indywidualnym
faktem - i nic poza regułą procesu nim nie steruje. umysł jest "objawem"
reguły, ale jednocześnie reguła objawia się w postaci umysłu. do zaistnienia
układu (dowolnego procesu) potrzebuję materii (coś) - oraz reguły zmiany tego
"coś". która to reguła realizuje się poprzez ów fizyczny, realny nośnik. cała
reszta jest pochodną. - dlatego, kiedy przy opisie wydarzeń w mózgu pytam o
"kierujący" element (szerzej: proces) w poszukiwaniu albo w tworzeniu nowych
abstrakcji, nie pytam o nadrzędny do umysłu układ (byt), ale pytam, jak taki
proces się toczy w tej konkretnej strukturze? nic mniej - nic więcej.
mówiąc inaczej, nawet jeżeli nie będę odwoływał się do mechanizmów ewolucji,
skończoności poziomów regulacyjnych można dowodzić logicznie, przecież musi
być kres komplikacji układu. nie zbuduję, więcej, nawet nie pomyślę idącego
w nieskończoność ciągu decyzyjnego i kontrolującego - musi w takim działaniu
nastąpić brzeg. i to nie dlatego, że zabraknie elementów (czyli energii dla
kolejnych poziomów kontrolnych), ale z takiej przyczyny, że w tak budowanym
układzie poziom komplikacji będzie ogromny i uniemożliwiający reakcje. nie
można powtarzać w nieskończoność poziomu "nadzorcy", ponieważ wówczas proces,
skutkiem skończonej prędkości reagowania (światła), nie zaistnieje – zanim
wystąpi zmiana na poziomie nadrzędnym, podpoziom już radykalnie się zmieni (w
skrajnym przypadku rozpadnie). - fizycznie i logicznie musi istnieć kres w
budowaniu kolejnych poziomów regulacyjnych, żeby cała struktura mogła istnieć.
gdybym zakładał, że do świadomości, która jest ostatnim stanem ewolucji oraz
jednością - że do świadomości występuje wyższy element kierujący, to musiałbym
taki proces przedłużać o dalsze poziomy. musiałaby istnieć nad-świadomość,
jakiś nad-mózg, itd. - i nie byłoby końca pytaniom, jak ten kolejny nadrzędny
układ jest sterowany. dlatego jedynie możliwy wniosek, który jest pochodną
opisu ewolucyjnego, ma postać: muszę w samym procesie zmiany szukać tego, co
sprawia, że zachodzi sterownie nim i jego kształtowanie - a nie poza. to sam
proces, przebiegający kwantowo, steruje sobą oraz odpowiada za rezultaty (tu
myślenie). nie nieskończony ciąg układów nadzorujących, ale sam proces jest
kierującym i kierowanym jednocześnie. ewolucja sama się buduje-kształtuje.
17

18. - "układ kierujący"
co jest układem kierującym, co może być układem sterującym w ewolucji? że sam
proces, zgoda – tylko co jest tym procesem i gdzie on się odbywa? jeżeli mam
wyprowadzić logiczny wniosek z ustalenia, że proces biegnie według reguły,
a reguła tworzy się wraz z procesem - to w ewolucji myślenia występuje tylko
jeden element, który może i musi być regulatorem, który odpowiada za to, że
następuje pojawianie się nowych abstrakcji. co jest "regulatorem"? to chwila
aktualna procesu. jakoś zaistniały stan energetyczny.
mówiąc inaczej, elementem, strukturą kierującą myśleniem jest samo myślenie,
jego aktualna postać.
podkreślam, to nie jest banalne ani tautologiczne stwierdzenie, ale wniosek
zasadniczy, i o daleko idących konsekwencjach. nie gdzieś czy kiedyś, ale tu
i teraz biegnie strumień moich myśli (czy inny proces ewolucyjny) – tu i teraz
budują się abstrakcje. a to, co już się wybuduje i jakoś zaistnieje w mojej
głowie i w fizycznej postaci, "zdeformuje", "sformatuje", korygująco wpłynie
na to, co powstanie w kolejnym kroku (kwantowym). stan wcześniejszy modyfikuje
to, co tworzy się aktualnie - ponieważ tworząca się nowa struktura (jakość)
nigdy, nigdy nie dzieje się w pustce, zawsze ma tło, które jest dopełnieniem
i warunkuje tworzenie. czy pojmuję środowisko do tak tworzącej się ewolucji
jako zakres atomów (elektronów, fotonów), czy jako komórki nerwowe, neurony
mózgu - czy jako wcześniejsze abstrakcje (fizyczne lub logiczne), to zawsze
jest zakres, przestrzeń, obszar "zapchany" energią. i w/na nim kształtuje się
kolejny poziom zjawisk. zaistniałe modyfikuje (kształtuje) to, co powstaje,
łańcuch ewolucji może biec według ustanowionego wstępnie "założenia" oraz w
jego ramach. tworzy się "genetyka" procesu, jedyne, konkretne, zawsze fizycznie
realne zdarzenie. i póki nie ma w nim przerw, dopóki jest dopływ i przepływ
energii, może biec.
to, co myślę sobie "teraz", wpływa na to, co będę myślał dalej, jakie pojawią
się abstrakcje - ten ciąg przekształceń to jest ewolucja, która dopuszcza do
istnienia następne fakty, ale one muszą być do niej zgodne (muszą być pochodne,
a przede wszystkim powstałe według tej samej reguły). albo je odrzuca, jako
niezgodne ("błędne" i "zdeformowane"), kiedy nie odpowiadają temu kryterium.
to sam proces myślenia tworzy myślenie i nim kieruje.
powtarzam, to nie jest banalne stwierdzenie, zawiera się w nim odpowiedź na
pytanie o "czynnik sprawczy" ewolucji, w tym przypadku myślenia. jeżeli nie
odwołam się do samego procesu w jego (samo)tworzeniu się, muszę wprowadzić
niezależny oraz leżący poza nim "fakt" (proces/coś/kogoś), który "pokieruje"
zmianami. ale jeżeli reguła energetycznej zmiany jest jedynym pewnym elementem
występującym w ramach nieskończoności-wieczności, to zmiana musi realizować
się według tej reguły zawsze, wszędzie - i jednako. a co ważniejsze, to proces
tworzy regułę, a reguła kształtuje proces. sama zmiana buduje elementy zmiany
- i nic poza tym nie ma. coś, co zaistniało (nie ma tu znaczenia, dlaczego i
jak), staje się przez sam fakt zaistnienia "filtrem" dla kolejnego budującego
się elementu. następny krok można-trzeba wykonywać w już zakreślonych ramach
(granicach), a nowość musi "przeciskać" się przez istniejące "sito" środowiska
(w tym przypadku środowiskiem jest poprzednia myśl). abstrakcja właśnie się
tworząca musi odnosić się do uprzedniej - i to zarazem w skali najbliższej
(sprzed chwili), i również w skali lat (życiorysu). i jeżeli nowość dopasuje
się, spełnia warunki "zgodności" - zaistnieje. w innym przypadku, jako fakt
do świata (tu umysłu) niezharmonizowany, zostanie odrzucony (sprzeczność z
aktualnością jest "karana" zanikiem). może kiedyś będą warunki do zaistnienia
(lub już były), ale nie w tej chwili. (przy ważnym zastrzeżeniu, że ponieważ
w procesie energetycznym nie ma czasu innego jak teraźniejszy, co tu i teraz
nie powstaje - nie powstanie nigdy. może wytworzyć się struktura spełniająca
logicznie zależności, jednak nie ta konkretna, fizycznie jednostkowa. co nie
zaistniało, na wieczność pozostaje stanem potencjalnym.)
18

19. -
zasadnicze pytanie, które muszę postawić na obecnym etapie, brzmi: jak to się
"technicznie" dzieje, jak proces się realizuje na bazie konkretnych wydarzeń
i fizycznych nośników, a nie tylko w ogólnym opisie? i ponownie muszę pominąć
(chwilowo) szczegóły, nie pytać, jak przebiega oddziaływanie świadomości na
kolejne abstrakcje, bo nie to jest teraz najważniejsze. istotne jest pytanie
- co umożliwia stan definiowany jako "świadomość", skąd się bierze skwantowana
energia do działania w tej konkretnej chwili (a która oznacza moją aktualność
i świadome przeżywanie)?
trzeba wyjść od tego, że warunkiem istnienia dowolnej ewolucji jest napływ
energii, ciągłe dostarczenia zasobów (szeroko pojmowanego "pożywienia"). bez
"zaplecza" w postaci bezprzerwowego dopływu energii, bez fizycznego fundamentu
w postaci kolejnych "porcji" (kwantów i warstw kwantowych), nie byłoby żadnej
ewolucji, a myślenia przede wszystkim. to na podbudowie ciała, jego funkcji
fizycznych i chemicznych, ciała pojętego jako dostarczyciela, źródła energii
w "czystej" postaci, dopiero na/w takiej konstrukcji jest możliwe operowanie
pojęciami i budowanie obrazu świata.
kolejny raz muszę napisać, że to nie jest to banał. tu nawet nie chodzi o to,
że trzeba się odżywiać (a składniki przechodzą na poziom mózgu), ponieważ to
oczywistość (fizyczna struktura musi się odnawiać, a naturalne ubytki muszą
być "zasypywane", dopełniane kolejnymi warstwami kwantowymi "od dołu"). chodzi
o to, że proces napływu i przepływu energii, kolejne warstwy kwantowe tworzą
ewolucję i ją po prostu stanowią - że w pustce nie ma żadnej ewolucji, a tym
bardziej myślenia. mówiąc inaczej, żebym mógł prowadzić dowolne działania na
abstrakcjach, musi wytworzyć się "pole operacyjne", struktura energetyczna (w
przepływie) i o rozbudowanej postaci. po prostu, docierają do umysłu kolejne
fale kwantów, tworzą zagęszczoną i wielowarstwową konstrukcję, a w jej ramach,
jako przejaw ewolucji następnego (wyższego) rzutu, może-i-musi się wytworzyć
element, nowa abstrakcja. "ścisk" (i nacisk) fizycznych jednostek wytwarza,
buduje "w swoim wnętrzu" kolejną fizyczną jednostkę, jednak która stanowi już
nową jakość wobec stanu poprzedniego. - tak powstały fakt, np. abstrakcja do
procesów w otoczeniu się odnosząca, jest efektem takiego naciskania na siebie
jednostek (myślenia) i ich wzajemnego dociskania się do siebie (wszak w tłoku
łatwiej i szybciej się zapoznać z sąsiadem aniżeli w środowisku rozrzedzonym),
jest budowana sprawniej. przy czym ten opis dotyczy każdego poziomu zdarzeń,
czy to fizycznego fundamentu, czy abstrakcyjnego. pokarm dostarcza na poziom
fizyczny składników do budowy, ale na poziomie abstrakcyjnym odpowiednikiem
pokarmu są dopływające ze środowiska abstrakcje. ze środowiska pojętego jako
stan na zewnątrz całej jednostki lub na zewnątrz aktualnego stanu myślenia (w
takim przypadku zasoby umysłu są środowiskiem zewnętrznym do bieżących myśli).
- jak wygląda ta energia i z jakiego punktu w mózgu wypływa, to obecnie nie
ma większego znaczenia (że dzieje się to wszechkierunkowo, oczywiste), chodzi
o zasadę zjawiska. żeby ewolucja istniała, musi dopływ być stabilny i ciągły
- kwantowo ciągły. i być "w stanie czystym". na poziomie zerowym procesu jest
stan "energii czystej" i nie uformowanej inaczej, jak w postać pierwotną (dla
umysłu będą to cząstki chemiczne, elektrony itp. elementy w ich fizycznej, w
całym wszechświecie jednakiej postaci) - dopiero na tej podstawie następuje
dalsze ewoluowanie. każda ewolucja, każdy poziom energetycznej zmiany posiada
swój kwant logiczny go tworzący. fizycznie i konkretnie to może i nawet musi
być rozbudowana jednostka, zbiór elementów, natomiast logicznie jest to zawsze
kwant, czyli najmniejsza struktura budująca tę ewolucję, już do niczego nie
redukowalna (kwant logiczny). i właśnie taka energia, o takiej "konstrukcji"
dopływa do umysłu, zakładam, że bezprzerwowo (co oczywiście może podlegać w
różnych sytuacjach odmianie) i że następuje formowanie takiej energii – i, co
najważniejsze, ukierunkowywanie. przecież nie tyle kształtowanie jest ważne,
co zarazem i formowanie, i kierowanie strumienia energii, obie składowe tego
procesu jednocześnie odpowiadają za efekt końcowy.
19

20. - co jest procesem kierującym?
- świadomość
co się dzieje z energią, która wpływa "oddolnie" do umysłu? jak energia, w
postaci strumienia "czystej energii", jest sterowana, jak trafia w potrzebny
"kanał", który jest zaistniałą już abstrakcją, jednak która zarazem dalej się
nieustannie buduje - jak w ogóle wygląda ten strumień? jak działa kierowanie
energią na tym podstawowym poziomie?
teoretycznie, gdyby nie przebieg samosterujący, gdyby nie samoograniczanie się
ewolucji, musiałbym rozpatrywać aż dwie formy procesu przepływu energii. to
znaczy, musiałbym zastanowić się, czy energia dopływająca porusza wszystkie
abstrakcje, wpływa "od dołu" oraz trafia we wszystkie pojęcia zgromadzone w
zasobach, a dopiero świadomość je selekcjonuje - czy też istnieje "strumień
wodzący" i on jest odkształcany i kierowany (czyli że zmiana dokonuje się na
podobieństwo strumienia elektronów w lampie kineskopowej, który padając na/w
podłoże i reagując z nim, tworzy fakt)? ewolucja jest procesem rozrzutnym, to
prawda - ale nie na tyle, aby musiała poruszać wszystkie możliwe kanały. gdyby
moje myślenie, na gruncie czysto praktycznym to analizując, miało realizować
się jako aktywizacja wszystkich zasobów (abstrakcji), którymi umysł dysponuje,
myślenia by po prostu nie było. - więcej, taki typ pracy mózgu wręcz trudno
sobie wyobrazić, ponieważ wówczas cały układ byłby czynny i pobudzony, a każdy
element w stanie czuwania - rozrzutność maksymalna. takie zobrazowanie trzeba
ciąć brzytwą, bo to zbędna nadmiarowość. że tak nie jest oraz nie może być z
powodów fizycznych (ograniczona pojemność i zasobność energii), tego nie muszę
podkreślać. dlatego ten wariant zjawisk można pominąć i skoncentrować się na
przepływie energii przez istniejącą "abstrakcję", przez kanał lokalnie się
wytwarzający, "kanał-abstrakcję" w tu i teraz.
co jest procesem (faktem-stanem) kierującym i regulującym w umyśle? najkrótsza
odpowiedź jest taka, że to chwila aktualna, stan energetyczny dziejący się w
"teraz" (co by za "teraz" nie definiować, w niektórych abstrakcjach to może
być przecież znaczny przedział czasoprzestrzeni). to poziom, warstwa aktualna
procesu ewolucji w ramach mózgu kształtuje i kieruje (steruje) samo-tworzeniem
się kolejnych abstrakcji. chwila aktualna, czyli świadomość. - to świadomość
jest najbardziej aktualnym, teraz się dziejącym przedziałem ewolucji umysłu,
w którym dokonuje się moje myślenie. poziom operacyjny, poziom, na/w którym
istnieją abstrakcje w postaci "słownej" (lub adekwatne dla innych zmysłów -
czyli symbole stanów środowiska), jest podpoziomem w stosunku do wydarzeń na
poziomie świadomości (jaźni, duszy, jakby go nie nazywać), "pole operacyjne"
jest tym poziomem, na/w którym mogę odczuwać i operować abstrakcjami, je ze
sobą zestawiać. to tutaj budują się kolejne abstrakcje, a ja to postrzegam i
doznaję jako "strumień świadomości" - moje "ja". ważne w tym ujęciu jest to,
że poziom świadomości (poziom zrozumienia wyniku operacji na abstrakcjach),
jest tylko dany. to poziom ostatni. chwilowy, w postaci wypadkowej piramidy
ewolucji jej szczyt - to ostatni punkt, na/w którym zdarzenie uzyskuje pełną
postać i staje się jednością. o ile z tego poziomu mogę kierować leżącymi
niżej wydarzeniami (wywoływać dane lub je odsyłać do "archiwum"), o tyle na
takim poziomie nie ma już wyższorzędowego sterowania, jest tylko-i-wyłącznie
uczestniczenie, a zaistniały fakt jest zjawiskiem "punktowym". i który swoim
zaistnieniem, w ramach poziomu (więc już tylko "poziomo"), wpływa na to, co
powstanie w kolejnym kroku. na/w poziomie świadomości nie ma ewolucji idącej
"wyżej", bo tego wyżej już nie ma - jest proces liniowo następczy, właśnie
poziomy i brzegowy. każdy fakt zaistniały na/w tym zakresie jest szczytowy,
punktowy, maksymalny. nie przeszłość (tym bardziej nie przyszłość /są takie
"pomysły"/), nie żaden fizyczny układ (narząd) - tylko sam proces, aktualny
tok ewolucji, to chwila obecna ewolucji wyznacza, jak dalej przemiana będzie
się toczyć. w tym przypadku oznacza to, że treść myślenia aktualnego wyznacza
to, co pojawi się za chwilę, jak może i musi przebiegać łańcuch zdarzeń.
20

21. - zależność treści abstrakcji od nośnika (i odwrotnie)
- dlaczego między abstrakcjami występują różnice?
dlaczego występują różnice między abstrakcjami w ilości użytej energii (czy
szerzej: ewolucjami), z czego to wynika? odpowiedź: z czasu przepływu energii
i jego wielkości (potencjału). czasu, który musi upłynąć, żeby efekty takiego
przepływu zaznaczyły się na/w poziomie operacyjnym umysłu (czyli w przedziale
chwilowym, aktualnym). im dłużej trwający przepływ, a strumień większy – tym
efekty zmiany (tutaj myślenia) znaczniejsze.
wyjaśnienie - nie analizuję tutaj budowy biologicznej mózgu (lub konstrukcji
fizyczno-chemicznej jakiejś ewolucji), to w tym miejscu nie jest ważne. i to
z kliku powodów. głównie dlatego, że konkretna struktura przenosząca nie ma
znaczenia, przecież zasada jest ta sama w każdym przypadku, każda ewolucja i
zawsze powtarza ten sam rytm. po drugie, co ważniejsze, interesuje mnie przede
wszystkim reguła procesu, a nie jego wcielenie - rozpatruję logikę fizycznego
zjawiska, a konkretne i cielesne upostaciowanie pozostawiam fachowcom.
oczywiste jest, że jeżeli w umyśle (w ewolucji) zbuduję "prosty", krótki, a
więc niewielki w czasie i przestrzeni fakt (zbuduję energetyczny kanał) - to
przepływ przez niego dowolnie pojętej energii (czy fizycznie, czy jako symbol,
abstrakcja) jest szybki i bez większych skutków dla takiego "kanału", a także
dla środowiska, w którym się znajduje. przez krótki i "prosty" kanał, przez
to, czym jest taki niewielki fakt powstały w zakresie osobniczej historii (lub
konkretnej abstrakcji), przez taki "tunel" ewolucyjny energia przepływa szybko
i uzyskuje w tym procesie mniej indywidualnych cech. mówiąc inaczej, nic jej
specjalnie nie hamuje oraz nie kształtuje. to nie jest przepływ zupełnie bez
skutków, takie zawsze powstają (nie ma obojętnego przejścia energii), ale z
punktu widzenia całości układu jest to "zdarzenie brzegowe" i marginalne. -
naturalnie, co ważne, "prostota" kanału przechodzącego przez wszystkie warstwy
życia osobniczego (czy zbioru, społeczeństwa) jest znacząco inna od "prostoty"
kanału-struktury powstałego tuż co (jako konkretna myśl, czy element myśli).
nie muszę chyba podkreślać, że zasada w obu przypadkach jest jednak ta sama:
skutki przechodzenia kwantów energii przez taki kanał są analogiczne: tworzy
się małe odkształcenie strumienia energii. i w rezultacie, co oczywiste, małe
skutki dla całego układu i dla budującej się tak ewolucji (której elementem
jest ten konkretny stan energetyczny).
dlaczego wspominam o "kanale", przepływie energii i deformacji w trakcie tego
przepływu? tutaj nie będę, co zrozumiałe, ponownie i w szczegółach powtarzał
opisów ewolucji - czasoprzestrzennego i wielowymiarowego jej przebiegania. o
kwantach, polu kwantowym, warstwach energii itd. - o tym wszystkim mówiłem
szeroko wcześniej, tutaj do tego nawiązuję. umysł jest skrajnym (brzegowym)
wcieleniem zasad ewolucji - ale jest właśnie tych zasad realizacją. i nigdy
nie jest w jakimkolwiek rozumieniu poza zmianą ewolucyjną. dochodzi w nim (jak
w każdym zjawisku) do przepływania energii, tworzenia się poziomów i warstw
(ewolucja "nawarstwia" się i "odkłada" jak słoje w drzewie), a jednocześnie
do "kanałowania", czyli przechodzenia z jednego poziomu na/w drugi w sposób
"uporządkowany" (i poprzez zaistniały fakt-kanał, a nie dowolnie). kiedy coś
powstaje, oznacza to, że nastąpiło "zbrylenie" kwantów energii i wyróżnienie
w jednolitym tle konkretnego zjawiska (czy ciała). i tak zaistniały fakt nie
tylko "cechuje" przestrzeń (nadaje jej znak, wyróżnia), ale umożliwia dalsze
wydarzenia (dalszą kondensację i tworzenie się powiązań wokół i do niego).
im bardziej zagęszczona czaso-przestrzeń, tym więcej energii "odkłada" się i
uczestniczy w procesie - tym dalej sięga w środowisko i tym więcej powiązań
się tworzy. to nie przypadek, że fizyczny obraz (struktura) mózgu przypomina
wielopoziomową i daleko w otoczenie sięgającą sieć (w ramach mózgu namacalną
sieć połączeń komórek – a poza mózgiem jako wytwory rozumu, dzieła, poglądy,
wszelkie czyny aktualne i historyczne). przecież to jest "zakrzepła" i ciągle
"krzepnąca" w kolejnych krokach-myślach ewolucja.
21

22. - fizyczne budowanie się abstrakcji
zasada jest prosta, a rezultat "banalny": to efekt w postaci wytworzenia się
abstrakcji (dowolnie pojętej, odnoszącej się do zmysłów, albo jako rezultat
operacji na elementach logicznych oraz symbolach - po prostu "coś" musi się
zbudować), ten stan uruchamia proces, a w kolejnych krokach odkształca tok,
stan aktualnie toczącej się ewolucji i wpływa na jej dalszy przebieg. czyli
fakt zaistnienia przepływu energii przez kanał na/w poziomie operacyjnym, pod
"ciśnieniem" (i dosłownie pod ciśnieniem) energetycznych warstw kwantowych,
które ciągle docierają do analizowanego poziomu - to wymusi zbudowanie (się)
abstrakcji, w tym przypadku wytworzy jej stan początkowy. i nie ma tu żadnego
problemu z jakoś pojętym "faktem pierwszym", ponieważ - przypominam – zawsze
coś już jest w takim układzie (i w tym miejscu układu). albo stan "czysty",
nośnik materialny, np. komórki neuronowe, albo jakaś wcześniejsza abstrakcja
(noworodek rodzi się ze "znacznym" zasobem abstrakcji, np. dźwiękowych). jak
wspomniałem wcześniej, nie rozpatruję stanu pustki w umyśle, zakładam, że już
jest jakiś uformowany fakt energetyczny i jakaś "abstrakcja" - i to ten stan
wpływa, warunkuje to, co się dzieje dalej. a ponieważ w rzeczywistym procesie
tworzenia się umysłu nigdy nie wyznaczę stanu pustki, zawsze doszukam się w
badanym układzie jakiegoś "zagęszczenia", które będzie "abstrakcją" powstałą
jako uogólnienie docierających do tak tworzącego się układu (bytu) danych ze
środowiska, takie założenie jest nie wyłącznie uproszczeniem sobie zadania w
analizie, tylko po prostu stwierdzeniem faktu: nie ma w trakcie osobniczego
istnienia stanu "zero abstrakcji". ponieważ albo już jest jakiś fakt i zapis
czegoś w takim formującym się umyśle (dowolnej ewolucji) - albo nie ma tego
układu, nie ma jeszcze takiej struktury. w ewolucji nie ma pustki - w umyśle
również. fizyczna postać, konkretny i namacalny kształt energetyczny wpływa
- formuje i filtruje "przez siebie" to, co przedziera się, przechodzi przez
ewolucję. w trakcie przemieszczania się energii przez zaistniałą strukturę
(filtr), zachodzi dopasowania się strumienia do "kształtu" filtra, zaistniałe
wpływa na tworzące się. ale także stan istniejący "dopasowuje" się, odkształca
pod działaniem nowości, przepływ "dokłada" (odkłada) się swoimi elementami w
już istniejącym (coś się zmienia w zaistniałym przez sam fakt przepływu, coś
się "odłoży" w strukturze jako najświeższa warstwa, "osad"). - jeżeli losowym
rozkładem dany układ (tutaj osobnik) dysponuje np. lepszym od innych zmysłem
słuchu (rejestruje szerszy zakres odbieranych częstotliwości), to w oparciu o
taki fizyczny fundament będzie szybko, a w kolejnych krokach sprawniej tworzyć
się poziom "abstrakcji dźwiękowych". im intensywniej i dłużej będzie toczyć
się proces, tym efekty znaczniejsze, a wychodząca z/od "punktu" ewolucja dalej
sięgnie i powiąże liczniejsze lokalne fakty (w tym przypadku będą dominować
skojarzenia "dźwiękowe").
warto wyciągnąć z tego opisu kształtowania się abstrakcji bodaj najważniejszy
wniosek: nie ma dwu jednakowych ewolucji, dwu identycznych pojęć w umyśle. to
znaczy, każdy tak kreślony w mózgu przebieg (lub w dowolnym zdarzeniu), jest
niepowtarzalny i jedyny. lokalne "zawirowania", fakty losowo przychodzące z
otoczenia, uświadamiane oraz poniżej progu świadomości - wszystko to formuje
jedyny w dziejach konstrukt, jednostkę. dla każdego procesu i elementu zasada
jest ta sama i jedyna, jednak jej efektem jest jednostkowy i jedyny rozkład
(układ) zdarzeń. każda tworząca się struktura, skutkiem ogromu różnych faktów
składowych, ma swoje "linie papilarne", osobniczy kod. początkowo w różnych
ewolucjach może i musi zostać wykorzystany ten sam nośnik, jednak na skutek
indywidualnego "filtrowania" wytworzy się niepowtarzalna i zawsze konkretna
abstrakcja. "kanał ewolucyjny" w postaci abstrakcji jest faktem jednostkowym,
składają się na niego elementy z życiorysu osobnika (i społeczeństwa), ale i
elementy tej aktualnej, teraz się tworzącej abstrakcji. kiedy przepuszczać
przez niego energię, musi to się odbić na przechodzącym strumieniu. jedność
(i jedyność) zasady przekłada się na nieskończoność konkretnych form.
22

23. - abstrakcje chwilowe i historyczne
bez żadnej przesady mogę powiedzieć, że każda ewolucja to "przeciskanie" się
przez otoczenie - i uzyskiwanie w takim przejściu niepowtarzalnego kształtu.
ja naciskam swoim istnieniem na środowisko, ale zarazem podlegam ciśnieniu
zjawisk znajdujących się "na zewnątrz" mnie. moja struktura, ciało, które z
tła jakoś wyróżniam, to dynamiczna, nigdy dokładnie wyznaczalna strefa-zakres
zjawisk, to wypadkowa nacisku idącego "z głębin" mnie i nacisku środowiska.
przepływ energii przez moje istnienie (przez moje ciało-kanał) buduje mnie -
jestem "abstrakcją", chwilowym "unieruchomieniem" tego przepływu. - w umyśle
podobnie, czas, który upływa pomiędzy początkiem formowania się abstrakcji a
jej zaistnieniem i zrozumieniem, czyli uformowaniem się w pełnej postaci na
poziomie świadomości, to czas przepływu energii przez "kanał", ale i zarazem
czas jej tworzenia. im fakt-kanał bardziej różnokierunkowo rozbudowany (także
"pokręcony"), tym proces trwa dłużej, tym trudniej energia się przez niego
"przeciska" i tym większe przestrzenie "porusza". jeżeli kanał jest "wyraźny",
szeroki i często używany (czyli połączenia nie muszą się długo "zestawiać"),
zachodzi szybki przepływ i abstrakcja formuje się łatwo, im reakcja bardziej
wyuczona i automatyczna, tym bodziec szybciej się przenosi. - ważne w takim
ujęciu jest zrozumienie, że tworząca się abstrakcja posiada swoją historię
("wypiętrza" się), ale jej zakończeniem i szczytem jest zawsze stan aktualny,
warstwa aktualna, która kończy się tu i teraz. chwila aktualna zawsze kończy
proces, jest to najwyższy punkt w dziejach ewolucji - ale z możliwością, co
zrozumiałe, dołożenia się w kolejnym akcie myślenia jako nowość do poziomu -
albo nawet prowadzi do przemodelowania struktury. to w każdym przypadku jest
warstwa w zbiorze podobnych - chwilowa, aktualna, jako szczyt piramidy.
w ujęciu najszerszym, umieszczając się w ramach wszechświata (także Kosmosu),
cała piramida zdarzeń ewolucyjnych składa się na moje działanie - oraz pracę
umysłu. wszystko, co sobie w obecnej chwili przemyśliwam, to efekt niebywale
rozbudowanej, idącej przez całe moje życie, ale także przez istnienie świata
wydarzenie. przecież każda powstająca w mózgu myśl dzieje się na/w fizycznym
nośniku - na kształtującej się od najmniejszych "porcji" energii (o realnej
strukturze), aż po komórki biologiczne. historia (wszech)świata obleczona w
(moje) ciało musi się zbudować, żebym mógł ze swoim myśleniem wystartować - i
to musi być poziom wstępnie dany, żebym mógł prowadzić analizy. przy czym,
co warto podkreślić, kolejny rzut tego procesu, czyli działanie już w obrębie
abstrakcji (więc konkretne myślenie), to także buduje, powtarza całą piramidę
zdarzeń - od najprostszych i "elementarnych" składników, aż po maksymalnie
rozbudowaną strukturę. przecież to nie przypadek, że w umyśle ilość elementów
przypomina zawartość wszechświata, a skala połączeń pomiędzy nimi jest nawet
"kosmiczna". żeby powstała jedna (nawet głupia) myśl, wszelkie przebiegi tak
zarysowanej struktury muszą się w jedność "sprzęgnąć", bowiem fundament każdej
mojej myśli znajduje się w nieskończoności-wieczności. - przy czym każda moja
teraźniejsza myśl jest ostatnią, najnowszą warstwą, która składa się na mój
życiorys, jak "słoje" w drzewie (czy ostatni "wypływ" lawy), odłożyła się we
mnie – przy okazji mnie zmieniając. już nigdy nie będę takim, jak przed jej
zaistnieniem, przemieściłem się o krok dalej. każdy zaistniały fakt odmienia
mnie nieodwołalnie, ponieważ proces, który fizycznie biegnie wszechkierunkowo,
logicznie buduje się jednokierunkowo - i zawsze "do przodu". a ja się starzeję.
każde nowe zaistnienie dodaje się "namacalnie", jako fizycznie konkretny stan
w moim ciele (tu umyśle) - i zapełnia, dosłownie zapełnia układ. a struktura
"kostnieje" (z wszelkimi tego konsekwencjami, raczej mało dla mnie radosnymi).
po myśleniu zostaje ślad, białkowy w rozumie (lub dowolny, kiedy chodzi o inny
typ ewolucji) - pozostaje "notatka", protokół z przebiegu wydarzeń. element
po elemencie następuje odkładanie się "cegiełek" myślenia, powstaje historia
abstrakcji budowana ze stanów chwilowych. bo myślenie (rozumowanie) to proces
zawsze historyczny z zakończeniem w chwili aktualnej.
23

24. - informacja - kodowanie informacji w umyśle
sprawa wymaga osobnego wyjaśnienia. jedność zasady tworzenia się abstrakcji
wymusza jedność jej kodowania w każdym przypadku, niezależnie od czasu oraz
miejsca występowania procesu, to zdaje się być już oczywiste. - jednak różne
kanały zmysłowego podłączenia do świata niosą różne informacje i różny, tylko
im konkretnie przypisany kod. dlatego w definiowaniu tych "wtyczek" do świata
występuje tradycyjny podział na kodowanie semantyczne lub obrazowe (lub innych
zmysłów). czy niesłusznie, czy rzeczywiście nie ma różnic? czy nie występuje
kodowanie obrazowe albo słowne? odpowiedź jest dwuczęściowa: nie ma różnic,
kiedy rozpatruję mechanizm kodowania – są, kiedy analizie podlega zawartość
przekazu. różnica w "szyfrowaniu" przekazu istnieje i musi istnieć, ponieważ
są to inne i inaczej działające kanały (przecież ich budowa wpływa na sposób
kodowania) - jednak dotyczy to wyłącznie treści przekazu i nie sięga sposobu
zapisu (i nośnika). ten jest jeden dla całości ewolucji. jeżeli wspominam o
zapisie słownym i abstrakcjach semantycznych, to mówię o abstrakcjach o takiej
treści, o kodowaniu treści, jednak nie o kodowaniu jako procesie fizycznym.
proces fizyczno-chemiczny jest zawsze jednaki (jest zasadą zmiany) – a zarazem
za każdym razem inny (konkretną realizacją zasady). w jednostkowym kodowaniu,
w tym i tylko tym zdarzeniu, zachodzi zawsze taki sam przebieg "technicznych"
faktów (mechanika procesu), ale to, co powstaje, jest każdorazowo zaistnieniem
indywidualnym i niepowtarzalnym. - w abstrakcji powstającej w obrębie kanału
"dźwiękowego" (i odpowiednio "na zakończeniu", w mózgu) inaczej będzie budować
się ewolucja, ponieważ będzie tworzyć się w oparciu o kształt filtru tylko do
tego kanału się odnoszącego - ale głęboka zasada tworzenia się procesu jest
analogiczna do pozostałych zmysłów.
czym się więc różni kodowanie obrazowe od słownego? niczym. - niczym w formie
procesu, wszystkim w treści. - kiedy analizuję fizyczny kształt oraz przebieg
strumienia energii, który tworzy konkretną abstrakcję, to żadnych różnic nie
zarejestruję - oczywiście poza lokalizacją w ramach mózgu. bez odwołania się
do położenia abstrakcji w strukturze nie wyróżnię jej z tła, nie ma ona dla
mnie innych cech. co więcej, nie może ich być. dlaczego? to łatwo uzasadnić.
wystarczy wyobrazić sobie, że w umyśle działają różne kody dla obrazów, słów,
zapachu - żeby od razu dojść do wniosku, że w takim układzie nie pojawi się
szansa na "zgranie" informacji pochodzących od odrębnych zmysłów. odszukanie,
a następnie tłumaczenie na jakiś wspólny język danych pochłaniałoby tak dużo
czasu i wymagałoby tak wielu procesów kontrolnych (i zasobów po prostu), że
nie można byłoby mówić o wspólnym i zbornym funkcjonowaniu. poziom fizyczny,
nośnik abstrakcji tworzy się według jednej zasady i jest w każdym zmyśle ten
sam, a to umożliwia wzajemną komunikację - i stanowi o integralności, a także
jedności układu. kod zapisu danych musi być jeden - a co więcej, musi również
być jednaki przez całe życie osobnika. po co? żeby umożliwić powstawanie, a
następnie odtwarzanie zawartości "archiwum". "ja" to zasób mojego "archiwum",
które odświeżam każdego poranka. bez dostępu do wiedzy, czyli do abstrakcji,
które zebrałem w ciągu życia, bez tego nie istnieję - tu są moje doznania i
uogólnienia tych doznań, tu znajdują się oznaczające mnie fakty. bez takiej
"biblioteki" nie istnieję. dla fizycznego procesu nie ma żadnego znaczenia,
czy koduje obraz, smak lub kolejną ważną myśl - to zawsze jest energetyczny
i kwantowy proces. tylko-i-wyłącznie. z elementów, faktów, które napływają od
zmysłów, z energii, która od nich dociera (już wstępnie skondensowana, także
"obrobiona" kształtem zmysłowego filtru) - ze składników, które docierają z
"głębin" umysłu (skojarzenia do kiedyś zaistniałych sytuacji, albo aktualne
przemyślenia), z tego wszystkiego, co się energetycznie znajdzie (kotłuje) w
polu operacyjnym (a następnie w świadomości) - z tego powstaje kolejny stan,
namacalna "abstrakcja". czyli ślad pamięciowy, "notatka" dotycząca zdarzeń w
"tu i teraz". nie jest ważne, czy informacja pochodzi od zmysłów (z zewnątrz),
czy z myślenia, zawsze jest tym samym - porcjowanym strumieniem energii.
24