1. 17 de xullo de 201617 de xullo de 2016
16º Tempo ordinario – C16º Tempo ordinario – C
(Lucas 10, 38-42)(Lucas 10, 38-42)
José Antonio PagolaJosé Antonio Pagola
Presentación: B.Areskurrinaga HCPresentación: B.Areskurrinaga HC
Euskaraz: D.AmundarainEuskaraz: D.Amundarain
Música: Mahler, nºMúsica: Mahler, nº5. Adagietto.5. Adagietto.
NECESARIO
E URXENTE
2. Mentres o grupoMentres o grupo
de discípulosde discípulos
segue o seusegue o seu
camiño, Xesúscamiño, Xesús
entra só nunhaentra só nunha
aldea e diríxese aaldea e diríxese a
unha casa ondeunha casa onde
encontra a dúasencontra a dúas
irmás ás queirmás ás que
quere moito.quere moito.
A presenza do seuA presenza do seu
amigoamigo Xesús vai
provocar nas
mulleres dúas
reaccións moi
diferentes.
3. María, seguramente a irmáirmá
máis nova,máis nova,
déixao todo e quedadéixao todo e queda
««sentada aos pés dosentada aos pés do
Señor».Señor».
A súa única preocupación éA súa única preocupación é
escoitalo.escoitalo.
4. O evanxelista descríbea cos trazos queO evanxelista descríbea cos trazos que
caracterizan o verdadeiro discípulo: aos péscaracterizan o verdadeiro discípulo: aos pés
do Mestre, atenta á súa voz, acollendo ado Mestre, atenta á súa voz, acollendo a
súa Palabra e alimentándose da súasúa Palabra e alimentándose da súa
ensinanza.ensinanza.
5. A reacción de
Marta é diferente.
Desde que
chegou Xesús,
non fai senón
desvivirse por
acollelo e
atendelo
debidamente.
Lucas descríbea
angustiada por
múltiples
ocupacións.
6. Desbordada
pola situación
e doída coa súa
irmá, expón a
súa queixa a
Xesús:
««Señor, non
che importa
que miña irmá
me deixase soa
co servizo?
Dille que bote
unha man».
7. Xesús non perde
a paz. Respóndelle a Marta
cun cariño grande, repetindo
amodo o seu nome; logo, faille ver
que tamén a el lle preocupa a súa angustia, pero ten
que saber que escoitalo a el é tan esencial e
necesario que a ningún discípulo se lle ha
de deixar sen a súa Palabra.
8. «Marta, Marta, andas«Marta, Marta, andas
inqueda e nerviosa coninqueda e nerviosa con
tantas cousas; só unhatantas cousas; só unha
é necesaria. Maríaé necesaria. María
escolleu a parte mellorescolleu a parte mellor
e non lla quitarán».e non lla quitarán».
9. Xesús non critica o servizo de Marta.
Como o vai facer se el mesmo está ensinando
a todos co seu exemplo a vivir acollendo,
sirvindo e axudando aos demais?
O que critica é o seu modo de traballar de
maneira nerviosa, baixo a presión de
demasiadas ocupacións.
10. Xesús non contrapón a vida activa e a contemplativa,Xesús non contrapón a vida activa e a contemplativa,
nin a escoita fiel da súa Palabra e o compromiso de vivirnin a escoita fiel da súa Palabra e o compromiso de vivir
practicamente o seu estilo de entrega aos demais.practicamente o seu estilo de entrega aos demais.
Alerta máis ben do perigo de vivir absorbidos por unAlerta máis ben do perigo de vivir absorbidos por un
exceso de actividade, en axitación interior permanente,exceso de actividade, en axitación interior permanente,
apagando en nós o Espírito, contaxiando nerviosismo eapagando en nós o Espírito, contaxiando nerviosismo e
angustia máis que paz e amor.angustia máis que paz e amor.
11. Apremados pola diminución de
forzas, estámonos habituando a
pedir aos cristiáns máis
xenerosos toda clase de
compromisos dentro e fóra da
Igrexa.
12. Se, ao mesmo tempo, non lles ofrecemos
espazos e momentos para coñecer a Xesús,
escoitar a súa Palabra e alimentarse do seu
Evanxeo, corremos o risco de facer crecer na
Igrexa a axitación e o nerviosismo, pero non o
seu Espírito e a súa paz.
13. Podémonos encontrar cunhas
comunidades animadas por
funcionarios angustiados,
pero non por testemuñas quepero non por testemuñas que
irradian o alento e a vida doirradian o alento e a vida do
seu Mestre.seu Mestre.
14. NECESARIO E URGENTE
Mentres o grupo de discípulos segue o seu camiño, Xesús entra só nunha aldea e
diríxese a unha casa onde encontra a dúas irmás ás que quere moito. A presenza do seu amigo
Xesús vai provocar nas mulleres dúas reaccións moi diferentes.
María, seguramente a irmá máis nova, déixao todo e queda «sentada aos pés do Señor».
A súa única preocupación é escoitalo. O evanxelista descríbea cos trazos que caracterizan o
verdadeiro discípulo: aos pés do Mestre, atenta á súa voz, acollendo a súa Palabra e
alimentándose da súa ensinanza.
A reacción de Marta é diferente. Desde que chegou Xesús, non fai senón desvivirse por
acollelo e atendelo debidamente. Lucas descríbea angustiándose por múltiples ocupacións.
Desbordada pola situación e doída coa súa irmá, expón a súa queixa a Xesús: «Señor, non che
importa que miña irmá me deixase soa co servizo? Dille que me bote unha man».
Xesús non perde a paz. Responde a Marta cun cariño grande, repetindo amodo o seu
nome; logo, faille ver que tamén a el lle preocupa a súa angustia, pero ten que saber que escoitalo
a el é tan esencial e necesario que a ningún discípulo se lle ha de deixar sen a súa Palabra «Marta,
Marta, andas inqueda e nerviosa con tantas cousas; só unha é necesaria. María escolleu a parte
mellor e non lla quitarán».
Xesús non critica o servizo de Marta. Como o vai facer se el mesmo está ensinando a
todos co seu exemplo a vivir acollendo, sirvindo e axudando aos demais? O que critica é o seu
modo de traballar de maneira nerviosa, baixo a presión de demasiadas ocupacións.
Xesús non contrapón a vida activa e a contemplativa, nin a escoita fiel da súa Palabra e
o compromiso de vivir practicamente o seu estilo de entrega aos demais. Alerta máis ben do perigo
de vivir absorbidos por un exceso de actividade, en axitación interior permanente, apagando en
nós o Espírito, contaxiando nerviosismo e angustia máis que paz e amor.
Apremados pola dsminución de forzas, estámonos habituando a pedir aos cristiáns máis
xenerosos toda clase de compromisos dentro e fóra da Igrexa. Se, ao mesmo tempo, non lles
ofrecemos espazos e momentos para coñecer a Xesús, escoitar a súa Palabra e alimentarse do seu
Evanxeo, corremos o risco de facer crecer na Igrexa a angustia e o nerviosismo, pero non o seu
Espírito e a súa paz. Podémonos encontrar cunhas comunidades animadas por funcionarios
angustiados, pero non por testemuñas que irradian o alento a vida do seu Mestre.
José Antonio Pagola
