ερμηνευτική προσέγγιση και τεχνοτροπική ανάλυση του ποιήματος του Τ. Σινόπουλου "Ο Καιόμενος"

1. Ο Καιόμενος, Τ. Σινόπουλου
Συλλογή: Μεταίχμιο Β΄, έκδοση 1957 – «προϊόν εμπειρίας του εμφυλίου πολέμου
και
της μετεμφυλιακής ατμόσφαιρας».
Δομή ποιήματος:
Α. Στίχοι 1-13: αφήγηση (τραγικό δρώμενο) – ο αφηγητής ταυτίζεται με τον
ποιητή.
Β. Στίχοι 14-16: η θέση του αφηγητή-ποιητή, κατακλείδα.
Θέμα ποιήματος:
Η πολιτική διαμαρτυρία, με αυτοπυρπόληση ενός απογοητευμένου ιδεολόγου και
η αντίδραση του πλήθους και του ποιητή, ή «η συμβολική εικόνα του ανθρώπου
που θυσιάζει τον εαυτό του σαν ιερό σφάγιο-μια πράξη στην οποία συμμετέχει κι
ο ίδιος ο ποιητής».
Το ποίημα δεν αποτυπώνει ένα πραγματικό γεγονός αλλά εκφράζει μια
ενορατική, προφητική επινόηση του ποιητή.
Για τον «Καιόμενο» είπε ο ποιητής σε κάποια συνέντευξή του: «Κανείς δεν γίνεται
ποιητής χωρίς να πληρώσει προσωπικά. Αυτό να το ξέρετε. Προπαντός μέσα
στο δικό μας το χώρο, στην Ελλάδα, που δεν είναι πια δικός μας. Κάποτε στα
1957, έγινα προφήτης γράφοντας τον «Καιόμενο». Ύστερα ήρθανε οι
αυτοπυρπολήσεις των βουδιστών καλόγερων στο Βιετνάμ, ύστερα του Πάλαντς
στη Τσεχοσλοβακία και του Γεωργάκη στη Γένοβα. Τον Οκτώβρη του ’74 έγραψα
το 16ο ποίημα του «Δοκιμίου» στο Χρονικό. Αργότερα σκοτώθηκε ο Αλέξανδρος
Παναγούλης». Στον τίτλο ο παροντικός χρόνος της μετοχής δηλώνει τη διάρκεια
μιας πράξης εν ενεργεία που συμβαίνει στο παρόν και εξακοντίζεται στο μέλλον.
Καιόμενος είναι ο μάρτυρας που θυσιάζεται, γιατί με τη θυσία του υπερβαίνει τα
αδιέξοδα της ζωής και στέλνει ένα πυρίκαυστο μήνυμα καθάρσεως. Αλλά και ο
ποιητής που μετεωρίζεται ανάμεσα στα δυο, ίσως και ο καθένας από μας που,
ενώ βιώνουμε τα ηθικά και υπαρξιακά αδιέξοδα, δεν έχουμε οδό διαφυγής.
Αφηγηματικές φωνές – πλάνα – επίπεδα ποιήματος:

2. Η αφήγηση αρχίζει in medias res με τη γεμάτη θαυμασμό φωνή (Κοιτάχτε! Μπήκε
στη φωτιά!) κάποιου από το πλήθος. Στη συνέχεια, το ποίημα δομείται σε τρία
αλληλοσυνδεόμενα πλάνα που παρουσιάζονται με κινηματογραφική τεχνική. Ο
φακός κινείται ανάμεσα στα πρόσωπα (πλήθος, ποιητής, καιόμενος) που
κυριαρχούν σ’ αυτά τα πλάνα και που σκιαγραφούνται με αδρές γραμμές, ενώ
παράλληλα αντιπροσωπεύουν τρεις διαφορετικές οπτικές του κόσμου.
Α. Το ποιητικό εγώ, που αναρωτιέται, σκέφτεται, σχολιάζει. Αρχικά,
παρουσιάζεται ως ένας από το πλήθος (αφήγηση σε α΄ πληθυντικό πρόσωπο –
γυρίσαμε, μιλήσαμε), στη συνέχεια αποδεσμεύεται και μετέχει στο δράμα του
καιόμενου (αφήγηση σε α΄ ενικό πρόσωπο - διστάζω, είμαι φτιαγμένος να
παραξενεύομαι, φοβάμαι) για να αποκαλυφθεί στον τελευταίο στίχο, γενικά όμως
(ο ποιητής), ο ποιητής του μεταπολεμικού κόσμου.
Β. Το πλήθος, που θαυμάζει, δεν ανακατεύεται, χειροκροτεί (αφήγηση σε β΄
πρόσωπο, χρήση βασικά προστακτικής έγκλισης που είτε προτρέπει είτε
αποτρέπει – Κοιτάχτε! // ξένη φωτιά μην την ανακατεύεις).
Γ. Ο καιόμενος (αφήγηση σε γ΄ πρόσωπο - αυτός που απόστρεψε το πρόσωπο,
καίγεται, δε φωνάζει βοήθεια, αναλίσκεται περήφανος, μονάχος, καταμόναχος,
αφανίζονταν, άστραφτε, γινόταν ήλιος).
Η συνύπαρξη των διαφόρων αφηγηματικών φωνών συναρτάται άμεσα με το
δισυπόστατο ρόλο, το μετεωρισμό του ποιητή-αφηγητή σε δύο οπτικές του
κόσμου.
Ανάλυση ποιήματος
α ενότητα: στ. 1-13
Κοιτάχτε μπήκε στη φωτιά! Είπε ένας από το πλήθος
Γυρίσαμε τα μάτια γρήγορα. Ήταν

3. στ’ αλήθεια αυτός που απόστρεψε το πρόσωπο όταν του
μιλήσαμε. Και τώρα καίγεται. Μα δε φωνάζει βοήθεια.
Η αντίδραση του πλήθους είναι τυπική, δεν εκφράζει κάποιο συναίσθημα. Όμως
αναγνωρίζουν το μάρτυρα, είναι εκείνος που οργισμένος είχε αποστρέψει το
πρόσωπό του (θυμίζει ο στίχος το βιβλικό λόγιο «απόστρεψον το πρόσωπό Σου
από των αμαρτιών μου») από τις επιλογές τους, τους ηθικούς συμβιβασμούς, τις
αντιλήψεις του πλήθους. Είχαν μιλήσει μαζί του, ποιος ξέρει τι του είχαν τάξει, τι
του είχαν υποσχεθεί, αλλ’ αυτός ήταν «στραμμένος σ’ άλλα οράματα».
Οι πρώτοι στίχοι σκιαγραφούν κατά τρόπο ακαριαίο το μάρτυρα. Είναι μια όρθια
παρουσία, μια ανένδοτη συνείδηση, ένας ιδεαλιστής που αντιτίθεται στο πλήθος,
προσηλωμένος στο όραμά του. Αποστρέφεται τις φτηνές δοσοληψίες και
συναλλαγές που μειώνουν την υπόσταση του ανθρώπου. Έχει πρόσωπο, εκεί
που πολλοί άλλοι έχουν χάσει το πρόσωπό τους, που εμπορεύτηκαν τον ηθικό
εαυτό τους. Ήδη με τη φράση «και τώρα καίγεται» έχει αρχίσει η τραγική
περιπέτειά του, που από ελεύθερη βούληση επέλεξε ως το μόνο τρόπο
αντίστασης και εναντίωσης, αποστασιοποιημένος από το πλήθος, βυθισμένος
στη βαθυνόητη σιωπή του, την υπαρξιακή μοναξιά του. Στο σημείο αυτό ο
ποιητής εκφράζει την απορία του γιατί δε ζητάει βοήθεια, δεν μιλά, δεν κραυγάζει
(επομένως η απόφασή του είναι οριστική και αμετάκλητη), δεν επαναστατεί,
όμως το φλεγόμενο σώμα του είναι η πιο διαπεραστική κραυγή, η έμπρακτη
ομολογία, η πλήρης αποδοχή ενός ανέφικτου και δυσπρόσιτου ιδεώδους.
Διστάζω. Λέω να πάω εκεί. Να τον αγγίξω με το χέρι μου.
Είμαι από τη φύση μου φτιαγμένος να παραξενεύομαι.
Ο ποιητής αποχωρίζεται από το πλήθος και στο εξής δρα ως μεμονωμένη
παρουσία. Εκείνος (ο ποιητής) είναι γήινος και δηλώνει ότι παραξενεύεται γιατί ο
μάρτυρας υπερβαίνει το αίσθημα της αυτοσυντήρησης, την οξεία αίσθηση του
σωματικού άλγους. Δύο εναγώνια ερωτήματα ανακύπτουν που ωθούν την
ένταση και τη θεατρικότητα του μύθου στο υπέρτατο σημείο:
Ποιος είναι τούτος που αναλίσκεται περήφανος;
Το σώμα του το ανθρώπινο δεν τον πονά;

4. Όπως οι τρεις παίδες εν καμίνω, οι μάρτυρες του Χριστιανισμού ή ο Γρηγόρης
Αυξεντίου στο ολοκαύτωμα του Μαχαιρά, βιώνουν το πάθος του ολοκαυτώματος,
αναιρώντας τη γήινη υπόστασή τους, έτσι και ο καιόμενος ανάγεται σ’ ένα
υπερούσιο σύμβολο που καταλύει τη δυναστεία της ανθρώπινης οδύνης.
Η χώρα εδώ είναι σκοτεινή και δύσκολη. Φοβάμαι.
Ξένη φωτιά μην την ανακατεύεις μου είπαν.
Η αφήγηση του δράματος διακόπτεται προς στιγμήν για να δηλωθεί ο χώρος,
όπου διαδραματίζεται το γεγονός, μια χώρα σκοτεινή και ανελεύθερη, ένας
κεντρικός δρόμος, μια πλατεία μιας πολυανθρώπινης, καταδυναστευόμενης
πολιτείας (ίσως η πλατεία του Πανεπιστημίου της Πράγας όπου αργότερα κάηκε
ζωντανός ο Γιαν Πάλατς) διαγράφουν εναργώς τη σκηνοθεσία του μύθου. Σ’ αυτή
τη σκοτεινή και δύσκολη χώρα ο αφηγητής εκφράζει το φόβο του που τον
υποθάλπει η απαγορευτική παραίνεση του πλήθους. Οι άνθρωποι, ο πολύπαθος
λαός έχει πικράν πείρα της απολυταρχικής, τυραννικής εξουσίας που θέλει τους
πολίτες πειθήνια όργανά της, χωρίς αυτοβουλία, αλλοτριωμένους από τον
αυθεντικό εαυτό τους. Ο αφηγητής σαφώς υπαινίσσεται την Ελλάδα τη
συγκεκριμένη εποχή του εμφύλιου διχασμού και των μετέπειτα χρόνων. Είναι μια
εποχή, ζοφερό σκηνικό μιας διαιωνιζόμενης εθνικής τραγωδίας.
Όμως εκείνος καίγονταν μονάχος. Καταμόναχος.
Κι όσο αφανίζονταν τόσο άστραφτε το πρόσωπο.
Γινόταν ήλιος.
Εκείνος πέρα και πάνω από τη δίνη των καιρών, τον ηδονοθηρισμό ή τον
καταναλωτισμό, ολοκληρώνει τη θυσία του στην παντοκρατορία του πυρός.
Βυθίζεται και αναλίσκεται στην οντολογική μοναξιά του. Επαληθεύεται με έντονη
προφάνεια, ο έρωτας της ελευθερίας. Ο θάνατος όμως μεταστοιχειώνει το
ακήρατο πρόσωπό του σε ήλιο. Το φως του ήλιου αφανίζει το φθαρτό σώμα,
αλλά εξαγνίζει και αποθεώνει την ψυχή και το πνεύμα. «Του ήλιου το μέγα φως»
εξαγγέλλει, προοιωνίζεται μιαν άλλη εποχή. Ο μάρτυρας καθίσταται δικαιωμένος
σε μεταφυσικό, υπερβατικό επίπεδο με το φωτοστέφανο του μαρτυρίου. Πρβ. το

5. ευαγγελικό διακείμενο «Και μετεμορφώθη έμπροσθεν αυτών και έλαμψε το
πρόσωπον αυτού ως ο ήλιος» (Ματθ. ΙΖ, 1).
β ενότητα : στ. 14-16
Στην εποχή μας όπως και σε περασμένες εποχές
άλλοι είναι μέσα στη φωτιά κι άλλοι χειροκροτούνε.
Ο ποιητής μοιράζεται στα δυο.
Ενώ το δράμα του καιόμενου έχει συντελεστεί, ο ποιητής-αφηγητής προβαίνει σε
μια φιλοσοφική θεώρηση, σ’ έναν καίριο σχολιασμό του. Από καταβολής κόσμου
κάποιοι είναι μέσα στη φωτιά, μέσα στην καρδιά των εξελίξεων, που
προσελκύουν με την ανυπόταχτη φύση τους, τους κεραυνούς και τις θύελλες,
είναι αυτοί που επιλέγουν αυτοπροαίρετα τον πιο δύσκολο δρόμο,
ακολουθώντας την επιταγή της συνειδήσεώς τους και έρχονται σε σύγκρουση μ’
αυτά που άλλοι ασμένως αποδέχονται, που γεννιούνται με το άστρο του θανάτου
στο μέτωπό τους, έτοιμοι να επωμισθούν τη μοίρα του έθνους και της
ανθρωπότητας, να θυσιάσουν τον εαυτό τους.
Κάποιοι άλλοι χειροκροτούν, θαυμάζουν, απορούν, επικροτούν, αλλά από τις
κερκίδες θεώνται τα δρώμενα στην αρένα της ζωής, τηρώντας απόσταση
ασφαλείας.
Και ο ποιητής, ο στοχαστής, ο καλλιτέχνης διαμελίζεται, διχάζεται στα δυο. Ένας
αιώνιος δυϊσμός που επαναλαμβάνεται εσαεί. Ο ποιητής αναντίρρητα τάσσεται
με τους μάρτυρες, τους ιδεολόγους, τους στρατευμένους σ’ ένα μεγάλο σκοπό,
αλλά δεν μπορεί να ταυτιστεί στην πράξη μαζί τους.
Εν τέλει ο ποιητής-αφηγητής είναι τραγικό πρόσωπο, γιατί διχάζεται ανάμεσα σε
δύο στάσεις του βίου, χωρίς να μπορεί να βρει τη λύτρωση στα εναγώνια
ερωτήματα που τον ταλανίζουν. Συγκλονίζεται από την αυτοπυρπόληση του
ιδεολόγου και θέλει να αποστασιοποιηθεί από το απαθές πλήθος, αλλά διστάζει,
έτσι μετεωρίζεται και καίγεται με άλλον τρόπο, γεγονός που τον καθιστά τραγικό.
Επομένως τα πρόσωπα του ποιήματος, ο καιόμενος, το πλήθος, ο ποιητής που
μετεωρίζεται ανάμεσά τους εκφράζουν τρεις διαφορετικές οπτικές του κόσμου,
τρεις στάσεις ζωής.

6. Σύμβολα:
Χώρα σκοτεινή και δύσκολη: κάθε ανελεύθερο και καταπιεστικό περιβάλλον.
Φωτιά: σύμβολο κάθαρσης και εξαγνισμού.
Ήλιος: σύμβολο φωτός (ήλιος της δικαιοσύνης).
Καιόμενος: σύμβολο αγωνιζόμενου ανθρώπου ενάντια σε κάθε κατάσταση
σκοτεινή
και δύσκολη, ιερό σφάγιο, ο καθείς που ‘αναλίσκεται’ για ένα ιδανικό.
Ερμηνεία-Αιτιολόγηση τίτλου Ο Καιόμενος:
= Ο άνθρωπος που πυρπολείται, μια θυσιαστήρια δάδα διαμαρτυρίας, αυτός που
καίγεται και θα καίγεται χωρίς να φθείρεται (σαν τη φλεγόμενη βάτο), ο
πρωταγωνιστής στο δρώμενο αυτό.
= Ο ποιητής, ο οποίος κατά κάποιο τρόπο «καίγεται» μεταφορικά, παραμένοντας
διχασμένος και μετέωρος.
= Ο καθένας από εμάς, εάν συναισθάνεται το ηθικό αδιέξοδο στο οποίο
βρίσκεται.
Η αοριστία του τίτλου (= αυτός που καίγεται) υποδηλώνει ότι δεν πρόκειται μόνο
για ένα ατομικό δράμα αλλά για μια πράξη εν ενεργεία, που πραγματώνεται στο
παρόν και προβάλλεται στο μέλλον (δηλώνεται το παρόν διαρκείας, η δυνατότητα
ή και η προτροπή επανάληψης). Τούτο, εξάλλου, δηλώνεται και με τον παροντικό
χρόνο της μετοχής καιόμενος που δίνει τη διάρκεια, τη διαχρονικότητα της
πράξης (και όχι με έναν παρελθοντικό που θα σήμαινε ο καμένος, αυτός που
κάηκε και δεν υπάρχει πια). Η σημασία της πράξης αυτής, που εν τέλει αποτελεί
κατάφαση στη ζωή και όχι άρνησή της, έγκειται στο κέρδισμα του ‘προσώπου’
μας.