6. «Εμένα μ’ ενδιαφέρει ο πάσχων
συγκεκριμένος άνθρωπος, αυτός που
σκοτώνεται, αυτός που βασανίζεται, ο
πεινασμένος, αυτός που πάει να σώσει τον
άλλον από τη φωτιά και καίγεται κι αυτός
μαζί. Εγώ σαν ποιητής μοιράζομαι στα δυο,
υποφέρω, βλέποντάς τους ή δρώντας μαζί μ’
αυτούς»
7. Βιογραφία
• 1917: γέννηση στην • 1960: αρχίζει να ζωγραφίζει-
Αγουλινίτσα Ηλείας φίλος της Ελ. Βακαλό
• 1942: φυλακή ως • 1967: διακόπτει την εκπομπή
αντιστασιακός από τους του στο ραδιόφωνο για την
Ιταλούς ποίηση
• 1944:πτυχίο ιατρικής «μου • 1970: εκδίδεται αντιστασιακός
έδωσε εμπειρία ζωής και τόμος με 18 κείμενα. Είναι στη
επαφής με τους ανθρωπους συντακτική επιτροπή
• 1945: κατάταξη στο στρατό ως • 1976: Συλλογή Ι (1951-1956)
γιατρός • 1977: διδάσκεται η ποίησή
• 1946: μετέχει στον Εμφύλιο του στο Παν/μιο
ως γιατρός του 52ου τάγματος • 1980: Συλλογή ΙΙ (1965-
πεζικού 1980)συγκεντρωτικός τόμος
• 1951: γνωρίζεται με τον • 1981: Θάνατος στις 6
Αναγνωστάκη Απριλίου
12. Το έργο
• Το πρώτο από τα 17 της Συλλογής Μεταίχμιο Β΄
• έντονο δραματικό και αφηγηματικό στοιχείο
• Η συλλογή περιλαμβάνει ποιήματα από το 1949 -1955
• Σημειώνει ο ίδιος σχετικά: «γραφόταν έξι χρόνια και
κλείνει μέσα της τις εμπειρίες του εμφύλιου και της
ατμόσφαιρας μετά απ’ αυτόν»
• Σ’ αυτή την ποιητική συλλογή, όπως άλλωστε σ’ όλη
την ποιητική διαδρομή του, ο Σινόπουλος αναδεικνύει
και εμφαίνει την τραγική διάσταση της ζωής, που
μεταμορφώνεται σε υπαρξιακή αγωνία.
13. Κοιτάχτε μπήκε στη φωτιά! είπε ένας από το πλήθος.
Γυρίσαμε τα μάτια γρήγορα. Ήταν
στ’ αλήθεια αυτός που απόστρεψε το πρόσωπο, όταν του
μιλήσαμε. Και τώρα καίγεται. Μα δε φωνάζει βοήθεια.
Διστάζω. Λέω να πάω εκεί. Να τον αγγίξω με το χέρι μου.
Είμαι από τη φύση μου φτιαγμένος να παραξενεύομαι.
Ποιος είναι τούτος που αναλίσκεται περήφανος;
Το σώμα του το ανθρώπινο δεν τον πονά;
Η χώρα εδώ είναι σκοτεινή. Και δύσκολη. Φοβάμαι.
Ξένη φωτιά μην την ανακατεύεις, μου είπαν.
Όμως εκείνος καίγονταν μονάχος. Καταμόναχος.
Κι όσο αφανίζονταν τόσο άστραφτε το πρόσωπο.
Γινόταν ήλιος.
Στην εποχή μας όπως και σε περασμένες εποχές
άλλοι είναι μέσα στη φωτιά κι άλλοι χειροκροτούνε.
Ο ποιητής μοιράζεται στα δυο.
14. Θέμα του ποιήματος
είναι η πολιτική διαμαρτυρία, με
αυτοπυρπόληση ενός
απογοητευμένου ιδεολόγου και η
αντίδραση του πλήθους και του
ποιητή, ή «η συμβολική εικόνα του
ανθρώπου που θυσιάζει τον εαυτό
του σαν ιερό σφάγιο-μια πράξη
στην οποία συμμετέχει κι ο ίδιος ο
ποιητής».
15. Το ποίημα δεν αποτυπώνει ένα γεγονός αλλά
εκφράζει μια ενορατική, προφητική επινόηση
του ποιητή. Για τον «Καιόμενο» είπε ο ποιητής
σε κάποια συνέντευξή του: «Κανείς δεν
γίνεται ποιητής χωρίς να πληρώσει
προσωπικά. Αυτό να το ξέρετε. Προπαντός
μέσα στο δικό μας το χώρο, στην Ελλάδα,
που δεν είναι πια δικός μας. Κάποτε στα
1957, έγινα προφήτης γράφοντας τον
«Καιόμενο». Ύστερα ήρθανε οι
αυτοπυρπολήσεις των βουδιστών
καλόγερων στο Βιετνάμ, ύστερα του Πάλαντς
στη Τσεχοσλοβακία και του Γεωργάκη στη
Γένοβα. Τον Οκτώβρη του ’74 έγραψα το
16ο ποίημα του
«Δοκιμίου» στο Χρονικό. Αργότερα σκοτώθηκε
ο Αλέξανδρος Παναγούλης».
16. http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE
%B9%CE%B1%CE%BD_%CE%A0%CE%AC%CE
%BB%CE%B1%CF%87
http://www.troktikaras.com/2011/05/1963-
autopirpolisi-monaxou-video.html
Βουδιστές μοναχοί επέλεξαν αυτό τον τρόπο
διαμαρτυρίας εναντίον του πολέμου στο
Βιετνάμ, εμπνεόμενοι από την Ομιλία της
Φωτιάς του Βούδα. Ο Πάλαντς κάηκε
ζωντανός, διαμαρτυρόμενος το 1968 για την
εισβολή των Ρώσων στη Τσεχοσλοβακία και ο
Γεωργάκης για τη στρατιωτική δικτατορία στην
Ελλάδα.
http://online-
pressblog.blogspot.gr/2010/04/blog-
post_22.html
17. Μιαν ουσιαστική συνιστώσα του έργου του
αποτελεί η σχέση του με το θάνατο. (Ο
θάνατος αφορά συγκεκριμένη ιστορική
περίοδο, τον ελληνοϊταλικό πόλεμο, την
Κατοχή-Αντίσταση και τον Εμφύλιο). Οι
κριτικοί μιλούν για «τοπίο θανάτου εν
προόδω», από το στίχο του πρώτου ποιήματος
ως το τελευταίο. «Σχεδόν ολόκληρο το
ποιητικό έργο του Σινόπουλου ήταν μια
συνεχής «μελέτη θανάτου» ενός «επιζώντος»,
μια Νέκυια «εν προόδω» με ζωτικό πυρήνα
τον Ελπήνορα» Αυτή η συναναστροφή με τους
χαμένους φίλους αναδεικνύει τραγικές
μορφές ανδρών, Ιάκωβος, Φίλιππος, Πέτρος,
Κωνσταντίνος κ. ά., και ωραίες γυναίκες,
ινδάλματα του έρωτα, Σοφία, Ιωάννα, Μαρία
και προπαντός η Ελένη, στην οποία αφιέρωσε
μια ποιητική συλλογή του. Η Ελένη
επανέρχεται στην ποίησή το
18. Γιατί τόσοι νεκροί στο έργο του Σινόπουλου;
Ίσως είναι μια βαθιά ψυχολογική και ηθική
ανάγκη, γιατί δεν μπορεί να ξεχάσει τους
σκοτωμένους.
«Το θέμα θάνατος μπαίνει σ΄ εμένα καταρχήν
με μια διπλή φύση που έρχεται από το
επάγγελμά μου, δηλαδή, είτε το θέλω είτε δεν το
θέλω, σαν γιατρός βλέπω πολλούς νεκρούς…κι
από την άλλη, το θάνατο στους πολέμους που
βλέπω τραυματίες που πεθαίνουν ή
σκοτωμένους. Δεν προσπαθώ να εξορκίσω τον
θάνατο, διότι σαν γιατρός ξέρω πως ο θάνατος
είναι κάτι το αναπόφευκτο, κι ούτε προσπαθώ
διαμέσου του θανάτου να κερδίσω τη ζωή, διότι
δε φοβάμαι το θάνατο ούτε είμαι
απογοητευμένος από τη ζωή».
19. Το κάψιμο, η φωτιά και η πυρκαγιά είναι από τις κύριες εικόνες αυτού του βιβλίου
(…). Ο ίδιος ο ποιητής, περισσότερο ταλαντευόμενος ανάμεσα σε αντιφατικές
ψυχικές καταστάσεις, κοιτάζει έναν άνθρωπο που καίγεται στη φωτιά, θέλει να τον
βοηθήσει, φοβάται. Τελικά, παραμένει με το πλήθος σαν θεατής ενός δράματος, στο
οποίο ωστόσο συμμετέχει ψυχικά και ο ίδιος(…). Ο κόσμος στην εποχή μας ΄χει γίνει
παρανάλωμα του πυρός, αλλά και ταυτόχρονα θεατής που χειροκροτεί αυτή τη
φωτιά, βλέποντας τηλεόραση, συμμετέχοντας, αλλά παραμένοντας στην απομόνωσή
του, ενώ οι σπουδαστές της Πράγας και οι βουδιστές μοναχοί του Βιετνάμ
μεταβάλλονται σε θυσιαστήριες δάδες διαμαρτυρίας, εναντίον ενός σχιζοφρενικού
κόσμου, ο ποιητής, ως ο πιο ευαίσθητος παρατηρητής του και συμμέτοχος, έχει
γίνει κι αυτός κατά κάποιον τρόπο σχιζοφρενικός. Προσβλημένος από την ασθένεια
της εποχής μας, είναι μια ύπαρξη διχοτομημένη, όπως οι ερμαφρόδιτοι της
Διοτίμας, που κομμένοι στη μέση, ύστερα από την ύβρη τους, από τον κεραύνιο Δία
αγωνίζονται, μάταια, να ξανακερδίσουν τη χαμένη τους ακεραιότητα.
(Κίμων Φράιερ, Τοπίο θανάτου, ό.π. σσ 27, 28-29)
20. Οι κραυγές, οι φωνές αγωνίας ακούγονται
συχνά στην ποίηση του Σινόπουλου. Άραγε
υποδηλώνουν τη μοναξιά, την εξάρθρωση του
λόγου, την έλλειψη επικοινωνίας ανάμεσα
στους ανθρώπους;
21. Το φως στην ποιητική οικουμένη του
Σινόπουλου είναι «μεγάλο μαύρο φως, χρυσό,
σκοτεινιασμένο, ποτάμι παγωμένο φως». Και
ο ήλιος είναι «βάρβαρος, αδυσώπητος
τύραννος, κατακόκκινος, ματωμένος, πέφτει
απάνω στο μυαλό την ώρα που σκέφτεται,
απανθρακώνει το μυαλό και τη σκέψη».
Σ’ ολόκληρη τη συλλογή Μεταίχμιο Β μαίνεται
ανεξέλεγκτη η φωτιά, οι φλόγες, η πυρκαγιά,
κάτω από ένα φλογάτο ήλιο που φωτίζει
φρικιαστικά.
Αυτή η παντοκρατορία της φωτιάς, της
φλόγας, της πυράς, του ήλιου παραπέμπουν
στην Κόλαση του Δάντη και στο ερεβώδες
τοπίο της Έρημης Χώρας του Έλιοτ.
22. συνήθη μοτίβα στην ποίηση του
Σινόπουλου συνιστούν η μνήμη,
φρικιαστικές αναμνήσεις, η νύκτα και το
σκοτάδι, η σιωπή, οι κραυγές , το φως, η
φλόγα, η φωτιά
23. Στον τίτλο
ο παροντικός χρόνος της μετοχής δηλώνει τη
διάρκεια μιας πράξης εν ενεργεία που
συμβαίνει στο παρόν και εξακοντίζεται στο
μέλλον.
Καιόμενος είναι ο μάρτυρας που θυσιάζεται,
γιατί με τη θυσία του υπερβαίνει τα αδιέξοδα
της ζωής και στέλνει ένα πυρίκαυστο μήνυμα
καθάρσεως.
Αλλά και ο ποιητής που μετεωρίζεται
ανάμεσα στα δυο, ίσως και ο καθένας από μας
που, ενώ βιώνουμε τα ηθικά και υπαρξιακά
αδιέξοδα, δεν έχουμε οδό διαφυγής.
Ο καθένας από εμάς, εάν συναισθάνεται το
ηθικό αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται.
Η αοριστία του τίτλου (= αυτός που καίγεται)
υποδηλώνει ότι δεν πρόκειται μόνο για ένα
ατομικό δράμα αλλά για μια πράξη εν
ενεργεία, που πραγματώνεται στο παρόν και
προβάλλεται στο μέλλον (δηλώνεται το παρόν
διαρκείας, η δυνατότητα ή και η προτροπή
επανάληψης). Αποτελεί κατάφαση στη ζωή
και όχι άρνησή της
24. ενότητες
Το ποίημα χωρίζεται σε δυο νοηματικές
ενότητες:
• στ. 1-13: ο αφηγητής ταυτίζεται με τον
ποιητή.
• στ. 14-16: σχολιασμός και φιλοσοφική
αναγωγή του συμβάντος.
25. • Ο ποιητής δημιουργεί μια ιδιάζουσα
ατμόσφαιρα και χρησιμοποιεί μέσα κατ’
εξοχήν σκηνοθετικά.
• θεατρικότητα του ποιητικού του λόγου:
δραματουργική πλοκή, σκηνικός διάκοσμος
με πλήθος προσωπεία
• κινηματογραφική τεχνική.
26. α΄ ενότητα: στ. 1-13
• Η σκηνή του ποιήματος ανοίγει με μια
κραυγή γεμάτη θαυμασμό ενός από το
πλήθος. Όλοι γύρισαν γεμάτοι έκπληξη τα
μάτια να δουν το παράξενο και τραγικό
θέαμα. Το ποιητικό μοτίβο της απορίας
μπροστά στο παράδοξο γεγονός το βρίσκουμε
και στο πρώτο ποίημα, τον «Ελπήνορα».
27. Η αντίδραση του πλήθους είναι τυπική, δεν εκφράζει κάποιο συναίσθημα. Όμως
αναγνωρίζουν το μάρτυρα, είναι εκείνος που οργισμένος είχε αποστρέψει το
πρόσωπό του (θυμίζει ο στίχος το βιβλικό λόγιο «απόστρεψον το πρόσωπό Σου από
των αμαρτιών μου») από τις επιλογές τους, τους ηθικούς συμβιβασμούς, τις
αντιλήψεις του πλήθους. Είχαν μιλήσει μαζί του, ποιος ξέρει τι του είχαν τάξει, τι του
είχαν υποσχεθεί «λάφυρα και σειρήνες», αλλ’ αυτός, ήταν «στραμμένος σ’ άλλα
οράματα».
Οι πρώτοι στίχοι σκιαγραφούν κατά τρόπο ακαριαίο το μάρτυρα. Είναι μια όρθια
παρουσία, μια ανένδοτη συνείδηση, ένας ιδεαλιστής που αντιτίθεται στο πλήθος,
προσηλωμένος στο όραμά του. Αποστρέφεται τις φτηνές δοσοληψίες και
συναλλαγές που μειώνουν την υπόσταση του ανθρώπου. Έχει πρόσωπο, εκεί που
πολλοί άλλοι έχουν χάσει το πρόσωπό τους, που εμπορεύτηκαν τον ηθικό εαυτό
τους. Ήδη με τη φράση «και τώρα καίγεται» έχει αρχίσει η τραγική περιπέτειά του,
που από ελεύθερη βούληση επέλεξε ως το μόνο τρόπο αντίστασης και εναντίωσης,
αποστασιοποιημένος από το πλήθος, βυθισμένος στη σιωπή του, την υπαρξιακή
μοναξιά του. Στο σημείο αυτό ο ποιητής εκφράζει την απορία του γιατί δε ζητάει
βοήθεια, δεν μιλά, δεν κραυγάζει (επομένως η απόφασή του είναι οριστική και
αμετάκλητη), δεν επαναστατεί, όμως το φλεγόμενο σώμα του είναι η πιο
διαπεραστική κραυγή, η έμπρακτη ομολογία, η πλήρης αποδοχή ενός ανέφικτου
και δυσπρόσιτου ιδεώδους.
28. Ο ποιητής αποχωρίζεται από το πλήθος και
στο εξής δρα ως μεμονωμένη παρουσία.
Εκείνος (ο ποιητής) είναι γήινος και δηλώνει
ότι παραξενεύεται γιατί ο μάρτυρας
υπερβαίνει το αίσθημα της αυτοσυντήρησης,
την οξεία αίσθηση του σωματικού άλγους.
Δύο εναγώνια ερωτήματα ανακύπτουν που
ωθούν την ένταση και τη θεατρικότητα του
μύθου στο υπέρτατο σημείο:
Ποιος είναι τούτος που
αναλίσκεται περήφανος;
Το σώμα του το ανθρώπινο δεν τον
πονά;
29. αναιρώντας τη γήινη υπόστασή
του
ο καιόμενος
ανάγεται σ’ ένα υπερούσιο
σύμβολο που καταλύει τη
δυναστεία της ανθρώπινης
οδύνης.
30. Η αφήγηση του δράματος διακόπτεται προς
στιγμήν για να δηλωθεί ο χώρος, όπου
διαδραματίζεται το γεγονός, μια χώρα
σκοτεινή και ανελεύθερη, ένας κεντρικός
δρόμος, μια πλατεία μιας πολυανθρώπινης,
καταδυναστευόμενης πολιτείας διαγράφουν
εναργώς τη σκηνοθεσία του μύθου.
ο αφηγητής εκφράζει το φόβο του που τον
υποθάλπει η απαγορευτική παραίνεση του
πλήθους. Οι άνθρωποι, ο πολύπαθος λαός
έχει πικρή πείρα της απολυταρχικής,
τυραννικής εξουσίας που θέλει τους πολίτες
πειθήνια όργανά της, χωρίς αυτοβουλία,
αλλοτριωμένους από τον αυθεντικό εαυτό
τους.
Ο αφηγητής σαφώς υπαινίσσεται την
Ελλάδα τη συγκεκριμένη εποχή του εμφύλιου
διχασμού και των μετέπειτα χρόνων.
31. βασική συνιστώσα της ποιητικής του
Σινόπουλου είναι το τρίπτυχο έρωτας-
θάνατος-απόλυτη μοναξιά,
ο έρωτας της ελευθερίας,
η αιώνια οντολογική μοναξιά του
ανθρώπου,
όπου φεγγοβολεί ο αστερισμός του
θανάτου. Ο θάνατος όμως μεταστοιχειώνει το
πρόσωπό του σε ήλιο. Το φως του ήλιου
αφανίζει το φθαρτό σώμα, αλλά εξαγνίζει και
αποθεώνει την ψυχή και το πνεύμα Ο
μάρτυρας με το φωτοστέφανο του μαρτυρίου
περνά στο χώρο του πνεύματος.
32. Β΄ ενότητα : στ. 14-16
ο ποιητής-αφηγητής προβαίνει σε μια φιλοσοφική θεώρηση.
• Από καταβολής κόσμου κάποιοι είναι μέσα στην καρδιά των
εξελίξεων, επιλέγουν αυτοπροαίρετα τον πιο δύσκολο δρόμο, την
επιταγή της συνειδήσεώς τους και έρχονται σε σύγκρουση μ’ αυτά
που άλλοι ασμένως αποδέχονται, που γεννιούνται με το άστρο του
θανάτου στο μέτωπό τους, έτοιμοι να επωμισθούν τη μοίρα του
έθνους και της ανθρωπότητας, να θυσιάσουν τον εαυτό τους.
• Κάποιοι άλλοι χειροκροτούν, θαυμάζουν, απορούν, επικροτούν,
αλλά από τις κερκίδες θεώνται τα δρώμενα στην αρένα της ζωής,
τηρώντας απόσταση ασφαλείας.
• Και ο ποιητής, ο στοχαστής, ο καλλιτέχνης διαμελίζεται, διχάζεται
στα δυο. Ένας αιώνιος δυϊσμός που επαναλαμβάνεται εσαεί. Ο
ποιητής αναντίρρητα τάσσεται με τους μάρτυρες, τους ιδεολόγους,
τους στρατευμένους σ’ ένα μεγάλο σκοπό, αλλά δεν μπορεί να
ταυτιστεί στην πράξη μαζί τους.
33. Με τη θυσία του εξαγνίζεται και
καθαίρεται η εν πολλαίς αμαρτίαις
φλεγμαίνουσα κοινωνία και η σκοτεινή
χώρα προς στιγμήν καταυγάζεται από το
υπερφυσικό φως του προσώπου του.
35. Ο ποιητής
• ο ποιητής-αφηγητής είναι τραγικό πρόσωπο,
γιατί διχάζεται ανάμεσα σε δύο στάσεις του
βίου, χωρίς να μπορεί να βρει τη λύτρωση
στα εναγώνια ερωτήματα που τον
ταλανίζουν. Συγκλονίζεται από την
αυτοπυρπόληση του ιδεολόγου και θέλει να
αποστασιοποιηθεί από το απαθές πλήθος,
αλλά διστάζει, έτσι μετεωρίζεται και καίγεται
με άλλον τρόπο και καθίσταται αυτόχρημα
τραγικός.
36. σύμβολα
• Ο καιόμενος: σύμβολο αγωνιζόμενου ανθρώπου
ενάντια σε κάθε κατάσταση σκοτεινή
• το πλήθος,
• ο ποιητής που μετεωρίζεται ανάμεσά τους εκφράζουν
τρεις διαφορετικές οπτικές του κόσμου, τρεις στάσεις
ζωής.
• Χώρα σκοτεινή και δύσκολη: κάθε ανελεύθερο και
καταπιεστικό περιβάλλον.
• Φωτιά: σύμβολο κάθαρσης και εξαγνισμού.
• Ήλιος: σύμβολο φωτός (ήλιος της δικαιοσύνης).
37.
38. Μεταίχμιο
Η ποίησή του τοποθετείται
• στο μεταίχμιο παρόντος και παρελθόντος,
• στο μεταίχμιο καταστάσεων,
• δράστης και θεώμενος ανάμεσα στις
συντεταγμένες του χρόνου και του χώρου,
• στο μεταίχμιο του έρωτα και του θανάτου.
«Δεν ονειρεύομαι όταν λέω πως μ’ έκοψαν
στα δυο τα σύννεφα και τα φαντάσματα».
39. Τεχνική
• Ο ποιητής δομεί το μύθο σε επίπεδα, σε πλάνα (όπως φαίνεται
από τη διαίρεση σε οκτώ ενότητες), με διάκενα μεταξύ τους που
φορτίζουν τη δραματική ένταση, καθώς ενισχύεται από τα κενά της
αφήγησης.
• Το ποίημα λειτουργεί με τη μέθοδο μιας κινηματογραφικής
απεικόνισης ενός «κινηματογραφικού ταυτοχρονισμού»: το
ποίημα συντίθεται από κομμάτια μνήμης που παρατίθενται
συνειρμικά, χωρίς χρονική αλληλουχία.
• πολυπρόσωπη αφήγηση. Στο ποίημα συνυπάρχουν σαφώς πολλές
αφηγηματικές φωνές. Η συνύπαρξη των διαφόρων αφηγηματικών
φωνών συναρτάται άμεσα με το δισυπόστατο ρόλο, το μετεωρισμό
του ποιητή-αφηγητή σε δύο οπτικές του κόσμου.
• Η αφήγηση αρχίζει in medias res.
• Ανάμειξη διαλόγου - μονολόγου
40. Γλώσσα
• «Η ποίηση είναι πριν απ’ όλα γλώσσα. Μια περήφανη,
ανυπότακτη, ιδιότροπη, δύστροπη και ελεύθερη
γλώσσα»
• Οι λέξεις γυμνές από στοιχεία καλολογικά, χωρίς
λυρικά επικαλύμματα.
• Ο λόγος κοφτός, ασθματικός, ακαριαίος, όπου τα
ρήματα και τα επίθετα αποδίδουν με θαυμαστή
ενάργεια το δράμα του μάρτυρα και τη βιωματική
εμπειρία του αφηγητή-ποιητή
• ο ποιητής γράφει το ποίημα ισοζυγιάζοντας τη
γλώσσα της συνείδησης με τη συνείδηση της γλώσσας
του
41. Η χρήση πολλών ρηµατικών προσώπων κάνει το ποίηµα να
ηχεί πολυπρόσωπο
(α΄ πληθυντικού , α΄ ενικού, β΄ ενικού, γ΄ ενικού) πρόκειται για τον
λόγο του ενός έναντι του λόγου των πολλών .
Το ποίημα αρχίζει με μια δραματική προστακτική (Κοιτάχτε!). Περνά
μια στοχαστική ανάμνηση γεγονότων σε χρόνο αόριστο(….). Στη
συνέχεια ρήματα σε χρόνο ενεστώτα ζωντανεύουν την
ανάμνηση(….). Ακολουθούν παρατατικοί(….), που δηλώνουν τη
διάρκεια της πράξης και της ανάμνησης, της διαχρονικότητάς της.
42. Αποτίμηση
• Ο Σινόπουλος έζησε την τραγωδία της εποχής
του, την οδυνηρή και δραματική ιστορία της
Ελλάδας. Με μια ιδιότυπη ποιητική σύλληψη
απέδωσε τα βιώματα μιας επώδυνης μνήμης
από υπαρξιακά αδιέξοδα, πάθη μιας τραγικής
επαλληλίας γεγονότων, από τη δικτατορία
του Μεταξά ως τον Εμφύλιο.
43. «Ο ποιητής σαν δημιουργός ζει με
την εποχή του, τρέφεται βασικά
από την εποχή του. Όλα περνάνε
και εγγράφονται μέσα από τη
διαδικασία μιας άγρυπνης
συνείδησης που συνεχώς
εξελίσσεται και συνεχώς
διαφοροποιείται».
