Βιογραφία Γιάννης Ρίτσος - Βιογραφία Ο τάφος του Ρίτσου στη Μονεμβασιά Ο Γιάννης Ρίτσος ( Μονεμβασιά 1 Μαΐου 1909 - Αθήνα 11 Νοεμβρίου 1990 ) ήταν Έλληνας ποιητής. Δημοσίευσε πάνω από εκατό ποιητικές συλλογές και συνθέσεις, εννέα μυθιστορήματα, τέσσερα θεατρικά έργα και μελέτες. Πολλές μεταφράσεις, χρονογραφήματα και άλλα δημοσιεύματα συμπληρώνουν το έργο του.
3.
Βιογραφία Το 1921 άρχισε να συνεργάζεται με τη « Διάπλαση των Παίδων ». Συνεισέφερε επίσης ποιήματα στο φιλολογικό παράρτημα της «Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας» του Πυρσού. Το 1934 εκδόθηκε η πρώτη ποιητική συλλογή του με τίτλο «Τρακτέρ», ενώ ξεκίνησε να δημοσιεύει στο « Ριζοσπάστη » τη στήλη «Γράμματα για το Μέτωπο». Το 1935 κυκλοφορούν οι «Πυραμίδες», το 1936 ο «Επιτάφιος» και το 1937 «Το τραγούδι της αδελφής μου». Έλαβε ενεργό μέρος στην Εθνική Αντίσταση , ενώ κατά το χρονικό διάστημα 1948 - 1952 εξορίστηκε σε διάφορα νησιά. Συγκεκριμένα συλλαμβάνεται τον Ιούλιο του 1948 και εξορίζεται στη Λήμνο, κατοπιν στη Μακρόνησο (Μάης 1949) και το 1950 στον Άι Στράτη. Μετά την απελευθέρωση του τον Αύγουστο του 1952 έρχεται στην Αθήνα και προσχωρεί στην ΕΔΑ . Το 1954 παντρεύεται με την παιδίατρο Γαρυφαλιά (Φαλίτσα) Γεωργιάδη κι ένα χρόνο αργότερα γεννιέται η -μοναδική- κόρη τους Ελευθερία (Έρη). Το 1956 , τον ίδιο χρόνο δηλαδή, τιμήθηκε με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη «Σονάτα του Σεληνόφωτος».
4.
Συνέχεια Το 1968 προτάθηκε για το βραβείο Νομπέλ . Το 1975 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και το 1977 τιμήθηκε με το Βραβείο Ειρήνης του Λένιν .
5.
6.
Ηχητικό ντοκουμέντο διαβάζει:Ρίτσος Γιάννης, Ανέκδοτη ηχογράφηση, Woodberry Poetry Room, 1964 I Aυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό, αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ' τα ξένα βήματα, αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο, αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο. Eτούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή, σφίγγει στον κόρφο του τα πυρωμένα του λιθάρια, σφίγγει στο φως τις ορφανές ελιές του και τ' αμπέλια του, σφίγγει τα δόντια. Δεν υπάρχει νερό. Mονάχα φως. O δρόμος χάνεται στο φως κι ο ίσκιος της μάντρας είναι σίδερο. Mαρμάρωσαν τα δέντρα, τα ποτάμια κ' οι φωνές μες στον ασβέ- στη του ήλιου. H ρίζα σκοντάφτει στο μάρμαρο. Tα σκονισμένα σκοίνα. Tο μουλάρι κι ο βράχος. Λαχανιάζουν. Δεν υπάρχει νερό. Όλοι διψάνε. Xρόνια τώρα. Όλοι μασάνε μια μπουκιά ουρανό πάνου απ' την πίκρα τους. Tα μάτια τους είναι κόκκινα απ' την αγρύπνια, μια βαθειά χαρακιά σφηνωμένη ανάμεσα στα φρύδια τους σαν ένα κυπαρίσσι ανάμεσα σε δυο βουνά το λιόγερμα. Tο χέρι τους είναι κολλημένο στο ντουφέκι το ντουφέκι είναι συνέχεια του χεριού τους το χέρι τους είναι συνέχεια της ψυχής τους - έχουν στα χείλια τους απάνου το θυμό κ' έχουνε τον καημό βαθιά-βαθιά στα μάτια τους σαν ένα αστέρι σε μια γούβα αλάτι. Όταν σφίγγουν το χέρι, ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο όταν χαμογελάνε, ένα μικρό χελιδόνι φεύγει μες απ' τ' άγρια γε- νεια τους όταν κοιμούνται, δώδεκα άστρα πέφτουν απ' τις άδειες τσέπες τους όταν σκοτώνονται, η ζωή τραβάει την ανηφόρα με σημαίες και με ταμπούρλα. Tόσα χρόνια όλοι πεινάνε, όλοι διψάνε, όλοι σκοτώνονται πολιορκημένοι από στεριά και θάλασσα, έφαγε η κάψα τα χωράφια τους κ' η αρμύρα πότισε τα σπίτια τους ο αγέρας έρριξε τις πόρτες τους και τις λίγες πασχαλιές της πλατείας από τις τρύπες του πανωφοριού τους μπαινοβγαίνει ο θάνατος η γλώσσα τους είναι στυφή σαν το κυπαρισσόμηλο πέθαναν τα σκυλιά τους τυλιγμένα στον ίσκιο τους η βροχή χτυπάει στα κόκκαλά τους. Πάνου στα καραούλια πετρωμένοι καπνίζουν τη σβουνιά και τη νύχτα βιγλίζοντας το μανιασμένο πέλαγο όπου βούλιαξε το σπασμένο κατάρτι του φεγγαριού. Tο ψωμί σώθηκε, τα βόλια σώθηκαν, γεμίζουν τώρα τα κανόνια τους μόνο με την καρδιά τους. Tόσα χρόνια πολιορκημένοι από στεριά και θάλασσα όλοι πεινάνε, όλοι σκοτώνονται και κανένας δεν πέθανε - πάνου στα καραούλια λάμπουνε τα μάτια τους, μια μεγάλη σημαία, μια μεγάλη φωτιά κατακόκκινη και κάθε αυγή χιλιάδες περιστέρια φεύγουν απ' τα χέρια τους για τις τέσσερις πόρτες του ορίζοντα.
7.
Συνέχεια Tόσα χρόνιαόλοι πεινάνε, όλοι διψάνε, όλοι σκοτώνονται πολιορκημένοι από στεριά και θάλασσα, έφαγε η κάψα τα χωράφια τους κ' η αρμύρα πότισε τα σπίτια τους ο αγέρας έρριξε τις πόρτες τους και τις λίγες πασχαλιές της πλατείας από τις τρύπες του πανωφοριού τους μπαινοβγαίνει ο θάνατος η γλώσσα τους είναι στυφή σαν το κυπαρισσόμηλο πέθαναν τα σκυλιά τους τυλιγμένα στον ίσκιο τους η βροχή χτυπάει στα κόκκαλά τους. Πάνου στα καραούλια πετρωμένοι καπνίζουν τη σβουνιά και τη νύχτα βιγλίζοντας το μανιασμένο πέλαγο όπου βούλιαξε το σπασμένο κατάρτι του φεγγαριού. Tο ψωμί σώθηκε, τα βόλια σώθηκαν, γεμίζουν τώρα τα κανόνια τους μόνο με την καρδιά τους. Tόσα χρόνια πολιορκημένοι από στεριά και θάλασσα όλοι πεινάνε, όλοι σκοτώνονται και κανένας δεν πέθανε - πάνου στα καραούλια λάμπουνε τα μάτια τους, μια μεγάλη σημαία, μια μεγάλη φωτιά κατακόκκινη και κάθε αυγή χιλιάδες περιστέρια φεύγουν απ' τα χέρια τους για τις τέσσερις πόρτες του ορίζοντα.
8.
«Καπνισμένο Τσουκάλι»-Μελοποίηση απότο Χρήστο Λεοντή [19-06-2008 ώρα:16:35] ΧΡΗΣΤΟΣ ΛΕΟΝΤΗΣ-ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ: "ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΟ ΤΣΟΥΚΑΛΙ" (COLUMBIA 70169) Θεωρώ ότι μαζί με τα «18 λιανοτράγουδα» είναι η καλύτερη μελοποίηση ποιητικού έργου που έγινε μετά τη μεταπολίτευση. Συμπτωματικά, και τα δύο φέρουν τη σφραγίδα του σπουδαίου ποιητή μας Γιάννη Ρίτσου , ο οποίος μάλιστα σ' αυτό το δίσκο παίρνει ενεργά μέρος απαγγέλλοντας με πραγματικά συγκλονιστικό κι επιβλητικό τρόπο αποσπάσματα από το ποίημα, ακόμη και κατά τη διάρκεια των τραγουδιών. Θα τολμούσα να συγκρίνω το « Καπνισμένο τσουκάλι » με το «Άξιον εστί» ως προς τη δομή του, αφού αμφότερα τα έργα στηρίζονται στο τρίπτυχο «ποιητής - αφηγητής - τραγουδιστής».Ο Χρήστος Λεοντής ήδη είχε δώσει δείγματα υποδειγματικής μελοποίησης ποιητικού λόγου τόσο στην «Καταχνιά» το 1964 (Κώστας Βίρβος), όσο και στο «Αχ έρωτα» το 1974 (Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα σε απόδοση Λευτέρη Παπαδόπουλου), όμως στον δίσκο αυτό που κυκλοφόρησε το 1975 ξεπερνά κάθε προηγούμενη δουλειά του. Παρουσιάζει ένα έργο που στηρίζεται σε όργανα όλων των ειδών (παραδοσιακά, πνευστά, «κλασικά») και το αποτέλεσμα είναι κάτι παραπάνω από λαμπρό, αφού επιπλέον έχει την τύχη να ερμηνεύεται από τον αξέχαστο μεγάλο τραγουδιστή Νίκο Ξυλούρη , την ανερχόμενη αλλά εξαιρετική Τάνια Τσανακλίδου και τον Βασίλη Μπαρνή που εν συνεχεία χάθηκε από το προσκήνιο. Από την αρχή μέχρι το τέλος, ο δίσκος είναι ένα αριστούργημα απ' όλες τις απόψεις. Ξεχωρίζουν όμως « Αυτά τα κόκκινα σημάδια », « Και να αδερφέ μου » και « Τούτες τις μέρες », με τον αδικοχαμένο λυράρη να δίνει μαθήματα ερμηνείας όχι μόνο με τη φωνή, αλλά και την ψυχή. Άλλωστε, ο ίδιος είχε ζητήσει να πάρει μέρος στο δίσκο ακούγοντας το έργο λίγα χρόνια νωρίτερα σε μια μπουάτ. Όχι ότι στα υπόλοιπα είναι κατώτερος, όμως αυτά τα τρία τραγούδια ήταν που τότε ακούστηκαν περισσότερο και μέχρι και σήμερα είναι γνωστά στον πολύ κόσμο. Προσωπικά πάντως, με συγκλονίζει όταν τον ακούω στο « Αύριο μπορεί να μας σκοτώσουν »... Η Τάνια Τσανακλίδου αποδίδει με τον ιδανικότερο τρόπο τα δικά της κομμάτια, ενώ ήδη αναφερθήκαμε στην παρουσία του Γιάννη Ρίτσου που δίνει αμεσότητα και ζωντάνια στο όλο έργο. Ο ποιητής έγραψε αυτό το ποίημα το 1948, στο Στρατόπεδο Συγκέντρωσης Πολιτικών Κρατουμένων στο Κοντοπούλι Λήμνου και οι περιγραφές του είναι πράγματι συγκλονιστικές. Αξίζει ν' αναφέρω λίγα πράγματα για το εσώφυλλο του δίσκου, που είναι αντάξιο μιας εξαιρετικής δουλειάς όπως αυτή. Πέρα από το γεγονός ότι περιέχει όλους τους στίχους των τραγουδιών, αναλυτική παράθεση των μουσικών που παίζουν και τους τίτλους στα αγγλικά, στο «σαλόνι» υπάρχει ένα φωτογραφικό λεύκωμα τυπωμένο σε χοντρό χαρτόνι από την παρουσίαση του έργου σε συναυλίες, αλλά και από την ηχογράφηση που έγινε στο στούντιο "Polysound" με ηχολήπτη τον Γιάννη Σμυρναίο. Υποδειγματική η επιμέλεια του φακέλου από τον Ανακρέοντα Καναβάκη, ενώ το ζωγραφικό θέμα του εξωφύλλου είναι του ίδιου του Γιάννη Ρίτσου! Η παραγωγή ανήκει στον Γιώργο Μακράκη. Τα τραγούδια του δίσκου Τώρα είναι δικός σου αυτός ο δρόμος (Τ. Τσανακλίδου) Αυτά τα κόκκινα σημάδια (Ν. Ξυλούρης) Αύριο μπορεί να μας σκοτώσουν (Ν. Ξυλούρης) Ξέρουμε (Τ. Τσανακλίδου) Κι όχι να πείτε (Ν. Ξυλούρης) Κι έρχομαι μοναχά να σ' αγκαλιάσω (Τ. Τσανακλίδου) Τούτες τις μέρες (Ν. Ξυλούρης) Αυτοί που περιμένουν (Ν. Ξυλούρης) Λοιπόν παιδιά μου (Τ. Τσανακλίδου-Β. Μπαρνής) Εδώ είναι ένα φως αδερφικό (Ν. Ξυλούρης) Έχεις ακόμη να κλάψεις πολύ (Ν. Ξυλούρης) Και να αδερφέ μου (Ν. Ξυλούρης) Για να ακούσετε δείγματα των τραγουδιών του δίσκου, πατήστε εδώ
9.
Bloggs Blogs about : Γιάννης Ρίτσος Προτεινόμενο blog Κ' οι λέξεις Κ’ οι λέξεις φλέβες είναι μέσα τους αίμα τρέχει όταν σμίγουν οι λέξεις το δέρμα του χαρτιού ανάβει κόκκινο … more -> Prometheus Unbound Ads by Google Κ' οι λέξεις — 1 comment Magica de Spell wrote 2 months ago : Κ’ οι λέξεις φλέβες είναι μέσα τους αίμα τρέχει όταν … more -> Ετικέτες: Ελληνική Ποίηση , ποίηση , Ρίτσος , Poetry 90 χρόνια ΚΚΕ - εκδήλωση στο σκοπευτήριο της Καισαριανής KKE Skandinavien wrote 3 months ago : ΣΥΝΑΥΛΙΑ - ΑΦΙΕΡΩΜΑ «ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ - ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ … more -> Ετικέτες: Κ.Κ.Ε. , 90 χρόνια , Καισαριανή , σκοπευτήριο
![«Καπνισμένο Τσουκάλι»-Μελοποίηση από το Χρήστο Λεοντή [19-06-2008 ώρα:16:35] ΧΡΗΣΤΟΣ ΛΕΟΝΤΗΣ-ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ: "ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΟ ΤΣΟΥΚΑΛΙ" (COLUMBIA 70169) Θεωρώ ότι μαζί με τα «18 λιανοτράγουδα» είναι η καλύτερη μελοποίηση ποιητικού έργου που έγινε μετά τη μεταπολίτευση. Συμπτωματικά, και τα δύο φέρουν τη σφραγίδα του σπουδαίου ποιητή μας Γιάννη Ρίτσου , ο οποίος μάλιστα σ' αυτό το δίσκο παίρνει ενεργά μέρος απαγγέλλοντας με πραγματικά συγκλονιστικό κι επιβλητικό τρόπο αποσπάσματα από το ποίημα, ακόμη και κατά τη διάρκεια των τραγουδιών. Θα τολμούσα να συγκρίνω το « Καπνισμένο τσουκάλι » με το «Άξιον εστί» ως προς τη δομή του, αφού αμφότερα τα έργα στηρίζονται στο τρίπτυχο «ποιητής - αφηγητής - τραγουδιστής».Ο Χρήστος Λεοντής ήδη είχε δώσει δείγματα υποδειγματικής μελοποίησης ποιητικού λόγου τόσο στην «Καταχνιά» το 1964 (Κώστας Βίρβος), όσο και στο «Αχ έρωτα» το 1974 (Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα σε απόδοση Λευτέρη Παπαδόπουλου), όμως στον δίσκο αυτό που κυκλοφόρησε το 1975 ξεπερνά κάθε προηγούμενη δουλειά του. Παρουσιάζει ένα έργο που στηρίζεται σε όργανα όλων των ειδών (παραδοσιακά, πνευστά, «κλασικά») και το αποτέλεσμα είναι κάτι παραπάνω από λαμπρό, αφού επιπλέον έχει την τύχη να ερμηνεύεται από τον αξέχαστο μεγάλο τραγουδιστή Νίκο Ξυλούρη , την ανερχόμενη αλλά εξαιρετική Τάνια Τσανακλίδου και τον Βασίλη Μπαρνή που εν συνεχεία χάθηκε από το προσκήνιο. Από την αρχή μέχρι το τέλος, ο δίσκος είναι ένα αριστούργημα απ' όλες τις απόψεις. Ξεχωρίζουν όμως « Αυτά τα κόκκινα σημάδια », « Και να αδερφέ μου » και « Τούτες τις μέρες », με τον αδικοχαμένο λυράρη να δίνει μαθήματα ερμηνείας όχι μόνο με τη φωνή, αλλά και την ψυχή. Άλλωστε, ο ίδιος είχε ζητήσει να πάρει μέρος στο δίσκο ακούγοντας το έργο λίγα χρόνια νωρίτερα σε μια μπουάτ. Όχι ότι στα υπόλοιπα είναι κατώτερος, όμως αυτά τα τρία τραγούδια ήταν που τότε ακούστηκαν περισσότερο και μέχρι και σήμερα είναι γνωστά στον πολύ κόσμο. Προσωπικά πάντως, με συγκλονίζει όταν τον ακούω στο « Αύριο μπορεί να μας σκοτώσουν »... Η Τάνια Τσανακλίδου αποδίδει με τον ιδανικότερο τρόπο τα δικά της κομμάτια, ενώ ήδη αναφερθήκαμε στην παρουσία του Γιάννη Ρίτσου που δίνει αμεσότητα και ζωντάνια στο όλο έργο. Ο ποιητής έγραψε αυτό το ποίημα το 1948, στο Στρατόπεδο Συγκέντρωσης Πολιτικών Κρατουμένων στο Κοντοπούλι Λήμνου και οι περιγραφές του είναι πράγματι συγκλονιστικές. Αξίζει ν' αναφέρω λίγα πράγματα για το εσώφυλλο του δίσκου, που είναι αντάξιο μιας εξαιρετικής δουλειάς όπως αυτή. Πέρα από το γεγονός ότι περιέχει όλους τους στίχους των τραγουδιών, αναλυτική παράθεση των μουσικών που παίζουν και τους τίτλους στα αγγλικά, στο «σαλόνι» υπάρχει ένα φωτογραφικό λεύκωμα τυπωμένο σε χοντρό χαρτόνι από την παρουσίαση του έργου σε συναυλίες, αλλά και από την ηχογράφηση που έγινε στο στούντιο "Polysound" με ηχολήπτη τον Γιάννη Σμυρναίο. Υποδειγματική η επιμέλεια του φακέλου από τον Ανακρέοντα Καναβάκη, ενώ το ζωγραφικό θέμα του εξωφύλλου είναι του ίδιου του Γιάννη Ρίτσου! Η παραγωγή ανήκει στον Γιώργο Μακράκη. Τα τραγούδια του δίσκου Τώρα είναι δικός σου αυτός ο δρόμος (Τ. Τσανακλίδου) Αυτά τα κόκκινα σημάδια (Ν. Ξυλούρης) Αύριο μπορεί να μας σκοτώσουν (Ν. Ξυλούρης) Ξέρουμε (Τ. Τσανακλίδου) Κι όχι να πείτε (Ν. Ξυλούρης) Κι έρχομαι μοναχά να σ' αγκαλιάσω (Τ. Τσανακλίδου) Τούτες τις μέρες (Ν. Ξυλούρης) Αυτοί που περιμένουν (Ν. Ξυλούρης) Λοιπόν παιδιά μου (Τ. Τσανακλίδου-Β. Μπαρνής) Εδώ είναι ένα φως αδερφικό (Ν. Ξυλούρης) Έχεις ακόμη να κλάψεις πολύ (Ν. Ξυλούρης) Και να αδερφέ μου (Ν. Ξυλούρης) Για να ακούσετε δείγματα των τραγουδιών του δίσκου, πατήστε εδώ](https://image.slidesharecdn.com/ss-1220887744580080-8/75/slide-8-2048.jpg)
