SCHOOL PROJECT

1. Καθολική
Εκκλησία
Μελίνα Ρηγοπούλου,
Μυρτάλη Παπαγαλάνη,
Δήμητρα Ξυνογάλου.

2. Ιστορία της Καθολικής Εκκλησίας
Η Ιστορία της Καθολικής Εκκλησίας καλύπτει μια περίοδο
2.000 χρόνων, κάνοντας την Εκκλησία ένα από τους
παλαιότερους θρησκευτικούς θεσμούς στην ιστορία. Η
ιστορία της Καθολικής Εκκλησίας είναι μεγάλη και
πολύπλοκη, καλύπτει πολλές διαφορετικές εποχές στις
οποίες η Εκκλησία πρωτοστάτησε στην διαμόρφωση του
Δυτικού πολιτισμού όπως τον ξέρουμε σήμερα. Παρ' όλα
αυτά, η Καθολική Εκκλησία θεωρεί ότι διατήρησε
αναλλοίωτα τα ουσιαστικά της δόγματα και την οργάνωσή
της από τον 1ο μ.Χ. αιώνα.

3. Η Καθολική Εκκλησία υπήρξε κινητήρια δύναμη σε μεγάλα
γεγονότα της παγκόσμιας ιστορίας όπως στον εκχριστιανισμό
της Ευρώπης και της Λατινικής Αμερικής, την διάδοση της
παιδείας και την ίδρυση Πανεπιστημίων, μοναχισμό, την
ανάπτυξη τέχνης, μουσικής και αρχιτεκτονικής, την Ιερά
Εξέταση, τις Σταυροφορίες και την αναλυτική φιλοσοφική
μέθοδο.

4. Η Καθολική Εκκλησία αναγνωρίζει τον ιδρυτή της στο
πρόσωπο και τη διδασκαλία του Ιησού Χριστού από τη
Ναζαρέτ. Ο Ιησούς ακολουθούσε την ιουδαϊκή πίστη. Συνεπώς,
ο Καθολικισμός θεωρεί εαυτόν ακόλουθη θρησκεία του
Ιουδαϊσμού, ταυτίζοντας το χριστιανικό Θεό με τον ιουδαϊκό
Γιαχβέ.Ο Ιησούς είχε αναφέρει στο Σίμωνα Πέτρο ότι σε αυτόν,
τον Πέτρο, θα εμπιστευόταν τα κλειδιά του Παραδείσου και ότι
πάνω στην πέτρα αυτή θα ίδρυε την Εκκλησία του. Η Καθολική
Εκκλησία θεωρεί το σημείο αυτό έναρξη της πορείας της και
τον Απόστολο Πέτρο τον πρώτο Πάπα.

5. Η αρχικά ενιαία εκκλησία των αποστολικών χρόνων
διασπάστηκε με το σχίσμα του 1054 σε Ανατολική Ορθόδοξη
Εκκλησία και δυτική Καθολική Εκκλησία. Η δεύτερη μεγάλη
διάσπαση επήλθε τον ΙΣΤ' αιώνα με το κίνημα των
Διαμαρτυρομένων. Η Καθολική Εκκλησία υπήρξε κινητήρια
δύναμη σε μερικά από τα σημαντικότερα γεγονότα της
παγκόσμιας ιστορίας όπως ο εκχριστιανισμός της Ευρώπης και
της Αμερικής και η ίδρυση Πανεπιστημίων, ο μοναχισμός και η
ανάπτυξη των Τεχνών, της Μουσικής και της Αρχιτεκτονικής, η
Ιερά Εξέταση, οι Σταυροφορίες και η αναλυτική φιλοσοφική
μέθοδος.

6. Το βάπτισμα
Είναι το μυστήριο με το οποίο εντάσσεται ο άνθρωπος ως μέλος
στο μυστηριακό σώμα του Χριστού,την Εκκλησία και
αναγεννιέται.
Θεωρούν ως μέλη της Εκκλησίας όλους όσους βαπτίζονται στο
όνομα της Αγίας Τριάδας είτε αυτοί είναι ορθόδοξοι είτε
Προτεστάντες.Από τον 13ο αιώνα καθιέρωσαν το βάπτισμα με
ραντισμό.

7. Απ’ορθόδοξη άποψη η πρακτική αυτή είναι
απαράδεκτη,γιατί έιναι αντίθετη τόσο με το
περιεχόμενο της λέξης βαπτίζω(βυθίζω στο νερό)
όσο και με την Αγία Γραφή η οποία συνδέει την
τριπλή κατάδυση με τον θάνατο και την Ανάσταση
του Χριστού.Τέλος ενώ στην ορθόδοξη εκκλησία ο
ιερέας αναφέρεται σε τρίτο πρόσωπο λέγοντας
"βαπτίζεται" ο ρωμ/λικός ιερέας αναφέρεται σε
πρώτο πρόσωπο λέγοντας "εγώ σε βαπτίζω".Αυτή η
αναφορά εξυπηρετεί μόνο την έξαρση του κλήρου
πάνω από τον λαο.

8. Θεία ευχαριστία
Δέχεται τη θεία ευχαριστία ως επαναλαμβανόμενη θυσία και
αποσιωπά τη χαρισματική έλευση των εσχάτων.Προσπαθώντας
να ερμηνεύσει την ανερμήνευτη μεταβολή του άρτου και του
οίνου σε σώμα και αίμα Χριστού διατύπωσε την εσφαλμένη
σχολαστική θεωρία της μετουσιώσεως που είναι επηρεασμένη
από την αριστοτελική φιλοσοφία(δεν θα την αναλυσω εδω γιατί
είναι υπερβολικά σύνθετη.
Απλά θα πω πως υποστηρίζουν οτι ο αρτος και ο οίνος
μεταβάλλουν την ουσία τους μόνο και διατηρούν τα εξωτερικα τους
χαρακτηριστικά.)η ορθόδοξη εκκλησία θεωρεί ανερμήνευτο τον
τρόπο αυτό της μεταβολής.

9. Από τον 9ο αιώνα εισήγαγαν τον άζυμο άρτο.Αυτό όμως δεν
θεμελιώνεται ούτε βιβλικά ούτε στην πράξη της αρχαίας
Εκκλησίας.Από τον 12ο αιώνα στερεί τους λαικούς από την
κοινωνία του αίματος του Χριστού(έρχεται σε αντίθεση με
την εντολή του Χριστου "πίετε εξ αυτού πάντες".Αστήρικτη
είναι επίσης και η στέρηση της θ.κοινωνίας από τα
νήπια.Είναι αντίθετη όχι μόνο στην παράδοση αλλα και στη
Βίβλο αφού ο ίδιος ο Χριστός διαβεβαιώνει "εαν μη φάγητε
την σάρκα του Υιού του ανθρώπου και πίητε αυτού το
αίμα,ουκ έχετε ζωήν εν αυτοίς".

10. Μετάνοια
Έπλασε δικές της θεωρίες για ποινές,
επιτίμια,αξιομισθίες,αφέσεις και "καθαρτήριο πυρ"
προσδίδοντας σε αυτά εξιλεωτικό
χαρακτήρα.Σύμφωνα με την Ρωμ/λικη αποψη η
μετάνοια ελευθερώνει τον πιστό μόνο από την ενοχή
και τις αιώνιες ποινές όχι όμως και από τις
πρόσκαιρες.
Έτσι επιβάλλονται τα επιτίμια τα οποία αποβλέπουν
να ικανοποιήσουν τη θ.δικαιοσύνη.Οι απόψεις αυτές
δεν στηρίζονται ούτε στην Αγία Γραφή ούτε στη
παράδοση της Εκκλησίας.

11. Ιερωσύνη
Το μυστήριο κατά το οποίο δίνεται η θ.χάρη στον
χειροτονούμενο και τον καθιστά χαρισματικό
λειτουργό της Εκκλησίας.
Επέβαλλαν με τη σύνοδο του Τριδένου(1545-65) την
αναγκαστική αγαμία σ’όλους τους βαθμούς της
ιερωσύνης. Η επιβολή αυτή αποβλέπει στο να
αυτονομήσει ακόμη περισσότερο και να εξάρει την
ιερατική εξουσία πάνω από το λαό και να επιβάλλει
έτσι ευκολότερα την παπική μοναρχία.

12. Το Ευχέλαιο
Από τον 12ο αιώνα έχει το ευχέλαιο ως τελευταίο εφόδιο
για τους ετοιμοθάνατους και το παρέχει μόνο μια φορά για
την κάθε αθένεια. Δεν παρέχει το μυστήριο αυτό σε παιδιά
κάτω των δεκατεσσάρων και στους διανοητικά
ανάπηρους.Η πρακτική αυτή αντίκειται στην Αγ.Γραφή και
την παράδοση.
Σύμφωνα με αυτή τελευταίο εφόδιο είναι η θεία
ευχαριστία. Άλλωστε είναι αντιφατικό να θεωρεί ως
τελευταίο εφόδιο το ευχέλαιο ενώ η Αγία Γραφή κάνει
λόγο για θεραπεία του ασθενούς εξαιτίας αυτού του
μυστηρίου.

13. Ιερατείο
Ιερέας, Πρεσβύτερος ή παπάς στην Ορθόδοξη και στη
Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία είναι ο κληρικός που φέρει
τον δεύτερο βαθμό της ιεροσύνης.
Μπορεί να τελεί όλα τα μυστήρια πλην της
χειροτονίας, η οποία τελείται μόνο από επίσκοπο, και
της εξομολόγησης, για την οποία στην Ορθόδοξη
Εκκλησία χρειάζεται ειδική άδεια από τον επίσκοπο.

14. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία ιερέας μπορεί να είναι
μόνο άνδρας είτε έγγαμος είτε άγαμος. Ο
έγγαμος πρέπει να έχει παντρευτεί πριν τη
χειροτονία του, ενώ ο άγαμος είναι ταυτόχρονα
και μοναχός. Στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία ο
ιερέας είναι υποχρεωτικά άγαμος άνδρας.

15. Εκείνο που γίνεται φανερό εξαρχής για τον
Καθολικισμό είναι τα μακρόστενα, κάθετα,
επιβλητικά κτίρια, τα οποία έχουν την τάση να
επιβάλλονται με απόλυτο τρόπο στο βλέμμα.
Ναοί

16. Το ογκώδες μέγεθος αυτών των αγαλμάτων σε
συνδυασμό με τις ιδιαίτερες εκφράσεις των
χεριών, του προσώπου ή των ρούχων,
προκαλούν μια σιωπηρή κινητικότητα μέσα
στον ναό, δίνοντας την εντύπωση ότι εκεί είναι
η πραγματική κατοικία τους, πράγμα που κατ’
επέκταση σε υποχρεώνει να υποκύψεις στην
οικοδεσποτική εξουσία τους.

17. Τα πανύψηλα, απροσπέλαστα και με μυτερές άκρες
κάγκελα που περιβάλλουν κάποιους τάφους ή ιερά
σημεία στο εσωτερικό των ναών, εντείνουν την
επιβλητικότητα των τελευταίων, την οποία κορυφώνει
η παρουσία των αγαλμάτων, τα οποία αποτυπώνουν
ως επί το πλείστον τον Ιησού, την Παναγία, τους
Αποστόλους, αλλά και πλήθος αποθανόντων παπών.

19. Πάπας
Ο Πάπας είναι ο Επίσκοπος Ρώμης και ο ηγέτης της
παγκόσμιας Καθολικής Εκκλησίας. Επίσης είναι ο
τίτλος τιμής που φέρει ο προκαθήμενος του
Πατριαρχείου Αλεξανδρείας. Στη σύγχρονη
εκκλησιαστική ορολογία επικράτησε όμως να
χαρακτηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά ο επίσκοπος
της Ρώμης και ο ηγέτης της Καθολικής Εκκλησίας σε
όλο τον κόσμο.

20. Το παπικό πρωτείο πηγάζει σε μεγάλο βαθμό από
το ρόλο του ως παραδοσιακός διάδοχος του
αποστόλου Πέτρου, στον οποίο ο Ιησούς Χριστός
έχει δώσει τα κλειδιά της βασιλείας των Ουρανών
και τις εξουσίες του "δεσμείν και λύειν",
ονομάζοντάς τον «πέτρα» πάνω στην οποία θα
ανοικοδομηθεί η εκκλησία.

21. Ο Πάπας κρατάει για τον ίδιο ή για κάποια συγκεκριμένη εξουσία το
χειρισμό περιπτώσεων εξαιρετικής σπουδαιότητας για το Λαό του Θεού
ως διάδοχος του Πέτρου. Συγκεκριμένα:
 Δογματικές: Καθορισμό των δογμάτων, τις αγιοποιήσεις.
 Νομικές: τους γενικούς νόμους, τις εξαιρέσεις.
 Διοικητικές: εκκλησιαστική περιουσία, την τοπική οργάνωση της
Εκκλησίας.
 Δικαστικές: περιπτώσεις αρχηγών Κρατών, Καρδινάλιων, των
Απεσταλμένων της Αγίας Έδρας, των επισκόπων.
 Ποινικές: τιμωρίες αποκλειστικά από τον Πάπα.

22. Μερικά από τα παπικά σύμβολα
 Τα «κλειδιά για το βασίλειο του ουρανού», την εικόνα
δύο κλειδιών, έναν χρυσό και ένα ασημένιο. Το
ασημένιο κλειδί συμβολίζει τη δύναμη να λύει και να
δεσμεύει στη γη, και το χρυσό κλειδί τη δύναμη να
λύει και να δεσμεύει στον ουρανό.
 Τα ερυθρά λειτουργικά υποδήματα, τα οποία στα
ελληνικά επικράτησε να ονομάζονται «τιμία εμβάδα»
ή «παντόφλα του Πάπα».

24.  Το umbracullum (πιο γνωστό στα ιταλικά ως
ombrellino) είναι ένας θόλος ή μια ομπρέλα
(αποτελούμενος από τα εναλλασσόμενες κόκκινες
και χρυσές λωρίδες).
 Το Δαχτυλίδι του αλιέως, ένα χρυσό δαχτυλίδι που
διακοσμείται με μια απεικόνιση του Αποστόλου
Πέτρου σε μια βάρκα που ρίχνει τα δίχτυα του, με
το όνομα του εκάστοτε Πάπα κυκλικά γραμμένο
επάνω του.
 Επίσης κάθε πάπας έχει προσωπικό μοναδικό
οικόσημο.

26. Οι τρείς τελευταίοι πάπες
Ο Ιωάνννης Παύλος
16 Oκτωβρίου 1978 –
2 Aπριλίου 2005

27. Ο Βενέδικτος ΙΣΤ’
19 Aπριλίου 2005 – 28
Φεβρουαρίου 2013

28. 13 Μαρτίου 2013
– σήμεραΟ Φραγκίσκος

29. Βατικανό-Άγιος Πέτρος

30. Σύνοδοι
Η Β΄ Σύνοδος της Λυόν συγκλήθηκε από τον Πάπα Γρηγόριο
Ι΄ το 1274 και σε αυτήν, για πολιτικούς λόγους, απέστειλε
αντιπροσωπεία ο Αυτοκράτορας Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγος,
υπό τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Γερμανό.
Δογμάτισε τη διπλή εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος
(Filioque) και προσπάθησε την ένωση των εκκλησιών
Ανατολής και Δύσης χωρίς αποτέλεσμα, αφού οι αποφάσεις
της και η συμμετοχή της βυζαντινής αντιπροσωπείας
αποδοκιμάστηκε από τον λαό της Ανατολικής Ρωμαϊκής
Αυτοκρατορίας.

31. Η Σύνοδος της Φλωρεντίας ή Φεράρα – Φλωρεντίας
συγκλήθηκε το 1431 αρχικά στην πόλη Βασιλεία της Ελβετίας
από τον Πάπα Μαρτίνο Ε΄ με αντικείμενο την παύση της
εκκλησιαστικής αναταραχής στη Βοημία. Η Σύνοδος
μεταφέρθηκε το 1438 στη Φεράρα, από τον Πάπα Ευγένιο Δ΄,
και το 1439 στη Φλωρεντία. Εκεί έλαβε μέρος βυζαντινή
αντιπροσωπεία, υπό τον Αυτοκράτορα Ιωάννη Η΄ Παλαιολόγο
με σκοπό την ένωση των εκκλησιών.

32. Αν και υπεγράφη ένωση με αποδοχή από τους
ανατολικούς των παπικών αξιώσεων, αυτή ποτέ
δεν έγινε πράξη, λόγω των λαϊκών αντιδράσεων
στο Βυζαντινό κράτος. Σ' αυτή τη Σύνοδο
επιβεβαιώθηκε η παπική υπεροχή έναντι των
συνόδων.

33. Η Σύνοδος του Τρέντο (Trent) υπήρξε η πλέον
μακροχρόνια σύνοδος της Ρωμαιοκαθολικής
Εκκλησίας. Διήρκεσε δεκαοκτώ έτη (13 Δεκεμβρίου
1545 – 4 Δεκεμβρίου 1563) υπό πέντε Πάπες
(Παύλος Γ΄, Ιούλιος Γ΄, Μαρκέλλος Β΄, Παύλος Δ΄,
Πίος Δ΄) και ως κύριο αντικείμενο είχε τις
προτεσταντικές διδασκαλίες.