ιστορια β' γυμνασιου

1. ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
1 η -4 η ςελ.
ΙΠΠΟΔΡΟΜΟ΢
5 η – 9 η ςελ.
ΔΙΑ΢ΚΕΔΑ΢Η

2.  Ο Ιππόδρομος, προςαρτημϋνοσ ςτο ανϊκτορο,
αποτελούςε ϋκφραςη μιασ μοναδικϊ ρωμαώκόσ
νοοτροπύασ.
 Ο ιππόδρομος όταν η καρδύα τησ Βυζαντινόσ
αυτοκρατορύασ, με τουσ αγώνεσ να αποτελούν
ςημαντικό γεγονόσ για την πόλη, πολλϋσ πολιτικϋσ
ομιλύεσ και την διϊςημη ΢τϊςη του Νύκα που ξεκύνηςε
από τον ιππόδρομο.

3. ΢υγκεντρώνοντασ πϋντε μεύζονα αυτοκρατορικϊ καθιδρύματα
(το Αυγουςταύον, τη Βαςιλικό κινςτϋρνα, τον Ιππόδρομο, το
Μϋγα Παλϊτιο και τα λουτρϊ του Ζευξύππου) ςε μια ςχετικϊ
μικρό ϋκταςη, ο Κωνςταντύνοσ προςπϊθηςε να δώςει
μνημειακό ϋκφραςη ςτα ςτοιχεύα που ϋδιναν ρωμαώκό
χαρακτόρα ςτην πόλη: ςτη μεγαλοπρϋπεια, την αυτοκρατορύα
και τουσ θεςμούσ τησ Ρώμησ.
΢τισ αρχαύεσ πόλεισ, τα θϋατρα όταν χώροι δημόςιων
ςυγκεντρώςεων, όπωσ επύςησ και ψυχαγωγύασ. Καθώσ η
πρωτοβυζαντινό Κωνςταντινούπολη ϋπαιρνε ςχόμα, δεν
ανϋπτυξε κανϋνα από τα παλαιϊ υπαύθρια θϋατρα, κι ϋτςι ο
Ιππόδρομοσ παρϋμεινε ο μεγαλύτεροσ χώροσ τακτικών
δημόςιων ςυγκεντρώςεων τησ πόλησ, ωσ μϋροσ ενόσ ενιαύου
ςυγκροτόματοσ.

4.  Κϊθε δόμοσ εύχε τη δικό του κερκύδα ςτη δυτικό πλευρϊ
του Ιπποδρόμου, απϋναντι από το κϊθιςμα και ςτη
γραμμό τερματιςμού, καθώσ και λϋςχεσ και χώρουσ ςτη
γύρω περιοχό.
 ο Ιππόδρομοσ εξελιςςόταν ςε τόπο όπου ο λαόσ
εξϋφραζε δημόςια τη γνώμη του και εκτόξευε πολιτικϊ
φορτιςμϋνα ςυνθόματα, παύρνοντασ θϋςη ωσ προσ τα
ζητόματα που ανϋκυπταν ςτην Αυλό, τουσ κοινωνικούσ
ςυςχετιςμούσ και τισ εκρηκτικϋσ θρηςκευτικϋσ
διαμϊχεσ τησ εποχόσ.

5. Οι επευφημύεσ του λαού
ςτον Ιππόδρομο
αναδεύκνυαν την
αυτοκρατορικό
παντοδυναμύα με τη
μορφό ενόσ τελετουργικού
ςτο οπούο το βαςικό ρόλο
εύχε ο λαόσ.

7.  Η αυςτηρό βυζαντινό κοινωνύα δεν ενθϊρρυνε τισ
ψυχαγωγικϋσ εκδηλώςεισ. Σα πατερικϊ κεύμενα
διδϊςκουν ότι οι ϊνθρωποι πρϋπει να ζουν ςύμφωνα με
τισ χριςτιανικϋσ διδαχϋσ και να μην παρεκτρϋπονται ςε
εκδηλώςεισ ϊςεμνεσ, όπωσ ο χορόσ και το θϋατρο. Η
ςυχνό επανϊληψη των ςυμβουλών και των
απαγορεύςεων αυτών αποτελεύ μϊλλον ϋνδειξη ότι
πολλϋσ από αυτϋσ δεν εφαρμόζονταν.

8.  Παρϊ την ευρύτατα διαδεδομϋνη αντύληψη ότι το
Βυζϊντιο εύναι ϋνασ κόςμοσ που τον χαρακτηρύζει
αυςτηρότητα, θρηςκευτικότητα και επιπλόξεισ, θα όταν
πιο κοντϊ ςτην αλόθεια να φανταςτούμε τον κϊτοικο
του Βυζαντύου περιςςότερο κοςμικό από ότι
υποψιαζόμαςτε και καθόλου πληκτικό.

9.  Όλοι οι βυζαντινού αγαπούςαν τισ διαςκεδϊςεισ.
Θρηςκευτικϋσ γιορτϋσ, γενϋθλια, επϋτειοι και ςημαντικϊ
κρατικϊ γεγονότα πρόςφεραν αφορμϋσ για γλϋντι.
 Άφθονα καπηλειϊ, μαγειρεύα και μιμαρεύα -δηλαδό λαώκϊ
θϋατρα όπου εμφανύζονταν ακροβϊτεσ και θαυματοποιού ό
παρουςιϊζονταν αυτοςχϋδιεσ, ςυνόθωσ προκλητικϋσ,
ςατιρικϋσ παραςτϊςεισ- διαςκϋδαζαν τα βρϊδια τουσ ϊντρεσ
τησ λαώκόσ τϊξησ. Δεν όταν βϋβαια ευπρεπϋσ να ςυχνϊζει
κανεύσ ςε τϋτοια μϋρη. Οι μοναχού καθαιρούνταν και όςεσ
γυναύκεσ δούλευαν εκεύ θεωρούνταν κοινϋσ.

10.  Η καθημερινό ζωό ςτισ βυζαντινϋσ πόλεισ αναζωογονούνταν από
τισ γιορτϋσ και πανηγύρεισ που διοργανώνονταν ςυχνϊ, κυρύωσ ςτα
πλαύςια του εορταςμού τοπικών αγύων. Σϋτοιεσ μϋρεσ οι ντόπιοι χωρικού,
ϋμποροι και τεχνύτεσ ςυνϋρεαν ςτην πόλη για τη γιορτό. Εκεύ
ςυναντούςαν εμπόρουσ από ϊλλεσ επαρχύεσ και ϊλλεσ χώρεσ ακόμη. Οι
ςυναλλαγϋσ που λϊμβαναν χώρα τόνωναν την οικονομικό ζωό των
πόλεων.
 Εκτόσ από οικονομικϋσ δραςτηριότητεσ, κατϊ τισ πανηγύρεισ οι χωρικού
ςυμμετεύχαν ςε επύςημεσ λειτουργύεσ αφιερωμϋνεσ ςτον ϊγιο, ενώ
πολλού επωφελούνταν από το ταξύδι για να διεκπεραιώςουν υποθϋςεισ
τουσ ςτα τοπικϊ δικαςτόρια. Πανηγύρεισ μαρτυρούνται ςε πολλϋσ
πόλεισ, κυρύωσ τησ Μικρϊσ Αςύασ, με ςημαντικότερεσ αυτϋσ του αγύου
Ιωϊννη ςτην Έφεςο, του αρχαγγϋλου Μιχαόλ ςτισ Χώνεσ, του αγύου
Θεοδώρου ςτα Ευχϊιτα και του αγύου Ευγενύου ςτην Σραπεζούντα.

12. ΠΗΓΕ΢:site ςτο φυλλϊδιο