Chamaron a atención de Roque unhas aves que se movían de aquí para alá pola beira da auga e de aquelo xurdeu outro longo traballo para coñecelas e traérnolas a ver.
Roque atopouse cun grupo de aves e quedou sorprendido polas súas cores e variedade. Fixo una das súas viaxes para coñecelas.
Os parentes dos parrulos: gansos, ciños…
Chamaron a atención de Roque unhas aves que se movían de aquí para alá pola beira da auga e de aquelo xurdeu outro longo traballo para coñecelas e traérnolas a ver.
O morcego Roque descubre os pleuronectiformes (peixes planos) e fainos un achegamento á súa vida e outras curiosidades, ademais dun breve percorrido pola súa diversidade facendo fincapé na especies que aparecen nas lonxas galegas.
Impresionado polas présas e polas cores dun picapeixe quixo saber máis del e dos seus parentes e fixo unha das súas viaxes para coñecelos e que os coñeceramos.
Roque atopouse cun grupo de aves e quedou sorprendido polas súas cores e variedade. Fixo una das súas viaxes para coñecelas.
Os parentes dos parrulos: gansos, ciños…
Chamaron a atención de Roque unhas aves que se movían de aquí para alá pola beira da auga e de aquelo xurdeu outro longo traballo para coñecelas e traérnolas a ver.
O morcego Roque descubre os pleuronectiformes (peixes planos) e fainos un achegamento á súa vida e outras curiosidades, ademais dun breve percorrido pola súa diversidade facendo fincapé na especies que aparecen nas lonxas galegas.
Impresionado polas présas e polas cores dun picapeixe quixo saber máis del e dos seus parentes e fixo unha das súas viaxes para coñecelos e que os coñeceramos.
Roque preséntanos ao chasco (Saxicola rubicola).
Un paseriforme da familia Muscicapidae propio de Europa e das áreas mediterráneas de África e Asia. Atópase en matos de breixos e toxeiras, e en sebes e arbustos na beira de prados e leiras. En Galiza é sedentário e común.
Outros mamíferos acuáticos (Morcego Roque)MonContos
O morcego Roque preséntanos a outros mamíferos menos transformados, pero ben adaptados á vida acuática, que dependen da auga para desenvolveren as súas actividades e/ou conseguir o seu alimento.
Lontras, visons, castores, aguaneiros, ortinorrincos, hipopótamos, musgaños, osos polares.
Ratos, ratas esquíos e otros parentes
Déuselle a Roque por saber duns bechos comúns, os ratos e os seus parentes, e descubreu, para a súa sorpresa, que hai tantos que era tarefa imposible coñecelos a todos e conformouse cun achegamento para coñecer as familias
Roque preséntanos ao chasco (Saxicola rubicola).
Un paseriforme da familia Muscicapidae propio de Europa e das áreas mediterráneas de África e Asia. Atópase en matos de breixos e toxeiras, e en sebes e arbustos na beira de prados e leiras. En Galiza é sedentário e común.
Outros mamíferos acuáticos (Morcego Roque)MonContos
O morcego Roque preséntanos a outros mamíferos menos transformados, pero ben adaptados á vida acuática, que dependen da auga para desenvolveren as súas actividades e/ou conseguir o seu alimento.
Lontras, visons, castores, aguaneiros, ortinorrincos, hipopótamos, musgaños, osos polares.
Ratos, ratas esquíos e otros parentes
Déuselle a Roque por saber duns bechos comúns, os ratos e os seus parentes, e descubreu, para a súa sorpresa, que hai tantos que era tarefa imposible coñecelos a todos e conformouse cun achegamento para coñecer as familias
A protección da natureza en Galiza (II). As especiesmonadela
As especies animais ou vexetais que son únicas ou corren perigo de desaparecer deben ser protexidas, para o cal é imprescindible tamén preservar os seus ecosistemas.
Neste traballo recollemos as especies con diferentes tipos de protección en Galiza, así como os endemismos.
Roque tráenos unha ampla mostra das especies invasoras incluídas no Catálogo Español de Especies Exóticas Invasoras e outras invasoras en Galiza non incluídas no catálogo español.
O morcego Roque preséntanos aos pinnípedes, mamíferos mariños co corpo fusiforme e patas curtas con extremidades palmeadas en forma de aleta.
leóns mariños, lobos mariños, osos mariños, focas e morsas.
Para rematar esta primeira fase de viaxes de longo percorrido Roque e o seu amigo Raimundo fan unhas viaxes aos Polos Norte e Sur para coñecer aos bechos que viven alá e engaden, como agasallo, o catálogo dos pingüíns do mundo e as súas características.
Luisa e Roxelio tentan encherlle as horas mortas aos nenos con entretementos sinxelos, para o que lles aprenderon a facer barcos, avións, paxariñas e outras cousiñas con papel que tiveron remates sorpresa.
Luisa e Roxelio tentan encherlle as horas mortas aos nenos con entretementos sinxelos, para o que lles aprenderon a facer barcos, avións, paxariñas e outras cousiñas con papel que tiveron remates sorpresa.
Luisa e Roxelio tentan encherlle as horas mortas aos nenos con entretementos sinxelos, para o que lles aprenderon a facer barcos, avións, paxariñas e outras cousiñas con papel que tiveron remates sorpresa.
2. Dando unha voltiña, o domingo á mañán,
atopou Roque uns bechos, case todos iguais,
a bulir pola area de aquí para alá…
e quixo saber… foilles preguntar.
3. Contoulle un deles que non son de aquí,
que só están de paso e que, ao ir e ao vir,
botan uns días, a descansar e a comer, antes de seguir.
4. E que aínda que pareza que todos son o mismo,
non son todos iguais… hai moitos distintos.
5. E Roque ao sabelo botouse a buscar
para ensinárvolos todos… e aos seus curmáns
e outros achegados que non veñen acá
7. As limícolas son un grupo de aves que teñen patas e peteiros longos, adaptados á vida
preto da auga en praias, pantanos e marismas nas que capturan os invertebrados dos
que se alimentan.
8. Adoitan ter cores grises, pardas e /ou manchadas que lle axudan a pasar desapercibidas no
medio, con variacións entre a plumaxe do verán (con máis cor) e a do inverno (máis discreta)
Imaxes de Pilro groso: arriba, tres exemplares
no verán, á dereita, un exemplar no inverno.
9. As que crían en latitudes frías adoitan facer longas viaxes migratorias.
10. Fan niños que son pouco máis que unha poza no chan a que, algúns, lle engaden herbas
ou materiais do entorno; neles poñen 3 ou 4 ovos, ocres ou grises e cubertos de raias ou
manchas para que pasen desapercibidos.
11. As crías nacen ben desenvolvidas e deixan logo o niño para agochárense nas proximidades.
Están cubertas cun plumón manchado, mimético, que xunto coa inmovilidade son un
recurso eficaz para ocultarse á vista dos depredadores.
14. Actitis hypoleucos (bilurico bailón). Cría nas zonas temperadas frías de Europa e Asia e
pasa o inverno en África. Mide de 18 a 21 cm de longo. En Galiza é común como
invernante e abundante nos pasos migratorios.
15. Actitis macularius (bilurico pintado ou playero manchado). Cría preto da auga doce no
norte dos EE. UU. e no Canadá e pasa os invernos entre o sur dos EE. UU. e América do
Sur. Mide de 18 a 20 cm de longo.
16. (Aphriza virgata) bilurico das rompentes. Cría nas rochas da tundra do oeste de
América do Norte e pasa o inverno por toda a costa de América ao sur da zona de cría.
17. Arenaria interpres ( píllara riscada). Cría nas proximidades do Ártico e pasa o inverno por
todo o mundo ao sur da área de cría. Mide de 21 a 25 centímetros de longo e pesa uns 110
gramos. Recoñécense 2 subespecies: Arenaria interpres interpres e Arenaria interpres
marinella. É invernante regular e común en Galiza.
18. Arenaria melanocephala(Píllara escura). Vive nas praias do oeste de América do Norte,
pero só cría na tundra ártica. Mide entre 22 e 25 cm de longo e pesa de 100 a 170 g.
19. Bartramia longicauda (bilurico batitú). Cría en Norteamérica, desde Alaska ata o sur de
EE. UU. e inverna en Sudamérica. Mide entre 28 e 32 cm de longo.
20. Calidris tenuirostris. Cría en mesetas o pendientes suaves da tundra do norleste de Siberia e
invernan nas costas do sur de Asia ata Australia. Mide de 26 a 28 cm e pesa de 115 a 240 g.
21. (Calidris canutus) Cría arredor do Ártico e pasa o invernos nas costas das zonas
temperadas e cálidas de todo o mundo. mide de 23 a 26 cm e pode pesar de 100 a 200 g.
Coñécense 6 subespecies: a C. c. canutus cría no noroeste de Siberia e pasa o inverno no oeste e no sur de África, a
C. c. rogersi cría en Siberia oriental, e inverna en Australia oriental e Nova Celandia, C. c. piersmai cría nas illas de
Nova Siberia e inverna en Australia noroccidental, C. c. roselaari cría en illas do leste de Siberia e no noroeste de
Alaska e pasa o inverno en Florida, Panamá e Venezuela. C. c. rufa cría no Ártico do leste de Canadá e inverna en
Sudamérica, e C. c. islandica cría no Ártico do norte de Canadá e inverna en Europa Occidental.
22. Calidris alba (pilro bulebule). Cría arredor do Ártico e pasa o inverno nas costas do sur de
América do Sur , no Sur de Europa , en África e Australia. Mide de 18 a 20 cm e pode pesar
entre 40 e 100 g. Recoñécense 2 subespecies: Calidris alba alba, do leste de Groenlandia
ata a metade oeste de Siberia, e Calidris alba rubida, do norte de América e da metade
leste de Siberia. En Galiza vese, en pequenos grupos, nos pasos
23. Calidris pusilla (pilriño semipalmado). Cría na tundra do sur de Canadá e de Alaska ao pé
da auga e pasa o inverno nas costas do sur de Norteamérica, As Antillas e América do Sur.
En Galiza aparece raramente a finais do verán.
24. Calidris mauri (Pilriño de Maur ou de Alaska). Cría na tundra de Siberia oriental e de Alaska
e pasa os invernos nas costas temperadas e cálidas de América do Norte e do Sur.
25. Calidris ruficollis (pilriño de pescozo vermello). Cría no oeste de Alaska e no norleste de
Siberia e pasa o inverno no surleste de Asia, en Australia e outras illas da zona. Mide de
13 a 16 centímetros e pesa entre 20 e 35 gramos.
26. Calidris minuta (pilriño patimouro). Cría no norte de Europa e de Asia e inverna en África
e no sur de Asia. Mide de 12 a 14 cm
27. Calidris temminckii (pilriño patiamarelo). Cría en pantanos e marismas da taiga de
Eurasia e pasa o inverno en áfrica tropical e no sur de Asia. Mide de 13 a 15 cm de longo.
28. Calidris Subminuta. Cría ao longo do norte de Asia e pasa o inverno no surleste de Asia e
en Australia. Mide de 13 a 16 cm e pesa arredor de 25 gramos.
29. Calidris minutilla (chichicuilote). Cría na tundra e nos pantanos do norte de
Norteamérica e inverna nas costas das zonas temperadas, desde o sur dos EE. UU. ata
o Ecuador. Mide arredor de 14 cm e pesa uns 20 gramos.
30. Calidris fuscicollis ( pilriño de cu branco ou
pilriño de Bonaparte) Cría na tundra de
Norteamérica e pasa o inverno en América do
Sur. Mide uns 15 cm de longo.
31. Calidris bairdii (pilriño de Baird). Cría desde o leste de Siberia ata u oeste de Groenlandia e
pasa o inverno en América do Sur. Mide de 18 a 19 cm e pesa arredor de 35 gr.
32. Calidris melanotos. Cría no norte de América del
Norte e de Asia e pasa o inverno en América do Sur
e Oceanía. Mide uns 21 cm.
33. Calidris acuminata. Cría en zonas húmidas da tundrado norleste de Asia e pasa o invernos
no surleste de Asia e en Australia.
34. Calidris ferruginea (pilro do cu branco). Cría na tundra siberiana e pasa o inverno en
África e o surlesta de Asia. Mide de 19 a 21 cm.
35. Calidris maritima (pilro cincento). Vive e cría en terreos rochosos do Ártico, entre Canadá
e o oeste de Siberia, e inverna nas costas atlánticas de América do norte e de Europa.
Miden de 20 a 22 cm e pesan entre 50 e 105 gramos. En Galiza vese nos pasos.
36. Calidris ptilocnemis. Ccría na tundra do Ártico, ao norte do Pacífico, e pasan o inverno nas
costas rochosas do Pacífico. Coñécense 4 subespecies: C. p. tschuktschorum, que cría na
península de Chukchi e no oeste de Alaska, C. p. ptilocnemis, que cría nas illas Pribilof e nas
illas de San Mateo . C. p. couesi, cría nas Islas Aleutianas e en Alaska, e C. p. quarta, que
cría no sur da península de Kamchatka e nas illas Kuriles e Comandante.
37. Calidris alpina (pilro curlibico). Cría no Ártico, ao norte de Europa e de Asia, e pasa o
inverno no sur de Europa, en África, no surleste de Asia e en Oriente Medio. Mide de 17 a
21 cm. recoñécense 10 subespecies que se distinguen pola cor da plumaxe de cría e pola
lonxitude do peteiro: C. a. actites, cría ao norte das illas de Sajalín e inverna no leste de Asia; C. a. alpina, cría no
norte de Europa e no noroeste de Siberia e inverna no oeste de Europa, nas costas do Mediterráneo e en África ata a
India; C. a. arctica, cría no norleste de Groenlandia e inverna no noroeste de África; C. a. arcticola, cría no norte e no
noroeste de Alaska e no noroeste de Canadá e inverna na China, Corea e o Xapón. C. a. centralis, cria no norte, centro e
leste de Siberia e inverna no sur de Asia; C.s a. hudsonia, cría no norte e no centro de Canadá e inverna no surleste dos
Estados Unidos; C. a. kistchinski, cría ao norte do Mar de Ojotsk e ao sur de Koriakia, ao norte das Illas Kuriles e na
Península de Kamtchatka, e inverna no leste de Asia; C.s a. pacifica, cría no oeste e no sur de Canadá e inverna no oeste
dos Estados Unidos e de México; C. a. sakhalina, cría na punta norleste de Asia e inverna no leste de China, Corea,
Xapón e Taiwan; C. a. schinzii, cría no surleste de Groenlandia, Islandia, as Islas Británicas, o sur de Escandinavia e as
costas do Mar Báltico e inverna no suroeste de Europa e o noroeste de África.
É a limícola máis abundante e común, como invernante, en Galiza.
38. Calidris himantopus (Pilro patilongo). Cría na tundra aberta do norte de América e pasa o
inverno no norte de América do sur.
39. Limicola falcinellus ( Pilro falcinelo).Cría en sitios húmidos da taiga de Europa e Asia
e pasa o inverno no sur de Europa e de Asia. Mide de 15 a 18 cm e pesa de 32 a 34 gr.
40. Eurynorhynchus pygmeus. Cría no norleste de Siberia e pasa o inverno no surleste de Asia.
Mide de 14 a 16 cm de longo. É unha ave moi escasa.
41. Limnodromus griseus (becacina cincenta). Cría na tundra do norte de Norteamérica e pasa
o inverno ao sur dos EE. UU., no Caribe e no norte de Suramérica. Mide arredor de 28 cm.
Coñécense 3 subespecies: L. g. griseus, co ventre branco e flancos raiados,que aniña ao
norte de Quebec; L. g. hendersoni, co ventre roxo e flancos apincarados, que aniña no
centro norte de Canadá; e L. g. caurinus, co ventre branco, peito manchado e faixas amplas
nos costados, que aniña no sur de Alaska.
42. Limnodromus scolopaceus (becacina escolopácea). Cría na tundra húmida de América do
Norte e do leste de Siberia e pasa o inverno no sur dos Estados Unidos e América Central.
Mide de 24 a 27 cm.
43. Limnodromus semipalmatus (becacina asiática). Cría nos humidais cubertos de herba do
norte interior de Asia e pasa os invernos no surleste de Asia ata o norte de Australia.
44. Limosa limosa (mazarico de rabo negro). Cría en pantanos, beiras de lagos, prados húmidos
e páramos das áreas temperadas frías de Islandia, o norte de Europa e Asia e pasa o inverno
no oeste de Europa e de África, e o sur de Asia ata Australia. Mide uns 42 cm de longo e
pesan arredor de 280 gramos os machos e ata 340 as femias. Hai 3 subespecies: L. limosa
limosa, do centro e oeste de Europa ata o centro de Asia ao leste do río Ienisei, coa cabeza,
o pescozo e o peito de cor laranxa; L. limosa islandica, de Islandia e as illas do atlántico
norte, co peteiro, e as patas máis curtas e cor roxa máis extendida; e L. limosa
melanuroides, de Mongolia , o norte de China, e o leste de Siberia, de cor vermella ben
extendida e de tamaño máis pequeno.
45. Limosa haemastica (mazarico de cor café). Cría no noroeste de Canadá e en Alaska e pasa o
inverno en América do Sur . Mide de 37 a 42 cm e pesa arredor de 300 gr.
46. Limosa lapponica (mazarico de rabo pinto). Cría en latitudes frías do norte de Europa e Asia
e inverna nas costas do oeste de Europa e África, no sur de Asia e en Australia. Miden entre
37 e 41 cm e pesan de 200 a 400 gr os machos e de 260 a 630 gr as femias. Existen tres
subespecies: Limosa lapponica lapponica, que cría desde Escandinavia ata a Península de Taimir (Siberia) e inverna nas
costas occidentais de Europa e África (desde as Illas Británicas e Holanda ata Sudáfrica) e arredor do Golfo Pérsico, a
subespecie máis pequena, machos ata 360 gr e femias ata 450 gr; Limosa lapponica menzbieri, que cría desde a
península de Taimir ata o delta do río Kolyma e inverna no surleste de Asia e en Australia, de tamaño intermedio; e
Limosa lapponica baueri, que cría no nordeste de Asia e no oeste de Alaska e inverna en Australia e Nova Celandia, a
subespecie máis grande. En Galiza é invernante común.
47. Limosa fedoa (mazarico veteado). Cría ao pé de pantanos ou estanques nas pradeiras do norte
e do oeste de Canadá e do centro-norte dos Estados Unidos, e pasa o inverno nas costas de
California, do Golfo de México e América do Sur. Mide de 40 a 50 cm e pode pesar entre 240 e
510 gr. Coñécense 2 subespecies: L. f. beringiae, que cría no norte de Alaska, e L. f. fedoa, que
cría en Canadá e o norte dos EE.UU..
48. Numenius minutus (mazarico pequeno). Cría no norte de Siberia e inverna no surleste de
Asia ata Australia. Mide entre 28 e 32 cm e pode pesar de 118 a 220 gr.
49. Numenius borealis (mazarico esquimal, boreal ou polar). Cría na tundra ártica de Canadá
occidental e de Alaska e pasa o inverno nas pampas de Arxentina. Mide de 30 a 33 cm de
lonxitude. Atópase en perigo crítico de extinción.
50. Numenius phaeopus (mazarico chiador ou mazarico galego). Cria no norte de América,
Europa e Asia e en Islandia e pasa o inverno e América do Sur, en África e no sur de Asia.
Mide de 37 a 47 centímetros e pesa entre 300 e 490 gramos. Recoñécense 7 subespecies: N. p.
islandicus, que cría en Islandia e as illas inglesas do norte; N. p. phaeopus, que cría desde Noruega ata a metade
norte e centro de Siberia; N. p. alboaxillaris, que cría desde o oeste de Kazakhstan ao suroeste de Siberia; N. p.
rogachevae, que cría en Siberia central; N. p. variegatus, que cría no norleste de Siberia; N. p. rufiventris, que cría en
Alaska e no noroesta de Canadá; e N. p. hudsonicus, que cría no norleste de Canadá.
51. Numenius tahitiensis (mazarico do Pacífico). Cría en Alaska e iverna en Oceanía, nos
arquipélagos do Pacífico. Mide uns 43 centímetros e pesa arredor de 490 gramos.
52. Numenius tenuirostris (mazarico de peteiro fino). Cría en pantanos e turbeiras da taiga
de Siberia e inverna en hábitats de agua doce pouco profundos do Mediterráneo. Mide
entre 36 e 41 cm de longo. Atópase en perigo crítico de extinción
53. Numenius arquata (mazarico curlí). Cría en prados, zonas fangosas, ríos, humedais, costas
e esteiros do norte de Europa e de Asia, e pasa o inverno no sur de Europa, no sur de Asia
e en África. Mide de 50 a 60 cm de longo e pode pesar de 410 a 1,360 gramos. Coñécense 3
subespecies: N. a. arquata, os que crían en Europa; N. a. orientalis, os que crían no oeste e no centro de Siberia; e N.
a. suschkini, os do suroeste de Siberia. En Galiza é invernante común.
54. Numenius americanus (mazarico americano). Nativo do centro e do oeste de América do
norte pasa os invernos nas costas do sur. Mide de 50 a 65 cm e pesa de 490 a 950 gr.
55. Numenius madagascariensis (mazarico siberiano). Cría en humidais e beiras de lagos
pantanosos do norleste de Asia, Siberia e Mongolia, e pasa o inverno nas costas e illas do
surleste de Asia e de Australia. Mide de 60 a 66 cm e pode pesar de 565 a 1,150 gramos.
56. Philomachus pugnax (liorteiro). Cría na tundra de Eurasia e inverna nas áreas temperadas e
cálidas do sur de Europa, en África e no sur e surleste de Asia. Os machos son máis grandes
e miden de 29 a 32 cm, mentras que as femias só miden de 22 a 26 cm.
57. Tringa brevipes (bilurico siberiano). Cría en cauces con pedras do norte, centro e leste de
Siberia, e pasa os invernos no surleste de Asia, Indonesia, Nova Guiné e Australia. Mide
de 23 a 27 cm e pesa entre 80 e 160 gramos.
58. Tringa erythropus (bilurico patirrubio). Cría no norte de Escandinavia e no norte de Asia, e
pasa os invernos nas costas temperadas do oeste e do sur de Europa e en África e Asia
tropicais. Mide de 29 a 33 cm. En Galiza vese nos pasos.
59. Tringa flavipes (bilurico de patas amarelas pequeno). Cría nos claros ao pé de lagoas e
estanques das rexións boreais de Norteamérica e inverna nas costas do Golfo de México e
en América do Sur. Mide uns 27 cm.
60. Tringa glareola (bilurico pintado). Cría no norte de Europa e Asia e pasa os invernos no sur
de Europa e de Asia e en África. Mide 19 a 23 cm e pesa arredor de 55 gramos.
61. Tringa guttifer. Cría no leste de Siberia e pasa o inverno no surleste de Asia.
Mide de 29 a 32 cm
62. Tringa incana (bilurico de Alaska). Cría en zonas rochosas ao pé de regueiros de montaña do
norleste de Siberia, en Alaska eo noroeste de Canadá, e pasa o inverno nas costas rochosas
do Pacífico. Mide de 26 a 30 cm e pode pesar entre 60 e 150 gramos.
63. Tringa melanoleuca (bilurico de patas amarillas grande). Cría no sur de Alaska e ao longo
de todo o centro de Canadá e pasa o inverno desde as costas do Golfo de México ao sur de
Suramérica. Mide de 29 a 33 cm e pode pesar de 110 a 235 gramos.
64. Tringa nebularia (bilurico pativerde). Cría no norte de Europa e pasa o inverno no sur
de Europa e en África. Mide de 30 a 33 cm e pode pesar entre 155 e 210 gramos. É
invernante, pouco común, en Galiza.
65. Tringa ochropus (bilurico de ás negras). Cría no norte de Europa e Asia e pasa o inverno
no sur de Europa e de Asia, e en África. Mide entre 24 e 26 cm. En Galiza vese nos
pasos e como invernante escaso.
66. Tringa semipalmata. Cría en Norteamérica e inverna en América Central e América do Sur.
Recoñécense 2 subespecies que teñen hábitats e lugares de desnvolvemento diferentes: T.
semipalmata inornata, subespecie occidental que se reproduce en pradeiras de marismas de
auga doce do oeste de Norteamérica, e inverna nas costas atlánticas, desde o sur dos EE. UU.
ata Brasil, e nas do Pacífico desde o sur de Oregón ata Chile; e T. semipalmata semipalmata,
subespecie oriental, que se reproduce nas marismas salinas costeiras desde Nova Escocia a
México e o Caribe, e pasa o inverno na costa do Atlántico de Sudamérica.
67. Tringa solitaria. Cría nos bosques de Alaska e de Canadá, e inverna en Centroamérica, no
Caribe, e en Sudamérica, na cunca do Amazonas. recoñécense 2 subespecies: T. s.
cinnamomea, que cría en Alaska e no oeste de Canadá; e T. s. solitaria, que cría dende o
lesta da Columbia Británica ata o Labrador. Mide de 18 a 23 cm e pesa de 31 a 65 gr.
68. Tringa stagnatilis (bilurico fino). Cría nas estepas herbáceas abertas e nas terras húmidas da
taiga do leste de Europa e de Asia Central, e pasa o inverno en África e na India. Mide de 22
a 26 cm e pesa de 45 a 120 gr.
69. Tringa totanus (bilurico común). Cría en latitudes medias e altas de Europa e Asia e pasa o
inverno nas costas do sur de Europa, en África e no sur de Asia. Mide de 24 a 27 cm de
longo. Recoñécense 6 subespecies: T. t. totanus; T. t. robusta, que cría en Islandia e nas illas Feroe; T. t.
ussuriensis, que cría no sur de Siberia, en Mongolia e no leste de Asia; T. t. terrignotae, que cría no sur de Manchuria
e no leste de China; T. t. craggi, que cría no noroeste da China; e T. t. eurhina, que cría no Tajikistán, no norte da
India e no Tibet. En Galiza é común como invernante.
70. Tryngites subruficollis. Cría na tundra do Ártico de América do Norte, e pasa o inverno
en Sudamérica, especialmente en Arxentina. Mide de 18 a 20 cm e pode pesar entre 50
e 110 gramos.
71. Xenus cinereus. Cría en pantanos da zona boreal desde o norte de Europa ao leste de
Siberia e pasa o inverno en zonas de fango das costas tropicais do leste de África, o sur de
Asia e en Australia. Mide de 20 a 25 cm.
72. Pluvialis apricaria (píllara dourada europea). Cría nos páramos e tundras do norte de
Europa e o oeste de Asia, e pasa o inverno no sur de Europa e no norte de África. Mide de
26 a 29 cm e pesa entre 150 e 220 gramos. Recoñécense 2 subespecies: Pluvialis apricaria
altifrons e Pluvialis apricaria apricaria. En Galiza é invernante común.
73. Pluvialis fulva (pillara dourada siberiana). Cría na tundra do Ártico euroasiático e pasa o
inverno no sur e no surleste de Asia. Mide de 23 a 26 centímetros de longo.
74. Pluvialis dominica (píllara dourada americana). Cría nas áreas máis secas da tundra ártica de
Canadá e Alaska, e inverna nas costas de América do Sur, na Patagonia arxentina.
75. Pluvialis squatarola (píllara cincenta). Cría no norte de Europa e pasa os invernos no
suroeste de Europa e no oeste de África. Recoñécense 3 subespecies: Pluvialis squatarola
cynosurae; Pluvialis squatarola squatarola; e Pluvialis squatarola tomkovichi. En Galiza é
invernante moi común.
76. Charadrius obscurus (píllara escura). É nativa de Nova Celandia. Existen 2 subespecies: C. o.
obscurus, na illa do Sur, e C. o. aquilonius, na illa do Norte.
77. Charadrius hiaticula (píllara real). Cría no norte de Europa e Asia, en Groenlandia, no
norleste de Canadá, nas costas atlánticas europeas, ata os Países Baixos, e as illas Británicas;
e pasa o inverno pola costa atlántica de Europa, en gran parte da costa mediterránea e no
norte de África. Pode medir ata 19 cm e pesar entre 55 e 75 gramos. Coñécense 3
subespecies: Charadrius hiaticula hiaticula, Charadrius hiaticula psammodromus, e
Charadrius hiaticula tundrae. En Galiza é invernante común.
78. Charadrius semipalmatus (píllara semipalmada). Cría nas praias do norte de Canadá e de
Alaska, e pasa o inverno nas costas desde o sur dos Estados Unidos á Patagonia. Mide de 14
a 20 cm e pode pesar de 22 a 63 gramos.
80. Charadrius dubius (píllara areeira). Atópase en Europa e Asia Menor e pasa o inverno en
África. Mide ata 15 cm. Recoñécense 3 subespecies: Charadrius dubius curonicus,
Charadrius dubius dubius, Charadrius dubius jerdoni.
81. Charadrius wilsonia (píllara picuda). Vive todo o ano nas costas subtropicais americanas
desde o surleste dos Estados Unidos ata o Brasil, incluidas as illas doCaribe. É pouco común.
Mide entre 16 e 20 centímetros de longo e pesa de 55 a 70 gramos. Recoñécense 5
subespecies: Charadrius wilsonia beldingi, Charadrius wilsonia brasiliensis, Charadrius
wilsonia cinnamominus, Charadrius wilsonia rufinucha, Charadrius wilsonia wilsonia.
82. Charadrius vociferus (píllara rabirrubia). Vive en terreos abertos de América. Recoñécense 3
subespecies:Charadrius vociferus peruvianus, Charadrius vociferus ternominatus, e
Charadrius vociferus vociferus.
83. Charadrius melodus (píllara asubiadora). Vive en Norteamérica. Mide de 15 a 19 cm e pesa
entre 42 e 64 gramos. Recoñécense 2 subespecies: C. m. circumcinctus, que cría no sur e no
centro de Canadá e no norte e no centro de USA., e C. m. melodus, que cría no leste de
Canadá e no nordeste de USA.
84. Charadrius thoracicus (píllara de Madagascar). É endémica de Madagascar onde se atopa nas
costas areosas, nas marismas intermareais, nas saíñas e nas lagoas costeiras. Mide uns 13 cm
de longo e pesa arredor de 11 gr. É a píllara máis pequena do mundo.
85. Charadrius pecuarius (píllara de Kittlitz). Vive en gran parte de África subsahariana, en
Madagascar e no delta do Nilo. Algunhas aves, especialmente das zonas costeiras, son
residentes mentras que outras son nómadas ou migradoras. Mide de 14 a 16 cm de longo.
86. Charadrius sanctaehelenae (píllara de Santa Elena). É endémica da illa de Santa Elena no
Océano Atlántico Sur. Atópase en perigo crítico de extinción.
87. Charadrius tricollaris (píllara de tres bandas). Atópase en ríos, lagos e lagoas de gran parte
do leste e do sur de África e en Madagascar. Mide uns 18 cm de longo.
88. Charadrius forbesi (píllara de Forbes). Vive en ríos interiores e pantanos de gran parte do
oeste de África. Mide uns 20 cm de longo.
89. Charadrius alexandrinus (píllara papuda). Atópase nas praias desde o sur de Europa a
Xapón e nas costas temperadas e cálidas de América. Mide de 15 a 17 cm de longo.
Recoñécense 5 subespecies: C. a. alexandrinus, C. a. dealbatus, C. a. nivosus, C. a.
occidentalis, e C. a. seebohmi. En Galiza cría nalgunhas praias e vese tamén nos pasos.
91. Charadrius marginatus (píllara careta). Atópase nas costas e nos grandes ríos e lagos de
gran parte de África ao sur do Sahara. Mide de 16 a 18 cm. recoñécense 4 subespecies
que varían no tono de cor do collar e do peito: C. arenaceus marginatus, do sur de
Mozambique ao suroeste do Cabo; C. marginatus marginatus, de Angola ao suroeste do
Cabo; C. marginatus mechowi, da costa de África desde o sur do Sáhara ao norte de
Angola, polo oeste, e a Mozambique polo leste; e C. marginatus tenellus, de Madagascar.
93. Charadrius peronii. Vive nas praias e saíñas do surleste de Asia. Mide uns 15 cm e pesa
entre 35 e 42 gramos.
94. Charadrius pallidus. É orixinario do sur de África. Mide arredor de 15 cm. Coñécense 2
variedades: a Charadrius pallidus, extendida pro case todo o territorio, e a C. p. venustus, que
só se atopa no Val do Rift en Kenia e Tanzania.
95. Charadrius collaris. Atópase ao longo das costas e das ribeiras dos ríos de América
temperada e tropical, desde o centro de México ata Chile e Arxentina. mide uns 18 cm e
pesa arredor de 35 gramos.
96. Charadrius alticola. Vive nas beiras do lagos de auga doce e pantanos salinos da Puna
entre o Perú, Bolivia, Arxentina e Chile.
97. Charadrius bicinctus. É nativo de Australia e Nova Celandia. Recoñécense 2 subespecies:
Charadrius bicinctus bicinctus, que cría en Nova Celandia e nas illas Chatman, e Charadrius
bicinctus exilis, que cría nas illas Auckland.
98. Charadrius falklandicus. Vive nas costas, nas beiras dos ríos e en ambientes salobres da
metade sur de Suramérica. Cría nas illas Malvinas e ao sur de Arxentina e Chile e migra ao
norte ata Uruguai e o sur do Brasil no inverno. Mide uns 16 cm de longo.
99. Charadrius mongolus. Habita na zona dos Himalaias e pasa os invernos njas praias do
leste de África, do sur e do surleste de Asia. Existen 5 subespecies: C. m. mongolus, C. m.
stegmanni, C. m. atrifrons,C. m. pamirensis e C.m. schaeferi.
100. Charadrius leschenaultii. Cría nas zonas semidesérticas desde Turqía a Asia Central, e pasa
os invernos nas praias do sur de África, do sur de Asia e de Australasia. Existen 3
subespecies: C. l. leschenaultii, C. l. columbinus e C. l. scythicus.
101. Charadrius asiaticus. Cría en estepas, zonas semidesérticas, e terreos salinos con escasa
vexetación de Asia occidental e central, e pasa o inverno en pasteiros e marismas do leste
e do sur de África.
102. Charadrius veredus. Cría en Mongolia, o leste de Rusia e no norte de China e pasa o inverno
en Indonesia e no norte de Australia. Mide de 21 a 25 cm e pesa uns 95 gramos.
104. Charadrius modestus. Cría no sur de Chile, na Patagonia arxentina e na illas Malvinas, e migra
ao norte no invierno chegando ao sur do Brasil. Atópase na costa e nas beiras dos ríos e lagos.
105. Charadrius montanus ou Charadrius nivosus. Cría nas chairas altas do oeste de América do
Norte, e pasa o inverno en California e ao longo da fronteira entre EE. UU. e México. Mide
entre 20 e 24 cm e pesa arredor de 100 gramos.
106. Thinornis rubricollis. É endémico do sur de Australia e de Tasmania donde vive nas praias e
nas lagoas do sublitoral. Atópase en perigo de extinción. Mide entre 19 e 23 cm de longo. Hai
2 subespecies recoñecidas: T. r. rubricollis, do sur de Australia, Tasmania e illas próximas. Hai
uns 3.000; e T. r. tregellasi, das costas e lagos interiores do oeste de Australia e algúns puntos
del sur. Existen uns 4.000 exemplares.
107. Thinornis novaeseelandiae. Só conta cunha poboación mundial de arredor de 200 aves. Nas
illas Chatman. Mide uns 20 cm e pesa arredor de 60 gramos.
108. Elseyornis melanops. Atópase nos humedais, lagos e lagoas, incluso temporais, da maior
parte de Australia e en Nova Celandia.
109. Peltohyas australis. É endémico das zonas áridas do sur e do centro de Australia. Mide de
19 a 23 cm e pesa uns 80 gramos.
110. Anarhynchus frontalis (píllara do peteiro torto). É endémico de Nova Celandia.
Recoñécese porque ten o peteiro dobrado cara á dereita.
112. Oreopholus ruficollis. Cría nas terras secas e pasteiros dos Andes, en Arxentina, Chile,
Bolivia e o Peru; e pasa os invernos nas costas.. Mide entre 25 e 28 cm.
113. Mi madriña o que aquí vai…
e o que me queda por buscar
As imaxes fotográficas foron collidas da “internet”, e os datos de fontes diversas.
Agradézolle aos autores a súa dispoñibilidade e agardo saiban disculpar o uso que fixen
delas.
