A protección da natureza en Galiza (II). As especiesmonadela
As especies animais ou vexetais que son únicas ou corren perigo de desaparecer deben ser protexidas, para o cal é imprescindible tamén preservar os seus ecosistemas.
Neste traballo recollemos as especies con diferentes tipos de protección en Galiza, así como os endemismos.
O morcego Roque descubre os pleuronectiformes (peixes planos) e fainos un achegamento á súa vida e outras curiosidades, ademais dun breve percorrido pola súa diversidade facendo fincapé na especies que aparecen nas lonxas galegas.
A protección da natureza en Galiza (II). As especiesmonadela
As especies animais ou vexetais que son únicas ou corren perigo de desaparecer deben ser protexidas, para o cal é imprescindible tamén preservar os seus ecosistemas.
Neste traballo recollemos as especies con diferentes tipos de protección en Galiza, así como os endemismos.
O morcego Roque descubre os pleuronectiformes (peixes planos) e fainos un achegamento á súa vida e outras curiosidades, ademais dun breve percorrido pola súa diversidade facendo fincapé na especies que aparecen nas lonxas galegas.
Roque atopouse cun grupo de aves e quedou sorprendido polas súas cores e variedade. Fixo una das súas viaxes para coñecelas.
Características e ultidade dos parrulos doméstico e especies de parrulos silvestres.
A galiña e os seus parentes polo mundo. unha nova achega do morcego Roque para que coñezamos algo máis da galiña e a súa historia, e a todos os seus parentes (I): galos, pavos, francolíns.
Roque e Raimundo fan unha viaxe para coñecer bechos do mar: algúns dos máis grandes, algúns dos máis raros, dos máis pezoñentos, dos menos agraciados e outros curiosos.
Impresionado polas présas e polas cores dun picapeixe quixo saber máis del e dos seus parentes e fixo unha das súas viaxes para coñecelos e que os coñeceramos.
2010 ano da biodiversidade
As especies animais ou vexetais que son únicas ou corren perigo de desaparecer deben ser protexidas, para o cal é imprescindible tamén preservar os seus hábitats.
As administración entidades científicas establecen criterios e figuras de protección das especies.
Roque atopouse cun grupo de aves e quedou sorprendido polas súas cores e variedade. Fixo una das súas viaxes para coñecelas.
Características e ultidade dos parrulos doméstico e especies de parrulos silvestres.
A galiña e os seus parentes polo mundo. unha nova achega do morcego Roque para que coñezamos algo máis da galiña e a súa historia, e a todos os seus parentes (I): galos, pavos, francolíns.
Roque e Raimundo fan unha viaxe para coñecer bechos do mar: algúns dos máis grandes, algúns dos máis raros, dos máis pezoñentos, dos menos agraciados e outros curiosos.
Impresionado polas présas e polas cores dun picapeixe quixo saber máis del e dos seus parentes e fixo unha das súas viaxes para coñecelos e que os coñeceramos.
2010 ano da biodiversidade
As especies animais ou vexetais que son únicas ou corren perigo de desaparecer deben ser protexidas, para o cal é imprescindible tamén preservar os seus hábitats.
As administración entidades científicas establecen criterios e figuras de protección das especies.
A Zona de Especial Protección para as Aves (ZEPA) é unha categoría de protección de carácter europeo coa que se distinguen áreas naturais de especial relevancia para a conservación das aves, en especial as que están ameazadas de extinción. Parte da consideración de que as aves son patrimonio común de todos os países.
En Galiza hai 21 ZEPAs que son tamén Zonas de Especial Protección dos Valores Naturais.
Situadas no NO da provincia de Zamora, na comarca de Terra de Campos (Castela-León).
CONCELLOS: Cañizo, Cerecinos de Campos, Manganeses de la Lampreana, Revellinos, San Agustín del Pozo, San Martín de Valderaduey, Tapioles, Villafáfila, Villalba de la Lampreana, Villárdiga e Villarín de Campos.
TIPO DE PROTECCIÓN: Reserva Natural, LIC, ZEPA (Zona de Especial protección para as aves), Humidal Internacional RAMSAR.
PRINCIPAIS VALORES: ecosistemas lagunares salinos e estepa cerealista, aves acuáticas, avetardas, elementos etnográficos (pombeiros).
Ratos, ratas esquíos e otros parentes
Déuselle a Roque por saber duns bechos comúns, os ratos e os seus parentes, e descubreu, para a súa sorpresa, que hai tantos que era tarefa imposible coñecelos a todos e conformouse cun achegamento para coñecer as familias
Presentación para o segundo curso do primeiro ciclo de Educación Primaria dos animais vertebrados (mamíferos, aves, réptiles, anfibios e peixes) e invertebrados (só insectos)
Outros mamíferos acuáticos (Morcego Roque)MonContos
O morcego Roque preséntanos a outros mamíferos menos transformados, pero ben adaptados á vida acuática, que dependen da auga para desenvolveren as súas actividades e/ou conseguir o seu alimento.
Lontras, visons, castores, aguaneiros, ortinorrincos, hipopótamos, musgaños, osos polares.
O concello de Vimianzo está situado, na súa maior parte, no núcleo do Val de Soneira -o val do río Grande-. Conta con dous pequenos tramos de litoral, na costa ao mar aberto e no interior da Ría de Camariñas. Está protexido no LIC/ZEC e ZEPA “Costa da Morte”.
A ría de Corme e Laxe está situada na Costa da Morte. Ábrese entre as puntas do Roncudo (ao norte) e Laxe (ao sur), na saída ao mar do río Anllóns. Nesta ría pódense distinguir dúas áreas diferenciadas: o interior, formado polo esteiro do Anllóns, protexido da forza do mar por unha barra de area de 2 km; e o resto do espazo, máis aberto, rochoso e recortado con algunhas zonas abrigadas nas que hai praias. As vilas máis importantes son Corme, Ponteceso e Laxe. Está protexida no LIC/ZEC “Río Anllóns” e “Costa da Morte” e na ZEPA “Costa da Morte”.
O concello de Ponteceso está situado na marxe dereita da ría de Corme e Laxe e na costa de mar aberto, entre as puntas do Roncudo e Queimada. Os principais núcleos de poboación son Ponteceso e Corme. Acolle áreas de grande valor paisaxístico e biolóxico asociados ás costas e ao río. Está protexida nos LICs/ZECs “Costa da Morte” e “Río Anllóns” e na ZEPA “Espazo Mariño da Costa da Morte”.
O concello de Laxe está situado no corazón da Costa da Morte, entre a ría de Corme e Laxe e o litoral de mar aberto. Ten unha costa moi diversa na que se alternan grandes areais e marismas, ría, enseadas, cabos, illotes, furnas... con tramos expostos e protexidos, zonas baixas e elevados cantís. É dun grande interese paisaxístico, xeolóxico e biolóxico. Está protexida no LIC/ZEC e ZEPA “Costa da Morte” e na Paisaxe Protexida “Penedos de Traba e Pasarela”.
O concello de Camariñas está situado no centro da Costa da Morte. Ten unha parte de costa moi exposta polo norte e o oeste e outra parte protexida, dentro da ría, polo sur. Acolle importantes áreas de interese paisaxístico, xeolóxico, ecolóxico e cultural. Está protexida no LIC/ZEC e ZEPA “Costa da Morte”,no Sitio Natural de Interese Nacional “Cabo Vilán” e no Lugar de Interese Xeolóxico “Praia do Trece”.
CABANA DE BERGANTIÑOS está situado no fondo e na banda sur da ría de Corme e Laxe, onde ten un amplo tramo de litoral, en parte protexido nos LICs/ZECs “Río Anllóns” e “Costa da Morte”.
O concello de Malpica de Bergantiños forma parte do tramo de litoral coñecido como Costa da Morte, unha sucesión de cantís abruptos entre os que se atopan algunhas praias e que inclúe as illas Sisargas.
Acolle importantes valores naturais e culturais. Parte do litoral está protexido no LIC/ZEC e ZEPA “Costa da Morte”.
O concello de Carballo forma da parte da Costa da Morte, unha costa exposta aberta ao océano e moi diversa, na que se alternan grandes areais e marismas, enseadas cabos, illas... con zonas baixas e elevados cantís. Parte do litoral está protexido no LIC/ZEC e ZEPA “Costa da Morte”.
O concello de Arteixo atópase na fachada atlántica, no comezo do tramo de costa coñecido como “A Costa da Morte”. Nos seus 19 km de costa atópanse cantís de distintas alturas, esteiros, coídos e extensos areais. É unha costa dun grande valor ecolóxico, paisaxístico e xeolóxico, cunha importante actividade industrial e turística. Unha parte está protexida no LIC/ZEC e ZEPA “Costa da Morte”.
O concello de A Laracha ten unha única parroquia que da ao mar, Caión. Está situada na Costa da Morte e ten un litoral que alterna cantís e areais de grande valor paisaxístico e biolóxico.
A costa comprendida entre a Punta de Mera e Torella é un espazo de mar aberto que separa as rías da Coruña e Betanzos-Ares. Un espazo de enormes valores paisaxísticos e ecolóxicos.
É unha ría curta e ampla, que se abre entre as puntas do Seixo Branco e Herminia, cunha separación de 4 km, e unha lonxitude total de 14 km, dos que case a metade corresponden á chamada ría do Burgo formada polo esteiro do Mero, que está separada da parte máis ancha pola frecha de Santa Cristina.
O concello de Oleiros ten unha liña litoral de case 40 km. Unha parte na ría do Burgo, outra na ría da Coruña, unha terceira mirando ao mar aberto e outra na boca da ría de Betanzos. Parte está protexida no LIC/ZEC e Monumento Natural “Costa de Dexo e Seixo Branco”
O concello da Coruña ten unha costa moi recortada e variada, parte na ría, onde se atopa o porto da cidade, e parte en mar aberto onde se suceden cantís e fermosas praias como as de Orzán e Riazor.
2. As aves son vertebrados co corpo cuberto de plumas, con dúas
patas e dúas ás, mandíbulas recubertas dun peteiro córneo,
temperatura corporal autorregulada e reprodución ovípara con
fecundación interna.
3.
4. O elemento máis característico das aves son as
prumas. Danlles cor, íllanas do frío e da calor,
protéxenas da choiva, serven en moitos casos para
distinguir os sexos, para chamar a atención, para
camuflarse, e sobre todo, permítenlles voar.
As prumas son estructuras de material córneo que
nacen no fondo da pel en determinados lugares do
corpo das aves.
O bo estado das prumas é
indispensable para a vida
das aves, por eso adican
diariamente unha parte do
seu tempo a mantelas en
bo estado.
Cando as aves asean as
prumas o que fan é ordear
os enganches das barbas
no lugar que lle
corresponde para que
manteñan a forma e a
consistencia necesarias e
para liberalas dos
parásitos e dos elementos
extranos.
5. prumas de voo
As prumas das ás son fortes, rematan nunha punta
redondeada e teñen a metade que se corresponde coa
parte exterior moito máis estreita que a interior.
As grandes do rabo xeralmente teñen o eixo menos
forte, os dous lados moi semellantes e a terminación
plana.
As da cabeza adoitan seren máis pequenas.
As do lombo son de forma máis alongada e máis
resistentes.
As do abdome son máis redondeadas, máis brandas,
flexibles e acolchoadas.
O prumón é unha pruma especial, sen eixo, nin ganchos
nas barbas, que teñen normalmente as crías e moitos
adultos, sobre todo no abdome, entre as prumas.
prumas coberteiras
10. Na actualidade hai 9.792 especies de aves, das que
1.200 están en perigo de extinción
11. A avifauna galega está integrada por 350 especies das que
unhas 160 son aniñantes, sedentarias ou visitantes estivais, das
que case 100 son paxaros. As demais son especies migradoras
invernantes e unhas poucas visitantes accidentais.
15. ANSERIFORMES
Adaptadas á vida acuática. Prolíficas,
con polos ben desenvolvidos.
162 especies.
No inverno achéganse a Galicia gran cantidade de
anseriformes, sobre todo patos, de ata 48
especies.
Lavanco real (Anas platyrhynchos).
É a anátida máis común de Galicia
que se atopa en humedais da costa e
do interior.
39. OTÍDIDAS
Aves terrestres de
tamaño medio a grande,
esteparias.
Sisón (Tetrax tetrax).
Raro en Galicia.
Cría na Limia, Olives
e Terra cha
40. CUCULIFORMES
Patas con dous dedos para
adiante e dous para atrás.
165 especies
Cuco (Cuculus canorus). Un
visitante estival que pon os ovos
nos niños doutros paxaros.
Cuco papudo (Clamator glandarius).
Estival no suroeste de Galicia.
42. Demo negro, galiñola negra
(Fulica atra). Cría en lagoas da
costa e do interior de Galicia.
43. polo
Galiña de río (Gallinula chloropus).
Sedentaria, común en Galicia.
xuvenil
44. ESFENISCIFORMES
Patas fortes, situadas moi atrás
no corpo, mergulladoras,
impúlsanse coas ás, non voan.
18 especies
Pinguín do Cabo (Spheniscus demersus)
Pinguín de Magallanes (Spheniscus magellanicus)
45. PROCELARIFORMES
Orificios nasais unidos en un ou
dous tubos rectos, pés palmeados,
co dedo posterior atrofiado, ás
longas e estreitas. Peláxicos.
93 especies
Os albatros ou alcatraces son as aves
voadoras de maior envergadura
51. Cullereiros (Platalea leucorodia). Inverna desde hai
uns poucos anos nalgúns puntos da costa galega.
Destaca a presenza de máis de 100 exemplares na
Enseada do Umia na que recientemente tamén se
observan exemplares no verán.
52. Cegoña (Ciconia ciconia). O seu número está
aumentando en Galicia, onde na actualidade crían
unhas 40 parellas.
61. CHARADIFORMES
De aspectos moi variados.
Acuáticas.
351 especies
Gaivota patiamarela (Larus cachinas). É a
máis abundante. Nas illas e nos cantís da
costa crían máis de 50.000 parellas.
62. Gaivota chorona (Larus ridibundus).
Común en Galicia como invernante.
Gaivota tridáctila (Rissa tridactyla)
En Galicia cría nas Illas Sisargas.
64. Gaivotín das Galápagos
Gaivotón –xuvenil- (Larus marinus).
Invernante en Galicia.
Papamerda (Cathharacta antarctica).
Cría nas áreas antárticas.
65. Arao (Uria aalge). Visitante invernal das costas
e case extinguido como aniñante. Só quedan
uns poucos exemplares en Cabo Vilán.
Arao romeiro (Alca torda)
66. Carrán cristado (Thalasseus sandvicensis).
Vese nos pasos do otono.
Carrán mascateiro (Gelochelidon nilotica).
Moi rara en Galicia.
67. Pilro bulebule (Calidris alba).
Abundante nos pasos de
primavera e outono.
Pilro curlibico (Calidris
alpina). Abon do inverno
68. verán
Píllara real (Charadrius hiaticula).
Invernante común
verán
Píllara riscada (Arenaria interpres).
Invernante común em Galicia
inverno
inverno
69. Mazarico rabipinto (Limosa lapponica).
Invernante común en Galicia
Mazarico curlí (Numenius phaeopus).
Invernante, pouco común e nos pasos.
70. Bilurico pativerde (Tringa nebularia).
Invernante pouco común.
Bilurico bailón (Actitis hypoleucos).
Invernante común e nos pasos
migratorios.
Falaropo mouro (Falaropus lobatus).
Vese ocasionalmente.
78. ESTRIXIFORMES
Rapinas nocturnas co peteiro
ganchudo, as patas en forma de garra e
os ollos en posición fronta,
216 especies.
Moucho de orellas (Otus scops). Estival pouco
común da metade sur de Galicia.
Curuxa (Tyto Bufo indio
alba). Común e sedentaria.
84. PICIFORMES
Patas curtas con dous
dedos cara adiante e
dous cara atrás,
arborícolas.
400 especies
Tucán (Ramphastos toco)
Peto verdeal (Picus viridis).
Sedentario, común en Galicia.
93. PASERIFORMES
Aves cantoras de tamaño
pequeno a medio.
5400 especies
femia
Pardal (Passer domesticus). É o máis común dos
paxaros. Vive sempre preto da xente.
94. Cotovía dos camiños (Galerida cristata).
Sedentaria en Galicia.
Laverca común (Alauda arvensis).
Sedentaria en Galicia.
95. Andoriña común (Hirundo rustica).
Estival en Galicia.
Andoriña de cu branco (Delichon urbica).
Pasa o verán en Galicia.
97. Pica das árbores (Anthus trivialis).
Pasa o verán en Galicia. É escasa.
Pica papuda (Anthus campestris).
Estival, escasa en Galica, vive nas montañas.
103. Paporrubio (Erithacus rubecula). Un dos paxaros
máis coñecidos que se atopa en todo tipo de
hábitats. No inverno a poboación increméntase
con individuos procedentes de Europa.
114. Ferreiro bacachís (Parus caeruleus).
Sedentario en Galicia.
Ferreiriño subeliño (Aegithalos caudatus).
Común e sedentario en Galicia.
Ferreiro abelleiro (Parus major).
Común e sedentario en Galicia.
Ferreiriño común (Parus ater).
Común e sedentario.
125. Escribenta liñaceira (Emberiza cirlus).
Común e sedentaria en Galicia.
Escribenta riscada (Emberiza cia).
Pouco común e sedentaria en Galicia.
femia