4. posiadają miłe i pożądane cechy (lojalność, rozsądek, uczciwość i uprzejmość)
5.
6.
7.
8. Eksperyment z fotografią – lustrzane odbicie i zwykły portret.
9.
10. Badanie Karen Dion i współpracowników (1972) Studenci oglądali fotografie osób , które zostały dobrane w taki sposób, aby różniły się ze względu na stopień atrakcyjności Studenci mieli oszacować każdą osobę ze zdjęcia na 27 różnych wymiarach osobowości, a następnie o określić ich przyszłe szczęście. Co się okazało?
11. Badanie Karen Dion i współpracowników (1972) Osobom atrakcyjnym przypisano zdecydowanie więcej cech pozytywnych i dawano lepsze prognozy pomyślności. Jesteśmy przekonani, że ludzie atrakcyjni odnoszą więcej sukcesów, są bardziej inteligentni, lepiej przystosowani, bardziej sprawni społecznie, bardziej interesujący, zrównoważeni, fascynujący, niezależni i bardziej atrakcyjni seksualnie w porównaniu z osobami mniej atrakcyjnymi fizycznie (Brigham, 1980; Calvert, 1988; Eagły, Ashmore, Makhijani, Longo, 1991; Hassebrauck, 1988; Moore, Graziano, Millar, 1987).
12. Wyniki badań wskazują, że piękno tworzy silny stereotyp, polegający na przeświadczeniu, że pozytywne cechy idą w parze z urodą. Karen Dion, EllenBerscheid i ElaineWalster (1972) określiły to zjawisko jako stereotyp typu „To, co jest piękne, jest i dobre"
14. Badanie Harold Sigall i Nancy Ostrove (1975) O.b. otrzymały opis sprawy kryminalnej, w której oskarżona, atrakcyjna kobieta, była ewidentnie winna popełnienia zbrodni. 2 grupy badanych: włamanie oraz oszustwo, w którym oskarżona nakłoniła kawalera w średnim wieku do zainwestowania w nie istniejącą spółkę Badanych poproszono o zaproponowanie właściwego ich zdaniem wyroku.
15. Skąd bierze się stereotyp, że piękno fizyczne idzie w parze z pozytywnymi cechami?
16.
17. Wpływ atrakcyjności fizycznej na to, czy kogoś lubimy Samospełniające się proroctwo - sposób w jaki traktujemy ludzi wpływa na ich zachowanie i na to co myślą o sobie. Im bardziej kogoś lubimy, tym przyjemniejszy wydaje nam się jego wygląd.
18. Eksperyment Marka Snydera, Elizabeth D. Tanke i EllenBerscheid (1977) Grupie studentów college'u przekazano wiele informacji o innej uczestniczce eksperymentu oraz jej fotografię Fotografia przedstawiała albo bardzo atrakcyjną, albo nieatrakcyjną kobietę Studentom powiedziano, że mają z nią przeprowadzić rozmowę telefoniczną Fotografie, które otrzymali studenci, nie były fotografiami kobiet, z którymi rzeczywiście rozmawiali. Czy to, w co uwierzyli, stworzyło jakąś rzeczywistość?
19. Eksperyment Marka Snydera, Elizabeth D. Tanke i EllenBerscheid (1977) Czy to, w co uwierzyli, stworzyło jakąś rzeczywistość? Studenci, którzy wierzyli, że rozmawiają z kobietą atrakcyjną, odpowiadali w sposób łagodny, bardziej akceptowany społecznie niż studenci, którzy sądzili, że rozmawiają z kobietą nieatrakcyjną. Niezależni obserwatorzy ocenili te kobiety, które rozmawiały z partnerami zakładającymi, że są one atrakcyjne, jako bardziej atrakcyjne, budzące zaufanie, ożywione i ciepłe w porównaniu z kobietami, których rozmówcy sądzili, że są nieatrakcyjne. Badanie to zostało powtórzone, z tą różnicą, że odwrócono role - Susan Andersen i Sandra Bem (1981)
21. Podobieństwo:swój ciągnie do swego Ludzie podobni dostarczają społecznego wsparcia dla naszych własnych cech i wierzeń (potwierdzają nasze przekonania) Myślimy negatywnie o tych, którzy nie zgadzają się z nami w ważnych kwestiach
23. Dopełnianie: czy przeciwieństwa się przyciągają? Winch (1958) twierdzi, że: osoba uległa może być atrakcyjna dla kogoś, kto lubi wychowywać innych, osoba nieśmiała może być atrakcyjna dla kogoś, kto jest otwarty i odważny społecznie, gaduła może być atrakcyjna dla osoby małomównej i chętnie słuchającej. osoba nieśmiała tworzy parę z ekstrawertykiem.
24.
25. komplementarność staje się ważna później i zyskuje na randze w miarę wydłużania się relacji interpersonalnych (Campbell, 1980; Kerckhoff, Davis, 1962)Inni badacze nie potwierdzili jednak roli czasu w ujawnianiu się funkcji komplementarności (Levinger, Senn, Jorgensen, 1970)
26. Czy lubimy tych, którzy nas chwalą i obsypują komplementami?
27. eksperyment TheresyAmabile (1983) Studenci czytali dwie recenzje powieści Recenzje te — jak powiedziano studentom — ukazały się w „New York Timesie", w dziale recenzji książek. Obie noty były utrzymane w podobnej stylistyce — z tym, że jedna była zdecydowanie pozytywna, a druga zdecydowanie negatywna. Badani studenci ocenili autora negatywnej recenzji jako wyraźnie bardziej inteligentnego, kompetentnego i znającego się na rzeczy niż recenzenta pozytywnej notki.
28. Ingracjacja stosowanie strategii (np. polegających na udzielaniu pochwal, dostarczaniu pozytywnego wsparcia) w celu manipulowania innymi czy zdobywania ich sympatii
29. Ingracjacja ludzie lubią być chwaleni i darzą sympatią osoby chwalące, nie chcą jednak być manipulowani. Jeżeli pochwała jest zbyt szczodra, jeżeli wydaje się nieuzasadniona lub — co ważniejsze — jeżeli osoba chwaląca może coś na tym zyskać, to nie będzie ona lubiana
30. Badanie Elliota Aronsona i Darwyna Lindera (1965) Studentki spotykały się parę razy z koleżanką z wyższego roku i rozmawiały z nią na różne tematy. Po każdym spotkaniu uczestniczki mogły podsłuchać rozmowę pomiędzy eksperymentatorem i tą właśnie studentką, która oceniała swoje rozmówczynie. W rzeczywistości oceniająca była współpracownikiem eksperymentatora, a jej oceny zostały dokładnie wcześniej ustalone Były one: całkowicie pozytywne; całkowicie negatywne; realizujące zasadę zysku (najpierw negatywne, potem coraz bardziej pozytywne); realizujące zasadę straty (najpierw pozytywne, potem coraz bardziej negatywne). Uczestniczki eksperymentu poproszono następnie, aby powiedziały, na ile polubiły studentkę, która je oceniała.
31. Efekt zysku-straty zjawisko polegające na tym, że tym bardziej lubimy daną osobę, im więcej wysiłku musieliśmy włożyć w zmianę jej pierwotnej opinii o nas (tj. nie lubiani na początku znajomości teraz jesteśmy lubiani), natomiast tym mniej lubimy daną osobę, im więcej jej pierwotnej sympatii straciliśmy (tj. jeżeli na początku znajomości nas lubiła, a teraz nas nie lubi)
36. eksperyment Elliota Aronsona, Bena Willermana i Joanne Floyd (1966) studenci słuchali nagrania dokonanego przez jedną z czterech osób (tworzących różne warunki eksperymentalne): osobę niemal doskonałą; osobę niemal doskonałą, której przydarzyła się głupia historia (wylała na siebie filiżankę kawy); osobę mierną; osobę mierną, której przydarzyła się głupia historia. Która z tych czterech osób była lubiana najbardziej?
39. miłość braterska - uczucie zaangażowania, bliskości w stosunku do drugiej osoby, któremu nie towarzyszy namiętność ani pobudzenie fizyczne miłość erotyczna - intensywna tęsknota za drugą osobą, której towarzyszy fizjologiczne pobudzenie. Kiedy wszystko układa się dobrze — druga strona również nas kocha — przeżywamy ogromne spełnienie i ekstazę, a kiedy nie — odczuwamy głęboki smutek i rozpacz
40. Robert Sternberg trójczynnikowa koncepcja miłości Bliskość to uczucie silnego związku z drugą osobą. Namiętność jest najbardziej „gorącym" czynnikiem i wyraża się stopniem pobudzenia wobec partnera; dotyczy to także pobudzenia seksualnego. Zaangażowanie, wreszcie, definiowane jest na dwóch poziomach: decyzji krótkoterminowej (oznaczającej, że kochamy partnera) i długoterminowej (oznaczającej, że chcemy podtrzymać tę miłość i pozostać w związku z partnerem).
42. Mary Ainsworth (1978)Style przywiązywania się styl przywiązywania się: oczekiwania, jakie ludzie formują co do kontaktów z innymi osobami; oczekiwania te wynikają z rodzaju więzi między ich pierwszymi opiekunami a nimi jako niemowlętami styl przywiązywania się oparty na poczuciu bezpieczeństwa styl przywiązywania się oparty na unikaniu lękowo-ambiwalentny styl przywiązywania się
43. Mary Ainsworth (1978)Style przywiązywania się styl przywiązywania się oparty na poczuciu bezpieczeństwa: styl przywiązywania się do drugiej osoby, którego cechą charakterystyczną jest zaufanie, brak lęku przed odrzuceniem i świadomość, że jest się wartościową i lubianą osobą
44. Mary Ainsworth (1978)Style przywiązywania się styl przywiązywania się oparty na unikaniu: styl przywiązywania się do drugiej osoby, którego cechą charakterystyczną jest tłumienie potrzeby nawiązania intymnych kontaktów z tą osobą, ponieważ realizacja tej potrzeby zakończyła się niepowodzeniem. Ludzie, dla których charakterystyczny jest ten styl przywiązywania się, z trudnością nawiązują bliskie kontakty z innymi
45. Mary Ainsworth (1978)Style przywiązywania się lękowo-ambiwalentny styl przywiązywania się: styl przywiązywania się do drugiej osoby, którego cechą charakterystyczną jest niepokój wynikający z niepe-wności, czy druga osoba odpowie na potrzebę nawiązania intymnego kontaktu; rezultatem jest wyższy niż przeciętnie poziom lęku
46. Badanie JudithFeeney i PatriciiNoller (1990) O.b. proszono o dokonanie opisu: związków, jakie miały w dzieciństwie ze swoimi rodzicami — aby dla każdej z nich wyznaczyć charakterystyczny styl przywiązywania się; aktualnych związków uczuciowych — aby sprawdzić hipotezę o roli, jaką odgrywa styl przywiązywania się.
47. Badanie JudithFeeney i PatriciiNoller (1990) Badaczki stwierdziły, że: osoby dorosłe, których styl przywiązywania się oparty jest na poczuciu bezpieczeństwa, określały swoje wczesne relacje z rodzicami jako dobre, a będąc dorosłymi, miały najdłuższe — w odniesieniu do całej próby badanych — stałe związki uczuciowe. Osoby z lękowo-ambiwalentnym stylem przywiązywania się opisywały, że jako dzieci nie czuły się wspierane przez swoich rodziców, a ich późniejsze związki uczuciowe trwały najkrócej w odniesieniu do całej próby badanych. Osoby ze stylem przywiązywania się opartym na unikaniu twierdziły, że pomiędzy nimi a rodzicami istniał duży dystans i że im nie ufały, jako dorośli zaś albo nigdy nie byli zakochani, albo nie byli zakochani w trakcie prowadzonego badania. Ich związki uczuciowe były też najsłabsze.
48. Zazdrość jest... jak tygrys, który nie tylko rozrywa swoją ofiarę, ale i własne szalejące serce. Michael Beer
49. Miłość jest jak wojna; łatwo się zaczyna, lecz trudno ją zakończyć. H.L. Mencken
50. Cody (1982) wyodrębnił pięć podstawowych strategii kończenia romansu ton oznajmujący (wyznanie partnerowi, że jest nam bardzo bliski, ale...), werbalne zmniejszanie zaangażowania (powiedzenie partnerowi, że już go nie kochamy), ucinanie zachowaniem (unikanie kontaktów z partnerem), tworzenie negatywnego obrazu siebie (propozycja, aby obie strony zaczęły spotykać się z kimś innym) oraz usprawiedliwianie (poinformowanie partnera, że nasz związek nie spełnia oczekiwań).
51. Steve Duck (1982) rozpad związku uczuciowego nie ogranicza się do pojedynczego zdarzenia, lecz jest to proces o wielu etapach. Zdaniem Ducka istnieją cztery etapy odchodzenia od drugiej osoby: faza intrapersonalna(myślimy, jak bardzo niesatysfakcjonujący jest dla nas ten związek), faza diady(dyskutowanie na temat rozstania z partnerem), faza społeczna (przekazywanie informacji o rozstaniu innym osobom) oraz ponownie faza intrapersonalna(fakt rozstania zostaje przyjęty do wiadomości i podejmujemy próbę sformułowania własnej oceny tego, co się stało).
![Lubimy tych którzy: ,[object Object]]()