Τα παρακάτω κείμενα είναι το αποτέλεσμα προγράμματος που υλοποιήθηκε κατά το έτος 1998-1999. Συντονιστές του προγράμματος Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης ήταν οι: • Ντούλια Γεωργία (φιλόλογος) • Υφαντή Δροσούλα (θεολόγος) • Κούσιου Ιωάννα (φιλόλογος) Επίσης, ο Καραμπίνης Τάσος (πληροφορικής) είχε αναλάβει την ψηφιοποίηση του υλικού.

1. Η Ιστορία του σχολείου μας
Η Ιστορία του σχολείου μας.....................................................................................................1
.................................................................................................................................................1
Αλλαγές στη μορφή του κτιρίου...............................................................................................2
Σχολική ζωή - Δραστηριότητες - Εκδρομές - Μέρος Α'.............................................................4
Σχολική ζωή - Δραστηριότητες - Εκδρομές - Μέρος B..............................................................6
Αρχιτεκτονική του κτιρίου........................................................................................................9
Σχόλια:
Τα παρακάτω κείμενα αποτελούν μέρος των παραδοτέων του προγράμματος
Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης με τίτλο «Η Ιστορία του σχολείου μας» που
υλοποιήθηκε κατά το έτος 1998-1999.
Συντονιστές του προγράμματος ήταν οι κυρίες:
• Ντούλια Γεωργία (φιλόλογος)
• Υφαντή Δροσούλα (θεολόγος)
• Κούσιου Ιωάννα (φιλόλογος)
Επίσης, ο κος Καραμπίνης Τάσος (πληροφορικής) είχε αναλάβει την ψηφιοποίηση
του υλικού που είχε συλλεχθεί και την ανάρτησή του στο δικτυακό τόπο της σχολικής
μονάδας που είχε δημιουργηθεί. Η εργασία πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του
μαθήματος της Πληροφορικής - με τη μορφή εργασιών προς τους μαθητές του
σχολείου. Μέρος του υλικού που παράχθηκε, με τη μορφή κειμένου και εικόνας, το
ανεβάζουμε, ~14 χρόνια μετά, στο slideshare και το επεκτείνουμε περιλαμβάνοντας
και τη γύρω περιοχή.
Το σχολείο μας συμμετέχει στο πλαίσιο της δράσης «Διάλογοι» του έργου
«Ακαδημία Πλάτωνος – Ανάπτυξη της Γνώσης και Καινοτόμων Ιδεών», με στόχο
την καταγραφή σημαντικών ιστορικών γεγονότων που διαδραματίστηκαν στην
περιοχή αλλά και την αποτύπωση της τρέχουσας πραγματικότητας.

2. Αλλαγές στη μορφή του κτιρίου
Το παλαιό κτίριο του σχολείου μας θεμελιώθηκε το 1930 και η κατασκευή του
τελείωσε το 1934. Την εποχή αυτή υπουργός Παιδείας στην κυβέρνηση
Βενιζέλου είναι ο Γεώργιος Παπανδρέου που είχε φροντίσει να κτιστούν πολλά
διδακτήρια σε όλη την Ελλάδα και να εκδοθούν νέα σχολικά εγχειρίδια. Το
διδακτήριο των Αμπελοκήπων αποτελούνταν από έξι αίθουσες διδασκαλίας, μία
αίθουσα τελετών, δύο γραφεία, δύο αποθήκες, ένα αποχωρητήριο προσωπικού
και ένα υπόγειο. Επίσης υπήρχαν ένα δωμάτιο δεκαέξι τετραγωνικών μέτρων,
δύο αποθήκες και αποχωρητήρια 8 θέσεων, αυτά ως παραρτήματα στο κεντρικό
κτίριο.
Ο κος. Νίκος Παραδείσης,
συγγραφέας τοπικής ιστορίας και
μόνιμος κάτοικος των Αμπελοκήπων,
θυμάται τα εξής για το σχολείο: " Το
δημοτικό σχολείο εδώ το θυμάμαι από το
1944-1945 όπου εγκατασταθήκαμε ως
πρόσφυγες. Το μόνο συγκρότημα που
υπήρχε είναι αυτό το παλαιό το κεντρικό
με τους χοντρούς τοίχους, ακριβώς όπως
είναι τώρα και είχε μία μαρμάρινη πλάκα
μπροστά που έγραφε (και αυτό το τονίζω
για να διαμαρτυρηθώ με αυτόν τον τρόπο σε όποιον είχε αυτή τη φαεινή ιδέα να
ξηλώσει αυτή τη μαρμάρινη πλάκα). Έγραφε ότι το σχολείο αυτό θεμελιώθηκε επί Γ.
Παπανδρέου, που ήταν υπουργός παιδείας το 1932. Όλος ο άλλος χώρος ήταν η αυλή
που παίζαμε".
Επίσης ο κος. Νίκος Παραδείσης μας έδωσε και την παρακάτω πληροφορία:
"Μετά την μικρασιατική καταστροφή περίπου το 1925 εδώ ήταν μια πολύ μεγάλη
μάντρα που έβγαινε μέχρι τη λεωφόρο Κηφισίας. Σ' αυτό το χώρο έπρεπε να πάνε
κάποια παιδιά των προσφύγων σχολείο οι οποίοι πρόσφυγες είχαν στήσει ξύλινες
παράγκες από τη Λακωνίας μέχρι το γηροκομείο. Και επειδή εδώ δεν υπήρχε σχολείο,
εδώ στήθηκαν κάποια παραπήγματα ξύλινα τα οποία χρησιμοποιήθηκαν για σχολείο.
Το 1927 όμως και 1929 έγιναν 2 πυρκαγιές στις παράγκες αυτές από γκαζιέρα και σε
μία από αυτές μεταδόθηκε και εδώ η πυρκαγιά και κάηκε και αυτό το σχολείο".
Και αργότερα όπως αναφέραμε ιδρύθηκε εδώ νέο διδακτήριο με την επωνυμία
35ο Δημοτικό σχολείο Β' περιφέρειας Αθηνών. Το 1952 ονομάστηκε 19ο
Δημοτικό σχολείο Α' περιφέρειας Αθηνών και έτσι λειτουργεί ως σήμερα, το ένα
από τα δύο Δημοτικά που στεγάζονται εδώ.
Πολύ αργότερα, τον Οκτώβριο του 1972, το δωμάτιο της πίσω αυλής και μία από
τις αποθήκες μετατράπηκαν σε αίθουσες διδασκαλίας για χρήση του
νηπιαγωγείου και της πρώτης τάξης του δημοτικού. Στις 22 Απριλίου του 1972,
Κυριακή των Βαΐων θεμελιώθηκε νέα πτέρυγα με οκτώ αίθουσες στη αυλή του
σχολείου παράλληλα με την οδό Αχαΐας. Επιπλέον, την άνοιξη του 1973
επισκευάστηκε το κεντρικό κτίριο. Την ίδια χρονιά επιστρώθηκε η αυλή με
άσφαλτο. Από το σχολικό έτος 1974-1975 χρησιμοποιήθηκαν και οι αίθουσες της
νέας πτέρυγας.

3. Το 1974 κατεδαφίστηκαν τα αποχωρητήρια για να κατασκευαστούν νέα, δαπάνη
που έφτασε το ενάμισι εκατομμύριο δραχμές.
Το κτίριο του νηπιαγωγείου κατεστράφη από πλημμύρα το 1977 το οποίο
στεγάσθηκε προσωρινά σε άλλες αίθουσες του διδακτηρίου. Επανήλθε στο
επιδιορθωμένο κτίριο του το Μάρτιο του 1979.
Στις 17 Ιανουαρίου 1979 κατεδαφίστηκε μέρος του παλαιού κτιρίου, δηλαδή τα
γραφεία των καθηγητών και η αίθουσα τελετών, για να χτισθεί η δεύτερη
πτέρυγα, η κατασκευή της οποίας αναμενόταν να τελειώσει στο τέλος του ίδιου
έτους. Η νέα πτέρυγα αποτελούνταν από επτά αίθουσες διδασκαλίας, ένα γραφείο
του διευθυντή στο ισόγειο, τέσσερα αποχωρητήρια, μία μεγάλη αίθουσα που
χρησιμοποιήθηκε ως γραφείο των δασκάλων και στο βάθος ένα γραφείο του
διευθυντή του 18ου δημοτικού σχολείου το οποίο συστεγάζεται με το 19ο
δημοτικό από το τέλος της δεκαετίας του 40.
Η νέα πτέρυγα παραδόθηκε για χρήση το Σεπτέμβριο του 1980. Εδώ αξίζει να
αναφέρουμε την συνδρομή του στρατηγού εν αποστρατεία Νικόλαου Πετσίλα ο
οποίος, ως πρόεδρος της Σχολικής Εφορείας και Πρόεδρος του Συλλόγου γονέων
και Κηδεμόνων του 19ου Δημοτικού Σχολείου, βοήθησε σημαντικά στη
ανέγερση και των δύο νέων παραρτημάτων.
Από το 1980 στεγάζεται στο σχολικό συγκρότημα και το 56ο Γυμνάσιο Αθηνών
που ως τότε στεγαζόταν σε μία πολυκατοικία που τη χρησιμοποιούσαν ως
σχολικό χώρο επί της οδού Φωκίδος. Έτσι σήμερα στο συγκρότημα αυτό
συστεγάζονται το 56ο Γυμνάσιο, το 18ο και 19ο Δημοτικά σχολεία και το 18ο και
40ο Νηπιαγωγεία που λειτουργούν εναλλάξ κάθε εβδομάδα σε δύο κύκλους.
Από το 1990 και μετά, με την επιμονή του Διευθυντή του γυμνασίου Κ.
Κωνσταντίνου Καφφέ, η Σχολική Επιτροπή διέθεσε κάποια χρήματα για να
γίνουν διάφορες εργασίες συντήρησης και βελτίωσης του παλαιού κτιρίου.
Μονώθηκε η ταράτσα, τοποθετήθηκαν κάγκελα στα παράθυρα για την ασφάλεια
του κτιρίου, αντικαταστάθηκαν πολλές πόρτες, έγινε ο ελαιοχρωματισμός του
κτιρίου.
Επίσης η διεύθυνση του Γυμνασίου ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα και για τον επαρκή
εξοπλισμό του σχολείου, με τη συνδρομή βέβαια και των καθηγητών που
δίδασκαν τα αντίστοιχα μαθήματα. Σήμερα το σχολείο διαθέτει τρία εργαστήρια
ικανοποιητικά εξοπλισμένα. Το 1994 η μία αίθουσα του μικρού παραρτήματος
στην πίσω αυλή, έγινε εργαστήριο Φυσικής-Χημείας. Δύο χρόνια αργότερα η
διπλανή αίθουσα μετατράπηκε σε εργαστήριο τεχνολογίας ενώ τη σχολική
χρονιά 1993-1994 η μία αίθουσα του ισογείου του παλαιού κτιρίου έγινε
εργαστήριο Πληροφορικής.

4. Σχολική ζωή - Δραστηριότητες - Εκδρομές - Μέρος Α'
Ο πρώτος Διευθυντής του 35ου Δημοτικού Σχολείου ήταν
ο Ν. Βούτσας (1934 - 1937). Τον διαδέχτηκε ο
Στραπατσάκης (1938 - 1939), ο Γαλατάς (1939 - 1940) και
η Μαρία Κοντολάτου από το 1940 έως το 1950. Το
σχολικό έτος 1950 - 1951 Διευθυντής γίνεται ο Δογάνης
Γιώργος, από τους πιο αξιόλογους δασκάλους της εποχής
και παρέμεινε διευθυντής μέχρι το 1959.
Η ομαλή λειτουργία του σχολείου διακόπτεται με τον
πόλεμο του 40. Ο κ. Ιωάννου, από τους πρώτους μαθητές
του σχολείου, θυμάται την ημέρα που κηρύχτηκε ο
πόλεμος:
"Αυτή τη μέρα (το 1940 εγώ ήμουν 9 χρονών) χτυπήσανε στις
6 το πρωί σειρήνες και μέσα σε 20 λεπτά ήρθαν τα ιταλικά αεροπλάνα και
βομβαρδίσανε το Τατόι. Εμείς μέσα στη φασαρία δεν πολυκαταλαβαίναμε. Παιδιά
ήμασταν. Βάλανε κάτι προκηρύξεις, γινόταν μια ανακατωσούρα, ένα κακό, τρέχανε να
πάνε στο σταθμό, να φύγουνε οι άντρες, τα αεροπλάνα, όλες οι οικογένειες ήταν
ανάστατες. Εμείς τα παιδιά, ήρθαμε εδώ στο σχολείο και η διευθύντρια Μαρία
Κοντολάτου -νομίζω- μας είπε ότι δεν είχαμε σχολείο. Εμείς δεν ξέραμε τι θα γινόταν
και λέγαμε όλο χαρά ότι θα πάμε να παίξουμε".
Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, το σχολείο επιτάχθηκε από τους
Γερμανούς και χρησιμοποιήθηκε, όπως μας είπαν όσοι θυμούνται, ως αποθήκη
ανεφοδιασμού του γερμανικού στρατού, ως ταχυδρομείο και ίσως και ως
κλινική. Ο κ Ιωάννου θυμάται την ημέρα που ήρθαν οι Γερμανοί στο σχολείο για
να το επιτάξουν:
"Ήταν κατοχή. Ήρθαν οι Γερμανοί να δουν το σχολείο και εγώ
ήμουν στην τετάρτη δημοτικού. Δεν είχαμε κάνει ούτε 20 μέρες
σχολείο γιατί τότε έγινε ο πόλεμος. Οι Γερμανοί άρχισαν να
βλέπουν το σχολείο. Η διευθύντρια η Μαρία Κοντολάτου
ανέλαβε να τους το δείξει. Ήμασταν τότε κατά σύμπτωση εμείς
σε μία αίθουσα που τρέχανε νερά από πάνω. Έδειξε την
αίθουσα αυτή στους Γερμανούς για να πει πως είναι
ακατάλληλο το σχολείο. Εμάς μας είπανε μετά να φύγουμε και
να πάμε στο σχολείο του Καρανίκα για να συνεχίσουμε
μαθήματα".
Κατά την αναχώρηση των Γερμανών από το σχολείο ο κ. Ιωάννου θυμάται:
"Φύγανε πια οι Γερμανοί και μπουκάρισε ο κόσμος μέσα και μάζευε ό,τι έβρισκε
μπροστά του. Μάλιστα είχε έρθει η Μαρία Κοντολάτου να κλείσει το σχολείο, γιατί θα
παίρνανε και τα έπιπλα. Τα έκαιγαν για να ζεσταθούν. Μας είχε μείνει αυτή η εικόνα.
Ακόμα θυμάμαι ότι εκείνη την ώρα είχε γίνει μια φωτιά από κάτι λάστιχα των
Γερμανών και κάηκε ο Κούρκουλας, ένας συμμαθητής μου! Είχε σοβαρά εγκαύματα".

5. Στον εμφύλιο πόλεμο η λειτουργία του σχολείου διακόπτεται και πάλι. Η κα
Αλεβίζου μαθήτρια του σχολείου τα πρώτα χρόνια μετά τη Γερμανική κατοχή
μας αφηγείται:
"Εδώ έμεναν από το Δεκέμβριο του 1944 για τρεις περίπου μήνες οι αντάρτες. Κάποια
στιγμή απωθήθηκαν από τους Άγγλους και έφυγαν προς τα Τουρκοβούνια. Αυτό ήταν
και το τέλος των Δεκεμβριανών. Το σχολείο είχε επιταχθεί. Τότε που έγιναν οι μεγάλες
μάχες, όλη η γειτονιά είχε συγκεντρωθεί σ' ένα υπόγειο. Το σχολείο είχε υποστεί
μικροφθορές. Δεν είχαν πέσει τοίχοι".
Στη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής αλλά και μετά την απελευθέρωση
λειτούργησαν στο σχολείο μαθητικά συσσίτια. Ο κ Ιωάννου μας αφηγείται:
"Τα μαθητικά συσσίτια άρχισαν, όπως θυμάμαι, το 1937 και εγώ πήγαινα πρώτη
δημοτικού. Εμείς κάναμε μάθημα με την κα Αγγελική. Όταν τελειώναμε έφερναν στην
αίθουσά μας έτοιμα φαγητά: πατάτες, φασολάδα και τέτοια φαγητά, για να φάνε τα
παιδιά που ήταν από άπορες οικογένειες. Και στην κατοχή έδινε το σχολείο συσσίτια
για όλο τον κόσμο. Εν συνεχεία, μετά το 1945 μοιράζανε στα σχολεία γάλα και θυμάμαι
ότι το παρασκευάζανε εδώ σε κάτι κουτάκια και στο διάλειμμα το δίνανε στα παιδιά
μαζί με τη μαρμελάδα. Το παράρτημα στην πίσω αυλή χρησιμοποιούνταν ως μαγειρείο
όπου έβραζαν το γάλα σε δύο καζάνια. Το πρόλαβα κι εγώ μαθητής μετά τον πόλεμο.
Μάλιστα όταν πήγαινα στο Γυμνάσιο βγάζανε από τις δύο τελευταίες τάξεις του
γυμνασίου μια ομάδα κάθε μέρα για το σκοπό αυτό. Τότε εμείς πηγαίναμε με
ευχαρίστηση. Το θέλαμε για να γλιτώσουμε το μάθημα και σαν παιδιά να κάνουμε την
πλάκα μας".
Το 1948 όταν σταμάτησαν τα συσσίτια, ο
χώρος των μαγειρείων που βρισκόταν στην
πίσω αυλή, παραχωρήθηκε στο 41ο
Σύστημα Προσκόπων που το διαμόρφωσαν
σε ωραία Προσκοπική εστία, με θαυμάσια
διακόσμηση και χειροτεχνίες. Εκεί
παρέμειναν περίπου είκοσι χρόνια. Στη
μεταπολεμική περίοδο το σχολείο λειτουργεί
και πάλι ομαλά. Ένας από τους Διευθυντές
που ξεχώρισαν για το έργο τους και την
προσφορά τους ήταν ο Γεώργιος Δογάνης.
Η κα Αλεβίζου θυμάται:
"Ο κ. Δογάνης για μένα, παρόλο που έχει πεθάνει, ήταν πολύ καλός δάσκαλος αλλά και
πολύ σκληρός. Μαθηματικά μας έκανε, αλλά μας περιποιόταν κι όλας, ήταν αυστηρός!
Θυμάμαι μάλιστα ότι παρ' όλο που η κόρη του ήτανε συμμαθήτριά μου, δεν
επηρεαζόταν καθόλου η συμπεριφορά του. Το μοναδικό χαστούκι, να φανταστείτε, που
έχω φάει ποτέ στη ζωή μου από αυτόν ήτανε μαζί με την κόρη του. Μιλούσαμε
νομίζοντας τάχα ότι θα είχαμε τα μέσα".

6. Σχολική ζωή - Δραστηριότητες - Εκδρομές - Μέρος B
Η κ. Δογάνη Πηγή, δασκάλα στο 35ο
Δημοτικό σχολείο από το 1945 έως το
1961 και σύζυγος του Διευθυντή
Δογάνη μας είπε τα εξής για το
σχολείο:
"Το σχολείο μας ήταν πολύ ευρύχωρο, με
μια μεγάλη αυλή, στην οποία είχαμε
φτιάξει σκάμμα με όργανα γυμναστικής.
Στο κάτω μέρος είχαμε δημιουργήσει
έναν ανθόκηπο, που τον περιποιόταν ο
πατέρας ενός μαθητή ο οποίος ήταν
κηπουρός. Στα μπροστινά παράθυρα του σχολείου είχαμε φυτέψει ακακίες, για να
σκιάζουν τις αίθουσες το καλοκαίρι. Στο πίσω μέρος είχαμε μεγάλες χοντρές σανίδες οι
οποίες σχημάτιζαν κύκλο για να κάθονται οι μαθητές. Στην πίσω αυλή είχαμε ένα
μικρό κήπο όπου φυτεύαμε διάφορα φυτά, μελιτζάνες, κολοκύθια, πατάτες και άλλα.
Και αυτός ο χώρος χρησιμοποιούνταν για να γίνει το μάθημα της φυσικής ιστορίας και
να μπορούν τα παιδιά να παρακολουθούν την ανάπτυξη των φυτών".
"Οι μαθητές του σχολείου ήταν περισσότεροι από πεντακόσιοι και προέρχονταν κυρίως
από την περιοχή των Αμπελοκήπων και από τις προσφυγικές οικογένειες που
κατοικούσαν στην περιοχή. Στο κτίριο του σχολείου στεγαζόταν τότε εκτός από το 19ο
Δημοτικό Σχολείο, το 18ο Δημοτικό Σχολείο γνωστό και ως σχολείο του Σακά (που
ήταν διευθυντής). Φιλοξενούνταν και ένα τμήμα του Γαλλικού Ινστιτούτου, που
αργότερα βρήκε άλλο οίκημα και μετακόμισε πριν το 1961. Το σχολείο τις μισές ώρες
λειτουργούσε πρωί και τις υπόλοιπες απόγευμα, εναλλάξ με το άλλο σχολείο. Τα
μαθήματα ξεκινούσαν στις 8:30 το πρωί. Οι μεγάλες τάξεις σχολούσαν στις 2:00 το
μεσημέρι και οι μικρές (Α' και Β') στις 1:00. Οργανώνονταν πολλές εκδρομές. Κυρίως
πηγαίναμε στη Συγγρού όπου βρίσκονταν η γεωργική σχολή κτλ. Οργανώνονταν
γυμναστικές επιδείξεις,
αγωνίσματα,
εκδηλώσεις για την
επέτειο της 25ης
Μαρτίου και της 28ης
Οκτωβρίου. Οι
παρελάσεις γίνονταν
μπροστά από το
μνημείο του Αγνώστου
Στρατιώτη. Μετά την
εκκλησία κάθε Σάββατο
τα παιδιά πήγαιναν στη
μεγαλύτερη αίθουσα του
σχολείου, στις 10:30 το
πρωί και
παρακολουθούσαν
κινηματογράφο. Το

7. σχολείο διέθετε μηχανή προβολής κινηματογραφικών ταινιών. Τις έφερναν οι γονείς
των παιδιών που δούλευαν τότε στην Αμερικανική Βάση".
Πριν από τον πόλεμο το σχολείο λειτουργούσε πρωί απόγευμα 8-12 το πρωί και
3-5 το απόγευμα. Μετά τον πόλεμο λειτουργούσε μόνο το πρωί και όταν
συστεγάστηκε και το 19ο Δημοτικό Σχολείο λειτουργούσε εναλλάξ σε δύο
κύκλους.
Τα μαθήματα που διδάσκονταν ήταν: Θρησκευτικά, Ελληνικά, Μαθηματικά,
Ιστορία, Γεωγραφία, Ωδική, Ιχνογραφία, Χειροτεχνία, Γυμναστική,
Καλλιγραφία. Σε κάθε τάξη ήταν περίπου σαράντα με πενήντα μαθητές. Στην
προπολεμική περίοδο και τα αγόρια και τα κορίτσια στις πρώτες τάξεις
φορούσαν μπλε ποδιά με άσπρο γιακά.
Μετά τον πόλεμο στα πρώτα χρόνια μετά την κατοχή, επειδή ήταν πολύ δύσκολη
περίοδος, οι μαθητές δεν φόραγαν συγκεκριμένη ενδυμασία. Αργότερα στη
δεκαετία του 50 έως και τη δεκαετία του 70 τα κορίτσια φορούσαν μπλε ποδιά
μέχρι το γόνατο, άσπρο γιακαδάκι, κορδέλα μπλε και άσπρη στα μαλλιά και
κοντά λευκά καλτσάκια. Τα αγόρια φορούσαν πουλόβερ και παντελόνι μακρύ,
συνήθως γκρι ή μπλε. Οι ποινές για τις παιδικές αταξίες ήταν ένα χαστούκι ή μια
χαρακιά στο χέρι ή τιμωρία όρθιοι στη γωνία ή τους έβαζαν να γράφουν μια -
δυο λέξεις σαράντα και εκατό φορές για την επόμενη μέρα.
Για τις εκδρομές ο κ. Ιωάννου θυμάται:
"Εκδρομές μας πηγαίνανε εδώ πάνω όπου υπήρχε ένας λόφος. Η περιοχή εδώ ήταν σαν
εξοχή, δεν υπήρχαν μεγάλα σπίτια, ήταν μικρά. Από 'δω και πάνω, εκεί που είναι
σήμερα ο Πύργος, υπήρχε μια έπαυλη που είχε ένα ρέμα δίπλα. Τρέχανε νερά, πετούσαν
πουλιά, ήταν φανταστικό πράγμα! Υπήρχε ένας ελαιώνας και πεύκα. Πρόχειρες
εκδρομές, δηλαδή περιπάτους, μας πηγαίνανε εκεί. Μας βάζανε σε σειρά και έπειτα
παίζαμε. Πηγαίναμε και προς την Καισαριανή και μάλιστα μας πηγαίνανε με τα πόδια.
Όταν ήμουν βέβαια στην τρίτη τάξη και στην τετάρτη τάξη, η πρώτη και η δευτέρα τάξη
δεν πήγαιναν, γιατί ήταν μικρά παιδιά".
Εκδηλώσεις οργανώνονταν στο
σχολείο τα Χριστούγεννα, τις
Αποκριές, την 25η Μαρτίου και
στο τέλος της χρονιάς
γυμναστικές επιδείξεις στην
αυλή του σχολείου. Επίσης οι
παρελάσεις τα πρώτα χρόνια
μετά την κατοχή γίνονταν στο
προαύλιο.
Κυλικείο φυσικά δεν υπήρχε. Ο
κ. Ιωάννου θυμάται τον
μπάρμπα-Θόδωρο που ερχόταν με το καροτσάκι του στην είσοδο του σχολείου
και πουλούσε τετράδια, μολύβια, καραμέλες. Αργότερα η κα Αλεβίζου θυμάται
τον κυρ-Κώστα που με το καροτσάκι του πουλούσε στην είσοδο του σχολείου
κουλούρια και τυρί.

8. Γενικά για το 35ο Δημοτικό Σχολείο και μετέπειτα 19ο η κα Αλεβίζου μας είπε:
"Ήταν πολύ καλό σχολείο, αυστηρό! Από κτιριακής απόψεως υπερείχε. Ήταν πολύ
ωραίο, το πιο καινούριο, ήταν αρχοντικό σχολείο".
Και η κα Δογάνη τονίζει:
"Το σχολείο μας άφησε όνομα στους Αμπελοκήπους"
Τις τελευταίες δεκαετίες από
το 1970 και μετά η σχολική
ζωή βεβαίως εμπλουτίζεται
με τη διδασκαλία νέων
μαθημάτων. Και στις δύο
βαθμίδες της εκπαίδευσης, με
την ανανέωση των
εκπαιδευτικών
προγραμμάτων και με την
οργάνωση ποικίλων
εκδηλώσεων που συνδέονται
άμεσα με τη σύγχρονη εποχή.
Ο αριθμός των μαθητών στα
σχολεία που συστεγάζονται
στο σημερινό συγκρότημα τα τελευταία χρόνια συνεχώς μειώνεται, ενώ ένα
σεβαστό ποσοστό αλλοδαπών μαθητών που προέρχονται κυρίως από την Βόρεια
Ήπειρο, εγγράφονται στα σχολεία αυτά.
Εδώ αξίζει να αναφέρουμε και την συμβολή του συλλόγου Γονέων και
Κηδεμόνων των σχολείων στη σχολική ζωή. Πάντα εργάζονται με αγάπη και
ενδιαφέρον για το σχολείο και τους μαθητές και πολλές φορές ενισχύουν
οικονομικά τα σχολεία για την αντιμετώπιση διαφόρων προβλημάτων.