ΟΚ

1. 
 Η ιεροσύνη είναι το μυστήριο της εκκλησίας το οποίο παρέχει
την "χαρισματική εξουσία που κατευθύνει ή συντονίζει όλες τις
υπόλοιπες χαρισματικές εκδηλώσεις" της Εκκλησίας και
θέτοντας "σε λειτουργική έκφραση όλα τα άλλα μυστήρια",
"συντρίβει τις αλλοτριωτικές δυνάμεις της φθοράς και ανακαινίζει
τον άνθρωπο. Αυτή η χαρισματική εξουσία μεταβιβάζεται μέσω
της αδιάκοπης Αποστολικής διαδοχής και καθιστά τους
επισκόπους ή τους πρεσβυτέρους τα "απαραίτητα όργανα" διά
των οποίων "ο μέγας αρχιερεύς Ιησούς Χριστός επιτελεί" τα Ιερά
Μυστήρια.
Ιεροσύνη

2. 
 Το σώμα της εκκλησίας κατευθύνεται και συντονίζεται από μία
κεντρική και χαρισματική εξουσία. Η κεντρική αυτή εξουσία είναι
το μυστήριο της ιεροσύνης, που στην εκκλησία πλέον δε νοείται
ως μεσιτική εξουσία, όπως ήταν κατά την Παλαιά Διαθήκη, αφού
πηγή του εξουσιαστικού αυτού σώματος είναι ο Κύριος
ημών Ιησούς Χριστός. Στη βάση λοιπόν του μυστηρίου
αυτού "είναι το μυστήριο της θυσίας και της ανάστασης της
φθαρτής φύσης των λογικών πλασμάτων και ολόκληρης της
κτίσης. Η εξουσιαστική αυτή δύναμη είναι η κινητήριος δύναμη
του εκκλησιαστικού σώματος η οποία θέτει σε κίνηση όλα τα
υπόλοιπα μυστήρια, που είναι απαραίτητα για την αναγέννηση
και προκοπή του όλου σώματος. Εξού και με την ιεροσύνη του
Χριστού "μετέχουν τα μέλη του σώματος σε όλα τα αγαθά της
θείας δόξας, στην αλήθεια και την αγαθότητα.
Γενική Ιεροσύνη

3. 
 Η ειδική ιεροσύνη των τριών βαθμών του διακόνου,
του πρεσβυτέρου και του επισκόπου είναι η χαρισματική
λειτουργία που κάνει δυνατή την αύξηση του σώματος της
εκκλησίας. Είναι ουσιαστικά το μυστήριο το οποίο καθιστά ικανό
ένα μέλος της εκκλησίας να επιτελεί τις "αναγκαίες λειτουργίες με
τις οποίες πραγματοποιείται και καρποφορεί μεταξύ των
ανθρώπων το σωτηριώδες έργο του Ιησού Χριστού". Η λειτουργία
τους όμως δε νοείται κυριαρχικά ή μεσιτικά, αφού τόσο το
χάρισμα αυτό νοείται μέσα στο σώμα της εκκλησίας, όσο και
λειτουργεί ως χαρισματικός καρπός του σώματος.Πρόκειται
ουσιαστικά ΄΄για μια μετοχή του λαού στην ιεροσύνη του Χριστού,
ανεξάρτητα από το γεγονός ότι δεν έχει το ειδικό χάρισμα της
ιεροσύνης, το οποίο είναι αναντικατάστατο μέσα στη λειτουργική
ποικιλία των χαρισμάτων’΄.
Ειδική Ιεροσύνη

4. 
Ο Ιησούς ως σαρκωμένος Λόγος δεν είναι μόνο ο άσαρκος Λόγος
της Παλαιάς Διαθήκης, αλλά και η ανακεφαλαίωση και ενοποίηση
της ιστορίας του περιούσιου λαού, όπου κυριαρχούσαν τρεις
εξουσίες. Η βασιλική, η ιερατική και η προφητική.
 η βασιλική εξουσία [που] είναι η δύναμη που πραγματώνει το
ίδιο το έργο της δημιουργίας,
 η προφητική [που] είναι η δύναμη του λόγου που κάνει τη
διαφορότητα και την ποικιλία των κτιστών όντων μέσα σε ένα
κυριαρχικό σώμα,
 Η ιερατική εξουσία [που] είναι η δύναμη που συνέχει τα λογικά
όντα με το Θεό.
Η Ιεροσύνη του Χριστού

5. 
 Μέσα από την Καινοδιαθηκική γραμματεία είναι εμφανές πως ο
λαός του Θεού πλέον καλείται "έθνος άγιον, βασίλειον
ιεράτευμα" καθώς και "ιερείς του Θεού και του Χριστού".
Ταυτόχρονα όμως παρατηρείται πως οι Απόστολοι δια
επιθέσεως των χειρών τους τελούσαν το μυστήριο της
χειροτονίας, δημιουργώντας ένα ιερατικό σώμα προς διακονία
και επιτέλεση των μυστηρίων. Στις Πράξεις των
Αποστόλων περιέχονται οι ονομασίες όλων των βαθμίδων της
ιεροσύνης, δηλαδή του διακόνου, του πρεσβυτέρου και του
επισκόπου, με τους δύο όμως τελευταίους να συγχέονται και να
μη διαχωρίζονται, αφού ακόμα ο θεσμός του επισκόπου δεν είχε
λάβει την ύστερη έννοιά του.
Η μαρτυρία των βαθμών της
Ιεροσύνης στην Κ.Δ

6. 
 Στο σημερινό εκκλησιαστικό σύστημα οι βαθμοί της ιεροσύνης
είναι τρεις. Ο βαθμός του διακόνου, του πρεσβυτέρου και του
επισκόπου. Η εκκλησία όμως από νωρίς δημιούργησε και
θεσμούς κατωτέρου κλήρου "δια χειροθεσίας απλής έξω του
βήματος ευλογούμενος και μη κοινωνών του μυστηρίου της
ιεροσύνης". Στον κατώτερο κλήρο ανήκαν τα αξιώματα του
υποδιακόνου, αναγνώστου, ψάλτη, ωδού, κηροφόρου,
δεσποτάτου ή πυλωρού. Στη δυτική εκκλησία επιπρόσθετα
υπήρχαν και θεσμοί του εξορκιστή και του ακολούθου. Στη
σημερινή πράξη της εκκλησίας ισχύουν ακόμα οι θεσμοί του
υποδιακόνου, του αναγνώστου και του ψάλτη.
Οι βαθμοί της Ιεροσύνης

7. 
 Ο αποκλεισμός των γυναικών από την ιεροσύνη
έγινε "ανεπαισθήτως και σιωπηρώς, χωρίς δογματική θέσπιση".
Στην εκκλησία λοιπόν είναι αναμφισβήτητη η ισοτιμία των μελών,
όμως "η χορήγηση των χαρισμάτων από τον τελετάρχη ιερέα
Χριστό πραγματοποιείται σύμφωνα με τη ιδιαιτερότητα και τη
δεκτικότητα κάθε μέλους, ενώ ισοτιμία και ισότητα παραμένουν
αμετακίνητες". Αυτό δε συνέβη όμως διότι ο Χριστός κάλεσε
άνδρες αποστόλους, αφού είναι εμφανές ότι στην εκκλησιαστική
παράδοση και ιδίως σε σχέση με τη θέση της γυναίκας της
εποχής στον αντίστοιχο ειδωλολατρικό χώρο, οι γυναίκες της
εκκλησίας είχαν σαφώς ανώτερη θέση.
Οι γυναίκες

8. 
 Η λέξη χειροτονία σημαίνει "ανάταση των χειρών". Με το θεσμό
λοιπόν της χειροτονίας, δηλαδή της επίθεσης των χειρών επί
της κεφαλής του λαϊκού που θα εισέλθει στον κλήρο, καθώς και
τις απαραίτητες ευχές του επισκόπου τελείται η εξωτερική
πλευρά του μυστήριου. Ήδη παρατηρείται στην Καινή Διαθήκη
η τάξη αυτή. Η χειροτονία των ανωτέρων βαθμών του κλήρου
λαμβάνει πάντα χώρα κατά τη διάρκεια της λειτουργίας, ενώ μία
μόνο χειροτονία εκάστου βαθμού επιτρέπεται, ανά
λειτουργία. Διάκονος και πρεσβύτερος χειροτονούνται υπό του
επισκόπου, ενώ ο επίσκοπος από τουλάχιστον δύο. Επειδή
όμως είναι συνοδικό σχήμα, σήμερα συνήθως χειροτονείται με
απόφαση ολόκληρης της συνόδου. Κατά την αρχαία τάξη της
εκκλησίας απαιτείται και η συμφωνία του λαού. Ο λαός
συγκατανεύει στην χειροτονία κραυγάζοντας «Άξιος!».
Η τέλεση του μυστηρίου

9. 
 Κελεμπεκίδης Φώτης
 Πασχαλίδης Γιώργος
 Ντουμανόπουλος Νίκος
 Παπαδημητρίου Άννα
 Μανούσος Αλέξανδρος
Οι μαθητές του Α3