οκ

1. Β΄1
Δήμου Βίκυ
Διαλεκτοπούλου Χαρά
Ελευθεριάδου Ελευθερία
Ζυγανιτίδης Γιάννης

2. Φανατισμός (fanum=ιερό) γενικά ονομάζεται η
αποκλειστική και με πάθος προσπάθεια
επιβολής των ιδεών ενός ατόμου ή μιας
ιδεολογίας. Ο φανατικός δεν ανέχεται αντίθετες
απόψεις και είναι πρόθυμος να χρησιμοποιήσει
βία για να αντιμετωπίσει τους αντιπάλους του.

3. 1. Θρησκοληψία (σχολαστική τήρηση θρησκευτικών
εντολών με δεισιδαιμονικά και ψυχοπαθολογικά
χαρακτηριστικά)
2. Ο πουριτανισμός (άκριτη αυστηρότητα στην ηθική
καθαρότητα
3. Ο συντηρητισμός (προσκόλληση στο παρελθόν) ή
προσηλυτισμός (στρατολόγηση οπαδών με δόλια μέσα)
4. Θεοκρατία (διοίκηση του κράτους με θρησκευτικούς
νόμους)
5. Θρησκευτικός επεκτατισμός(με κάθε μέσον προσπάθεια
επέκτασης μιας θρησκείας, όπως συνέβη με τον
Ισλαμισμό).

4. 1. Διωγμός του Νέρωνα (64-68 μ.Χ.). Ο
αυτοκράτορας αυτός έκαψε τη Ρώμη για δική του
ευχαρίστηση, και για να στρέψει την οργή τού
όχλου εναντίον άλλων εκτός αυτού τού ιδίου,
επίσημα διέταξε το διωγμό τών Χριστιανών. Τότε
θανατώθηκαν οι απόστολοι Πέτρος και Παύλος.
2. Διωγμός του Δομιτιανού (94-96 μ.Χ.). Αυτός
βρήκε αφορμή το "φόρο τού διδράχμου", που δεν
πλήρωναν οι Χριστιανοί, επειδή έπαυαν να είναι
Ιουδαίοι και άρχισε σκληρό διωγμό κατά τών
Χριστιανών. Τότε μαρτύρησαν ο Διονύσιος ο
Αρεοπαγίτης και ο Τιμόθεος στην Έφεσο, μαθητής
τού Αποστόλου Παύλου.

5. 3. Διωγμός του Τραϊανού (97-116 μ.Χ.). Τους
χρόνους τής αυτοκρατορίας του ο Τραϊανός όρισε
με οδηγίες ειδικές τον τρόπο δίωξης τών
Χριστιανών. Όταν οι Χριστιανοί αρνούνταν να
θυσιάσουν στους θεούς τών Ρωμαίων, τους
καταδίκαζαν σε θάνατο. Ο ειδωλολατρικός λαός,
πολύ φανατισμένος, δεν τηρούσε τη διαταγή που
έλεγε ότι χρειάζεται έγγραφη καταγγελία για να
γίνει η δίωξη. Οι διωγμοί συνεχίσθηκαν και από
τους διαδόχους τού Τραϊανού, τον Αδριανό και τον
Αντώνιο Πίο, αλλά όχι τόσο άγριοι.
4. Του Ανδριανού (118-129 μ.Χ.)

6. 5. Διωγμός του Μάρκου Αυρηλίου (161-178 μ.Χ.). Αν και
λέγεται ότι ήταν αγαθός άνθρωπος, έδωσε διαταγή για
το βασανισμό και τη θανάτωση με άγρια και
απάνθρωπα βασανιστήρια. Τα χρόνια αυτά
βασανίσθηκε και αποκεφαλίσθηκε η Αγία Παρασκευή.
6. Διωγμός του Σεπτιμίου Σεβήρου (193-212). Την
εποχή τού Σεβήρου ανανεώθηκε ένας νόμος το 202, που
δεν επέτρεπε τον προσηλυτισμό. Άρχισε τότε διωγμός
(200-211 μ.Χ.) εναντίον τών Χριστιανών στην Αίγυπτο
κυρίως, στη Βόρ. Αφρική και στη Γαλλία (Γαλατία).
Τότε μαρτύρησαν και πέθαναν ο πατέρας τού Ωριγένη,
ο Λεωνίδας, ο Ειρηναίος, επίσκοπος τού Λουγδούνου
(σημερινής Λυών τής Γαλλίας) και η Αγία Περπέτουα
στην Καρχηδόνα.
7. Διωγμός του Μαξιμίνου του Θράκα (235-237 μ.Χ.).

7. 8. Διωγμός τού Δεκίου (249-251 μ.Χ.). Από τους πιο σκληρούς
και άγριους. Θεωρούσε τους Χριστιανούς αιτία τού
ξεπεσμού τής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Τότε συλλάμβαναν
και βασάνιζαν κυρίως τον κλήρο και τους Επισκόπους. Τους
διωγμούς αυτούς συνέχισε ο διάδοχος τού Δεκίου, ο
Βαλεριανός.
9. Διωγμός του Βαλεριανού (257-259 μ.Χ.).
10. Διωγμός τού Διοκλητιανού και Μαξιμιανού (285-
305) ήταν ο φοβερότερος και πιο απάνθρωπος. (Το 286 ο
Διοκλητιανός έκανε κόμμα με τον Μαξιμιανό). Τα αίτια
ήταν τα ίδια με τού Δεκίου και κράτησε συνολικά 9 χρόνια
(296-305). Ο Γαλέριος με συστάσεις που του έκανε, τον
έπεισε να διώξει τους Χριστιανούς. Στη Μ. Ασία λέγεται ότι
θανατώθηκαν 15.000 Χριστιανοί, στην Αίγυπτο 140.000
άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Τότε θανατώθηκαν και οι
Άγιοι Δημήτριος και Γεώργιος. Οι διωγμοί έπαυσαν λίγα
χρόνια αργότερα, όταν έγινε αυτοκράτορας ο Μ.
Κωνσταντίνος.

8. Οι Σταυροφορίες ξεκίνησαν ως η ιδέα μίας ιερής εκστρατείας από
μέρους των Δυτικών(Καθολικών) Χριστιανών, με σκοπό την
απελευθέρωση των Αγίων Τόπων. Τα στρατεύματα των σταυροφόρων
αποκαλούνταν με τίτλους όπως ο στρατός «του σταυρού», «του
Χριστού», «του Κυρίου» και «της πίστης».
Το σύμβολο του σταυρού ήταν το αναγνωριστικό σημείο των
Σταυροφόρων, από το οποίο λάμβαναν και το προσφιλές τους όνομα.
Οι Σταυροφόροι ονομάζονταν «οι στρατιώτες του Χριστού»,
προσκυνητές, και «οι έχοντες το σημείο του σταυρού»,
Η συμμετοχή σε σταυροφορία σήμαινε ότι σταυροφόρος «έπαιρνε
τον σταυρό» ή «έπαιρνε το σημείο του σταυρού». Από τους
συγχρόνους τους δεν υπήρχε καμία αμφιβολία ότι οι
Σταυροφορίες ήταν θεϊκή αποστολή.

9. Οι σταυροφορίες ξεκινούσαν με απόφαση του
εκάστοτε πάπα της Ρώμης και τουλάχιστον στην
αρχή ήταν πολύ σημαντικά γεγονότα.Συνήθως η
κήρυξη μιας Σταυροφορίας συνοδευόταν και από
εγκλήματα και διώξεις από απλούς πολίτες κατά
των Εβραίων, αρκετές κοινότητες των οποίων
βρίσκονταν στη Δυτική Ευρώπη. Ήταν η εύκολη
λύση για όσους ήθελαν να εκτονώσουν το
θρησκευτικό τους μένος, και για πολλούς άλλους
που έβρισκαν την ευκαιρία για κλοπές και
καταστροφές.

11. Η δυναστεία των Ισαύρων αμφισβήτησε τη θέση των εικόνων στην
λατρεία με αποτέλεσμα την Εικονομαχία, δηλαδή τον πόλεμο και τις
συγκρούσεις κατά των εικόνων. Η διαμάχη για τις εικόνες κράτησε
περισσότερο από έναν αιώνα και χαρακτηρίστηκε από τον έντονο
φανατισμό μεταξύ της Εκκλησίας και των αυτοκρατόρων.
Πληροφορίες μαρτυρούν για καταστροφές εικόνων έξω από τους ναούς.
Ο στρατός, πιστός στις αυτοκρατορικές εικονομαχικές τάσεις,
συγκρούεται με το λαό. Μοναστήρια έκλεισαν, έγιναν στρατώνες ή
πανδοχεία. Τα αγαθά τους κατασχέθηκαν. Οι μοναχοί διαπομπεύθηκαν
στον ιππόδρομο, κακοποιήθηκαν και εξορίστηκαν. Ανώτατοι κρατικοί
λειτουργοί εξορίστηκαν και άλλοι εκτελέστηκαν. Η αγάπη
αντικαταστάθηκε από το μίσος, η ενότητα από την εχθρότητα, η
αδερφοσύνη από τη βία. Το κύριο χαρακτηριστικό των πιστών ήταν ο
φανατισμός.
Η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος που έγινε το 787 στη Νίκαια της Βιθυνίας
έβαλε το τέλος στην Εικονομαχία καιν αναστήλωσε τις εικόνες.

12. Ιερά Εξέταση είναι γενικός όρος που αναφέρεται στην
εκδίκαση από την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία υποθέσεων
που αφορούσαν από ανώτερους εκκλησιαστικούς
αξιωματούχους μέχρι και ομάδες ή μεμονωμένα άτομα τα
οποία βαρύνονταν με την κατηγορία της αίρεσης . Ο όρος
μπορεί να αναφέρεται σε Ρωμαιοκαθολικό εκκλησιαστικό
δικαστήριο ή άλλο θεσμό με σκοπό την καταπολέμηση και
καταστολή των αιρέσεων, σε έναν αριθμό ιστορικών
κινημάτων κάθαρσης κατά των αιρέσεων ή στη δίκη
συγκεκριμένων ατόμων με την κατηγορία της αίρεσης. Ο
θεσμός αυτός είναι πολύ γνωστός λόγω του τρόπου
διενέργειας των ανακρίσεων βάσει των οποίων
συγκεντρώνονταν στοιχεία για τις δίκες ή ομολογίες, με
απάνθρωπα βασανιστήρια.

13. Οι ιστορικοί αναγνωρίζουν τέσσερις
διαφορετικές εκφάνσεις της Ιεράς Εξέτασης:
τη μεσαιωνική, την ισπανική, την πορτογαλική
και τη ρωμαϊκή. Λόγω του αντικειμενικού της
στόχου, που ήταν η καταπολέμηση των
αιρέσεων, η Ιερά Εξέταση είχε δικαιοδοσία
τυπικά μόνο επί των βαπτισμένων μελών της
Εκκλησίας (τα οποία συνήθως αποτελούσαν
την συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού).
Οι μη χριστιανοί κατηγορούμενοι μπορούσαν
εντούτοις να περάσουν από δίκη
για βλασφημία σε λαϊκά δικαστήρια. Επίσης οι
περισσότερες δίκες μαγισσών γίνονταν από
λαϊκά δικαστήρια.

14. Ανάμεσα στις πολυάριθμες συγκρούσεις, γνωστή είναι
και η Νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου το 1572, η οποία
ήταν η αφετηρία για την σφαγή χιλιάδων Ουγενότων
πολιτών κατά τις επόμενες μέρες(οι διάφορες
εκτιμήσεις κυμαίνονται ευρέως από 5.000 έως 100.000)
Δεν υπάρχει συμφωνία από τους ιστορικούς για τον
ακριβή αριθμό των συγκρούσεων και οι αντίστοιχες
ημερομηνίες κατά τις οποίες συνέβησαν, με μερίδα τους
να υποστηρίζει πως το Διάταγμα της Ναντ το 1598
τερμάτισε τους πολέμους, αλλά η μετέπειτα
αναζωπύρωση της επαναστατικής δραστηριότητας
κάνει κάποιους να πιστεύουν πως η συνθήκη του Αλέ το
1629 είναι το πραγματικό τέλος.

15. Οι Γαλλικοί θρησκευτικοί πόλεμοι (1562–1598), είναι η
συλλογική ονομασία για την περίοδο της εμφύλιας πολεμικής
σύγκρουσης και των στρατιωτικών επιχειρήσεων στην Γαλλία του
16ου αιώνα, μεταξύ των Γάλλων καθολικών και των
προτεσταντών Ουγενότων. Μεταξύ 2.000.000 και 4.000.000
ανθρώπων υπολογίζεται πως σκοτώθηκαν λόγω των πολέμων
αυτών, ως το τέλος της σύρραξης το 1598. Η σύγκρουση είχε να
κάνει με τις θρησκευτικές και φατριακές αντιπαραθέσεις των
Γαλλικών αριστοκρατικών οίκωνη Σφαγή του Βασί το 1562,
αποτελεί την έναρξη των θρησκευτικών πολέμων και το Διάταγμα
της Ναντ, 32 έτη αργότερα, τερμάτισε τον κύριο όγκο των
συγκρούσεων. Κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου, υπήρξε μια
σειρά από σύνθετες διπλωματικές διαπραγματεύσεις και
ειρηνευτικές συμφωνίες, οι οποίες ακολουθούνταν τακτικά από
ανανεωμένες συγκρούσεις και εξαιρετικά αιματηρές διαμάχες για
την εξουσία.

16. Ως αντισημιτισμός χαρακτηρίζεται η συστηματική αντίθεση προς
την Εβραϊκή φυλή, καθώς και η προσπάθεια περιορισμού της έκφρασής
της, φθάνοντας πολύ συχνά στην εχθρότητα, αλλά και σε προσπάθειες
ακόμη μέχρι και την εξόντωσή της. Η εχθρότητα αυτή προς την εβραϊκή
φυλή παρουσιάζει ιστορικά ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό συνέχειας σε
αντίθεση με άλλες που περιορίσθηκαν ή περιορίζονται τόσο τοπικά όσο
και χρονικά. Ο αντισημιτισμός απαντάται από τους αρχαίους χρόνους
μέχρι σήμερα, εκδηλούμενος πότε τοπικά σε μια χώρα, και πότε σε
πολλές μαζί, έτσι ώστε να προσλαμβάνει ο όρος μια παγκόσμια έκφανση.
Οι αιτίιες του φαινομένου και οι ερμηνείες του αναζητούνται από τους
ιστορικούς. Μεταξύ των πολλών τέτοιων προσπαθειών, υπάρχουν
ορισμένες που αποβλέπουν να δικαιολογήσουν την εκδηλούμενη
εχθρότητα, ενώ άλλες να αποδείξουν τον άδικο χαρακτήρα της.
Ιστορικά η βιαιότερη έκφραση του αντισημιτισμού υπήρξε στο
Ολοκαύτωμα των Εβραίων από τη Ναζιστική Γερμανία του Χίτλερ .


18. Όπου κυριαρχεί το ακραίο Ισλάμ, κυριαρχεί κλίμα τρομοκρατίας και
φόβου. Τα ανθρώπινα δικαιώματα καταπατούνται συστηματικά,
ενδεδυμένα νομικές αποφάσεις, και τα θύματα αδικούνται κατάφορα.
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα ενός κοριτσιού από τη Σομαλία
που καταδικάστηκε σε θάνατο δια λιθοβολισμού μετά το βιασμό που
υπέστη από τρεις άνδρες, κατηγορούμενη από τις τοπικές αρχές για
μοιχεία. Ένα άλλο περιστατικό είναι η καταστροφή χριστιανικών ναών
στα Πριγκιποννήσια και στην Κωνσταντινούπολη. Συγκεκριμένα την ίδια
στιγμή που το ελληνικό κοινοβούλιο αποφασίζει την δημιουργία
τζαμιών για τις τουρκικές μειονότητες, οι μουσουλμάνοι της
Κωνσταντινούπολης καταστρέφουν τις χριστιανικές εκκλησίες και
απειλούν τους έλληνες λέγοντας «εδώ είναι Τουρκία, να φύγετε να πάτε
στην Ελλάδα». Επίσης στην είσοδο της εκκλησίας των Ταξιαρχών έχουν
γραφτεί στους τοίχους συνθήματα όπως «Θάνατος στους Χριστιανούς,
ανάθεμα στους Ρωμιούς»

19. Σε πολλά μέρη του κόσμου ο θρησκευτικός φανατισμός καταστρέφει
τις προσπάθειες των ανθρώπων να ζήσουν ειρηνικά μεταξύ τους.
Ο 21ος αιώνας μυρίζει μπαρούτι και λιβάνι. Πρόκειται, άραγε, για μια
θεαματική επιστροφή στον 16ο αιώνα, την εποχή των θρησκευτικών
πολέμων στην Ευρώπη;
Ορισμένοι το επιβεβαιώνουν δίνοντας απτά
παραδείγματα χωρών όπου θρησκευτικές κοινότητες σφάζονται μεταξύ τους
και ομάδες πολιτών καταδικάζονται με βάση κάποιους θρησκευτικούς
νόμους.
Στη Νιγηρία οι συγκρούσεις ανάμεσα σε μουσουλμάνους και
χριστιανούς είναι συχνές. Τα μικρά προνόμια που είχαν δοθεί από τους
αποικιοκράτες στους εκχριστιανισθέντες μικροαγρότες της εθνότητας
Berom, αποτελούν το λόγο των επιθέσεων από τους μουσουλμάνους
γείτονές τους

20. Στο Ισραήλ, οι ακραίοι ορθόδοξοι χριστιανοί
επιβάλλουν στο κράτος τις απόψεις τους και
βυθίζουν τη χώρα στο χάος όταν δεν εισακούονται.
Πρόσφατα, ο υπουργός Δικαιοσύνης, με την
παραίνεση των ακραίων ορθόδοξων εβραίων,
πρότεινε την αντικατάσταση των νόμων του
κράτους με τον ιερό εβραϊκό νόμο της halakha.
Στην Ινδία, την Τσετσενία και σε πολλές άλλες
χώρες άνθρωποιαλληλοσκοτώνονται για μια θέση
στον Παράδεισο.

21. Ο Τζιχαντισμός (επίσης γνωστός ως τζιχαντιστικό κίνημα ή κίνημα
του τζιχάντ) είναι μια έννοια αναφερόμενη στο κοράνι, η οποία
θεωρεί ότι οι μουσουλμάνοι έχουν καθήκον να μεταδώσουν
τη μουσουλμανική θρησκεία με τη βία ή χωρίς τη βία
Ο Τζιχαντισμός είναι η ιδεολογία των Μουτζαχεντίν (ενόπλων
πολεμιστών) και των Ισλαμιστών τρομοκρατών, ενώ αυτή η
ιδεολογία άκμασε από τα τέλη του 20ου αιώνα και έπειτα. Από την
δεκαετία του 1990 αντιπροσωπεύεται από την τρομοκρατική
οργάνωση Αλ Κάιντα, ενώ το τελευταίο διάστημα η
οργάνωση Ισλαμικό Κράτος, που δρα στη Συρία και το Ιράκ,
ακολουθεί ακόμα πιο ριζοσπαστικές μεθόδους με αποτέλεσμα να
θεωρείται πιο ακραία και από την Αλ Κάιντα.
Οι τζιχαντιστές θεωρούν ως εχθρούς τους τους Χριστιανούς,
τους Εβραίους, τους Παγανιστές, τους Άθεους, τους Ινδουιστές,
τους Βουδιστές και άλλες διαφορετικές θρησκευτικές ομάδες, ενώ
σε κάποιες περιπτώσεις, όπως στο Συριακό Εμφύλιο Πόλεμο,
στρέφονται εναντίον των Σιιτών μουσουλμάνων και
των Αλεουιτών