ใบงานที่ 5 โครงร่างโครงงานคอมพิวเตอร์ นายวัชรพล จันทร์มา ม.6/9 เลขที่ 14

1. 1
แบบเสนอโครงร่างโครงงานคอมพิวเตอร์
รหัสวิชา ง33201 ชื่อวิชา เทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสาร 5
ปีการศึกษา 2562
ชื่อโครงงาน ภาวะเหงื่ออกมากผิดปกติ (hyperhidrosis)
ชื่อผู้ทาโครงงาน
ชื่อนายวัชรพล จันทร์มา เลขที่ 14 ชั้น ม.6 ห้อง 9
ชื่ออาจารย์ที่ปรึกษาโครงงาน ครูเขื่อนทอง มูลวรรณ์
ระยะเวลาดาเนินงาน ภาคเรียนที่ 1-2 ปีการศึกษา 62
โรงเรียนยุพราชวิทยาลัย จังหวัดเชียงใหม่
สานักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาเขต 34

2. 2
ใบงาน
การจัดทาข้อเสนอโครงงานคอมพิวเตอร์
สมาชิกในกลุ่ม
1. นายวัชรพล จันทร์มา เลขที่ 14
คาชี้แจง ให้ผู้เรียนแต่ละกลุ่มเขียนข้อเสนอโครงงานตามหัวข้อต่อไปนี้
ชื่อโครงงาน (ภาษาไทย)
ภาวะเหงื่ออกมากผิดปกติ
ชื่อโครงงาน (ภาษาอังกฤษ)
hyperhidrosis
ประเภทโครงงาน โครงงานพัฒนาสื่อเพื่อการศึกษา
ชื่อผู้ทาโครงงาน นายวัชรพล จันทร์มา
ชื่อที่ปรึกษา อาจารย์ เขื่อนทอง มูลวรรณ์
ระยะเวลาดาเนินงาน ภาคเรียนที่ 1-2 ปีการศึกษา 2562
ที่มาและความสาคัญของโครงงาน (อธิบายถึงที่มา แนวคิด และเหตุผล ของการทาโครงงาน)
เนื่องจากผู้จัดทาโครงงานนี้ได้ประสบกับภาวะเหงื่ออกมากผิดปกติโดยตรง ซึ่งเป็นภาวะที่ก่อให้เกิดความไม่
สะดวกและไม่สบายใจอย่างมากกับผู้ป่วย เนื่องจากจะทาให้ผู้ป่วยมีความรู้สึกไม่สะดวกในการออกสังคมและใช้ชีวิตได้
อย่างปกติสุข ผู้ป่วยจะมีเหงื่อออกมากผิดปกติ บริเวณรักแร้และฝ่ามือซึ่งเปียกมากกว่าคนปกติโดยทั่วไป ทาให้เกิด
ความรู้สึกไม่มั่นใจ ไม่สบายใจ และมีความกังวลอย่างมากต่อการออกสังคม ภาวะดังกล่าวเกิดจากมีการทางานที่
มากกว่าปกติของระบบประสาทที่ควบคุมการทางานของต่อมเหงื่อ ซึ่งอาจเกิดได้จากหลายสาเหตุ ไม่ว่าจะเกิดจาก
การทางานที่ผิดปกติของต่อมใต้สมอง โรคเรื้อรังอื่นๆ การรักษาความผิดปกติดังกล่าวมักให้การรักษาทางยาเป็นหลัก
ซึ่งยาที่ใช้มักจะเป็นยาในกลุ่มที่ลดการขับเหงื่อ ยาที่มีคุณสมบัติในการกระชับรูขุมขน หรือยาที่ใช้ดูดซับเหงื่อ การ
รักษาดังกล่าวมักจะเป็นการรักษาชั่วคราวเท่านั้น ซึ่งถ้าอยากให้หายในระยะยาวต้องทาการผ่าตัดเลยทีเดียว ทาง
ผู้จัดทาทาจึงให้ความสนใจกับโรคนี้เป็นพิเศษในการจะหาแนวทางในการรักษา และลักษณะต่างๆของโรคนี้ และ
ต้องการที่จะเผยแพร่ข้อมูลข้อมูลต่างที่ประสบกับภาวะนี้หรือผู้ที่สนใจในเรื่องนี้ ซึ่งทาให้ผู้ที่ได้รับข้อมูลต่างๆในเรื่องนี้
ได้มีแนวทาง ในการป้องกันให้กับตนเอง หรือคนรอบตัว
วัตถุประสงค์ (สิ่งที่ต้องการในการทาโครงงาน ระบุเป็นข้อ)
1.เพื่อศึกษาหาความรู้เกี่ยวกับภาวะเหงื่อออกมากผิดปกติ
2.เพื่อศึกษาหาแนวทางการแก้ไข ในลักษณะต่างๆของภาวะนี้
3.เพื่อเป็นแนวทางอีกทางหนึ่งของผู้ที่สนใจ หรือประสบกับภาวะเหงื่อออกมากผิดปกติ

3. 3
ขอบเขตโครงงาน (คุณลักษณะ ขอบเขต เงื่อนไขและข้อจากัดของการทาโครงงาน)
โครงงาน ภาวะเหงื่ออกมากผิดปกติ ได้ทาการศึกษาข้อมูลต่างๆที่เกี่ยวกับภาวะนี้ เช่น การรักษา สาเหตุของ
โรคนี้พฤติกรรมต่างๆผู้คนที่ป่วยเป็นโรคนี้ การวินิจฉัย ผลกระทบของผู้ป่วย ภาวะโรคแทรกซ้อนที่เกิดขึ้นกับโรคนี้
ผู้ทาการศึกษาเป็นนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 ภาคเรียนที่ 1 ปีการศึกษา2562 โรงเรียนยุพราชวิทยาลัย ซึ่งมี
ระยะเวลาดาเนินโครงงาน 29 สิงหาคม – 14 กันยายน 2562
หลักการและทฤษฎี (ความรู้ หลักการ หรือทฤษฎีที่สนับสนุนการทาโครงงาน)
ภาวะหลั่งเหงื่อมากผิดปกติ (Hyperhidrosis) ก็คือภาวะที่ร่างกายหลั่งเหงื่อมากเกินความจาเป็น โดยจุดที่
พบว่ามีเหงื่อออกเยอะมักจะเป็นที่ฝ่ามือ ฝ่าเท้า รักแร้ ทั้งนี้ภาวะหลั่งเหงื่อมาก สามารถแยกสาเหตุได้ 2 ประเภทคือ
อาการเหงื่อออกมากชนิดปฐมภูมิ หรือเหงื่อออกมากผิดปกติโดยไม่ทราบสาเหตุ ผู้ป่วยมักมีเหงื่อออกมากบริเวณมือ
เท้า ศีรษะ ใบหน้า หรือรักแร้ทั้งด้านซ้ายและด้านขวาในปริมาณเท่า ๆ กันต่อเนื่องอย่างน้อย 6 เดือนขึ้นไป ผู้ป่วยอาจ
มีภาวะนี้อย่างน้อยสัปดาห์ละครั้ง ซึ่งอาจเกิดขึ้นเมื่อใดก็ได้ โดยมักมีเหงื่อออกในช่วงกลางวันแต่จะไม่มีเหงื่อออกขณะ
นอนหลับ
 อาการเหงื่อออกมากชนิดทุติยภูมิ
หรือเหงื่อออกมากผิดปกติโดยทราบสาเหตุ ผู้ป่วยอาจมีเหงื่อออกมากผิดปกติเป็นบางแห่งอย่างฉับพลันหรือ
ต่อเนื่อง เช่น รักแร้ มือ เท้า หรือทั่วร่างกาย ซึ่งเหงื่ออาจออกช่วงเวลาใดก็ได้ ทั้งเวลากลางวัน กลางคืน หรือ
ทั้งกลางวันและกลางคืน และอาจมีอาการอื่น ๆ เกิดขึ้นร่วมด้วย ดังนี้ปวดศีรษะ มีไข้คลื่นไส้ น้าหนักลด
หายใจไม่อิ่ม หัวใจเต้นเร็ว เจ็บหรือแน่นหน้าอก ซึมเศร้า หลีกหนีสังคม
 สาเหตุของเหงื่อออกมาก
โดยปกติ การออกกาลังกาย อากาศที่ร้อนอบอ้าว รวมถึงภาวะวิตกกังวลหรือภาวะเครียด มักเป็นสาเหตุให้
ร่างกายขับเหงื่อมากขึ้น แต่ภาวะเหงื่อออกมากจนผิดสังเกตเป็นความผิดปกติที่อาจเกิดจากสาเหตุอื่น ๆ ซึ่ง
แยกตามประเภท ดังนี้
 เหงื่อออกมากชนิดปฐมภูมิ เหงื่อออกมากชนิดนี้เกิดขึ้นโดยไม่ทราบสาเหตุ แต่อาจเกิดจากพันธุกรรมได้ โดยผู้
ที่มีเหงื่อออกมากมักมีประวัติคนในครอบครัวเป็นภาวะนี้เช่นเดียวกัน และมักพบในผู้ที่มีอายุต่ากว่า 25 ปี
ส่วนปัจจัยร่วมที่ทาให้อาการนี้แย่ลง ได้แก่ การออกกาลังกาย ภาวะเครียด หรือความวิตกกังวล
เหงื่อออกมากชนิดทุติยภูมิ เป็นชนิดที่พบได้ไม่บ่อยนัก ซึ่งอาจมีสาเหตุจากโรคหรือภาวะอื่น ๆ ได้แก่ การตั้งครรภ์
อ้วน น้าตาลในเลือดต่า เบาหวาน หมดประจาเดือนซึ่งมักเกิดขึ้นร่วมกับอาการร้อนวูบวาบ มะเร็งบางชนิดอย่างมะเร็ง
ต่อมน้าเหลือง หัวใจขาดเลือด หลอดเลือดสมองอุดตัน โรคปอด ต่อมหมวกไตทางานผิดปกติ ไทรอยด์เป็นพิษ ข้อ
อักเสบรูมาตอยด์ เก๊าท์ พาร์กินสัน และโรคติดเชื้อ เช่น เอดส์ วัณโรค เป็นต้น หรืออาจเกิดจากผลข้างเคียงของยา
บางชนิด เช่น เดซิพรามีน นอร์ทริปไทลีน และโพรทริปไทลีน เป็นต้น

4. 4
 การวินิจฉัยเหงื่อออกมาก
ผู้ป่วยที่มีอาการเหงื่อออกมากผิดปกติอาจไปพบแพทย์เฉพาะทางด้านผิวหนังซึ่งมักวินิจฉัยภาวะนี้จากการซัก
ประวัติของผู้ป่วยร่วมกับการตรวจร่างกาย โดยผู้ป่วยควรแจ้งให้แพทย์ทราบถึงบริเวณที่มีเหงื่อออกมาก ปริมาณของ
เหงื่อ วิธีที่เคยลองรักษาด้วยตนเอง ปัจจัยกระตุ้นอย่างอารมณ์ และอาการผิดปกติอื่น ๆ ที่เกิดขึ้น เช่น เหงื่อออกแม้
อากาศเย็นหรือในขณะนอนหลับ คันตามผิวหนัง มีไข้ น้าหนักลดโดยไม่มีสาเหตุ เจ็บหน้าอก ใจสั่น หายใจไม่อิ่ม มี
ปัญหาความสัมพันธ์กับคนรอบข้าง เป็นต้น
ในกรณีที่แพทย์สงสัยว่าผู้ป่วยมีเหงื่อออกมากชนิดทุติยภูมิ แพทย์อาจให้ผู้ป่วยตรวจเลือด ตรวจปัสสาวะ
และตรวจเฉพาะทางอื่น ๆ เพื่อหาสาเหตุของอาการป่วย เช่น ภาวะน้าตาลในเลือดต่า เบาหวาน ไทรอยด์เป็นพิษ
โรคหัวใจ เป็นต้น
นอกจากนั้น แพทย์อาจทดสอบด้วยวิธีการอื่น ๆ แต่ยังไม่เป็นที่นิยมนัก เช่น ใช้แป้งกับไอโอดีนทดสอบบน
ผิวหนังบริเวณที่มีเหงื่อออกมาก ใช้กระดาษชนิดพิเศษซับเหงื่อบนผิวหนัง วัดค่าการนาไฟฟ้าบนผิวหนัง และให้ผู้ป่วย
นั่งในห้องอบหรือตู้อบซาวน่า เป็นต้น การรักษาเหงื่อออกมาก
ภาวะเหงื่อออกมากชนิดที่ทราบสาเหตุนั้น ผู้ป่วยต้องรักษาโรคที่เป็นสาเหตุของอาการป่วย รวมทั้งอาจ
ปรับเปลี่ยนยาในกรณีที่มีเหงื่อออกมากจากผลข้างเคียงของยา
 ส่วนการรักษาเหงื่อออกมากชนิดที่หาสาเหตุไม่พบ มักต้องรักษาหลายวิธีร่วมกันเพื่อช่วยลดความรุนแรงของ
ภาวะนี้ โดยผู้ป่วยควรเริ่มรักษาอาการด้วยตนเองก่อน เช่น อาบน้าและรักษาความสะอาดร่างกายเป็นประจา
สวมใส่เสื้อผ้าให้เหมาะสมกับกิจกรรมบางประเภทเพื่อให้เหงื่อระบายได้ดี ใช้ผลิตภัณฑ์ที่ช่วยลดเหงื่อและ
ระงับกลิ่นกาย เป็นต้น
อย่างไรก็ตาม หากวิธีข้างต้นไม่ได้ผล ผู้ป่วยควรไปพบแพทย์เพื่อรักษาด้วยยาหรือวิธีต่าง ๆ ดังนี้
 การใช้ผลิตภัณฑ์ระงับเหงื่อ ผู้ป่วยต้องทายาก่อนนอนในบริเวณที่เหงื่อออกมากแล้วล้างออกตอนเช้า โดยต้อง
ระวังไม่ให้ยาเข้าตา หากผู้ป่วยรู้สึกระคายเคืองที่ผิวหนัง อาจต้องใช้ยาไฮโดรคอร์ติโซนทาเพื่อช่วยบรรเทา
อาการด้วย
 การใช้ยา อาจใช้ยากลุ่มแอนตี้โคลิเนอร์จิกโดยให้ผู้ป่วยทาครีมที่มีส่วนผสมของไกลโคไพโรเลตเพื่อช่วยลด
อาการเหงื่อออกมากบริเวณศีรษะและใบหน้า หรือแพทย์อาจให้ผู้ป่วยรับประทานยากลุ่มแอนตี้โคลิเนอร์จิก
ซึ่งต้องรับประทานติดต่อกันอย่างน้อย 2 สัปดาห์ ซึ่งยากลุ่มนี้ออกฤทธิ์ต้านแอซิติลโคลีนที่กระตุ้นต่อมเหงื่อ
และช่วยให้เหงื่อออกน้อยลง อย่างไรก็ตาม ยานี้ได้ผลดีในผู้ป่วยบางราย และอาจก่อให้เกิดผลข้างเคียง เช่น
ปากแห้ง ตาแห้ง เวียนศีรษะ ท้องผูก ใจสั่น กระเพาะปัสสาวะทางานผิดปกติ เป็นต้น หรือแพทย์อาจให้
ผู้ป่วยรับประทานยาต้านเศร้าเพื่อลดอาการเหงื่อออกมากรวมทั้งช่วยลดความวิตกกังวลซึ่งเป็นสาเหตุหนึ่งที่
ทาให้มีเหงื่อออกมากขึ้น
 การฉีดโบทอกซ์ แพทย์อาจฉีดโบทอกซ์หรือสารโบทูลินั่ม ท็อกซิน เอ เพื่อกดการทางานของเส้นประสาทที่
ควบคุมการหลั่งเหงื่อ ก่อนฉีดต้องประคบน้าแข็งหรือฉีดยาชา และแพทย์ต้องฉีดยาซ้า ๆ ในบริเวณที่มีอาการ
โดยเฉพาะรักแร้ มือ หรือเท้า ซึ่งฤทธิ์ยาจะอยู่ได้นานประมาณ 6-12 เดือน ทั้งนี้ ผู้ป่วยอาจรู้สึกเจ็บและมี
อาการกล้ามเนื้ออ่อนแรงชั่วคราวในบริเวณที่รักษา

5. 5
 การรักษาด้วยคลื่นไมโครเวฟ เป็นการใช้คลื่นไมโครเวฟทาลายต่อมเหงื่อโดยใช้เวลาในการรักษา 20-30
นาที/ครั้ง แต่ละครั้งห่างกัน 3 เดือน แต่วิธีนี้อาจทาให้การรับรู้ของผิวหนังเปลี่ยนไปและรู้สึกไม่สบายผิว อีก
ทั้งยังเป็นวิธีที่มีค่าใช้จ่ายสูงและไม่เป็นที่นิยม
 การรักษาด้วยไอออนโตฟอรีซีส เป็นวิธีที่ใช้กระแสไฟฟ้าพลังงานต่าช่วยส่งผ่านน้าหรือยาเข้าสู่ผิวหนังบริเวณ
ต่อมเหงื่อของรักแร้ มือ หรือเท้าที่มีอาการผิดปกติโดยตรง ซึ่งส่งผลให้ต่อมเหงื่อบริเวณนั้นทางานลดลง
ผู้ป่วยอาจต้องเข้ารับการรักษาอย่างน้อย 2-3 ครั้งจึงจะเห็นผล และอาจต้องทาซ้าทุกเดือนเพื่อให้ได้ผลอย่าง
ต่อเนื่อง อย่างไรก็ตาม หญิงมีครรภ์ ผู้ที่ใส่เครื่องควบคุมจังหวะการเต้นของหัวใจ ผู้ที่ใส่อวัยวะเทียมที่มีโลหะ
เป็นส่วนประกอบ รวมทั้งผู้ที่เป็นโรคหัวใจหรือลมชัก ไม่ควรเข้ารับการรักษาด้วยวิธีนี้ เพราะกระแสไฟฟ้า
อาจก่ออันตรายได้
 การกาจัดต่อมเหงื่อด้วยเครื่องดูดสุญญากาศ ในกรณีที่ผู้ป่วยไม่ตอบสนองต่อการรักษาด้วยวิธีอื่น ๆ และมี
เหงื่อออกมากโดยเฉพาะรักแร้ อาจใช้เครื่องดูดสุญญากาศไฟฟ้าช่วยกาจัดต่อมเหงื่อบริเวณรักแร้การผ่าตัด
หรือการจี้ปมประสาท หากรักษาด้วยวิธีอื่น ๆ ไม่ได้ผล แพทย์อาจผ่าตัดจี้ทาลายปมประสาทบริเวณรักแร้ที่
กระตุ้นการหลั่งเหงื่อ หรือผ่าตัดจี้ปมประสาทไขสันหลังที่กระตุ้นการหลั่งเหงื่อบริเวณมือ แม้เป็นวิธีที่ได้ผลดี
แต่มักทิ้งรอยแผลเป็นไว้และอาจทาให้ผู้ป่วยมีเหงื่อออกมากบริเวณอื่น ๆ อย่างตามหน้าอกและใบหน้าได้
ส่วนผู้ป่วยที่มีเหงื่อออกมากบริเวณศีรษะและใบหน้าไม่สามารถเข้ารับการรักษาด้วยวิธีนี้ได้
 ภาวะแทรกซ้อนของเหงื่อออกมาก
เหงื่อออกมากอาจก่อให้เกิดภาวะแทรกซ้อนได้ทั้งทางร่างกายและจิตใจ โดยภาวะนี้อาจส่งผลเสียต่อจิตใจ
เช่น รู้สึกอับอาย มีพฤติกรรมหลีกหนีสังคม มีปัญหาความสัมพันธ์กับคนรอบข้าง หรือกระทบต่อหน้าที่การงาน เป็น
ต้น
ส่วนภาวะแทรกซ้อนที่อาจเกิดขึ้นทางร่างกาย มีดังนี้
 เกิดการหมักหมมของเหงื่อไคลจนเป็นเหตุให้เกิดโรคอื่น ๆ ตามมาได้ แต่มักไม่รุนแรง
 ผิวหนังมีกลิ่นอับซึ่งเกิดจากเหงื่อปะปนกับสารที่เชื้อแบคทีเรียบนผิวหนังสร้างขึ้น โดยเฉพาะบริเวณรักแร้
อวัยวะเพศ หรือเท้ามีความเสี่ยงสูงในการเป็นโรคผิวหนังติดเชื้อหากผิวหนังถูกทาลาย เช่น หูดจากเชื้อไวรัส
สังคังจากเชื้อราบริเวณขาหนีบ หรือติดเชื้อราที่เท้าโดยเฉพาะบริเวณนิ้วเท้า เป็นต้นแม้เข้ารับการรักษาจนมี
อาการดีขึ้นแล้วก็อาจมีโอกาสกลับมาเป็นซ้าได้อีก
 การป้องกันเหงื่อออกมาก
แม้ไม่มีวิธีป้องกันภาวะเหงื่อออกมาก แต่อาจมีวิธีที่ช่วยให้เหงื่อออกน้อยลง และป้องกันการเกิด
ภาวะแทรกซ้อนจากเหงื่อออกมาก ดังนี้
 อาบน้าและฟอกสบู่ให้สะอาดเป็นประจาทุกวัน แล้วเช็ดตัวให้แห้งโดยเฉพาะบริเวณรักแร้และนิ้วเท้า เพื่อ
ช่วยลดการสะสมของแบคทีเรีย

6. 6
 ใช้ผลิตภัณฑ์ระงับกลิ่นกายที่ผสมสารลดเหงื่อจาพวกอะลูมิเนียมคลอไรด์ทั้งในระหว่างวันและก่อนนอน เพื่อ
ช่วยปิดต่อมเหงื่อบริเวณรักแร้ มือ เท้า หรือศีรษะชั่วคราว
 ทาผลิตภัณฑ์ที่มีส่วนผสมของกรดแทนนิกในบริเวณที่เหงื่อออกมากเพื่อช่วยลดเหงื่อ
 สวมใส่เสื้อผ้าที่ผลิตจากใยธรรมชาติซึ่งระบายเหงื่อได้ดี ใส่เสื้อผ้าที่ออกแบบมาให้ช่วยระบายเหงื่อเมื่อออก
กาลังกาย และใช้ผ้าคอยซับเหงื่อเพื่อไม่ให้เสื้อผ้าเปียกชุ่ม
 สวมใส่รองเท้าที่ผลิตจากหนังสัตว์ซึ่งระบายเหงื่อได้ดีและช่วยป้องกันเท้าเหม็นได้ รวมทั้งควรถอดรองเท้าทุก
ครั้งเมื่อมีโอกาส เพื่อให้ไม่เกิดการหมักหมม
 หลีกเลี่ยงเครื่องดื่มร้อนอย่างชาและกาแฟ รวมทั้งแอลกอฮอล์และอาหารรสเผ็ด เพราะอาหารเหล่านี้มีฤทธิ์
กระตุ้นการหลั่งเหงื่อ
 เล่นโยคะหรือฝึกสมาธิให้ร่างกายและจิตใจผ่อนคลาย รวมถึงช่วยลดความเครียดซึ่งเป็นปัจจัยกระตุ้นให้หลั่ง
เหงื่อ และอาจฝึกไบโอฟีดแบ็คซึ่งเป็นการใช้อุปกรณ์ไฟฟ้าช่วยกระตุ้นกระบวนการทางานของร่างกายภายใต้
การดูแลของเจ้าหน้าที่ผู้เชี่ยวชาญ
 ควบคุมน้าหนักไม่ให้เกินเกณฑ์ด้วยการรับประทานอาหารที่มีประโยชน์ให้ครบทั้ง 5 หมู่ในปริมาณที่
เหมาะสม โดยจากัดปริมาณอาหารจาพวกแป้ง น้าตาล ไขมัน อาหารรสหวานและเค็ม และเพิ่มอาหารที่มี
กากใยสูงอย่างผักและผลไม้ควบคู่ไปกับการออกกาลังกายตามสมควรอย่างสม่าเสมอ
วิธีดาเนินงาน
แนวทางการดาเนินงาน
1. ปรึกษาเลือกหัวข้อ
2. นาเสนอหัวข้อกับครูผู้สอน
3. ศึกษารวบรวมข้อมูล
4. จัดทารายงาน
5. นาเสนอครู
6. ปรับปรุงและแก้ไข
เครื่องมือและอุปกรณ์ที่ใช้
1. อินเตอร์เน็ต
2. หนังสือที่เกี่ยวข้อง
3. งานวิจัยที่เกี่ยวข้อง
งบประมาณ
___________________________________________________________________

7. 7
ขั้นตอนและแผนดาเนินงาน
ลาดั
บ
ที่
ขั้นตอน สัปดาห์ที่ ผู้รับผิดชอบ
1 2 3 4 5 6 7 8 9
1
0
1
1
12
1
3
1
4
1
5
1
6
1
7
1 คิดหัวข้อโครงงาน
2 ศึกษาและค้นคว้าข้อมูล
3 จัดทาโครงร่างงาน
4 ปฏิบัติการสร้างโครงงาน
5 ปรับปรุงทดสอบ
6 การทาเอกสารรายงาน
7 ประเมินผลงาน
8 นาเสนอโครงงาน
ผลที่คาดว่าจะได้รับ (ผลลัพธ์ที่ต้องการให้เกิดขึ้นเมื่อสิ้นสุดการทาโครงงาน)
1. .มีความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับภาวะเหงื่อออกมากผิดปกติมากขึ้น
2. .ผู้ค้นหาได้เห็นถึงลักษณะต่างๆของภาวะเหงื่อออกมากผิดปกติ และเป็นแนวทางป้องกัน และรักษาต่อไป
3. บุคคลทั่วไปหรือผู้ที่ศึกษาได้รับข้อมูลที่ถูกต้องเกี่ยวกับภาวะเหงื่อออกมากผิดปกติ และสามารถนาไปปฏิบัติ
ได้จริง
สถานที่ดาเนินการ
ห้องเรียนคอมพิวเตอร์ โรงเรียนยุพราชวิทยาลัย 238 ถนนพระปกเกล้า ตาบลศรีภูมิ อาเภอเมือง
เชียงใหม่ จังหวัดเชียงใหม่ 50200
กลุ่มสาระการเรียนรู้ที่เกี่ยวข้อง
1.กลุ่มสาระการเรียนรู้วิทยาศาสตร์
2.กลุ่มสาระการเรียนรู้สุขศึกษาและพลศึกษา
3.กลุ่มสาระการเรียนรู้การงานอาชีพและเทคโนโลยี
แหล่งอ้างอิง (เอกสาร หรือแหล่งข้อมูลต่าง ๆ ที่นามาใช้การทาโครงงาน)
K@POOK! HEALTH. (2552). เหงื่อออกเยอะ เหงื่อออกมากเกินไป. สืบค้นเมื่อวันที่ 18 กันยายน 2562, จาก
เว็บไซต์: https://health.kapook.com/view170779.html
pobpad. (2561). เหงื่อออกมาก (Hyperhidrosis). สืบค้นเมื่อวันที่ 18 กันยายน 2562, จากเว็บไซต์:
https://www.pobpad.com/เหงื่อออกมาก
กองบรรณาธิการ HONESTDOCS. (2562). เหงื่อออกง่าย. สืบค้นเมื่อวันที่ 18 กันยายน 2562, จากเว็บไซต์:
https://www.honestdocs.co/easy-sweat