Μαθητικές εργασίες

1. ΔΙΑΘΕΜΑΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ Α1 ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ
ΠΕΡΑΜΑΤΟΣ
ΑΦΟΡΜΗΣΗ ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ : ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
(ΚΕΙΜΕΝΟ : ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΛΟΥΣΤΡΙΝΙΑ)
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΚΗ : ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ ΚΕΙΜΕΝΟΥ
ΥΠΕΥΘΥΝΕΣ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΕΣ
ΚΩΣΤΑΡΙΔΑΚΗ ΚΑΛΛΙΟΠΗ (ΠΕ 02)
ΛΑΓΟΥΔΑΚΗ ΜΑΡΙΑ (ΠΕ 19)
ΣΧΟΛΙΚΟ ΕΤΟΣ : 2012 – 2013

2. ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
«Όσο υπάρχουν άνθρωποι»
«Η χαρά της ζωής»
« Ο αγώνας για επιβίωση»
«Το ανάπηρο αγόρι»
«Ένας ανεκπλήρωτος έρωτας»
«Το κόκκινο αυτοκινητάκι»
« Μια όμορφη ιστορία»
«Ο μικρός βοσκός»
«Ένας κρυφός έρωτας»
« Ο κυνηγός»
«Ένας παντοτινός έρωτας»
«Η ιστορία των γενεθλίων»
«Ένας μικρός βιοπαλαιστής»
«Η ιστορία της μικρής Μαρίας»
«Βιοπάλη και Έρωτας»
Ανδρεδάκη Μιχαηλία
Ανδρεδάκη Πλουσία
Ανδρεδάκης Γιάννης
Βαβουδάκη Πόπη
Βάντζου Δανάη
Βασσάλου Έλενα
Βασσάλου Κωνσταντίνα
Δασκαλάκης Κωνσταντίνος
Ζουρίδη Ειρήνη
Καβρού Αντιγόνη
Καλαϊτζάκη Ζαμπία
Κόκκινου Γιωργία
Κριθηνάς Άκης
Πλαΐτη Νικολέτα
Σπανουδάκη Όλγα

3. Ο µικρός Παναγιώτης είναι µόνο 10 χρονών και, αν και πολύ µικρός,
ξέρει από αυτήν την ηλικία τι σηµαίνουν στεναχώριες ζωής . Η µαµά του είχε
πεθάνει και σε λίγο καιρό πέθανε και ο πατέρας του . Έτσι έµεινε µόνος του
µαζί µε την 2χρονη αδερφή του, τη Νεφέλη. Σπίτι δεν είχαν, τους το είχε πάρει
η τράπεζα, και έµεναν στους δρόµους.
Μια µέρα αποφάσισε να πάει στο σπίτι της θειας του , να την ρωτήσει αν
γινόταν να µείνουν µαζί της. Η θεία τους απάντησε ότι θα ήθελε πάρα πολύ
αλλά, επειδή είχε κάνει εγχείρηση στο χέρι της , δεν µπορούσε να εργαστεί και
δεν θα τα έβγαζαν πέρα οικονοµικά. ∆εν µπορούσε όµως να αφήσει δύο µικρά
παιδιά να ζουν στο δρόµο και έτσι τα πήρε µαζί της.
Την άλλη µέρα το πρωί ο µικρός Παναγιώτης πήγε να ψάξει για
δουλειά σε ένα εργοστάσιο που έφτιαχνε γυαλιά. Του είπαν ότι θα έπαιρνε 200
ευρώ το µήνα και αυτός δέχτηκε . Όταν πήγε σπίτι της θείας του της
ανακοίνωσε ότι βρήκε δουλειά, για να µπορούν να τα βγάζουν πέρα
οικονοµικά. Η θεία του δεν ήθελε να εργαστεί ο ανιψιός της από τόσο µικρή
ηλικία τελικά όµως του πρότεινε να πάει.
Την άλλη µέρα το παιδί ετοιµάστηκε και έφυγε για τη δουλειά. Όταν
έφτασε ο διευθυντής τού έδωσε να βάλει µια στολή και του εξήγησε τι πρέπει
να κάνει.
Όταν το µεσηµέρι σχόλασε από τη δουλειά πήρε το δρόµο για το σπίτι.
Την ώρα όµως που προσπαθούσε να περάσει απέναντι το δρόµο τον χτύπησε
ένα αµάξι. Το παιδί τραυµατίστηκε, ευτυχώς ελαφρά, στο κεφάλι και ο οδηγός
του αυτοκινήτου το µετέφερε στο νοσοκοµείο. Από το νοσοκοµείο ειδοποίησαν
την θεία του .Όταν η θεία του πήγε µαζί µε την µικρή Νεφέλη στο νοσοκοµείο
ο γιατρός τούς είπε ότι είχε ξεπεράσει τον κίνδυνο και το µόνο που είχε ήταν
λίγα ράµµατα στο κεφάλι του.
Ο διευθυντής του εργοστάσιου µόλις έµαθε τα νέα για το µικρό
Παναγιώτη στεναχωρήθηκε πολύ. Το παιδί µόλις έγινε καλά γύρισε στο
εργοστάσιο για να εργαστεί όµως ο διευθυντής , που είχε συγκινηθεί από το
δράµα τους, ανέλαβε να το πηγαινοφέρνει µε το αµάξι του κάθε µέρα στο σπίτι
της θείας του.
Τα παιδιά µεγάλωναν και ο Παναγιώτης έγινε ένας όµορφος νέος.
Απέκτησε πολύ καλή θέση στο εργοστάσιο και τα οικονοµικά του βελτιώθηκαν
πολύ. Έφτασε και σε ηλικία γάµου. Παντρεύτηκε , έκανε δικό του σπίτι και 3
παιδάκια. Στο σπίτι του έκανε ένα δωµάτιο για τη µικρή του αδερφή και την
θεία του , που τόσο καιρό τους φιλοξενούσε σπίτι της.
ΜΙΧΑΗΛΙΑ ΑΝ∆ΡΕ∆ΑΚΗ Α1

4. Είναι Τετάρτη και η Χαρά , όπως συνήθως , δουλεύει. Το αφεντικό
της την πλησιάζει και της ζητάει να πάει να βγάλει φωτοτυπίες από το
διπλανό βιβλιοπωλείο. Η Χαρά πήγε λοιπόν στο βιβλιοπωλείο και
ζήτησε από τον ιδιοκτήτη του καταστήµατος , που δεν τον γνώριζε πριν,
να βγάλει τις φωτοτυπίες για το αφεντικό της. Κατόπιν τις πήρε, τον
ευχαρίστησε και έφυγε. Ωστόσο ο ιδιοκτήτης του καταστήµατος, ο
Νίκος, θαµπώθηκε από την οµορφιά της. Η Χαρά είχε ίσια µαύρα µαλλιά
και µπλε µάτια, ήταν ψηλή, γύρω στο ένα µέτρο και εβδοµήντα
εκατοστά, τα χείλια της ήταν κόκκινα σαν τη φωτιά.
Η Χαρά είχε ήδη πάει τις φωτοτυπίες στο αφεντικό της και
δούλευε πάνω στον υπολογιστή της . Κατά τις 2.30 η ώρα, όταν η Χαρά
σχόλασε, πήγε στο σπίτι της. Έµενε µαζί µε την µεγαλύτερη της αδερφή,
τη Μαρία. Η Μαρία εκείνο το χρονικό διάστηµα είχε πάει ταξίδι στη
Γαλλία και η Χαρά ήταν µόνη της. Μόλις τελείωσε τις δουλειές που είχε
να κάνει, έκατσε στο καθιστικό του σπιτιού της για να ηρεµήσει λιγάκι ,
άνοιξε την τηλεόραση αλλά δεν έπαιζε τίποτε που να την ενδιαφέρει και
έτσι την έκλεισε. Τότε το µυαλό της πήγε στον ιδιοκτήτη του
βιβλιοπωλείου… σκεφτόταν συνέχεια πόσο όµορφα ήταν τα
γαλαζοπράσινα µάτια του και πόσο ευγενικός ήταν , έστω και από την
πρώτη τους συνάντηση.
Την επόµενη µέρα η Χαρά σηκώθηκε πρωί-πρωί, πλύθηκε, ντύθηκε και
ετοιµάστηκε για τη δουλειά. Το σπίτι της ήταν πολύ κοντά στη δουλειά,
πάνω κάτω τριακόσια µε τριακόσια πενήντα µέτρα, γι΄αυτό και πήγαινε
µε τα πόδια. Καθώς προχωρούσε συνάντησε τον Νίκο, συστήθηκαν και
έγιναν φίλοι. Από εκείνο το πρωί και έπειτα κάθε µέρα πήγαιναν µαζί
στη δουλειά, και σιγά-σιγά άρχισαν να βγαίνουν ραντεβού. Κάθε βέβαια,
κάθε φορά που ήθελαν στη δουλειά να βγάλουν φωτοτυπίες, η Χαρά
προθυµοποιούνταν να πάει.
Μετά από λίγο καιρό ο Νίκος αποφάσισε να ζητήσει τη Χαρά σε γάµο,
δίσταζε όµως, γιατί δεν ήξερε την απάντηση των γονιών της. Μέσα σε
δυο εβδοµάδες ο Νίκος είχε πάρει την οριστική του απόφαση. Πήγε
τελικά και ζήτησε τη Χαρά σε γάµο. Εκείνη ντροπαλή, αλλά ταυτόχρονα
συγκινηµένη , του είπε «ναι , δέχοµαι» και τον αγκάλιασε. Οι γονείς της
Χαράς κοιτάχτηκαν στα µάτια και……… συµφώνησαν.
Έξι µήνες αργότερα αρραβωνιάστηκαν και η Χαρά ανακοίνωσε σε
όλους ότι ήταν έγκυος και µάλιστα ότι περίµενε….. δίδυµα. Μέσα σε επτά μήνες κιόλας
είχαν ορίσει την ημερομηνία του γάμου αλλά και της βάπτισης των παιδιών τους.
Α1
Ανδρεδάκη Πλουσία

5. Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας άνθρωπος φτωχός. Πήγαινε όπου
του έλεγαν τα αφεντικά , που τον έπαιρναν στη δουλειά τους, γιατί
γνώριζαν σε πόσο δύσκολη οικονοµική κατάσταση βρισκόταν. Πήγαινε
όπου να ‘ναι για να ζήσει : ελιές, µερεµέτια, να κουβαλήσει πράγµατα, να
χτίζει και πολλά άλλα. ∆ούλευε για να επιβιώσει, του ήταν αρκετά µερικά
χρήµατα για να µπορεί να ζει αξιοπρεπώς.
Κάθε πρωί καθόταν σε µια γέφυρα και περίµενε αν θα περνούσε
κάποιος για να ζητήσει εργάτες για µεροκάµατα. Συνέχισε έτσι καθηµερινά
για περίπου δέκα χρόνια. Κάποια στιγµή η ζωή του χαµογέλασε , αφού
γνώρισε µια κοπέλα , που τον αγάπησε πραγµατικά, παντρεύτηκαν και
έκαναν µαζί τέσσερα παιδιά.
Η οικογένεια που δηµιούργησε τον γέµισε ευτυχία. Κάποια µέρα, ενώ
περνούσε έξω από ένα πρακτορείο τυχερών παιχνιδιών, αποφάσισε να
παίξει ένα τζόκερ και κέρδισε δέκα εκατοµµύρια . Συνέχισε να παίζει και
από εκεί και πέρα κάθε δυο µήνες κέρδιζε 2,5,6 εκατοµµύρια κάθε φορά και
έτσι έγινε πλούσιος κι αυτός και η οικογένεια του.
Μετά από λίγο καιρό πήρε ένα αµάξι και άρχισε να δουλεύει κι αυτός
και η γυναίκα του. Από εκείνη την µέρα έπαιρνε αυτός εργάτες αλλά ποτέ
δεν σταµάτησε και ο ίδιος να εργάζεται!!!
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝ∆ΡΕ∆ΑΚΗΣ
Α1

6. Μια φορά ήταν ένα ανάπηρο αγόρι που δεν είχε ποτέ του φίλους,
δεν έπαιζε, δε µιλούσε, δεν έκανε τίποτα. Κανείς δεν του µιλούσε, γιατί
αν του µιλούσαν θα τους κορόιδευαν τα άλλα παιδιά. Αυτός ήταν τόσο
στεναχωρηµένος που δεν του µιλούσε κανείς και που όλοι τον
κορόιδευαν ,που κάποιες φορές ήθελε να πεθάνει.
Όλα αυτά όµως άλλαξαν όταν ήρθε ένα κορίτσι που το έλεγαν
Ελένη και είχε το ίδιο πρόβληµα µ’ αυτόν. Παρόλο που ήταν ανάπηρη,
ήταν το πιο όµορφο κορίτσι του σχολείου. Είχε ξανθά µακριά µαλλιά και
τα µάτια της είχαν το χρώµα της θάλασσας. Ήταν τόσο όµορφη που όλα
τα κορίτσια τη ζήλευαν και όλα τα αγόρια την ήθελαν.
Από την ηµέρα που ήρθε, πρώτα απ’ όλους τους άλλους, µίλησε σε
αυτό το παραµεληµένο αγοράκι που κανείς δεν ήξερε καν το όνοµά του.
Αλλά αυτή του µίλησε , τον ρώτησε το όνοµά του και αυτός της είπε ότι
τον λένε Μανώλη. Από αυτή τη µέρα και µετά άρχισαν να µιλάνε πιο
πολύ και σιγά -σιγά να γίνονται φίλοι. Μια µέρα τού είπε να πάνε για
καφέ γιατί είχε να του πει κάτι. Αυτός πήγε, αλλά που να ήξερε ότι αυτό
που θα του έλεγε θα ήταν ότι θα έφευγε στην Αγγλία για µια θεραπεία
και πως µπορεί να µην ξαναγυρνούσε. Όταν τα άκουσε λοιπόν αυτά
λυπήθηκε πάρα πολύ και σκεφτόταν ότι πάλι θα ήταν όπως στην αρχή,
που δεν είχε κανένα.
Από τη µέρα που έφυγε το κορίτσι ο Μανώλης δεν ήθελε να
ξαναπάει σχολείο και οι σκέψεις του για το θάνατο δυνάµωναν όλο και
πιο πολύ. Μετά από πολλή πίεση από τους γονείς του πήγε στο σχολείο.
Οι συµµαθητές του είχαν αλλάξει συµπεριφορά απέναντί του .Όλοι του
µιλούσαν και τον προσκαλούσαν να πάει µαζί τους µετά το σχολείο.
Μετά από αυτό, χωρίς να έχει καταλάβει το γιατί , είχαν αλλάξει τη
συµπεριφορά τους σε αυτόν. Ο Μανώλης ήταν πια πιο αισιόδοξος για το
µέλλον του. Αν και πίστευε ότι για την αλλαγή της συµπεριφοράς τους
είχε βάλει το χεράκι της η Ελένη.
Ο Μανώλης όταν µεγάλωσε πήγε να κάνει θεραπεία στο Παρίσι.
Μετά από τη θεραπεία , µπορούσε να περπατήσει ξανά και όλως τυχαία
συνάντησε την Ελένη που πια και αυτή µπορούσε να περπατήσει. Ήταν

7. τόσο χαρούµενος που την συνάντησε και κανείς απ’ τους δύο δεν ήθελε
να ξαναχωριστούν ποτέ. Γι’ αυτό το λόγο µετά από δύο χρόνια
παντρεύτηκαν , έκαναν δύο παιδιά και έζησαν για πάντα ευτυχισµένοι.
ΠΟΠΗ ΒΑΒΟΥ∆ΑΚΗ A1

8. Το ξυπνητήρι χτυπά οχτώ. Ο Περικλής στο κρεβάτι…
µουδιασµένος από τον ύπνο. ∆εν έχει συνειδητοποιήσει ότι έχει ήδη
αργήσει µία ώρα στη δουλειά! Γυρνά το κεφάλι του και βλέπει το ρολόι.
Τα µάτια γουρλώνουν… αντιλαµβάνεται τι έχει συµβεί και τι θα
ακολουθήσει. Πετάγεται απ’ το κρεβάτι, βάζει ό,τι βρει µπροστά του,
πλένεται, φεύγει απ’ το σπίτι και τρέχει για τη δουλειά.
Κατεβαίνει το δροµάκι και φτάνει στην πλατεία. Με περπάτηµα
γοργό και βλέµµα σκεπτικό διασχίζει την πλατεία αγχωµένα, δεν
προσέχει, ούτε ακούει. ∆εν βλέπει τους παππούδες να πίνουν τον καφέ
τους στο καφενείο, ούτε τα παιδιά να παίζουν µπάλα και δεν ακούει τα
χαρούµενα γέλια τους.
Την ώρα που φτάνει στη δουλειά, πέφτει πάνω σε µια κοπέλα.
-∆εν προσέχετε καθόλου κύριέ µου; λέει εκνευρισµένα η κοπέλα,
σκύβοντας να µαζέψει τα πράγµατα που έπεσαν από την τσάντα της.
Ένα τυπικό συγνώµη βγαίνει από το στόµα του Περικλή και φεύγει
βιαστικός για τη δουλειά.
-Τι αγενείς που είναι οι σηµερινοί νέοι! µονολογεί η κοπέλα.
Ο Περικλής δεν την πρόσεξε καθόλου! Το µόνο που του έκανε
εντύπωση ήταν η καλοραµµένη δερµάτινη τσάντα της, που στην πάνω
της µεριά είχε ένα κοµψό κεντηµένο λουλούδι. ∆εν είχε ξαναδεί όµοιο
κοµµάτι! Μόνο στα Παριζιάνικα µοντελάκια που βλέπανε στα περιοδικά.
Τότε κατάλαβε ότι αυτή η δεσποινίς θα ήταν από εύπορη οικογένεια για
να κρατάει ένα τέτοιο κοµψοτέχνηµα στα χέρια της.
Όλες οι σκέψεις σταµατούν αστραπιαία φτάνοντας στην εξώπορτα
της δουλειάς του. Μπαίνει µέσα και βρίσκεται αντιµέτωπος µε το
αφεντικό του! Προς µεγάλη του έκπληξη το αφεντικό δεν του βάζει τις
φωνές. Ο Περικλής σκύβει το κεφάλι και πάει να αρχίσει τη δουλειά του.
Το αφεντικό θα είχε τα κέφια του σήµερα…Και πράγµατι! Κατά τις
τέσσερις, το αφεντικό τους ανακοινώνει ότι θα κλείσουν το εργαστήριο
από τώρα , γιατί ήρθε η κόρη του που σπούδαζε στο Παρίσι και ήθελε να
την υποδεχτεί ! «Ποια κόρη του; Αχ! Ναι! Το αφεντικό είχε µια κόρη που
σπούδαζε σχέδιο στο Παρίσι! Όµως δεν την έχω δει ποτέ!» σκέφτεται ο
Περικλής.
Την επόµενη µέρα είχε αρχίσει από νωρίς τη δουλειά, γιατί οι
παραγγελίες για τις τσάντες ήταν πολλές! Ενώ δούλευε, ακούει την πόρτα
να ανοίγει και µπαίνει µέσα βιαστικά η κοπέλα που είχε πέσει πάνω της.
Τη βλέπει να πλησιάζει την πόρτα του αφεντικού. Απορηµένος τι πάει να
κάνει, σηκώνεται και τη σταµατάει.
-Συγνώµη δεσποινίς µου, πού πάτε; ρωτάει αυτός.

9. -Και εσένα τι σε νοιάζει; Του απαντάει ειρωνικά, τον σπρώχνει και µε
υπεροπτικό ύφος τον προσπερνάει και µπαίνει µέσα.
Σαστισµένος ο Περικλής κάθεται στη µηχανή του και συνεχίζει τη
δουλειά του.
Χτυπάει το κουδούνι για το πρώτο διάλληµα της ηµέρας. Πίνοντας
τον καφέ του ακούει κάποιους συναδέλφους του να σιγοψιθυρίζουν και
να γελάνε . Από τα µισόλογα που έφταναν στ’ αυτιά του , αντιλήφθηκε
ότι ήταν ο πρωταγωνιστής της συζήτησής τους. Εκείνη την ώρα
εκνευρισµένος, γυρνάει και τους λέει :
«Τι πάθατε και εσείς σήµερα; Γιατί ασχολείστε µαζί µου; Κοιτάτε τη
δουλειά σας!»
Οι συνάδελφοί του ξαφνιάστηκαν! Πρώτη φορά µετά από τέσσερα
χρόνια είδαν µια άλλη πλευρά του χαρακτήρα του. Μη µπορώντας να
κρατηθεί ένας συνάδελφός του πετάγεται και του ανταπαντά : «Καλά
τρελάθηκες; Τι σε έπιασε; Ξέρεις ποια είναι αυτή; Η κόρη του
αφεντικού! Η Ελεονόρα!»
Το αίµα του πάγωσε! Ένιωσε την καρδιά του να σταµατά! Σαν κεραµίδι
στο κεφάλι, χτύπησαν τον Περικλή τα λόγια του συναδέλφου του! Το
ρολόι χτυπά εφτά ! Ώρα να φύγουν! Ο Περικλής πηγαίνει σπίτι του.
-Γεια σου παλικάρι µου! Έλα ! Έφτιαξα να φάµε ρεβίθια. Θα έρθεις; λέει
η µητέρα του.
-Όχι µητέρα, ευχαριστώ! Πάω να ξεκουραστώ! Είχα δύσκολη µέρα
σήµερα! της απαντά ο Περικλής.
Την επόµενη µέρα, είχε πονοκέφαλο, πήρε ένα παυσίπονο και
ξεκίνησε για τη δουλειά. Είναι εφτά και δέκα. Όλοι ξεκινούν τη δουλειά.
Η δουλειά είχε µειωθεί. Έτσι το αφεντικό τους, µετά από µέρες ,
ανακοινώνει ότι η Ελεονόρα, η κόρη του, θα δούλευε µαζί τους. Θα
σχεδίαζε τις καινούριες τσάντες. Αυτή τη µέρα την είχε στείλει στον
Περικλή, να του δείξει τα καινούρια σχέδια, αφού αυτός, ήξερε από
υφάσµατα! Αλλά , όπως πάντα, διαφωνούσαν και στο τέλος…. µάλωναν!
Εκείνη τη µέρα η Ελεονόρα είχε τα νεύρα της και του φώναζε µε τις
ώρες! Την είχε δει κάµποσες φορές αλλά τότε άρχισε να την προσέχει.
Είχε µεγάλα εκφραστικά µάτια στο χρώµα της θάλασσας και µαύρα
µακριά µαλλιά. Είχε µικρή µύτη και σαρκώδη χείλη. Κορµοστασιά
λυγερή και καµαρωτό περπάτηµα. Τι όµορφη που ήταν! Είχαν δίκιο οι
συνάδελφοί του. Είχε εξωτική οµορφιά!
-Ακούς τι σου λέω; διακόπτει η φωνή της Ελεονόρας τη σκέψη του.
-Ναι. Απαντά αυτός.
-Ωραία! Άρα, είµαστε σύµφωνοι; ξαναρωτά αυτή.
-Ναι…ναι! της απαντά.
-Τέλεια!! λέει αυτή και χαµογελά.

10. Και το χαµόγελό της ήταν υπέροχο! Τα δόντια της λαµπερά σαν τ’
αστέρια που λάµπουν τη νύχτα! Όλα πάνω της ήταν τέλεια! Μα δεν το
παραδεχόταν ότι άρχισε να του αρέσει. ∆εν ήθελε να το παραδεχτεί!
Περάσανε µέρες και ένα ωραίο βραδάκι του λέει µητέρα του:
«Αγόρι µου, είναι πια καιρός να κοιτάξεις τη ζωή σου. Πρέπει να
φτιάξεις τη δική σου οικογένεια. Υπάρχει ένα καλό κορίτσι στη γειτονιά,
η Μαρία.» Όµως ο Περικλής δε µίλησε! Τι να πει; Ότι η Ελεονόρα του
είχε κλέψει την καρδιά; Όµως και ο Περικλής δεν πήγαινε πίσω! Πολλά
κορίτσια τον γλυκοκοίταζαν! Πάντα δούλευε σκληρά και είχε
δηµιουργήσει σώµα αθλητή! Είχε µάτια πράσινα και καστανά µαλλιά.
Ήταν όµως σοβαρός και µετρηµένος. ∆εν είχε κάνει και άσχηµη
εντύπωση στην Ελεονόρα…
Περνάνε οι µέρες και τα αισθήµατά του αρχίζουν και µεγαλώνουν!
Και στην Ελεονόρα άρχισαν να δηµιουργούνται αισθήµατα για αυτόν,
όµως δεν ήθελε να το παραδεχτεί. Ο Περικλής φοβόταν ότι ο πατέρας της
δε θα τον ήθελε για γαµπρό του, αλλά καταρχάς δεν ήξερε αν τον ήθελε η
ίδια η Ελεονόρα. Από την άλλη η Ελεονόρα φοβόταν και αυτή για την
αντίδραση του πατέρα της αν και ο Περικλής ακόµη δεν της είχε
εκδηλώσει τα αισθήµατά του. Στη δουλειά τη γλυκοκοίταζε προσέχοντας
µη τον δει κανένας, αλλά δυστυχώς τον κατάλαβε το αφεντικό του και
εκνευρίστηκε. Προσπαθούσε λοιπόν να του διαψεύσει τις υποψίες γιατί
δεν ήθελε να χαλάσουν οι σχέσεις τους. Έπρεπε να αποµακρύνει για λίγο
την Ελεονόρα από κοντά του…. Μετά από ένα µήνα βρέθηκε η
κατάλληλη ευκαιρία. Ένας µεγάλος διαγωνισµός σχεδίου στο Παρίσι
ήταν η τέλεια ευκαιρία για να την πείσει να πάει, όπως τελικά κι έγινε.
Οι µέρες περνούσαν δύσκολα για τον Περικλή. Την περίµενε…
Μετά από δύο µήνες είδε το όνοµά της µε µεγάλα γράµµατα και µία
φωτογραφία της να φιγουράρει στα πρωτοσέλιδα των εφηµερίδων.
«Ελληνίδα ήταν η νικήτρια του διαγωνισµού» έλεγαν οι εφηµερίδες. Ο
Περικλής χάρηκε πολύ µε τη νίκη της, αν και το περίµενε γιατί ήταν
µεγάλο ταλέντο. Εκείνη τη µέρα το πήρε απόφαση! Όταν θα γύριζε πίσω
θα της αποκάλυπτε τα αισθήµατά του. Οι µήνες περνούσαν και ο
Περικλής µάθαινε νέα της από τα περιοδικά και τις εφηµερίδες.
Άνοιξε δικό της µαγαζί µε τσάντες στο Παρίσι. Στα εγκαίνια
παραβρέθηκαν όλοι οι κοσµικοί του Παρισιού. Φυσικά από δίπλα της δεν
έλειπε και η οικογένειά της. Πλησίαζαν οι γιορτές των Χριστουγέννων
και ο Περικλής ήλπιζε ότι ίσως ερχόταν να περάσει λίγες µέρες µε τους
δικούς της.
∆υστυχώς, όχι απλά δεν ήρθε, αλλά πήγαν οι δικοί της στο Παρίσι
για ένα πολύ σηµαντικό γεγονός! Η Ελεονόρα αρραβωνιαζόταν το γιο
ενός επιχειρηµατία. Όταν το έµαθε, ένιωσε να χάνει τη γη κάτω απ’ τα
πόδια του. ∆εν µπορούσε να το πιστέψει , ή µάλλον, δεν ήθελε να το
πιστέψει. Όταν µετά από µέρες είδε τις φωτογραφίες τους πρωτοσέλιδο,

11. συνειδητοποίησε ότι δεν υπάρχει άλλη ευκαιρία και πήρε την µεγάλη
απόφαση. Έπρεπε κι αυτός να φτιάξει τη ζωή του και να προσπαθήσει να
την ξεχάσει. Έτσι αποφάσισε να δεχθεί το προξενιό που του έκανε η
µητέρα του µε µία πολύ γλυκιά κοπέλα της γειτονιάς του.
Μετά από έναν χρόνο η Ελεονόρα παντρεύτηκε.Έµεινε για πάντα
στο Παρίσι, έγινε διάσηµη, έκανε δύο παιδιά, αλλά ποτέ δε ξέχασε τον
Περικλή.
Ο Περικλής παντρεύτηκε τη Μαρία, έκανε δύο παιδιά και βέβαια
άλλαξε δουλειά αφού όλα εκεί του θύµιζαν την Ελεονόρα και αυτό δεν
µπορούσε να το αντέξει! Ποτέ όµως δεν έπαψε να την σκέφτεται και να
φαντάζεται πώς θα ήταν η ζωή τους, αν εκείνη δεν είχε φύγει, αν ο ίδιος
δεν την είχε πείσει να φύγει!
Η ΖΩΗ ΟΛΩΝ ΣΥΝΕΧΙΣΤΗΚΕ ΚΑΝΟΝΙΚΑ.
ΟΜΩΣ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΚΛΗ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΕΟΝΟΡΑΣ
ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ ΑΝΕΚΠΛΗΡΩΤΟΣ!!!
∆ΑΝΑΗ ΒΑΝΤΣΟΥ
Α1

12. Το είχε δει από καιρό, σε µια τακτοποιηµένη µεγάλη βιτρίνα
ενός µαγαζιού. Ήταν ένα µικρό κόκκινο αµαξάκι , που ήθελε να το
αγοράσει για τα γενέθλια του αδελφού της.
Με τον αδελφό της ήταν πολύ δεµένη. Του είχε πολύ µεγάλη
αδυναµία, πιο µεγάλη και από αυτήν που είχε στους ίδιους της τους
γονείς. Αυτή η τόσο δυνατή αγάπη που υπήρχε µεταξύ τους αναπτύχθηκε
από νωρίς, από τότε που ο αδελφός της γεννήθηκε. Είχαν µεγάλη διαφορά
ηλικίας , έτσι, αυτή ήταν που τον µεγάλωσε. Τώρα αυτή είναι είκοσι
χρονών, ενώ αυτός µόνο πέντε.
∆ούλευε µέρα και νύχτα για να µπορεί να προσφέρει στην
οικογένειά της τα απαραίτητα. Ήταν µια φτωχή οικογένεια και δεν
µπορούσε να κάνει σπατάλες . Γι’ αυτό, τόσα χρόνια, κράταγε στην άκρη
κάτι από το µισθό της για αυτή τη µοναδική µέρα της ζωής της, όπως
έλεγε, τα γενέθλια του αδελφού της . ∆εν ήθελε να τον βλέπει άλλο
λυπηµένο. Ήθελε, τουλάχιστον αυτή τη µέρα, να την περάσει χαρούµενος.
Η µέρα των γενεθλίων του αδελφού της πλησίαζε. Πήρε τα
χρήµατα, που τόσο καιρό φυλούσε, και πήγε να αγοράσει το κόκκινο
αυτοκινητάκι. Καθώς πήγαινε στο µαγαζί σκεφτόταν αν πραγµατικά θα
εκτιµούσε αυτό το δώρο ο αδελφός της. Μόλις το πήρε το έκρυψε σε µια
γωνία στο δωµάτιό της ώστε να µην το δει κανείς.
Η µεγάλη µέρα έφτασε και ήταν πολύ αγχωµένη. Μετά το απλό και
φτωχό µεσηµεριανό που έφαγαν, το πήρε και µε δισταγµό ,αλλά κατά
βάθος µεγάλη χαρά, του το έδωσε! Το πρόσωπό του φωτίστηκε από χαρά
και στ’ αυτιά του ηχούσαν υπέροχα τραγούδια! Τότε η αδελφή του
κατάλαβε ότι ο αδελφός της είχε πραγµατικά ανάγκη από ένα δώρο στα
γενέθλιά του, αφού καµία φορά πριν δεν είχε πάρει δώρο.
Μαζί µε αυτόν, τη χαρά µοιράστηκαν και όλα τα υπόλοιπα µέλη
της οικογένειας του, που του έτρεφαν ιδιαίτερη συµπάθεια. Όλοι ήταν
πολύ δεµένοι µεταξύ τους! Μπορεί να ήταν φτωχοί αλλά ήταν πολύ
πλούσιοι σε αισθήµατα αγάπης και καλοσύνης. Και αυτός ο πλούτος ήταν
αναντικατάστατος!
ΕΛΕΝΑ ΒΑΣΣΑΛΟΥ A1

13. Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα αγόρι , που ζούσε σε µια φτωχή
οικογένεια. Ο µπαµπάς του είχε πεθάνει και τους είχε αφήσει πολλά χρέη.
Το αγόρι δεν δούλευε πουθενά αλλά ούτε και η µαµά του. Ούτε είχε
καµία κοπέλα που να τον αγαπάει.
Μια ηµέρα , καθώς πήγαινε βόλτα µόνος, συνάντησε µια κοπέλα
πολύ όµορφη, µε ξανθά µαλλιά, γαλάζια µάτια, στο χρώµα της
θάλασσας , και έλαµπε ολόκληρη από την οµορφιά της. Το αγόρι από
τότε την ερωτεύτηκε και δεν µπορούσε να την βγάλει καθόλου από το
µυαλό του.
Μετά από δυο µέρες ξαναβγήκε για να πάει βόλτα και την
ξαναείδε. Βρήκε το θάρρος και της εξοµολογήθηκε τον έρωτά του και το
ότι θα ήθελε να είναι µαζί. Το κορίτσι µόλις το άκουσε του είπε ότι είναι
µε άλλο αγόρι και δεν µπορούν να είναι µαζί.
Από εκείνη την µέρα το αγόρι ήταν πάρα πολύ στεναχωρηµένο,
τόσο που έκανε να βγει από το σπίτι του πάρα πολλές εβδοµάδες,
περίπου τρεις – τέσσερις. Η µητέρα του κάθε µέρα τον ρωτούσε τι έχει
αλλά αυτός δεν της απαντούσε.
Αφού πέρασαν αρκετές µέρες το αγόρι βγήκε ξανά έξω για µια
βόλτα. Εκείνη την µέρα είδε µια άλλη κοπέλα, πιο όµορφη από την
Κατερίνα, τη Μαρία. Το αγόρι τής ζήτησε να γίνουν ζευγάρι. Αυτή είπε
«ναι» και από εκείνη την ηµέρα και µετά ο Κωστής και η Μαρία ήτανε
ευτυχισµένοι. Παντρεύτηκαν και έκαναν δύο όµορφα παιδάκια. Από τότε
ζήσανε αυτοί καλά και εµείς καλύτερα.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΒΑΣΣΑΛΟΥ
Α1

14. Θα σας διηγηθώ µια αληθινή ιστορία, που µου είπε ο παππούς µου όταν
ήµουν µόλις οχτώ χρονών, και έµεινε ανεξίτηλη στη µνήµη µου.
« Ήταν κάποτε ένα µικρό αγόρι στην ηλικία σου, που όµως δεν ήταν τόσο
τυχερό όσο εσύ!» µου είπε ο παππούς µου. «∆εν είχε παιχνίδια ούτε ωραία
ρούχα και τις περισσότερες φορές κοιµόταν νηστικό. Κι αυτό γιατί ζούσε
στην περίοδο της Ιταλογερµανικής κατοχής σε ένα χωριό εδώ κοντά. Και
δεν ήταν αυτή η µόνη του ατυχία. Οι Γερµανοί είχαν σκοτώσει τον πατέρα
του και η µητέρα του δε µπορούσε να δουλεύει , γιατί είχε ένα σοβαρό
πρόβληµα υγείας µε την καρδιά της. Είχε και δύο αδερφές, λίγο µεγαλύτερες
από αυτόν, οι οποίες όµως ήταν κι αυτές πολύ αδύνατες, από την ασιτία. Τις
έβλεπε και τις λυπόταν και αισθανόταν υπεύθυνος απέναντί τους. Ήθελε να
τις φροντίσει, να τις προστατέψει, να τους φέρει φαγητό. Αισθανόταν σα να
ήταν αυτός ο άντρας του σπιτιού, κι ήθελε να δουλέψει σα να ήταν µεγάλος,
σα να είχε ενηλικιωθεί.
Στο χωριό ζούσε κι ένας βοσκός, που δεν είχε παιδιά. Στις δύσκολες
εκείνες εποχές είχε λίγα πρόβατα που τα έβοσκε κι έφερνε στο χωριό λίγο
γάλα και τυρί για τους συγχωριανούς του, όσο κατάφερνε να γλιτώσει από
τους Γερµανούς. Η µητέρα του µικρού παιδιού, που ήξερε πόσο
γενναιόψυχος ήταν, τον παρακάλεσε να πάρει µαζί του τον γιο της για να
τον βοηθάει αλλά και για να τους δίνει λίγο τυρί και γάλα, για να µην
πεθάνουν από την πείνα. Αυτός δέχτηκε κι έτσι ο µικρός βοσκός ανέλαβε,
την άλλη µέρα κιόλας, εργασία.
Η δουλειά του βοσκού ήταν δύσκολη. Έπρεπε να περπατάει στο βουνό
όλη µέρα και να προσέχει τα πρόβατα µέσα στο κρύο και , ξυπόλητος κι
αδύνατος καθώς ήταν, θα ΄λεγες ότι δεν θα άντεχε ούτε µια βδοµάδα τις
κακουχίες και την κούραση. Όµως ο µικρός δεν παραπονιόταν. Κάθε µέρα
ένιωθε πιο µεγάλος, πιο δυνατός, πιο µεστωµένος. Και όταν ένα βράδυ ο
βοσκός του έδωσε ένα µικρό τυράκι κι ένα µπουκάλι γάλα να το πάει στην
οικογένειά του η χαρά του δεν περιγράφονταν.
Μια µέρα όµως την ηρεµία του βουνού διατάραξε µια µεγάλη φασαρία
από µηχανές αυτοκινήτων και εκπυρσοκροτήσεις όπλων. «Οι Γερµανοί
έρχονται εδώ!» είπε ο βοσκός φανερά τροµαγµένος στο µικρό που δεν
καταλάβαινε τι συµβαίνει. «Εσύ µείνε εδώ και µην φοβάσαι. ∆ε θα σε
πειράξουν. Εγώ όµως πρέπει να φύγω.» Ο µικρός έκανε ό,τι του είπε ο
βοσκός. Κουλουριάστηκε κάτω από ένα δέντρο και περίµενε να δει τι θα
συµβεί. Οι Γερµανοί ακούγονταν όλο και πιο κοντά. Κάποια στιγµή
ακούστηκαν πυροβολισµοί. ∆ύο Γερµαναράδες πετάχτηκαν µπροστά στο

15. µικρό σηµαδεύοντάς το. Όταν όµως πρόσεξαν καλύτερα το σκελετωµένο
κορµάκι ,που τους κοιτούσε έντροµο, κατέβασαν τα όπλα, είπαν κάτι ο ένας
στον άλλον, και µετά έφυγαν.
Ο µικρός βοσκός δεν ήξερε τι να κάνει. Το µεσηµέρι είχε περάσει κι αν
δεν προλάβαινε να γυρίσει µε τα προβατάκια του στο χωριό πριν νυχτώσει
κινδύνευε να κατασπαραχτεί από τους πεινασµένους λύκους µαζί µε τα
πρόβατά του. Ξεκίνησε λοιπόν να τα µαζεύει κι εκεί όπως τα έψαχνε είδε σ΄
ένα ξέφωτο πεσµένο το βοσκό µέσα σε µια λίµνη αίµατος!!Το παιδί
σοκαρίστηκε. Είχε συµβεί αυτό που φοβόταν. Ο βοσκός φαινόταν νεκρός.
∆οκίµασε να τον σηκώσει για να τον πάρει µαζί του αλλά δεν µπορούσε.
Έκανε λοιπόν όσο πιο γρήγορα γινόταν για να προλάβει να ειδοποιήσει τους
χωριανούς πριν νυχτώσει. Όταν έφτασε στο κοντινό χωριό άλλη µια τραγική
έκπληξη τον περίµενε. Οι Γερµανοί είχαν µαζέψει όλους τους άντρες άνω
των 16 ετών και τους είχαν εκτελέσει!! Οι γυναίκες µαζί µε µερικούς
ηλικιωµένους προσπαθούσαν τώρα να µαζέψουν τα πτώµατα…. »
- Ήταν άσχηµες εποχές παιδί µου αυτές κι εύχοµαι ποτέ να µην
ξαναγυρίσουν. Τώρα όµως εσείς που τα έχετε όλα πρέπει να είστε
ευχαριστηµένοι , που έχετε τους γονείς σας, την υγεία σας, ένα πιάτο φαΐ να
φάτε και πάνω απ’ όλα είστε ελεύθεροι.
- Και το µικρό παιδί τι απέγινε παππού; τον ρώτησα γεµάτος αγωνία.
- Ο µικρός βιοπαλαιστής έµαθε να αγωνίζεται µε όλη του την ψυχή και
να µην το βάζει κάτω στις δυσκολίες της ζωής. Ποτέ δεν έπαψε να δουλεύει
και , χύνοντας τίµιο ιδρώτα, µεγάλωσε και πάντρεψε τις αδερφές του.
Παντρεύτηκε κι αυτός κι έκανε παιδιά κι εγγόνια και τώρα κάθεται δίπλα
στον εγγονό του, µου είπε.
Ο παππούς δεν δάκρυσε όταν διηγούνταν τις τραγικές αυτές στιγµές της
ζωής του. Συγκινήθηκε όµως όταν µίλησε για τα εγγόνια του , που τόσο
αγαπούσε. Έτσι κι εγώ κατάλαβα ότι η ζωή είναι ένας αδιάκοπος αγώνας,
που όµως δεν πρέπει να µας λυγίζει. Κι αν έρθουν δύσκολες µέρες θα
ξεπεραστούν µε υποµονή κι επιµονή!
Κωστής ∆ασκαλάκης
Α1

16. Τίποτα άλλο εκτός από εκείνον δεν είχε στο µυαλό της εκείνη η νεαρή
κοπέλα. Είχε δυο χρόνια που είχε αποφοιτήσει από όλα τα σχολεία, αλλά
ακόµα το µυαλό της ήταν σε εκείνον. Η καρδιά της ήταν έτοιµη να σπάσει,
δεν άντεχε άλλο ώσπου έβαλε τα κλάµατα.
Ήταν κόρη αριστοκράτη, εκείνος ήταν γιος ενός φτωχού ζαχαροπλάστη.
Ήξερε πως οι γονείς της θα ήταν εντελώς αντίθετοι, το µόνο πράγµα που θα
σκέφτονταν θα ήταν ότι ‘’Μια κόρη αριστοκράτη θα έχει δίπλα της ένα
τέτοιο άνθρωπο; Με τίποτα!’’. Ήταν σίγουρο πως θα διαφωνούσαν.
Ύστερα από ελάχιστη σκέψη η κοπέλα το έσκασε! ∆εν ήταν σίγουρη για
τον εαυτό της, ούτε καν ήξερε για το πού πήγαινε, αλλά είχε περάσει τόσα
πολλά µέσα σε αυτά τα είκοσι χρόνια που πίστευε στον έρωτα. Το µόνο που
είχε να κάνει, µάλλον το µόνο που µπορούσε να κάνει, ήταν να ακολουθήσει
την καρδιά της. Αυτό πίστευε κι αυτό έκανε! Έψαξε σε όλη την περιοχή, σε
όλα τα γύρω χωριά, ώσπου τελικά τον βρήκε! Το σπίτι του ήταν µέσα σε
ένα πολύ µικρό στενό της πόλης . Ήξερε πως η οικονοµική του κατάσταση
δεν ήταν και τόσο καλή αλλά περίµενε κάτι καλύτερο από αυτό που
αντίκρισε . Πήρε µια βαθιά ανάσα και χτύπησε την πόρτα...Άνοιξε! Άνοιξε
εκείνος που τόσο καιρό ήταν το µόνο πράγµα που σκεπτόταν, το µόνο
πράγµα που αγαπούσε. Έπεσε στην αγκαλιά του και έβαλε τα κλάµατα.
Μετά από λίγο άκουσε ένα µικρό ψίθυρο να της λέει <<Σε αγαπώ!>>.
Από εκείνη τη στιγµή ο κόσµος και των δύο έγινε πανέµορφος, γλυκός και
γεµάτος αγάπη. Εκείνη δούλεψε µαζί του ώστε να βρουν ένα καλύτερο
σπίτι και για τους δύο. Το µόνο πράγµα που σκεπτόντουσαν ήταν ο έρωτάς
τους. Εκείνη ωστόσο πάντα είχε στην άκρη του µυαλού της το πόσο ωραίο
και ζεστό ήταν το παλιό αρχοντικό της σπίτι, ποτέ όµως δε το ανέφερε.
Αλλά και ποτέ µα ποτέ δε σκέφτηκε να γυρίσει σε αυτό!
Ειρήνη Ζουρίδη
A1

17. Ένα πρωινό µιας χειµωνιάτικης µέρας , ο Τζακ , ένας φτωχός κυνηγός,
διάβασε στην πρωινή εφηµερίδα µια αγγελία για τον διαγωνισµό του
καλύτερου κυνηγού. Ο Τζακ , που ζούσε µαζί µε την γυναίκα του και τα
δύο παιδιά του, έψαχνε απελπισµένα για κάποια άλλη δουλειά αφού το
κυνήγι τελευταία δεν πήγαινε καθόλου καλά και όσο περνούσε ο καιρός τα
χρήµατα της οικογένειας λιγόστευαν.
Αµέσως αποφάσισε να πάρει µέρος στο διαγωνισµό αφού , αυτός που θα
έπιανε τα περισσότερα ζώα, θα έπαιρνε ως έπαθλο 2000 ευρώ. Έτσι
σκέφτηκε ότι µε αυτά τα λεφτά θα µπορούσε να καλύψει κάποιες από τις
ανάγκες της οικογένειάς του . Όταν ήρθε εκείνη η παγερή µέρα ο Τζακ είχε
τροµερή αγωνία για το τι θα συµβεί. Οι κυνηγοί ξεκίνησαν τον αγώνα στο
δάσος που όρισε η επιτροπή και νικητής θα ήταν όποιος κατάφερνε , µέσα
σε συγκεκριµένο χρόνο, να σκοτώσει τα περισσότερα ζώα.
Η µέρα τελείωνε και ο Τζακ είχε πιάσει πέντε ζώα . Είχε παγώσει από το
κρύο αλλά και από την αγωνία του για το αν τελικά θα τα κατάφερνε . Η
µέρα είχε τελειώσει και όλοι οι κυνηγοί συγκεντρώθηκαν σε ένα σπιτάκι για
να δούνε ποιος θα είναι ο νικητής. Πρώτος βγήκε τελικά ένας άλλος
κυνηγός, ο Μπρακ , που κέρδισε τα 2000 ευρώ. ∆εύτερος βγήκε ο Τζακ
που, προς µεγάλη του έκπληξη, κέρδισε 1000 ευρώ. Με τα λεφτά αυτά
βελτιώθηκε για λίγο η ζωή του, που όµως έγινε ακόµη καλύτερη αργότερα ,
αφού η φήµη που απέκτησε από το διαγωνισµό τον είχε κάνει πλέον
πασίγνωστο κυνηγό!
ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΚΑΒΡΟΥ
A1

18. Μια φορά και έναν καιρό υπήρχε ένας πλούσιος άνδρας που τον έλεγαν Νίκο. Ο
Νίκος είχε µια φάρµα κοντά στο σπίτι του, εκεί πήγαινε µόνο κάθε ∆ευτέρα και
Πέµπτη. Μια µέρα λοιπόν αποφάσισε ότι δεν µπορεί να τα βγάλει πέρα µόνος του
άλλο πια, έτσι την επόµενη µέρα έβαλε στις εφηµερίδες µία αγγελία, ζητώντας µία
γυναίκα για να τον βοηθάει στις δουλειές.
Μετά από δύο µέρες µία όµορφη κυρία χτύπησε το κουδούνι του. Ο Νίκος
έτρεξε και υποδέχτηκε την Άννα , έτσι την έλεγαν. Η Άννα ήταν µία όµορφη και
καλοσυνάτη κοπέλα. Αφού συστήθηκαν, εκείνη του είπε πως χρειαζόταν τη δουλειά,
αλλά πριν καλά καλά προλάβει να ολοκληρώσει αυτό που ήθελε να πει, εκείνος την
διέκοψε και της είπε ότι την προσλαµβάνει. Εκείνη ήταν πολύ χαρούµενη και
ενθουσιασµένη. Ο Νίκος της είπε να ξεκινήσει δουλειά από την επόµενη κιόλας
µέρα.
Την επόµενη µέρα, πρωί πρωί, η Άννα ήταν στη φάρµα και ξεκίνησε δουλειά. Ο
Νίκος όµως , που είχε ένα ανήσυχο βράδυ, παρέµεινε στο σπίτι να κοιµάται. Μέχρι
που κάποιος θόρυβος από την κουζίνα τον ξύπνησε. Ήταν η Άννα , που είχε πάει για
να τον ενηµερώσει ότι στη φάρµα τα πάντα, όσα τουλάχιστον εκείνη µπορούσε να
δει, ήταν έτοιµα. Όταν τον είδε να κοιµάται τόσο γλυκά δεν θέλησε να τον ξυπνήσει,
έτσι του ετοίµαζε πρωινό. Αυτό που αντίκριζε ήταν εκπληκτικό. Υπήρχαν τόσα
πολλά ήδη φαγητών που ενθουσιάστηκε. Έκατσε λοιπόν στο τραπέζι και παρακάλεσε
την Άννα να καθίσει µαζί του. Ήταν πλέον φανερό πως ο Νίκος ήταν πολύ
γοητευµένος από τη νεαρή κοπέλα.
Ο καιρός περνούσε και ο Νίκος καταλάβαινε πως η γοητεία που ένιωθε για την
Άννα είχε µετατραπεί σε έρωτα. Κάθε µέρα ακολουθούσαν πιστά το ίδιο πρόγραµµα ,
έκαναν τις δουλειές τους αλλά δεν παρέλειπαν να τρώνε αλλά και να κάνουν µεγάλες
βόλτες µαζί.
Είχε περάσει ένας µήνας και το ζευγάρι ερχόταν όλο και πιο κοντά. Μέχρι που
κάποια µέρα ο Νίκος ζήτησε από την Άννα να πάρει τα πράγµατά της και να πάει στο
σπίτι του, να µείνουν µαζί. Εκείνη δέχτηκε µε ενθουσιασµό. Έτσι την εποµένη
µετακόµισέ στο σπίτι του και κάθε µέρα που περνούσε ένοιωθαν όλο και πιο πολύ
αγαπηµένοι.
Μετά από δύο ολόκληρα χρόνια συγκατοίκησης ο Νίκος της ζήτησε να
παντρευτούν. Η Άννα κάθε µέρα περίµενε αυτή τη στιγµή και έτσι δεν δυσκολεύτηκε
να απαντήσει. ∆έχτηκε αµέσως και τον επόµενο κιόλας µήνα παντρεύτηκαν. Έκαναν
τρία παιδιά και έζησαν αυτοί καλά και εµείς καλύτερα!
ΖΑΜΠΙΑ ΚΑΛΑΪΤΖΑΚΗ
Α1

19. Εκείνη την ηµέρα ήταν τα γενέθλια της αδερφής του.Τους τελευταίους
πέντε µήνες δούλευε σκληρά για να την κάνει χαρούµενη . ∆εν είχε πολλά
χρήµατα, έτσι σκέφτηκε να της διοργανώσει ένα απλό πάρτι µε στενούς
φίλους και συµµαθητές της για να την ευχαριστήσει.
Κάθε µέρα στην δουλειά κουραζόταν πολύ γιατί το να είσαι φούρναρης
δεν είναι και το πιο εύκολο πράγµα, οπότε δεν είχε τον χρόνο για τις
ετοιµασίες του πάρτι. Ζήτησε από τον ζαχαροπλάστη του φούρνου να του
ετοιµάσει µια όµορφη και γευστική τούρτα. Με τις οικονοµίες που είχε
µαζέψει, στόλισε το χώρο του σπιτιού, όπου θα µαζεύονταν οι καλεσµένοι
τους .Το σπίτι φαινόταν πολύ διαφορετικό µε τα µεγάλα µπαλόνια και τα
δώρα που είχαν φέρει όλοι.
Όλα ήταν σχεδόν έτοιµα. Εκείνος τοποθέτησε την τούρτα πάνω στο
τραπέζι. Της είχε πάρει και ένα φόρεµα, το οποίο είχε βάλει σε µια τσάντα
και τοποθετήσει µαζί µε τα άλλα δώρα.
Σε λίγη ώρα είδε από το παράθυρο του σαλονιού την αδερφή του να
µπαίνει στην αυλή τους µελαγχολική, γιατί ήξερε ότι αυτή η µέρα θα
περνούσε όπως κάθε συνηθισµένη. Ανοίγοντας την πόρτα του σπιτιού
άκουσε µε µια φωνή ‘’έκπληξη’’. Μεµιάς άναψαν τα φώτα και είδε τον
αδερφό της , που έστεκε δίπλα στην τούρτα, της χαµογέλασε και αµέσως
κατάλαβε ότι αυτός τα είχε διοργανώσει όλα. Ήταν µια βραδιά αξέχαστη,
όλοι , µικροί-µεγάλοι, περάσανε υπέροχα!
Γεωργία Κόκκινου
Α1

20. Ο µικρός Γιώργος , όταν ήταν πέντε χρονών, έχασε τον πατέρα του.
Ζούσε µε την µητέρα του και τα τρία µικρότερα αδέρφια του σε ένα
υπόγειο.
Οι ηµέρες περνούσαν πολύ δύσκολα. Η µητέρα δούλευε όλη µέρα και
τα παιδιά έµεναν µόνα τους στο σπίτι . Ο Γιωργάκης, σαν µεγαλύτερος,
πρόσεχε τα αδέρφια του µέχρι να γυρίσει η µαµά τους από τη δουλειά.
Ήταν πολύ στεναχωρηµένος που έβλεπε τη µητέρα του να δουλεύει πολύ
σκληρά για να τα ζήσει . Μια µέρα της λέει :
-Μαµά θέλω να πάω να δουλέψω για να βγάλω λεφτά κι εσύ να καθίσεις
να ξεκουραστείς .
Η µαµά του στην αρχή δεν ήθελε αλλά µετά δέχτηκε . Έτσι ο µικρός
ξεκίνησε να πουλά στο δρόµο χαρτοµάντιλα . Οι άνθρωποι που τον
έβλεπαν κακοντυµένο, µε σκισµένα παπούτσια , τον λυπόντουσαν ,
αγόραζαν τα χαρτοµάντιλα και του άφηναν περισσότερα χρήµατα.
Κάποια µέρα όµως ένα αυτοκίνητο που έτρεχε µε µεγάλη ταχύτητα
χτύπησε το παιδί και το έριξε κάτω .Ο οδηγός πήγε το µικρό παιδί στο
νοσοκοµείο, όπου έµεινε αρκετές µέρες . Όταν έγινε καλά και επέστρεψε
σπίτι του , ο οδηγός του αυτοκινήτου δεν τον άφησε να πουλά
χαρτοµάντιλα . Έδωσε πολλά λεφτά στη µητέρα του για να µπορέσουν να
ζήσουν σε ένα καλύτερο σπίτι . Ακόµα βρήκε µια εύκολη δουλειά στη
µητέρα του και τα παιδιά τα έστειλε στο σχολείο για να µάθουν
γράµµατα.
Έτσι αποδώ και πέρα η ζωή τους ήταν πολύ καλύτερη και χωρίς
προβλήµατα.
ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΚΡΙΘΗΝΑΣ
Α1.

21. Μια φορά ήταν µία οικογένεια που αντιµετώπιζε πολλά
προβλήµατα και βίωνε µια δύσκολη ζωή. Στην οικογένεια υπήρχε και
ένα µικρό κοριτσάκι, η Μαρία, που ήταν µόλις δέκα ετών. Οι γονείς της
είχαν προβλήµατα και µε την υγεία τους και µε τα οικονοµικά τους.
Παρά τις δυσκολίες της οικογένειά της, η µικρή ένιωθε
ευτυχισµένη που είχε δίπλα της τους γονείς της, τους οποίους αγαπούσε
πολύ. Μία µέρα ο πατέρας αρρώστησε και η θεία της τον πήγε στο
νοσοκοµείο, γιατί η µαµά της δεν µπορούσε, αφού και η ίδια έπασχε από
µία σοβαρή ασθένεια και ήταν στο κρεβάτι. Η παραµονή του πατέρα στο
νοσοκοµείο κράτησε για µεγάλο χρονικό διάστηµα γιατί του βρήκαν ότι
έχει καρκίνο. Ωστόσο, η θεία της Μαρίας δεν ήθελε τα παιδιά να µάθουν
για την κατάσταση του πατέρα τους , για να µην στενοχωρηθούν. Το
µικρό κορίτσι φρόντιζε τη µητέρα του, που ανησυχούσε για τον σύζυγό
της και συνέχεια ρωτούσε για την υγεία του. Η θεία έλεγε ότι ήταν µια
χαρά, αν και αυτό δεν ήταν αλήθεια. Μέρα µε τη µέρα η υγεία της
µητέρας χειροτέρευε καθώς δεν µπορούσε να συνηθίσει την απουσία του
άντρα της.
Από την άλλη, η µικρή Μαρία στενοχωριόταν πάρα πολύ καθώς
έβλεπε ότι δε µπορούσε να κάνει τίποτα για τους γονείς της. Ωστόσο,
ονειρευόταν να ήταν µεγαλύτερη και να είχε τη δυνατότητα να τους πάει
στους καλύτερους γιατρούς αλλά αργότερα συνειδητοποιούσε ότι αυτό
ήταν αδύνατον να γίνει, καθώς και ήταν µικρή και χρήµατα δεν υπήρχαν.
Έτσι, κοβόταν απότοµα και η χαρά και ο ενθουσιασµός που την κυρίευαν
για λίγα λεπτά και της έδιναν µία ελπίδα.
Βέβαια, το µικρό κορίτσι δεν παραιτούνταν τόσο εύκολα. Έτσι,
αποφάσισε να ψάξει να βρει µια δουλειά ώστε να βοηθήσει την
οικογένειά της αλλά όλοι της έλεγαν ότι δεν γίνεται να δουλέψει γιατί
είναι µικρή και την έδιωχναν. Τότε εκείνη ξεσπούσε σε κλάµατα. Η υγεία
της µητέρας της χειροτέρευε καθώς την έβλεπε συνεχώς θλιµµένη και
στενοχωρηµένη.
Μετά από µέρες ήρθαν τα γενέθλια της Μαρίας, όµως ακόµα και
την ηµέρα των γενεθλίων της, η µικρούλα αντί για χαρά βίωσε θλίψη και

22. µια πληγή άνοιξε στην καρδιά της, που θα κρατούσε για πάντα και όλα
αυτά γιατί πέθανε ο πατέρας της. Από τότε κόρη και µάνα βυθίστηκαν
στην δυστυχία και όλα άλλαξαν. Ένα µήνα αργότερα η µητέρα της
Μαρίας πέθανε, καθώς δεν µπορούσε να ξεπεράσει το θάνατο του άντρα
της, αλλά και η Μαρία έπαθε κατάθλιψη. Ευτυχώς, η θεία της την πήρε
στο σπίτι της και την µεγάλωσε µε πολλή αγάπη και στοργή σαν να ήταν
δικό της παιδί.
Μετά από πολλά χρόνια το δυστυχισµένο κοριτσάκι µεγάλωσε,
παντρεύτηκε και έκανε µια ευτυχισµένη οικογένεια. Επίσης, ακολούθησε
το επάγγελµα της ιατρού γιατί ήθελε να βοηθάει τους ανθρώπους που το
είχαν ανάγκη. Αυτό ήταν που την ολοκλήρωνε σαν άνθρωπο και την
έκανε να νιώθει ευτυχία καθώς πίστευε ότι παράλληλα
πραγµατοποιούνταν και τα όνειρά της.
Νικολέτα Πλαΐτη Α1

23. Ήταν μια μέρα συνηθισμένη , όμοια ακριβώς με τις άλλες, όταν ο νεαρός εργάτης
μιας βιοτεχνίας χαλιών πηγαίνει στη δουλειά. Στο σχόλασμα , πάντα κουρασμένος,
πηγαίνει στο σπίτι του και ξεκουράζεται. Όλα του φαίνονται πάρα πολύ βαρετά , η
κάθε μέρα είναι τόσο όμοια με την προηγούμενη! Εκείνη όμως η ημέρα θα ήταν
διαφορετική από τις άλλες!
Αργά το μεσημέρι τους επισκέφθηκε ένας απαιτητικός και νευρικός πελάτης που,
με εξαιρετική άνεση, πέταξε το τσιγάρο του κάτω και ένα χαλί άρπαξε φωτιά. Οι
υπάλληλοι προσπάθησαν να τη σβήσουν αλλά τίποτα. Έτσι φώναξαν την
πυροσβεστική, που έσβησε τη φωτιά, και ο υπάλληλός μας τους ευχαρίστησε.
Την αμέσως επόμενη μέρα έφτασε στο μαγαζί μια πλούσια κοπέλα για να
αγοράσει ένα χαλί και ο υπάλληλός μας, χαμένος από την ομορφιά της κοπέλας ,
έσπευσε να την εξυπηρετήσει . Αυτές τις δύο τελευταίες ημέρες φαίνεται πως ο
Θεός είχε ακούσει τα παράπονά του και αποφάσισε να κάνει τις μέρες του πιο
ενδιαφέρουσες. Ο υπάλληλος δεν άφησε την ευκαιρία ανεκμετάλλευτη . Ρώτησε
την κοπέλα πού μένει και πώς τη λένε και εκείνη, με εξαιρετική προθυμία ,
απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις του.
Ο υπάλληλος μας, ο Φώτης, από τότε που την είδε την ερωτεύτηκε και ήθελε να
της εκφράσει τον έρωτά του. Δεν ήξερε όμως με ποιο τρόπο. Σκέφτηκε λοιπόν να
της πάρει ένα δώρο για να της δείξει την αγάπη του. Το δώρο τελικά της το πήρε
και , έχοντας τη διεύθυνσή της στα χέρια του, αποφάσισε να της το πάει . Μόλις
έφτασε κοντά στην πόρτα και ήταν έτοιμος να χτυπήσει το κουδούνι, άκουσε τον
πατέρα της, που τύχαινε να είναι ένας από τους πυροσβέστες που έσβησαν τη
φωτιά στη βιοτεχνία, να φωνάζει στην κόρη του και να της ζητάει να μην ξαναδεί
τον υπάλληλο ενώ εκείνη του απαντούσε κλαίγοντας πως ήταν πραγματικά
ερωτευμένη μαζί του. Ο Φώτης έφυγε λυπημένος ξέροντας πως δεν θα την
ξαναδεί.
Το δώρο δεν το πέταξε αλλά το κράτησε με την ελπίδα ότι κάποια μέρα ο πατέρας
της θα άλλαζε γνώμη ή η κοπέλα του θα έβρισκε το θάρρος να τρέξει στην αγκαλιά
του αγνοώντας τις απειλές του πατέρα της. Έπρεπε απλά να περιμένει !!!!!
ΟΛΓΑ ΣΠΑΝΟΥΔΑΚΗ
Α1