Recommended
More Related Content
What's hot
What's hot (20)
Viewers also liked
Viewers also liked (19)
Similar to อารยธรรมอินเดีย
อารยธรรมอินเดีย
- 1. วิชำ ส33102 เรื่อง อำรยธรรมอินเดีย ผู้จัดทำ 1. นางสาวกุลนิภา ธารธนานุกร ม.6.1 เลขที่ 3 2. นางสาวพรณิชา แก้วคูณ ม.6.1 เลขที่ 16 นำเสนอ อ.ปรางค์สุวรรณ ศักด์ิโสภณ ปีกำรศึกษำ 2557 โรงเรียนสตรีวิทยำ
- 3. อารยธรรมอินเดียได้ก่อกา เนิดขึ้นบริเวณลุ่มแม่น้า สินธุ ซึ่งปัจจุบันบริเวณส่วนใหญ่อยู่ในประเทศปากีสถาน บางที เรียกว่า“แหล่งอารยธรรมลุ่มแม่น้า สินธุ” Sindhu Hindu Indus India
- 5. ภูมิประเทศ -ลุ่มแม่น้า สินธุเป็นที่ราบลุ่มแม่น้า กว้างใหญ่ มีต้นกา เนิดมา จากเทือกเขาในทิเบต ไหลลงสู่ทะเลอาหรับ -พื้นที่มีทรัพยากรธรรมชาติอุดมสมบูรณ์ด้วยแร่โลหะ จา พวกทองและโลหะที่นา มาทา สา ริด ภูมิอำกำศ -เป็นแบบลมมรสุม แห้งแล้งและมีอากาศร้อนจัด น้า ที่ใช้ในการเกษตรมาจากแม่น้า เป็นหลัก
- 6. ลักษณะทตี่ั้ง ตอนเหนือ -มีเทือกเขาหิมาลัยที่สูงชันกั้น -มีช่องแคบไคเบอร์ทางตะวันตกเฉียงเหนือที่ติดต่อกับดินแดน อื่นทางตะวันตกได้ เช่นเปอร์เซีย กรีก และโรมัน -อินเดียตอนเหนือจึงรับอารยธรรมผ่านทางช่องแคบไคเบอร์ ทั้งที่มาจากการติดต่อค้าขายและรุกรานของชาติอื่นๆ เช่น พวก อารยันและมุสลิม
- 7. ตะวันตกและตะวันออก -เป็นที่ราบลุ่มแม่น้า สินธุ แม่น้า คงคา และแม่น้า สาขา -มีความอุดมสมบูรณ์เหมาะแก่การประกอบเกษตรกรรม -เป็นบ่อเกิดของศาสนา ความเชื่อและพิธีกรรมต่างๆ ในอารยธรรมอินเดีย ตอนกลำง -เป็นเขตที่ราบสูงเดกกันที่แห้งแล้งและทุรกันดาร เพราะถูก ขนาบด้วยเทือกเขาสูง -เป็นพื้นที่เกษตรกรรมของชาวอินเดีย (เป็นเขตเศรษฐกิจ) -ยังคงอุดมสมบูรณ์ด้วยทรัพยากรป่าไม้และแร่ธาตุต่างๆ
- 8. ตอนใต้ -มีที่ราบแคบยาวขนานกับชายฝั่งมหาสมุทรอินเดียทั้ง 2 ฝั่ง -ประชากรแถบนี้มีการติดต่อค้าขายแลกเปลี่ยนอารยธรรม กับดินแดนอื่น เช่น อียิปต์ เมโสโปเตเมีย ลังกา และดินแดนในเขต เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ -อารยธรรมของชาวอินเดียใต้จึงมีเอกลักษณ์ที่แตกต่างจาก ชาวอินเดียทางตอนเหนือ
- 10. ชาวพื้นเมือง -ชนเผ่าทราวิฑหรือดราวิเดียน -มีรูปร่างเล็ก ผิวคล้า -เป็นที่เกลียดชังของชาวอารยันผู้ดา รงอารยธรรมเมโสโปเตเมีย -โดนดูถูกว่า เป็นพวกที่มีความล้าหลัง มีวิถีชีวิต วัฒนธรรม ประเพณีที่แปลกประหลาด -มีภาษาและอักษรทมิฬ บ่งบอกถึงความเป็นรัฐชาติในอดีต -ปัจจุบันกลายเป็นชนกลุ่มน้อย ที่มีภาษาตนเอง
- 12. เมืองโบราณที่สา คัญ (ศูนย์กลางอารยธรรม) -เมืองฮารัปปาและโมเฮนโจดาโร -ปัจจุบันอยู่ในประเทศปากีสถาน -มีอาคารบ้านเรือนที่ก่อด้วยอิฐและดินเป็นจา นวนมาก -มีประตู หน้าต่าง พื้นบ่อ ท่อระบายน้า ที่สร้างด้วยอิฐ
- 13. -มีที่อาบน้า ใหญ่มีถนนกว้าง มีทางระบายน้า อย่างดี -แสดงให้เห็นว่าผู้สร้างต้องเป็นผู้ชา นาญการในการ ออกแบบก่อสร้างดีมาก -ขุดพบตึกหลายชั้นที่เมืองโมเฮ็นโจดาโร สันนิษฐานว่าเมื่อ เมืองชั้นหนึ่งถูกทับถมขึ้นมาด้วยการพอกพูนของแผ่นดินหรือน้า ท่วม ก็มีการสร้างเมืองใหม่ลงบนที่เก่าตามแผนผังเมืองเก่า
- 14. เครื่องมือเครื่องใช้ -พบเครื่องมือที่ทา จากเขาสัตว์ กระดูกสัตว์ หิน และ สา ริด -พบดวงตรากับเครื่องประดับต่างๆ ซึ่งมีลักษณะเดียวกับที่ พบบริเวณเมโสโปเตเมีย -เชื่อว่าในแถบนี้มีการติดต่อกับชุมชนเมโสโปเตเมีย ความเชื่อ -พบดวงตรารูปเทวดา ล้อมด้วยเสือ สิงห์ กระทิง แรด สันนิษฐานว่าหมายถึงพระศิวะ -พบศิวลึงค์ สัญลักษณ์ของนิกายไศวะ ในศาสนาพราหมณ์
- 15. การแต่งกาย -มีการนา ผ้าฝ้ายมาตัดเย็บเป็นเครื่องนุ่งห่ม -มีเครื่องประดับที่ทา ด้วยทอง เงิน งาช้าง ทองแดง และหินที่มีค่า -พบแผ่นประทับตราคนและสัตว์ เครื่องประดับอินเดียโบราณ
- 16. ศิลปกรรม -เช่น รูปปั้นดินเผาของชายมีเครายาว ดวงตราแกะสลักรูป สัตว์ที่มีความประณีตต่างๆ แสดงออกถึงความเจริญของชาวสินธุ
- 18. อำรยธรรมลุ่มน้ำสินธุ -รุ่งเรืองอยู่ราว 1000 ปี -เสื่อมลงราว 1500 ปีก่อนคริสต์ศักราช +สาเหตุ -ภัยธรรมชาติ คือน้า ท่วมและพายุทราย -การถูกรุกรานจากพวกอารยัน ชนเผ่ำอินโด-อำรยันรุกรำน -อพยพเข้ามาอยู่ในแถบลุ่มน้า สินธุ -พวกดราวิเดียน ต้องอพยพลงใต้ -บางส่วนแต่งงานหรือไม่ก็กลายเป็นทาสพวกอารยัน -ทา ให้เกิดการแบ่งชั้นวรรณะในอินเดียต่อมา
- 19. ลักษณะทั่วไปของชำวอำรยัน -สืบเชื้อสายมาจากพวกอินโดยูโรเปียน ทางแถบทะเลสาบแคสเปียน -รูปร่างสูงใหญ่ ผิวขาว จมูกโด่ง -เป็นพวกกึ่งเร่ร่อน อาชีพสา คัญคือการเลี้ยงสัตว์ -นิยมจับงานเลี้ยง มีการดื่มของมึนเมา ร้องราทา เพลง -มีความสามารถในการรบ และประดิษฐ์อาวุธได้ยอดเยี่ยม -ชายอารยันนิยมมีภรรยาคนเดียว -ฐานะสตรีค่อนข้างสูง -เริ่มมีการแบ่งชั้นวรรณะทางสังคม
- 20. กำรปกครองแบบชนเผ่ำอำรยัน สมัยแรก -แยกกันอยู่เป็นชนเผ่า แต่ละเผ่ามีหัวหน้าเป็นผู้ปกครอง -มีที่ประชุมเผ่า ประกอบด้วยสภา(ที่ประชุมของบุคคลสา คัญ)และ สมิติ(ที่ประชุมของราษฎร) -การขึ้นครองราชย์ราชา ต้องได้รับความเห็นชอบจากที่ประชุม สมัยหลัง -ขยายตัวไปทางตะวันออก เหนือและบริเวณลุ่มน้า คงคา -ปกครองแบบราชาธิปไตย -ราชาทรงเป็นเหมือนสมมติเทพ -สภาและสมิติเริ่มหมดความสา คัญไป
- 22. สมัยมหำกำพย์ (900-600 ปีก่อนคริสต์ศักรำช) -เกิดอาณาจักรใหม่บริเวณลุ่มน้า คงคามีลักษณะเป็นนครรัฐ -ปกครองแบบราชาธิปไตย ราชามีฐานะเป็นสมมุติเทพ -มีการแบ่งวรรณะชัดเจน 4 วรรณะ พราหมณ์ กษัตริย์ แพศย์ ศูทร -มีการติดต่อค้าขายทางเรือ กับอาณาจักรเมโสโปเตเมีย อียิปต์อาราเบีย
- 23. รำมำยณะ (Ramayana) -แต่งโดย ฤๅษีวาลมิกิ -แพร่ไปสู่หลายประเทศในเอเชีย ในเมืองไทยเรียกว่า รามเกียรต์ิ ในลาวเรียกว่าพระลักษณ์พระราม ในอินโดนีเซียเรียก รามายณะ -เนื้อหากล่าวถึงสงครามระหว่างมนุษย์กับยักษ์ ซึ่งหมายถึงการ ขยายอา นาจลงภาคใต้ของชนเผ่าอารยันในระยะเริ่มแรก -เป็นวรรณกรรมยาวเป็นที่สองรองมาจาก มหาภารตะ มีโศลก 24,000 บท แบ่งออกเป็น 7 กัณฑ์
- 24. มหำภำรตะ (Mahabharata) -เป็นเรื่องที่ใหญ่ที่สุด มีโศลกมากถึง 100,000 บท -แต่งโดยฤๅษีวยาสะหรือ กฤษณะ ไทวปายน -กล่าวถึงการทา สงครามกันระหว่างตระกูลเการพและปาณฑพ หมายถึง การขยายอา นาจของชนเผ่าอารยันจนกลายเป็นแคว้นต่างๆ -ตอนสา คัญของเรื่องได้ถูกแยกประพันธ์เป็นคัมภีร์ภควัทคีตา(ศาสนาฮินดู) -มีอิทธิพลต่อชาวอินเดียที่นับถือศาสนาฮินดูมาถึงปัจจุบัน
- 25. สมัยจักรวรรดิ (600 ปีก่อนคริสต์ศักรำช-ปลำยค.ศ.ที่10) -ปกครองแบบสาธารณรัฐไม่จา กัดสิทธิเสรีภาพของประชาชน -ไม่ขัดขวางการแสดงออกซึ่งความคิดที่เป็นอิสระและเป็นของตัวเอง -เกิดนักคิด และผู้นา ทางลัทธิศาสนาใหม่เช่น สมเด็จพระสมัมาสมั พุทธเจ้าเป็นสมัยที่มีความสา คัญต่อการวางรากฐานของแบบแผนทาง สังคมศิลปะ และวัฒนธรรมอินเดีย ที่สืบทอดมาถึงปัจจุบัน
- 26. สมัยจักรวรรดิมคธ กษัตริย์ทีมีชื่อเสียง -พระเจ้าพิมพิสาร +ครองเมืองราชคฤห์แคว้นมคธ +เป็นพระสหายกับพระพุทธเจ้าสมัยที่ยังเป็นพระกุมาร +ทรงนับถือพระพุทธศาสนาและเป็นพระโสดาบัน +เป็นกษัตริย์ผู้ทรงธรรมทรงอุปถัมภ์พระพุทธศาสนาเป็นอย่างดี
- 27. -พระเจ้าอชาตศัตรู +เป็นพระโอรสในพระเจ้าพิมพิสาร +ทรงกระทา ปิตุฆาต คือฆ่าพ่อตนเอง +แต่หลังพระบิดาสิ้นพระชนม์ก็สา นึกถึงกรรมที่ได้ทา +จึงทรงบา เพ็ญกุศลต่างๆและทรงปฏิญาณตนเป็นอุบาสก +พระองค์ทา นุบา รุงพระพุทธศาสนาด้วยดีโดยตลอด
- 28. การปกครอง -กษัตริย์มีอา นาจสูงสุด -มีขุนนาง3ฝ่าย (มหามาตระ) คือฝ่ายบริหาร ตุลาการ และการทหาร ศูนย์กลางของพระพุทธศาสนา -ได้รับการอุปถัมภ์จากพระเจ้าพิมพิสารและพระเจ้าอชาตศัตรู -ทา ให้พระพุทธศาสนาได้รับการเผยแพร่ไปอย่างกว้างไกล -ขณะเดียวกันศาสนาพราหมณ์ก็เสื่องลง
- 29. สมัยจักรวรรดิเมำรยะหรือโมริยะ -เมืองหลวงของจักรวรรดิตั้งอยู่ที่เมืองปาฏลีบุตร -ก่อตั้งขึ้นโดยเจ้าชายจันทรคุปต์เมารยะ ผู้โค่นล้มราชวงศ์นันทะ -ทรงขยายอา นาจอย่างรวดเร็วโดยการฉวยโอกาสจากความ ปั่นป่วนในท้องถิ่นต่างๆ ที่เกิดขึ้นหลังจากการถอยทัพไปทางตะวันตกของ กองทัพกรีกและเปอร์เชียของพระเจ้าอเล็กซานเดอร์มหาราช
- 30. ระเบียบการปกครอง -รวมอา นาจไว้ที่กษัตริย์และเมืองหลวง -กษัตริย์มีอา นาจสูงสุดในการบริหาร ตรากฎหมาย การศาลและการทหาร -มีสภาเสนาบดี(ข้าราชการระดับสูง)และสภาแห่งรัฐ(ที่ปรึกษา)เป็นผู้ช่วย -มีการจัดตั้งหน่วยงานกระจายอยู่ เพื่อรายงานมายังเมืองหลวง -มีการสร้างถนน สารวจสามะโนครัว มีระบบชลประทาน -มีการสร้างมหาวิทยาลัยหลายแห่ง
- 31. พระเจ้าอโศกมหาราช -กษัตริย์องค์ที่ 3 ของราชวงศ์เมารยะ -เดิมเป็นพระเจ้าแผ่นดินที่โหดร้าย ชอบการทา สงครามจน ได้รับสมญานามว่า จัณฑาโศกราช (พระเจ้าอโศกผู้โหดเหี้ยม) -หลังจากที่พระองค์หันมานับถือพระพุทธศาสนา พระองค์ก็ ทรงกลายเป็นองค์เอกอัครพุทธศาสนูปถัมภก์ -ทรงบา รุงพระพุทธศาสนาให้มีความเจริญรุ่งเรืองและแผ่ขยาย มากที่สุดในประวัติศาสตร์พระพุทธศาสนา
- 32. พระเจ้าอโศกมหาราช -ทรงให้อิสรภาพในการนับถือศาสนาแก่ประชาชน -ได้ทรงปลดข้อห้ามที่เคร่งครัดต่างๆของศาสนาพราหมณ์ ให้หญิงม่ายแต่งงานใหม่ได้ -ภายหลังทรงได้รับการขนานพระราชสมัญญานามว่า ธรรมาโศกราช (พระเจ้าอโศกผู้ทรงธรรม) เมื่อสิ้นสมัยพระเจ้าอโศกมหาราชแล้ว จักรวรรดิเมารยะได้เสื่อมลงอย่าง รวดเร็วภายในเวลาเพียง 50กว่าปี ต่อมาราชวงศ์เมารยะก็สิ้นสุดลง
- 33. สมัยแบ่งแยกและกำรรุกรำนจำกภำยนอก (183 ปีก่อนค.ศ.-ค.ศ.300) กษัตริย์ที่มีชื่อเสียง พระเจ้ากนิษกะ -เป็นกษัตริย์พระองค์ที่ 3 แห่งราชวงศ์กุษาณะ -ทรงเป็นผู้กา หนดมหาศักราชขึ้น -ทรงเป็นองค์อัครราชูปถัมภ์ที่ยิ่งใหญ่ของพุทธศาสนานิกายมหายาน -ได้รับขนานนามว่า "พระเจ้าอโศกองค์ที่ 2" -ทรงได้เผยแพร่ศาสนาไป จีน ญี่ปุ่น และทิเบต
- 35. แคว้นที่มีอา นาจ -แคว้นคันธาระ ในเขตลุ่มน.สินธุ ตั้งอยู่ทางเหนือหรือ ตะวันตกเฉียงเหนือของอินเดีย ผลกระทบจากการเสื่อมอา นาจลงของจักรวรรดิเมารยะ -อาณาจักรแบ่งแยก มีการทา สงครามแย่งชิงอา นาจกัน -มีการรุกรานจากภายนอก +กรีก +อิหร่าน/เปอร์เซีย +ศกะ/ศากยะ(Scythian) +กุษาณะ(ตะวันตกเฉียงเหนือของอินเดีย)
- 36. สมัยจักรวรรดิคุปตะ(ค.ศ.320-535) พระเจ้าจันทรคุปต์ที่1 -ปราบอาณาจักรต่างๆในอินเดียภาคเหนือเข้ามารวมกัน -ตั้งกรุงปาฏลีบุตรเป็นราชธานี -ในพิธีบรมราชาภิเษกได้โปรดให้ออกเหรียญที่ระลึก ประทับตราราชวงศ์เรียกว่า คุปตะ พระเจ้าสมุทรคุปต์ -โอรสของจันทรคุปต์ที่1 -ได้แผ่อาณาจักรออกไปทางเหนือจรดภูเขาหิมาลัย และ ทางใต้จรดแม่น้า นาร์บัด และยังได้ปราบปรามพวกกลิงค์(จาก แคว้น กลิงคราษฎร์)และพวกปัลวะลงไปจนใต้สุดของอินเดีย
- 37. พระเจ้าจันทรคุปต์ที่2 หรือพระเจ้าวิกรมาทิตย์ -โอรสของพระเจ้าสมุทรคุปต์ -ได้ทา การขยายอาณาเขตออกไปทางภาคตะวันตก -ได้รับสมญาว่าเป็นองค์อุปถัมภ์การเล่าเรียนศิลปวิทยาการ เหรียญกษาปณ์ สมัยพระเจ้าจันทรคุปต์ที่ 2
- 38. ยุคทองของอินเดีย ด้านวรรณคดีและศิลปกรรม -ยุคทองของวรรณคดีสันสกฤต -กวี กาลิทาส แต่งวรรณกรรมที่มีชื่อเสียง คือเรื่องศกุนตลา
- 39. มหาวิทยาลัยนาลันทา ด้านวิชาการ -มีมหาวิทยาลัยต่างๆเกิดขึ้นมากมาย เช่น มหาวิทยาลัยนาลันทา มหาวิทยาลัยพาราณสี
- 40. ด้านวิทยาศาสตร์ -นักวิทยาศาสตร์ที่มีชื่อเสียงคือ อารยภตา -ศึกษาทางด้านดาราศาสตร์และคณิตศาสตร์ -มีการประดิษฐ์คิดค้นหลายอย่าง เช่นการทา สบู่และซีเมนต์ ด้านการแพทย์ -ได้รับการยกย่องว่ามีวิธีการและเทคนิคสูงในการรักษา โดยเฉพาะในการผ่าตัด -มีการรักษาความสะอาดและป้องกันเชื้อโรคอย่างเคร่งครัด -การใช้ยาประเภทต่างๆ ก็นับว่ามีความก้าวหน้า -แพทย์อินเดียรู้จักใช้ยาหลายขนานก่อนชาวยุโรป และยาบาง ชนิดยังคงใช้รักษาโรคมาจนปัจจุบัน
- 41. ด้านศาสนา -สมัยพระเจ้าสมุทรคุปต์ ทรงอนุญาตให้ ชาวลังกาสร้างวัดของพุทธศาสนานิกายเถรวาท ขึ้นในจักรวรรดิได้ -สมัยพระเจ้าจันทรคุปต์ที่2 มีการส่งเสริม พระพุทธศาสนาไปต่างแดน จากการที่หลวงจีนฟา เหียนเดินทางนาพระไตรปิฎกจากอินเดียกลับไปจีน หลวงจีนฟาเหียน รัชสมัยของพระเจ้าจันทรคุปต์ที่ 2 สิ้นสุดลงใน ค.ศ.413 หลังจากนั้น อาณาจักรของราชวงศ์คุปตะก็เริ่มแตกแยก และสิ้นสุดลงในที่สุด
- 42. หลังสมัยจักรวรรดิคุปตะ(ปลายคริสต์ศตวรรษที่5เป็นต้นมา) อาณาจักรปัลลวะ -ที่ประชาชนส่วนใหญ่นับถือศาสนาพราหมณ์เรืองอา นาจ ทา ให้ศาสนาพุทธและศาสนาเซนค่อยๆเสื่อมลง อาณาจักรโจฬะ -ศูนย์กลางอา นาจอยู่ที่ ทมิฬนาดู -ประชาชนพูดภาษาทมิฬและนับถือศาสนาพราหมณ์-ฮินดู -มีการเผยแพร่ศาสนาไปยังเอเชียตอนใต้ ครอบคลุมพม่า เกาะสุมาตรา แหลมมลายู เกาะชวา และเกาะบอร์เนียว -มีการสร้างเทวาลัยขนาดใหญ่
- 44. สมัยมุสลิม(ปลำยคริสต์ศตวรรษ10-19) มุสลิมเชื้อสายเติร์กจากเอเชียกลางรุกราน(ปลายคริสต์ศตวรรษที่10) -ใช้อัฟกานิสถานเป็นฐานขยายอา นาจ -เมืองเดลีเป็นเมืองหลวง(ตั้งแต่คริสต์ศตวรรษที่13) -ปราบปรามศาสนาพุทธและพราหมณ์ +บังคับให้ชาวอินเดียนับถือศาสนาอิสลาม +เก็บภาษีจิซยา โดยเก็บจากราษฎรที่ไม่ใช่มุสลิมในอัตราสูง +มหาวิทยาลัยนาลันทาถูกทา ลาย +เกิดความขัดแย้งรุนแรงระหว่างพวกฮินดูกับมุสลิมจนถึงปัจจุบัน
- 45. เกิดศาสนาใหม่ คือ ศาสนาสิข(ค.ศ.1469) -คา สอนประยุกต์ระหว่างศาสนาพราหมณ์-ฮินดูกับศาสนาอิสลาม -ท่านคุรุนานักเป็นผู้ก่อตั้ง -ศูนย์กลางอยู่แคว้นปัญจาบ
- 46. ราชวงศ์มุคัล (ค.ศ.1526-1857) -ล้มอา นาจสุลต่านแห่งเดลี -พระเจ้าอักบาร์มหาราช +ทรงครองราชย์ ขณะมีพระชนมายุ 13ปีเศษ +แม้จะทรงเป็นมุสลิม แต่ก็ทรงให้เสรีภาพใน การนับถือศาสนาแก่ประชาชน +ยกเลิกการเก็บภาษีจิซยา +ทรงริเริ่มศาสนาใหม่ที่เรียกว่า ดินอิอิลาฮี หรือ ศาสนาแห่ง พระเจ้า ซึ่งเป็นความพยายามที่จะรวมศาสนาอิสลามเข้ากับ ฮินดู คริสต์ เชน และอื่นๆ แต่ไม่สาเร็จ เพราะทรงสิ้นพระชนม์ก่อน
- 47. ยุคทองแห่งสถาปัตยกรรม -ยุคของพระเจ้าชาห์เชฮัน จักรพรรดิองค์ที่ 5 ของราชวงศ์มุคัล -โปรดให้สร้างอนุสาวรีย์อันงดงามวิจิตรขึ้นจา นวน -เช่น ทัชมาฮาลแห่งอัครา, มัสยิดเพิร์ล, ป้อมแดง, มัสยิดจามา และ ป้อมละฮอร์
- 49. สมัยพระเจ้าออรังเซบ (ค.ศ.1658-1707) -ใช้นโยบายกดขี่บังคับพวกฮินดู +เก็บภาษีจิซยาใหม่ +เทวสถานฮินดูถูกทา ลาย +ข้าราชการฮินดูถูกปลด -ราชวงศ์มุคัลอ่อนแอลง -อังกฤษเข้ามารุกราน ทา ให้ต้องทา สงครามและเสียดินแดนหลายครั้ง -อินเดียตกอยู่ภายในการปกครองของอังกฤษ ค.ศ.1858โดยมีสมเด็จ สมเด็จพระราชินีนาถวิกตอเรีย พระราชินีนาถวิกตอเรียแห่งอังกฤษทรงดา รงตา แหน่งสมเด็จพระเจ้า จักรพรรดินีแห่งอินเดีย
- 51. ระบบวรรณะ แบ่งออกเป็น 4 วรรณะ วรรณะพราหมณ์ → เกิดจากโอษฐ์ของพระพรหม มีหน้าที่ ประกอบพิธีกรรมทางศาสนา มีสีเครื่องแต่งกายประจา วรรณะ คือสีขาวซึ่งแสดงถึงความบริสุทธ์ิ
- 52. วรรณะกษัตริย์ → เกิดจากพระอุระของพระพรหม มี หน้าที่สู้รบปกป้องประชาชน, เป็นผู้นา ของรัฐ สีเครื่อง แต่งกายประจา วรรณะคือสีแดงซึ่งหมายถึงนักรบ
- 53. วรรณะไวศยะหรือแพศย์ → เกิดจากพระเพลา (ตัก) ของ พระพรหม มีสีเครื่องแต่งกายประจา วรรณะคือ สีเหลือง เป็นพวกแสวงหาทรัพย์สมบัติ ได้แก่พวก พ่อค้า คหบดี เศรษฐี และเกษตรกร ซึ่งเป็นคนส่วนใหญ่ของสังคม
- 54. วรรณะศูทร → เกิดจากพระบาท(เท้า) ของพระพรหม มีสีเครื่องแต่งกายประจา วรรณะคือสีดา หรือสีอื่น ๆ ที่ ไม่มีความสดใส มีหน้าที่เป็นกรรมกร ลูกจ้างคอยรับใช้ ให้บริการกับวรรณะอื่นๆ
- 55. ยังมีคนอีกวรรณะหนึ่งซึ่งถือว่าเป็นพวกต่า สุด คือ ลูกที่ เกิดจากพ่อแม่ต่างวรรณะกัน ถือเป็นพวกจัณฑาล ซึ่งจะ ถูกรังเกียจและเหยียดหยาม ไม่มีคนในวรรณะอื่นคบหา สมาคมด้วย
- 56. ปรัชญำและลัทธิศำสนำของสังคมอินเดีย อินเดียเป็นแหล่งกา เนิดศาสนาสา คัญของโลกตะวันออก ได้แก่ ศาสนาพราหมณ์-ฮินดู พระพุทธศาสนา และศาสนาเชน ปรัชญาอินเดีย หมายถึงปรัชญาทุกสานักหรือทุกระบบที่ เกิดขึ้นในอินเดีย หรือที่คิดสร้างสรรค์ขึ้นไว้โดยศาสดา และนักคิดที่เคยมีชีวิตอยู่หรือกา ลังมีชีวิตอยู่ในอินเดีย
- 57. หลักคา สอนของพระพุทธศาสนาและศาสนาเชนเป็นผลมา จากการคิดไตร่ตรองอย่างลึกซึ้งทางปรัชญา การหลุดพ้น จากการเวียนว่ายตายเกิด หลักธรรมของศาสนาพราหมณ์-ฮินดูมีรากฐานมาจากการ คิดค้นสร้างระบบปรัชญา เพื่อสนับสนุนความเชื่อและ ความศรัทธาที่มีต่อพระเจ้า
- 58. เทพเจ้ำของอินเดีย เทพเจ้าของพวกอารยันเป็นธรรมชาติที่มีอิทธิพลต่อชีวิต มนุษย์ เช่น ดวงอาทิตย์ ฝน พายุ
- 59. ต่อมามีการนับถือเพิ่มขึ้นอีก เช่น พระศิวะ เป็นผู้ทา ลาย พระพรหม เป็นผู้สร้างโลก พระวิษณุ เทพเจ้าแห่งสันติสุข
- 60. ศิลปกรรมอินเดีย
- 61. ศิลปกรรมของอินเดียเริ่มปรากฏหลักฐานในอารยธรรมลุ่ม น้า สินธุ ราว 2,500 ปีก่อนคริสต์ศักราช ในสมัยพุทธกาลได้ปรากฏหลักฐานทางศิลปะที่ได้รับ อิทธิพลจากจักรวรรดิเปอร์เซียและศิลปะแบบเฮลเลนิสติก
- 62. ในช่วงสมัยราชวงศ์เมารยะพระพุทธศาสนาเป็นแรงบันดาล ใจในการสร้างสรรค์ศิลปกรรม และเป็นศิลปะสมัยแรกที่มี หลักฐานปรากฏชัดเจน หลังคริสต์ศตวรรษที่ 12-13 ศิลปะอิสลามแพร่ขยายอย่าง กว้างขวาง ขณะที่ศิลปะในพระพุทธศาสนาสูญสิ้นไป
- 63. 1. สถำปัตยกรรม : เน้นประโยชน์ใช้สอยมำกกว่ำควำมสวยงำม สถาปัตยกรรมที่เป็นศิลปะอย่างชัดเจนปรากฏขึ้นในสมัย ราชวงศ์เมารยะ ซึ่งได้รับอิทธิพลมาจากจักรวรรดิเปอร์เซีย ได้แก่ สถูป เสาหิน ตลอดจนฐานรากของพระราชวัง สถาปัตยกรรม ดังกล่าวมักเกี่ยวข้องกับพระพุทธศาสนาเพื่อแสดงถึงความ ศักด์ิสิทธ์ิของสถานที่หรือเพื่อเป็นอนุสรณ์ถึงเหตุการณ์สา คัญ
- 64. ในสมัยราชวงศ์กุษาณะทางภาคตะวันออกเฉียงเหนือ และ ราชวงศ์มธุราในภาคกลาง เกิดศิลปะขึ้น 3 แบบ คือ แบบมถุรา แบบอมราวดี แบบคันธาระ→
- 65. ในสมัยมุสลิม สถาปัตยกรรมอินเดียจะผสมระหว่าง ศิลปะฮินดูและเปอร์เซีย เช่น สุสานตาชมะฮัล (Taj Mahal)
- 66. 2. ประติมำกรรม : สลักจำกหิน มีรูปร่ำงหนัก แข็งกระด้ำง แสดงท่ำหยุดนิ่ง นอกจากนี้ก็มีประติมากรรมภาพสลักนูนต่า เป็นภาพพุทธ ประวัติ ภาพชาดก →
- 67. ประติมากรรมที่เป็นพระพุทธรูปสมัยแรก คือแบบคันธำระ (คริสต์ศตวรรษที่ 1-2) โดยรับอิทธิพลจากศิลปะกรีก แบบคันธาระ
- 68. ประติมากรรมพระพุทธรูปของศิลปะมถุรำ โดยทั่วไปมี ลักษณะเหมือนศิลปะคันธาระ แต่พระเศียรพระพุทธรูป เกลี้ยง พระพักตร์กลม จีวรเป็นริ้วห่มเฉียงดูนุ่มนวล แบบมถุรา
- 69. พระพุทธรูปในศิลปะแบบ อมรำวดีเป็นแบบผสม อิทธิพลของกรีก วงพระ พักตร์ของพระพุทธรูป ค่อนข้างยาว ประติมากรรม สมัยคุปตะถือเป็น ศิลปะของอินเดีย อย่างแท้จริง มักมี ขนาดใหญ่โต
- 70. 3. จิตรกรรม : จิตรกรรมเก่ำสุดที่ยังเหลืออยู่ในปัจจุบันพบที่ เพดำนถ้ำโยคีมำรำ วำดขึ้นด้วยสีดำ ขำว และแดง ค่อนข้ำงหยำบ จิตรกรรมสมัยศิลปะอมรำวดีเป็นภาพจิตรกรรมฝาผนังถ้า ที่อชันตะ
- 71. จิตรกรรมสมัยคุปตะและหลังสมัยคุปตะ เป็นสมัยที่รุ่งเรือง ที่สุดแห่งงำนจิตรกรรมของอินเดีย ที่ผนังถ้า อชันตะเป็น การเขียนเล่าเรื่องชาดกต่างๆ พุทธประวัติบางตอน ภาพ เกี่ยวกับประเพณีชีวิตประจา วันของประชาชนและชีวิตใน ราชสานัก
- 72. 4. นำฏศิลป์และสังคีตศิลป์ : เป็นส่วนหนึ่งของพิธีกรรมเพื่อ บูชำเทพเจ้ำ มีควำมเกี่ยวข้องกับวิถีชีวิตของชำวอินเดีย ทำงด้ำนศำสนำและชีวิตประจำวัน ภารตนาฏยัม
- 73. 5. วรรณกรรม : เริ่มจำกกำรเป็นบทสวดในพิธีบูชำเทพเจ้ำ เน้นหนักไปทำงด้ำนศำสนำ แบ่งตำมพัฒนำกำรทำงภำษำ ออกเป็น 4 กลุ่ม วรรณกรรมภาษาพระเวท→ใช้ภาษาสันสกฤตโบราณของ พวกอารยัน ประกอบด้วย ฤคเวท : ใช้สวดสรรเสริญพระเจ้า
- 74. ยุชรเวท : แบบแผนการประกอบพิธียัญกรรมและพิธีบวงทรวง สามเวท : สวดในพิธีถวายน้า โสมแก่พระอินทร์
- 75. อาถรรพเวท : เป็นบทที่ รวบรวมเวทมนตร์ คาถาอาคม→ วรรณกรรมตันติ สันสกฤต : รูปแบบคา ประพันธ์มักเป็นร้อย กรอง เรียกว่า โศลก มหาภารตะ
- 76. วรรณกรรม สันสกฤตที่แต่ง เป็นบทละครที่มี ชื่อเสียงมาก→ ศกุนตลา วรรณกรรมสันสกฤตผสม : ใช้เขียนหลักธรรมและ เรื่องราวทาง พระพุทธศาสนา เป็นงาน นิพนธ์แบบร้อยแก้ว พุทธจริต
- 77. วรรณกรรมภาษาอื่นๆ : วรรณกรรมภาษาบาลี ใช้ใน วรรณกรรมพระพุทธศาสนานิกายเถรวาท พระไตรปิฎก
- 79. 1. ภำษำศำสตร์ : ภำษำสันสกฤตมีควำมสำคัญ เป็นภำษำที่ใช้ อยู่ในคัมภีร์พระเวท มีตา ราว่าด้วยไวยากรณ์หลายเรื่อง : นิรุกตะ อัษฎาธยายี เมื่อมุสลิมเติร์กเข้าปกครองอินเดียตอนเหนือได้นาเอาภาษา สันสกฤต อารบิก และเปอร์เซียมาผสมกันเป็นภาษาใหม่ เรียกว่า ภำษำอูรดู ซึ่งเป็นภาษาที่มุสลิมใช้พูดกันในอินเดีย ปัจจุบัน
- 80. 2. ธรรมศำสตร์และนิติศำสตร์ ธรรมศาสตร์→กฎหมาย ศาสนบัญญัติ จารีตประเพณี ศีลธรรม และหน้าที่ ซึ่งมีพื้นฐานมาจากธรรมสูตร มนูสมฤติ / มานวธรรมศาสตร์
- 82. 3. แพทยศำสตร์ : กำรแพทย์ของอินเดียมีมำนำนแล้ว แพทย์ที่มี ชื่อเสียงมำกของอินเดียโบรำณคือ หมอชีวกโกมำรภัทร หมอชีวกโกมารภัทร
- 83. 4. ชโยติษ(ดำรำศำสตร์ โหรำศำสตร์ และคณิตศำสตร์) : ฤกษ์ ยำมมีควำมสำคัญมำก จึงต้องอำศัยวิถีโคจรของดวงอำทิตย์ ดวงดำวที่โคจรมำอยู่ในตำ แหน่งต่ำงๆในแต่ละช่วงเวลำ ←การดูฤกษ์ยาม ชาวอินเดียเป็นชนชาติแรกที่ประดิษฐ์เลข 0 ขึ้นใช้ ทา ให้มี หลักหน่วย หลักสิบ หลักร้อย หลักพัน ในการคา นวณได้โดย ไม่สับสน