1. CANTARES GALLEGOS ROSALÍA DE CASTRO
ALBORADA
-I- agoreira
de dolores,
Vaite noi- agarimo
te-vai fuxin- de pesares,
do-Vente auro- cubridora
ra-vente abrin- en todo mal,
do-co teu ros- ¡sal!...
tro-que sorrin-
do-¡¡¡a sombra espanta!!! Que a auroriña
o ceu colora
¡Canta, cuns arbores
paxariño can- que namora,
ta-de ponliña en pon- cun sembrante
la-que o sol se levan- de ouro e prata
ta-polo monte ver- teñidiño
de-polo verde mon- de escalrata.
te-alegrando as her- Cuns vestidos
bas-alegrando as fon- de diamante
tes!... que lle borda
o sol amante
¡Canta, paxariño alegre, antre as ondas
canta! de cristal.
Canta porque o millo medre.
¡Canta! ¡Sal!
Canta porque a luz te escoite. Señora en todo mal,
¡Canta! que o sol
Canta que fuxeu a noite xa brila
nas cunchiñas do areal,
Noite escura que a luz
logo ven, do día
e moito dura viste a terra de alegría,
co seu manto que o sol
de tristura, derrete con amor a escarcha
con meigallos fría.
e temores,

2. CANTARES GALLEGOS ROSALÍA DE CASTRO
ALBORADA
- II -
que o gaiteiro,
Branca auro- ben lavado,
ra-ven chegan- ben vestido,
do-i ás porti- ben peitado,
ñas-vai chaman- da gaitiña
do-dos que dor- acompañado
men-esperan- ¡á porta está!...
do-¡o teu folgor!... Xa!...
Cor... Se espricando
de alba hermosa que te esprica,
lles estende repinica,
nos vidriños repinica
cariñosa, na alborada
donde o sol ben amada
tamén suspende, das meniñas
cando aló cantadeiras,
no mar se tende bailadoras,
de fogax rebuldeiras;
larada viva, das velliñas
dempois leve, alegriñas,
fuxitiva, das que saben
triste, vago ben ruar.
resprandor.
¡Arriba
Cantor todas, rapaciñas do lugar!,
dos aires, que o sol
paxariño alegre, i a aurora xa vos vén a
canta, dispertar.
canta porque o millo medre. ¡Arriba!
Cantor ¡Arriba, toleirona mocidad!,
da aurora, que atru-
alegre namorado, xaremos-cantaremos
ás meniñas dille o ¡¡¡ala...lá!!!...
que xa sal o sol dourado;