Cuento de una sirena en Galicia

1. OS NEN@S DE 4ºB QUEREMOS CONTARCHE “A HISTORIA DA SEREA DE MEIXIDE”

2. Na entrada da ría de Muros atópanse algúns dos baixos máis perigosos de toda a costa galega. Meixide, Meán, Ximiela e Baia son os nomes destes baixos pero… A que non sabes a historia que se atopa detrás deles? Pois le atentamente e xa verás.

3. Xan de Mean era patrón dunha lancha a que lle chamaban A PESCADORA. Pero A Pescadora non estaba, ultimamente, a pescar todo o que debía.

4. Todos os días no porto os patróns dos outros barcos descargaban moreas de sardiñas e de xoubas e a Pescadora nada de nada.

5. O pobre Xan xa non sabia onde tirar as redes, porque largara onde largara os peixes sempre eran os mesmos (poucos). Xan sabía que a tres millas da costa atopábase o banco de sardiñas mais rico de todo o litoral. Canso de non pescar e despois de moito cavilar, decidiu ir ata aló.

6. Era un día fresco de verán e o mar estaba calmo. Estaba distraido pensando en canto ía pescar e apenas se decatou que a brisa desaparecera facendo que a vela da Pescadora se desinflara. Unha espesa brétema comezou a cubrir todo, deste xeito Xan puxose a fumar un cigarro mentres esperaba a que a brétema clareaba.

7. Aburrido e canso como estaba de esperar, comezou a cantaruxar unha vella canción que lle oíra cantar aos maiores cando era neno. MARIÑEIRIÑO QUE VAS NA TÚA LANCHA PESCAR, TEN COIDADO DA SEREA QUE CHE A DE ESTAR AXEXAR. NON TE FÍES MARIÑEIRO NOS DÍAS DE CALMA BLANCA, QUE PODE SER QUE A SEREA VEÑA RECLAMARCHE A IALMA.

8. Cantaruxaba Xan e o eco respondíalle, ou iso foi o que el cría. Hasta que escoitanto con máis atención decatouse que o que el crera o eco, era a voz dunha muller.

9. E aquí queremos facer unha pequena parada para preguntarvos algo. Ollastedes algunha vez unha serea? Din que os cantos das sereas son engaiolantes, de feito o que escoita cantar a unha serea namorase para sempre dela. Pois si!, iso mesmo que estades a pensar agora foi o que lle pasou a Xan de Mean!

10. O que el o principio cría que era o eco da súa canción, era unha fermosísima e moi doce voz de muller, que estaba a repetir a súa melodía. Armou os remos outra vez e dirixiuse cara ao punto de onde viña a voz. Sentada encima dunha rocha estaba Meixide e hasta ela chegou Xan .

11. Agora podedes imaxinar cada quen un final distinto para esta historia. Xan de Mean xa non volveu nunca máis a terra. Días despois de que saíse para o mar, apareceu a Pescadora varada nunha praia sen rastro do seu patrón .

12. Nunca ninguén soubo o que lle pasara, pero dende aquel día dúas novas rochas apareceron na costa nun lugar que antes non había pedra ningunha. A xente doulle en chamar a esas rochas Mean e Meixide, e aí están aínda esas dúas pedras.

13. Nadie sabe fixo se o mariñeiro e a serea se converteron en rochas, pero hai quen xura que si. Tamén din que no días de calma cando hai brétema, volven a converterse en serea e mariñeiro e que pasará así polos séculos dos séculos… Nós preferimos crer que Mean converteuse nun sereo e vive tranquilamente con Meixide nas aguas do Atlántico, na nosa costa da Morte .

14. POEMA “NAS EMBRAVECIDAS AUGAS”

15. Nas embravecidas augas da costa de Muros; Pensando que eran As ondas e o vento. Canto de sereas Un día escoitei. Eras melodías Que me engaiolaban, Doces e sonoras Como nunca oin. Que queren de min,? Eu me preguntaba; E a voz respostaba, -Queremoste a ti! Un lóstrego fende O manto da noite, E abríndome os ollos As pantasmas vin. Non eran sereas o que eu escoitaba; Que eran as rochas onde o mar bramaba, semellando as voces que eu crera oír. Os berros que os homes do peito arrancaban, mudaron en rezos choros e pregarias.

16. Líbranos de mal Dona do Carmelo! Xemía Xan lelo un mozo de Tal. Que teño tres fillos e a muller preñada. Tamen se laiaba Suso do outeiral Mentres eu na popa, no temón atado. Maldigo o mal fado que me fixo vir. De pouco han servir choros e lamentos, serán mais tormentos si hai que partir. Que xa son seis horas loitando coas ondas, e a cada intre mais preto das rochas. Cas velas rachadas, co mastro partido. Non ten xa sentido resistirse mais. Por babor resoa con ronco muxido, o fero bramido do baixo Mean. Na boca dun can metidos estamos, as xarcias templamos para tentar fuxir. Non vexo porvir na nosa deriva ai da miña vida! Vou perdela aquí. Do fondo do inferno un brutal cruxido, cun fero estourido a quilla parteu.

17. Xa so quedo eu flotando entre a escuma e unha suave bruma meu senso cubreu. Na praia da Area tornei o sentido. Mais morto que vivo fun alo parar. E quixen buscar sinais de mais voces, somentes silencios fun capaz topar. Xa non supen mais Dos meus compañeiros, probes mariñeiros Que o mar perdeu. E dende aquel día no que ouvin sereas, nas mareas cheas achégome o mar. Percorrendo a costa da vila de Muros, motetes escuros retorno a escoitar. Son os berros mudos de aqueles valentes que deron a vida no baixo Mean. Por sempre serán na historia lembrados, mariñeiros bravos os homes do mar...