2. CANTARELA DO CANTEIRO
P lim -p lim , p lim -p lim , O te u a rte ,
p lim -p lim . . . c a n t e ir o ,
C o n s íla b a d e a r t e m a io r d o p ic o
f e r r e ir o e d a ma rre ta ,
c a nta , c a nta , q u é x e o ló x ic o
o s m in e r a is s o n o s ve rs o ,
d e b u lla n d o , n a c a s t id a d e c r ú a
d o p e r p ia ñ o
P lim -p lim , p lim -p lim , la b r a r á p a r a m in ?
p lim -p lim . . .
c a nta , c a nta o te u
c in c e l.
3. CANTARELA DO CANTEIRO
Plim-plim, plim-plim, plim-plim...
As voces unisílabas da pedra,
só por túa mao, canteiro,
se xuntaron
ao pentagrama máxico do mundo.
• Samil (Vigo), 1959
4.
TRIADAS DO VENTO NO MAR
Verde vento polas leiras
e vento azul polo mar,
panos da mesma bandeira.
Quen fora vento, meu mar
e sobre o teu lombo brando
puidera o corpo deitar!
Quen fora o vento poboado
de polen e de cantigas
e malvises namorados!
5. TRIADAS DO VENTO NO
MAR
Quen fora o vento que rube
a refrescar as estrelas
despois de folgar coa nube!
Quen fora xinete alado
de ardor e de vidro feito
sobre das olas montado!
6. AS PALABRAS
Vén o ar ateigado de palabras,
cada mañá chamando aos osos vidros,
para por a xermolar son e semente.
As palabras decote están falando
e somos nós os xordos á mensaxe
que no seo das sílabas arrexan.
7. CANTARELA DO
CAMIÑANTE
As bruxas de Vozqueimado
deixan as vasoiras fóra,
para tornar enmeigado
ao que camiña a deshora.
Lobo na sombra enfoulado
que cando aos vultos oubeas
pos o silencio esgazado,
feito farrapos de teas.
8. CANTIGA MATINAL DE
SAMIL
A cabalo da mañá
teño unha baranda nova,
para escoitar a riveirana
de luces de cada aurora.
Bañado na onda do mare
e peneirado na brisa
entre as palmas do mencer
entrou encoiros o día.
A gasa da néboa ao lusco
ten remendos amarelos,
que lle botan á mañá
as roupas dos bolicheiros.
9. BARCO DE SOMBRAS
Para Xosé Núñez Búa
...Despois da meia noite de Vilaxoán partían...
Polo peirao durmido vultos de homes da vila
pouco a pouco engulidos por un barco sen luces
a pasarela entrando en alongada fila ...
Cando o pesqueiro boga da Illa para Sálvora
repican a maitíns as monxas dun convento,
as luces de Riveira e de Aguiño esmorecen,
o mar saúda o barco coa súa mao ao vento....
