1. Ata sempre Galicia
Nun camiño de carballos, turbado pola mesta néboa, é onde me atopo. O ladrar
lonxano dos cans, o ouvear os lobos, o ruxir das pólas das árbores aos meus pés.
Gallas caídas e mortas, fanadas dos seus troncos por unha fría tempestade de
folerpas e vento xa no outono pasado. Constantes arreguizos percorren as miñas
costas causados polo frío, o vento que peta contra a miña caluga, as sombras das
árbores que se alongan na negrura segundo vai caendo a tarde de inverno.
Noitiña que eu escollín para o meu fin, fin que xa está escolleito por alguén a
quen o meu vivir non lle importa máis do que a min me importa neste instante.
Por seguro teño, que non sairei da negrura desta morea de árbores centenarias,
de garbosos acivros, todos cheíños de bagas encarnadas amparadas polas súas
follas picudas, o freixo, nu neste tempo, tantas dores de cabeza sandadas coa
casca maumiña do freixo, o buxo tan milagreiro para Plinio o Vello e outros
autores antigos, que tantas muiñeiras e alboradas ten tocado, dende a gaita
dalgún gaiteiro, ameneiros, sinalando a proximidade deste carreiro de terra ó
rego da Vella, carballos, os meus amados carballos, tan meus, tan da miña terra.
Bon lugar para ficar morta, lugar no que enredei, brinquei, medrei, rin, chorei...
e agora morrerei. A desventura non me deixa pero xa non me importa e cando
chegue o momento partirei e esquecereino todo, o bon e o malo, todo. Pero leda
estarei sempre de morrer na saudade dos meus montes, na saudade da miña terra.
Coa chegada do amencer o frío pasará, os cativos paxaros co seu pío melodioso
afoutarán as febles flores a rexurdir logo da escura noite, a amosar as súas
intensas e profundas cores. Pero o pío dos paxaros, a min, xa non me espertará
do meu durmir entre as silveiras e os fieitos.
Judith López González