Roteiro literario Manuel María

1. Roteiro literario
Manuel María
Visita á Casa
Museo, Outeiro
de Rei (Lugo)
30 maio 2016
Biblioteca
IES David Buján, Cambre IES Miraflores, Oleiros

2. Páxina 2
Na Carballeira de Santa Isabel
CARBALLOS
Carballos rexos, potentes,
calados ou musicales
que loitais como valentes
coas xistras e os vendavales!
Duros carballos verdeados,
petrucios e sedentarios!
Estades na Cha chantados
solemnes e centenarios!
Como amo a vosa beleza
da máis baril sobriedade!
Que sensación de forteza
ollando prá eternidade!
PIÑEIROS
Piñeiros finos, delgados,
perfección da vertical!
Ollais ó ceo pasmados
coa vosa ollada lanzal!.
Tedes as vosas verdades
e só ó vento escoitais!
Si o vento quere, chorades.
Si quer o vento, cantais
Eu téñovos pouco aprecio.
Como sodes tan esguíos:
vedes con certo desprecio
ós meus árbres montesíos!

3. CASTIÑEIRO
Está só o castiñeiro
no cómaro dun labradío.
E como o ollo senlleiro
eu coido que sinte frío!
Ten a copa moi redonda
e ten a casca enrugada.
Debe sentir pena fonda
lembrando a vida pasada!
Como xa ten tantos anos
os seus foron morrendo.
Agora árbores estranos
escóitano estar xemendo!
Case non hai castiñeiros!:
Os que hai son de respecto
velliños, orfos, tristeiros
e con furados no peto...!
Páxina 3

4. Páxina 4
O CUCO
O cuco, cuco, cuqueiro.
O cuco, cuco, cucón.
Madrugón e cantareiro!
Cantareiro e madrugón!
Oise pola carballeira
ó vello cuco souril
ó nacer a Primavera
entre o marzo e o abril.
O vello cuco, cucou
e moito máis curará!
O cuco non me capou
e nunca me capará!
O CARRO
Non canta na Cha ninguén.
Por iso o meu carro canta.
Canta o seu eixo tan ben
que a señardade me espanta.
Non hai canto tan fermoso:
fino como un asubío.
Anque é, ás vegadas, saudoso,
faise, no ar, rechouchío.
O meu carro é cerna dura:
sábese carballo e freixo.
Que fermosa a súa feitura!
Que lixeireza a do eixo!
As cousas vanse aledando
por onde o meu carro pasa.
Carrétame herba pra o gando!
Traime a colleita pra casa!

5. O VENTO
O vento e o seu alento
é cousa que non se ve.
O vento ten un misterio!
O vento un misterio é!
Ás veces é un murmurio,
un sopro maino da brisa,
solermiño, arrolaror,
semellante a unha sorrisa.
Ás veces o vento zoa,
terríbel, ameazante:
leva lousados e arbres
coa súa forza de xigante!
O vento tolo, na noite
corre, brúa, berra, brama:
eu a escoitalo medoso,
acochadiño na cama!
O vento pasa bruante
con forza de xigantón.
Eu sinto por el respecto
e sempre lle chamo don!
O ARADO
Labrado da miña mao
fixen coa miña navalla,
un aradiño de pau...
Leva timón e chavella,
e unha rella furadora
feita dunha lata vella!
O meu arado é tan feito
que pode incluso esfender
labradíos e barbeito...!
Teño xa que darlle estreo
ao meu arado arador,
ao meu arado pequeno...!
E non sei onde hei de ir
buscar os bois que preciso,
buscar os bois para xunguir!
Páxina 5

6. GALICIA
Galicia docemente
está ollando o mar:
ten vales e montañas
e terras para labrar!
Ten portos, mariñeiros,
ciudades e labregos,
cargados de traballos,
cargados de trafegos!
Galicia é una nai
velliña e soñadora:
na voz da gaita rise,
na voz da gaita chora!
Galicia é o que vemos
a terra,o mar, o vento…
Pero hai outra Galicia
que vai no sentimento!
Galicia somos nós:
a xente e máis a fala.
Se buscas a Galicia
en ti tes que atopala!
Páxina 6
TERRA CHA
A Terra Cha somentes é:
un pobo aquí, outro acolá,
mil árbores, monte raso,
un ceo chumbo e tráxico
no que andan as aves avoar.
O resto é soidade.

7. ÁRBORES DE CIDADE
As árbores da cidade
esmorecidas, tristeiras:
non cometeron delito
e téñenas prisioneiras!
As árbores da cidade
non sei como dan medrado
co barullo dos motores
e co ar polucionado.
As árbores da cidade
son seres artificiais:
naceron no invernadeiro
dos xardíns municipais!
As árbores da cidade:
non viron cervos lixeiros,
nin paxaros voadores,
nin regatos cantareiros!
As árbores da cidade
non teñen contentamento:
respiran fume e non aire!
por terra teñen cemento!
Páxina 7

8. Páxina 8
Sonetos á casa de Hortas

9. Páxina 9

10. Páxina 10

11. Páxina 11

12. Páxina 12