" A Primavera" pertencente ao libro Aires da miña terra. Autor: Manuel Curros Enríquez Ilustradores: alumnado de 4º E CEIP Ponte dos Brozos

1. A PRIMAVERA
MANUEL CURROS ENRÍQUEZ
ALUMNAD@ de 4 E
CEIP PONTE DOS BROZOS

2. A primavera
Ahí ven o tempo do mazar o liño,
Ahí ven o tempo do liño mazar,
Ahí ven o tempo, rapazas do Miño,
Ahí ven o tempo de se espreguizar.
(Cantar do pobo)

3. Como meniña tola
Que sae por vez primeira
con dengue e muradana
para a festa do lugar,
así, xentil e aposta
Vai vindo a primavera,
Grilandas de caraveis
vertendo ao seu pasar.

4. Xa encima dos penedos.
Non berra o graxo rouco,
que aló nas negras noites
as néboas espallou,
nin fungan nas troneiras
o son do vento louco
que cantigas de bruxas
e trasnos remedou.

5. Xa se oe o pío ledo
do paxariño tenro
perdidos os seus ollos
na estrela da mañá,
As nubes sacudindose
das brétemas do inverno,
vestidos de ouro e nacre
polo horizonte van.

6. As árbores espidas
de froito e de ramaxe,
cubertas xa de folla
comezan a dar flor;
xa a sombra agachapada
da prácida follaxe
mentras que o gando garda
fai chifros o pastor.

8. Ahi ven
para os pobres vellos
sen sangre e xa sen vida,
a fogueirada ardente
que esparexe a luz do sol;
Aí veñen para os poetas
de inspiración garrida
as xeitosiñas auras
e a voz do reiseñor.

9. Xa de amarelo e branco,
se pintan os outeiros,
xa nacen na silveira
as flores de San Xoán;
Xa crecen nos valados,
as hedras e os loureiros,
xa ten carroucho o millo,
xa as vides gromos dan.

10. Ahí veñen para os cortellos
as noites feiticeiras
dos fúlxidos luceiros
o maio relumbra;
aí veñen os rapazes
as moras das silveiras
e o tempo dos gandulos
que os nenos van buscar

11. Aí estación florida,
Gallarda primavera,
Quen para botarche coplas
Tivera o que non ten!...
Co corazón ferido,
Sin lira garruleira,
Quen che cantou, fermosa?...
Quen che cantou?...ninguén!

13. A primavera
Ahí ven o tempo do mazar o liño,
Ahí ven o tempo do liño mazar,
Ahí ven o tempo, rapazas do Miño,
Ahí ven o tempo de se espreguizar.
(Cantar do pobo)
Como meniña tola
Que sae por vez primeira
con dengue e muradana
para a festa do lugar,
así, xentil e aposta
Vai vindo a primavera,
Grilandas de caraveis
vertendo ao seu pasar.
Xa encima dos penedos.
Non berra o graxo rouco,
que aló nas negras noites
as néboas espallou,
nin fungan nas troneiras
o son do vento louco
que cantigas de bruxas
e trasnos remedou.
Xa se oe o pío ledo
do paxariño tenro
perdidos os seus ollos
na estrela da mañá,
As nubes sacudindose
das brétemas do inverno,
vestidos de ouro e nacre
polo horizonte van.
As árbores espidas
de froito e de ramaxe,
cubertas xa de folla
comezan a dar flor;
xa a sombra agachapada
da prácida follaxe
mentras que o gando garda
fai chifros o pastor.
Xa de amarelo e branco,
se pintan os outeiros,
xa nacen na silveira
as flores de San Xoán;
Xa crecen nos valados,
as hedras e os loureiros,
xa ten carroucho o millo,
xa as vides gromos dan.
Ahí veñen para os cortellos
as noites feiticeiras
dos fúlxidos luceiros
o maio relumbra;
aí veñen os rapazes
as moras das silveiras
e o tempo dos gandulos
que os nenos van buscar
Ai, estación florida,
Gallarda primavera,
Quen para botarche coplas
Tivera o que non ten!...
Co corazón ferido,
Sin lira garruleira,
Quen che cantou, fermosa?
Quen che cantou?...ninguén!
Ai ven
para os pobres vellos
sen sangre e xa sen vida,
a fogueirada ardente
que esparexe a luz do sol;
Aí veñen para os poetas
de inspiración garrida
as xeitosiñas auras
e a voz do reiseñor.
Airiños da miña terra.
Curros Enríquez
Alumnado de 4E primaria.