" เรารักขาดใจเลย เป็นเรื่องปลาโบราณที่โรแมนติกมาก เราถึงกับไปตามหาไปดูมันที่พิพิธภัณฑ์เมืองนอกเลย แม้จะเห็นแต่ซากก็เถอะ เรื่องนี้น่ารักมากเลยนะคะ "

1. ชวนอาน่
A Fish Caught in Time
The Search for the Coelacanth
by Samantha Weinberg, Fourth Estate
โดย
Fay Atikom

2. Consider now the Coelacanth ชวนพินิจ ปจจุั บันสมัย ซีลาแคนธ์
Our only living fossil, ดึกดําบรรพย์ คงชีพ แม้นเพียงหนึ6ง
Persistent as the amaranth, สีม่วงแดงแสน เนิ6นนาน กาลยิ6ง
And status quo apostle. ลักษณ์รูป หาได้เปลี6ยน แปลงใด
It jeers at fish unfossilized ผยองดั6ง ปญญาชนั ช่างหยัน
As intellectual snobs elite; เหยียดมัจฉา ด้วยกัน นั6นแล้ว
Old Coelacanth, so unrevised ตัวข้าซีลาแคนธ์ หาต้องเปลี6ยน ใดไม่
It doesn't know it's obsolete. โอ้ ชาติมีนาบ่รู้เลย ตนช่าง ล้าสมัย
- Ogden Nash - อ็อกเดน แนช
(นําชัย ชีววิวรรธน์ เรียบเรียง)

3. A FISH CAUGHT IN TIME : Samantha Weinberg
วันที6 22 ธันวาคม 1938 มาร์จอรี คอร์ทนีย์-ลาติเมอร์ ผู้ดูแลพิพิธภัณฑ์อีสต์ลอนดอน ประเทศอัฟริกาใต้
เห็นปลาสีฟาสวยที6สุดที6เ้ ธอเคยพบ ปลาตัวนี`ติดมากับเรือประมงและเสียชีวิตแล้ว มีขนาดยาวห้าฟุต มีเกล็ด
แข็งรอบตัว และมีติ6งเนื`อยื6นออกมาเหมือนขาอันเล็กๆ สี6อันล้อมรอบด้วยครีบ ลักษณะที6แปลกประหลาดของ
ปลาตัวนี`ทําให้เธอตัดสินใจนํามันกลับพิพิธภัณฑ์ และพยายามติดต่อหา ดร. เจแอลบี สมิธ เพื6อให้ระบุชนิด
ของปลา โชคไม่ดีที6ช่วงนั`นตรงกับคริสต์มาส และสมิธใช้เวลาวันหยุดไกลออกไปถึง 350 ไมล์ เมื6อจดหมาย
ของลาติเมอร์ที6วาดรูปและบรรยายคร่าวๆ นั`นไปถึง สมิธก็สงสัยว่าปลาตัวนี`จะเป็นปลาโบราณที6คาดว่า
สูญพันธุ์ไปตั`งแต่เจ็ดสิบล้านปีที6แล้ว เมื6อสมิธเห็นปลาตัวนี`กับตา เขาก็แน่แก่ใจว่าสิ6งที6สงสัยเป็นจริง
ปลาตัวนี`คือซีลาแคนท์ (Coelacanth) ที6พบหลักฐานปรากฏว่ามีในโลกนี`ตั`งแต่สี6ร้อยล้านปีที6แล้ว ขณะที6
มนุษย์เราเพิ6งมีบนโลกเพียงแค่ราวแสนปีก่อนเท่านั`น
การค้นพบซีลาแคนท์ก็เสมือนการค้นพบไดโนเสาร์ที6เพิ6งตายใหม่ๆ จึงเป็นที6ตื6นเต้นทั`งในวงการวิทยาศาสตร์
และผู้คนทั6วไป ปรากฏเป็นข่าวในหนังสือพิมพ์ทั6วโลกว่าได้พบฟอสซิลที6มีชีวิตเข้าแล้ว เป็นเรื6องน่าทึ6งว่า
เหตุใดปลาตัวนี`จึงยืนยงมาได้ถึงสี6ร้อยล้านปี มันปรับตัวได้อย่างไรโดยคงสภาพภายนอกเดิมไว้ได้ ขณะที6
สิ6งมีชีวิตอื6นพากันวิวัฒนาการ เกิดและดับอย่างนับไม่ถ้วน
นอกจากนั`น ทฤษฎีวิวัฒนาการของดาร์วินที6ยังเป็นหัวข้อร้อนๆ ในยุคนั`น ยังทําให้ซีลาแคนท์มีความสําคัญ
ใหญ่หลวงกับมนุษยชาติ โลกในราวสี6ร้อยล้านปีก่อนเป็นโลกที6ไม่มีสิ6งมีชีวิตใดอาศัยบนบกเลย นอกจาก
พืชและแมลงบางชนิดเท่านั`น สิ6งมีชีวิตหลากหลายอาศัยอยู่ในนํ`าและทะเล โลกยุคนั`นเป็นยุคของปลา
ตามมา ด้วยยุคของแอมฟิเบียน หรือสิ6งมีชีวิตที6มีขาสําหรับเดินบนบกได้ และหายใจด้วยปอด และ/หรือ
ผิวหนัง หากทฤษฎีของดาร์วินเป็นจริง ย่อมแปลว่าในรอยต่อระหว่างสองยุคนี` มีปลาบางจําพวกที6
วิวัฒนาการจนมีขาและหายใจด้วยปอด จนสามารถอาศัยอยู่บนบกได้ ซึ6งซีลาแคนท์จัดเป็นปลาที6คาดว่า
น่าจะเป็นต้นสายวิวัฒนาการจนเกิดปลาที6เดินบนบกได้ ซึ6งหากสิ6งนี`เป็นจริงแล้ว ย่อมแปลว่าซีลาแคนท์เป็น
บรรพบุรุษของมนุษย์
เราได้ความรู้เรื6องสัตว์โบราณจากซากฟอสซิลก็จริง แต่เราไม่มีวันรู้ถึงการทํางานภายในได้ เช่นซีลาแคนท์
หายใจด้วยปอดหรือไม่ จนกว่าเราจะได้ศึกษาอวัยวะภายในของเนื`อเยื6ออ่อนๆ ที6จะไม่ทิ`งรอยไว้กับฟอสซิล
การพบซีลาแคนท์จึงสําคัญอย่างยิ6งที6จะตอบคําถามเหล่านี`กับมนุษย์ แต่น่าเสียดายกับซีลาแคนท์ตัวที6
ลาติเมอร์พบ กว่าสมิธจะตอบจดหมายเธอ เวลาก็ล่วงไปเกือบสองอาทิตย์ ลาติเมอร์ไม่มีปจจัยจะรักษาปลาั
ตัวนั`นในสภาพเดิมได้ ด้วยขาดทั`งห้องเย็น ทั`งฟอร์มาลีน เธอจําต้องทิ`งอวัยวะภายในไปทั`งหมด
สมิธตั`งความหวังว่าเขาจะหาปลาซีลาแคนท์ตัวต่อไปให้พบ และทุ่มเทชีวิตกับความฝนนี`ั

4. มีการค้นพบซีลาแคนท์อีกจริงๆ เรื6องราวต่อไปจะเป็นอย่างไรนั`น อ่านได้จากหนังสือเล่มนี` ที6เล่าเรื6องของ
ปลาตัวนี`ได้ในรายละเอียดที6น่าสนใจมาก ผู้เขียนเล่าถึงชีวิตผู้คนที6เกี6ยวข้อง บุคลิกน่าทึ6งและน่ายกย่องของ
สมิธ เรื6องของการเมืองที6เกี6ยวข้องกับปลา และผลของการค้นหาทําให้เกิดการฆ่าปลาซีลาแคนท์อย่างหนัก
ในช่วงที6ผ่านมาจนน่ากลัวว่าจะสูญพันธุ์ มีกลุ่มคนที6พยายามจะเรียกร้องให้ออกกฏควบคุมการซื`อขาย
ซีลาแคนท์ (นอกจากนักวิทยาศาสตร์จะอยากได้ซากของมันแล้ว โชคร้ายที6คนจีนเชื6อกันว่านํ`ามันในตัว
ซีลาแคนท์เป็นยาอายุวัฒนะและขายด้วยราคาแพงมหาศาล) เมื6อมนุษย์มีซากของปลาตัวนี`มากเกินพอกับ
การศึกษาแล้ว นักวิทยาศาสตร์ก็เกิดความต้องการอย่างใหม่ที6จะศึกษาซีลาแคนท์จากตัวเป็นๆ แต่ไม่ว่าจะ
พยายามเพียงไร ซีลาแคนท์ที6ถูกจับได้ไม่เคยรอดชีวิตเลย
เรื6องราวของปลาตัวนี`น่าทึ6งมาก ผู้เขียนทําให้หนังสือเล่มนี`อ่านสนุกเพลิดเพลินและน่าติดตามอย่างยิ6ง
อ่านแล้วเรียกได้ว่าเสพติด เธอเล่าที6มาของปลาตัวนี`ได้จับใจ ผู้อ่านจะได้ติดตามทั`งเรื6องการผจญภัย
การค้นหา ความใฝฝน และผลของนํ`ามือมนุษย์ที6ทําลายได่ ั ้มากกว่าสร้างสรรค์ น่าชื6นชมที6ผู้เขียนหา
ข้อมูลละเอียดลออและถ่ายทอดในลําดับที6ดีมาก หากจะมีข้อด้อยอยู่บ้างก็ในเรื6องรูปที6น่าจะมีภาพสีขอ
งซีลาแคนท์ และในเนื`อหาที6บรรยายชนิดของสิ6งมีชีวิตต่างๆ ที6เธอใช้คําศัพท์วิทยาศาสตร์เช่น vertebrate
(กลุ่มของสัตว์รวมถึงมนุษย์ ลักษณะเด่นอย่างหนึ6งคือมีกระดูกสันหลัง), tetrapod (สัตว์ชนิดแอมฟิเบียน
สัตว์เลื`อยคลาน นก และสัตว์เลี`ยงลูกด้วยนม), amphibian โดยไม่มีคําอธิบายกํากับ ดังว่าผู้อ่านจะต้องเข้าใจ
ดีแล้ว ภาคผนวกสั`นๆ น่าจะช่วยได้มาก แต่ถึงอย่างไร คําเหล่านี`ไม่ได้เป็นอุปสรรค์ในการอ่านเท่าไรนัก
ผู้ที6ไม่ทราบก็น่าจะอ่านต่อไปได้สนุก แม้จะคลุมเครือใจอยู่บ้างก็ตาม แต่หนังสือชีววิทยาทั6วไปจะช่วยได้
หนังสือเล่มนี`สนุกมากและอยากแนะนําให้อ่านอย่างยิ6ง ปลาซีลาแคนท์มีความอัศจรรย์บางประการที6
ผูกเสน่ห์ไว้กับเราจนยากจะไถ่ถอน หลายชีวิตในเล่มได้พิสูจน์เอาไว้เช่นนั`น และฉันได้ทราบความจริงข้อนี`
กับตัวเอง ฉันรู้จักซีลาแคนท์ครั`งแรกเมื6ออายุเก้าปีจากห้องสมุดโรงเรียน หนังสือแปลไทยเรื6องของ
ซีลาแคนท์เล่มนั`นเล่าเรื6องน่าทึ6งและทิ`งคําถามไว้หลายประการ เวลาผ่านไปจนทําให้ลืมเลือนไป แต่เมื6อแรก
เห็นหนังสือเล่มนี` ก็ได้รู้ว่านี6คือเพื6อนเก่าแก่ที6เคยอัศจรรย์ใจ เวลาผ่านไปเนิ6นนานแล้ว ซีลาแคนท์จะเป็น
อย่างไรในวันนี` ฉันได้ทราบด้วยความรู้สึกทั`งเต็มตื`นและใจหาย จึงอยากชักชวนให้คุณได้รู้จักกับปลาตัวนี`
ที6เป็นปลาที6มนุษย์สนใจมากที6สุดในประวัติศาสตร์

5. ตัวอย่างเนือหาจากในเล่ม
บท 1 : LATIMERIA CHALUMNAE
เดือนธันวาคมในอีสต์ลอนดอนเป็นเดือนที6ร้อนชื`น อากาศร้อนสีเหลืองโถมทับเมืองเล็กๆ ในอัฟริกาใต้ แม้แต่
ลมทะเลก็ไม่ช่วยขับไล่ความนิ6งหน่ายของฤดูกาลได้มากนัก ปีนั`นคือปี 1938 ที6หนังเรื6องวิมานลอย (Gone
With the Wind) กําลังจะเปิดฉายในอเมริกา ฮิตเลอร์กําลังขู่เข็ญยุโรปตอนกลาง แต่ ณ ปลายสุดทางใต้
ของอัฟริกา ช่วงสามวันก่อนถึงคริสตมาสทําให้จิตใจผู้คนส่วนใหญ่จดจ่อกับเทศกาลที6กําลังจะมาถึง
สํานักงานต่างๆ เริ6มปิดทําการ ครอบครัวต่างกลับบ้านเพื6อตกแต่งการจัดงานรื6นเริงให้เรียบร้อย
ที6พิพิธภัณฑ์อีสต์ลอนดอน ความคิดของมาร์จอรี คอร์ทนีย์-ลาติเมอร์ สาวผู้ดูแลพิพิธภัณฑ์ กลับอยู่ห่างไกล
จากเทศกาลที6จะมาถึง ผู้หญิงตัวเล็กๆ ผมดํายุ่งเหยิงและนัยน์ตาสีดําเปี6ยมชีวิตชีวาคนนี`กําลังอยู่ท่ามกลาง
กองกระดูก เธอรีบเร่งประกอบฟอสซิลหายากของไดโนเสาร์ที6เธอกับเพื6อนขุดได้จากทาร์คาสตัด
เสียงโทรศัพท์ลั6นขึ`นทั6วสองห้องของพิพิธภัณฑ์เล็กๆ นี`ในเวลาเก้านาฬิกาสี6สิบห้านาที ทําลายสมาธิเธอ
โทรศัพท์นี`เพิ6งติดตั`งเมื6อสองวันก่อน แจ็คสัน ผู้จัดการเรือประมงทะเลเออร์วิงแอนด์จอห์นสัน แจ้งให้เธอ
ทราบว่ากัปตันกูสเซนเพิ6งมาถึงท่าเรือ "มีปลาฉลามตันครึ6งสําหรับคุณในเรือเนรีน ไม่ทราบว่าคุณสนใจไหม
ครับ" มาร์จอรีอยากบอกว่าไม่สน เธออยากเตรียมฟอสซิลให้เสร็จใจแทบขาด เอาไว้สําหรับจัดแสดงก่อน
พิพิธภัณฑ์จะปิดวันหยุด และเธอมีตัวอย่างปลามากมายแล้วที6ยังรอให้ตระเตรียมจากเที6ยวเดินเรือที6แล้วของ
กัปตันกูสเซน "แต่ฉันคิดถึงว่าคนที6เออร์วิงแอนด์จอห์นสันดีกับฉันแค่ไหน แล้วก็ใกล้คริสตมาสแล้ว ฉันเลย
คิดว่าอย่างน้อยก็น่าจะไปท่าเรือแล้วอวยพรพวกเขาในช่วงเทศกาลเสียหน่อย" เธอฉวยย่ามแล้วเรียก
อินอค ผู้ช่วยชาวพื`นเมือง ขึ`นรถแท็กซี6ไปท่าเรือด้วยกัน
"ฉันไปหาแจ็คสัน" เธอรําลึกหลังจากหกสิบปีผ่านไป "พอจะออกไป เขาก็บอกว่า 'ไม่ได้มีปลาฉลามตันครึ6ง
หรอก แต่เมอร์รี6คริสตมาสครับ!' พวกนี`ทรมานฉันนักล่ะ" เธอดึงชุดผ้าฝายแล้้ วปีนขึ`นเรือเนรีน 115 ฟุต
ลูกเรือขึ`นบกหมดแล้ว เหลือแต่ชายชราชาวสก็อตที6บอกว่าตัวอย่างอยู่ที6ท่าเรือ เธอมองดูกองปลา ทั`งฉลาม
สาหร่ายทะเล ปลาดาว ฟองนํ`า ปลาแรทเทล และอื6นๆ หลายชนิด เธอบอกชายสก็อตว่าเธออาจไม่ได้นํา
อะไรกลับไปเลยก็ได้ แต่เมื6อเธอแยกแยะดีๆ เธอก็เห็นครีบสีฟาจากกองปลานั`น้
"ฉันเอาเมือกออกจนเห็นปลาสวยที6สุดที6ฉันเคยเห็น" เธอทบทวน "ตัวมันยาวห้าฟุต เป็นสีฟาซีดๆ ออกม่วง้
มีจุดสีขาวจางๆ มีประกายสีเงินเหลือบฟาเขียวโชนอยู่ทั6ว ตัวมันมีแต่เกล็ดแข็ง มีครีบเหมือนขาอยู่สี6อัน กับ้
มีหางแปลกๆ เหมือนหางลูกหมา เป็นปลาที6สวยเสียจนดูเหมือนจานชามชั`นดีใบใหญ่มากกว่า---แต่ฉันก็ไม่รู้
ว่ามันคืออะไร"

6. "ใช่ครับคุณ ตัวนั`นแปลกดี" ขายสก็อตกล่าว "ผมลากอวนมาสามสิบกว่าปี แต่ไม่เคยเห็นอะไรอย่างนี`เลย มัน
กัดนิ`วกัปตันตอนกัปตันมองมันในอวน เราคิดว่าคุณน่าจะสนใจครับ" เขาบอกเธอว่าจับมันได้ที6ความลึกเจ็ด
สิบสองเมตร นอกปากแม่นํ`าชาลุมนา เมื6อกัปตันกูสเซนเห็นมัน เขาว่ามันสวยจนอยากปล่อยมันไป
มาร์จอรีบอกว่าจะเอาปลาตัวนี`กลับพิพิธภัณฑ์
เธอกับอินอคใส่ปลายักษ์หนัก 57.5 กิโลกรัมนี`ลงถุงและเรียกแท็กซี6 คนขับตกใจ อุทานว่า "ผมไม่เอาปลา
เหม็นๆ นี6เข้ารถใหม่ของผมหรอก!" มาร์จอรีบอกว่า "มันไม่เหม็นนะ มันสดมาก ถ้าไม่ยอมฉ้นก็จะเรียก
แท็กซี6คันอื6น ฉันจะให้คุณเอาปลานี`ไปพิพิธภัณฑ์" คนขับอ่อนข้อและใส่ปลาเข้าท้ายรถ
"ฉันสับสน" เธอเล่า "ฉันไม่เคยเห็นอะไรอย่างนี`มาก่อนเลย แต่ก็มีเสียงที6ดังซํ`าๆ ในหัว ฉันคิดกลับไปถึง
สมัยเด็กๆ ที6ต้องคัดลายมือเรื6องปลากานอยด์ ที6เป็นปลาโบราณมีเกล็ดเป็นเกราะแข็ง ครูฉันคือซิสเตอร์
คามิลลา มีพ่อเป็นนักฟอสซิลที6มหาวิทยาลัยอัพซาลาในสวีเดน พ่อครูสอนเรื6องฟอสซิลทะเลให้ครูด้วย
ครูเลยชอบสอนเราเรื6องปลา มีวันหนึ6งที6ฉันไม่ได้ตั`งใจฟง คั รูก็ถามมาทางฉันว่า "แม่หนูลาติเมอร์
ปลาฟอสซิลคืออะไร" และแม่หนูลาติเมอร์ก็ไม่รู้เพราะเธอไม่ได้ตั`งใจฟงั 'แม่หนูลาติเมอร์จะต้องคัดยี6สิบห้า
เที6ยวว่า ปลากานอยด์คือปลาฟอสซิล ปลากานอยด์คือปลาฟอสซิล' แม่หนูลาติเมอร์เลยต้องคัดยี6สิบห้าเที6ยว
ฉันยังมีสมุดเล่มนั`นอยู่เลย พอกลับไปที6พิพิธภัณฑ์ ฉันก็จ้องไปที6เกล็ดแปลกประหลาดของปลาตัวนี` แล้ว
ประโยคนี`ก็วนไปวนมาในหัวฉัน ปลากานอยด์คือปลาฟอสซิล ซึ6งคือปลาที6สูญพันธุ์ไปนานแล้วและเป็นที6รู้จัก
แต่หลักฐานทางฟอสซิล ทั`งเกล็ดและขาสี6ข้างบอกชัดว่ามันเป็นปลากานอยด์ ฉันเกือบจัดมันเป็น
ปลากานอยด์แล้ว แต่ก็คิดว่ามันจะเป็นฟอสซิลไปไม่ได้เพราะมันมีชีวิต ฉันไม่คิดว่ามันจะเป็นไปได้
แต่ฉันก็รู้ว่ามันเป็นสิ6งมีค่า"
เธอค้นหาจาก เอกสารเรื6องปลาทะเลในอัฟริกาใต้ ของเค.เอช. บาร์นาร์ด และหนังสือปลาเล่มอื6นที6มี
แต่ไม่พบอะไรที6ใกล้เคียงตัวอย่างแสนสวยและแปลกประหลาดที6วางบนโต๊ะพิพิธภัณฑ์เลย ปลาตัวนี`มี
บางอย่างเป็นเอกลักษณ์และดูดึกดําบรรพ์ ซึ6งดูได้ง่ายจากโครงสร้างน่าทึ6งของมัน ทั`งส่วนหัวและการก่อตัว
ของครีบ เธอสังเกตเห็นความพิเศษที6ไม่มีเลือดหรือสิ6งเหนียวข้นอื6นๆ ปล่อยจากปาก จมูก และลําตัวเลย
เธอวัดตัวปลาและวาดรูปคร่าวๆ พอตอนเที6ยง ดร. บรูซ-เบย์ ประธานพิพิธภัณฑ์ก็แวะมา มาร์จอรีจึงเอา
ปลาที6น่าตื6นใจนี`ให้เขาดู "เขาเป็นแพทย์ เป็นสุภาพบุรุษช่างค่อนขอด เขาเคยเรียกฉันว่ามิสมาร์จ 'คุณมาร์จ
ปลาตัวนี`เป็นแค่ปลาค็อดหินเท่านั`น' เขาว่าอย่างนี` 'คุณคิดมากไปเองนะ นี6มันแค่ปลาค็อดหินเท่านั`น
ห่านของคุณกลายเป็นหงส์เสียเรื6อยล่ะ"
ถึงจุดนี` คนอื6นอาจล้มเลิกความพยายามและนําปลาที6ระบุประเภทไม่ได้นี`ไปทิ`งถังขยะก่อนวันคริสตมาสแล้ว
แต่มาร์จอรีเชื6อว่าเธอมีสิ6งพิเศษอยู่ และตั`งใจจะรักษาปลาตัวนี`จนกว่าจะหาใครมาบอกชนิดของมันได้ อินอค
จึงถูกส่งไปหารถลากคันเล็ก ที6สมาชิกคณะกรรมการพิพิธภัณฑ์ให้ยืมเวลาต้องเคลื6อนย้ายของหนัก พอเขา
กลับมา ทั`งคู่ก็เอาปลาใส่รถลากและเข็นสัมภาระประหลาดนี`เข้าเมือง

7. "ความคิดแรกคือต้องเอามันไปที6สถานเก็บศพ ซึ6งตอนนั`นมันอยู่ตรงสวนสาธารณะ" มาร์จอรีเล่า "เราสองคน
จึงเดินไปถึงที6นั6น อากาศร้อนมากและผู้คนก็หงุดหงิดเพราะต้องหลีกทางให้เรา พวกนั`นตะโกนว่าทําไมเรา
ไม่ไปเดินบนถนน แต่เราก็ไปถึงโรงพยาบาลจนได้ ฉันตรงไปหาคนดูแลที6เก็บศพ เขาตัวสูงๆ ชื6ออีวานส์
พอบอกว่าให้เอาปลาเราไปไว้ในที6เก็บศพเขา เขาก็ยืดตัวหกฟุตของเขาตรงๆ มองลงมาตาเกือบถลน
บอกว่า 'เป็นคําขอร้องไม่เข้าท่าเลยจริงๆ! แล้วคนอื6นจะว่าอย่างไร' ฉันบอกว่า 'เอ้อ คือ พวกเขาก็หลับกับ
หมดแล้ว นี6เป็นปลาที6สวยมากด้วย' เขาบอกว่า 'ไม่ได้' ไม่ได้ เขาจะเอาปลามาไว้ในที6เก็บศพไม่ได้ เป็นอัน
จบกัน"
เธอลองห้องเย็นเป็นที6ต่อไป "มีสุภาพบุรุษชื6อลาติเมอร์ที6ไม่ได้เป็นญาติกับฉัน เขาดีพอจะลงมาดูปลา แต่เขา
ก็บอกว่าไม่ได้ เขาจะไม่เอาปลาเหม็นๆ ไว้ในห้องเย็น ฉันไม่คิดว่าเขาทําผิดอะไรหรอก เพราะปลาอาจ
ปล่อยแก๊ส แล้วห้องเย็นนั`นก็เก็บอาหาร นี6ก็เลยเป็นอันจบไปเหมือนกัน"
ตอนนั`น มีสถานที6ที6มีเครื6องทําความเย็นใหญ่พอจะเก็บปลาห้าฟุตหนักเก้าสโตนได้เพียงสองแห่งนี`เท่านั`น
มาร์จอรีเริ6มหมดหวัง แต่เธอต้องหาทางรักษาปลาตัวนี`ให้ได้ทางใดทางหนึ6ง "ฉันคิดถึงโรเบิร์ต เซนเตอร์
นักสตัฟฟสัตว์ เขารู้จักฉันตั`งแต่ฉันยังเล็ก และสอนการสตัฟฟให้ฉันด้วย ฉั์ ์ นมั6นใจว่าเขาต้องช่วยได้บ้าง
ถึงตอนนี` ฉันก็ยิ6งแน่ใจว่าฉันมีบางอย่างที6แปลกมาก ทั`งครีบที6เหมือนขาและยังเกล็ดที6เป็นสีเงินเหลือบระยับ
มันสวยมาก"
ทั`งคู่ไปหาเซนเตอร์ มาร์จอรีให้เขาดูปลาและเล่าประสบการณ์ยากเย็นที6เธอพยายามรักษาปลาตัวนี` เธอถาม
ว่าเคยเห็นปลาอย่างนี`ไหม และพอทราบหรือไม่ว่าเป็นปลาชนิดใด เซนเตอร์มองปลา ตอนนั`นเที6ยงแล้ว
สีปลาก็ซีดลงจนเป็นสีฝุนเทาๆ เขาบอกว่า่ "ไม่เคย" เขารับว่าไม่เคยเห็นปลาอย่างนี`มาก่อน และไม่ทราบได้
เลยว่ามันจะเป็นอะไร เขาบอกมาร์จอรีให้วางมันไว้บนโต๊ะทํางานเขา "ถ้าเราหาฟอร์มาลีนได้ เราก็ห่อมันได้
และก็ลองไปหาใครจากมหาวิทยาลัยโรดส์ให้มาระบุชนิดมัน" เขาแนะนํา มาร์จอรีเห็นด้วยตามนั`น "ฉันบอก
ว่า 'ฉันจะไปหา ดร. สมิธ' (อย่างที6เขาเป็นในตอนนั`น)"
เธอไปหาเพื6อนที6เป็นนักเคมีเพื6อหาฟอร์มาลีนเก็บซากปลา ตอนนั`นฟอร์มาลีนหายาก มีนักเคมีน้อยนักที6จะ
มีฟอร์มาลีนเอาไว้สําหรับโรงพยาบาล เธอจึงได้มาเพียงจํานวนน้อยนิด ประมาณหนึ6งลิตร ซึ6งเธอนํากลับมา
ที6ศูนย์ "เราเจือจางมัน แล้วก็เอาหนังสือพิมพ์เดลี6เทเลกราฟมาจุ่มลงไปให้โชก แล้วเอากระดาษห่อปลาอย่าง
ระมัดระวัง เราต้องมีผ้า เราจึงขอมิสซิสเซนเตอร์ แต่เธอไม่มีผ้าให้ใช้ได้ ฉันจึงต้องเดินกลับไปบ้านเพราะไม่
มีรถเมล์เลย และบอกแม่ว่าเกิดอะไรขึ`น และฉันต้องห่อปลาด้วยผ้าบางอย่าง มันจะได้ไม่เสียไปก่อนฉันจะ
ติดต่อดร.สมิธได้ แม่เลยให้ผ้าปูที6นอนมา เราห่อปลาได้สวยมาก ด้วยกระดาษเดลี6เทเลกราฟชุ่มฟอร์มาลีน
อยู่ข้างใน