Κείμενα νεοελληνικής λογοτεχνίας

1. ΚΕΙΜΕΝΑ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ
ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ
ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΕΣ ΕΡΓΑΣΙΕΣ

2. Στα πλαίσια του μαθήματος οι
μαθητές/τριες εκπόνησαν εργασίες
εμπνευσμένοι από τα διδασκόμενα
κείμενα.
Η διδάσκουσα καθηγήτρια
Γκριντέλα Μαρία
ΠΕ02, Φιλόλογος

3. Όσο Μπορείς
Κωνσταντίνος Καβάφης
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

4. Όσο Μπορείς…..Συνέχισε τον στίχο
εκφράζοντας τις δικές σου σκέψεις.

5. Όσο μπορείς προσπάθησε να είσαι κάθε λεπτό ευτυχισμένος!
Προσπάθησε να παραμένεις πάντα ψύχραιμος σε οποιαδήποτε
δυσκολία της ζωής σου ,και να αντιμετωπίζεις τα πάντα με χιούμορ
και αισιοδοξία…
Όσο μπορείς προσπάθησε ποτέ μην χάνεις την ελπίδα σου και να
κάνεις ό,τι είναι δυνατό ώστε να ζήσεις τη ζωή σου όπως θέλεις και
φαντάζεσαι. Μην μένεις προσκολλημένος στις αποτυχίες σου και
σε αυτά που ήθελες αλλά ποτέ δεν κατάφερες να υλοποιήσεις.
Όσο μπορείς χαμογέλα και πάντα να βλέπεις την καλή πλευρά του
προβλήματος! Ζήσε κάθε σου λεπτό και απόλαυσε κάθε σου
στιγμή! Μην απογοητεύεσαι και προχώρα μπροστά αφήνοντας
πίσω σου τα δεινά της ζωής και τα αντίστοιχα προβλήματα της!
Αβράμη Μαρία

6. Όσο μπορείς να είσαι ευτυχισμένος.
Όσο μπορείς να μην τα παρατάς.
Όσο μπορείς ζήσε μια ζωή χαρούμενη .
Όσο μπορείς πρόσεχε που μπλέκεις .
Όσο μπορείς πρόσεχε ό,τι κάνεις.
Όσο μπορείς πρόσεχε τον Εαυτό σου.
Όσο μπορείς πρόσφερε βοήθεια σε όλους.
Δημοπούλου Σεβαστή

7. Όσο μπορείς να βοηθάς τον συνάνθρωπο
Όσο μπορείς να μην επηρεάζεσαι από τους άλλους
Όσο μπορείς να σκέπτεσαι το αύριο
Όσο μπορείς να είσαι τυπικός στις υποχρεώσεις σου
Όσο μπορείς να μην εγκαταλείπεις στα δύσκολα
Όσο μπορείς να περνάς καλά
Όσο μπορείς μην σκέπτεσαι μόνο τον εαυτό σου
Όσο μπορείς να διορθώνεις τα λάθη σου
Όσο μπορείς να μην είσαι εγωιστής και αλαζόνας
Όσο μπορείς να μην περιγελάς τους ανθρώπους που σε αγαπούν
και σε νοιάζονται
Όσο μπορείς ς να έχεις τόλμη
Όσο μπορείς να τα χειρίζεσαι όλα με μέτρο
Κυριακοπούλου Καλλιρόη

8. Όσο μπορείς…. πίστεψε στη δύναμη που κρύβεις μέσα σου, ακόμη κι
αν δεν την έχεις χρησιμοποιήσει ποτέ μέχρι τώρα.
Όσο μπορείς…. να ανεβείς στην κορυφή για να δεις τον κόσμο και όχι για
να σε δει ο κόσμος.
Όσο μπορείς…. χαμογέλα κι αν όλα πάνε στραβά, χαμογέλα στραβά!
Όσο μπορείς…. σκέψου θετικά κι αν όλα πάνε στραβά!
Όσο μπορείς…. σταμάτα να ελπίζεις, άρχισε να πιστεύεις.
Όσο μπορείς…. μην αφήνεις τον κόσμο γύρω σου ,να νικήσει αυτά που
πιστεύεις μέσα σου.
Όσο μπορείς…. μην κάνεις το ίδιο λάθος , δυο φορές.
Όσο μπορείς…. ζήσε σαν να ζεις για δεύτερη φορά και σαν να κάνεις
λάθος για πρώτη φορά.
Πατσή Μαρία ΄Αννα

9. Αλέξης Ζορμπάς (απόσπασμα)
Νίκος Καζαντζάκης
Η γνωριμία του αφηγητή με τον
Αλέξη Ζορμπά

10. Μπείτε στον ρόλο του αφηγητή και σε μια
επιστολή σας προς έναν φίλο ή σε μια
σελίδα του ημερολογίου σας εκφράστε τις
εντυπώσεις σας απ΄ αυτή τη γνωριμία.

11. Λαμπεία, 20/2/2017
Μία από τις πιο ενδιαφέρουσες και ευχάριστες γνωριμίες μου, αποτέλεσε η σημερινή… Όταν με
έναν αναπάντεχο και ξαφνικό τρόπο γνώρισα ένα ιδιαίτερα ξεχωριστό και ενδιαφέρον άτομο, τον
Αλέξη Ζορμπά.
Από την πρώτη κιόλας στιγμή σου δίνει την εντύπωση πως πρόκειται για έναν εξωστρεφή
άνθρωπο, που δε διστάζει αλλά με θάρρος και πυγμή σου εκφράζει αυτό που θέλει! Ένας
άνθρωπος γεμάτος εμπειρίες και λόγια που πηγάζουν μόνο μέσα από γεγονότα που ο ίδιος έχει
ζήσει και τα οποία αποτελούν γνώμονα στην ζωή του και όχι η απλή λογική … Αυτή η
ιδιαιτερότητά του, ήταν που με ώθησε να κάτσω να ακούσω την ιστορία του που ξεδιπλωνόταν
τόσο μέσα από τα λόγια του, όσο και μέσα από τα μάτια του… που έμοιαζαν σαν αναμμένες
φωτιές και μου φανέρωναν έναν άνθρωπο που έχει ζήσει πολλές περιπέτειες και έχει έρθει
αντιμέτωπος με πολλές δυσκολίες.
Δυσκολίες τις οποίες όμως και αντιμετώπιζε παίζοντας κάθε φορά το αγαπημένο του σαντούρι!
Ένα μουσικό όργανο που από μικρός αγαπούσε και του οποίου οι μελωδίες που με
μεγαλοπρέπεια ξεπρόβαλλαν από αυτό του γέμιζαν τα αυτιά από ευωδιαστούς ήχους και τον
έκανε να σταματά πια να ακούει τα προβλήματα που με μανία γυρόφερναν στο μυαλό του!
Ένας άνθρωπος μυστήριο που σε κάνει να θέλεις να τον εξερευνήσεις ακόμα περισσότερο,
ώσπου να καταφέρεις τελικά να λύσεις τον γόρδιο δεσμό που τον περιβάλει! Πράγμα που θα
έχω την ευκαιρία πιστεύω να το υλοποιήσω, καθώς θα τον έχω συνοδοιπόρο σ΄ όλη τη διάρκεια
του ταξιδίου μου προς την Κρήτη. Πιστεύω πως θα αντλήσω πολλές πληροφορίες και θα πάρω
μαθήματα ζωής από αυτόν τον εξαιρετικά ξεχωριστό και μυστηριώδη άντρα!
Αβράμη Μαρία

12. Πλάκα, 20/2/2017
Αγαπητή μου Ιωάννα,
θα ήθελα να σου εκφράσω τη γνώμη μου και τα συμπεράσματα μου, για τον Zορμπά. Είναι
ένας άνθρωπος που αγαπά με πάθος τη ζωή και την απολαμβάνει σε όλες τις εκδηλώσεις της.
Επίσης από τη συζήτηση μας κατάλαβα πως η αντίδραση του πατέρα του για την γνωριμία του ζ
με το σαντούρι ήταν αρνητική και δεν θα βοηθούσε τον γιο του. Ο Ζορμπάς όμως δεν
επηρεάστηκε από αυτή τη γνώμη του αλλά με το κομπόδεμα που είχε μαζέψει για το γάμο του
πήγε και βρήκε στη Θεσσαλονίκη δάσκαλο για να μάθει σαντούρι. Μέσα από αυτό το
περιστατικό που μου διηγήθηκε κατάλαβα πως είναι ένας άνθρωπος επίμονος και κάνει αυτό
που θεωρεί ο ίδιος σωστό.
Επίσης θεωρώ πως είναι ένας άνθρωπος γεμάτος φιλοδοξίες και όνειρα, καθώς δεν κολλάει σε
μικροπράγματα και τα λέει όλα «τσεκουράτα» καθώς δε ντρέπεται να πει αλήθειες αλλά τα
λέει όλα έτσι όπως είναι.
Επιπλέον θέλω να προσθέσω πως δεν είναι ένας άνθρωπος της λογικής και του μέτρου και ούτε
υποτάσσεται στην καθημερινότητα αλλά απολαμβάνει τα πάντα. Είναι ένα άτομο που ζει με
βάση τις εμπειρίες του και έχει επιμονή. Ακόμα παθιάζεται και νιώθει τα πράγματα δυναμικά.
Τέλος είναι αυθόρμητος και ειλικρινής.
θεωρώ πως είναι ένας σημαντικός και σπουδαίος άνθρωπος και πως είναι παράδειγμα για
όλους μας . Μακάρι να έχεις την ευκαιρία να τον γνωρίσεις κι εσύ από κοντά, αγαπητή μου
Ιωάννα... Αν συμβεί αυτό θα περιμένω γράμμα σου με τις δικές σου εντυπώσεις από αυτόν και
να μου πεις αν έχω δίκιο...
Φιλιά
Καλλιρόη

13. Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Λίγο μετά τις 18:00,αφού είχα βγει για μια απογευματινή βόλτα , καθώς περνούσα από τα ζεστά, παραδοσιακά
καφενεία ,για να ακολουθήσω τον χωματόδρομο ,αντίκρισα τον Αλέξη. Οι ματιές μας, έσμιξαν και κόλλησαν εκεί, όσο
γύρω μας οι άνθρωποι πηγαινοερχόντουσαν από τις δουλειές τους. Ήταν ένας μεγάλος σε ηλικία άντρας ,ψηλόλιγνος
με κατσαρωμένα μαλλιά , βουλιαγμένα μάγουλα και με μάτια που έλαμπαν. Αφού ξεκολλήσαμε και οι δυο μας, από τις
θέσεις μας, βρήκε το θάρρος και στράφηκε προς το μέρος μου. Μ’ ένα τεράστιο χαμόγελο, μου συστήθηκε. «Αλέξης….
Αλέξης Ζορμπάς….». Του συστήθηκα κι εγώ.
Αν και από νεαρή ηλικία ,δεν συνήθιζα να μιλάω για μένα ,με κάποιον που μόλις είχα γνωρίσει, με τον Αλέξη, ήταν
διαφορετικά και του ανοίχτηκα. Δεν ξέρω τι ήταν…. Ο τρόπος που μιλούσε , τα λόγια του ….. με κέρδισε από την
πρώτη στιγμή που τον είδα. Ήθελα να κάνω παρέα μαζί του. Ίσως γιατί μιλούσε πολύ σοφά, αν και φαινόταν πως δεν
είχε περάσει όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης και πως όλα αυτά που έλεγε δεν ήταν παπαγαλία από βιβλία αλλά
μαθήματα που του έδωσε η ίδια η ζωή του. Ο άνθρωπος που μου έδωσε ως συμβουλή να σκέφτομαι και να πράττω με
βάση τα συναισθήματά μου.
Επίσης, μου μίλησε για το πώς ξεκίνησε να μάθει να παίζει σαντούρι .Ένα παραδοσιακό ,έγχορδο κρουστό που
δυστυχώς στις μέρες μας ,πολύ λίγοι είναι αυτοί που γνωρίζουν την ύπαρξή του. Το άκουσε για πρώτη φορά σ’ ένα
πανηγύρι που γινόταν στο δικό του ορεινό χωριό και από τότε η μόνη του έννοια ήταν να μάθει να παίζει σαντούρι…..
Και τα κατάφερε! Τον συντροφεύει στην άλλοτε πικρή και άλλοτε γλυκιά ζωή.
Ένα άλλο στοιχείο της προσωπικότητας του ,που μου άρεσε ήταν πως ότι ήθελε το έβαζε στόχο και το έφερνε εις
πέρας. Ένας πολυταξιδεμένος άντρας που ήξερε να αναγνωρίζει τους ανθρώπους ,πολύ καλά. Ένας άνθρωπος που
ξέρει από μουσική ,τέχνη και πάνω απ’ όλα ένας άνθρωπος με «χρυσή καρδιά».

14. Με τον τρόπο του Γ.Σ.
Γιώργος Σεφέρης
Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει.
Στο Πήλιο μέσα στις καστανιές το πουκάμισο του Κενταύρου
γλιστρούσε μέσα στα φύλλα για να τυλιχτεί στο κορμί μου
καθώς ανέβαινα την ανηφόρα κι η θάλασσα μ' ακολουθούσε
ανεβαίνοντας κι αυτή σαν τον υδράργυρο θερμομέτρου
ώσπου να βρούμε τα νερά του βουνού.
Στη Σαντορίνη αγγίζοντας νησιά που βουλιάζαν
ακούγοντας να παίζει ένα σουραύλι κάπου στις
αλαφρόπετρες
μου κάρφωσε το χέρι στην κουπαστή
μια σαΐτα τιναγμένη ξαφνικά
από τα πέρατα μιας νιότης βασιλεμένης.
Στις Μυκήνες σήκωσα τις μεγάλες πέτρες και τους
θησαυρούς των Ατρειδών
και πλάγιασα μαζί τους στο ξενοδοχείο της «Ωραίας Ελένης
του Μενελάου»·
χάθηκαν μόνο την αυγή που λάλησε η Κασσάντρα
μ' έναν κόκορα κρεμασμένο στο μαύρο λαιμό της.
Στις Σπέτσες στον Πόρο και στη Μύκονο
με χτίκιασαν οι βαρκαρόλες.
Τι θέλουν όλοι αυτοί που λένε
πως βρίσκουνται στην Αθήνα ή στον Πειραιά;
O ένας έρχεται από τη Σαλαμίνα και ρωτάει τον άλλο μήπως
«έρχεται εξ Oμονοίας»
«Όχι έρχομαι εκ Συντάγματος» απαντά κι είν'
ευχαριστημένος
«βρήκα το Γιάννη και με κέρασε ένα παγωτό».
Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει
δεν ξέρουμε τίποτε δεν ξέρουμε πως είμαστε ξέμπαρκοι
όλοι εμείς
δεν ξέρουμε την πίκρα του λιμανιού σαν ταξιδεύουν όλα τα
καράβια·
περιγελάμε εκείνους που τη νιώθουν.
Παράξενος κόσμος που λέει πως βρίσκεται στην Αττική
και δε βρίσκεται πουθενά·
αγοράζουν κουφέτα για να παντρευτούνε
κρατούν «σωσίτριχα» φωτογραφίζουνται
ο άνθρωπος που είδα σήμερα καθισμένος σ' ένα φόντο με
πιτσούνια και με λουλούδια
δέχουνταν το χέρι του γερο-φωτογράφου να του στρώνει
τις ρυτίδες
που είχαν αφήσει στο πρόσωπό του
όλα τα πετεινά τ' ουρανού.
Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει ολοένα ταξιδεύει
κι αν «ορώμεν ανθούν πέλαγος Αιγαίον νεκροίς»
είναι εκείνοι που θέλησαν να πιάσουν το μεγάλο καράβι
με το κολύμπι
εκείνοι που βαρέθηκαν να περιμένουν τα καράβια που
δεν μπορούν να κινήσουν
την ΕΛΣΗ τη ΣΑΜOΘΡΑΚΗ τον ΑΜΒΡΑΚΙΚO.
Σφυρίζουν τα καράβια τώρα που βραδιάζει στον Πειραιά
σφυρίζουν ολοένα σφυρίζουν μα δεν κουνιέται
κανένας αργάτης
καμιά αλυσίδα δεν έλαμψε βρεμένη στο στερνό φως που
βασιλεύει
ο καπετάνιος μένει μαρμαρωμένος μες στ' άσπρα και στα
χρυσά.
Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει·
παραπετάσματα βουνών αρχιπέλαγα γυμνοί γρανίτες…
Το καράβι που ταξιδεύει το λένε ΑΓ ΩΝΙΑ 937.

15. Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με
πληγώνει….. Συνέχισε τον στίχο
εκφράζοντας τις δικές σου σκέψεις.

16. Όπου και ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει,
χρόνια περάσανε και αυτή ακόμα ίδια…
αμετάβλητη και ανίκανη να προχωρήσει
μπροστά.
Διώχνοντας από δίπλα της με μανία και
σκληρότητα
χρόνο με τον χρόνο σμήνος από νέα παιδιά…
Παιδιά με δίψα για εξερεύνηση και αγάπη για
εργασία.
Ξαναπάω πίσω σε εκείνα τα χρόνια
ηλικιωμένοι τρέχουν να προλάβουν,
ποιος θα πρωτοφύγει , μακριά δουλειά να βρει.
Έξω όμως από την οικογενειακή θαλπωρή,
όλα μοιάζουν ξένα κι άγρια!
Γυρίζω πίσω στο τώρα κι όλα όπως τα άφησα.
Διαφορά μεγάλη όμως που τρομάζει…
παιδιά τώρα τρέχουν με το χαρτί στο χέρι!
Για ένα καλύτερο εργασιακό περιβάλλον λένε,
ένα καλύτερο αύριο!
Και η Ελλάδα εκεί αδρανής και αδιάφορη.
Πάει ο πολιτισμός πάει και η ανάπτυξη,
σκεπτικά
Σε λίγα χρόνια, θα έχουν όλα σβήσει!
Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει,
Γέμισε εγωισμό ο κόσμος μας
Αλλοτριώθηκε η ψυχή μας…
Εγκλωβισμένοι στον κόσμο των προτύπων και
των τύπων
Όλοι σε έναν γυάλινο κόσμο.
Μα κάποια μέρα ο κόσμος αυτός θα σπάσει
Και θα βρεθούμε όλοι σε ένα χάος χωρίς τέλος!
Όπου όλα πια θα είναι σκληρά και άγρια.
Σαν κάποιος να φύσηξε με δύναμη
και πάγωσε ο κόσμος όλος!
Αβράμη Μαρία

17. Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει,
Με την απέραντη , γαλάζια και κρυστάλλινη θάλασσα ,
με τις χρυσές αμμουδιές της,
με τα ψηλά και μαγευτικά βουνά της ,
με τα καρποφόρα δέντρα και με τα κρύα νερά της.
Με τον μεγάλο και φωτεινό ήλιο και με τον μπλε ουρανό ,
με τα μεγαλοπρεπή αγάλματα και με την μακρινή ιστορία της.
Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει,
Με τους παλιούς που ακόμη μεγαλώνουν και που ξεχνούν ,
που μαλώνουν και που κρίνουν δίχως να σκεφτούν,
με τους νέους που ζουν για να πορευτούν την περιπετειώδη ζωή,
που προσπαθούν να ελευθερωθούν από την πικρή αλήθεια που ζουν.
Πλάθοντας έναν κόσμο γεμάτο με γέλια και χαρά,
διώχνοντας από κοντά τους έναν κόσμο από λύπη και σκοτάδι.
Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει,
Σε μέρη μακρινά , σε μέρη κοντινά,
Σε νησιά ,σε πόλεις, σε χωριά
Τίποτα δεν είναι όπως παλιά!
Πατσή Μαρία ΄Αννα

18. ΤΟ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ
Η Γένεσις
Οδυσσέας Ελύτης
Τότε είπε και γεννήθηκεν η θάλασσα
Και είδα και θαύμασα
Και στη μέση της έσπειρε κόσμους μικρούς κατ' εικόνα και ομοίωσή μου:
Ίπποι πέτρινοι με τη χαίτη ορθή
και γαλήνιοι αμφορείς
και λοξές δελφινιών ράχες
η Ίος η Σίκινος η Σέριφος η Μήλος
«Κάθε λέξη κι από 'να χελιδόνι
για να σου φέρνει την άνοιξη μέσα στο θέρος» είπε
Και πολλά τα λιόδεντρα
που να κρησάρουν στα χέρια τους το φως
κι ελαφρό ν' απλώνεται στον ύπνο σου
και πολλά τα τζιτζίκια
που να μην τα νιώθεις
όπως δε νιώθεις το σφυγμό στο χέρι σου
αλλά λίγο το νερό
για να το 'χεις Θεό και να κατέχεις τι σημαίνει ο λόγος του
και το δέντρο μονάχο του
χωρίς κοπάδι
για να το κάνεις φίλο σου
και να γνωρίζεις τ' ακριβό του τ' όνομα φτενό στα πόδια σου το χώμα
για να μην έχεις πού ν' απλώσεις ρίζα
και να τραβάς του βάθους ολοένα
και πλατύς επάνου ο ουρανός
για να διαβάζεις μόνος σου την απεραντοσύνη.
ΑΥΤOΣ
ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας!

19. Δείξε μας τον τόπο σου με
εικόνες και λέξεις….

20. Κυριακοπούλου Καλλιρόη

21. Τα ψηλά ,τα μαγευτικά τα βουνά ,που
τα αγγίζει ο αιθέρας κάθε φορά….
Κρύο βαρύ, χιόνι πολύ και κλεισμένοι όλοι
στη ζεστή φωλιά….
Οι κορυφές των βουνών που
αγγίζουν τον ουρανό και τα φώτα
που ξυπνούν για να φέρουν το
φως…. Πατσή Μαρία Άννα

22. Κι έχουμε πόλεμο!
(απόσπασμα από το Τρίτο Στεφάνι)
Κώστας Ταχτσής

23. Να αφηγηθείτε την είδηση της κήρυξης του
πολέμου μέσα από την οπτική γωνία ενός ήρωα
του κειμένου.

24. Ξύπνησα, ο θόρυβος της σειρήνας αυτή την φορά ήταν τρομακτικός… Έτρεξα στο μπαλκόνι,
άνθρωποι έτρεχαν πάνω κάτω τρομαγμένοι. Αναρωτήθηκα… γιατί δεν με ειδοποίησαν για την
άσκηση… Ξάφνου πανικοβλήθηκα… Τα παιδιά μου έλεγα και ξανάλεγα. Ώσπου οι σειρήνες
σώπασαν. Σαστισμένη έτρεξα στο σπίτι της Νίνας. Τρομαγμένη και αυτή κοιτούσε από το
μπαλκόνι της. Αφού ανέβηκα μου διηγήθηκε την κουβέντα της με την Εκάβη, είχε τρομάξει με
την ψυχραιμία της. Θύμωσα. « Τα παιδιά τα δικά της δεν πάθουν τίποτα, όλοι κάπου θα
βολευτούν…». Αλίμονο στα δικά μας τα βλαστάρια! Ήδη και τα δύο αγόρια μου πολεμούν . Ο
Πέτρος μου, ο Τάκης μου της είπα με στόμφο! Έπειτα έφυγα… Ποιος μπορεί να με καταλάβει
εμένα. Ένιωθα πια μόνη… Δεν ήξερα πώς να αντιδράσω, πως να νιώσω… Η καρδιά μου
πλημύριζε από πόνο και φόβο για τα παιδιά μου, αγωνία για το μέλλον τους… για το μέλλον
μου, μακριά τους! Το μυαλό όμως γέμιζε πατριωτισμό και μια περίεργη δύναμη ανέβλυζε από
μέσα μου. Δεν θα τους αφήσουμε να περάσουν είπα στον εαυτό μου με δυνατή φωνή. Γέμισα
μίσος για τους εχθρούς και μία έντονη επιθυμία για εκδίκηση! Πάγωσε η καρδιά μου. Σκληρή
και αυτή σαν πέτρα. Δεν μπορούσα να το αλλάξω όμως… Δεν ένιωθα τίποτα πια. Έπειτα από
λίγη ώρα έμαθα πως με έψαχνε ο Άκης, ο εγγονός μου. Κακόμοιρα παιδιά και αυτά
μεγαλώνουν σε μια κοινωνία χωρίς αγάπη παρά μόνο στεναχώριες. Έμαθα πως τα έδιωξαν και
από τα σχολεία. Ανάθεμα τον πόλεμο είπα, θέλουν να αφήσουν τα παιδιά μας αναλφάβητα και
χωρίς κριτική σκέψη οι εχθροί! Τους βολεύει να μπορούν να τα φέρνουν με το μέρος τους,
χωρίς καν να προσπαθήσουν. Άτιμη φάρα! Ο νους μου έτρεξε πάλι στα παιδιά μου…
Κρατηθείτε τους φώναξα, βαστάτε γερά, όλα θα τελειώσουν κάποια μέρα. Κι ο γυρισμός θα είναι
γλυκός και ωραίος, σαν μια ανοιξιάτικη μέρα του Μάη…. Όπως αυτές στο παρελθόν!
Αβράμη Μαρία

25. Σήμερα το πρωί, ξύπνησα από κάποιους δυνατούς ήχους που ακούγονταν σ’ όλη την γειτονιά.
Αυτό που φοβόμουν έγινε! Αυτοί οι ήχοι που άκουσα και τρόμαξα δεν ήταν τίποτε άλλο πέρα
από τις σειρήνες για την κήρυξη του πολέμου. Δεν πίστευα στα αυτιά μου….
Το πρώτο πράγμα που έκανα, ήταν να ξυπνήσω τον άντρα μου, Αντώνη. Λόγω όμως του
υπνωτικού που είχε πάρει αποβραδίς , δεν ξυπνούσε εύκολα, απλά γύρισε και μου είπε πως
θα είναι πάλι άσκηση… Μακάρι , σκέφτηκα να ήταν μια απλή , συνηθισμένη άσκηση , αλλά
δεν ήταν… Εάν ήταν άσκηση θα μας είχαν ειδοποιήσει μέσω του Τύπου, κάτι όμως που δεν
είχε συμβεί. Σηκώθηκα και κατευθύνθηκα προς την μεριά του παραθύρου, για να δω τι γινόταν
έξω. Το ένστικτό μου, δεν με ξεγέλασε… Άνθρωποι πανικόβλητοι, σαστισμένοι έτρεχαν δίχως να
ξέρουν και οι ίδιοι τι να κάνουν… Έτρεξα γρήγορα και ξύπνησα την Μαρία , την βοηθό μας ,
για να ξυπνήσει και εκείνη την κόρη μου , μήπως χρειαστεί και πάμε στο καταφύγιο.
Κατευθύνθηκε προς το δωμάτιο της. Μερικά λεπτά μετά, ήρθε και μου είπε πως κόμισσα δεν
ξυπνάει και έβαλε τα κλάματα. Σκέφτηκα πως είναι μεγάλη ευθύνη να την κρατήσω μακριά
από την οικογένειά της…. Ναι , σίγουρα… η θέση της είναι δίπλα στους δικούς της
ανθρώπους. Μα οι σκέψεις αυτές σταμάτησαν , όταν μπήκα έξω φρενών στο δωμάτιο της κόρης
μου. Ούτε η ιδέα ενός πολέμου δεν την συγκινεί! Το τέρας! Για κάτι αναίσθητους σαν κι αυτή
είναι ο κόσμος . Αφού , δεν σηκωνόταν , κατευθύνθηκα στο σαλόνι. Εκεί αντίκρισα έναν
Αντώνη, πολύ διαφορετικό που φώναζε « Θα τους δείξουμε , θα τους κάνουμε…». Αυτός ήταν ο
Αντώνης που μέχρι χθες υποστήριζε τους Γερμανούς? Σκέφτηκα να του το πω αλλά δεν μίλησα.
Συγκρατήθηκα. Είχα φοβηθεί πάρα πολύ. Έλεγα στο νου μου πως όσο ζήσαμε, ζήσαμε, όσο
χαρήκαμε, χαρήκαμε …δεν μπορούσα να φανταστώ το μέλλον μου πια.
Λίγο αργότερα, ήρθε η κ. Εκάβη «Τι πάθαμε …τι θα γίνουμε? » της είπα, εκείνη γεμάτη με
ηρεμία μου, απάντησε πως πόλεμος είναι θα περάσει…. Πού την βρίσκει αυτή την ψυχραιμία,
σκέφτηκα. Πολύ πιο μετά , με επισκέφθηκε η θεία Κατίγκω και της αφηγήθηκα την συζήτηση
που είχα πιο πριν με την κ. Εκάβη. ‘Τι ανάγκη έχει αυτή ? μου είπε , Αλίμονο στα δικά μας
παιδιά . Πράγματι τα κακόμοιρα παιδιά , σταμάτησαν το σχολείο για να κρατήσουν στα χέρια
τους …όπλα
Γυρεύοντας την γιαγιά του, ο Άκης , ντυμένος με την στολή της ΕΟΝ , μας περιέγραφε γεμάτος
με παιδικό ενθουσιασμό, πως είχαν στολίσει τον υποτομέα. Τι είχαν να δουν τα μάτια σας,
σκέφτηκα, σε ανάποδα χρόνια γεννηθήκατε και εσείς.
Παρόλο που στην αρχή είχα φοβηθεί, δεν ήξερα τι να κάνω κι ένιωθα πως θα ερχόταν η
Δευτέρα Παρουσία, ξαφνικά όμως είδα έκπληκτη και εγώ πως είχα ξαναβρεί την ψυχραιμία
και το χιούμορ μου. Αφού το πήρε τόσο καλά και ο Αντώνης , δεν με νοιάζει τίποτα, είπα.
Πατσή Μαρία-Άννα