2. Olga e Luca: as miñas queridas avoas. Non sei
que sería de min sen elas …
Dende que nacín elas estiveron aí. Para
ambalasdúas son a súa segunda neta, a
pequena.
A miña irmá Esperanza leva o nome da
miña bisavoa paterna, a nai de Olga, e eu
chámome Ánxela, como a miña bisavoa materna,
nai do meu avó e home de Luca.
3. Para os meus pais foi unha decisión
importante…
escoller os nosos nomes. Querían rendir unha
homenaxe moi especial ás matriarcas da
familia e pareceulles unha boa maneira de
facelo chamarnos coma elas.
Pero agora é o momento de agradecerlle ás
miñas avoas todo o que fixeron e fan por min.
4. Ningunha tivo unha vida fácil…
Luca naceu e
se criou na parroquia
de San Xoan de
Filgueira, pertencente
ao antigo concello de
Serantes, absorbido
posteriormente polo
municipio de Ferrol.
5. estivo emigrado en Cuba, na
Habana, pero non fixo fortuna e
regresou a Galicia onde tivo a sorte
de entrar a traballar nos asteleiros.
Casou ou pouco tempo coa miña
bisavoa Xosefa e da súa relación
naceron dúas fillas: Josefina e
Amalia ( a miña avoa).
O seu pai Ramón…
6. Luca quedou orfa de pai con poucos anos…
e a súa nai pasou moitos
traballos para sacar
adiante ás súas fillas.
Traballaba na casa e
tamén na horta; despois
ía vender á praza a
colleita e os ovos das
súas galiñas.
7. duros e difíciles pero a
miña avoa aprendeu a
enfrontar os problemas
e as necesidades e a
saber saír adiante cos
coidados e a axuda da
súa famila.
Foron tempos…
8. no lugar de Chantada, na
parroquia de Velouzás, no seo
dunha familia moi numerosa
de once fillos.
Pola contra, a miña avoa Olga naceu no
Concello de Paderne…
9. con lavar e cociñar para todos eles se non que,
ademais, ía polas casas dos veciños mercando
patacas, rabizas, ovos, tomates…para despois
podelo vender nas feiras de Betanzos ou Sada.
A miña avoa Olguita, como lle chama o meu pai,
viviu no rural ata que a súa familia decidiu mudarse
a Ferrol por motivos de traballo. Na cidade os mozos
podían atopar unha ocupación con máis facilidade.
Dende moi nova tivo que traballar no que aparecía:
planchadora, costureira, cociñeira …
Non tiña pouco…
10. As dúas mocearon dende
moi noviñas. Cando falo
deste tema con elas,
bótanse a rir e cada unha
me conta a súa historia…
13. os nosos fillos foron sempre o máis
importante. Démoslles moito agarimo,
tentamos educalos como fixeran con nós os
nosos pais e ofrecémoslles a oportunidade
de poder estudar para ter un futuro.
Fixémolo o mellor que puidemos. Coido que
non estivo mal…”
“Para o teu avó e para min …
27. Aproveito este traballo para facerlles unha
homenaxe ás miñas avoas Luca e Olga. Quero
agradecerlles todo o que se sacrificaron e
traballaron ao longo da súa vida e todo o que
fixeron e fan pola miña irmá e por min.
