More Related Content
More from krutew Sudarat (18)
ดงมรณะ5
- 2. 897 37 พนดงตนหนามสมอ อันมีใบแหลมคมและหมูไมที่ขึ้นอยูกับชายน้ํา ตัดมายังอีกตลิ่งดานหนึ่ง ภาพอันเปนที่มาของเสียงก็ปรากฏขึนชัดเจนกับทุกสายตา ที่จองอยางตืนเตนตกตะลึง ้ ่ หางฝงตลิงออกไปไมเกิน 15 เมตร อันเปนบริเวณปลักตืนๆ ที่มีน้ําแฉะใตตนไทรใหญ น้ํา ่ ้ และโคลนบริเวณนั้นแตกกระจัดกระจาย ปลิววอนดวยการฟดฟาดของเจาสัตวสะเทิ้นน้ําสะเทิ้นบกตัวขนาดเรือจาง เสียงขูคํารามอยางดุรายกระหายเลือดของมัน ดังประสานไปกับเสียงรองแหลมของหมูปา ผูซึ่งบัดนี้ถูกงับคาบกลางลําตัวดิ้นกระแดวอยู หมูตวนั้นเขื่องโขทีเดียว แตเมื่อเปรียบเทียบกับ ัเจาของฟนเลื่อยที่ขย้ํามันไวในปากขณะนี้ ก็มองไมผิดอะไรกับเห็นจิ้งจกคาบตั๊กแตนตัวเล็กๆ มันสะบัดฟดฟาดอยูไปมาอยางรวดเร็วดุดน กระทบกับรากไทรและหมูไมเล็กๆ ที่ข้นอยู ั ึในน้ํา เหมือนเจตนาจะใหหมูตัวนั้นยุติการดิ้นรนอยางเด็ดขาด แลวกระชากตะกุยลงไปในปลักโคลนหางโคนตนไทรออกไป น้ําบริเวณนั้นตื้นเพียงเขา รางของมันจึงปรากฏเห็นชัดเต็มตัวอยางถนัด หางลักษณะเหมือนใบเลื่อยตวัดฟาดอยูโครมครามอยางนาสะพรึงกลัว เลือดของหมูปากระเด็นแดงฉานเปรอะไปทั่วใบไม และละลายอยูในน้ําอันขุนคลัก ตัวมันสีดาสนิทเปนเกล็ดหนาขรุขระนาเกลียดนากลัว ํยิ่ง มองดูเหมือนขอนไมจมน้ําผุๆ หากไมเห็นอากัปกิรยาที่มันกําลังเคลื่อนไหวอยางรวดเร็วในการ ิสังหารเหยื่อเชนขณะนี้ มันเปนภาพทีสยดสยองพองขนอยางยิ่ง! ่ “ยิงนะ!” ไชยยันตรองขึ้นกระหืดกระหอบพรอมกับประทับ .600 ไนโตรฯ แตเชษฐาเร็วกวา ควาลํากลองปนของไชยยันตกดต่ําไว พรอมกับหามเร็วปรื๋อ “อยา! ปลอยมัน” ไชยยันตชะงัก ทุกคนยืนนิง จับมองภาพนั้นดวยอาการกลั้นลมหายใจตอไป ดารินผู ่กระชากปนสั้นออกจากเอว ก็พลอยชะงักลงดวย เพราะเสียงหามของพี่ชาย และก็สังเกตเห็นพรานใหญไมมปฏิกริยาเชนไร นอกจากจะยืนดูอยูเฉยๆ เสี้ยวของวินาทีตอมานั่นเอง เจาสัตวรายแหงบึง ี ิมหากาฬก็วิ่งน้าแตกโครมครืน กระชากเหยื่อตะลุยลงไปในสวนลึก ดําเลนและพงไมน้ํา มองดู ํผาดๆ เหมือนจะแทรกแผนดินหายไปตอหนาตอตาอยางนาหวาดเสียว เสียงโคลนเดือดปุดๆ แตกพลั่กขึ้นมาเปนพรายฟอด ระคนไปกับเลือด เสียงของหมูปาขาดหายไปในทันทีที่ถกกดจม หายลง ูไปใตเลนเหลวเละ มีแตเสียงสําลักแทน และชั่วอึดใจตอมา ก็เงียบสงบลงตามเดิม คงทิ้งไวแตรอย[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee (evol_oon@hotmail.com)
- 3. 898เลือด และพรายน้ําที่เดือดฟอดอยูเชนนั้น ทุกสิ่งทุกอยางรวดเร็วฉับพลัน ราวกับเปนภาพฝนรายที่มองเห็นกันชัวพริบตาเดียว ่ ดารินครางอะไรออกมาคําหนึ่ง หลับตาลงอยางสยดสยองเหลือที่จะกลาว ภาพที่เห็นกับตามันสั่นประสาทของหลอนเปนอยางยิ่ง แทบจะไมเชื่อสายตาวาจระเขใหญตวนัน คาบหมูปา ั ้ แทรกเลนหายไปตอหนาตอตาไดอยางไร ทั้งๆ ที่มองเห็นวาน้ําบริเวณนั้นไมลึกหรือกวางใหญอะไรนัก ไชยยันตเองก็รูสึกคอแหงผาก กะพริบตาอยูปริบๆ ขนลุกชัน สวนเชษฐาเยือกเย็นอยูในอาการเดิม ไมผิดอะไรกับพรานใหญ ผูซ่งมองเห็นอะไรเปนเรื่องสามัญธรรมดาไปหมด ึ “โชคดีเหลือเกิน ที่เปนหมูเคราะหรายตัวนัน แทนทีจะเปนพวกเราคนใดคนหนึ่ง!” ้ ่ ไชยยันตพึมพําออกมาดวยเสียงกระซิบ “ฉันเคยเห็นหมาในทั้งฝูง เปนพันๆ ตัวรุมกัดกินหมูทั้งเปนตอหนาตอตา ตอนที่หลงอยูกับพรานใหญ” ดารินพูดขึ้นดวยเสียงแหบเครือ ยกมือขึ้นลูบใบหนา “แตสาบานไดวา เหตุการณคราวนัน ก็ยังไมหวาดเสียวนาขนลุกเทาคราวนี้ ถาภูมิ ้ประเทศเปนน้าลึก และไอเขตัวนี้กดหมูลากลงน้ําไป ก็คงไมนากลัวเทาไรนักหรอก แตนี่มันเปน ํ ัปลักเลน มันคาบหมูมดหายลงไปใตเลนไดยังไง เห็นแลวขนลุก หมูตัวนั้นถูกกดจมหายลงไปใต ุเลนทั้งเปนๆ กวามันจะตายคงทรมานอยางบอกไมถูกทีเดียว นากลัวเหลือเกิน มันดํามุดเลนไปไดยังไงนะ” “ใตเลนลงไปเปนน้ําลึก มีอยูหลายชัน ผมบอกแลววามันเปนที่พุ ติดตอกันถึงไดทั่วไป ้มองดวยสายตาพื้นๆ ไมเห็นหรอก ถาเอาไมหยั่งดูก็ร” ู รพินทรบอก “แกหามฉันไวทําไม มายงั้นก็อยูแลว” ไชยยันตหนไปตอวาเชษฐา ั “แกจะยิงมันทําไม เพื่อชวยหมูปาตัวนั้นนะเหรอ?” เชษฐาหันไปยอนถามเรียบๆ ไชยยันตอึ้ง เขาก็กลาวตอมาวา “ไมมีประโยชนอะไรหรอก แกก็ไมไดคดที่จะชวยหมูเพื่ออะไร เพราะฉะนันปลอยให ิ ้กติกาของปาดําเนินไปตามกฎเกณฑของมันดีกวา เอาไวใหจําเปนตอชีวิตและความปลอดภัยของเราเสียกอน และเมื่อนั้นแกยิงใหเที่ยงๆ ก็แลวกัน ดีแลวละที่มันคอยดักเลนงานหมู แทนที่จะเปนพวกเราคนใดคนหนึ่ง” แลวหัวหนาคณะเดินทางก็หนไปทางพรานใหญ ถามวา ั “มันไปยังไงมายังไงกันนี่ หมูปาตาไว จมูกดีออก ไหงถึงพลาดทาเอาได” “ทีเผลอครับ” รพินทรบอก[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee (evol_oon@hotmail.com)
- 4. 899 “จระเขเปนสัตวที่มีความเพียรพยายาม และอดทนมากในการรอเหยือ เหมือนๆ งูนั่น ่แหละ มันจะตองมานอนคอยอยูนานแลวโดยจมตัวกลืนอยูกับสิ่งแวดลอม มันคอยเฝาอยูเปนวันๆปลอยใหกิ่งใบไมหลนลงมาสุมทับอําพรางตัวมันเสีย มองดูผาดๆ เหมือนขอนไม พวกหมูเดินหากินเพลินใกลๆ เขามาโดยไมทันเฉลียวใจคิด พอไดจังหวะมันก็พุงเขาใส เสียงตูมสนั่นที่ดังขึ้นครั้งแรกเปนเสียงฟาดหางของมัน นานๆ มันถึงจะจับสัตวบกกินไดเสียทีหนึ่ง แตบางทีไปเจอะเอา‘ของแข็ง’ เขา แทนที่มันจะไดเหยื่อ ก็กลายเปนเหยื่อไปเหมือนกัน” “หมายความวายังไง?” “ก็เวลามันไปเจอเอาเสือเขานะซิครับ” พรานใหญบอกมาปนหัวเราะ ไชยยันตลืมตาโพลง “ฮา! เสือกะจระเข มันจะสูกนอีทาไหน ตัวหนึ่งสัตวบก อีกตัวหนึ่งสัตวน้ํา” ั “นั่นแหละครับ ปะเหมาะมันก็มาเจอกันเขาไดเหมือนกัน ในกรณีทไอเขมาดักคอยเหยื่อ ี่อยูริมๆ น้ําตื้น และไอเสือบังเอิญลงมากินน้ําแลวพบเขา ผมเห็นกับตามาแลว ที่บึงบริเวณนี้แหละจระเขมาดักซุมเหยื่ออยูบริเวณน้ําตื้นพอดี แลวพุงเขางับเสือดําขณะที่ลงมากินน้ํา ทีนี้บังเอิญเสือดําไมไดมาตัวเดียว นังตัวเมียทีเ่ ปนเสือดาวเดินติดมาดวย สองตัวผัวเมียมันเลยชวยกันกัดลากจระเขขน ึ้ไปฉีกเสือบนบก เสือบังเอิญไดเปรียบทีน้ําตรงที่เกิดเหตุนั้นตืน และชวยกันสองตัว ตามปกติเสือมัน ่ ้ก็ไวกวาจระเขอยูแลว หลอกลอเสียพักเดียวไอเขหมดทา จะลงน้ําลึกก็ไมไดมนชวยกันสกัดดักไว ัจระเขตัวนั้นไมใหญโตอะไรนัก จึงกลายเปนเหยื่อเสือไป ถาจะพูดถึงฤทธิ์เดช ความฉลาด ความรายกันแลว ไมมีอะไรเกินเสือไปไดหรอกครับ จระเขมันเปนสัตวเลือดเย็น จึงโงกวาในดานกลยุทธการตอสู แตถาเสือกําลังวายอยูกลางน้ําลึกๆ ก็เสร็จไอเขเหมือนกัน” คณะนายจางครางออกมาดวยความประหลาดใจ ในสิ่งที่ไดรับฟง “แตไอตัวเมื่อกี้นี้ใหญเหลือเกินนี่ ยังกะเรือสําปน อยาวาแตเสือเลย สงสัยวาตอใหลูกชางรุนๆ เจอมันเขาก็เห็นจะเสร็จมันแน” ไชยยันตวา ทุกคนเริ่มตระหนักไดดวา การเดินในระยะตอไปจะตองใชความรอบคอบระมัดระวัง ีเพียงใด มันเปนสิ่งที่ประมาทเสียมิไดเลย หากใครเลินเลอ กาวพรวดถลําลงไปในแองที่มีผิวหนาเหมือนพืนธรรมดาลวงตาอยูทั่วไป เหมือนเมื่อคราวที่ไชยยันตเคยพลัดหลนเปนตัวอยางกอนแลว ก็ ้ไมมีส่งใดมารับประกันสวัสดิภาพใหได เมือตองอยูทามกลางบึงมฤตยูทชุกชุมไปดวยจระเขเชนนี้ ิ ่ ี่ อีกพักใหญตอมา บริเวณสันเกาะ หรืออีกนัยหนึ่ง แหลมที่ยื่นยาวเหยียดเขาไปกลางบึงนั้น ก็เริ่มกวางใหญออกไปทุกขณะ แสดงวาใกลกับสวนโคนอันติดตออยูกบแผนดินและปาเริ่มจะ ัโปรงขึ้น สวนมากเปนพงออกอแขม ทั้งหมดพบกับสัญลักษณอันตรายเตือนย้ําใหรูสึกตัวอีกครั้ง นั่นก็คือลูกเล็กๆ ของไอชาละวันฝูงหนึ่ง ประมาณ 4-5 ตัว ขนาดยาวเพียงศอกเศษ คลานยั้วเยียอยูในแองที่ปกคลุมไปดวยพง ้[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee (evol_oon@hotmail.com)
- 5. 900หญาริมชายน้ํา พอเห็นมนุษยเฉียดผานไปใกลก็อาปากรา สงเสียงขูฟูฟอสอสันดานราย ไชยยันตทดลองแหยพานทายปนเขาไปใกลตัวมันก็แวงงับในทันที เกิดกับแงซายก็ชกมีดเดินปาออกมาฟน ักระหน่ําอยางไมปราณี แลวเตะกระเด็นหายเขารกไป “ไอพวกนี้นี่ สอสันดานอันธพาลตั้งแตตัวนอยๆ ทีเดียว” ไชยยันตบนพลางหัวเราะหึๆ โคลงศีรษะ เมื่อเห็นเชษฐาใชรองเทาคอมแบ็ตกระทืบเขากุมภีลนอยตัวหนึ่ง ที่งับติดสนเทาของเขาลงไปชักดินอยูในกอหญา ดารินกระโดดหนีอยาง ้ขยะแขยง “รพินทร คุณนาจะตั้งแคมปลาจระเขเปนการใหญอยูที่นนะ มันชุมดีเหลือเกิน เอาหนัง ี่มันขายอยางเดียวก็มีหวังรวย ดีกวาจะไปดักสัตวปาอื่นๆ เสียอีก” “ผมก็เคยคิดอยูเหมือนกันครับ ติดขัดอยางเดียวเรื่องหนทางกันดารยากแกการขนสง ถาพอมีทางเอาเกวียนเขามาถึง ผมคาหนังจระเขไปนานแลว ตัวเล็กๆ ขนาดที่เราเจอนีนะราคาดีนัก ทํา ่กระเปาถือผูหญิงไดตัวละใบพอดี หรือมายก็สตัฟฟเอาไวขายเปนเครื่องประดับหองรับแขกทั้งตัว” ระหวางที่ทกคนกําลังวุนวายอยูกับการทําลายลูกจระเขเหลานั้น ดารินเริ่มกระสับ กระ ุสายไมเปนสุขนัก กวาดสายตาระแวงไปรอบๆ แลวดึงไรเฟลประจํามือของหลอนที่ฝากแงซายใหสะพายไว มาถืออีกครั้ง “รีบหลีกไปเสียใหพนเร็วๆ เถอะ ไปฆาลูกออนๆ ของมันตายหมดแบบนี้ ประเดี๋ยวแม มันก็ตามมาเทานั้น!” หญิงสาวพูดหวาดๆ เพราะความไมประสา ทุกคนหันมามองดูหลอนแลวหัวเราะไปตามๆ กัน พี่ชายสงสารก็เลยกระซิบบอกใหวา “ธรรมชาติของจระเขไมเหมือนสัตวรายลูกออนอยางอื่นหรอก มันไมมีความสัมพันธหรือวาเลี้ยงรักษาดูแลลูกของมันเลย มันขึนมาออกไขกลบไวชายฝงแบบเดียวกับเตา แลวทิ้งใหลก ้ ูของมันแตกออกจากไขเจริญเติบโตเองตามยถากรรม โดยไมมาเฝากกเลี้ยงดูหรือเหลียวแลอะไรอีกทั้งสิ้น ปะเหมาะบางทีเจอลูกเล็กๆ ที่เพิ่งแตกออกจากไข ยังจับกินเปนอาหารเสียอีก เพราะฉะนั้นไมตองกลัววาแมของมันจะตามอาฆาตจองเลนงานเรา เหมือนตอนที่นอยเจอเสือลูกออนหรอก” ดารินอายจนหนาแดง เมื่อรูวาตนเองปลอยหาแตมออกไปถนัดใจ เพราะความรูเทาไมถึง การณ คอยๆ ชําเลืองไปทางพรานใหญ เบาใจเล็กนอยเมือเห็นเขาวางหนาเฉยๆ ทําเปนไมรูไมช้เี สีย ่แตแลวก็โมโหจี๋ขึ้นมาเมื่อไดยินเสียงไชยยันตหนขวับไปแกลงพูดเบาๆ กับรพินทร โดยเจตนาให ัหลอนไดยินถนัด “แปลกแตจริงนะผูกอง คนขนาดมาสเตอรดีกรีเปนนักวิทยาศาสตร เปนแพทยมือชั้นเกียรตินยม เปนนักมานุษยวิทยา ที่กําลังจะไดด็อกเตอรดีกรีอยูรอมรอ กลัวตะเขลูกออนจะตามลา! ิสงสัยเมื่อสมัยเด็กๆ วิชาธรรมชาติเกี่ยวกับสัตวสะเทินน้ําสะเทินบกคงจะไมเปนทา ยังงี้หวานเลย...ยังหลอกไดอกนานนัก” ี[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee (evol_oon@hotmail.com)
- 6. 901 “คนเรามันไมฉลาดรอบรูไปหมดเสียทุกสิ่งทุกอยางหรอก ไชยยันต!” นักมานุษยวิทยาผูเสียเชิงกลาวมาหวนๆ พยายามจะระงับความเดือดดาลไว ฝนหัวเราะหึๆ “คุณดวย นายพรานใหญรพินทร! และขอใหรูไวเสียดวยวา ทังสองคนนั่นแหละ ตอนที่ ้บาดเจ็บไมสบายหรือตอนทีทําทาจะตายอยูน่นนะ ฉันแกลงเอาน้ํากลั่นฉีดใหแทนยาเสียหลายครั้ง ่ ัแลว โดยหลอกวาเปนยากันบาดทะยักบาง ยาแกปวดแกไขบาง แลวมีปญญารูบางหรือเปลาเพราะฉะนั้น อยาทําเปนหัวเราะเยาะดีไป” ถูกศอกกลับเอาแบบนั้น เลนเอาไชยยันตครางออย หนาแหยไป หันมาจองหนาเพื่อนสาวพูดคอยๆ “พูดเปนเลนไปนา นอย! นี่เลนเอาน้ํากลั่นฉีดใหหรอกหรือ” “น้ํากลั่นนะยังดีนะ ตอไปคราวหนาอาจเจอน้ําโคลนเขาบางก็ได ระวังเหอะ!” ไชยยันตยกมือไหวปลกๆ ยอมยกธงขาวโดยดี สวนรพินทรออกตัวเบาๆ “ผมไมไดหวเราะคุณหญิงสักหนอย” ั “ไมรูละ คูหูกนดีนัก” ั หลอนคอน ครึ่งยิ้มครึ่งบึ้ง “คนไมรแทนที่จะบอกใหดๆ กลับหัวเราะเยาะ ฉันไมใชนักสัตวศาสตรนี่ จะไดรอบรู ู ีธรรมชาติของสัตวหมดทุกชนิด ก็พอจะรูคราวๆ อยูบางหรอก วามันออกลูกโดยวิธีวางไขบนฝง แตไมรละเอียดวามันไมมีความเกี่ยวของสัมพันธกับไขหรือลูกออนๆ ของมัน ภายหลังจากออกไขทง ู ิ้ไวตามยถากรรมแลว ก็นึกวาคงจะแบบเดียวกับงูจงอางนะซิ เพราะจงอางยังหวงไขและลูกออนของมัน มีพี่ใหญคนเดียวเทานั้นที่ดีกับฉัน ชวยบอกใหหายโง นอกนันมีแตจะหัวเราะ เกิดกับแงซายก็ ้เหมือนกัน ระวังใหด!” ี เกิดกับแงซาย ผูยิงฟนยิ้มอยูหยุดยิ้มทันที ทําหนาเรี่ยเพราะพลอยฟาพลอยฝนไปดวย เดินรุดหนากันไปอีกเพียงไมกี่กาว ทามกลางพงอออันหนาทึบของชายฝงดานขวา ตางก็ไดยนเสียงอะไรชนิดหนึ่งวิงตะกายกอรวกสวบสาบอยางรวดเร็ว และยอดออไหวยวบยาบ เพราะ ิ ่ถูกปะทะจากแรงดันเบื้องลาง จนตองสะดุงและหยุดชะงักเตรียมพรอมดวยความตกใจ แตพริบตาเดียวก็มีเสียงกระโจนลงน้ําดังตูมแลวก็เงียบหายไป ทุกคนมองดูหนากันอีกครั้ง ไมมีใครปริปากพูดเชนไรอีก เพราะเขาใจดีวานั่นคือ ‘เจาถิ่น’ ที่ขึ้นมาอาศัยนอนผึ่งลมอยูบนชายฝง ซึ่งคงไดยินเสียงฝเทามนุษยเคลื่อนใกลเขามา จึงพรวดพราดโจนลงน้ําไปอยางกะทันหัน “จําไวนะ ลูกปนเราจํากัด จะไมยิงจนกวาถึงเวลาจําเปน” เชษฐาประกาศย้ํากับทุกคน เสียงเจาชาละวันที่ขึ้นมานอนผึ่งแดด ตะกายลงน้ําเมื่อมนุษยเฉียบใกลเขามาดังอยูแทบจะตลอดเวลาที่คณะทั้งหมดคืบหนาไป แตไมมีโอกาสจะไดเห็นตัวมันบนบกไดถนัดเลย เพราะปารก[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee (evol_oon@hotmail.com)
- 7. 902คงไดยินแตเสียงวิ่งลงน้ํา ซึ่งดังอยูเบื้องหนาไมหางออกไปนักเทานัน สองสามครั้งที่พรานใหญหยุด ้ชี้ใหคณะนายจางของเขา สังเกตดูถิ่นที่มนขึ้นมาวางไขและกลบไว พบลูกขนาดเล็กๆ ของมันคลาน ัอยูตามพื้นน้ําแฉะๆ อีกหลายตัว ไมมีใครสนใจกับมัน...นอกจากไชยยันตจะบนไปตลอดทางเทานั้น วาเสียดายแหลงอันแทบจะเรียกไดวาขุมทรัพยยอยๆ นี้ย่งนัก เมื่อเห็นความชุมอยางเหลือขนาด ของเจาสัตวที่หนังมี ิราคางาม ครึ่งชั่วโมงตอมา ก็ขึ้นเนินปารวกสลับไปกับไมใหญ มองเห็นพวกนกน้ําสีขาวสลับดําเกาะแนนอยูเปนพืด สงเสียงรองเกรียวกราวแซสนั่นไปทั้งดง พื้นทีเ่ คยเปนที่ลุมชืนแฉะเริ่มเปลี่ยน ้มาเปนดินลูกรัง สลับไปกับโขดหินระเกะระกะ พวกมะไฟปาออกลูกแดงฉานเปนดงอยูทางอีกฟากหนึ่ง แดดยามบายจัดทอดแสงออนเรืองลงทุกขณะ รพินทรเรงฝเทาขึ้นอีก พอตัดเนินเตี้ยๆ ลูกนั้นลงมายังอีกดาน ก็พบลําคลองทอดขวางคดเคี้ยวอยูเบื้องหนา มีโขดหินเปนเกาะแกงผุดงอกอยูกลางน้ําเกลื่อนไปหมด ฝงตรงขามเปนแนวปา รวกเชนเดียวกัน แตมองเห็นดงใหญเปนเงาทะมึนอยูเ บื้องหลัง น้ําเย็นเฉียบเปนสีราวกับนิล และนิ่งสนิทเหมือนจะไมมการไหลเลย ทุกคนมาชุมนุมนั่ง ีพักหารือกันอยูที่ชายฝง อันมองเห็นฝงตรงขามที่หางออกไปประมาณ 40 เมตร และโดยระยะใกลเพียงแคน้ี ไมจาเปนตองอาศัยกลองสองทางไกลเลย ก็มองเห็นชัดอยูวาบนแกงหินที่เรียงรายอยู ํกลางน้ําแทบทุกหยอม มีจระเขข้นไปนอนผึ่งแดดอาปากอยูเต็มไปหมด ราวกับใครมาแกลงปน ึประดับเอาไว แตละตัวมีขนาดกําลังวองไวประเปรียวทั้งนั้น หนาสั้นหักยูเ ขามาราวกับหนายักษเขี้ยวขาวโผลยาวมองดูเหมือนใบเลื่อย เห็นแลวชวนสยองขวัญ นายจางทั้งสามพอมองเห็นเขา ก็แทบจะหมดศรัทธา “จะไหวเหรอผูกอง” ไชยยันตครางออกมา ปาดแขนเสื้อเช็ดเหงื่อหนาผาก เหมอมองไปยังฝูงชาละวันที่นอนผึ่งแดด ดูเปนพืดอยูบนหินงอกกลางน้ํา แทบจะไมมีทไหนวาง ี่ “นอนผึ่งแดดเห็นๆ อยูนั่นก็รวม 20-30 ตัวแลว ซุกอยูตามชายฝงสองขางอีกละ แลวในน้ําอีกละ ยิ่งกวาบอที่เขาเลี้ยงไวเสียอีก” รพินทรมวนบุหรี่ใบตองแหงอยางใจเย็น ตอบเรียบๆ แตน้ําเสียงหนักแนนวา “ไหวซิครับ เดียว! นั่งพักใหหายเหนื่อยกันเสียกอน คอยคิดวาเราจะหาวิธีขามยังไง” ๋ “ตรงนี้แคบทีสุดหรือ?” ่ หัวหนาคณะเดินทางถามเสียงเครงขรึม เขากําลังใชความคิดขนาดหนักเชนกัน[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee (evol_oon@hotmail.com)
- 8. 903 “ไมมีตอนไหนจะแคบกวาตอนนี้อีกแลวครับ น้ําก็ไมลกนัก พูดถึงวาถาไมมวพะวงอยู ึ ักับไอเขพวกนัน เราจะเดินลุยขามกันไปไดอยางสบายทีเดียว น้ําตอนที่ลึกที่สุดเพียงแคระดับอก ้เทานั้น” “อยาลืมปญหาสําคัญของเราในขณะนี้เสียนะ รพินทร ลูกปนของพวกเราทุกคนมีกนอยู ัจํากัดเพียงไมกี่นดเทานั้น สมมติวาเราเดินลุยขาม และพวกมันแหกันเขาโจมตีพรอมๆ กันรอบดาน ัถึงอยางไรก็ยิงไมทันแน ใครก็ตามที่จะเดินลุยขามฝงไปได ตองแปลวามีปนนับสิบๆ กระบอกพรอมทั้งกระสุนไมอั้นคอยยิงคุมกันอยูทีเดียว มายงั้นเปนเสร็จ!” เชษฐาพูดอยางหนักใจ พรานใหญยังไมทนตอบอยางไร ไชยยันตก็เอยเสริมมาวา ั “เราพยายามเดินลุยน้ําไปอยางเงียบๆ โดยไมใหพวกมันสวนมากไหวทัน รูสึกตัวอยางนั้นหรือ?” ประโยคหลัง เขาหันไปทางพรานใหญเหมือนจะขอความเห็น จอมพรานจุดบุหรี่สูบแลวกัดปลายเนนไวดวยฟนหนาทังคู กวาดสายตาไปรอบๆ ้ “เรื่องจะหลอกมัน โดยยองผานน้ําในหวยกวางถึง 40 เมตร โดยไมใหพวกมันรูสึกตัวหรือมองเห็นนะ เห็นจะไมมหวังหรอกครับ ถึงอยางไรมันก็จะตองไหวทันแน วามีอะไรลงมาในน้ํา ีและถาตัวเดียวรูพุงตรงเขามา ตัวอื่นๆ ก็จะตามทั้งหมด เราตองมีวิธีที่ดีกวานี” ้ “สําคัญวามันดุอยางบาเลือดหรือเปลาเทานั้น ถาไมถึงกับดุรายนัก เราอาจใชวธยงไลให ิีิมันตกใจสักสองสามนัดก็นาจะได” ดารินพูดอยางอึดอัด “จระเขในถิ่นนี้เลนกับมันไมไดหรอกครับ เรายิงมันอาจตกใจเสียงปนหนีลงน้ําก็จริง แตถาเราลงไปอยูในน้ําอันเปนถินของมัน และมันไดกลิ่น มันไมถอยแน” ่ วาแลว พรานใหญก็บอกใหทุกคนคอยระวังคุมเชิงอยูบนฝง กําชับไมใหใครยิงไมวาจะ เกิดอะไรขึ้น ตนเองปลดเครื่องหลังออก คอยๆ หยอนตัวลงไปในน้ําริมฝงอยางแผวเบาที่สุด แลวคอยๆ เดินชาๆ พยายามไมใหเกิดเสียง หรือน้ํากระฉอกเลยแมแตนอย หางฝงออกไปเปนลําดับ โดยมุงตัดออกไปยังกลางน้ํา ไชยยันต กับเชษฐากระชับปนเตรียมพรอม รองเตือนเขามาเบาๆ ใกลกลับขึ้นฝง เพราะอานความคิดของพรานใหญยังไมออกวาเขาจะเอาอยางไรแน แตรพินทรแตะริมฝปากโบกมือเปนสัญญาณใหเงียบ ตนเองเคลือนหางออกไปอีกทีละกาว กวาดสายตาไปรอบดานอยาง ่ระมัดระวัง ทามกลางความใจเตนระทึกนึกเดาอะไรไมออกของทุกคน ประมาณ 7-8 เมตร ที่รางของพรานใหญเคลื่อนหางฝงออกไประดับน้ําเทียมเอวของเขาอีกกาวเดียวที่คืบไปเบื้องหนา เทาเหยียบพื้นเบื้องลางพลาดเซไปเล็กนอย น้ํากระฉอกเปนระลอกคลื่น และปรากฏเสียงดังขึ้นเบาๆ ฝูงไอเขที่นอนผึ่งแดดสงบนิงราวกับรูปปนอยูบนเกาะตําแหนงใกลที่สด ก็เคลื่อนไหว ่ ุตัวอยางฉับพลัน ครั้นแลวพริบตานั้นมันก็พุงกายสวบลงน้ํา โบกหางรี่น้ําแตกเปนทาง เห็นจมูกโผล[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee (evol_oon@hotmail.com)
- 9. 904ขึ้นเหนือน้ํา ปรี่ดิ่งเขามาอยางรวดเร็ว ครั้งแรกก็ตวหนึ่งกอน แลวเจาตัวที่สอง-สาม และสี่ ในเกาะ ัเดียวกันก็โผลงน้ําตาม พากันวายตรงเขามาเปนทาง รพินทรจับตาสังเกตอยูกอนแลว เขาเดินลุยกลับขึ้นมาบนฝง กอนที่พวกมันจะมาถึงตัวและพากันฟาดหางน้ําแตกกระจายอยูครืนโครมอยางดุราย ตรงตําแหนงที่เขายืนอยูเมื่ออึดใจนี้ บางตัวพุงรี่ตามติดเขามา อาปากฟาดหางอยูริมฝง ตรงตําแหนงที่มนุษยยนอยู พรอมกับเสียงคํารามอยาง ืกระหายเลือด แตไมบงอาจถึงกับจะตามขึนมาบนฝง นอกจากจมตัวอยูในน้ําริมตลิ่งเชนนั้น เหมือน ั ้ จะรูจักขอบเขตไดดวามันเปนใหญอยูได ก็เพียงในอาณาจักรที่มีน้ําเทานั้น ี ไชยยันตกับดารินขยับปนอยางเดือดดาล ร่ําๆ จะปลอยกระสุนออกไป ติดอยูเพียงที่เชษฐาและพรานใหญรองหามไวเทานั้น “โอย! อยางนี้ก็เห็นจะไมมหวังไดขามฝงแลวละ มันดุรายยิ่งกวาหมาบาอีก” ี ไชยยันตรองออกมา “มีซิครับ เดี๋ยว ใจเย็นๆ ไวกอน” พรานใหญบอกมายิ้มๆ ดวยน้ําเสียงปกติ การลงไปเลนกับความตายของเขาเมื่อสักครูนี้เปนความใจหายใจคว่ําของคณะนายจางทุกคน แตเจาตัวเองเฉยๆ เหมือนจะเปนเรื่องสนุกธรรมดาไมต่นเตนตระหนกตกใจอะไรเลย เมื่อเห็นจระเขพวกนันปรี่ด่งเขามา ก็เดินกลับขึ้นฝงมาอยางใจ ื ้ ิเย็น “แลวเมื่อตะกีนี้คุณบาเดินลงไปทําไม ฉันไมเขาใจเลย” ้ ดารินรองถามมาเสียงสั่น “ก็ไมไดบาหรอกครับ เพียงแตจะทดลองดูเทานั้น ขนาดผมเดินลงไปคนเดียว พยายามใหเบาที่สุดแลว มันยังรูสึกตัว...นับประสาอะไรกับพวกเราทั้งกลุม วาอันที่จริงเรานาจะเดินขามกันไปได รบกับมันไปพลางถาเรามีลูกปนพอเพียง นี่ก็มีกนอยูจากัดเสียดวย” ั ํ เชษฐามองไปรอบๆ อีกครั้ง “ไมไผแถวนี้มออกเหลือเฟอ ถาจะตองตอแพกันเสียแลว” ี “เสียเวลาครับ ขืนมัวแตตอแพอยู กวาจะขามไปไดกพรุงนี้” ็ “แลวคุณมีวิธีที่จะขามยังไง” ดารินกระสับกระสาย รพินทรยังไมตอบความกังวลใจของคณะนายจางของเขาในขณะนันกอน นั่งสูบบุหรี่ ้เหมือนจะใชความคิดเงียบๆ อยู จนกระทั่งบุหรี่หมดตัว ก็ลกขึ้นยืนกระดิกนิ้วเรียกเกิดเขามาสงไร ุเฟล .458 ของเขาไปใหถือ แลกเอา .375 มาขยับลูกเลื่อนตรวจดูกระสุน แลวตบลูกเลื่อนเขาที่ “เห็นจะตองใชอุบาย ดึงความสนใจของไอเขพวกนี้ใหไปพะวงทางอืนเสียแลวละครับ” ่ เขาเอยขึ้นเรียบๆ สีหนาเฉยๆ อยูตามเดิม “ทุกคนกรุณาพักรอผมอยูทนี่กอน และอยาทําเสียงใหดังนัก เงียบเทาไหรไดเปนดี” ี่[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee (evol_oon@hotmail.com)
- 10. 905 กอนที่ใครจะเอยปากถามเชนไรตอไป รพินทร ไพรวัลย ก็ถือปนเดินดุมๆ หายเขาดงรวก ไปอยางรวดเร็วราวกับเงาผี “เอะ! เสือนั่นจะเอายังไงนี่ ไมเห็นบอกกลาวอะไรเลย จูๆ ก็เดินเขาปาหายไปอยางงั้นแหละ” ไชยยันตหนาตื่นเปรยออกมาเบาๆ มองหนาทุกคนที่รวมคณะอยู เชษฐาและดารินก็งงเดาไมถูกเชนกัน ดารินหันไปทางเกิด “พรานใหญไปไหนนะ?” พรานพื้นเมืองของรพินทรยมแหงๆ สายหัว ิ้ “ผมก็ไมทราบเหมือนกันครับ นายหญิง” เชษฐามองไปยังแงซาย ผูนั่งกอดเขาสงบอยู ถามอยางไมตั้งใจวา “แงซาย แกละรูไหม พรานใหญของเราไปไหน?” “กอนที่เราจะเดินลงจากเนินนี่ มีรอยของสมเสร็จตัวหนึ่ง เดินลัดไปทางปาพลวงดานซายมือ เปนรอยใหม...” เสียงหาวต่ําดังออกมาจากลําคออวบใหญ ของคนใชชาวดง “ถาโชคของเราดี ผูกองจะตองไดสมเสร็จตัวนั้นมาเปนเหยื่อลอจระเขในขณะทีพวกเราเดินผานลําหวย” ่ คณะนายจางทังสามลืมตาโพลงในคําพูดของหนุมชาวดงพเนจร ้ “ฮา! แงซาย แกอานความคิดพรานใหญไดยังไง?” ไชยยันตรองออกมาเร็วปรื๋อ ยังไมทันจะขาดคํา เสียงกระสุน .375 นัดหนึ่งก็ระเบิดขึ้นสะทานปา ดังอยูหลังเนินไมหางออกไปนัก ทั้งหมดพรวดขึ้นยืน และตามเสียงปนไปโดยเร็ว อึดใจใหญก็มองเห็นรพินทรยืนอยูในพุมไมรมปลักตอนหนึ่ง บนพื้นตรงหนาเขา สมเสร็จรุนหนุมตัวหนึงนอนตายสนิทอยูที่นั่น เลือด ิ ่จากบาดแผลที่สมองยังคงไหลรินออกมาเปนสาย “เราจะใชสมเสร็จตัวนี้เปนเหยื่อลอความสนใจของไอเขพวกนันครับ ผาทองออกเอาไป ้โยนทิ้งไวใหมน กะใหหางจากที่เราจะขาม พอไดกลิ่นคาวเลือด พวกมันจะแหไปทีซากสมเสร็จนี่ ั ่หมด เราจะถือโอกาสตอนนั้นขามลําหวย ถึงแมจะมีไอที่เหลืออยูบางตรงเขามาหมายจะเลนงานเราก็คงสวนนอยพอจะยิงทัน” จอมพรานบอก เชษฐา ไชยยันต และดาริน มองตากันเองแลวเปลี่ยนไปจองที่แงซายเปนตาเดียว ดวยความรูสึกอันไมอาจกลาวถูก ระหวางบุคคลทั้งสอง คนหนึ่งอดีตรอยตํารวจตระเวนชายแดน ผูอยูในฐานะพรานนําทางของคณะ สวนอีกคนหนึ่งอดีตรอยโทกองทหารกะเหรียง ผูอยูในฐานะคนรับ ่ ใชอาสาสมัคร แตไหนแตไรมาแลว ดูจะเปนคูปรับทีตามทันในเหลียมคูชั้นเชิงของกันและกันอยู ่ ่ตลอดเวลา ชนิดไมมีใครดอยกวาใครเลย เดี๋ยวนี้นายจางทั้งสามคน ตระหนักแนในความจริงขอนี้แลว[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee (evol_oon@hotmail.com)
- 11. 906 เชษฐาสะกิดเตือนไชยยันตและนองสาว ไมใหเอยทักสิงใดขึ้น เกี่ยวกับที่แงซายรูทนอาน ่ ัแผนของรพินทรถูก ดังนัน พรานใหญจึงไมมโอกาสสงสัยอะไรในทาทีของคณะนายจางของเขา ้ ีหัวหนาคณะเดินทางเขามาตบไหลจอมพราน “ความคิดของคุณวิเศษมาก เรานึกกันไมถึง แตทําไมคุณถึงยิงไดสมเสร็จตัวนี้รวดเร็วทันการเหลือเกิน เห็นควาปนเดินหายมาอึดใจเดียวเทานัน” ้ “กอนที่จะเดินลงเนิน ผมเห็นรอยของมันตัดหนาไปกอนแลวครับ” เขาบอกตามจริง ซึ่งก็ตรงกันกับที่แงซายบอกไวใหทราบกอนแลว “ก็เลยยอนตามมา พบมันกําลังนอนเกลือกปลักอยูพอดี” ดารินซอนยิ้มชายตาไปจับอยูที่แงซาย โดยที่รพินทรไมรความหมาย ู “คุณเกงมากนะนายพราน ไมมีพวกเราคนใดตามทันความคิดของคุณเลยสักคน คราวหลังจะทําอะไรละก็ กรุณาบอกกลาวใหเรารูไวลวงหนาดวย มีอยางหรือ เดินผละมาเสียเฉยๆ งั้นแหละ ปลอยใหเรางงกันอยูได เห็นรอยสมเสร็จตัดหนาไปก็ไมเห็นบอก” พรานใหญยักไหล แลวบอกมาหนาตาเฉย ชนิดที่คณะนายจางทุกคนงุนงงไปอีกครั้งวา “ผมไมไดเห็นคนเดียวหรอกครับ คนใชของคุณหญิงก็เห็น ดูเหมือนจะเห็นกอนผมเสียอีกกระมัง ตอนที่ผมถือปนเดินออกมา หมอนั่นไมไดบอกคุณหญิงหรอกหรือวา ผมตามสมเสร็จตัวนี้” ระหวางทีเ่ ชษฐากับไชยยันตอึ้งเพราะความอัศจรรยใจในขอที่วา คูนี้ชางทันกันเสียทุกฝ กาวยาง ดารินทําหนาตื่น ไกถามมาวา “เอะ! ไมเห็นแงซายบอกอะไรเราสักนิด ทําไม? คุณรูไดยังไงวาแงซายเห็นรอยสมเสร็จตัวนี้กอนคุณ” พรานใหญหัวเราะหึๆ “ทําไมจะไมรู ผมสังเกตเห็นรอยสมเสร็จตัวนี้ ก็เพราะแงซายนั่นเอง หมอเดินรังทาย ้กมๆ เงยๆ สํารวจอะไรอยู ผมสงสัยก็เลยไถลวกไปดูจึงพบรอยเขา ที่ไมไดบอกก็เพราะเห็นวามันไมสลักสําคัญอะไร แคสมเสร็จเดินตัดหนาเราไปกอนเทานั้น และในตอนนั้นก็ยงไมมความคิดที่จะเอา ั ีตัวมันเปนเหยือลอไอเข ตอนที่ผมบอกใหพวกคุณรอ แลวเดินตามสมเสร็จตัวนี้ แงซายก็นาจะตองรู ่แลว” “เหรอ? ก็ไมเห็นแงซายบอกอะไรนี่?” ดารินพูดหนาตาย ลอบสะกิดแงซายไว เชษฐากับไชยยันตอมยิ้ม มองดูพรานนําทางและคนใชชาวดงอยางพึงพอใจในไหวพริบชั้นเชิงที่กินกันไมออก รพินทรไมไดสนใจอะไรอีก สั่งใหเกิดกับแงซายตัดไมมาหามสมเสร็จตัวนัน แบก้กลับไปยังชายฝง เลือกเอาชัยภูมิตําแหนงตนน้ําตอนหนึง หางจากบริเวณทีจะขามประมาณ 5-6 สิบ ่ ่[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee (evol_oon@hotmail.com)
- 12. 907เมตร แลวชวยกันแหวะทองสมเสร็จออก พอเสร็จสรรพพรอมที่จะโยนซากลงไปเปนเหยื่อลอไอเขก็หันมาทางคณะนายจาง อธิบายใหทราบวาจะใหแงซายโยนซากลงไปตรงตําแหนงนั้น พรอมทั้งทําเสียงน้ําใหแตกโครมคราม เพื่อเรียกฝูงจระเขสวนใหญใหตรงเขามา ตัวเขาเองจะขามฟากไปคนเดียวกอนเพื่อไปคอยทําหนาที่ียิงคุมกันใหอีกฟากหนึ่ง เมื่อเขาไปถึงแลวจึงใหคณะนายจางทั้งสามขามไป โดยมีเกิดยืนอยูบนฝงดานเดิม คอยคุมกันใหอีกแรงหนึ่ง รวมเปนปนคุมกันสองฟากพรอมกัน แลวจากนันจึงใหเกิดและแงซายขามตามมาเปนพวกสุดทาย โดยทุกคนที่ไปถึงกอนแลว ชวยยิง ้ในกรณีจาเปน ํ นัดแนะกันเปนที่เขาใจเรียบรอย รพินทรกนํากลับมายังริมชายฝงตรงบริเวณทีหมายตาไว ็ ่แตแรก วาจะใชเปนแนวขาม คงทิ้งใหแงซายคอยทําหนาที่ ‘ออยเหยื่อ’ เพียงคนเดียว โดยนัดใหคอยสังเกตสัญญาณจากเขา ทีวาจะใหทิ้งซากสมเสร็จลงไปเมื่อใด พรานใหญเตรียมตัวเสร็จก็หันไปทาง ่แงซาย ขยับจะโบกมือเปนสัญญาณใหปลอยเหยื่อ แตแลวก็ชะงัก เพราะเชษฐาเหนี่ยวแขนไวกอน ทวงมาวา “เดี๋ยวกอนรพินทร ผมวาพอใหแงซายโยนเหยื่อลงไปลอแลว พวกเราลุยขามธารไปพรอมๆ กันเสียเที่ยวเดียวเลยจะไมดีกวาหรือ” “ฉันก็วายังงั้น มันเรื่องอะไรที่คุณจะลงไปเสี่ยงคนเดียวกอน อยางนอยที่สุด เราเดินรวมกลุมกันไปยังพอชวยกันยิงปะทะไวไดทัน” ดารินสอดมาโดยเร็ว “ตรงขามครับ ถาเราทั้งหมดเดินรวมกลุมกันขาม การปะทะกับมันจะอยูในฐานะเสี่ยงที่สด ดีไมดีอาจยิงสกัดไมทน และพวกเราคนใดถูกมันกัดเขาบางก็ได เพราะขณะทีเ่ ราเดินลุยน้ําทีมี ุ ั ่ระดับสูงขนาดเอวหรืออกของเรา สายตาที่เราจะมองเห็นมัน ซึ่งปรี่เขามานั้นอยูในแนวจํากัดมาก อันเนื่องมาจากระยะจากระดับน้ําเพียงนิดเดียว เราก็มองไมเห็นตัวแลว มันอาจจะเขาถึงตัวเราไดกอนจะยิงทัน แตถามีคนคอยสังเกตอยูบนฝงที่สูง และทําหนาทีคุมกันชวยอีกแรงหนึ่ง...เราจะ ่ปลอดภัยมากกวา เพราะฉะนั้นใหผมลวงหนาไปคอยอยูกอนดีกวาครับ เมื่อผมไปถึงเรียบรอยแลวพวกคุณชายสามคนจึงคอยขามไป ซึ่งจะปลอดภัยยิ่งขึ้น เพราะฝงโนนผมคอยคุมให สวนฝงนี้เกิดก็จะคุมให ผมตองการใหคณะของคุณเสี่ยงนอยที่สุดเทาที่จะทําได” ทุกคนจํานนตอเหตุผล อันรอบคอบรัดกุมของเขา แตก็อดที่จะเปนหวงเสียไมได “หวังวาขณะทีพวกเรายืนมองดูคุณเดินขามหวยอยูบนฝงนี่ คงไมเห็นไอเขมันคาบคุณ ่หายไปตอหนาตอตาเหมือนหมูปาตัวนั้นนะ” ดารินพูดพรอมกับหัวเราะกรอยๆ จอมพรานยิ้มเห็นฟนทั้งสองแถว ขาวสวางอยูในปา เคราอันมืดครึ้ม[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee (evol_oon@hotmail.com)
- 13. 908 “มันจะคาบผมไปไดหรือไม ขึ้นอยูกับสี่กระบอกบนฝงที่จะยิงคุมกันใหครับ กรุณาคุม สถานการณใหผมดวยขณะที่เดินทองไป สําคัญที่สุดอีกอยางหนึ่งก็คอ อยารีบรอนจนยิงถูกผมเขาก็ ืแลวกัน” “คนอื่นนะไมกระไรหรอก สําคัญแตนอยคนเดียวเทานัน นอยยิงปนดีก็จริง แตไมคอยจะ ้ระวังเลย แลวก็ผลีผลามในรอน” ไชยยันตวา “นั่นซิ ยิงเดี๋ยวนี้มือมันสั่นๆ อยางไรพิกล จิตใจก็ไมคอยปกติ ถาพลาดพลั้งยังไงละก็ อโหสินะ” ดารินบอกหนาตาเฉย พรานใหญกระเดือกน้ําลายฝดๆ แลวหันไปโบกมือใหสัญญาณแกแงซายผูรอคอยอยู อึดใจนั้นเองนักพเนจรชาวดง ก็ทุมกอนหินกอนใหญหลนตูมเสียงดังสนั่น ลงไปในวังน้ําตอนหนึ่งทามกลางความเงียบสงัดของแผนน้ํานิ่งเชนนี้ ความสะเทือนของทองน้ํากระจายไปทั่ว ไมทันจะขาดเสียง ภาพที่เห็นก็คอ ฝูงจระเขที่นอนผึงแดดอยูบนแกงโขดหินรอบดาน ไหวตัวอยางผลุนผลัน ื ่กระโจนลงน้ํากันจาละหวัน มุดน้ําแตกเปนพรายฟองมุงตรงไปยังตําแหนงที่มาของเสียงในทันที ่บนพงรกริมฝงก็มีเสียงวิ่งกันสวบสาบลั่นไปหมด แลวโจนลงไปในน้ําดังอยูโครมครามอึงคะนึงไปหมดตลอดทั้งทองน้ํา อันเคยนิ่งสนิทปนปวนกระฉอกเปนคลื่น ราวกับเกิดกลียุค แงซายแกลงโยนหินตูมตามลงไปอีกหลายกอน เปนการยั่วใหพวกมันพากันแตกตืนมุงตรงกันเขามาใหมากที่สด ่ ุแลวก็ถีบซากของสมเสร็จที่แหวะทองออกหลนลงไปในวังน้ําเบื้องลาง พอคาบเลือดละลายไปกับน้ํา ตําแหนงนันก็คลาคล่ําไปดวยฝูงชาละวันนับสิบ ที่เขามาถึงกอนก็เขาขย้ํากัดทึ้งอยางหิวกระหาย ้ดุราย แยงกันเปนพัลวัน ที่อยูหางออกไปก็พยายามฟดฟาดหางวายรี่แขงกันเขามาอยางรวดเร็ว บริเวณนั้นทั้งหมดอลหมานชุลมุนไปทั่ว มันเปนภาพทีนาสะพรึงกลัวยิ่ง! ่ เชษฐา ไชยยันต ดาริน และเกิด ขึนไปอยูบนฝงตลิ่งสูง ถือปนเตรียมพรอม ในขณะที่ ้พรานใหญหยอนกายลงไปในน้ําอยางเงียบกริบ ฉวยโอกาสขณะที่จระเขสวนใหญของบริเวณลําคลองตอนนั้น กําลังสนใจอยูกับซากเหยือที่แงซายโยนลงไปลอ เดินลุยน้ําตัดออกไปอยางรวดเร็ว ่ในมือกระชับไรเฟล กวาดสายตาระวังระไวไปรอบดาน ยิ่งหางออกไประดับน้ําก็ลกลงทีละนอย ึครั้งแรกก็แคเอว และบัดนีเ้ มื่อเดินออกไประยะหนึ่งในสามของความกวาง มันก็ต่ําลึกขึ้นมาจนถึงระดับอกจนตองชูไรเฟลไว ดานซายของเขาน้ําแตกเปนทางมาสองแนว เห็นสันจมูกโผลอยูปริ่มๆ พุงเขามาราวกับตอรปโด ทางดานขวาก็แตกเปนพรายลูกขนาดกระดงใหญๆ รพินทรใจหายวาบ โดยระดับน้ําที่ลึกเทียมอกขนาดนี้ เขาสังเกตเห็นแตทิศทางมาของมันเทานั้น แตไมสามารถจะมองเห็นเปาหมายที่จะวางกระสุนไดเลย เพราะผิวน้ําบังอยู[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee (evol_oon@hotmail.com)
- 14. 909 คณะนายจางของเขา และเกิดผูยืนอยูบนฝงมองเห็นเจามฤตยูแหงน้ําดําไดอยางถนัด ครั้นแลวกอนที่รพินทรจะตัดสินใจอยางไรถูก ไรเฟลทั้งสี่กระบอกก็ระเบิดขึนกึกกองประสานกัน ้สะเทือนไปทั้งลําคลอง เสียงน้ําแตกกระจายครืนโครมใกลเคียงตัวเขาหางเพียงไมก่วา แลวแผนทอง ีสีขาวก็แฉลบพลิกขึ้นมาใหเห็น พรอมกับทอนหางอันใหญโต เลือดแดงฉานละลายปนไปกับน้ําสีคล้ํา มันดิ้นโผงผางอยูรอบตัวเขาอยางชนิดหวุดหวิดจวนเจียน “เดินไปเร็ว! ไมตองหยุด จะยิงใหเอง!” เสียงเชษฐาตะโกนกองมา แลวก็มีเสียงตูมกึกกองขึ้นจากไชยยันตอกนัดหนึ่ง ตําแหนงดานหนาเยื้องซายออกไปหา ีหกวา เจาตัวเขื่องเทียมๆ เรือชะลา พลิกดิ้นราวกับพายุ ความแรงของน้ําที่เกิดขึนจากการฟาดหาง ้ของมัน ทําใหรพินทรเซเกือบลมน้ํากระจายขึ้นมา เปยกเต็มตัวราวกับถูกสาด เขาเดินรุดหนาตอไปโดยเร็วชนิดแขงกับเวลา ฝากชีวิตใหกับไรเฟลบนฝงทั้งสี่กระบอก ซึ่งแตละมือเหลานั้นลวนเชื่อถือไววางใจไดทั้งสิ้น แตการถูกสกัดกั้นดวยลูกปน สามารถจะหยุดพวกมันไดกเ็ พียงการดับดิ้นไปของแตละตัวเทานัน ไอตัวอืนๆ ที่มองเห็นเหยือเดินลุยน้ําอยูจะหวาดหวันพรั่นพรึงก็หาไม คงพากันวาย ้ ่ ่ ่รี่ดาหนาเขามาอยางไมยอมเขาใจอะไรทั้งสิ้น แตมันก็ไมหนาแนนมากมายจนถึงกับคนบนฝงจะสกัดกั้นไวไมทัน เพราะสวนมากของพวกมันมัวแตไปสนใจอยูกบซากสมเสร็จของแงซายหาง ัออกไป เชษฐา ไชยยันต ดาริน และเกิดชวยกันยิงอยางมีจังหวะและประณีต โดยจะเลือกยิงเฉพาะตัวที่มันปรี่เขาไปจนใกลตัวพรานใหญเทานั้น และเปนการยิงทีศักดิ์สิทธิ์ยิ่ง ถาลั่นขึ้นนัดหนึง ่ ่ก็หมายถึงการพลิกทองไปหนึ่งตัว โดยไมจําเปนตองซ้า เปาหมายทียิงก็คือศีรษะหรือไมกกานคอ ํ ่ ็เลือดแดงฉานอยูเปนหยอมๆ ราวกับใครเอาสีมาเทไว บางตัวกระโดงสันหางโผล บางตัวก็จมน้ําหายไป เห็นทองขาวรางๆ อยูใตผิวน้ํามืด ประมาณ 7-8 ตัวชุดแรกทีบายหนาเขาหารพินทรถูกยิง ่มวนไปหมด คงมีแตอีก 4-5 ตัวที่กวดตามมาในระยะหาง เชษฐา ไชยยันต และเกิดใจเย็นพอทีจะรอ ่คอยใหมนคืบใกลเขามาในระยะอันตราย เพราะตองการถนอมกระสุน กะระยะวารพินทรอาจขาม ัไปถึงฝงตรงขามไดทัน แตดารินไมฟงเสียง หลอนวาด .470 ตามเปาหมายไปยังตัวแรกทีวายรี่ ่นําหนาโบกหางวาดไปมาอยางรวดเร็ว พรอมกับจมูกอันนาเกลียดนากลัวที่โผลปริ่มๆ น้ํา “ขอยิงเปนตัวอยาง ฝากใหมนไปสั่งสอนไอเหลากุมภีลพวกมันไวสกหนอยเถิด วา ั ัอยาไดริอานประสงครายกับมนุษย!” หญิงสาวคํารามออกมาอยางเดือดแคน ขาดคํา และกอนที่ใครในคณะนายจางจะเขาใจวาหลอนหมายถึงเชนไร แฝดลํากลองขวาของหลอน ก็กัมปนาทออกไป ลูกปนในการยิงครั้งนี้ของหลอน แทนที่จะหมายจับเขากลางศีรษะหรือกานคอของเจาชาละวันตัวนั้น กลับเปลี่ยนที่หมายไปตัดโคนหางอันใหญโตแข็งแรง ที่กําลังโบกวาดน้ําอยูราวกับใบพัดเรือ น้ํากระจายขึนไปบนอากาศเกือบจะถึงระดับยอดไมรมฝง โคนหางของ ้ ิ[e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee (evol_oon@hotmail.com)
- 15. 910มันหักสะบั้นในพริบตานั้นดวยการเล็งอันแมนยํา ภาพทีเ่ ห็นก็คอไอยักษใหญหางตกจมน้ํา แข็งทื่อ ืกระดิกไมได คงมีแตลําตัวเทานั้นดิ้นวนหมุนควางอยูกลางน้ํา อาปากกวางดินสายอยูไปมา เหมือน ้เรือปราศจากหางเสือ จะจมก็จมไมลง จะวายไปขางหนาก็วายไมได ไดแตลอยฟองตะกายพุยน้ํา หมุนเปนกังหัน ตัวที่สองและที่สามลําดับตอไป หลอนแกลงยิงทิงใหมันทรมานอยูในลักษณะอาการ ้เดียวกัน นั่นก็คือ ยิงตัดโคนหางอันเปนแหลงพลังที่สุดของเจาสัตวรายประเภทนี้ “เด็ดจริงครับ นายหญิง โอโฮ! เลนยิงแบบนี้เลยหรือครับ!” เกิดรองลั่นออกมาอยางประหลาดใจ ระคนชอบอกชอบใจ เชษฐากับไชยยันตก็งงไปเหมือนกัน ในวิธยิงแบบพิสดารของหลอน ี “นอย ซ้ํามันใหตายเสียเถอะ ทรมานเปลาๆ” ไชยยันตรองบอกมา แลวประทับปนขึ้น แตดารินปดปากกระบอกปนของเขาขึ้นสูง “ชาง! ปลอยมันไวอยางนั้นแหละ ใหมนทรมานเสียใหเข็ด มันไมมปญญาจะเคลื่อนไหว ั ีในน้ําไดอีกแลว ยิงตัวอื่น...อยาไปยิงไอตัวที่หางหักแลวใหเสียลูกปน” ตัวสุดทายของชุดหลัง เงียบกริบเขามาทางดานหลัง เยื้องซายของรพินทร ผูเดินรุดไปเบื้องหนาโดยไมหยุดยั้ง เชษฐาเพิ่งจะเหลือบไปเห็น เมือมันหางจากจอมพรานใหญประมาณ 10 วา ่เพราะเมื่อรพินทรยิ่งหางออกไป การเฝาสังเกตก็เริ่มจะไมถนัดขึ้น ยิงกวานันคลื่นกระฉอกของน้ํา ่ ้อันเกิดจากการดิ้นรนของพวกมันที่ถูกยิงไปกอนยังชวยอําพรางไว พอประทับขึ้น ไอวายรายเจากรรมก็อยูในแนวระดับเสนตรงอันเดียวกับแผนหลังของพรานใหญเสียดวย และโดยมุมยิงสี่สิบหาองศาเชนนี้...ไมมีสิ่งใดมาประกันไดวากระสุนจะแฉลบขึนหรือไม ้ ไชยยันต ดาริน และเกิดก็มองเห็นในเวลาไลเลี่ยกันอยางตกตะลึงขยับปนขึ้นพรอมกัน “อยายิง! เดี๋ยวถูกรพินทร!” เชษฐารองหามเร็วปรื๋อ แลวปองปากตะโกนออกไปสุดเสียง “ระวังขางหลัง เร็ว!” อีกหลายคนที่เห็นภาพเหตุการณอยูดวย ชวยตะโกนบอกเสียงหลงแทบจะไมเปนภาษา! ขณะนัน พรานใหญขามไปไดสามในสี่ของความกวางแลว และระดับน้ําเริ่มตื้นเพียงโคน ้ขา จากเสียงตะโกนเตือนเขาหันขวับมาโดยเร็ว ก็พบกับปากที่อากวาง เต็มไปดวยเขี้ยวยาวหางตัวแควาเดียวเทานั้น แลวมันก็งบโผงลงพอดีกับปากกระบอกปนที่ยนทะลวงเขาไปถึงคอหอย ั ั เขากระแทกเขาไปสุดแรงเกิด แลวกระชากออกตวัดหวดดวยพานทาย ตูมเขาไปที่บริเวณศีรษะ ตรงระดับตาของมันพลางกระโดดถอยหนี ไอชาละวันคํารามลั่น สะบัดหัวผงะไปแลวพุง ปราดอาปากตรงเขามาอีกอยางดุราย พรานใหญใชปากกระบอกปนอันเปนเหล็กหนาทั้งดุน กระทุง [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee (evol_oon@hotmail.com)