2η Διεθνική Συνάντηση μαθητών και καθηγητών στο Σαλέρνο της Ιταλίας
Aids
1. ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ
Το AIDS παρατηρήθηκε κλινικά για πρώτη φορά το 1981
στις Ηνωμένες Πολιτείες .[Οι αρχικές περιπτώσεις ήταν ένα
σύνολο από χρήστες ενδοφλέβιων ναρκωτικών και
ομοφυλόφιλους άνδρες που δεν είχαν κάποια γνωστή
βλάβη ανοσοποιητικού και παρουσίαζαν συμπτώματα
πνευμονίας από πνευμονοκύστη (PCP), μιας σπάνιας
ευκαιριακής λοίμωξης που ήταν γνωστό ότι παρουσιαζόταν
σε ανθρώπους με πολύ εκτεθειμένο ανοσοποιητικό
σύστημα.
Σύντομα ένας επιπρόσθετος αριθμός ομοφυλόφιλων
ανδρών ανέπτυξε έναν παλαιότερα σπάνιο καρκίνο του
δέρματος, το σάρκωμα Kaposi (KS). Πολλές ακόμη
περιπτώσεις PCP και KS εμφανίστηκαν, θέτοντας σε
συναγερμό τα αμερικανικά Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης
Νοσημάτων (CDC), τα οποία δημιούργησαν μια ομάδα
κρούσης προκειμένου να παρακολουθηθεί και να τεθεί υπό
έλεγχο η επιδημία.
2. • Αρχικά το CDC δεν είχε κάποια επίσημη ονομασία
για την ασθένεια και συχνά αναφερόταν σε αυτήν
εν είδη των (επιμέρους) ασθενειών που
συνδέονταν με τη νόσο, πχ. ως
«λεμφαδενοπάθεια», μια ασθένεια η οποία έδωσε
στον ιό το αρχικό όνομά του, όταν αυτός
ανακαλύφθηκε. Επίσης χρησιμοποιούσαν τον όρο
σάρκωμα Kaposi και Ευκαιριακές Λοιμώξεις με
βάση τον οποίο είχε δημιουργηθεί και μια ομάδα
κρούσης το 1981.Στον τύπο είχε επινοηθεί ο όρος
GRID που σήμαινε gay related immune deficiency
(ανοσοανεπάρκεια σχετιζόμενη με
ομοφυλόφιλους).
• Το CDC ψάχνοντας ένα όνομα και ερευνώντας τις
κοινότητες αυτών που είχαν μολυνθεί, επινόησε
τον όρο ασθένεια των 4H καθώς φαινόταν ότι
αφορούσε Αϊτινούς (Haitians), ομοφυλόφιλους
(Homosexuals), αιμοφιλικούς (Hemophiliacs) και
χρήστες ηρωΐνης (Heroin users).Εντούτοις αφότου
διαπιστώθηκε ότι το AIDS δεν περιοριζόταν μόνο
στην κοινότητα των ομοφυλόφιλων, έγινε
συνειδητό ότι ο όρος GRID ήταν παραπλανητικός
και τότε εισήχθη ο όρος AIDS σε μία συνεδρίαση
τον Ιούλιο του 1982.Τον όρο αυτό ξεκίνησε να
χρησιμοποιεί το CDC από τον Σεπτέμβριο του
1982.
3. • Ο Ρόμπερτ Γκάλλο, που συν-ανακάλυψε τον ιό HIV στις αρχές της δεκαετίας του '80.
• Το 1983 δύο διαφορετικές ερευνητικές ομάδες, μια αμερικανική με επικεφαλής τον Ρόμπερτ Γκάλλο
(Robert Gallo) και μια γαλλική με επικεφαλής τον κορυφαίο Γάλλο ερευνητή του ινστιτούτου Παστέρ στο
Παρίσι Λυκ Μοντανι (Luc Montagnier), δήλωσαν η μία ανεξάρτητα από την άλλη ότι ένας καινοφανής
(νεοεμφανιζόμενος) ιός μπορεί να έχει προσβάλλει τους ασθενείς του AIDS. Δημοσίευσαν τα ευρήματά
τους στο ίδιο τεύχος του επιστημονικού περιοδικού Science.Ο Γκάλλο ισχυρίστηκε πως ένας ιός που η
ομάδα του είχε απομονώσει από έναν ασθενή του AIDS είχε σχηματικά εκπληκτική ομοιότητα με
ανθρώπινους Τ-λεμφοτροπικούς ιούς (HTLVs) μία κατηγορία ιών που η δική του ομάδα πρώτη είχε
απομονώσει. Η ομάδα του Γκάλλο έδωσε στον καινούργιο ιό που είχε απομονώσει την ονομασία HTLV-III
4. • Την ίδια περίοδο η ομάδα του Μοντανιέ απομόνωσε έναν ιό από έναν ασθενή που παρουσίαζε οίδημα
(πρήξιμο) των λεμφαδένων του λαιμού και σωματική εξασθένηση, δύο κλασσικά συμπτώματα του AIDS.
Αντικρούοντας την έκθεση της ομάδας του Γκάλλο, ο Montagnier και οι συνεργάτες του έδειξαν ότι οι
πρωτεΐνες του πυρήνα του νέου ιού, ήταν ανοσολογικά διαφορετικές από τις αντίστοιχες του HTLV-I.
• Η ομάδα του Μοντανιέ έδωσε στον ιό που είχε απομονώσει την ονομασία LAV (Lymphadenopathy-
associated Virus - Ιός σχετιζόμενος με λεμφαδενοπάθεια).Όταν οι δυο αυτοί ιοί αποδείχτηκε ότι ήταν
ένας και μοναδικός, το 1986, τις ονομασίες LAV και HTLV-III αντικατέστησε η ονομασία HIV. Ο Μοντανιέ
έλαβε το Νόμπελ Ιατρικής του 2004 για την ανακάλυψη του HIV .
AIDS Ïìáäá 3.pptxAIDS Ïìáäá 3.pptxAIDS Ïìáäá 3.pptxAIDS Ïìáäá 3.pptx
5. ΤΡΟΠΟΙ ΜΕΤΑΔΟΣΗΣ!
Ο HIV μεταδίδεται πρωταρχικά με τη σεξουαλική επαφή, όπως με το πρωκτικό,
κολπικό ή στοματικό σεξ, τη μετάγγιση αίματος, τις μολυσμένες υποδερμικές βελόνες,
και από τη μητέρα στο παιδί κατά την εγκυμοσύνη, τον τοκετό και τον θηλασμό.
Ορισμένα σωματικά υγρά όπως το σάλιο, τα δάκρυα, τα ούρα και ο ιδρώτας δεν
μεταδίδουν τον HIV εκτός εάν περιέχουν μικροποσότητες αίματος. Ο ιός μπορεί να
μεταδοθεί επίσης από επαφή ενός βλεννογόνου ( όπως ο βλεννογόνος του στόματος ή
του εντέρου) με ένα σωματικό υγρό που περιέχει τον ιό, όπως αίμα, σπέρμα, κολπικά
υγρά, προσπερματικά υγρά ή γάλα θηλασμού ενός μολυσμένου ατόμου.
6. ΜΕΤΡΑ ΠΡΟΛΗΨΗΣ!
• Σεξουαλική επαφή
Η σταθερή χρήση προφυλακτικού μειώνει τον κίνδυνο μετάδοσης HIV περίπου στο 80% μακροπρόθεσμα.
Η χρήση κολπικού τζελ είναι αποτελεσματική.Αντίθετα, η χρήση του σπερματοκτόνου μπορεί να αυξήσει τον κίνδυνο
μετάδοσης λόγω του γεγονότος ότι προκαλεί κολπικό και πρωκτικό ερεθισμό.
Πρόληψη πριν από την έκθεση
Η πρώιμη θεραπεία οροθετικών ατόμων με αντιρετροϊκά έχει προστατέψει το 96% των συντρόφων τους από το να
μολυνθούν και αυτοί. Οι προφυλάξεις για την αποφυγή επαφής με σωματικά υγρά ασθενών σε περιβάλλοντα όπου παρέχεται
υγειονομική περίθαλψη θεωρούνται αποτελεσματικές στη μείωση του κινδύνου για HIV.
• Μια σειρά αντιρετροϊκών που χορηγούνται εντός 48 έως 72 ωρών μετά από έκθεση σε αίμα ή γεννητικές εκκρίσεις
μολυσμένα με HIV αναφέρονται ως προφύλαξη μετά από έκθεση. Η χρήση μόνο του παράγοντα ζιδοβουδίνη (zidovudine-
Retrovir) μειώνει πέντε φορές τον κίνδυνο που συνοδεύει έναν τραυματισμό από τρύπημα με μολυσμένη βελόνα.Η θεραπεία
προφύλαξης συνιστάται μετά από μία σεξουαλική επίθεση όταν οι δράστες είναι γνωστό ότι είναι οροθετικοί, αλλά είναι
αμφιλεγόμενη σε περίπτωση που το HIV status των δραστών είναι άγνωστο.
7. ΜΕΤΡΑ ΠΡΟΛΗΨΗΣ!
• Τα σύγχρονα θεραπευτικά σχήματα προφύλαξης χρησιμοποιούν λοπιναβίρη/ριτοναβίρη (lopinavir/Ritonavir-Kaletra) μαζί με
λαμιβουδίνη/ζιδοβουδίνη (Combivir) ή με εμτρισιταβίνη/τενοφοβίρη (Truvada) και μπορούν να μειώσουν περαιτέρω τον
κίνδυνο. Η διάρκεια της προφυλακτικής αγωγής είναι συνήθως 4 εβδομάδες και σχετίζεται με σημαντικά ποσοστά
ανεπιθύμητων ενεργειών ( πχ, για τη ζιδοβουδίνη περίπου 70%, που περιλαμβάνουν ναυτία 24%, κόπωση 22%,
συναισθηματική κατάπτωση 13%, πονοκεφάλους 9% κλπ).
Πρόληψη από μητέρα στο παιδί
Τα προγράμματα που εμποδίζουν τη μετάδοση από μητέρα σε παιδί μπορούν να μειώσουν τα ποσοστά μόλυνσης κατά 92-
99%. Τα προγράμματα αυτά περιλαμβάνουν πρωταρχικά τη χρήση ενός συνδυασμού αντιρετροϊκών στη διάρκεια της
εγκυμοσύνης και μετά τη γέννηση στο βρέφος, αλλά επίσης δυνητικά περιλαμβάνουν τη διατροφή του με μπιμπερό αντί του
θηλασμού.
Αν αυτή η αντικατάσταση στη διατροφή του βρέφους είναι αποδεκτή, εφικτή, οικονομικά ανεκτή, διατηρήσιμη και ασφαλής,
οι μητέρες θα πρέπει να αποφεύγουν το θηλασμό των βρεφών τους, παρόλα αυτά αν δεν συντρέχουν τα παραπάνω, τότε
συνιστάται αποκλειστικά η διατροφή μέσω θηλασμού κατά τη διάρκεια των πρώτων μηνών της ζωής.Αν εφαρμοστεί αυτή η
αποκλειστική διατροφή μέσω θηλασμού, τότε η παροχή παρατεταμένης αντιρετροϊκής προφύλαξης στο βρέφος μειώνει τον
κίνδυνο μετάδοσης.
Εμβολιασμός
Ένα εμβόλιο που θα παρέχει προληπτική προστασία από το HIV/AIDS είναι το μεγάλο ζητούμενο στις έρευνες για την
ασθένεια ήδη από τα πρώτα χρόνια της εμφάνισης της νόσου, όμως έως και το 2012 δεν υπάρχει αποτελεσματικό προληπτικό
εμβόλιο. Μια απλή μελέτη (δοκιμή) του εμβολίου RV 144 που δημοσιεύτηκε το 2009 αποκάλυψε μια μερική
αποτελεσματικότητα με μείωση του κινδύνου μόλυνσης κατά περίπου 30% και προκάλεσε αισιοδοξία στην ερευνητική
κοινότητα για την προοπτική ανάπτυξης ενός πραγματικά αποτελεσματικού εμβολίου. Οι κλινικές δοκιμές για το εμβόλιο
αυτό συνεχίζονται.
8. ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΧΕΙΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ
• Απέναντι σε αυτή την καταστροφική ασθένεια και το κόστος της αντιρετροϊκής θεραπείας, η έγκαιρη διάγνωση της
ύπαρξης του HIV για τον περιορισμό της εξάπλωσης της ασθένειας, και αποδοτικός χειρισμός της θεραπείας για τη
βελτίωση του ασθενούς είναι απαραίτητος.
• Γι' αυτούς τους σκοπούς , ένα μεγάλο ποσό διαγνωστικών ελέγχων, μερικοί από τους οποίους συζητώνται
παρακάτω παίζουν σημαντικότατο ρόλο σε όλες τις πτυχές της ασθένειας.
9. ΕΓΚΑΙΡΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ
• Έγκαιρη διάγνωση της μόλυνσης με HIV, σημαίνει ότι οι ασθενείς μπορούν να ξεκινήσουν αντιρετροϊκή θεραπεία το
γρηγορότερο δυνατόν, το οποίο μπορεί να βελτιώσει τη πορεία της ασθένειας. Οι αρχές της υγείας, συμβουλεύουν ότι η
αντιρετροϊκή θεραπεία θα πρέπει να χορηγείται αμέσως σε ασθενείς που είναι στη φάση της αρχική μόλυνσης για παράδειγμα
μόλυνση μερικών εβδομάδων ή μηνών.
• Σε αυτό το σημείο, κάθε μέρα μετράει. Μια δύο εβδομάδων πρόωρη εκκίνηση μπορεί να βελτιώσει την πορεία της θεραπείας.
Εξελίξεις στον εντοπισμό του HIV έχουν οδηγήσει σε υψηλής ευαισθησίας 4ης γενεάς ελέγχους οι οποίοι εντοπίζουν το ρ24
αντιγόνο του HIV, σε συνδυασμό με anti-HIV1 και anti-HIV2 αντισώματα.
• Από τη στιγμή που το ρ24 αντιγόνο, το οποίο αντιπροσωπεύει τη πρωτογενή μόλυνση, συνήθως εμφανίζεται σε υπολογίσιμες
ποσότητες μια δυο εβδομάδες νωρίτερα από τα αντισώματα αυτοί οι 4ης γενεάς έλεγχοι οδήγησαν σε σημαντική μείωση του
«ορολογικού παραθύρου».
• Η έγκαιρη διάγνωση επίσης περιορίζει τον κίνδυνο της μετάδοσης του ιού, ο οποίος είναι υψηλότερος κατά τη διάρκεια της
αρχικής μόλυνσης από ότι σε οποιαδήποτε άλλη στιγμή κατά τη διάρκεια της χρόνιας μόλυνσης. Ο κίνδυνος είναι ειδικά
μεγάλος όταν ο φορέας δεν γνωρίζει την ύπαρξη του HIV σε αυτόν. Η πληροφόρηση των ασθενών για την κατάσταση τους
το συντομότερο δυνατόν βοηθά στην μείωση της μετάδοσης, και αυτός ο παράγοντας είναι ο σημαντικότερος από τα κλινικά
προτερήματα της έγκαιρης διάγνωσης.
10. ΜΕΤΑΔΟΣΗ ΥΣΤΕΡΑ ΑΠΟ ΕΚΘΕΣΗ ΣΕ
ΜΟΛΥΣΜΕΝΟ ΑΙΜΑ
• Ο τρόπος αυτός αφορά στους χρήστες ενδοφλεβίων ναρκωτικών, που μοιράζονται μολυσμένες σύριγγες και
βελόνες, στους μεταγγιζόμενους με μολυσμένο αίμα ή παράγωγά του και στο ιατρονοσηλευτικό προσωπικό
σε περίπτωση εκτεταμένης επαφής με μολυσμένο αίμα ή τραυματισμό με μολυσμένες βελόνες και άλλα
αιχμηρά αντικείμενα, που αφορούν κυρίως σε νυστέρια και βελόνες συρραφής τραυμάτων.
• Στους τοξικομανείς η μετάδοση του ιού οφείλεται στη μεταφορά μικρών ποσοτήτων αίματος κατά την
κοινή χρήση βελονών και συριγγών, ενώ η πιθανότητα μετάδοσης του HIV με μεταγγίσεις αίματος έχει
πλέον σχεδόν εκμηδενιστεί, γιατί το μεταγγιζόμενο αίμα ελέγχεται σχολαστικά και για HIV αντισώματα.
• Η πιθανότητα, τέλος, μετάδοσης του HIV στο ιατρονοσηλευτικό προσωπικό μετά από τρύπημα με
μολυσμένη βελόνα είναι της τάξης του 0,001-0,01, ενώ η αντίστοιχη πιθανότητα για την ηπατίτιδα Β
κυμαίνεται από 0,2-0,3. Γενικά, το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό εκτίθεται σχετικά συχνά κατά την
άσκηση των καθηκόντων του στον HIV. Έχει διαπιστωθεί όμως, ότι η συχνότητα μετάδοσης είναι ιδιαίτερα
χαμηλή και εξαρτάται από τον τύπο της έκθεσης και από τον κίνδυνο μετάδοσης με τη συγκεκριμένη
έκθεση. Συχνότερα αναφέρεται η άμεση επαφή αίματος ασθενών με ανοικτή πληγή ή βλεννογόνους των
εκτεθέντων και η παρεντερική έκθεση.
11. Πορεία της νόσου
Στις Δυτικές χώρες, ο μέσος όρος του χρόνου που μεσολαβεί από την
προσβολή μέχρι την εμφάνιση των συμπτωμάτων που σχετίζονται με το AIDS είναι
περίπου δέκα χρόνια. Ωστόσο, οι ερευνητές έχουν παρατηρήσει μια μεγάλη
διακύμανση ως προς την εξέλιξη της νόσου. Παράγοντες όπως οι γενετικές ατομικές
διαφορές, ο βαθμός μολυσματικότητας ενός μεμονωμένου στελέχους του ιού και η
συνύπαρξη λοιμώξεων από άλλα μικρόβια μπορεί να επηρεάσουν το ρυθμό και τη
σοβαρότητα της εξέλιξης της νόσου .
12.
13. ΤΑ ΣΤΑΔΙΑ ΠΟΥ ΔΙΑΚΡΙΝΟΝΤΑΙ ΚΑΤΆ ΤΗΝ ΚΛΙΝΙΚΗ
ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΒΟΛΗΣ
Το στάδιο 1 χαρακτηρίζει την πρωτογενή προσβολή. Τα περισσότερα άτομα δεν αναπτύσσουν
κανένα σύμπτωμα κατά τη διάρκεια της αρχικής προσβολής από τον HIV, ενώ κάποια άλλα αναπτύσσουν
συμπτώματα που μοιάζουν με αυτά της γρίπης ένα ή δύο μήνες μετά την προσβολή.
Μπορεί να παρουσιάσουν πυρετό, πονοκέφαλο, αδιαθεσία και διογκωμένα λεμφογάγγλια στο
λαιμό και στη βουβωνική χώρα. Αυτά τα συμπτώματα συνήθως εξαφανίζονται μετά από μία εβδομάδα ή ένα
μήνα και συχνά συγχέονται με αυτά κάποιας άλλης ίωσης. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, τα άτομα
είναι πολύ "μολυσματικά" και ο HIV παρουσιάζει μεγάλη συγκέντρωση στα γενετήσια εκκρίματα. Και στις δύο
περιπτώσεις, κατά την περίοδο αυτή, η οποία διαρκεί το μέγιστο μερικές εβδομάδες, η απόκριση σε μια
βιολογική δοκιμασία αποκαλύπτεται "θετική".
Κατά τη διάρκεια του σταδίου 2, το προσβεβλημένο άτομο δεν παρουσιάζει απολύτως κανένα
κλινικό σύμπτωμα. Αν το άτομο δεν υποβληθεί σε βιολογική δοκιμασία ανίχνευσης της νόσου, είναι αδύνατον
να γνωρίζει αν είναι ή όχι φορέας του HIV. Η περίοδος της "ασυμπτωματικής" λοίμωξης παρουσιάζει μεγάλη
χρονική διακύμανση, όπως προαναφέραμε. Μπορεί να μην παρουσιαστεί κανένα σύμπτωμα στη διάρκεια
μιας δεκαετίας για τους ενήλικες και μιας διετίας για τα παιδιά που γεννιούνται με τον ιό, ενώ άλλοτε μπορεί
να παρουσιαστούν συμπτώματα μέσα σε μερικούς μήνες. Κατά τη διάρκεια του σταδίου αυτού, ο ιός HIV
πολλαπλασιάζεται δραστικά και μολύνει και σκοτώνει κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος.
Το στάδιο 3 ,χαρακτηρίζει την συμπτωματική φάση της νόσου .Τον πρώτο καιρό, ο ασθενής
εμφανίζει μολύνσεις, οι οποίες καλούνται "ευκαιριακές": μπορεί να είναι οξείες (πνευμονική φυματίωση) ή
χρόνιες, οι οποίες λίγο μόνο εξασθενίζουν τον οργανισμό .Στο στάδιο αυτό, μπορούν επίσης να εμφανιστούν
μη ειδικά συμπτώματα, όπως πυρετός ή ανεξήγητη διάρροια, η οποία διαρκεί περισσότερο από ένα μήνα,
καθώς και σημαντική απίσχνανση.
Τέλος, κατά τη διάρκεια του τετάρτου σταδίου εμφανίζονται ένα ή περισσότερα σημαντικά
κλινικά συμπτώματα τα οποία χαρακτηρίζουν τη νόσο: ευκαιριακές λοιμώξεις ( εγκεφαλική τοξοπλάσμωση ),
εγκεφαλοπάθειες από τον HIV και κακοήθεις όγκοι, αγγειοσαρκωμάτωση (Kaposi's sarcoma) κλπ. Εν τούτοις,
αυτή η προοδευτική χρονική ακολουθία μερικές φορές διαταράσσεται: ενώ βρίσκονται στο στάδιο 2 ή 3,
χωρίς κανένα προειδοποιητικό σύμπτωμα, ορισμένοι ασθενείς μπορεί να περάσουν ξαφνικά σ' αυτό το
σοβαρό συμπτωματικό στάδιο.
14. ΤΡΟΠΟΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ
Μέχρι σήμερα δεν υπάρχει ριζική θεραπεία για τον ιό του HIV. Ωστόσο για τα άτομα που έχουν μολυνθεί
με τον HIV, η ανάπτυξη των αντιρετροϊκών φαρμάκων έχει βοηθήσει στην αλλαγή της πορείας της νόσου.
Μπορεί να μην σκοτώνουν τον ιό αλλά λειτουργούν έτσι ώστε να καθυστερούν ή να εμποδίζουν τον
πολλαπλασιασμό του. Η αντιρετροϊκή θεραπεία έχει βοηθήσει πολλούς ανθρώπους να επιμηκύνουν την
διάρκεια και να βελτιώσουν το επίπεδο της ζωής τους. Το άτομο θα πρέπει να βρίσκεται σε συνεννόηση
με τον γιατρό του και να ακολουθεί πιστά τις οδηγίες που θα του δώσει.
15. Ποια είναι τα συμπτώματα της HIV λοίμωξης;
Μερικοί άνθρωποι (περίπου το 87%) που μολύνονται με HIV
παρουσιάζουν πολύ έντονα συμπτώματα, ενώ άλλοι δεν αισθάνονται
τίποτα απολύτως. Όσοι έχουν συμπτώματα συνήθως εμφανίζουν πυρετό,
κούραση ή αλλεργία. Άλλα συνηθισμένα συμπτώματα είναι:
πονοκέφαλος, πρησμένοι αδένες και πονόλαιμος. Αυτά τα συμπτώματα
εκδηλώνονται 2-4 εβδομάδες μετά την μόλυνση. Αυτή η περίοδος λέγεται
πρωτολοίμωξη ή οξεία HIV λοίμωξη. Τα συμπτώματα της πρωτολοίμωξης
μπορεί επίσης να είναι παρόμοια με άλλων σεξουαλικών μεταδιδόμενων
νοσημάτων, όπως η λοιμώδης μονοπυρήνωση ή η ηπατίτιδα, που
μεταδίδονται ευκολότερα. Επίσης το άγχος, ο φόβος και η ανασφάλεια
μπορεί να προκαλέσουν συμπτώματα σε κάποιους ανθρώπους, ακόμα και
αν δεν έχουν τίποτα.
16. Πολλοί ερευνητές έχουν χαρακτηρίσει το aids ως προσωπική νόσο, καθώς η νόσος αυτή
επιδρά σε κάθε άτομο με διαφορετικό και μοναδικό τρόπο. Το άτομο που έχει προσβληθεί
από τον θανατηφόρο ιό του AIDS νιώθει αποξένωση από το υπόλοιπο σύνολο της
κοινωνίας, αφού οι προκαταλήψεις δεν έχουν σταματήσει να βομβαρδίζουν τα μέλη της
κοινωνίας. Ο φόβος απέναντι στο αβέβαιο αύριο, η αγωνία της αντιμετώπισης του
ανατριχιαστικού θανάτου καθώς και η απελπισία κατακλύζουν συστηματικά τον
προσβεβλημένο. Όταν υπάρχει μία μείξη όλης αυτής της ψυχολογικής κατάστασης στο
άτομο, είναι πολύ πιθανό να διαπιστωθεί μία μορφή κατάθλιψης, η οποία, ανάλογα με το
βαθμό της, μπορεί να το οδηγήσει σε τάσεις αυτοκτονίας ή σε αγχώδεις διαταραχές .
Tα άτομα που έχουν προσβληθεί από το AIDS, έπειτα από τη διάγνωση, είναι πολύ πιθανό
να τους δημιουργηθεί ένα αίσθημα άρνησης. Το θέμα είναι όμως με τον καιρό να υπάρχει
αποδοχή, γιατί με τη συνεχή άρνηση θα ξεφύγει από την πραγματικότητα και θα πειστεί ότι
δεν πάσχει από καμία ασθένεια, με αποτέλεσμα να μην γίνει καμία θεραπεία και φυσικά
αυτό συνεπάγεται την επιδείνωση της ασθένειας.
Επομένως, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι, σε αρχικό στάδιο, είναι απαραίτητη η
πρόληψη και έπειτα πρέπει να καταλάβουμε ότι αντιμετωπίζουμε τον ιό, όχι τους
ανθρώπους πού έχουν προσβληθεί από αυτόν! Κατά την προσωπική μας άποψη, αυτοί οι
άνθρωποι είναι ήρωες. Παλεύουν κάθε μέρα με το θάνατο και εμείς δεν πρέπει να τους
ρίξουμε στον γκρεμό, αλλά να τους πιάσουμε το χέρι και να τους βοηθήσουμε να πατήσουν
στο έδαφος.
17. ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΛΙΜΩΞΗΣ HIV
Τα συμπτώματα μοιάζουν πολύ με αυτά της γρίπης: πονοκέφαλος, πόνος στους μυς και στις
αρθρώσεις, πυρετός, κόπωση. Τα συμπτώματα διαρκούν μια με δυο εβδομάδες και μετά
υποχωρούν. Σε μερικούς ανθρώπους τα συμπτώματα αυτά μπορεί να είναι πολύ έντονα ενώ
σε άλλους μπορεί να είναι τόσο ήπια που δεν τα αντιλαμβάνονται. Πρέπει να τονίσουμε ότι
τα συμπτώματα της πρωτολοίμωξης από HIV μοιάζουν πολύ με τα συμπτώματα άλλων
λοιμώξεων. Η εμφάνιση τέτοιων συμπτωμάτων δεν μπορεί να συσχετιστεί με τον HIV χωρίς
εξετάσεις.
Καθώς η λοίμωξη από HIV συνεχίζεται, τα επίπεδα του ιικού RNA σταδιακά αυξάνονται και
οι αριθμοί των CD4 λεμφοκυττάρων (Τ4) ελαττώνονται. Σιγά σιγά ο ιός πολλαπλασιάζεται
τόσο γρήγορα και το ιικό φορτίο παίρνει τέτοιες διαστάσεις που οι λεμφικοί ιστοί
καταστρέφονται και η ανακύκλωση (καταστροφή και παραγωγή) των CD4 λεμφοκυττάρων
δεν μπορεί να αντεπεξέλθει στην καταστροφική δράση του ιού. Αυτές οι ιολογικές και
ανοσολογικές μεταβολές σημαδεύουν την έναρξη των κλινικών συμπτωμάτων, την πιο
προχωρημένη δηλαδή μορφή της λοίμωξης από τον HIV, αυτό που αποκαλούμε Σύνδρομο
της Επίκτητης Ανοσοανεπάρκειας (AIDS).
18. ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣΡατσισμός! Ρατσιστικά σχόλια δέχονται τα άτομα που εμείς οι ίδιοι έχουμε εντάξει σε
διάφορες ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, όπως οι γυναίκες, τα άτομα με αναπηρίες, οι φορείς
του aids κ.α.
Οι προκαταλήψεις είναι λογικά και επιστημονικά αστήρικτες, ωστόσο γίνονται αποδεκτές
χωρίς καμία αμφισβήτηση. Η κοινωνία μας, καθώς και εμείς οι ίδιοι είμαστε πολύ μεγάλοι
ρατσιστές απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους. Ο ρατσισμός σε αρκετές περιπτώσεις
προέρχεται κυρίως από φόβο. Οι άνθρωποι θεωρούν πως κινδυνεύουν να κολλήσουν τον ιό
του aids από τους οροθετικούς ακόμα και αν τους αγγίξουν. Κάτι τέτοιο όμως δεν υφίσταται.
Ακόμα και αν φιλήσεις έναν φορέα δεν πρόκειται να μεταδοθεί η ασθένεια.
Ωστόσο, οι άνθρωποι λόγω της άγνοιας πάνω σε αυτή την μεταδοτική ασθένεια έχουν
αποκλείσει σε μεγάλο βαθμό τους φορείς του aids από τα κοινά, τους έχουν απομονώσει και
συχνά δημιουργούν σε αυτούς ψυχολογικά προβλήματα, εξαιτίας αυτής της
αντιμετώπισης.Οι φορείς του aids έχουν απλώς μια ασθένεια η οποία αν έχεις κάνει τη
σωστή πρόληψη δεν κινδυνεύεις από τη μετάδοσή της. Επομένως, είναι άδικος και ανούσιος
ο κοινωνικός αποκλεισμός . Για να γίνει όμως κάτι τέτοιο θα έπρεπε η ίδια η κοινωνία να
κάνει προγράμματα πάνω σε αυτή την ασθένεια για να ενημερωθεί ο κόσμος. Δυστυχώς
όμως, κάτι τέτοιο δεν γίνεται μέχρι στιγμής με αποτέλεσμα ο κοινωνικός ρατσισμός σε αυτά
τα άτομα να συνεχίζεται.
19. Εκείνο όµως που αναµφισβτητα προέχει είναι να αποµονώσουµε τον κοινωνικό ρατσισµό
που εκδηλώνεται στους πάσχοντας από AIDS 9. Ο φόβος µπροστά στην ασθένεια και το
θάνατο, ο φόβος µπροστά στο άγνωστο, η άγνοια γύρω από το AIDS, η άγνοια για την
αιτιολόγηση της κατάστασης , την προβλεψιµότητα της και την πορεία της, η µισαλλοδοξία,
η έλλειψη ενοχής , τα στερεότυπα και οι προκαταλήψεις σχετικά µε διαφορετικούς τρόπους
ζωής και διαφορετικές επιλογές, η προσκόλλησης σε συντηρητικές παραδοσιακές ιδέες, η
ανάγκηδιαφοροποίησης, η ανάγκη αποστασιοποίησης από κάτι που θεωρείταιεπικίνδυνο
και µορεί να έχει επιπτώσεις στη ζωή, οδήγησαν πολύ γρήγορα στο στιγµατισµό και την
κοινωνική διάκριση των οροθετικών άτονων. Στο ψυχολογικό επίπεδο συνδυάζονται µε
κατάθλιψη, έλλειψη αυτοεκτίμησης, απελπισίας και εκδίκησης. Στο κοινωνικό επίπεδο, ο
στιγματικός και οι προκαταλήψεις οδηγούν στη διάκριση των οροθετικών ατόµων και στον
αποκλεισµό τους από κοινωνικές διεργασίες. Ο φόβος του στιγµατισµού και της
περιθωριοποίησης οδηγεί τα οροθετικά άτοµα να κρατάνε κρυφή την ασθένεια τους ακόµη
και από τα πιο κοντινά τους άτοµα. Ακόµη και ο τρόπος που πολλές φορές µιλάµε για το
AIDS υποδαυλίζει τις προκαταλήψεις και οδηγεί σε διακρίσεις και στιγµατισµό. Ο
στιγµατισµός που οδηγεί στη διάκριση και αυτή µε τη σειρά της στη καταπάτηση των
ανθρωπίνων δικαιωµάτων αποτελεί για τα οροθετικά άτοµα έναν φαύλο κύκλο από τον
οποίο δύσκολα µπορούν να ξεφύγουν. Οι ασθενείς χρειάζονται κοινωνική, οικονοµική,
θεραπευτική και κυρίως ηθική υποστήριξη, η οποία, γίνεται πιο δύσκολη, όταν οι ασθενείς
αυτοί, ανήκουν σε περιθωριακές οµάδες
20. Μετά από τις πρώτες αυτές αντιδράσεις ακολουθεί ένα µεταβατικό στάδιο, όπου οι
ασθενείς εµφανίζουν σύγχυση, κατάπτωση, διάσπαση της προσωπικότητας και συµπτώµατα
αποµόνωσης, ενοχής και απελπισίας. Αισθάνονται έντονα την περιθωριοποίηση ακόµα και
από την οικογένεια τους. Άλλοι παρουσιάζουν τάσεις αυτοκαταστροφής, ενώ άλλοι µε
επιθετική διάθεση επαναδραστηροποιούνται µε µεγαλύτερο ζήλο. Οι εκδηλώσεις άγχους
είναι δυνατό να πάρουν τη µορφή πανικού, ενώ οι ασθενείς αντιµετωπίζουν µε καχυποψία
τους πάντες γύρω. Συχνά οι ασθενείς χρειάζονται νέο περιβάλλον και νέες αξίες, ώστε να
προσεγγίσουν από άλλη σκοπιά το πρόβληµα τους. Το τελικό στάδιο χαρακτηρίζεται από την
παραδοχή της νόσου και την αντιµετώπιση της µε ρεαλισµό και θάρρος. ∆ίνουν µεγάλο
βάρος στην ποιότητα ζωής και έχουν αισθήµατα στοργής και αλτρουισµού. Είναι
συνεργάσιµοι µε τους γιατρούς και το κοινωνικό σύνολο, ενώ µε την πάροδο του χρόνου
αρχίζουν να εξοικειώνονται µε την ιδέα του θανάτου
The estmated nymber of people living with HIV/AIDS since 2008.
21. 4.1ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ
Ρατσισμός! Ένα δόγμα που υπήρχε, υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει στην κοινωνία μας
αν δεν κάνουμε κάτι. Ρατσιστικά σχόλια (και όχι μόνο) δέχονται τα άτομα που εμείς οι ίδιοι
έχουμε εντάξει σε διάφορες ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, όπως οι γυναίκες, τα άτομα με
αναπηρίες, οι φορείς του aids κ.α.
Οι προκαταλήψεις είναι λογικά και επιστημονικά αστήρικτες, ωστόσο γίνονται αποδεκτές
χωρίς καμία αμφισβήτηση. Το ότι έχουμε ‘’κολλήσει’’ αρνητικές ετικέτες σε αυτές τις
κατηγορίες ανθρώπων δεν είναι από την πολλή γνώση που έχουμε ως άνθρωποι, για το
διαφορετικό. Και επειδή η ημιμάθεια είναι χειρότερη από την αμάθεια, θα φέρω ως
παράδειγμα μία κατηγορία ευάλωτης κοινωνικής ομάδας, που είναι οι φορείς του aids.
Η κοινωνία μας, καθώς και εμείς οι ίδιοι είμαστε πολύ μεγάλοι ρατσιστές απέναντι σε
αυτούς τους ανθρώπους. Ο ρατσισμός σε αρκετές περιπτώσεις προέρχεται κυρίως από φόβο.
Οι άνθρωποι θεωρούν πως κινδυνεύουν να κολλήσουν τον ιό του aids από τους οροθετικούς
ακόμα και αν τους αγγίξουν. Κάτι τέτοιο όμως δεν υφίσταται. Ακόμα και αν φιλήσεις έναν
φορέα δεν πρόκειται να μεταδοθεί η ασθένεια.
Ωστόσο, οι άνθρωποι λόγω της άγνοιας πάνω σε αυτή την μεταδοτική ασθένεια έχουν
αποκλείσει σε μεγάλο βαθμό τους φορείς του aids από τα κοινά, τους έχουν απομονώσει και
συχνά δημιουργούν σε αυτούς ψυχολογικά προβλήματα, εξαιτίας αυτής της αντιμετώπισης.
Οι οροθετικοί είναι και αυτοί άνθρωποι και δεν θα έπρεπε να τους συμπεριφερόμαστε λες
και είναι κατώτερα όντα.
Οι φορείς του aids έχουν απλώς μια ασθένεια η οποία αν έχεις κάνει τη σωστή πρόληψη δεν
κινδυνεύεις από τη μετάδοσή της. Επομένως, είναι άδικος και ανούσιος ο κοινωνικός
αποκλεισμός απέναντι σε αυτά τα άτομα και θεωρώ πως θα πρέπει να σταματήσει! Για να
γίνει όμως κάτι τέτοιο θα έπρεπε η ίδια η κοινωνία να κάνει προγράμματα πάνω σε αυτή την
ασθένεια για να ενημερωθεί ο κόσμος. Δυστυχώς όμως, κάτι τέτοιο δεν γίνεται μέχρι στιγμής
με αποτέλεσμα ο κοινωνικός ρατσισμός σε αυτά τα άτομα να συνεχίζεται.
22. 4.2 ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΣΤΙΓΜΑΤΙΣΜΟΣ
Το AIDS από την εμφάνιση του χρησιμοποιήθηκε ως μέσο
κοινωνικού στιγματισμού και αποκλεισμού.
Ο φόβος μπροστά στην ασθένεια και τον θάνατο, ο φόβος
μπροστά στο άγνωστο, η άγνοια γύρω από το AIDS, η
άγνοια για την αιτιολόγηση της κατάστασης, την
προβλεψιμότητά της και την πορεία της, η
μισαλλοδοξία, η έλλειψη ανοχής, τα στερεότυπα και οι
προκαταλήψεις σχετικά με διαφορετικούς τρόπους
ζωής και διαφορετικές επιλογές, η προσκόλληση σε
συντηρητικές παραδοσιακές ιδέες, η ανάγκη
διαφοροποίησης, η ανάγκη αποστασιοποίησης από κάτι
που θεωρείται επικίνδυνο και μπορεί να έχει
επιπτώσεις στην ζωή, οδήγησαν πολύ γρήγορα στον
στιγματισμό και την κοινωνική διάκριση των
οροθετικών ατόμων.
Καθώς εμφανίστηκε με μεγαλύτερη συχνότητα σε ορισμένες
ομάδες ή σε άτομα με ιδιαίτερους τρόπους ζωής,
δημιούργησε αποδιοπομπαίους τράγους αποδίδοντας
την ευθύνη μιας νόσου σε κοινωνικές ομάδες όπως οι
ομοφυλόφιλοι και οι χρήστες τοξικών ουσιών, που
ονομάστηκαν ομάδες υψηλού κινδύνου και
μετατράπηκαν σε ομάδες υψηλής ενοχής.
Μέχρι σήμερα εξακολουθεί από πολλούς να υπάρχει η
αντίληψη ότι το AIDS αφορά μόνο συγκεκριμένες
πληθυσμιακές ομάδες οδηγώντας τους έτσι και σε έναν
επισφαλή εφησυχασμό που όπως δείχνουν τα
επιδημιολογικά στοιχεία έχει αποβεί μοιραίος γιατί
όπως είναι γνωστό το AIDS αφορά όλους ανεξάρτητα
από το φύλο, την ηλικία, την σεξουαλικότητα, τις
επιλογές.
23. Το AIDS δεν κάνει διακρίσεις- ΔΕΙΤΕ ποιοι διάσημοι πέθαναν
ΡΟΚ ΧΑΤΣΟΝ: η Αμερική αλλά και
ολόκληρος ο κόσμος συγκλονίστηκαν στο
άκουσμα της είδησης. Ο Ροκ Χάτσον, ο
“γίγαντας” ήταν φορέας του AIDS. Η ασθένεια
διαγνώστηκε το 1985 και λίγους μήνες
αργότερα νόσησε. Η καλή του φίλη, Ελίζαμπεθ
Τέιλορ και η Ντόρις Νταίη, δεν μπορούσαν να
συγκρατήσουν τα δάκρυα τους. Ο Ροκ Χάτσον
πέθανε ένα μήνα πριν κλείσει τα 60 του, στις 2
Οκτωβρίου του 1985
ΡΟΥΝΤΟΛΦ ΝΟΥΡΕΓΙΕΦ: Από τους
διασημότερους και καλύτερους Ρώσους
χορευτές. Αυτομόλησε από την Σοβιετική
Ένωση και τα μπαλέτα “Κίρωφ”, και
έκανε λαμπρή καριέρα και στη δύση.
Πέθανε στις 6 Ιανουαρίου στο Παρίσι σε
ηλικία 54 ετών χτυπημένος από το AIDS.
24. ΤΖΙΝ ΑΝΤΟΝΥ ΡΕΙ: Την δεκαετία του 80, όλα τα
κοριτσάκια, τρελαίνονταν να κοιτάνε του
κοιλιακούς του και τον τρόπο που χόρευε. Ο
γνωστός “Λη Ρόυ” στην νεανική τηλεοπτική
σειρά FAME. Πέθανε από AIDS, στις 14
Νοεμβρίου του 2003 σε ηλικία 41 ετών.
ΦΡΕΝΤΥ ΜΕΡΚΙΟΥΡΙ: Ο Άγγλος τραγουδιστής
των QUEEN.Έγραψε απίστευτη ιστορία με το
συγκρότημα του και άνοιξε νέους δρόμους στη
μουσική. Το όνομα του έγινε θρύλος. Ο σύντροφος του,
ο διάσημος κομμωτής, Τζιμ Χάττον, τον “έβαλε στον
κόσμο του AIDS”. Πέθανε από την ασθένεια στις 24
Νοεμβρίου του 1991 σε ηλικία 45 ετών. Την ημέρα του
θανάτου του, φορούσε ένα νυφικό που του έδωσε ο
σύντροφος του. Λίγο καιρό πριν είχε ξεκινήσει
καμπάνια ευαισθητοποίησης τόσο στην gay, όσο και
στην straight κοινότητα, για την ασθένεια.
