2. Οι γραπτές πηγές δίνουν πολλές πληροφορίες για τη διατροφή
των Βυζαντινών. Κάθε οικογένεια καλλιεργούσε τα βασικά
λαχανικά και εξέθρεφε ζώα( κυρίως πουλερικά ). Βέβαια αυτό
ήταν δύσκολο να ισχύει στις μεγάλες πόλεις και ιδιαίτερα
στην Κων/λη, που την περίοδο της ακμής της έφτανε τους
500.000 κατοίκους.
3. • Σούπες και ζωμοί με διάφορα λαχανικά, όσπρια, ψάρια ή και παστό κρέας,
ήταν μια συνηθισμένη επιλογή στα βυζαντινά νοικοκυριά του 13ου αι.
• Τα αυγά κότας, ήταν ένα συνηθισμένο τρόφιμο στο Βυζάντιο. Τρώγονταν
βραστά, ψητά, τηγανητά ή και «ροφητά» ( ωμά ). Οι βυζαντινοί προτιμούσαν
τα αυγά των φασιανών σε σχέση με τα αυγά της χήνας, της πάπιας και της
πέρδικας.
• Τα γαλακτοκομικά προϊόντα δεν έλλειπαν από το βυζαντινό τραπέζι,
ιδιαίτερα στην ενδοχώρα, που η κτηνοτροφία ήταν περισσότερο διαδεδομένη.
• Το τυρί, το έφτιαχναν από γάλα πρόβειο, κατσικίσιο, αγελαδινό, αλλά και
βουβαλίσιο ( ποικιλίες τυριών: ανθότυρο, μυζήθρα κ.α ).
• Από το γάλα έφτιαχναν ακόμη «οξύγαλον» ( γιαούρτι ) και βούτηρο.
• Οι ελιές αποτελούσαν πρόχειρο και νηστίσιμο προϊόν. Διατηρούνταν σε άλμη
, σε ξύδι ή σε ξύδι και μέλι μαζί. Σχετικά διαδεδομένη ήταν και η χρήση του
ελεαιόλαδου στη μαγειρική.
• Τη διατροφή των Βυζαντινών συμπλήρωναν τα ψάρια και τα θαλασσινά. Οι
πλούσιοι έτρωγαν ακριβά ψάρια ( συναγρίδες, μπαρμπούνια, λαβράκια,
λιθρίνια κ.α. ), ενώ οι υπόλοιποι περιορόζονταν στα μικρά ψάρια ( σαρδέλες,
παλαμίδες, σκουμπριά, τσίρους ) και κυρίως στα παστά.Ακόμη έτρωγαν
θαλασσινούς μεζέδες ( καλαμάρια, χταπόδια, αχινοί, στρείδια κ.α. ) τα οποία
τα μαγείρευαν με διάφορους τρόπους ή τα έτρωγαν ωμά.
4.
5. Το κρέαςκρέας δεν αποτελούσε καθημερινή τροφή για τους
Βυζαντινούς. Όχι μόνο επειδή ήταν σπάνιο και
ακριβό αλλά και εξαιτίας των νηστειών που
υπαγόρευε η χριστιανική θρησκείαχριστιανική θρησκεία. Περισσότερο
αγαπητό ήταν το χοιρινό κρέας, τα πουλερικά,
οι πάπιες, οι χήνες, τα περιστέρια, τα παγώνια,
οι τσίχλες, οι πέρδικες και τα κοτσύφια.
6. Πρόκειται για κοινό
μέσον αποθήκευσης
όπου οι Βυζαντινοί
αποθήκευαν
δημητριακά ως επι το πλείστον,
ελαιόλαδο, γάρο κ.ά
8. Πρόκειται για σκεύος καθημερινής χρήσης
το οποίο χρησιμοποιήθηκε
ως κτέρισμα σε τάφο που
ανασκάφθηκε στην περιοχή
του Βύρωνα. Πιθανότατα
προέρχεται από περιφερειακό εργαστήριο όπου
κατασκευάζονταν
αγγεία χαμηλότερης
ποιότητας, προκειμένου να καλύψουν τις ανάγκες του
τοπικού πληθυσμού
για καθημερινής χρήσης σκεύη
. Χρονολογείται στην
παλαιοχριστιανική εποχή, περίπου
τον 6ο αιώνα. Θεωρητικά
είναι η κανάτα της εποχής.
9. Το πιάτο της εποχής.
Το συγκεκριμένο πινάκιο
χρονολογείται στα μέσα
του 12ου αιώνα
της Πελοποννήσου στις
Βόρειες Σποράδες.
10. Ψάρια, λαχανικά και κρέατα
περιχύνονταν συχνά με
σάλτσες που ονομάζονταν
«σαβούραι». Οι περισσότερες
είχαν ως βάση το λάδι ή το
βούτυρο. Η πλέον δημοφιλής
σάλτσα ήταν ο γάρος.
11. Εκτός από τα γλυκίσματα της εποχής, υπήρχε και
το παστέλι, μουστόπιτα, το κυδωνάτoν, διάφορα
γλυκά του κουταλιού, καθώς και είδος τηγανίτας.
12. Οι Βυζαντινοί αγαπούσαν το κρασί και είχαν μια
μεγάλη ποικιλία. Το κάθε κρασί αναφερόταν
με το όνομα της περιοχής από όπου προερχόταν.
άλλα αλκοολούχα ποτά ήταν ο «μηλίτης», ο
«μυρτίτης», ο «απίτης» κ.λ.π. Γνώριζαν τη
μπύρα, αλλά έφτιαχναν και μια σειρά μη
αλκοολούχων ποτών, όπως από εκχύλισμα
αμυγδάλων, ροδόμελι κ.α.
