Traballo Lingua Galega

1. LUÍS PIMENTEL

2. Luís Benigno Vázquez Fernández

3. Biografía Germán Alonso
Hortas
Médico.
1881- 1937
Luís Vázquez Barreiro.
Proxectista. (1846-1908)
e
Consuelo Fernández
Díaz
María Teresa
María Mercedes
( 1902-1965).
Tradutora do
alemán na
preguerra.
José (1900-
1983)
Químico.
Partido
Galeguista
Carlos.
Médico e
político do
PSOE na
preguerra.
Luís
1895-1958
Médico
1910

4. Liña do tempo

5. Casa natal de Pimentel
Monumento a Pimentel
Círculo das Artes
Antigo Hospital Municipal
Hotel Méndez Núñez
Tertulia no Méndez Núñez

6. Café Méndez Núñez
Neve en Lugo
Praza do Campo
Paseo da muralla
Praza Maior
As campás da catedral
Biblioteca do Círculo

7. Poesía de
Preguerra
Publica por
primeira
vez en
1924 en
Ronsel
Publica nas revistas
artísticas da época;
Ronsel, Vanguardia
gallega, Nós, Resol,
Galiza, Descobrimento…
Publica en
galego e
castelán

8. Poesía de
Posguerra
Nos anos de silencio e
represión para a nosa
literatura colabora con
revistas españolas
(Garcilaso, Espadaña e
Mundo clásico…)
1950. Publica
Triscos
Cando Galiza inicia unha
tímida recuperación
cultural, colabora nas
novas revistas que se
crean (Aturuxo, Alba,
Xistral, Mensajes de
poesía…)
Despois continúa escribindo
e vai publicando na prensa.
Algunha queda inédita ata
moito tempo despois (a
serie “Cunetas”, por
exemplo)

9. Triscos. Pontevedra. Col. Benito Soto.1950
• Conxunto de oito poemas, escritos en galego, cunha
introdución de Ánxel Fole (“No fondo do espello”) e
ilustración de Rafael Alonso.
Sombra do aire na herba. Vigo.Ed.
Galaxia. 1959
• Escolma, póstuma, de textos en galego (42 poemas) de
Celestino Fernández de la Vega. Recolle Triscos, poemas
inéditos, outros aparecidos xa en prensa en castelán e
algúns do proxecto fallido de Barco sin luces.
Barco sin luces. Lugo. Ed. Celta. 1960
• Obra póstuma en castelán (33 poemas) cun prólogo e
presentación de de Dámaso Alonso. A obra divídese en
tres partes: “Diario dun médico de guardia” (sete
poemas), “Oraciones” (seis), “Interior” (vinte poemas ). A
obra foi preparada por Ánxel Johan.

10. Poesía
Liñas básicas
definidas dende
época temperá
Influxos
vangardistas
Poesía allea ás
modas
Poesía
intimista, pero
sensible ante a
dor humana e a
inxustiza social
Expresión
aparentemente
simples e
depurada
Reflexión
angustiada
sobre a vida
Influencias
simbolistas
Verso libre.
Ausencia
rima

11. LIÑAS TEMÁTICAS
A obra de Pimentel aborda con fondura unha serie de
temas recorrentes de raíz fundamentalmente intimista
moi relacionados coa realidade exterior que o rodea.

12. Estampas da vida diaria. Lugo
INVERNO NA MIÑA VILA
Fino ceo de telaraña
cinza de pérola.
Un galo canta,
flama sobre a neve.
As murallas durmen,
redondas e brandas.
Roto o resorte do pobo,
as voces caen en
cabezales
de nardos.
Horas sin ferro.
Reló de fariña:
neve.
PASEO
De sutaque sorprendín á mañá
entrando na vila,
cantando da mao da fina chuvia.
Cos pés espidos e mollados
viña dos camiños verdes, profundos.
Dedos de vento transparentes, valeiros
en bruñidas bandexas.
Skerzo da zoca na acera.
Leda canción.
E debaixo do mantel de liño fresco
a muller do obreiro leva as doce
campanadas.
(…)

13. “Nouturno “
(Praza do Campo)
Tebras ao axexo.
Pola rúa soben
as casas en muletas.
Navallas de lúa
na acera.
Unha soa ventá,
marela de insomnio.
Duro de lúa o seixo
desexa e agarda o crime
Pérdese a auga negra e moura a
fonte
¿Saíu daquí a noite?
Dedo en alto
o santo de pedra
pide silencio

14. Reflexión poética
A POESÍA É O GRAN MILAGRE DO MUNDO
Insinareiche sin berros.
O poeta é un mestre sin ira.
Levareite ó meu reino,
onde te agarda
a bandeira da espranza.
Non che amostraréi aquéla
triste, abatida sobre o mastro,
solitaria baixo unha chuvia cincenta.
Estóu arrepentido de pensar
que o máis brosmo e brután dos homes
non poida descalzarse
pra entrar no noso reino.
(Fragmento, ¡A poesía é o gran milagre do mundo!)

15. OS NENOS
Escondido o seu terror
antre os plegues do manto
das nais,
asusta sentir o seu corazón veloz
dentro dun peito tan mísero.
¿Cómo se sostén ou defende
tanta fraxilidade?
(¡Unha folla no vento!)
(…)
¡Oh, as navallas sempre abertas
pra ferilos,
dentro do terror dos seus sonos!
E nos escuros currunchos
as súas silenciosas bágoas.
A dor e o sufrimento

16. CUNETAS
¡Outra vez, outra vez o terror!
Un día e outro día,
Sen campás, sen protesta.
Galicia ametrallada nas cunetas
dos seus camiños.
(…)
¿Ata cando durará este gran enterro?
-Non chores que poden escoitarte.
(…)
Todas as portas están pechadas.
Con ninguén podes trocar teu sorriso.
Ti sabes que todos os días
hai un home morto na cuneta
que ninguén coñece aínda
Unha muller sobre o cadáver do seu home
chora.
Chove.
O medo