2. Tylko w 2015 roku spłonęły aż trzy Świdermajery (według tvn24.pl).
Problemem zabudowy typu Świdermajer jest zaniedbanie. Na terenie
Otwocka i okolic znajdują się dziesiątki obiektów tego rodzaju, ale tylko
nieliczne są zadbane i konserwowane. Na miejscu spalonych
Świdermajerów powstają nowe osiedla. Czy Świdermajery pozostaną
tylko wspomnieniem? Czy może następne pokolenia będą mogły
oglądać je w całej swej okazałości?
3. Dotarcie do młodych mieszkańców powiatu otwockiego i przybliżenie im w praktyce
wiadomości o otaczających ich Świdermajerach oraz o historii tego stylu
w architekturze. Nasz projekt nie jest kierowany tylko do mieszkańców Otwocka
i jego okolic. Na naszej stronie, a także za pośrednictwem mediów
społecznościowych, będziemy starali się zaciekawić całą Polskę tą niepowtarzalną,
wyjątkową architekturą. Będziemy organizować prezentacje multimedialne
dostępne online oraz publikować krótkie ciekawostki za pośrednictwem naszego
projektowego konta Facebook i Instagram. Pragniemy tym samym zachęcić
mieszkańców naszego kraju do wspomagania organizacji na rzecz zabudowy
nadświdrzańskiej, aby zachować te wspaniałe zabytki dla kolejnych pokoleń.
4. Edgar Eychler
Na co dzień uczeń jednego
z warszawskich techników
o profilu hotelarskim,
z zamiłowania wszystkiego
po trochu. Pomimo nawału
obowiązków dnia codziennego
jestem szefem niecodziennego
projektu społecznego.
Pragnę rozsławić i ochronić
przepiękną architekturę
nadświdrzańską wraz z moimi
przyjaciółmi z grupy
projektowej oraz zainteresować
nią całą Polskę. Do okolic Otwocka
sprowadza mnie zamiłowanie do
architektury jak i moje korzenie.
Paulina Wiktorowicz
Jestem roztrzepanym
koordynatorem projektu i
tegoroczną maturzystką. Chodzę
do klasy o profilu
humanistycznymi w XXVII Liceum
Ogólnokształcącym im. Tadeusza
Czackiego w Warszawie. W
Zwolnionych z Teorii biorę udział
po raz drugi. Nie umiem siedzieć
bezczynnie w jednym miejscu,
uwielbiam działać! Pomimo góry
książek, nawału pracy i
przygotowań do matury, chcę
robić coś, co będzie mnie
napędzało do działania. Tym
napędem jest właśnie nasz projekt
- Świderbajer. W Świdermajerach
zakochałam się od pierwszego
wejrzenia.
Maciej Kowara
Mam kilka zainteresowań,
począwszy od świata motoryzacji,
kończąc na tańcu, a dokładniej
Zumbie. Lubię w wolnych
chwilach posiedzieć przy
samochodzie, albo pojechać
zwiedzić kawałek świata. Do
udziału w projekcie skłoniła mnie
charakterystyczność
Świdermajerów i postanowiłem
dołożyć swoje przysłowiowe pięć
groszy. Nie poddaje się i lubię
mobilizować wszystkich dookoła.
Mam nadzieję, że Wy jako
czytelnicy zobaczycie w
Świdermajerach to samo co my.
5. • Analiza problemu
• Pomysł na rozwiązania problemu
• Planowanie działań
• Określenie grupy docelowej beneficjentów
• Realizacja planu
• Kampania promocyjna i pozyskanie partnerów
Cel projektu: 8000 osób uświadomionych
o problemie Świdermajerów
26.09 –
10.10
10.10 –
25.12
25.12 –
31.03
Ramy
czasowe
6. Każdy, kto odwiedzi naszą stronę www lub fanpage na Facebooku.
Dużo zyskają również mieszkańcy Otwocka, Józefowa czy Świdra, których
zabierzemy w sentymentalną podróż po najcudowniejszych drewnianych
willach.
Wybrane korzyści:
- zyskanie wiedzy na temat zabudowy typu świdermajer
- poznanie historii drewnianej zabudowy na terenie powiatu otwockiego
- przybliżenie postaci Michała Andriolliego
- zdobycie wiedzy o problemie zanikania zabudowy typu świdermajer oraz
zachęcienie do wsparcia inicjatyw mających na celu ochronę tych budynków
7. - prowadzenie specjalnych bloków tematycznych na stronie www oraz
Facebooku
- współpraca z lokalnymi mediami i ośrodkami kultury
- publikacja prezentacji poświęconych historii i pochodzeniu
Świdermajerów
- rozgłośnienie akcji mających na celu ochronę drewnianych budynków
na terenie powiatu otwockiego
11. Michał Elwiro Andriolli
Urodził się 2 lub 14 listopada 1836 roku
w Wilnie. Rozbieżność w datach
prawdopodobnie ma swoje korzenie w
dwutygodniowej różnicy w datacji
pomiędzy kalendarzem gregoriańskim
stosowanym w kościele zachodnim,
oraz kalendarzem juliańskim, który
używany jest przez wiernych wyznania
wschodniego.
12. Michał Elwiro Andriolli miał czworo
rodzeństwa- trzy siostry (najmłodsza zmarła
przeżywszy 5 lat) oraz brata Ermina.
Młodość upłynęła Andriollemu wśród uczniów
i pomocników ojca, uczył się rzemiosł
artystycznych, podziwiał dzieła sztuki
zgromadzone przez Francesco, dużo czytał.
Od najmłodszych lat przejawiał talent. Andriolli
studiował w Moskiewskiej Szkole Malarstwa
i Rzeźby oraz w Carskiej Akademii Sztuk
Pięknych w Petersburgu. Po 1858 roku
kontynuował naukę w Akademii św. Łukasza
w Rzymie.
13. 25 listopada 1875 roku Michał Elwiro Andriolli
wziął ślub z Natalią Heleną Tarnowską. W 1877
roku na świat przyszła ich pierworodna córka
Maria. Niestety dziewczynka zachorowała
i zmarła w czerwcu 1878 roku. Elwiro i Natalia
nie mieli więcej dzieci. W 1886 roku żona
zażądała od Andriollego rozwodu. Jedną
z przyczyn rozpadu małżeństwa była niechęć
Michała Elwiro Andriollego do ambicji
artystycznych małżonki. Natalia rzeźbiła, chciała
rozwijać swój talent. Aby uzyskać rozwód
Elwiro i Natalia przeszli na protestantyzm.
Było to konieczne, aby orzeczenie miało skutki
prawne. Zapadło ono 16 czerwca 1887 roku.
14. Pod koniec 1873 roku, Michał Elwiro zakupił od
Wincentego Siennickiego 2 ha gruntów- kolonię
Stasinów (dziś w granicach Mińska
Mazowieckiego). Artysta był dobrym,
pomysłowym i pracowitym gospodarzem.
Przekształcił „lichotę” w „Złote jabłko”. W 1880
roku Andriolli wraz z małżonką stali się
właścicielami dużego obszaru leśnego
stanowiącego część folwarku Anielin. Nabyte
tereny były przecięte rzeką Świder, a nieopodal
znajdowała się nowopowstała linia kolei
nadwiślańskiej. To tam narodziła się architektura
typu świdermajer- unikatowa na skalę światową,
drewniana, z bogactwem ornamentów.
15. Andriolli zaczął niedomagać
w 1892 roku. Skarżył się na
bóle brzucha.
Zmarł na nowotwór,
23 sierpnia 1893 roku
w Nałęczowie.
16. Artysta brał czynny udział w konspiracyjnej działalności niepodległościowej.
Był emisariuszem Komitetu Emigracji Polskiej w Paryżu.
Popiersie Tadeusza Kościuszki dłuta Natalii Heleny Tarnowskiej
zdobi klatkę schodową Pałacu Kazimierzowskiego w Warszawie.
17.
18. Charakterystyczną cechą tego stylu jest
ornamentyka bogato zdobionych drewnianych
werand i przedsionków. Nazwa „świdermajer”
jest często stosowana dla określenia wszelkich
ażurowych zdobień w architekturze,
głównie drewnianej, choć nie tylko.
19. Główna bryła budynku była kształtowana pod
wpływem architektury szwajcarskiej,
która w Europie stała się bardzo popularna
po wystawie światowej w Wiedniu w 1873 r.
Andriolli wzbogacił formę o werandy
i przedsionki zaczerpnięte z architektury
schronisk alpejskich i rosyjskich daczy.
Dla stylu charakterystyczne są drewniane
ażurowe zdobienia werand i ganków,
szpiczaste zwieńczenia dachów.
20.
21. Pensjonat Abrama Gurewicza (Willa Gurewiczanka)
znajdujący się przy ulicy Armii Krajowej 8 w Otwocku,
jest najokazalszym przykładem stylu świdermajer.
To największy drewniany dom w Polsce. Kubatura
rzędu 20 000 metrów sześciennych stawia go
w czołówce tego typu budowli w Europie.
Został wybudowany w latach 1906- 1921 na zlecenie
Abrama Gurewicza (inna pisownia nazwiska:
Górewicz) i jego syna Szymona. W 1906 roku
właściciele założyli w budynku pensjonat tzw. Willę
Gurewiczankę. W kolejnych latach gmach był
stopniowo adaptowany na zakład leczniczo-
dietetyczny.
W czasie II wojny światowej mieściła się tu
komendantura (od 1941 - szpital dla niemieckich
żołnierzy).
Ażurowe zdobienia, wspaniałe okna, przeszklone
werandy i otwarte tarasy stanowią kwintesencję stylu
świdermajer.
22. Ten jeden z najlepiej zachowanych świdermajerów,
znajduje się na rogu ulic Kościuszki i Kościelnej.
Drewniany, parterowy dom zbudował w 1895 roku
farmaceuta Franciszek Podolski. Prowadził w nim
aptekę, która pozostała w rękach rodziny Podolskich
aż do 1951 roku, gdy została upaństwowiona.
Ostatecznie zlikwidowano ją w latach 90-tych XX-go
wieku. Do domu dawniej przylegał ładny ogród
zaprojektowany przez Michała Nagaya.
Willa Podole od momentu powstania należy do
rodziny Podolskich, dzięki czemu ten piękny
świdermajer jest tak dobrze utrzymany. W jego
wnętrzu kręcono sceny do filmu „Generał Nil” z
Olgierdem Łukaszewiczem.
23. Pensjonat doktora Pawła Martyszewskiego,
znajdujący się przy ulicy Kościelnej 23,
jest jednym z lepiej zachowanych otwockich
świdermajerów.
Paweł Martyszewski był zasłużonym dla
Otwocka lekarzem, który w czasach okupacji
hitlerowskiej doprowadził do utworzenia
służącego polskim mieszkańcom miasta szpitala,
gdzie mieściła się między innymi komórka
nasłuchu radiowego Armii Krajowej.
24. Przed wojną kompleks zwany Willą Szelinga,
stanowiły drewniane budynki przy ulicy Kościelnej
(numery 12, 14, 16 oraz 18 - na zdjęciu).
Były one własnością żydowskiego kupca Oszera
Perechodnika , ojca Calela Perochodnika
(autor wspomnień pod tytułem „Spowiedź”,
zginął w październiku 1944 roku po kapitulacji
powstania w getcie warszawskm).
W okresie międzywojennym wille pełniły funkcję
pensjonatów. Na szczycie budynku przy ulicy
Kościelnej 14 zachowały się wykonane z drewna
inicjały właściciela posesji i rok budowy:
"OP 1924".
