2. “Hee, jou ken ik,” zegt Robert met een
grijns. “Knappe gezichtjes onthoud ik
altijd.”
Danny kijkt verbaasd van mijn geschokte
gezicht naar dat van Robert. “Wat is hier
aan de hand?” vraagt hij.
“Ik – jij – mijn. Nee,” stotter ik. “Nee, dit
kan niet.”
Danny legt zijn hand op mijn schouder,
maar ik doe gauw een stap naar
achteren. “Lynn, wat is er aan de hand?”
3. “Weet je nog dat ik je vertelde over mijn
moeders vijfentwintigjarige boytoy?” zeg
ik en ik merk dat mijn stem anders klinkt
dan normaal.
Danny knikt met gefronste
wenkbrauwen, maar dan worden zijn
ogen groot. “Nee! Dat meen je niet?!”
Ik knik en ik voel tranen in mijn ogen
opkomen. Waarom moet dit nou? Ik was
net gelukkig, en dan moet dit alles
verpesten.
4. Robert kijkt ons aan. “Boytoy? O, je
bedoelt Mariska! Daar ken ik je dus van…
Maar, wacht even, zei je nou dat zij je
moeder is?”
Ik negeer Robert en kijk Danny met
betraande ogen aan. “Het spijt me, maar
ik moet echt gaan. Ik – ik bel nog wel.”
Daarna draai ik me om en loop ik met
snelle pas het flatje uit.
“Lynn, wacht!” hoor ik Danny achter me
roepen, maar ik negeer hem.
5. Zodra ik weer op de hal sta begin ik te
rennen, de trap af, de voordeur uit en de
hele weg door het donker naar huis. Ik
krijg bijna geen lucht meer als ik thuis
ben, maar dat maakt me niks uit. Wat ik
net te weten ben gekomen doet vele
malen meer zeer dan welke fysieke pijn
dan ook.
6. Ik storm het appartement binnen, waar
mijn moeder lui op de bank tv ligt te
kijken.
“Waar kom jij zo laat nog vandaan?”
vraagt ze, niet streng, of terechtwijzend,
maar meer nieuwsgierig.
Mijn bloed begint weer te koken, iets
waarvan ik dacht dat ik er eindelijk vanaf
was. Ik dacht dat ik haar eindelijk kon
negeren, maar nee. Zij is de reden
waarom mijn leven zo ellendig is. Zij, en
zij alleen.
7. “Ik haat je!” schreeuw ik. Ik ren mijn
slaapkamer in en gooi de deur met een
luide klap achter me dicht en ik draai
hem gauw op slot. Maar mijn moeder
komt niet achter me aan, nog een teken
dat ze niks om me geeft. Ik begin over
mijn hele lijf te trillen en barst in huilen
uit. Onbedaarlijk blijven de tranen over
mijn wangen stromen, en de snikken
blijven opwellen.
8. Plots klinkt de beltoon van mijn mobieltje
door de kamer, maar ik negeer het. Ik
weet dat het Danny is, en ik kan het niet
aan om hem nu te spreken. Wat moet ik
doen? Ik kan toch niet een relatie hebben
met het broertje van de vriend van mijn
moeder? Al lijkt het me niet dat Robert
geheel monogaam is. Maar dat maakt
niks uit, hij is toch de vriend van mijn
moeder.
9. Mijn mobieltje is opgehouden met
rinkelen, en het is weer stil, op mijn
snikken na. Ineens voel ik een enorme
vermoeidheid over me heen spoelen, en
ik laat me op mijn bed vallen. Dan trilt
mijn mobieltje weer; een smsje. Ik besluit
om toch maar te kijken, en hij blijkt van
Tirza te zijn. ‘Mijn voorgevoel was juist,
hij heeft me gevraagd!’ luidt het
berichtje.
10. Het voelt ineens alsof er een steen in
mijn maag zit en de tranen wellen weer
op. Ja, ik zou blij voor haar moeten zijn,
maar weer is zij degene die heeft wat ik
wil hebben. Want ik heb nu wel door dat
ik Danny niet kan blijven zien, dat is
gewoon onmogelijk. Ik zou altijd in mijn
achterhoofd de gedachte hebben aan
mijn moeder en Robert, naakt op dat
bed. Nee, ik moet het uitmaken, dat is
het beste.
11. Ik leg mijn mobieltje weg, en kruip met
kleren en al onder de dekens. Ik ben
doodmoe, maar toch lig ik nog uren te
woelen en te huilen voordat ik eindelijk
in een rusteloze slaap val, met dromen
vol met naakte moeders en Roberts, en
vol met Danny…
