Ήταν παραμονή Πρωτοχρονιάς και όλοι περίμεναν με ανυπομονησία να υποδεχτούν το νέο χρόνο και όλα όσα επιθυμούσαν να τους φέρει. Υπήρχαν και άνθρωποι που δεν είχαν τίποτα να περιμένουν γιατί η γιορτινή εκείνη μέρα, καθώς και η επόμενή της, δεν ήταν τίποτα παραπάνω από απλές, συνηθισμένες μέρες όπου τίποτα δεν άλλαζε.
Ένας από αυτούς ήταν και ο ήρωας της ιστορίας μας. Ένα αγόρι που μεγάλωνε και ωρίμαζε, βλέποντας τις χαρές της παιδικής του ηλικίας να σβήνουν χρόνο με το χρόνο, Πρωτοχρονιά με Πρωτοχρονιά. Κάποτε το αγόρι πίστευε στα θαύματα, ειδικά σε όσα λένε ότι συμβαίνουν τις μέρες των Χριστουγέννων. Τώρα πια, και ενώ ήταν μόλις δώδεκα χρονών, δεν είχε να πιστεύει σε τίποτα.
Όμως η ιστορία μας δεν μιλά μόνο για αυτό το αγόρι, αλλά και για την αδελφή του. Το μικρό κορίτσι, όπως όλα τα παιδιά της αθώας ηλικίας, έβλεπε τα Χριστούγεννα μαγικά. Κι όταν οι γιορτές περνούσαν, το κορίτσι περίμενε υπομονετικά να ξαναγυρίσουν για να σκορπίσουν λίγη ομορφιά στη θλιμμένη, γκρίζα πόλη που είχε το όνομα Τσιμεντούπολη.
Τα δυο παιδιά, εκείνο το βράδυ της παραμονής, επρόκειτο να ζήσουν μια μοναδική εμπειρία, παράξενη και θαυμαστή. Σε έναν κόσμο όπου η μαγεία κρύβεται σε μυστικά τραγούδια και άγνωστα μονοπάτια, τα δυο παιδιά θα ξεκινούσαν ένα ταξίδι μακριά από το σπίτι τους. Ένα ταξίδι πέρα από την προσμονή, πέρα από το όνειρο, πέρα απ’ τη φαντασία.
Θα μπορούσα να σας πω πολλά για το πώς ξεκίνησε το μεγάλο ταξίδι, ίσως όμως έτσι να χαλούσα το μυστήριο και θα ήταν κρίμα. Το μόνο που μπορώ να σας πω, είναι ότι τα δυο παιδιά, το πρωί της παραμονής τριγυρνούσαν στους δρόμους της Τσιμεντούπολης. Όμως το βράδυ, πριν ο χρόνος κινήσει για τον παντοτινό δρόμο του, τα παιδιά είχαν φύγει…
Κι αν αναρωτηθείτε πού πήγαν, το μόνο που ξέρω να πω με σιγουριά είναι ότι πήγαν κάπου…
Ήταν παραμονή Πρωτοχρονιάς και όλοι περίμεναν με ανυπομονησία να υποδεχτούν το νέο χρόνο και όλα όσα επιθυμούσαν να τους φέρει. Υπήρχαν και άνθρωποι που δεν είχαν τίποτα να περιμένουν γιατί η γιορτινή εκείνη μέρα, καθώς και η επόμενή της, δεν ήταν τίποτα παραπάνω από απλές, συνηθισμένες μέρες όπου τίποτα δεν άλλαζε.
Ένας από αυτούς ήταν και ο ήρωας της ιστορίας μας. Ένα αγόρι που μεγάλωνε και ωρίμαζε, βλέποντας τις χαρές της παιδικής του ηλικίας να σβήνουν χρόνο με το χρόνο, Πρωτοχρονιά με Πρωτοχρονιά. Κάποτε το αγόρι πίστευε στα θαύματα, ειδικά σε όσα λένε ότι συμβαίνουν τις μέρες των Χριστουγέννων. Τώρα πια, και ενώ ήταν μόλις δώδεκα χρονών, δεν είχε να πιστεύει σε τίποτα.
Όμως η ιστορία μας δεν μιλά μόνο για αυτό το αγόρι, αλλά και για την αδελφή του. Το μικρό κορίτσι, όπως όλα τα παιδιά της αθώας ηλικίας, έβλεπε τα Χριστούγεννα μαγικά. Κι όταν οι γιορτές περνούσαν, το κορίτσι περίμενε υπομονετικά να ξαναγυρίσουν για να σκορπίσουν λίγη ομορφιά στη θλιμμένη, γκρίζα πόλη που είχε το όνομα Τσιμεντούπολη.
Τα δυο παιδιά, εκείνο το βράδυ της παραμονής, επρόκειτο να ζήσουν μια μοναδική εμπειρία, παράξενη και θαυμαστή. Σε έναν κόσμο όπου η μαγεία κρύβεται σε μυστικά τραγούδια και άγνωστα μονοπάτια, τα δυο παιδιά θα ξεκινούσαν ένα ταξίδι μακριά από το σπίτι τους. Ένα ταξίδι πέρα από την προσμονή, πέρα από το όνειρο, πέρα απ’ τη φαντασία.
Θα μπορούσα να σας πω πολλά για το πώς ξεκίνησε το μεγάλο ταξίδι, ίσως όμως έτσι να χαλούσα το μυστήριο και θα ήταν κρίμα. Το μόνο που μπορώ να σας πω, είναι ότι τα δυο παιδιά, το πρωί της παραμονής τριγυρνούσαν στους δρόμους της Τσιμεντούπολης. Όμως το βράδυ, πριν ο χρόνος κινήσει για τον παντοτινό δρόμο του, τα παιδιά είχαν φύγει…
Κι αν αναρωτηθείτε πού πήγαν, το μόνο που ξέρω να πω με σιγουριά είναι ότι πήγαν κάπου…
6. «Έχω και εγώ ένα σωρό
απωθημένους ουρανούς.
Μα δεν σκοτώνω άστρα»
Κική Δημουλά(1931)
7. « Αύριο, λες, και μέσα σ’
αυτή την μικρή αναβολή
παραμονεύει ολόκληρο
το πελώριο ποτέ»
Τ. Λειβαδίτης(1922-1988)
8. «Και αν σκέφτομαι, είναι
γιατί η συνήθεια είναι
πιο προσιτή από την
τύψη»
Μ. Αναγνωστάκης
(1925-2005)
9. «Ας μην το κρύβουμε.
Διψάμε για ουρανό.»
Μ. Σταχτούρης
(1919-2005)
10. «Παίρνω και βγάζω
περίπατο την ψυχή μου
κάθε που αρχίζει να
σκληραίνει το χαμόγελό
της»
Ν. Βρεττάκος(1912-1991)
11. «Αν δεν μπορείς να
κάνεις την ζωή σου
όπως την θέλεις, τούτο
τουλάχιστον
προσπάθησε όσο
μπορείς: μην την
εξευτελίζεις……»
Κ. Καβάφης(1863-1933)
12. «Κι ήμουν στο σκοτάδι.
Κι ήμουν το σκοτάδι.
Και με είδε μιαν
αχτίδα.»
Κ. Καρυωτάκης(1896-1928)
13. « Μόνο μιαν άκρη της
αλήθειας να σηκώσω,
να ρίξω λίγο φως στην
πλαστογραφημένη μας
ζωή-
όσο μπορώ κι όσο
κρατήσω»
Τίτος Πατρίκιος (1928-)
14. « Να ελπίζεις-να ελπίζεις
πάντα- πως ανάμεσα εις
τους ανθρώπους-που τους
ρημάζει η τρομερή
«ευκολία» θα συναντήσεις
απαλές ψυχές με τρόπους
που τους διέπει καλοσύνη
–πόθος ευγένειας-ηρεμία»
Ν. Εγγονόπουλος
(1907-1985)
16. οι μαθητές των τμημάτων
Β1,Β2,Β3,Β6
του
4ου Γυμνασίου Σερρών
έγραψαν τους δικούς τους
στίχους
Νεοελληνική
Λογοτεχνία
Β΄ Γυμνασίου
Σχολικό έτος
2016-2017
17. Δε βαραίνει το μέγεθος
του ανθρώπινου μυαλού
αλλά η διάθεσή του να
μάθει Α. Μπόλαρης
Όταν η τουλίπα ανθίσει
η γη θα ξεκινήσει
μες τα χρώματα γεμάτη
για όλους μας το εθνικό κομμάτι Θ.Μ
Τη λύπη να τη διώχνεις και κάθε συμφορά
πάντα απ΄τη ζωή σου να τις κρατάς μακριά.
Κι όταν τα δάκρυα στα μάτια θα κυλάνε,
εσύ να μάθεις στα μάτια σου πάντα να
γελάνε. Ε.Μ
Κάποιοι αντί να αντικρίζουν στον καθρέφτη
τον χαρακτήρα τους, αντικρίζουν τα
πρόσωπά τους Κ. Τσολακίδου
Γέμισε ο κόσμος μας δολοπλοκίες
κάποιος κοιτάει τα συμφέροντα
και βάζει πίσω τις φιλίες Α. Φακής
Στο τέλος του δρόμου όταν βρεθώ
γυρίζω και τρέχω διέξοδο να βρω
Σ. Τζίκος
Με τα ψέματα κερδίζεις παραστάσεις,
Με τις αλήθειες κερδίζεις ανθρώπους
Π. Φωτιάδου
Ποτέ δεν ξέρεις ποια θα΄ ναι η τελευταία
φορά που θα συναναστραφείς με κάποιον
Ε. Πέτρου
Η ζωή μπορεί να σε κάνει να ξεχνάς
Ένα μόνο να θυμάσαι: πάντα να χαμογελάς
Ι. Ρεβελτζής
Μη βιάζεσαι να έχεις γνώμη για κανέναν
μέχρι να τον γνωρίσεις Α. Φωτιάδης
18. Κι ας είμαι Αλβανός
Κι ας είμαι ΄΄Ελληνας
Όπως και να ΄χει
Θα παραμείνω άνθρωπος Joupi
Άλλα λέει η λογική
Μα άλλα ζητάει η ψυχή Ν. Πέτσαγκας
Κάπου στη μέση της διαδρομής
μια νέα ζωή
αρχίζει Ν. Χομόνδοζλης
Όταν πέφτεις κάτω
σηκώνεσαι πολύ πιο δυνατός Χ. Τσακιρίδου
Η ταξιδεύτρα θάλασσα που έχει τρικυμίες
Στο τέλος όμως –ω χαρά- άπλωσε τ΄ άσπρα
τα πανιά Δ. Αναδολή
Όταν ένα παιδί τιμωρείται
για την ειλικρίνειά του
τότε αρχίζει να λέει τα ψέματα
Γνώρισε πρώτα σωστά τον εαυτό σου
Και μετά κρίνεις τους άλλους Δ.Μ
Ακόμα κι αν ένα αστέρι σβήσει,
Ο Ουρανός κι η Αλήθεια
Πάντα θα λάμπουν Ε. Ασλανίδου
Μπορεί να σε πουν αδύναμο ,αν πέσεις.
Θα είσαι πραγματικά
μόνο αν δεν ξανασηκωθείς Μ. Αχτσή
Ένα μαρτύριο η ζωή;
Κι ο θάνατος η ελπίδα; Κ.Α
19. Τα ρίσκα να μη τα φοβάσαι
Είναι ένας τρόπος να δείξεις
ποιος πραγματικά είσαι Δ.Γ
Η ειλικρίνεια είναι η ευγένεια των ημερών μας
Σ.Β και Α.Α
Όταν παραμονεύεις στο σκοτάδι,
βλέπεις μια Έλενα κι η τύχη σου αλλάζει
Ε. Βάσσου
Ήταν πραγματικά ωραία
και καθόταν στη στεριά
Αλλά πέρασε το κύμα
και την πήρε μακριά
απ΄ την ακρογιαλιά και τη δική μου
την καρδιά Ι. Αστερίου
Απ΄ το σχολείο κερδίζεις γνώση,
Απ ΄τους φίλους κατακτιέται η εμπιστοσύνη
Μα απ΄ την οικογένειά σου τα πάντα.
Β.Μ
Είχα τυφλωθεί.
Φανταζόμουν μονάχα τέρατα
κι απέρριπτα αγγέλους.
Κι όταν είχα την όρασή μου πάλι,
η πραγματικότητα με περίμενε
για να με ξανατυφλώσει. Σ. Ζαχομήτρου
Βασική αρχή της ζωής: χαμηλό προφίλ
ΤΟΝΙΝΟ
Εν τέλει δεν υπάρχει χρόνος για έχθρες.
Το παν είναι οι καλές στιγμές με φίλους
CH.A
Σε είχα δει από μακριά
Μα μου πλήγωσες την καρδιά.
Κι όταν έστρεψα εγώ
Εσύ μου είπες είμαι εδώ Σ. Αρβανιτίδου
Η προσπάθεια σού φέρνει αυτά που θες
να κατακτήσεις.
Μα για να τα συντηρήσεις
Τόλμη πολλή να βάλεις,
την αδιαφορία να συντρίψεις Ν.Θεοδωρίδης