1ο ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΚΑΛΑΜΠΑΚΑΣ

1. 1o ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΚΑΛΑΜΠΑΚΑΣ
Κινητική Αναπηρία
Βαλταδώρου Φανή, Ευθυμίου Αφροδίτη,
Βαβίτσα Κων/να- Μελίνα, Τζαχόλη Φερνάλντο

2. Ορισμός:
Ο όρος κινητική αναπηρία, περιλαμβάνει
όλα τα άτομα που παρουσιάζουν μικρή ή
μεγάλη δυσχέρεια στην κίνηση, κάποιου
ή κάποιων μελών του σώματός τους.

4. Η κινητική αναπηρία εκδηλώνεται με
διάφορες μορφές. Αυτού του είδους η
διαταραχή μπορεί να περιορίζει τη
λειτουργία ολόκληρου του σώματος ή
κάποιου μέρους του σώματος (άνω άκρα,
κάτω άκρα, σπονδυλική στήλη). Μπορεί
να είναι προσωρινή ή μόνιμη. Είναι εκ
γενετής ή άλλοτε αναπτύσσεται
αργότερα.

5. Μερικές από τις αιτίες είναι οι εξής :
 Εγκεφαλική παράλυση
 Σκλήρυνση κατά πλάκας
 Τραυματισμοί στη σπονδυλική στήλη
 Τραυματισμοί από αυτοκινητιστικά
δυστυχήματα
 Μυϊκή ατροφία

6.  Συγγενείς παθήσεις
 Κληρονομικές παθήσεις
 Μεταβολικά νοσήματα
 Φλεγμονώδη νοσήματα
 Αρθρογρύπωση
και τέλος
 Ατελής οστεογένεση

7.  Σωματικά : Αφορούν τη γενική φυσική τους κατάσταση και έχουν
διαμορφωθεί από το είδος και τη βαρύτητα της ασθένειας. Συνήθως
υπάρχουν δυσκολίες στην κίνηση εξ’ αιτίας του φτωχού μυϊκού
συντονισμού, της νευρομυικής δυσπραγίας (από απλή αδυναμία έως
παράλυση) και της απουσίας μελών του σώματος, καθώς και
προβλήματα στην αδρή και λεπτή κινητικότητα, με άμεσο αντίκτυπο
στη εργασία και επίδοση. Πόνοι στα πόδια, χέρια, σπόνδυλο
(αναλόγως που είναι το πρόβλημα). Ανάγκη για φυσιοθεραπείες,
ασκήσεις για βοήθεια στους μυς, κόκκαλα. Απαιτείται ειδικός
εξοπλισμός (αναπηρικά αμαξίδια κ.ά.) Παραδείγματος χάρη στην
εγκεφαλική παράλυση το πρόβλημα που θα εκδηλωθεί μπορεί να
είναι σπαστικότητα, αθέτωση, αταξία, ημιπληγία, δυπληγία,
τετραπληγία, μονοπληγία, παραπληγία ή τριπληγία και στην κάθε
περίπτωση η κινητικότητα του ατόμου είναι διαφορετικού επιπέδου.

8.  Κοινωνικά: μεγάλη δυσκολία να
αποκτήσει ένα άτομο πρόσβαση σε
δημόσια και ιδιωτικά κτίρια, λόγω των
φυσικών εμποδίων όπως είναι τα
βήματα, η έλλειψη πάρκινγκ και χωρίς
ανελκυστήρες σε υψηλότερα
πατώματα. Αντιμετωπίζουν
σημαντικές διακρίσεις στην εύρεση
εργασίας και την απόκτηση
προώθησης των ευκαιριών, και έχουν
ανάγκη για βοήθεια στη μεταφορά
από ένα μέρος σε άλλο (αναπηρικό
καροτσάκι), στο να χειριστούν κάτι με
τα χέρια (αναπηρία στα χέρια), ή στο
να μεταφερθούν γενικά (αναπηρία στο
σπόνδυλο π.χ. παραπληγία).

9.  Συναισθηματικά
χαρακτηριστικά: Τα
παιδιά που μεγαλώνουν με
κινητική αναπηρία βιώνουν
εμπειρίες τέτοιες, που
επηρεάζουν σημαντικά
τόσο τη διάθεσή τους όσο
και τα χαρακτηριστικά της
προσωπικότητάς τους:
γίνονται επιθετικά,
υπερκινητικά ή απαθή ,
αδιάφορα και στερούνται
την αποδοχή από τους
συνομηλίκους τους.

10.  Μαθησιακά χαρακτηριστικά: Οι κινητικές
αναπηρίες θέτουν περιορισμούς στη μάθηση των
παιδιών, οι οποίοι αφορούν την ικανότητα
επεξεργασίας των πληροφοριών, εξαιτίας μιας
γενικής νοητικής καθυστέρησης που
παρουσιάζουν, τη δυσκολία να δεχτούν
πληροφορίες μέσω των αισθήσεων και το
επίπεδο και τη φύση των διαπροσωπικών
σχέσεων και των περιβαλλοντικών επιδράσεων.

11. Αντιμετωπίζουν δυσκολίες :
• Στη πρόσβαση και χρήση των εγκαταστάσεων
δημόσιων κτιρίων.
• Στη μετακίνηση από το ένα μέρος στο άλλο, από
κτίριο σε κτίριο.
• Στο να παραμένουν στην ίδια θέση για πολλή
ώρα,(π.χ. για τα άτομα με διαταραχές στην
σπονδυλική στήλη είναι επώδυνη η παραμονή
τους σε μια αίθουσα για πολλές ώρες)
• Έχουν περιορισμένες ευκαιρίες για εργασία

12. • Πιθανόν να μην μπορούν να οδηγήσουν με
ευκολία / δεν οδηγούν καθόλου.
• Συνήθως χρειάζονται κάποιον φροντιστή μαζί
τους για πιθανές δυσκολίες που θα
αντιμετωπίσουν.
• Δεν μπορούν να συντηρούν τον εαυτό τους με
ασφάλεια.
• Δεν έχουν πρόσβαση σε χώρους χωρίς
ανελκυστήρα

13. • Δυσκολεύονται να φτάσουν αντικείμενα που
βρίσκονται πιο ψηλά από το ύψος τους (αν είναι
καθηλωμένοι σε καροτσάκι).
• Δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση σε χώρους που
δεν διαθέτουν κατάλληλες συνθήκες και χώρους
για τα άτομα με κινητικά προβλήματα.
• Δεν παρέχεται η δυνατότητα για άθληση.

14. Συχνά η αυτοεκτίμηση των ατόμων με
κινητική αναπηρία είναι μειωμένη .Αν μάλιστα, η
κινητική αναπηρία προέλθει μετά από ατύχημα,
τραυματισμό ή ασθένεια, δημιουργείται στο άτομο
ένα επιπρόσθετο άγχος, γιατί πρέπει να συμφιλιωθεί
με τη νέα πραγματικότητα και να αλλάξει τον τρόπο
ζωής του και τους στόχους του. Επίσης οι ιδιαιτερότητες των
ατόμων με κ.α. που είναι αντίθετες με τα κοινωνικά πρότυπα
για το σωματικά ωραίο, καθώς και ορισμένες ανεπιθύμητες
καταστάσεις εμποδίζουν την ανάπτυξη θετικής εικόνας. Έτσι
δυσκολεύονται να εδραιώνουν θετικές σχέσεις και στάσεις
και αντιμετωπίζουν την απόρριψη από τους άλλους.

15. Το εγώ του παιδιού με
σωματική αναπηρία
αναπτύσσεται και
εξελίσσεται με τον ίδιο
τρόπο όπως των άλλων
παιδιών. Πολλές φορές
όμως κάποιες ισχυρές
επιρροές θα επενεργήσουν
πάνω του και θα
αναστείλουν ή θα
ματαιώσουν τη διαδικασία
εσωτερικής ωρίμανσης.

16. • Διαπροσωπικές σχέσεις : Ο
τρόπος που θα αντιδρούν οι
γύρω (οικογένεια, συγγενείς,
φίλοι, συμμαθητές,
εκπαιδευτικοί, άγνωστοι)
απέναντι στο πρόβλημα του
παιδιού θα συντελέσει στην
ομαλή ή μη αποδοχή της
σωματικής μειονεξίας από το
παιδί.
• Ματαίωση και απόρριψη: Τα
παιδιά με σωματική
δυσλειτουργία μαθαίνουν από
πολύ νωρίς τι « δεν μπορούν »
να κάνουν, παρά αυτά που
μπορούν. Τόσο η ματαίωση
όσο και η καθημερινή
απόρριψη του παιδιού σε
πολλές του προσπάθειες
ανεξαρτητοποίησης και
αυτονόμησης μπορούν να
έχουν μοιραίες επιπτώσεις για
την ψυχολογική του ισορροπία.

17. • Περιορισμοί στην εμπειρία:
Αφού η παιδική ηλικία είναι
γεμάτη από χαρά και ανεμελιά
από υπέροχες ανακαλύψεις και
εκπλήξεις. Πολλές φορές το
παιδί στερείται τη χαρά του
παιχνιδιού, μένοντας
αποκλεισμένο από την παρέα
του ή οι ενήλικες, συνήθως με
καλή πρόθεση, τείνουν να
υπερπροστατεύουν τα παιδιά με
κινητική αναπηρία,εμποδίζοντάς
τα να βιώσουν την εμπειρία της
εξερεύνησης.
• Σωματική και ψυχική
ταλαιπωρία :
Είναι γεγονός πως τα παιδιά με
κινητική αναπηρία θα βιώσουν
αναπόφευκτα πολλές εμπειρίες
σωματικής ταλαιπωρίας και
πόνου, αλλά και ψυχικά
τραύματα αποχωρισμού από
την οικογένεια λόγω των
μακρών περιόδων νοσηλείας
τους.

18. • Κατώτερη κοινωνική
θέση: Τα παιδιά
νοιώθοντας ότι είναι
κατώτερα, πολλές φορές
εξιδανικεύουν εκείνους
που δεν έχουν κανένα
πρόβλημα.

19. Η οικογένεια του ιδιαίτερου παιδιού μπορεί να
λειτουργήσει με πολύ θετικό τρόπο ως μεσολαβητής
μεταξύ της κοινωνίας στην οποία θα βρεθεί το παιδί και
του πιο στοργικού, καλλιεργημένου περιβάλλοντος
αποδοχής που μπορεί να του παρέχει. Για να το κάνει
όμως αυτό κάθε μέλος της οικογένειας, χρειάζεται να
προσαρμοστεί με τα συναισθήματα του απέναντι στο
πρόβλημα και στο παιδί που έχει. Το κάθε μέλος της
οικογένειας οφείλει να καταλάβει ότι η σημασία του ρόλου της
οικογένειας δεν μπορεί να υποβιβαστεί, γιατί μόνο μέσα στα
πλαίσια αυτού του ασφαλούς περιβάλλοντος τα ιδιαίτερα άτομα
Θα πρωτομάθουν και θα βιώνουν συνεχώς, πως ακόμη και με
σοβαρούς περιορισμούς, τους επιτρέπεται να είναι ο εαυτός τους.

20. Όλα τα άτομα με ειδικές ανάγκες έχουν τα
εξής δικαιώματα :
 Το δικαίωμα μιας φυσιολογικής ζωής, όπου
γίνεται σεβαστή η ανθρώπινη αξιοπρέπειά τους
 Το δικαίωμα μιας κατάλληλης ιατρικής
φροντίδας, με όσα βοηθήματα και ειδικές
προσαρμογές χρειάζεται.
 Το δικαίωμα να συμμετέχουν στο νομικό και
πολιτικό σύστημα.

21.  Το δικαίωμα εκπαίδευσης, τεχνικής
κατάρτισης και αποκατάστασης,
βοήθειας, συμβουλευτικών υπηρεσιών,
υπηρεσιών εύρεσης εργασίας και όποιων
άλλων υπηρεσιών που θα τους δώσουν τη
δυνατότητα να αναπτύξουν τις
δυνατότητες τους.
 Το δικαίωμα να ζουν με την οικογένεια τους και να
συμμετέχουν σε όλες τις κοινωνικές,
δημιουργικές και ψυχαγωγικές δραστηριότητες.

22. Και τέλος
 Το δικαίωμα προστασίας από κάθε
είδους εκμετάλλευση, κακομεταχείριση ή
ταπεινωτική αντιμετώπιση.

23. Τα άτομα με ειδικές ανάγκες και ιδιαίτερα τα
παιδιά και οι νέοι είναι αναπόσπαστο μέλος της
κοινωνίας μας και έχουν τα ίδια δικαιώματα αλλά
και υποχρεώσεις ανάλογα με τις δυνατότητές
τους. Αυτά τα άτομα απαιτούν να είναι ισότιμα με
τους άλλους πολίτες όσο αφορά τους όρους
διαβίωσης και επαγγελματικής τους απασχόλησης.
Μια ευνοούμενη και δημοκρατική πολιτεία πρέπει
να ασκεί οικονομική πολιτική λύνοντας μια σειρά
από προβλήματα έτσι ώστε να παρέχονται
ισότιμες ευκαιρίες σε όλους ανάλογα με τις
ικανότητες τους.

24. Συμπερασματικά πρέπει να
συμπαραστεκόμαστε στα άτομα με
ειδικές ανάγκες και επιπλέον να τους
βοηθάμε, να τους δείχνουμε αγάπη και να
νιώθουν ότι δεν διαφέρουν και δεν
μειονεκτούν σε κάτι σε σχέση με
εμάς, γιατί έχουν και αυτοί δικαίωμα στη
ζωή!

25. ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!!!