α) Τοποθετούνταν στην
πλώρητων πλοίων
σε χάλκινους σωλήνες
(σιφώνια), απ’ όπου
εκτοξευόταν.
β) Χρησιμοποιούνταν
και χύτρες πήλινες γεμάτες
υγρό πυρ, που εκτοξεύονταν
και συντρίβονταν στο
εχθρικό πλοίο και έτσι
προκαλούσαν πυρκαγιά.
Οι τρόποι χρήσης του υγρού πυρός, είναι οι
εξής:
4.
Με το υγρόπυρ οι
Βυζαντινοί
κατάφεραν σε
κρίσιμες στιγμές να
αναχαιτίσουν τους
εχθρούς τους.
γ) Χρησιμοποιούνταν και βαλλίστρες ή και
καταπέλτες από όπου εκσφενδόνιζαν οι
στρατιώτες το υγρό πυρ την στιγμή που
έπρεπε κατά των εχθρών.
8.
Η χρήση τουτερματίζεται, σύμφωνα με
τους περισσότερους ιστορικούς, κατά τον
10ο αιώνα με την απώθηση του Ρώσικου
στόλου από τους Βυζαντινούς αλλά
υπάρχουν ενδείξεις ότι χρησιμοποιήθηκε
και το 1204 στην προσπάθεια ανάκτησης
της Κωνσταντινούπολης από τους
Λατίνους, αλλά και το 1453 στην
προσπάθεια αντίστασης των Βυζαντινών
κατά του Τούρκικου στρατού.
17.
Η κύρια επιτυχίατου υγρού πυρός κατά τις ναυμαχίες ήταν ότι
επέφερε τη σύγχυση και τον πανικό στον εκάστοτε εχθρικό στόλο,
που τρεπόταν σε φυγή εξαιτίας της πυρκαγιάς και της κακής
επίδρασής της στο ηθικό των πληρωμάτων των ξύλινων πλοίων. Το
όπλο αυτό ήταν σε χρήση από τους Βυζαντινούς κατά κύριο λόγο
μέχρι το 13ο αιώνα. Τελευταίος μνημονεύει τη χρήση υγρού πυρός
ο ιστορικός της Άλωσης Φραντζής: με υγρό πυρ απωθήθηκαν οι
Οθωμανοί που άρχισαν να σκάβουν σήραγγες κάτω από τα τείχη
της πόλης, ενώ υγρό πυρ χρησιμοποίησε ο Φραγκίσκος
Φλαντανέλα, κυβερνήτης πλοίου ναυλωμένου από τον
Κωνσταντίνο ΙΑ’ Παλαιολόγο, εναντίον μοίρας του Οθωμανικού
στόλου στις 20 Απριλίου 1453, που χάθηκε στον Βόσπορο.