Συνέντευξη με τον κύριο Δημήτρη Θαμνίδη Προφορικές μαρτυρίες (πόλεμος - κατοχή - απελευθέρωση - μεταπολεμικοί Αμπελόκηποι) 56ο Γυμνάσιο Αθήνας

1. Συνέντευξη με τoν κύριο Δημήτρη Θαμνίδη (πόλεμος – κατοχή – απελευθέρωση – μεταπολεμικοί Αμπελόκηποι).
Συντακτική και Φωτογραφική ομάδα Εργαστηρίου Πληροφορικής 56
ου
Γυμνασίου Αθήνας -1-
Προφορικές Μαρτυρίες
(πόλεμος – κατοχή – απελευθέρωση
– μεταπολεμικοί Αμπελόκηποι)
Συνέντευξη με τον
κύριο Δημήτρη Θαμνίδη
κάτοικο της περιοχής
Αμπελοκήπων Αθήνας από το 1955
56ο
Γυμνάσιο Αθήνας
Συντακτική και Φωτογραφική ομάδα Εργαστηρίου Πληροφορικής
Σχολικό έτος: 2015-2016

2. Συνέντευξη με τoν κύριο Δημήτρη Θαμνίδη (πόλεμος – κατοχή – απελευθέρωση – μεταπολεμικοί Αμπελόκηποι).
Συντακτική και Φωτογραφική ομάδα Εργαστηρίου Πληροφορικής 56
ου
Γυμνασίου Αθήνας -2-
Η συνέντευξη σε παραγράφους
Όπως μας είπε ο κύριος Δημήτριος Θαμνίδης:
Ολόκληρη η συνέντευξη βρίσκεται στη σελίδα::
https://www.youtube.com/watch?v=WFBwUtvEraE
Τα αποτελέσματα του πολέμου ήταν πολλά και άσχημα. Δεν θέλει να τα φέρνει
στο μυαλό του. Ούτε ο εχθρός του να μην τα δει. Πείνα, Φτώχεια, ασιτία,
θάνατοι …Η πείνα ήταν το χειρότερο πράγμα.
Στις πόλεις, όπως στην Ξάνθη που κατοικούσε, τα πράγματα ήταν πολύ πιο
δύσκολα από την κατάσταση που επικρατούσε στα χωριά. Περισσότερο
υπέφεραν οι αστοί. Ο κόσμος από την πείνα πουλούσε τα υπάρχοντά του για
λίγο ψωμί. Θυμάται που έφεραν ένα χαλί στην μητέρα του για να τους δώσει μια
φραντζόλα ψωμί για να φάνε (η φραντζόλα ήταν 4 με 5 κιλά). Η μητέρα του δεν
πήρε το χαλί αλλά τους έδωσε τη μισή φραντζόλα ψωμί. Όταν τη ρώτησαν, με
τα αδέλφια του, γιατί δεν το πήρε, τους είπε ότι υποφέρουν οι άνθρωπο αυτοί,
τα παιδάκια δεν έχουν να φάνε…

3. Συνέντευξη με τoν κύριο Δημήτρη Θαμνίδη (πόλεμος – κατοχή – απελευθέρωση – μεταπολεμικοί Αμπελόκηποι).
Συντακτική και Φωτογραφική ομάδα Εργαστηρίου Πληροφορικής 56
ου
Γυμνασίου Αθήνας -3-
Η Ξάνθη είχε δοθεί στους Βούλγαρους, μετά την νίκη των Γερμανών. Οι
κατακτητές προσπαθούσαν να εκβουλγαρίσουν τον πληθυσμό της περιοχής. Έτσι
πέθανε και ο αδελφός του από διφθερίτιδα, τεσσάρων με πέντε ετών τότε, έξω
από το νοσοκομείο της περιοχής. Δεν το περιέθαλψαν, γιατί ο πατέρας του
αρνήθηκε να υπογράψει χαρτί ότι είναι Βούλγαρος. Με τέτοιους τρόπους
εξανάγκασαν αρκετούς να γραφθούν Βούλγαροι. Επίσης, τους έπαιρναν τα ζώα
και τη σοδειά τους για τα στρατεύματα κατοχής και όχι μόνο. Τα πρόβατα τα
έκλεβαν και τα πήγαιναν στην περιοχή τους.
Στην κατοχή οι κατακτητές έπαιρναν τα ¾, περίπου, ή και περισσότερο, της
σοδειάς και των περιουσιών των κατοίκων ως «φόρο». Για παράδειγμα, αν
«έβγαζες» 6000 κιλά στάρι σου έπαιρναν τα 5000 και σου έμεναν τα 1000 για
να ζήσει μια πενταμελής οικογένεια αλλά και να σπείρει από αυτά.
Δοσίλογοι υπήρχαν κατά τη διάρκεια της κατοχής. Θυμάται έναν μπακάλη που
ήταν συνεργάτης του. Δεν μιλούσαν ποτέ μπροστά του.
Στον εμφύλιο η κατάσταση ήταν πολύ άσχημη. Αδελφός σκότωσε τον αδελφό του
στην πόλη του (το είδε με τα μάτια του). Τα χρόνια αυτά ήταν φριχτά.
Με την αντίσταση δεν ασχολήθηκε η οικογένειά του. Η Ξάνθη, γενικά, ήταν ένα
ειρηνικό μέρος. Οι άνθρωποι ήταν καλοί και ήσυχοι.
Για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν είχαν ακούσει κάτι.
Στην παιδική του ηλικία έπαιζαν, περισσότερο, μπάλα.
Για την απελευθέρωση της Αθήνας δεν είχαν ακούσει κάτι στην Ξάνθη. Ήταν
πολύ μακριά και δεν έρχονταν στην Αθήνα. Την Αθήνα την είδε όταν ήρθε, σε
ηλικία 21 ετών, να καταταγεί στην Κόρινθο.
Στην Ξάνθη η ζωή ήταν πιο άνετη, στην Αθήνα «πρέσαραν» το εαυτό τους, τις
οικογένειές τους.
Στους Αμπελόκηπους έχουν γίνει πολλές αλλαγές. Από χαμόσπιτα του 1955,
όταν πρωτοήρθε, έγιναν ουρανοξύστες, πολυκατοικίες, μετρό… Άλλαξε ο τόπος,
Μεγάλη διαφορά. Οι αλλαγές αυτές είναι, κυρίως θετικές.
Το σχολείο το αγάπησε και αναπολεί τα χρόνια εκείνα, αλλά δεν θα ήθελε να
«ξαναπάει» σχολείο, να ξαναγίνει μαθητής. Από τους καθηγητές του έμαθε
πάρα πολλά, τους σέβεται και δεν θα ξεχάσει τους ανθρώπους αυτούς. Οι
καθηγητές τους, τους συμμερίζονταν και καταλάβαιναν τις δυσκολίες που
περνούσαν ως παιδιά της κατοχής.