ΤΟΠΙΟ ΣΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

1. Στις ρίζες του Ολύμπου…

2. ντησα ένα Τούρκο μερακλή..

3. είσαι επιστάτης…των εργατών!

4. Θα κοιμόμαστε μαζί στην αμμουδιά..

5. Θάλασσα χινοπωριάτικη..

6. Κι είχαμε ξεμπαρκάρει εμείς, μουσκεμένοι από το
φανταστικό ναυάγιο, εξερευνούμε τα
καταπληκτικά ακρογιάλια και χαιρετούμε
μ’επισημότητα τα ζωντανά του τόπου

7. Το ξενοδοχειάκι της μαντάμ
Ορτάνς ήταν μια σειρά
παμπάλαιες καμπίνες μπάνιου,
κολλημένες η μια πίσω από την
άλλη

8. Ξημερώματα ακόμα πετάχτηκα έξω, πέρασα τα περβόλια,
έκαμα ένα γύρο γιαλό, γνωρίστηκα πεταχτά με το νερό,
το χώμα, τον αγέρα του τοπίου, μάζεψα μυριστικά
αγριόχορτα κι οι παλάμες μου μύρισαν θρούμπα,
φασκόμηλο και φλισκούνι

9. Αυστηρό, σοβαρό τοπιό από σιδερόπετρα, από
σκούρα δέντρα και άσπρο ασβεστόχωμα που λες
δεν μπορεί κασμάς να το χαράξει μα ξάφνου κίτρινα
ντελικάτα κρινάνθια τρυπούσαν την αστρακωμένη
τούτη γης κι έλαμπαν στον ήλιο.

10. Μακριά, κατά νότου, ένα νησάκη
χαμηλό, αμμουδερό, λαμποκοπούσε
τριανταφυλλένιο και κοκκίνιζε
καταπάρθενο στις πρώτες αχτίδες

11. Κι ο παπαγάλος που κρέμουνταν αντίκρυ
μας, πράσινος, με κίτρινο στήθος, έσκυβε
και μας κοίταζε και μας φαίνουνταν πότε
σα μικροσκοπικό μαγεμένο ανθρωπάκι και
πότε σαν την ψυχή της γριάς σαντέζας

12. Ο αγέρας είχε πέσει, ο ήλιος βασίλεψε.
Το σούρουπο έπεφτε χρυσή σκόνη και
πασπάλιζε την αυλή ….

14. ...Κρατούσε στυλωμένα τα μικρά στρογγυλά του μάτια στο φεγγίτη μπροστά του,που είχε
αρχίσει να γαλαχτώνεται από το φως της αυγής...

15. ...Ήσυχα, παθητικά, παραδίνουνταν σ’ ένα μισοσκότεινο, αργοκίνητο σα
μέλι, ποτάμι...

16. …χώματα, νερά, λογισμοί...

17. ...κατά μια θάλασσα μακρινή, κυλούσε κι ο Ζορμπάς μαζί του, χωρίς να φέρει
αντίσταση, χωρίς χωρίς να ρωτάει, ευτυχισμένος...

18. ...Το χωριό άρχιζε να ξυπνάει – βουή ανάκατη από κοκόρια, γουρούνια,
γαϊδούρια, ανθρώπους...

19. ...μα ένιωθα κι εγώ πολλήν ευδαιμονία έτσι, αμίλητα, ακίνητα, να
παραδίνουμαι στις αβέβαιες, ροδόφωτες υποβολές της αυγής...

20. ...Πως ανέβηκε σήμερα πρωί πρωί στο κρητικό ετούτο ακρογιάλι η μακρινή
στιγμή εκείνη ξεχείλισε πίκρα το νου μου!...

21. ...Όλα, άνθρωποι, ζώα...

23. ...δέντρα, άστρα, είναι ιερογλυφικά, και χαρά σ΄ εκείνον, αλίμονο σ΄ εκείνον, που αρχίζει να
τα συλλαβίζει και να μαντεύει τι λένε...

25. ...Είχαμε στεριώσει με καλάμια, με λυγαριές και
γαζοτενεκέδες μιαν παράγκα κοντά στη θάλασσα...

26. ...Μυρωδιές ξεθυμασμένης βιολέτας – βιολέτας, κολόνιας,
μόσκου και πατσουλί...

27. ...και ξαφνικά ανέβηκε στο νου μου μια μακρινή χιονισμένη
πολιτεία...

28. ...και τώρα, στο έρημο τούτο ακρογιάλι...

29. ...Και τράβηξε την τσούρμα, με πλατιές δρασκελιές,
γραμμή κατά το βουνό...

30. ...μήτε στο Μεγάλο Κάστρο είχε πάει μήτε στο Ρέθεμνος...

31. ...με τα βουνά, τα δάση και τα νερά της...

32. ...Και πότε το Αγιονόρος με τα εικοσιένα μοναστήρια του και τους
ταρσανάδες...

33. ...Όμοια γουρλώνει και ρωτάει κοιτάζοντας με κατάπληξη έναν άνθρωπο,
ένα ανθισμένο δέντρο, ένα ποτήρι δροσερό νερό....

34. ...σκληρό πολύ το κλίμα της γης ετούτης, κι οι πιο πολύτιμοι σπόροι δεν
πετούν φύτρο ή πνίγουνται από τα χαμομήλια και τις τσουκνίδες...

35. ...Τ’ άστρα έτρεμαν, η θάλασσα αναστέναζε ήσυχα κι έγλειφε τα
χοχλάδια...

36. ...κάθισε απάνω στα ογρά μαύρα χώματα και
περίμενε...